Είναι άραγε τα τραγούδια μας πάντα επίκαιρα ή ο κόσμος μας σήμερα ανάξιος του ιστορικού μας ρόλου; Εκεί που στον 20ο αιώνα ο κόσμος έζησε την πιο εκρηκτική αναζήτηση ιδεών, εκεί που η ανάγκη και η ελπίδα για έναν νέο κόσμο σκιαγραφήθηκε, σήμερα όλο και πιο λίγοι αλλά όλο και πιο ισχυροί (κατά τα φαινόμενα) προσπαθούνε να τη σβήσουν.
Που να περιμένανε οι αγωνιστές του πολυτεχνείου όταν έκαναν τον αγώνα τους ότι η πατρίδα μας θα ερχότανε ξανά σε εποχή απόλυτης υποταγής στα διεθνή συμφέροντα και μόνη ελπίδα... την "καλή κουβέντα" του Ομπάμα ακόμα και αν αυτή συνοδεύεται με το ρόλο του ΔΝΤ και την αβέβαιη προοπτική για τα εθνικά θέματα.
Που να περιμένανε οι αγωνιστές του πολυτεχνείου ότι θα φτάναμε να έχουμε "κυβέρνηση αριστεράς" που υποκλίνεται στον πιο άγριο γερμανικό καπιταλισμό, αναζητά να κρυφτεί στα φουστάνια του αμερικάνικου και στέλνει τα ΜΑΤ να τσακίσουν όσους συνεχίζουν το νήμα του Νοέμβρη, όσους δεν ξέχασαν το "έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ".
Που να περίμενε όλος ο κόσμος ότι στην εποχή των πιο εκρηκτικών παραγωγικών και επιστημονικών δυνατοτήτων, η φτώχεια θα μπορούσε να είναι τόσο μεγάλη.
Που να περίμενε όλος ο κόσμος ότι την εποχή που ο κόσμος ταξιδεύει με απίστευτη ταχύτητα από το ένα μέρος στο άλλο, ή τη στιγμή που η πληροφορία μεταδίδεται με την ταχύτητα του φωτός, οι ταξικές και εθνικές αντιθέσεις θα ήταν τόσο εκρητικές και αγεφύρωτες.
Που να ξέραμε ότι παρά το ιστορικό αντιπολεμικό κίνημα, σήμερα οι πόλεμοι θα ήτανε καθημερινότητα για τόσους ανθρώπους - 5 λεπτά ειδήσεις για τους υπόλοιπους ακόμα και αν οι χώρες τους προκαλούν όλο αυτό τον πόνο.
Που να ξέραμε ότι στα εφηβικά χρόνια του 21ου αιώνα, θα του ερχότανε να θυμηθεί τα τέρατα του ναζιστικού, φασιστικού παρελθόντος προηγούμενων εποχών. Πόσοι κατανοούσαν ότι ο φαινομενικά παντοδύναμος δυτικός κόσμος θα τρίζει τόσο πολύ από τα θεμέλια, σε μια στιγμή που μάλιστα οι εναλλακτικές φωνές ή είναι χειρότερες ή δεν έχουν ακόμα πλήρως (ξανα)γεννηθεί.
Αυτός ο Fukuyama είχε πει κάποτε την ιστορική ανοησία για το "τέλος της ιστορίας". Σήμερα μιλά για τον φόβο που του προκαλεί η πολιτική τροχιά των ΗΠΑ και ευρύτερα του δυτικού κόσμου. Που να ήξερε... Μέσα στην πλάνη του, αμέλησε πως η ταξική πάλη χαράζει την πορεία του κόσμου. Για μια στιγμή ο κόσμος πήγε να ξεχάσει τον Μαρξ - σήμερα τον διαβάζουν ξανά με τον βιαστικό και τσαπατσούλικο τρόπο που ο αγχωμένος μαθητής ψάχνει απάντηση στο σκονάκι του...
Την ιστορία (μπορούν να) την γράφουν οι λαοί. Άλλοτε κατά τον τρόπο που τους πάει μπροστά, άλλοτε αφήνοντας όσους τους καταδυναστεύουν να γράφουν νέες σελίδες αίματος, φτώχειας, συγκρούσεων και πολέμων.
Μπροστά σε αυτές τις προκλήσεις τα τραγούδια του Ρίτσου, του Θεοδωράκη, του Λοϊζου και τόσων άλλων είναι επίκαιρα. Οι φωνές του Ξυλούρη, της Δημητριάδη, του Χαλκιά και τόσων άλλων έχουν το πιο καθαρό μέταλλο που είχαν ποτέ. Τα τραγούδια μας είναι επίκαιρα γιατί μιλάνε για την ανάγκη να αλλάξει ο κόσμος...
Κώστας Αλέξης
Posts
