Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΟΡΥΦΗΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΒΡΩΜΙΚΗ ΥΠΕΡΓΟΛΑΒΙΑ

Της ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΟΥ*

Μετά την λήξη της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής για την συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, ο Πρωθυπουργός εμφανίστηκε ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, κάνοντας λόγο για διπλωματική νίκη της ελληνικής πλευράς. Συνιστά η απόφαση της ΕΕ πραγματικά μια τέτοια νίκη; Μια ματιά στην κοινή δήλωση που εκδόθηκε με το τέλος των συνομιλιών αρκεί για να πείσει και τον πιο αφελή: μπορούμε να μιλάμε για νίκη της λογικής της αποδοχής (και απολογητικής) του ιμπεριαλισμού, νίκη των πιο ακραίων ακροδεξιών και ξενόφοβων φωνών της Ευρώπης ή νίκη της ευρωπαϊκής Αντίδρασης επί του ίδιου του Διεθνούς Δικαίου και τουανθρωπισμού. Από την άποψη της Αριστεράς πάντως, πρόκειται για μια κατάφωρη ήττα σε όλα τα πεδία. Αν εξετάσουμε σημείο προς σημείο την συμφωνία, παίρνοντας υπόψη και τις πολιτικές εξελίξεις όλου του προηγούμενου διαστήματος, μπορούμε να ξεχωρίσουμε τρεις πτυχές από την κατάληξη της κατεύθυνσης με την οποία αντιμετωπίζεται των δράμα των προσφύγων στην Ευρώπη. Πρώτον, ο ίδιος ο χαρακτήρας της απόφασης είναι ξενοφοβικός και εν τέλειντροπιαστικός για τα περίφημα ευρωπαϊκά ιδεώδη που υποτίθεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εκφράζει:

Παραβιάζει το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο για την αντιμετώπιση των προσφύγων (η δε Συνθήκη της Γενεύηςέχει στην πράξη καταργηθεί ήδη από το κλείσιμο των συνόρων στον “βαλκανικό διάδρομο”).

Με μια μονοκοντυλιά αναγορεύει ξαφνικά την Τουρκία ως “ασφαλή χώρα” για τους πρόσφυγες, σε μια περίοδο μάλιστα όπου η έξαρση της αυταρχικότητας του καθεστώτος Ερντογάν στο εσωτερικό της χώρας, απειλεί να προκαλέσει συνθήκες παρόμοιες με της Συρίας στις νοτιοανατολικές περιοχές της Τουρκίας. Ο λόγος που ορίζεται έτσι η Τουρκία; Απλώς και μόνον επειδή βολεύει αυτήν την στιγμή την πολιτική των ισχυρών της Ευρώπης.

Σε συνέχεια του παραπάνω, ξεκαθαρίζει ότι όσοι κρίνονται από τον πρόχειρο μηχανισμό που θα στηθεί στα νησιά του Αιγαίου ότι δεν δικαιούνται άσυλο θα επιστρέφονται στην Τουρκία. Είδαμε ήδη με τι αυθαίρετο τρόπο αντιλαμβάνεται η Ευρώπη το ποιος δικαιούται το καθεστώς του πρόσφυγα. Τίποτα δεν εμποδίζει πχ. με την ρύθμιση αυτή την “επαναπροώθηση” Κούρδων προσφύγων οι οποίοι φεύγουν ακριβώς από τις περιοχές που η Τουρκία βομβαρδίζει. Δεν γίνεται καμία απολύτως δέσμευση για κατανομή των προσφύγων και μετεγκατάσταση στις ευρωπαϊκές χώρες. Αναφέρεται σαν ευχολόγιο ένας αυθαίρετος αριθμός (72.000 άτομα) ο οποίος μπορεί να μεταφερθεί σε χώρες της Ευρώπης, αν κάποιες από αυτές το δεχθούν.

Δεύτερον, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποδείχθηκε απολύτως άβουλη και υποταγμένη στην όποια πολιτική εκφράζουν οι ισχυρές κυβερνήσεις της Ευρώπης. Ούτε τα προσχήματα μιας τυπικής διαμαρτυρίας δεν προσπαθεί να κρατήσει πλέον. Αφού δεν ψέλλισε ούτε κουβέντα για το κλείσιμο των συνόρων, νομιμοποίησε, με την υπογραφή Τσίπρα στην συμφωνία τα τετελεσμένα και ξέχασε τελείως τους λεονταρισμούς εσωτερικής κατανάλωσης περί άσκησης βέτο. Εμφανίζεται δε ακόμη πιο άβουλη από το γεγονός ότι εκτός από την αποδοχή της ευρωπαϊκής πολιτικής, η ελληνική πλευρά φαίνεται ότι δεν διεκδίκησε καν την ρητή δέσμευση για χρηματική ενίσχυση της χώρας, ενώ στην κοινή δήλωση γίνεται αναφορά μόνο για 6 δις ευρώ προς την Τουρκία. Όσο για τις 50.000 ψυχές που βρίσκονται ήδη εγκλωβισμένοι στην ελληνική επικράτεια… οι ευρωπαϊκές ηγεσίες όσο και η ελληνική κυβέρνηση δηλώνουν εμμέσως πλην σαφώς ότι έχουν φτάσει στο τέλος του προορισμού τους.

Τέλος, όλες οι επιμέρους ρυθμίσεις της συμφωνίας αυτής έχουν ένα και μόνο αποτέλεσμα: ναξεφορτωθούν οι κυβερνήσεις της Ευρώπης τις ευθύνες τους απέναντι στην Ιστορία της ηπείρου και τους λαούς τους. Με άλλα λόγια, οι ροές των προσφύγων και των μεταναστών ως συνέπειες της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή που και η ΕΕ ευλόγησε, στήριξε και χρηματοδότησε αντιμετωπίζονται τώρα από τα κυρίαρχα επιτελεία σαν πρόβλημα. Πρόβλημα που γίνεται αντικείμενο μιας διαχείρισης στατιστικών και κονδυλίων, που περιφράσσεται στο “νοτιοανατολικό υπογάστριο” της Ευρώπης. Έτσι, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα μπορούν πλέον να νίπτουν τας χείρας τους από τις ευθύνες, αφήνοντας την Ελλάδα και την Τουρκία να αναλάβουν την διαχείριση αυτή σαν μια “βρόμικη υπεργολαβία ευθυνών και ανθρώπων”. Μετά και την έλευση του ΝΑΤΟ στο ανατολικό Αιγαίο – που πέραν όλων των άλλων σίγουρα εμπλέκει όλο και περισσότερο την χώρα μας σε επικίνδυνες περιπέτειες – το προσφυγικό αναγορεύεται σε νέο ελληνοτουρκικό ζήτημα, μια νέα εστία πιθανών προστριβών και διενέξεων των δύο χωρών. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα μετατρέπεται σταδιακά σε ένα τεράστιο κέντρο κράτησης, αρχικά υπό την αόριστη υπόσχεση για χαλάρωση των μνημονιακών μέτρων, η οποία ήδη, όπως είδαμε μετά την επιστροφή του κουαρτέτου των πιστωτών, πάει περίπατο.Όπως δήλωσε ο Αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών με κυνική ειλικρίνεια “τα χειρότερα έρχονται”…

*Η κ. Χαραλαμπίδου είναι Περιφερειακή Σύμβουλος Κεντρικής Μακεδονίας και πρώην βουλευτής της Λαϊκής Ενότητας - Πηγή: karfitsa.gr

Read more...

#fucktrump2016: O hip hop ύμνος που έγινε viral

Μια ομάδα ράπερ από τη Βαλτιμόρη, οι Tlow, Lor Roger, και Dooley παρουσίασαν ένα τραγούδι-απάντηση στην προεκλογική εκστρατεία του Ντόναλντ Τράμπ. Σε λίγες ώρες είχε γίνει viral.

To video με τις άσεμνες χειρονομίες αλλά και οι προκλητικοί στίχοι («έχουμε ένα καλάσνικοφ στο πορτ μπαγκάζ για τον Ντόναλντ Τραμπ») προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις.

Η μουσική και οι στίχοι έχουν αναφορές στην εξέγερση του μαύρου πληθυσμού της Βαλτιμόρης.

 

Read more...

Κωνσταντοπούλου: Ο Πρωθυπουργός κουράστηκε και έφυγε...

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, λίγες ώρες μετά την επιστολή που έστειλε στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, με την οποία τον καλεί να απαντήσει σε 20 ερωτήματα, με νέα ανάρτηση της στο Twitter, σχολίασε τη χθεσινή συζήτηση στη βουλή.

Η πρώην Πρόεδρος της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου,  με ειρωνικό ύφος έγραψε στο Twitter: «Η συζήτηση κλείνει με Παπαγγελόπουλο αντί για τον Τσίπρα. Ο Πρωθυπουργός προφανώς κουράστηκε κ έφυγε. Καλύτερα. Αν ήταν Βρυξέλλες θα υπέγραφε». 

Read more...

Ν. Μπογιόπουλος: ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Στις 30 Μάρτη 1952, σαν σήμερα πριν από 64 χρόνια, «έφυγε» ο Νίκος Μπελογιάννης. Ήταν μόλις 37 ετών. Εκτελέστηκε.

    Ο Μπελογιάννης είχε πολλά «κουσούρια» που δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από τους δολοφόνους του. 

    Εκτός από μαχητής με το όπλο στο χέρι ενάντια στους κατακτητές και στους εκμεταλλευτές ήταν και μαχητής με «όπλο» την πένα. Ήταν ένας διανοούμενος στην υπηρεσία του λαού.

    Απόδειξη τόσο το βιβλίο του «Η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», όσο και το βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα»που εκδόθηκε το 1998 από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» στην επέτειο των 80 χρόνων του ΚΚΕ. Ένα έργο γραμμένο σε συνθήκες εγκλεισμού του στην Ακροναυπλία από την μεταξική δικτατορία και στη συνέχεια μέχρι την απόδρασή του από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής.

    Στο βιβλίο εξετάζεται ο ρόλος του ελληνικού κεφαλαίου σε συνδυασμό με τη διείσδυση και τη συνεργασία του με το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια ακτινογραφία της ελληνικής οικονομίας που ξεκινά από το 1824 και φτάνει έως το 1940 για το πώς λειτούργησε ο «σωτήριος» δανεισμός, από τα πρώτα «δάνεια της ανεξαρτησίας» μέχρι και τη μεταξική δικτατορία.

    Ο Μπελογιάννης περιγράφει τους ληστρικούς όρους των δανείων με σκοπό την αποκόμιση κερδών από ντόπιους και ξένους τοκογλύφους και το πώς οι επακόλουθες πτωχεύσεις του 1827, του 1843, του 1893 και του 1932 έγιναν πεδίο θησαυρισμού της πλουτοκρατίας μέσα από επιβολή συνθηκών αποστέρησης του λαού.

«…ο λαός υπόφερνε– γράφει ο Μπελογιάννης. Είχε γονατίσει από τους φόρους, κι η τοκογλυφία ερχότανε ύστερα να του δώσει τη χαριστική βολή. Αφήνω κατά μέρος κάθε δική μου περιγραφή και παίρνω ένα κομμάτι από την Ιστορία του Καρολίδη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο: «Την εποχή εκείνη η χώρα εσπαράζετο υπό της φυγοδικίας και των συμμοριών τοκογλύφων, οίτινες εν συνεργασία προς τους ταμίας του κράτους και αυτούς ακόμα τους δικαστάς είχον δημιουργήσει αλληλεγγύην και κατέτρωγαν τας σάρκας του λαού» (…). Κι έτσι, τοκογλύφοι, κομματάρχες, δικαστές, ταμίες, Εθνοτράπεζα, κράτος και ληστές – τούτοι οι τελευταίοι πολύ λιγότερο από τους άλλους – εκτελούσαν το ίδιο «εθνοφελές» έργο: Την ερήμωση της χώρας και τον αφανισμό του λαού. Και στο αντιλαϊκό τούτο όργιο, έρχονται και οι ξένοι κεφαλαιούχοι να πάρουν μία από τις καλύτερες θέσεις».

    Στον επίλογο του βιβλίου ο Μπελογιάννης σημειώνει:

«… Γενικά, η πολιτική ζωή της χώρας μας μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ύπαρξής της επηρεάστηκε σημαντικά από τις θελήσεις κι τα συμφέροντα των ξένων κεφαλαιούχων και των χωρών τους. Και τα συμφέροντα αυτά ήταν πάντοτε αντίθετα με τα συμφέροντα της Ελλάδας και του λαού της. Παρ’ όλα αυτά όμως, οι ελληνικές κυβερνητικές κλίκες, όταν έφταναν στο σταυροδρόμι που οδηγούσε ή στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της πατρίδας τους ή στην υποταγή στις επιθυμίες και τους εκβιασμούς των ξένων, προτίμησαν πάντοτε, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, το δεύτερο δρόμο (…)».

    Ο δημοσιογράφος Γιώργος Κορωναίος, σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» την επόμενη μέρα της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, περιγράφει τις τελευταίες στιγμές:  

«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ’ αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.

«Νίκο σήκω»

Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:

«Πάμε για καθαρό αέρα;»

«Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση» (…)»

    ΉτανΚυριακή.Στις30 Μάρτη 1952.Ήταν Κυριακή! Μέρα που κατά της διάρκεια της Κατοχής ακόμα και αυτοί οι Γερμανοί ναζί δεν έκαναν εκτελέσεις…

    Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στο σκοτάδι, στις 4.12’ τα χαράματα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων, αυτών που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών, αυτών που έχτιζαν «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, προχωρούσε στο στυγερό έγκλημα.   

    Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.

    Το παράγγελμα γι’ αυτή την πολιτική δολοφονία, που θα αποτελεί αιώνιο στίγμα για το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και για το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας στην Ελλάδα,δόθηκε σαν σήμερα, πριν από 64 χρόνια.

     Την ίδια μέρα που το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης, η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο και οι πάτρωνές τους, οι Αμερικάνοι, εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ – Στράτη, στο ποίημά του «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ», γράφει:

«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (…)».

    Ο Μπελογιάννης από την πρώτη στιγμή της σύλληψής του όχι μόνο δεν αφαίρεσε, αλλά είχε φροντίσει να προσθέσει και άλλους λόγους στους εκτελεστές του για του πάρουν τη ζωή.

    Εκείνοι ισχυρίζονταν ότι ήταν «προδότης» και ότι γι’ αυτό τον δίκαζαν. Εκείνος τους απαντούσε:  

«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας…».

    Εκείνοιισχυρίζονταν ότι είναι κομμουνιστής και ως εκ τούτου «κατάσκοπος». Εκείνος τους απαντούσε:

«Οι μάρτυρες φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε Κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι Κομμουνιστές δεν είναι Έλληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό Κόμμα. Τι άτιμο ψέμα! Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο. Απ’ αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό Ελληνικό Κόμμα».

    Όλοτο σύστημα εξουσίας που προσήγαγε τον Μπελογιάννη στο εδώλιο πίστευε ότι με μηχανορραφίες θα μετέτρεπε τις δίκες σε πεδίο διαπόμπευσης των κομμουνιστών. Αλλά ο Μπελογιάννης με τα λόγια του κατά τη διάρκεια της απολογίας του είχε ανατρέψει τα πάντα. Είχε μετατρέψει τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους. Στον αντικομμουνισμό και στις απειλές τους, απαντούσε:

«… αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες,  χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε κι όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας». 

    Ο Μπελογιάννης είχε «ενοχλήσει» τους στρατοδίκες του. Η σύγκριση μαζί του ήταν ανυπόφορη για τους διώκτες του. Τον Νοέμβρη του ’51, στην πρώτη του απολογία στο στρατοδικείο, ξεκαθάρισε:

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

    Ο Μπελογιάννης μετέτρεψε το εναντίον του Στρατοδικείο σε πεδίο κατηγορίας και γελοιοποίησης των κατηγόρων του. Ο διάλογος, κατά τη διάρκεια της δίκης με έναν από τους βασικούς κατηγόρους του, τον αστυνομικό Αγγελόπουλο, είναι ενδεικτικός:

 «ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ισχυρίζεστε ότι ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις των Ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ;

 ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.

 ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Οι αποφάσεις αυτές λένε ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ειρήνη. Έτσι δεν είναι;

 ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Έτσι.

 ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επομένως, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνωμοσία κατά της Ελλάδας;

 ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι.

 ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ. Αυτό μονάχα ήθελα να διευκρινίσω».

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

    Ήταν τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του ’52. Λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του.

    Τα λόγια του Μπελογιάννη – παντοτινό σύμβολο του πατριώτη, του διεθνιστή, του ανθρώπου, του κομμουνιστή – αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρά από τις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Πολύ πιο ανθεκτικά από τους μικρόνοες που νόμιζαν ότι δολοφονώντας τον Μπελογιάννη θα τον φίμωναν. Τον εκτέλεσαν νομίζοντας ότι έτσι τα λόγια του θα έπαυαν να δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας». Τι ηλίθιοι…

     

Μετάτη δολοφονία ο Πωλ Ελυάρ έγραψε:

«Ο Μπελογιάννης είναι νεκρός. Δε θυσίασε τίποτα απ’ την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο φωτεινό. Χαμογελούσε…»

    Ο Μπελογιάννης, στα όπλα των δολοφόνων έστρεψε το δικό του «όπλο»: Ένα γαρύφαλλο. Και τρεις κουβέντες:

«Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων».

Read more...

ΣΚΑΝΔΑΛΑ: ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΑΤΕΣ...

(Τρι. 29/3/16 - 14:00)

ΠΑΛΑΙΟΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΚΑΙ ΝΕΟΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΤΣΑΚΩΝΟΝΤΑΙ ΠΟΛΥ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ ΛΙΓΟ

Του ΑΡΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ

Σκηνικό υπερθεάματος έχουν στήσει οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, συνεπικουρούμενες από το σύνολο των εκδοτικών συγκροτημάτων, εν όψει της αποψινής, προ ημερησίας διατάξεως στη Βουλή για ζητήματα διαφθοράς και διαπλοκής. Τσίπρας και Μητσοτάκης εμφανίζονται έτοιμοι για μια συγκλονιστική αναμέτρηση που θα αφήσει πίσω της και τα θρυλικά γουέστερν-σπαγγέτι. Λίγες ώρες προτού καθηλωθούμε στον καναπέ, η αγωνία κορυφώνεται: Τι περιέχουν οι “οκτώ φάκελλοι” που έχει ετοιμάσει ο Αλέξης; Ποια θα είναι η “αποκάλυψη- βόμβα” που μας επιφυλάσσει ο Κυριάκος; Ποιοι πολιτικοί και επιχειρηματίες θα βγουν περισσότερο λερωμένοι από τη νέα λασπομαχία;

Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι το αποψινό θέαμα δεν θα κόψει τα εισιτήρια που υπολόγιζαν οι παραγωγοί του. Το ίδιο έργο έχει παιχτεί πολλές φορές στο παρελθόν, με πρωταγωνιστές μεγάλους πολιτικούς ηθοποιούς, σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Μητσοτάκη, έτσι που το σημερινό “σίκουελ”, με τον “μικρό Ανδρέα” και τον Κυριάκο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, να ωχριά απέναντι στις παλιές δόξες. Άλλωστε, οι πάντες γνωρίζουν πλέον, από τη συσσωρευμένη πείρα του παρελθόντος, τι αξία έχουν αυτές οι Σταυροφορίες της πολιτικής ηθικής, όπου οι Αρχάγγελοι της Κάθαρσης μετατρέπονται ταχύτατα σε Εωσφόρους της Διαπλοκής, και πάλι από την αρχή... Επιτέλους, το πικρό 1989, όπου από το “κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει” του Χαρίλαου Φλωράκη πήγαμε στη συγκυβέρνηση της “Κάθαρσης” με τον Κώστα Μητοστάκη, είναι χαραγμένο ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη της Αριστεράς, έτσι που να μας κάνει όλους δικαιολογημένα καχύποπτους.

Στη σημερινή, πολύ δύσκολη για το λαό συγκυρία, είναι ηλίου φαεινότερον ότι το αποψινό θέαμα αποτελεί έναν βολικό, τόσο για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και για εκείνη της ΝΔ, επικοινωνιακό αντιπερισπασμό απέναντι στο πραγματικό, τεράστιο πρόβλημα που βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη: την καταιγίδα των νέων, αντιλαϊκών μέτρων που θα φέρει σύντομα αυτή η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό και το φορολογικό, ώστε να κλείσει όπως- όπως η “αξιολόγηση” από την τρόικα. Και οι δύο βασικοί πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος ομονοούν στους βασικούς στόχους της ασκούμενης πολιτικής, βάσει του τρίτου μνημονίου που από κοινού ψήφισαν, και διαφωνούν μόνο στηδοσολογία του ούτως ή άλλως φονικού, για τα λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα, μνημονιακού “κοκτέιλ”.

Τσακώνονται τόσο πολύ για να κρύψουν ότι διαφωνούν τόσο λίγο. Αυτή είναι η μοίρα των δύο μεγάλων παρατάξεων του νεοφιλελεύθερου “Κέντρου” σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, στην καινούργια εποχή του παγκοσμιοποιημένου κοινωνικού πολέμου. Από την Ισπανία του Ραχόι και τη Γαλλία του Ολάντ μέχρι την Αμερική του Τραμπ και της Κλίντον, οι λασπομαχίες περί σκανδάλων υποκαθιστούν τον ανταγωνισμό γύρω από ιδεολογικές και κοινωνικές διαχωριστικές γραμμές, που γίνονται σχεδόν αόρατες. Όχι ότι τα σκάνδαλα και η διαπλοκή είναι πράγματα ανύπαρκτα. Το αντίθετο, τείνουν να γίνουν φυσική κατάσταση πραγμάτων, από τη στιγμή που η έκλειψη μαζικών κομμάτων, ριζωμένων σε μεγάλα τμήματα του κοινωνικού σώματος, καταδικάζει τις ηγεσίες τους να γίνονται όμηροι των επιχειρηματικών και εκδοτικών συμφερόντων για την επιβίωση και την αναπαραγωγή τους.

Ακριβώς γι αυτό, η ίδια η έννοια του “σκανδάλου” έχει εκπέσει κατά πολύ στις μέρες μας. Προσπαθούν να μας υποβάλουν στην ιδέα ότι δεν είναι “σκάνδαλο” μια κυβέρνηση πολιτικών υπαλλήλων του κεφαλαίου και των ξένων συνεταίρων του να γδύνει “νόμιμα” τον ελληνικό λαό από τα δικαιώματά του και τον κοινωνικό πλούτο, αλλά μόνο όταν κάποιος εκ των πολιτικών υπαλληλίσκων του κεφαλαίου βάζει το χέρι του στο βάζο με το μέλι. Δεν ήταν σκάνδαλο η αρπαγή του πλούτου με τη φούσκα και το κραχ του Χρηματιστηρίου, το 1999, ούτε η παράδοση των τηλεπικοινωνιών στη Siemens, αλλά μόνο αν πιαστεί κάποιος Τσουκάτος ή Τσοχατζόπουλος με τη γίδα στον ώμο.

Αν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήθελε πραγματικά να δώσει μάχη με τη διαπλοκή, γιατί αλήθεια δεν άνοιξε τον φάκελο για το μέγα σκάνδαλο της παράδοσης της Αγροτικής Τράπεζας και τουΤαχυδρομικού Ταμιευτηρίου, ως “πανοπροίκια” στην Τράπεζα Πειραιώς και στη Eurogroup επί υπουργείας του σημερινού διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα; Αφελής αξίωση, βέβαια, από μια κυβέρνηση που βαρύνεται- μαζί με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη- για το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων χρόνων, την παράδοση του συνόλου των συστημικών τραπεζών στα ξένα funds με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση.

Τι απομένει, λοιπόν, από αυτή τη νέα άσκηση δημαγωγίας και αποπροσανατολισμού, στην οποία επιδίδεται η σημερινή κυβέρνηση; Τίποτα περισσότερο από την επαγγελία ενός αγριότατου, μνημονιακού καπιταλισμού, που θα γδύνει “εντίμως” τον ελληνικό λαό, έτσι ώστε να μπορούν να έρχονται στην Ελλάδα... ξένοι επενδυτές χωρίς να υπολογίζουν το κόστος από τις αναγκαίες μίζες, όπως χαρακτηριστικά είπε σήμερα το πρωί στο MEGA ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ,Σωκράτης Φάμελλος. Δεν ξέρουμε αν σ' αυτούς τους επίδοξους “επενδυτές” περιελάμβανε και τους πρόσφυγες με κομπόδεμα από 250.000 ευρώ και πάνω, στους οποίους με τόση γενναιοδωρία άνοιξε τις πόρτες ο Δημήτρης Μάρδας. Θα ήταν γελοίοι, αν δεν είχαν καταντήσει τόσο επικίνδυνα κυνικοί.

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Read more...

Ν. Μπογιόπουλος: Οι πόλεμοι είναι δικοί τους, δικά μας είναι μόνο τα θύματα (Video)

Read more...

Ν. Μπογιόπουλος: “Επενδύστε”!

    Ο υφυπουργός Εξωτερικών κ.Δημήτρης Μάρδας, δυο μέρες μετά την επέτειο της 25^ης Μαρτίου (το πού «κολλάει» η επισήμανση της ημερομηνίας αυτής θα το δούμε ευθύς) γνωστοποίησε την κυβερνητική σκέψη:

«(…) η σκέψη – είπε – είναι να γίνει καταγραφή του οικονομικού προφίλ των μεταναστών και (…) εάν κάποιος φέρει 250.000 ευρώ στη χώρα, τότε έχει μια ευνοϊκή μεταχείριση ως προς την αγορά μιας κατοικίας και ως προς το δικαίωμα παραμονής στη χώρα»…     

    Δεν θα μπούμε στον πειρασμό να ζητήσουμε μια τελεσίδικη απάντηση από την κυβέρνηση τι είναι, τελικά, η Ειδομένη: «Νταχάου» ή… «επενδυτικό πάρκο»;

    Δεν θα μπούμε επίσης στην διαδικασία καταγραφής των αντιδράσεων που προκάλεσε η τοποθέτηση του υπουργού, η οποία καθόλου δεν αμφιβάλουμε ότι εδράζεται σε διεθνείς πρακτικές, όπως είπε.

    Αυτοί που βομβαρδίζουν, που πνίγουν και παζαρεύουν πρόσφυγες «τόσα γρόσια το κεφάλι» με την Τουρκία, τέτοιες πρακτικές θα είχαν.

    Θα θυμίσουμε ένα και μόνο. Ο ελληνικός λαός σηκώθηκε να φτιάξει την δική του λεύτερη πατρίδα, τα δικό του κράτος, μπολιασμένος με ιδέες τέτοιες:  

«Ο αυτοκράτωρ λαός είναι όλοι οι κάτοικοι του βασιλείου τούτου χωρίς εξαίρεσιν θρησκείας και διαλέκτου Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί, Βλάχοι, Αρμένηδες, Τούρκοι και κάθε άλλον είδος γενεάς».

    Και τέτοιες:

«(Οι Έλληνες) δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξορισμένους από την πατρίδα των δι’ αιτίαν της ελευθερίας».

    Αυτά έγραφε ο Ρήγας Φεραίος στο «Σύνταγμά του», την «Νέα Πολιτική Διοίκησις». 

    Ο Ρήγας, προφανώς είχε αδιαφορήσει για τις «διεθνείς πρακτικές» της «Ιεράς Συμμαχίας». Δεν είχε διανοηθεί να θέσει σαν όρο «φιλοξενίας» στην Ελλάδα το πουγκί του μετανάστη, του πρόσφυγα, του κυνηγημένου.

    Θα πείτε, βέβαια, ότι τέτοιο κράτος, όπως το περιέγραφε ο Ρήγας, δεν δημιουργήθηκε ποτέ. Και ότι, επίσης, ο Ρήγας, δολοφονήθηκε. Σωστά. Και τα δύο.

   Γι’ αυτό μόνο να το φανταστούμε μπορούμε τι «επένδυση» ελπίδας και προκοπής θα ήταν ένα τέτοιο κράτος. Και πόσο θα άξιζε να «επενδύσει» ο λαός μας σε μια τέτοια προοπτική. «Φτύνοντας» τις «διεθνείς πρακτικές» και βάζοντας πολιτικό τέλος στους εγχώριους πλασιέ τους.  

email: mpog@enikos.gr

Read more...

Π. Παπακωνσταντίνου: Ισλαμοφοβία και Ακροδεξιά

ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ανησυχία σε όλη την Ευρώπη σκόρπισε το χθεσινό κρούσμαφασιστικής βίας στην Πλατεία Χρηματιστηρίου, στην καρδιά τωνΒρυξελλών. Εκατοντάδες μαυροφορεμένοι, ακροδεξιοί χούλιγκανς, με ναζιστικούς χαιρετισμούς και μισαλλόδοξα συνθήματα εναντίον των μεταναστών εισέβαλαν στην πλατεία με το αυτοσχέδιο μνημείο για τα θύματα των πρόσφατων τρομοκρατικών επιθέσεων, προκαλώντας τους συγκεντρωμένους και ασκώντας βία εναντίον γυναικών με μουσουλμανική μαντήλα. Πελώρια ερωτήματα γέννησε η στάση της βελγικής αστυνομίας, που άφησε τον εσμό των φασιστοειδών να φτάσει στην κεντρική πλατεία, ενώ λίγο αργότερα απαγόρευε στους δημοκράτες ακτιβιστές να πραγματοποιήσουν την “πορεία ενάντια στο φόβο” που είχαν προγραμματίσει, υποτίθεται για λόγους ασφαλείας.

Θα ήθελε κανείς να πιστέψει ότι πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός. Ωστόσο συσσωρεύονται ενδείξεις ότι τα χειρότερα έπονται. Το ερχόμενο Σάββατο, διάφορες ακροδεξιές ομάδες της Ευρώπης, με επικεφαλής τη (φιλική προς το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν) γαλλική οργάνωση “Η γενιά της ταυτότητας” (Generation Identitaire) οργανώνουν πορεία στο μεταναστευτικό προάστιο της βελγικής πρωτεύουσας Μολενμπέκ με στόχο την απέλαση των μουσουλμάνων μεταναστών. Το κεντρικό, προπαγανδιστικό σύνθημα αυτής της... δι- εθνικιστικής πρωτοβουλίας είναι “Πουατιέ 732- Ναύπακτος 1571- Μολενμπέκ 2016”! Ένα εύρημα, που παραπέμπει σε έναν “τρίτο γύρο” στη διαχρονική, υποτίθεται, σύγκρουση ανάμεσα στη χριστιανική Δύση και το Ισλάμ.



Δυστυχώς, οι νεοφασίστες της Ευρώπης δεν είναι οι μόνοι που καλλιεργούν ατμόσφαιρα “πολέμου πολιτισμών” στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων τζιχαντιστών, στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες. Αντίθετα, εκφράζουν με πιο ακραίο τρόπο μια νοοτροπία που διαδίδεται, με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, από “καταξιωμένους” διανοούμενους και “υπεύθυνους” πολιτικούς ηγέτες. Ο διαβόητος εκπρόσωπος των Γάλλων “νέων φιλοσόφων”, Μπερτράν Ανρί Λεβί (BHL, όπως τιτλοφορείται, επί το αμερικανικότερον) διακηρύσσει επί καθημερινής βάσης από τα πιο “έγκυρα” μέσα ενημέρωσης της Ευρώπης την ανάγκη ενός “ιουδαϊκού- χριστιανικού μετώπου απέναντι στον ισλαμοφασισμό”. Ο “θεωρητικός” της νέας Σταυροφορίας θεωρεί ότι η πολιτισμένη, δημοκρατική Ευρώπη έχει μπροστά της έναν τρίτο γύρο του αέναου αγώνα της εναντίον του ολοκληρωτισμού: προχθές ήταν η “φαιά” απειλή του ναζισμού, ύστερα ήρθε η “ερυθρά” απειλή του κομμουνισμού, σήμερα είναι η “πράσινη” απειλή του ισλαμοφασισμού. Αλλά και ο “σοσιαλιστής” πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μανουέλ Βαλς (ο κύριος “αγαπώ τις επιχειρήσεις”, αν θυμάστε...) διακήρυξε ότι “η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο” εναντίον του εξτρεμιστικού Ισλάμ, ζηλώσας δόξαν Τζορτζ Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001.

Ευτυχώς για την Ευρώπη, η απόπειρα της αμερικανικής ηγεσίας να την σύρει πίσω από το άρμα της σε έναν “παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” προσέκρουσε στο τεράστιο αντιπολεμικό κίνημα εναντίον της επιδρομής κατά του Ιράκ και στις αντιστάσεις που προέβαλαν, για τους δικούς τους λόγους, σε εκείνη τη φάση, Γαλλία, Γερμανία και Ρωσία. Σήμερα, η εικόνα της Ευρώπης διαγράφεται πολύ πιοζοφερή. Οι ηγέτες της πρωτοστατούν οι ίδιοι στις πολεμικές κραυγές και την ισλαμοφοβία, υπερφαλαγγίζοντας κατά πολύ την κυβέρνηση Ομπάμα, λησμονώντας ότι ήταν ίσα- ίσα οι πόλεμοι της Δύσης που διέλυσαν σειρά μουσουλμανικών κρατών (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία), ενίσχυσαν τις προσφυγικές ροές και σκόρπισαν την απόγνωση στους βομβαρδισμένους και καθημαγμένους λαούς αυτών των χωρών. Χαρακτηριστική λεπτομέρεια: ο ανεκδιήγητος BHL έσπευσε στη Βεγγάζη για να χαιρετίσει την “επανάσταση” εναντίον του Καντάφι και την επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, που επέτρεψαν στους τζιχαντιστές να εδραιωθούν και να γιγαντωθούν.

Πέραν του απάνθρωπου και αντιδραστικού χαρακτήρα του, ο “πόλεμος” των Ευρωπαίων εμφανίζεται και εντελώς παράλογος. Τουλάχιστον οι νεοσυντηρητικοί των ΗΠΑ, μιας χώρας με πολύ μικρές μουσουλμανικές μειονότητες, χιλιάδες μίλια μακριά από τη Μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική, είχαν μια ορισμένη λογική στη μισάνθρωπη, ιμπεριαλιστική πολιτική τους: εξαπέλυσαν, με τη θηριώδη στρατιωτική υπεροπλία τους, πολέμους σε μακρινές χώρες, χωρίς να κινδυνεύουν άμεσα με απαντητικά πλήγματα στο εσωτερικό τους (ανεξάρτητα αν η Σταυροφορία τους κατέληξε σε φιάσκο).

Αντίθετα, ο “πόλεμος” που εξαγγέλλουν σήμερα οι Ευρωπαίοι ηγέτες επικεντρώνεται στα.. προάστια των δικών τους μεγαλουπόλεων, όπου μεγάλα τμήματα μεταναστευτικών πληθυσμών, κυρίως δεύτερης και τρίτης γενιάς, βιώνουν καθημερινά τις διακρίσεις και την καταπίεση, κάτι που προσφέρει ιδεώδες έδαφος για τους στρατολόγους του τζιχαντισμού. Περιττό να προσθέσουμε ότι η υιοθέτηση του σχήματος “Δύση εναντίον Ισλάμ” θα αποτελούσε ιδανική εξέλιξη για τους τζιχαντιστές, καθώς η μισαλλόδοξη οπτική του θρησκευτικού φανατισμού, την οποία πρεσβεύουν, θα εξελισσόταν σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Η επίδραση παρόμοιων φωνών στην Ελλάδα, όχι μόνο από τους Χρυσαυγίτες και άλλους κατ' επάγγελμα ισλαμοφάγους, δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Ισχυρές μερίδες του αστικού πολιτικού κόσμου βλέπουν τις σχέσεις της Ελλάδας με τις μουσουλμανικές χώρες και το ίδιο το προσφυγικό υπό το πρίσμα της αντιπαλότητάς τους με την Τουρκία. Θεωρούν ότι η αντιμουσουλμανική ατμόσφαιρα στην Ευρώπη προσφέρει μια “ιστορική” ευκαιρία για να πλασαριστεί η Ελλάδα στον “πόλεμο” που έχει κηρυχτεί, σε κοινό μέτωπο με το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ. Το κοινό “ιουδαϊκο- χριστινιανικό”, αντιμουσουλμανικό μέτωπο του κυρίου Λεβί δεν απέχει και πολύ από το μέτωπο Ελλάδας- Κύπρου- Ισραήλ που ευαγγελίζονται αρκετοί εγχώριοι “φωστήρες” όπως ο Πάνος Καμμένος και άλλοι, ισχυροί παράγοντες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.

Αποτελεί παράγοντα αισιοδοξίας ότι η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν δείχνει, για την ώρα, να επιδοκιμάζει ανάλογες, ολέθριες επιλογές. Το μεγάλο κύμα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες από έναν καθημαγμένο, λόγω Μνημονίων, λαό είναι ιδιαίτερα ελπιδοφορόρο σημείο των καιρών. Ωστόσο η γενικότερη ξενοφοβική στροφή της Ευρώπης- φρούριο και η ντε φάκτο μετατροπή της Ελλάδας σε μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων εγκυμονούν κινδύνους ανάπτυξης ακροδεξιών ρευμάτων, που θα ήταν αφέλεια να υποτιμηθούν. Ο “πόλεμος στον πόλεμο” των νέων Σταυροφόρων επιβάλλεται να δοθεί και να κερδηθεί από όλες τις δυνάμεις που υπερασπίζονται την ειρήνη, τα δημοκρατικά δικαιώματα, τη λαϊκή κυριαρχία, τον ίδιο τον πολιτισμό.

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

ΑΝΗΣΥΧΗΤΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΕΠΙΘΕΣΕΩΝ  

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ανησυχία σε όλη την Ευρώπη σκόρπισε το χθεσινό κρούσμαφασιστικής βίας στην Πλατεία Χρηματιστηρίου, στην καρδιά τωνΒρυξελλών. Εκατοντάδες μαυροφορεμένοι, ακροδεξιοί χούλιγκανς, με ναζιστικούς χαιρετισμούς και μισαλλόδοξα συνθήματα εναντίον των μεταναστών εισέβαλαν στην πλατεία με το αυτοσχέδιο μνημείο για τα θύματα των πρόσφατων τρομοκρατικών επιθέσεων, προκαλώντας τους συγκεντρωμένους και ασκώντας βία εναντίον γυναικών με μουσουλμανική μαντήλα. Πελώρια ερωτήματα γέννησε η στάση της βελγικής αστυνομίας, που άφησε τον εσμό των φασιστοειδών να φτάσει στην κεντρική πλατεία, ενώ λίγο αργότερα απαγόρευε στους δημοκράτες ακτιβιστές να πραγματοποιήσουν την “πορεία ενάντια στο φόβο” που είχαν προγραμματίσει, υποτίθεται για λόγους ασφαλείας.

Θα ήθελε κανείς να πιστέψει ότι πρόκειται για μεμονωμένο γεγονός. Ωστόσο συσσωρεύονται ενδείξεις ότι τα χειρότερα έπονται. Το ερχόμενο Σάββατο, διάφορες ακροδεξιές ομάδες της Ευρώπης, με επικεφαλής τη (φιλική προς το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν) γαλλική οργάνωση “Η γενιά της ταυτότητας” (Generation Identitaire) οργανώνουν πορεία στο μεταναστευτικό προάστιο της βελγικής πρωτεύουσας Μολενμπέκ με στόχο την απέλαση των μουσουλμάνων μεταναστών. Το κεντρικό, προπαγανδιστικό σύνθημα αυτής της... δι- εθνικιστικής πρωτοβουλίας είναι “Πουατιέ 732- Ναύπακτος 1571- Μολενμπέκ 2016”! Ένα εύρημα, που παραπέμπει σε έναν “τρίτο γύρο” στη διαχρονική, υποτίθεται, σύγκρουση ανάμεσα στη χριστιανική Δύση και το Ισλάμ.

Δυστυχώς, οι νεοφασίστες της Ευρώπης δεν είναι οι μόνοι που καλλιεργούν ατμόσφαιρα “πολέμου πολιτισμών” στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων τζιχαντιστών, στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες. Αντίθετα, εκφράζουν με πιο ακραίο τρόπο μια νοοτροπία που διαδίδεται, με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, από “καταξιωμένους” διανοούμενους και “υπεύθυνους” πολιτικούς ηγέτες. Ο διαβόητος εκπρόσωπος των Γάλλων “νέων φιλοσόφων”, Μπερτράν Ανρί Λεβί (BHL, όπως τιτλοφορείται, επί το αμερικανικότερον) διακηρύσσει επί καθημερινής βάσης από τα πιο “έγκυρα” μέσα ενημέρωσης της Ευρώπης την ανάγκη ενός “ιουδαϊκού- χριστιανικού μετώπου απέναντι στον ισλαμοφασισμό”. Ο “θεωρητικός” της νέας Σταυροφορίας θεωρεί ότι η πολιτισμένη, δημοκρατική Ευρώπη έχει μπροστά της έναν τρίτο γύρο του αέναου αγώνα της εναντίον του ολοκληρωτισμού: προχθές ήταν η “φαιά” απειλή του ναζισμού, ύστερα ήρθε η “ερυθρά” απειλή του κομμουνισμού, σήμερα είναι η “πράσινη” απειλή του ισλαμοφασισμού. Αλλά και ο “σοσιαλιστής” πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μανουέλ Βαλς (ο κύριος “αγαπώ τις επιχειρήσεις”, αν θυμάστε...) διακήρυξε ότι “η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο” εναντίον του εξτρεμιστικού Ισλάμ, ζηλώσας δόξαν Τζορτζ Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001.

Ευτυχώς για την Ευρώπη, η απόπειρα της αμερικανικής ηγεσίας να την σύρει πίσω από το άρμα της σε έναν “παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” προσέκρουσε στο τεράστιο αντιπολεμικό κίνημα εναντίον της επιδρομής κατά του Ιράκ και στις αντιστάσεις που προέβαλαν, για τους δικούς τους λόγους, σε εκείνη τη φάση, Γαλλία, Γερμανία και Ρωσία. Σήμερα, η εικόνα της Ευρώπης διαγράφεται πολύ πιοζοφερή. Οι ηγέτες της πρωτοστατούν οι ίδιοι στις πολεμικές κραυγές και την ισλαμοφοβία, υπερφαλαγγίζοντας κατά πολύ την κυβέρνηση Ομπάμα, λησμονώντας ότι ήταν ίσα- ίσα οι πόλεμοι της Δύσης που διέλυσαν σειρά μουσουλμανικών κρατών (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία), ενίσχυσαν τις προσφυγικές ροές και σκόρπισαν την απόγνωση στους βομβαρδισμένους και καθημαγμένους λαούς αυτών των χωρών. Χαρακτηριστική λεπτομέρεια: ο ανεκδιήγητος BHL έσπευσε στη Βεγγάζη για να χαιρετίσει την “επανάσταση” εναντίον του Καντάφι και την επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, που επέτρεψαν στους τζιχαντιστές να εδραιωθούν και να γιγαντωθούν.

Πέραν του απάνθρωπου και αντιδραστικού χαρακτήρα του, ο “πόλεμος” των Ευρωπαίων εμφανίζεται και εντελώς παράλογος. Τουλάχιστον οι νεοσυντηρητικοί των ΗΠΑ, μιας χώρας με πολύ μικρές μουσουλμανικές μειονότητες, χιλιάδες μίλια μακριά από τη Μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική, είχαν μια ορισμένη λογική στη μισάνθρωπη, ιμπεριαλιστική πολιτική τους: εξαπέλυσαν, με τη θηριώδη στρατιωτική υπεροπλία τους, πολέμους σε μακρινές χώρες, χωρίς να κινδυνεύουν άμεσα με απαντητικά πλήγματα στο εσωτερικό τους (ανεξάρτητα αν η Σταυροφορία τους κατέληξε σε φιάσκο).

Αντίθετα, ο “πόλεμος” που εξαγγέλλουν σήμερα οι Ευρωπαίοι ηγέτες επικεντρώνεται στα.. προάστια των δικών τους μεγαλουπόλεων, όπου μεγάλα τμήματα μεταναστευτικών πληθυσμών, κυρίως δεύτερης και τρίτης γενιάς, βιώνουν καθημερινά τις διακρίσεις και την καταπίεση, κάτι που προσφέρει ιδεώδες έδαφος για τους στρατολόγους του τζιχαντισμού. Περιττό να προσθέσουμε ότι η υιοθέτηση του σχήματος “Δύση εναντίον Ισλάμ” θα αποτελούσε ιδανική εξέλιξη για τους τζιχαντιστές, καθώς η μισαλλόδοξη οπτική του θρησκευτικού φανατισμού, την οποία πρεσβεύουν, θα εξελισσόταν σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Η επίδραση παρόμοιων φωνών στην Ελλάδα, όχι μόνο από τους Χρυσαυγίτες και άλλους κατ' επάγγελμα ισλαμοφάγους, δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Ισχυρές μερίδες του αστικού πολιτικού κόσμου βλέπουν τις σχέσεις της Ελλάδας με τις μουσουλμανικές χώρες και το ίδιο το προσφυγικό υπό το πρίσμα της αντιπαλότητάς τους με την Τουρκία. Θεωρούν ότι η αντιμουσουλμανική ατμόσφαιρα στην Ευρώπη προσφέρει μια “ιστορική” ευκαιρία για να πλασαριστεί η Ελλάδα στον “πόλεμο” που έχει κηρυχτεί, σε κοινό μέτωπο με το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ. Το κοινό “ιουδαϊκο- χριστινιανικό”, αντιμουσουλμανικό μέτωπο του κυρίου Λεβί δεν απέχει και πολύ από το μέτωπο Ελλάδας- Κύπρου- Ισραήλ που ευαγγελίζονται αρκετοί εγχώριοι “φωστήρες” όπως ο Πάνος Καμμένος και άλλοι, ισχυροί παράγοντες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.

Αποτελεί παράγοντα αισιοδοξίας ότι η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν δείχνει, για την ώρα, να επιδοκιμάζει ανάλογες, ολέθριες επιλογές. Το μεγάλο κύμα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες από έναν καθημαγμένο, λόγω Μνημονίων, λαό είναι ιδιαίτερα ελπιδοφορόρο σημείο των καιρών. Ωστόσο η γενικότερη ξενοφοβική στροφή της Ευρώπης- φρούριο και η ντε φάκτο μετατροπή της Ελλάδας σε μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων εγκυμονούν κινδύνους ανάπτυξης ακροδεξιών ρευμάτων, που θα ήταν αφέλεια να υποτιμηθούν. Ο “πόλεμος στον πόλεμο” των νέων Σταυροφόρων επιβάλλεται να δοθεί και να κερδηθεί από όλες τις δυνάμεις που υπερασπίζονται την ειρήνη, τα δημοκρατικά δικαιώματα, τη λαϊκή κυριαρχία, τον ίδιο τον πολιτισμό.

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Read more...

Ν. Μπογιόπουλος: Αποφυλάκιση Ρουπακιά

    Αυτές οι δηλώσεις δεν έγιναν ούτε πριν 10, ούτε πριν 20, ούτε πριν από 30 χρόνια.

    Έγιναν στις 3/3/2012, μόλις 1 χρόνο πριν από τη δολοφονία του Φύσσα.    

     Αλλά το ναζιστικό ξεγύμνωμα δεν σταματά εδώ.

• Στις 6/7/2011, στη Σπάρτη ήταν που ο Μιχαλολιάκος δήλωνε:

«Θα κατεβαίναμε στις εκλογές για να μετρηθούμε και για το 0,2%. Για να πούμε ότι υπάρχει 0,2% φασίστες, αμετανόητοι χρυσαυγίτες… Είναι εθνικοσοσιαλισμός ελληνικός στα μέτρα του 2011. Έχω μεγάλο σεβασμό σ’ αυτό που υπήρξε η Γερμανία του Χίτλερ… Εμείς πιστεύουμε στην πατρίδα και όχι στη δημοκρατία. Αν είναι να σωθεί η πατρίδα, ας πάει στο διάολο η δημοκρατία… Τι καταλάβατε από τους δημοκράτες; Τι χειρότερο θα σας κάνουν οι φασίστες;».

• Στις 24/11/2011, σε ομιλία του στα γραφεία της Χρυσής Αυγής ήταν, που ο Μιχαλολιάκος στην επισήμανση ότι μετά τις εκλογές θα προέκυπτε μια «Βουλή της Βαϊμάρης», κραύγαζε: 

«Ξέρετε τι ακολούθησε μετά. Ε, γι’ αυτό αγωνιζόμαστε, δεν το κρύβουμε. Είμαι υπερήφανος γι’ αυτό».

    Πράγματι, είδαμε «τι ακολούθησε»… Είδαμε και ακούσαμε. Ακούσαμε, παραμονή της συμπλήρωσης δυο χρόνων από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα (18 Σεπτεμβρίου 2013), ο επικεφαλής της ναζιστικής συμμορίας, ο Μιχαλολιάκος, τρεις μόλις μέρες πριν από τις εκλογές, να δηλώνει απροκάλυπτα μιλώντας στον Real FM και στον Νίκο Χατζηνικολάου (17/9/2015): 

«Αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία»!

    Σήμερα, ο ομολογημένα δολοφόνος του Φύσσα, ο βγαλμένος από την ίδια «σπορά» με τον αρχηγό του τον Μιχαλολιάκο, ο επιδιδόμενος στον ίδιο… «αρχαιοελληνικό» χαιρετισμό με τον αρχηγό του, ο φυσικός αυτουργός μιας δολοφονίας για την οποία ο Μιχαλολιάκος δήλωσε «αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία», αναμένεται να αποφυλακιστεί λόγω παρέλευσης του ορίου προσωρινής κράτησής του.

    Η αποφυλάκιση του Ρουπακιά, ως αποτέλεσμα της προκλητικής καθυστέρησης στη διεκπεραίωση της δίκης που εξ αντικειμένου υπονομεύει την προοπτική να λογοδοτήσει ουσιαστικά η ναζιστική συμμορία για τα εγκλήματά της, αποτελεί εξέλιξη που δεν μπορεί παρά να συνδυαστεί με το αναντίρρητο γεγονός:

    Για πολύ καιρό μέχρι το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα,

κράτος, κυβερνήσεις, αστυνομία, δικαιοσύνη, αστικά κόμματα και φυσικά ορισμένα ΜΜΕ, ανέχτηκαν κραυγαλέα ή και ενίσχυσαν τη δράση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

    Είναι στο πλαίσιο αυτό που ο εγκληματικός χαρακτήρας της ναζιστικής συμμορίας συνεχίζεται να καλύπτεται πίσω από τον μανδύα του «νόμιμου πολιτικού κόμματος».

    Τα συμπεράσματα δικά σας.

email: mpog@enikos.gr

Read more...

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΣΙΠΡΑ ΜΕ ΤΟ “ΔΕΞΙ ΤΟΥ ΧΕΡΙ”

(Πέμ. 17/3/16 – 15:09)

Η ΔΗΜΑΓΩΓΙΑ ΚΑΜΜΕΝΟΥ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΣΕ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ-ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ 

Η απαίτηση του Πάνου Καμμένου γιαεξοστρακισμό του Γιάννη Μουζάλα υπό την απειλή της εξόδου των ΑΝΕΛ από τοκυβερνητικό σχήμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τρικυμία σε ένα ποτήρι νερό, αν δεν ήταν φανερό ότι συνιστά μόνο την αφορμή κιόχι την πραγματική αιτία της σοβούσας,κυβερνητικής κρίσης.  

Προκαλεί εύλογα ερωτήματα το γεγονός ότι το “δεξί χέρι” του Αλέξη Τσίπρα επέλεξε να δημιουργήσειρήγμα στην κυβέρνηση για ένα ζήτημα – το όνομα της ΠΓΔΜ – που βρίσκεται στην τελευταία σειράτης πολιτικής ατζέντας και των ανησυχιών των πολιτών, τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία αγωνιά γιαμείζονα προβλήματα απόλυτης προτεραιότητας, όπως το οικονομικό, το ασφαλιστικό και τοπροσφυγικό. Η εθνικιστική δημαγωγία του Πάνου Καμμένου για την περιλάλητη τηλεοπτικήσυνέντευξη του Γιάννη Μουζάλα δεν πείθει ούτε τους οπαδούς των ΑΝΕΛ, δεδομένου ότι το κόμμα τους έχει καταπιεί αδιαμαρτύρητα την εθνική ταπείνωση του τρίτου μνημονίου και της επιτροπείας, ενώ ο ίδιος ο αρχηγός τους, ως υπουργός Άμυνας, έχει χρεωθεί και προσωπικά την ευθύνη για την “εισβολή” του ΝΑΤΟ και το “γκριζάρισμα” του μισού Αιγαίου από την Τουρκία, με πρόσχημα τοπροσφυγικό.

Τούτων δοθέντων, δικαιούται κανείς να αναρωτηθεί αν ο Πάνος Καμμένος ερωτοτροπεί με την ιδέα νααποδεσμευτεί από τη συμμετοχή του σε μια κυβέρνηση, η οποία πολύ σύντομα θα κληθεί να ψηφίσειεπαχθέστατα νομοσχέδια, πρώτα απ' όλα στο ασφαλιστικό και το φορολογικό, κι αν είδε στο επεισόδιο με τον Γιάννη Μουζάλα μια ουρανόπεμπτη ευκαιρία διαχωρισμού πάνω σε ένα θέμα που το θεωρεί προνομιακό για την εθνικιστική του βάση.  

Τα νέα που διαρρέουν από τις διαβουλεύσεις της κυβέρνησης με το κουαρτέτο δεν αφήνουν περιθώρια αυταπατών για το τι πρόκειται να επακολουθήσει τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες. Οι δανειστές, προεξάρχοντος του ΔΝΤ, επιμένουν για μείωση του αφορολόγητου, από τα 9.500 ευρώ που είναι σήμερα, στα 7.000 έως 8.000 ευρώ, ακρωτηριασμό των επικουρικών συντάξεων μέχρι και κατά30%, μείωση των ποσοστών αναπλήρωσης και σειρά άλλων σφαγιαστικών, για τα πιο φτωχά, λαϊκά στρώματα, μέτρων. Αγωνιώντας να κλείσει όπως-όπως την αξιολόγηση για να μη βρεθεί και πάλι, στις αρχές του καλοκαιριού, σε κατάσταση πιστωτικής ασφυξίας, η κυβέρνηση φαίνεται να έχει αποδεχθείτην ουσία των απαιτήσεων των δανειστών, παζαρεύοντας κάποιες “εναλλακτικές” οι οποίες θα σφαγιάζουν τα μικρομεσαία εισοδήματα ανθρώπων που έχουν διατηρήσει, για την ώρα, τη δουλειά τους και αμείβονται με 1.500 μεικτά και πάνω.  

Όλα δείχνουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα πάρει τις αποφάσεις του για την ενδοκυβερνητική κρίση που έχει προκύψει το Σαββατοκύριακο, μετά τη Σύνοδο Κορυφής Ε.Ε.-Τουρκίας, η οποία δεν αναμένεται να έχει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, κάτι που θα θα οδηγήσει, με μαθηματική ακρίβεια, σεγιγάντωση της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα. Η κατάσταση για τον πρωθυπουργό μοιάζει να είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Αν αποφασίσει να καρατομήσει τον Γιάννη Μουζάλα για να καλμάρει, επί του παρόντος, το απείθαρχο δεξί του χέρι, κινδυνεύει να προκαλέσει αντιδράσεις καιρήγματα μέσα στο ίδιο το κόμμα και την κοινοβουλευτική του ομάδα. Αν όχι, θα είναι πολύ δύσκολογια τον Πάνο Καμμένο και τους ΑΝΕΛ να παραμείνουν στην κυβέρνηση, καταπίνοντας τις ενστάσεις τους, ύστερα από τόσο ντόρο που έχουν ξεσηκώσει. Η πίεση στον Πάνο Καμμένο γίνεται ακόμη περισσότερο έντονη μετά τη διαγραφή του Φαήλου Κρανιδιώτη από τη Νέα Δημοκρατία εν μέσωσεναρίων για δημιουργία νέου, εθνικιστικού πολιτικού φορέα στα δεξιά της αξιωματικής αντιπολίτευσης.  

Σε αυτή την περίπτωση, ο Αλέξης Τσίπρας είναι πιθανό να αναζητήσει καινούργιους κυβερνητικούςεταίρους στο χώρο του νεοφιλελεύθερου “Κέντρου”, ένα σενάριο για το οποίο δηλώνουν ήδη διαθέσιμοι Φώφη Γεννηματά και Σταύρος Θεοδωράκης. Μια τέτοια αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων θα επισημοποιούσε κάτι που ήδη έχει συντελεστεί: τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα τηςνεοφιλελεύθερης, ευρώδουλης Κεντροαριστεράς και για το οποίο εργάζονται μήνες τώρα μεγάλες δυνάμεις της Ε.Ε. Η συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα στην πρόσφατη σύναξη Ευρωπαίων “σοσιαλιστών” ηγετών στο Παρίσι και η σημερινή συμμετοχή του στην προσύνοδο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος στις Βρυξέλλες διαμηνύουν ότι μεγάλο μέρος αυτού του δρόμου έχει ήδη διανυθεί.  

Η εξαιρετικά ασταθής, όσο και κρίσιμη συγκυρία επωμίζει με αυξημένες ευθύνες τις δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς.  

- Στο πεδίο του προσφυγικού, που μπορεί να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις το επόμενο διάστημα, οκάθετος διαχωρισμός από την εθνικιστική δημαγωγία και η έμπρακτη αλληλεγγύη με τους πρόσφυγες είναι προφανώς αναγκαία, αλλά όχι επαρκή στοιχεία πολιτικά μάχιμης παρέμβασης. Η Αριστερά δεν μπορεί να περιορίσει την παρέμβασή της στα όρια μιας ανθρωπιστικής ΜΚΟ, με έναν “διεθνισμό” ευνουχισμένο από την αντιιμπεριαλιστική του αιχμή (ρόλος του ΝΑΤΟ, επονείδιστη στήριξη του απολυταρχικού καθεστώτος Ερντογάν από την Ε.Ε., άθλιες ρυθμίσεις για επιστροφή προσφύγων στην Τουρκία που καταγγέλλονται και από τον ΟΗΕ κλπ) αν δεν θέλει να συρθεί στην ουρά όχι μόνο της κυβέρνησης Τσίπρα, αλλά και της Άνγκελα Μέρκελ.  

- Παράλληλα, αποκτά επείγοντα χαρακτήρα η ανάγκη μεγάλων αγωνιστικών πρωτοβουλιών, στοκοινωνικό πεδίο, απέναντι στην καταιγίδα των αντιλαϊκών, μνημονιακών μέτρων που έρχονται, με βασικές αιχμές το ασφαλιστκό και το φορολογικό. Σ' αυτό το πεδίο θα δοκιμαστούν όλες οι δυνάμεις της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς. Αν η κυβέρνηση – με την όποια σύνθεσή της – καταφέρει ναπεράσει χωρίς σοβαρές απώλειες και χωρίς να βρει απέναντί της ένα μεγάλο, αναγεννηικό κύμαλαϊκής αντίστασης και ελπίδας, τα καίρια νομοσχέδια ώστε να κλείσει την αξιολόγηση, θα έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα για τη σταθεροποίηση του μνημονιακού καθεστώτος.  

- Σε συνδυασμό με τα παραπάνω, απαιτούνται σημαντικές πρωτοβουλίες στο πολιτικό επίπεδο, για τη συγκρότηση του ευρύτερου δυνατού μετώπου αντιμνημονιακών, αριστερών δυνάμεων, το οποίο θα αναστυλώσει την ελπίδα μεγάλης μερίδας του λαού σε μια ριζοσπαστική εναλλακτική λύση και στη δύναμη των αγώνων του. Ο ρόλος της Λαϊκής Ενότητας σε αυτό το πεδίο μπορεί και πρέπει να είναιπροωθητικός και πρωταγωνιστικός.  

Ν.Ζ.

Read more...