Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΣΣΑΛΙΔΗ, ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ ΜΕ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ Β' ΑΘΗΝΑΣ
Είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια, που και οι δύο διεκδικητές της κυβέρνησης έχουν εκ των προτέρων συμφωνήσει ότι το πρόγραμμά τους είναι το μνημόνιο. Σε ένα κρεσέντο αποπολιτικοποίησης, τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Μεϊμαράκης δεν αντιπαρατίθενται για προγράμματα και στρατηγικές.
Η πρωτοφανής πρωθυπουργοκεντρική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ (στις 20 Σεπτέμβρη ψηφίζουμε πρωθυπουργό) αποκαλύπτει την ομοιότητα των πολιτικών προγραμμάτων. Άλλωστε το τρίτο μνημόνιο δεν αφήνει περιθώρια για διαφοροποιήσεις. Η εφαρμογή του είναι δεδομένη και ο Σόιμπλε χθες το κατέστησε σαφές. Όσοι το ψήφισαν πριν, θα το εφαρμόσουν και μετά. Είτε με τη συνδρομή των Ποτάμι – ΠΑΣΟΚ, είτε, αν αυτή δεν είναι αρκετή, με μεγάλο συνασπισμό.
Ο δήθεν τσακωμός των δύο διεκδικητών της κυβέρνησης δεν γίνεται για το πάπλωμα αλλά ακριβώς για να αποσιωπηθεί ότι το κυβερνητικό πρόγραμμα είναι το τρίτο μνημόνιο που ψηφίστηκε τον Αύγουστο. Κάθε παρέκκλιση είναι απαγορευμένη. Με αυτά τα δεδομένα, το δίλημμα «Τσίπρας ή Μεϊμαράκης» δε σημαίνει τίποτα περισσότερο από το ποιος θα είναι το πρώτο βιολί στην εφαρμογή του μνημονίου και ποιος το δεύτερο. Αξίζει λοιπόν στον ελληνικό λαό ένα τέτοιο δίλημμα; Αξίζει κάτι τέτοιο σε ένα λαό που αγωνίστηκε, βασανίστηκε, πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος, ανέτρεψε το παλιό πολιτικό σύστημα, αποστόμωσε την εγχώρια και ξένη προπαγάνδα με το βροντερό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα;
Η μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ και η ανατροπή της λαϊκής ετυμηγορίας σε λίγα εικοσιτετράωρα δημιούργησαν ένα τεράστιο σοκ στον κόσμο της Αριστεράς και στα λαϊκά στρώματα. Το βάρος της «μνημονιακής μετάλλαξης» του ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοιο που λειτουργεί παραλυτικά, προκαλεί παραίτηση, πολλαπλασιάζει την κούραση, οδηγεί στην αποστράτευση. Παράλληλα όμως υπάρχει και θυμός, οργή και αγανάκτηση από ένα κομμάτι του λαού που ακούμπησε τις ελπίδες του και αύξησε τις προσδοκίες του με την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό πρέπει να εκφραστεί. Αγωνιστικά, προοδευτικά, αντιμνημονιακά.
Λίγες μέρες πριν τις εκλογές, οι εργαζόμενοι και η νεολαία βρίσκονται μπροστά σε ένα ισχυρό δίλημμα. Θα υπάρξει αντίπαλος στο τρίτο μνημόνιο; Θα υπάρξει ισχυρή αγωνιστική προοδευτική αντιπολίτευση στο μνημονιακό μπλοκ; Θα τεθεί άμεσα στην ημερήσια διάταξη η εναλλακτική λύση της εξόδου από την Ευρωζώνη; Θα σταματήσει η κατασυκοφάντηση του εναλλακτικού σχεδίου; Θα ανοίξει ουσιαστικά η συζήτηση για το εναλλακτικό σχέδιο; Θα μπολιαστούν οι αγώνες της επόμενης μέρας με πλευρές ενός άλλου δρόμου για τη χώρα και το λαό; Αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα με τα οποία οφείλουμε να αναμετρηθούμε πάνω από την κάλπη της 20ης του Σεπτέμβρη.
Αν αυτό που έχουμε να κάνουμε στις εκλογές είναι να επιλέξουμε εκείνον που θα εφαρμόσει το μνημόνιο, ξέροντας επιπλέον ότι περιθώρια «παράλληλων» προγραμμάτων υπάρχουν μόνο στη φαντασία των θλιβερών υποστηρικτών του «αριστερού» μνημονίου, αδικούμε τον εαυτό μας. Αδικούμε τη γενιά μας. Αδικούμε τους τεράστιους αγώνες που δώσαμε, το πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα αλλαγής που σάρωσε το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, τη συντριπτική πλειοψηφία που επέλεξε το ΟΧΙ ενάντια σε θεούς και δαίμονες. Αδικούμε τα όνειρα για το μέλλον μας. Η εμπειρία των τελευταίων 7 μηνών μας δείχνει πως δεν υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης στην Ευρωζώνη. Πως η μόνη λύση είναι οι μονομερείς ενέργειες (η εθνικοποίηση των τραπεζών, η διαγραφή του χρέους, η κυκλοφορία εθνικού νομίσματος) ενταγμένες σε ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης για την ανάταξη της χώρας.
Στις 20 Σεπτέμβρη, παρά την τεχνητή προεκλογική πόλωση, ξέρουμε ότι οι μετεκλογικές εξελίξεις είναι από τα πριν συμφωνημένες. Τουλάχιστον ανάμεσα στους βασικούς διεκδικητές της κυβέρνησης. Αυτό που μπορεί να τους χαλάσει την προκάτ σούπα είναι η ορμητική είσοδος της Λαϊκής Ενότητας στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο. Ένας πόλος που θα συμβάλλει στην ανάπτυξη αγώνων και κινημάτων, που θα κρατήσει ψηλά τη σημαία της αριστεράς, που θα αποτελέσει ένα πρώτο και αναγκαίο βήμα για την οικοδόμηση εκείνου του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου που θα οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζόμενων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Ένας πόλος που θα αποτελεί κακό σπυρί εντός μιας καταθλιπτικής μνημονιακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Η Λαϊκή Ενότητα είναι η γραμμή άμυνας στη σφοδρή μνημονιακή αντεπίθεση που εξαπολύθηκε. Ισχυρή Λαϊκή Ενότητα στη Βουλή σημαίνει ότι η ελπίδα κρατιέται ζωντανή, ότι μπορεί να ξαναφυτρώσει, ακόμη κι αν κάποιοι την έθαψαν βαθιά. Σημαίνει ότι δεν χάνεται το νήμα των μεγάλων αντιμνημονιακών αγώνων και του συγκλονιστικού ΟΧΙ. Σημαίνει τέλος ότι στην επόμενη Βουλή, που οι βασικές δυνάμεις θα διαγκωνίζονται για το ποιος θα εφαρμόσει πιο γρήγορα και αξιόπιστα το μνημόνιο, θα υπάρξει ισχυρή, προγραμματική, ανυποχώρητη αντιπολίτευση. Θα υπάρξει στήριγμα για την κοινωνία που θα δοκιμαστεί σκληρά από τις νέες επιθέσεις λιτότητας και φοροληστείας.
Για αυτό το λόγο, την Κυριακή δεν επιλέγουμε αυτόν που θα εφαρμόσει το μνημόνιο. Επιλέγουμε να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο. Με όλες μας τις δυνάμεις στηρίζουμε Λαϊκή Ενότητα.
*Πηγή: antapocrisis.gr
Posts
