“Επαναστατικό είναι να ανοίγεις δρόμους ακόμα κι αν δεν υπάρχουν” φέρεται να δήλωσε ο πρωθυπουργός στην πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Έχει δίκιο. Είναι βασικό στοιχείο επαναστατικότητας να ανοίγεις νέους δρόμους για την ελευθερία και για το δίκαιο του ανθρώπου και των λαών. Μόνο που το δρόμο για τον οποίο επαίρεται ο κος Τσίπρας τον είχαν ανοίξει- όπως ο ίδιος δήλωνε πριν λίγα χρόνια ως επικεφαλής της αντιπολίτευσης- άλλοι πριν από αυτόν: ο Πινοσέτ στη Χιλή, ο Φρίντμαν και η σχολή του, η Θάτσερ στην Αγγλία κλπ. Στα καθ' ημάς δε και εν μέσω κρίσης τον άνοιξε ο Γιώργος Παπανδρέου, αποκαλώντας και εκείνος το δρόμο που σήμερα υπηρετεί ο Αλέξης Τσίπρας, αρχικά μονόδρομο και έπειτα έως και επαναστατικό. Αν μη τι άλλο, ο κος Τσίπρας αφού πλέον μοιράζεται τις ίδιες απόψεις με το Γιώργο Παπανδρέου περί “επαναστατικότητας” του οφείλει μια μεγάλη συγγνώμη.
Η ουσία της φράσης του ωστόσο είναι σωστή. Μόνο που ο επαναστατικός δρόμος ο οποίος μπορεί να ανοίξει σήμερα στην Ελλάδα είναι αυτός της Λαϊκής Ενότητας. Πρώτον, γιατί είναι ο δρόμος της εξόδου από το πλαίσιο που γεννά τη νεοαποικιακή εξάρτηση και την κοινωνική βαρβαρότητα. Δρόμος όχι εύκολος αλλά απελευθερωτικός. Το θέμα της ευρωζώνης δεν είναι θέμα νομίσματος, ούτε κυρίως τεχνικό, ιδίως τώρα που έχει διαφανεί ότι ο μπαμπούλας της λεγόμενης “άτακτης χρεοκοπίας” δεν υφίσταται. Είναι ζήτημα συμμετοχής ή μη σε μια ζώνη κρατών που δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο στους ρυθμούς του νεοφιλελευθερισμού, του δημοσιονομισμού και της νεοαποικιακής κυριαρχίας του γερμανικού μητροπολιτικού κέντρου επί της περιφέρειας. Είναι επιπλέον ζήτημα πολιτικής απόφασης να διέλθει κανείς ενός πρώτου δύσκολου χρονικού διαστήματος προκειμένου να ανακτήσει εργαλεία απαραίτητα για την ανασυγκρότηση της οικονομίας του.
Δεύτερον, γιατί είναι ο δρόμος του εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης, απελευθέρωσης και δικαιοσύνης. Από το 2009 και έπειτα, πρόγραμμα κάθε κυβέρνησης είναι τα μνημόνια, δηλαδή πολιτικές που σχεδιάζουν η εγχώρια ολιγαρχία και ο ξένος παράγοντας προς όφελός τους. Επιτέλους μπορεί να αναδειχθεί ως πλειοψηφική, μια δύναμη που διαθέτει δική της στρατηγική και πολύ περισσότερο που γειώνει τη στρατηγική αυτή προς εμπλουτισμό στο τώρα και στον ίδιο τον κόσμο, ώστε οι πολίτες να πάρουν την υπόθεση της ανασυγκρότησης πάνω τους και εν τέλει να εγγυηθούν την εφαρμογή της.
Τρίτον, γιατί είναι ο δημοκρατικός δρόμος και στο σημερινό περιβάλλον η δημοκρατία είναι επαναστατική. Δημοκρατία και μνημόνια είναι ασύμβατες έννοιες. Οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις τάχθηκαν στο πλευρό των μνημονίων. Είναι ώρα να αποκτήσουμε μια κυβέρνηση που θα ταχθεί στο πλευρό της δημοκρατίας.
Και τέταρτον γιατί είναι ο δρόμος της ειλικρίνειας, χωρίς λαϊκισμούς, στρογγυλέματα και ευκολίες. Δυνάμεις που υπερασπίζονται θέσεις κόντρα στα ΜΜΕ και στο σύστημα εξουσίας, με συνέπεια μέσα στο χρόνο και διακινδυνεύοντας να μην είναι αρεστές ή δημοφιλείς, που αποδεικνύονται ικανές να εγκαταλείψουν μια εξουσία χωρίς αρχές και αξίες, προσφέρουν εγγύηση ότι πράγματι θα υλοποιήσουν αυτό που εξαγγέλλουν, ότι πράγματι θα πετύχουν την ανασυγκρότηση της χώρας και την έξοδο από τη μνημονιακή παρακμή.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει λοιπόν δίκιο ως προς το ποιος δρόμο είναι επαναστατικός. Μόνο που ο ίδιος πήρε διαζύγιο από τέτοιους δρόμους, πολύ νωρίς, πολύ άδοξα και πολύ εύκολα. Ευτυχώς που οι επαναστατικοί δρόμοι είναι αναγκαίοι, εφικτοί και που υπάρχουν δυνάμεις αλλά και λαός έτοιμοι να τους ανοίξουν και να τους βαδίσουν.
Posts
