Του ΘΟΔΩΡΟΥ ΜΠΛΙΚΑ*
Εξαιρετικά αρνητική εντύπωση προκαλεί το σημερινό κεντρικό άρθρο της Αυγής, την Πέμπτη 16/7/2015. Όχι για τη θέση που παίρνει, εδώ και μέρες, για το κεντρικό πολιτικό επίδικο της περιόδου, όσο για τη συστηματική διαστρέβλωση εννοιών, την παραβίαση κεκτημένων συλλογικών θέσεων του κόμματος, το κόψιμο και ράψιμο των βασικών ερωτημάτων στα μέτρα που βολεύει.
Στο σημερινό κεντρικό άρθρο, ο συντάκτης μετά τη διαπίστωση της δυσκολίας της περιόδου, της κρισιμότητας των αποφάσεων και της έντασης που υπάρχει μέσα στο κόμμα, αρχίζει ένα ακατανόητο χορευτικό. Πάμε να δούμε τα βήματά του ένα προς ένα:
"Όταν το χρέος που έχεις αναλάβει εκ της θέσεώς του (κυβέρνηση) και με τη λαϊκή εντολή δύο φορές και την "εξουσιοδότηση" της συντριπτικής πλειοψηφίας (251 ψήφοι) της Βουλής να πετύχεις μια "καλύτερη συμφωνία" με τους δανειστές το στηρίζουν τα τρία τέταρτα της Κοινοβουλευτικής σου Ομάδας, όλοι οι βουλευτές του συγκυβερνώντος κόμματος και το μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης, δεν έχεις απλώς δικαίωμα, αλλά καθήκον να συνεχίσεις και να το εκπληρώσεις μέχρι τέλους."
Αναγινώσκει εδώ ο συντάκτης τη λαϊκή εντολή των εκλογών ως εντολή για μια "καλύτερη συμφωνία", χωρίς όμως να εξηγεί: καλύτερη από τι; Αν κάνει τον κόπο να ανατρέξει στα προγραμματικά κείμενα της προεκλογικής περιόδου, στα κεντρικά μας συνθήματα, στα πρωτοσέλιδα της ίδιας της εφημερίδας πριν και μετά τις εκλογές και στις ομιλίες του προέδρου, θα διαπιστώσει με σχετική ευκολία πως μόνο ζαλισμένος μπορεί να καταλήξει κανείς σε αυτό το συμπέρασμα. Η κεντρική γραμμή για την επίτευξη μιας "έντιμης, βιώσιμης και αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας" ήταν το επίδικο μιας διαπραγμάτευσης που επιδιώκαμε και στην οποία προσερχόμασταν με συγκεκριμένες θέσεις. Θέσεις που αφορούσαν τον τερματισμό της λιτότητας, την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανάταξη της οικονομίας, την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, την ελάφρυνση των ασθενέστερων τάξεων και την επιβάρυνση των ισχυρότερων, κλπ. Σε παρόμοια κατεύθυνση ζητήθηκε και η κυρίαρχη γνώμη του λαού στο δημοψήφισμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε το ερώτημα του δημοψηφίσματος ως "αποδοχή ή απόρριψη των τελεσιγράφων, των εκβιασμών και της λιτότητας". Και κάλεσε το λαό να απορρίψει μαζί με αυτά και το φόβο. Και ο λαός ανταποκρίθηκε με ηχηρό τρόπο. Γιατί αναγνώρισε πως το κύριο ζήτημα δεν είναι η μια μονάδα πάνω ή κάτω ο ΦΠΑ, αλλά η αμφισβήτηση από πλευράς δανειστών της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας της χώρας.
Αναρωτιέται κανείς μέσα από ποια μονοπάτια σκέψης μεταφράζει κανείς το, διά στόματος του Πρωθυπουργού, προϊόν του εκβιασμού που ψηφίστηκε χθες βράδυ στη Βουλή ως μέρος της εντολής του λαού και χρέος του ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει, μάλιστα, να το πάει μέχρι τέλους.
Επιχειρείται όμως και μια ακόμη λαθροχειρία στο σημείο αυτό. Συναθροίζονται οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισαν το νομοσχέδιο χθες και οι βουλευτές των ΑΝΕΛΛ, μαζί με αυτούς των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού ως το σύνολο των 251 ψήφων στη Βουλή που στηρίζουν από κοινού, τι πράγμα ακριβώς; Την εντολή του λαού της 25ης Γενάρη; Την ηχηρή απάντηση του λαού στο δημοψήφισμα; Συντάσσονται με τη γραμμή της εθνικής ευθύνης; Δηλαδή, κολυμβήθρα για αυτούς που ευθύνονται για το σημείο που έφτασε η χώρα και κόλαφος για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που επικαλέστηκαν τις συλλογικές αποφάσεις του κόμματος και δεν ψήφισαν; Ας λέει ο Πρωθυπουργός πως δεν πρόκειται να γίνει Παπαδήμος, ο συντάκτης έχει άλλη γνώμη μάλλον.
"Αυτό που δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις είναι, όπως είπε ο Αλ. Τσίπρας, στη μέση της μάχης "να διευκολύνεις το σχέδιο των αντιπάλων σου" και εν προκειμένω του Σόιμπλε."
Το σχέδιο του Σόιμπλε, λοιπόν, εξυπηρετείται από τους βουλευτές που καταψήφισαν χθες. Γιατί, κατά τον συντάκτη, το σχέδιο του Σόιμπλε ήταν να πέσει η κυβέρνηση της Αριστεράς. Δεν ξέρει ο Σόιμπλε πως δεν υπάρχει καμιά πολιτική δύναμη στην Ελλάδα που θα μπορούσε να περάσει αυτά τα μέτρα; Όχι καμιά. Υπάρχει μια και αυτή είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Με μια προϋπόθεση. Όχι να πέσει, να αλλάξει. Να μην είναι πια Αριστερά. Να μην είναι όλα όσα ορίζουν την Αριστερά απέναντι στη Δεξιά. Να γίνει όλα όσα υποστήριζε πως αντιπαλεύει. Και για να συμβεί αυτό πρέπει να γίνουν έργα. Πρέπει να πάει κόντρα σε όλα όσα έλεγε μέχρι τώρα και να κάνει όλα όσα δε θα μπορούσε να κάνουν όλοι οι προηγούμενοι μαζί. Πρέπει να γίνει κατοικίδιο στα σαλόνια των Βρυξελλών, να πάψει να είναι ο εκφραστής και η αιχμή του δόρατος του αγωνιζόμενου λαού.
Ο στόχος, λοιπόν, του Σόιμπλε είναι να εξουδετερωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση. Και ξέρει πολύ καλά πως δεν είναι ανάγκη να πέσει η κυβέρνηση, αρκεί να υποκύψει. Χθες ζήσαμε την πρώτη πράξη αυτού του δράματος.
"Βεβαίως, αφού ολοκληρωθεί η εν εξελίξει προσπάθεια για μια δύσκολη μεν, με δυνατότητες δε συμφωνία με τους δανειστές, η χώρα σταθεροποιηθεί και η κοινωνική ζωή αποκτήσει μια κάποια κανονικότητα, ξεπεραστούν οι ιδιάζουσες και έκτακτες συνθήκες, θα πρέπει να επιλυθεί και το πολιτικό πρόβλημα."
Προχωράει παρακάτω ο συντάκτης και χαρακτηρίζει τη συμφωνία "δύσκολη". Στοιχείο της μετάλλαξης που επιχειρείται είναι η συγκάλυψη, είναι να μη λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Σε μια χώρα με τόσο πλούσιο λεξιλόγιο και με τέτοια πολιτικοποίηση, τον όρο "δύσκολη" χρησιμοποιεί ο συντάκτης; Αυτό τον όρο χρησιμοποιούν και οι εκβιαστές δανειστές που επέβαλλαν τους όρους τους. Ο Γιώργος Σταθάκης στη Βουλή χθες χαρακτήρισε τα μέτρα "αντιλαϊκά". Ο συντάκτης της Αυγής δε βρήκε κανέναν άλλο όρο πιο προσδιοριστικό και πολιτικό από το "δύσκολη";
Μας διαβεβαιώνει, όμως, ο συντάκτης πως η συμφωνία έχει και δυνατότητες. Μας άφησαν και κάποια "παραθυράκια" οι δανειστές. Δηλαδή, τον πιάσαμε κότσο τον Σόιμπλε; Με το ένα νομοσχέδιο θα φορτώνουμε βάρη στις πλάτες του λαού, θα ξεγελάμε, όμως, την τρόικα, ως άλλους "κουτόφραγκους", που θα ελέγχει κάθε μας κίνηση επιτόπου και, περίπου ταχυδακτυλουργικά, θα ξεφορτώνουμε τα βάρη από το λαό και θα τα φορτώνουμε στους έχοντες.
Περιμένει ο συντάκτης να "σταθεροποιηθεί η χώρα και να αποκτήσει η κοινωνική ζωή κάποια κανονικότητα". Την εκτίμηση του ΔΝΤ πως το δημόσιο χρέος ως το 2020 θα έχει φτάσει το 200% του ΑΕΠ μάλλον δεν τη γνωρίζει. Την εκτίμηση της Κομισιόν πως φέτος αναμένεται να σημειωθεί ύφεση περίπου 4%, τη διάβασε; Την απάντηση του Αντιπροέδρου της Κομισιόν Βάλντις Ντομπρόβσκις χθες, σε ερώτηση δημοσιογράφου, πως το περίφημο αναπτυξιακό πακέτο των 35δις αποτελείται από το νέο ΕΣΠΑ, που θα παίρναμε έτσι κι αλλιώς, τις αγροτικές επιδοτήσεις που θα παίρναμε επίσης έτσι κι αλλιώς, και ένα ποσό κάποιων εκατοντάδων εκατομμυρίων που με τη μόχλευση της μόχλευσης αναβαθμίζεται σε κάποια δις, ούτε αυτή την ξέρει ο συντάκτης; Αυτά τα θεωρεί "σταθεροποίηση της χώρας"; Χρησιμοποιεί για επιχειρήματα τα κόλπα των δανειστών; Ή μήπως θεωρεί επιστροφή στην κανονικότητα τη θεσμοθέτηση των ομαδικών απολύσεων, την αύξηση της φορολογίας και κυρίως της έμμεσης, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για να πληρωθούν τράπεζες και χρέος και τόσα άλλα; Αυτά αποτελούν κανονικότητες σε χώρες προτεκτοράτα και αποικίες, ίσως ούτε εκεί.
Και τι εννοεί ο συντάκτης "να ξεπεραστούν οι έκτακτες και ιδιάζουσες συνθήκες"; Για το ΣΥΡΙΖΑ έκτακτες συνθήκες ήταν η ανθρωπιστική κρίση και για το λόγο αυτό πήρε ορισμένα μέτρα για την αντιμετώπισή της. Προφανώς ο συντάκτης εκτιμά πως τα μέτρα που ψηφίστηκαν χθες και όσα θα επακολουθήσουν οδηγούν σε ξεπέρασμα αυτών των έκτακτων συνθηκών. Ή μήπως άλλες είναι πλέον οι έκτακτες συνθήκες και αποτελεί προτεραιότητα η διάσωση, πάλι και πάλι, των τραπεζών;
Τότε, όταν γίνουν όλα τα παραπάνω, από τη σκοπιά του συντάκτη, θα πρέπει να "λυθεί και το πολιτικό πρόβλημα". Το οποίο προφανώς θεωρεί πως είναι η στάση όσων βουλευτών δε συντάχθηκαν με την κατεύθυνση του Πρωθυπουργού χθες. Ορίζει με τον τρόπο αυτό το πεδίο της αντιπαράθεσης, τον αντίπαλο και τις συνθήκες που πρέπει να εκπληρωθούν για να γίνει το ξεκαθάρισμα.
"Και αυτό, έπειτα από ένα εύλογο χρονικό διάστημα, μόνο ο λαός μπορεί να το λύσει. Είναι ο μόνος αρμόδιος να αναδείξει την κυβέρνηση και τα πρόσωπα που θα τον εκπροσωπήσουν. Το βέβαιο είναι ότι ο λαός μέχρι σήμερα στηρίζει και τον πρωθυπουργό, και τον ΣΥΡΙΖΑ. Μεθαύριο όλοι κρίνονται, όχι μόνο από το παρελθόν τους, αλλά, κυρίως, από τη συμπεριφορά και την ικανότητα προσαρμογής στο παρόν και το μέλλον."
Στο σημείο αυτό πραγματικά εντυπωσιαζόμαστε! Το κριτήριο, λέει ο συντάκτης, για να κριθούμε όλοι, δεν είναι οι πολιτικές θέσεις, η ενότητα και η υπεράσπιση των συλλογικών αποφάσεων, αλλά είναι "η συμπεριφορά και η ικανότητα προσαρμογής στο παρόν και στο μέλλον". Από πότε στην αριστερά το "yes master" έγινε κανόνας και το υπερασπίζεται και ο συντάκτης του κύριου άρθρου της Αυγής; Με ποιο δικαίωμα και, κυρίως, για την εξυπηρέτηση ποιου συμφέροντος, εκτοξεύονται τέτοιες απειλές; Έχει αποφασίσει ο συντάκτης του άρθρου να πάρει διαζύγιο από το παρελθόν της αριστεράς, από την παράδοση των δημοκρατικών αγώνων; Και αν το έχει πάρει, πρέπει να συμπαρασύρει μαζί του και κάθε άλλον; Σκέφτεται, μήπως, ο συντάκτης πως τέτοιες απόψεις οπλίζουν, με την αναγκαία πολιτική κάλυψη, το χέρι των νέων Μπουραντάδων που έκαναν την εμφάνισή τους ξανά χθες; Η άποψη που εκφράζει ο συντάκτης είναι διατεθειμένη να μεταχειριστεί κάθε μέσο προκειμένου να υπερισχύσει;
Καλό θα ήταν να υπενθυμίσουμε στον συντάκτη τον Κώδικα Δεοντολογίας στον οποίο έχουν δεσμευτεί οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ:
"α) Όλοι/ες οι βουλευτές που εκλέγονται με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύονται πολιτικά και ηθικά ότι η έδρα που καταλαμβάνουν ανήκει στο κόμμα και όχι στους/στις ίδιους/ες.
β) Όλοι/ες οι βουλευτές είναι υποχρεωμένοι/ες να τηρούν τις συλλογικές αποφάσεις των οργάνων του κόμματος.
γ) Όλοι/ες οι βουλευτές δεσμεύονται από τον Κανονισμό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όπως περιγράφεται στο άρθρο 10 του Κανονισμού, σύμφωνα με το οποίο «όλα τα μέλη της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ (είτε είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είτε όχι) δεσμεύονται από τον παρόντα κανονισμό».
δ) Η παραίτηση όλων των βουλευτών είναι στη διάθεση του κόμματος. Το κόμμα μπορεί να ζητήσει την παραίτηση βουλευτή, με απόφαση των κεντρικών καθοδηγητικών του οργάνων (Κεντρική Επιτροπή, Διαρκές/Έκτακτο/Τακτικό Συνέδριο), στις εξής περιπτώσεις:
i. Όταν αρνείται να υλοποιήσει συλλογικές δεσμευτικές αποφάσεις των οργάνων του κόμματος.
ii. Όταν αρνείται να υλοποιήσει συλλογικές δεσμευτικές αποφάσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, όπως περιγράφονται στο άρθρο 3, παρ. 3 του Κανονισμού της Κ.Ο.
iii. Όταν κατηγορείται για σοβαρό ποινικό ή οικονομικό αδίκημα ή για πράξη μεγάλης κοινωνικής απαξίας που αντιβαίνει τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς, και οι εξηγήσεις του/της κρίνονται ανεπαρκείς από τα όργανα του κόμματος.
iv. Όταν έχει δημόσια συμπεριφορά που τα όργανα του κόμματος κρίνουν ότι πλήττει το κύρος του κόμματος και την αξιοπρέπεια των μελών και των ψηφοφόρων του.
Προφανώς, η ελεύθερη διατύπωση προσωπικής γνώμης είναι αναφαίρετο δικαίωμα και δεν περιορίζεται σε καμία περίπτωση, όπως προβλέπεται και από το καταστατικό του κόμματος.
Για να ζητηθεί η παραίτηση βουλευτή πρέπει να υπερψηφιστεί από το 50%+1 του συνόλου των μελών του οργάνου στο οποίο συζητείται."
Ενδεχομένως για τον συντάκτη να μην είναι σε ισχύ το κείμενο αυτό που εγκρίθηκε από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος και παρουσιάστηκε στο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές του Γενάρη. Ενδεχομένως να επιχειρεί μια ακόμη λαθροχειρία, ο συντάκτης: να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες που δίνει το Σύνταγμα στον Πρωθυπουργό ώστε να διαρρηχθεί η σχέση κυβέρνησης και κόμματος με την επιβολή συσχετισμών και αποφάσεων από την πρώτη στο δεύτερο. Αυτή η αντιδημοκρατική εκτροπή στην οποία καλεί ο συντάκτης της Αυγής και όσοι συμπλέουν σε αυτή τη λογική, κάνει μια βασική λάθος εκτίμηση. Εκτιμά πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι Ανδρέας Παπανδρέου, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ΠΑΣΟΚ του '80, το 2015 είναι 1985 και πολλά ακόμη. Αλλά, για να γίνουν οι επιθυμίες πράξη είναι μακρύς ο δρόμος...
Η απάντηση στον συντάκτη, αν δεν είναι αρκετά όσα είπαν ο Πρωθυπουργός και οι Υπουργοί για τον εκβιασμό που υπέστη η κυβέρνηση, ώστε να διαπιστώσει πως δεν είναι ανάγκη να κατασκευαστεί και εσωτερικός εχθρός, έρχεται από εδάφια δυο συνεδριακών κειμένων του ΣΥΡΙΖΑ. Παρατίθενται με την παραίνεση "με ζεστή καρδιά και κρύο μυαλό" να προχωρήσουμε, όχι το αντίστροφο.
"Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται από μακριά και σκοπεύει μακριά. (...) Για λογαριασμό μας δεν ζητάμε τίποτε. (...) Δεν ζητάμε από τον Ελληνικό λαό να μας 'αναθέσει' τη διακυβέρνησή του. Έχουμε πλέον μάθει ότι 'αναθέσεις' τέτοιου είδους οδηγούν αργά ή γρήγορα στην στασιμότητα και στην οπισθοχώρηση, αν όχι στην καταστροφή: εκείνοι που 'αναθέτουν' μετατρέπονται σε παθητικούς δεκτές μιας πολιτικής που εναντιώνεται στα συμφέροντα και τις επιθυμίες τους ενώ εκείνοι που αναλαμβάνουν την ευθύνη μιας τέτοιας 'ανάθεσης' μεταλλάσσονται και διαφθείρονται."
(από την Ιδρυτική Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ με τίτλο: Τι είναι και τι θέλει ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς)
"Ο ΣΥΡΙΖΑ (...) φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα πραγματικά νέο κόμμα. Νέο σε ιδέες, λειτουργία και πολιτική πρακτική, στον αντίποδα των αρχηγικών, συγκεντρωτικών κομμάτων εξουσίας, (...), χειροπιαστή ελπίδα για την ανατροπή των κυρίαρχων καπιταλιστικών σχέσεων, την οργάνωση του κοινωνικού μετασχηματισμού (...). Ο αγώνας για την ανατροπή της κοινωνικής καταστροφής που συντελείται στην πατρίδα μας, για την αναστροφή της πορείας σε ριζικά αντίθετη κατεύθυνση με την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος και τη συγκρότηση κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας και αριστερής διεξόδου, συνδέεται με την προοπτική του σοσιαλισμού, που αποτελεί το στρατηγικό στόχο του ΣΥΡΙΖΑ."
(Από το προοίμιο του Καταστατικού του ΣΥΡΙΖΑ)
*Ο Θόδωρος Μπλίκας είναι μέλος της ΟΜ Μηχανικών Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ
Posts
