Α. Ταρπάγκος: Παλλαϊκή Ριζοσπαστική Κινητοποίηση

Του ΑΝΕΣΤΗ ΤΑΡΠΑΓΚΟΥ

Ο εργαζόμενος λαός στο προσκήνιο, οι λαϊκές τάξεις στο πολιτικό επίκεντρο, να ποιό μπορεί και πρέπει να είναι το πολιτικό πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην σημερινή οριακή συγκυρία.

Με την δια­τύ­πω­ση των τε­λευ­ταί­ων απαι­τή­σε­ων των θε­σμι­κών εκ­προ­σώ­πων του ευ­ρω­παϊ­κού χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συ­στή­μα­τος και της αστι­κής τα­ξι­κής κυ­ριαρ­χί­ας στην ευ­ρω­παϊ­κή ήπει­ρο, για πα­ρα­πέ­ρα αύ­ξη­ση της έμ­με­σης φο­ρο­λο­γί­ας και για μεί­ω­ση των συ­ντά­ξε­ων προ­κει­μέ­νου να εξα­σφα­λι­στούν άλλα τέσ­σε­ρα δι­σε­κατ. ευρώ, η μα­ρα­θώ­νια δια­πραγ­μά­τευ­ση των πέντε τε­λευ­ταί­ων μηνών έφτα­σε πλέον σε ορια­κό ση­μείο. Μετά τις πολ­λα­πλές υπο­χω­ρή­σεις που έχει κάνει η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση κοι­νω­νι­κής σω­τη­ρί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (π.χ. δια­τή­ρη­ση του ΤΑΙ­ΠΕΔ και προ­ώ­θη­ση νευ­ραλ­γι­κής ση­μα­σί­ας ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων), , δεν μπο­ρεί βέ­βαια να απο­δε­χθεί, επί ποινή ακύ­ρω­σης του εαυ­τού της, τις νέες απαι­τή­σεις των θε­σμών (Κο­μι­σιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ) που δια­τυ­πώ­θη­καν το τε­λευ­ταίο Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο στις Βρυ­ξέλ­λες. Κι’ ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο η εξα­φά­νι­ση από το τρα­πέ­ζι των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων της απαί­τη­σης για την μεί­ω­ση και διευ­θέ­τη­ση του δη­μό­σιου χρέ­ους, και η απο­πλη­ρω­μή του υπο­λοί­που με ρήτρα ανά­πτυ­ξης. Πλέον δεν είναι η συμ­φω­νία προ των θυρών με τέ­τοιους όρους, η «έντι­μη συμ­φω­νία», η «αμοι­βαία επω­φε­λής» διευ­θέ­τη­ση, αλλά πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ η δια­κο­πή των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων.

Επί ένα ολό­κλη­ρο πε­ντά­μη­νο η ρι­ζο­σπα­στι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία οδη­γή­θη­κε σε μια μα­κρό­χρο­νη δια­πραγ­μά­τευ­ση, με την αντί­λη­ψη ότι σε κάθε πε­ρί­πτω­ση θα βρί­σκο­νταν μια «αμοι­βαία επω­φε­λής συμ­φω­νία», προ­χω­ρώ­ντας στα­δια­κά στην μία υπο­χώ­ρη­ση μετά την άλλη, με την φρο­ντί­δα να δια­σφα­λί­σει τους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις (και μά­λι­στα στο απο­ψι­λω­μέ­νο επί­πε­δο που έχουν φτά­σει μετά την πε­ντά­χρο­νη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή 2010 – 14), αυ­ξά­νο­ντας αντι­σταθ­μι­στι­κά τις φο­ρο­λο­γι­κές επι­βα­ρύν­σεις, και θέ­το­ντας έτσι σε αμ­φι­σβή­τη­ση το «πρό­γραμ­μα των εκατό πρώ­των ημε­ρών» (της Θεσ­σα­λο­νί­κης), που ήταν και η πρώτη πο­λι­τι­κή προ­τε­ραιό­τη­τα και δέ­σμευ­ση της κυ­βέρ­νη­σης, που για πρώτη φορά είχε εξα­σφα­λί­σει την εκ­προ­σώ­πη­ση του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Το κύριο και ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ήταν ότι οι όροι της δια­πραγ­μά­τευ­σης του δη­μό­σιου χρέ­ους και της απο­πλη­ρω­μής των τόκων και χρε­ο­λυ­σί­ων του απο­τέ­λε­σαν την πρω­ταρ­χι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή προ­τε­ραιό­τη­τα, ενώ το πρό­γραμ­μα αντι­με­τώ­πι­σης της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης, της υπερ­με­γέ­θους ανερ­γί­ας και της ανά­τα­ξης της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας από την πα­ρα­γω­γι­κή κα­τα­στρο­φή, μπήκε σε δεύ­τε­ρη μοίρα (με την εξαί­ρε­ση της απο­κα­τά­στα­σης των απο­λυ­μέ­νων δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων), και μά­λι­στα εξαρ­τή­θη­κε από τις απαι­τή­σεις των «θε­σμών» για την συ­νέ­χι­ση της επι­βο­λής των μορ­φών εξα­γω­γής από­λυ­της υπε­ρα­ξί­ας, του ελ­λη­νι­κού αλλά και του ευ­ρω­παϊ­κού κα­πι­τα­λι­σμού. Και το ακόμη ση­μα­ντι­κό­τε­ρο γε­γο­νός στά­θη­κε ότι ενώ η ελ­λη­νι­κή αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση διέ­θε­τε την ευ­ρεία λαϊκή υπο­στή­ρι­ξη, που μπο­ρού­σε να προ­σλά­βει μια στα­θε­ρή κι­νη­μα­τι­κή δυ­να­μι­κή, βα­σί­στη­κε στην κοι­νο­βου­λευ­τι­κή της και μόνον υπό­στα­ση και στην άσκη­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής. Ο λαϊ­κός κι­νη­μα­τι­κός πα­ρά­γο­ντας μπήκε στο πε­ρι­θώ­ριο και οι εναλ­λα­κτι­κές λύ­σεις της όποιας δια­δι­κα­σί­ας τερ­μα­τι­σμού των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, της λε­γό­με­νης «ρήξης», δεν απο­τέ­λε­σαν καν αντι­κεί­με­νο πο­λι­τι­κής δια­βού­λευ­σης στον λαϊκό ρι­ζο­σπα­στι­κό κόσμο.

Μά­λι­στα στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία και αφό­του οι λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις του Φε­βρουα­ρί­ου 2015 δεν είχαν συ­νέ­χεια, μια τέ­τοια ανά­τα­ξη του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος σή­με­ρα γί­νε­ται ακόμη πιο δυ­σχε­ρέ­στε­ρη. Ωστό­σο η δρο­μο­λό­γη­σή της είναι η μο­να­δι­κή απο­τε­λε­σμα­τι­κή διέ­ξο­δος στο «αδιέ­ξο­δο» των ση­με­ρι­νών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων. Γιατί ακρι­βώς μόνον η πλα­τειά κι­νη­το­ποί­η­ση των λαϊ­κών στρω­μά­των που ανέ­δει­ξαν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, και μόνον η αντα­πό­κρι­ση αυτής της κυ­βέρ­νη­σης στην δρα­στι­κή και άμεση υλο­ποί­η­ση του «Προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης», πέρα από οποιουσ­δή­πο­τε αντι­λαϊ­κούς εκ­βια­σμούς των «θε­σμών», είναι σε θέση να ασκή­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κή πίεση, κι’ όχι προ­φα­νώς η οποια­δή­πο­τε προ­σφυ­γή στη λαϊκή ετυ­μη­γο­ρία, τη στιγ­μή που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­θέ­τει σε συμ­μα­χία με τους ΑΝ.ΕΛΛ. άνετη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία. Κι’ αυτή η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη λαϊκή κι­νη­το­ποί­η­ση (ας θυ­μη­θού­με το κί­νη­μα των πλα­τειών που στην Ισπα­νία ανέ­δει­ξε τους Πο­δέ­μος και στην Ελ­λά­δα διεύ­ρυ­νε τα μέ­γι­στα την εκλο­γι­κή επιρ­ροή της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς), ήταν η μόνη που θα μπο­ρού­σε να τρο­φο­δο­τή­σει λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις στις υπό­λοι­πες χώρες του ευ­ρω­παϊ­κού νότου, όχι μόνον αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς τους έλ­λη­νες ερ­γα­ζό­με­νους, αλλά και για την αντι­με­τώ­πι­ση του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού των αστι­κών τά­ξε­ων στις επι­μέ­ρους χώρες και στο συ­νο­λι­κό ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο.

Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά :

Α) Παύση πλη­ρω­μών και διά­θε­ση των οποιων­δή­πο­τε δια­θέ­σι­μων πόρων για την αντι­με­τώ­πι­ση της εξα­θλί­ω­σης του ενός τρί­του του ελ­λη­νι­κού πλη­θυ­σμού εξ αι­τί­ας της μα­ζι­κής ανερ­γί­ας και των χα­μη­λών συ­ντά­ξε­ων που αφο­ρούν τους μι­σούς συ­ντα­ξιού­χους και απεύ­θυν­ση στον ΟΗΕ να επι­βλέ­ψει αυτή την αντι­με­τώ­πι­ση της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης.

Β) Πάσει θυσία επι­μο­νή στην διευ­θέ­τη­ση του υπέ­ρο­γκου δη­μό­σιου χρέ­ους που έχει τα­ξι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά (χα­μη­λή φο­ρο­λο­γία της κα­πι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας και κί­νη­τρα προς το επι­χει­ρη­μα­τι­κό κε­φά­λαιο) και απαί­τη­ση δια­γρα­φής ενός ση­μα­ντι­κού του μέ­ρους, με δια­σφά­λι­ση της πλη­ρω­μής των τόκων και χρε­ο­λυ­σί­ων με ρήτρα ανά­πτυ­ξης (του­λά­χι­στον 3% ετή­σιας αύ­ξη­σης του ΑΕΠ).

Γ) Προ­α­γω­γή εφαρ­μο­γής των ρι­ζο­σπα­στι­κών προ­γραμ­μα­τι­κών κα­τευ­θύν­σε­ων με τα­χεία απο­κα­τά­στα­ση του βα­σι­κού μι­σθού και των απο­δο­χών των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων ερ­γα­σί­ας, με πα­ράλ­λη­λη χο­ρή­γη­ση του νο­μί­μου επι­δό­μα­τος ανερ­γί­ας στο σύ­νο­λο των ανέρ­γων και δη­μιουρ­γία των εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας, έστω προ­σω­ρι­νής διάρ­κειας.

Δ) Ισχυ­ρό­τα­τη έκτα­τη φο­ρο­λό­γη­ση – ει­σφο­ρά των 13 χι­λιά­δων κερ­δο­φό­ρων επι­χει­ρή­σε­ων του εται­ρι­κού τομέα της οι­κο­νο­μί­ας για τις οι­κο­νο­μι­κές χρή­σεις 2013 και 2014, που ακρι­βώς είχαν υψηλή κερ­δο­φο­ρία 11 δι­σε­κατ. ευρώ ετη­σί­ως, προ­κει­μέ­νου οι πόροι αυτοί να δια­τε­θούν για την άμεση ου­σια­στι­κή αντι­με­τώ­πι­ση της αν­θρω­πι­στι­κής κρί­σης και της υψη­λής ανερ­γί­ας.

Ε) Δια­κο­πή των όποιων δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων εφό­σον δια­τυ­πώ­νο­νται τέ­τοιες εξο­ντω­τι­κές προ­τά­σεις και ασκού­νται τέ­τοιου εί­δους εκ­βια­σμοί, με στόχο την επα­νεκ­κί­νη­σή τους μόνον εφό­σον γί­νουν απο­δε­κτοί οι όροι της ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς, χωρίς καμία πα­ρα­πέ­ρα υπα­να­χώ­ρη­ση και προσ­διο­ρι­σμός εναλ­λα­κτι­κών όρων διε­ξό­δου από το «αδιέ­ξο­δο», με ό,τι αυτό συ­νε­πά­γε­ται και με την ανα­γκαία λαϊκή νο­μι­μο­ποί­η­ση.

Αυτά ακρι­βώς είναι τα επί­δι­κα που απαι­τούν από την πλευ­ρά των αρι­στε­ρών ρι­ζο­σπα­στι­κών δυ­νά­με­ων την δρο­μο­λό­γη­ση της λαϊ­κής κι­νη­μα­τι­κής δυ­να­μι­κής απέ­να­ντι στις απαι­τή­σεις των «θε­σμών», της εγ­χώ­ριας αστι­κής τάξης και του υπη­ρε­τι­κού μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού της προ­σω­πι­κού. Ο ερ­γα­ζό­με­νος λαός στο προ­σκή­νιο, οι λαϊ­κές τά­ξεις στο πο­λι­τι­κό επί­κε­ντρο, να ποιό μπο­ρεί και πρέ­πει να είναι το πο­λι­τι­κό πρό­ταγ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην ση­με­ρι­νή ορια­κή συ­γκυ­ρία. Η άμεση κι­νη­το­ποί­η­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, νε­ο­λαί­ας, ανέρ­γων, συ­ντα­ξιού­χων ήταν που ανέ­δει­ξε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, κι’ αυτή εκ νέου μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει την εδραί­ω­σή του στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία, με την εφαρ­μο­γή των ρι­ζο­σπα­στι­κών προ­γραμ­μα­τι­κών τους στό­χων και την από­κρου­ση των αφό­ρη­των πιέ­σεων και εκ­βια­σμών της ευ­ρω­παϊ­κής υπε­ρε­θνι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ενο­ποί­η­σης. Δεν μπο­ρού­με να πα­ρα­δώ­σου­με τα όπλα που ακόμη έχου­με στα χέρια μας, δεν μπο­ρού­με να οδη­γη­θού­με σε μια νέα Βάρ­κι­ζα, αλλά να τη­ρή­σου­με απα­ρέ­γκλι­τα τις προ­γραμ­μα­τι­κές μας δε­σμεύ­σεις για την κοι­νω­νι­κή σω­τη­ρία του ελ­λη­νι­κού λαού.

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015