Δεν σβήνουν τα σοβιετικά συνθήματα στο Ράιχσταγκ

Πηγή: http://info-war.gr/

Σαν κόρη οφθαλμού διατηρούν οι Γερμανοί τα συνθήματα που έγραψαν στις 9 Μαίου του 1945, στους εσωτερικούς τοίχους του γερμανικού κοινοβουλίου, οι πρώτοι στρατιώτες του κόκκινου στρατού που κατέλαβαν την πόλη ολοκληρώνοντας την απελευθέρωση της Ευρώπης από το ναζισμό.

Κατά τη διάρκεια των εργασιών συντήρησης του κτιρίου, που ολοκληρώθηκαν το 1999, η κυβέρνηση αποφάσισε να διατηρήσει αρκετά από τα συνθήματα που γράφτηκαν μετά τις τελικές μάχες του Μαϊου του 1945.

Σε συνεννόηση με την ρωσική πρεσβεία στο Βερολίνο οι συντηρητές απομάκρυναν μόνο όσα συνθήματα είχαν ρατσιστικό περιεχόμενο η σεξουαλικά υπονοούμενα για την ήττα των ναζιστών.

Ακόμη όμως είναι εμφανή συνθήματα όπως το “Χίτλερ καπούτ” γραμμένο στο κυριλλικό αλφάβητο αλλά και τα ονόματα αρκετών ρώσων στρατιωτών.




Με δεδομένο το σεβασμό που επιδυκνείουν οι Γερμανοί για το σοβιετικό στρατό αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον το μίσος της Νέας Δημοκρατίας για κάθε σύμβολο που θυμίζει την πτώση του ναζισμού.

Πριν από μερικούς μήνες ο επικεφαλής επικοινωνίας του Μαξίμου είχε εκφράσει την οργή του εναντίον χρηστών του Ιντερνετ που αναρτούσαν την ιστορική φωτογραφία από την κατάληψη του Ραϊχταγκ, που σηματοδότησε την οριστική ήττα της ναζιστικής Γερμανίας.

Read more...

40 Χρόνια από το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤHΣ ΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΒΙΕΤΚΟΝΓΚ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ

30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1975: ΟΙ ΒΙΕΤΚΟΝΓΚ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΥΝ ΤΗ ΣΑΪΓΚΟΝ, ΤΕΡΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΤΟΥ ΒΙΕΤΝΑΜ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ

Στις 30 Απριλίου 1975 οι Βιετκόνγκ ελευθερώνουν την πόλη Σαϊγκόν και τερματίζουν την πολύχρονη κατοχή του Βιετνάμ από τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές.

Τα «αναρίθμητα βάρβαρα εγκλήματα» που διαπράχθηκαν από τιςΗνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ κατήγγειλε, άλλωστε, ο πρωθυπουργός Νγκουγέν Ταν Ντουνγκ σε τελετή στην Χο Τσι Μινχ για την 40ή επέτειο από την πτώση της Σαϊγκόν, την τελευταία πράξη του πολέμου. Παρελάσεις και εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν ανά τη χώρα.
Ο πολυετής πόλεμος του Βιετνάμ (1959 - 1975) στοίχισε 50000 νεκρούς αμερικανούς στρατιώτεςκαι μια ατιμωτική ήττα σε ένα σημαντικό μέτωπο.

Συνάμα έσπασε το εσωτερικό μέτωπο των ΗΠΑ όταν χιλιάδες, νεολαίοι κυρίως, κατανόησαν τον στυγνό χαρακτήρα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Μαζικές διαδηλώσεις κατέκλυσαν τη χώρα, στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ και αλλού, ενώ διαδηλώσεις έγιναν και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο ενάντια στον άδικο πόλεμο των Η.Π.Α. ενάντια στους Βιετκόνγκ.Επρόκειτο για έναν από τους πιο καταστροφικούς, άδικους πολέμους στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και στην ιστορία του καπιταλισμού.

Στην ιστορία δεν έχει μείνει μόνο η λυσσασμένη πολεμική μανία των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, αλλά και η ήττα τους και η υποστήριξη του λαού του Βιετνάμ όχι μόνο από την ΕΣΣΔ και άλλα σοσιαλιστικά κράτη αλλά από το εργατικό - λαϊκό κίνημα σε διάφορα κράτη ανά τον κόσμο, αλλά γενικότερα από ένα ευρύτατο διεθνές αντιιμπεριαλιστικό - αντιπολεμικό κίνημα.

Ο πόλεμος του Βιετνάμ αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα ότι ακόμη και σε μια εντελώς ασύμετρη και άνιση αναμέτρηση, ένας λαός που αγωνίζεται για τα δίκαιά του μπορεί να νικήσει έναν φαινομενικά πανίσχυρο αντίπαλο!

Πόσο επίκαιρο φαντάζει αλήθεια το μήνυμα της νίκης των Βιετκόνγκ για την σημερινή Ελλάδα!

ΧΡΗΣΤΟΣ Μ. ΠΡΕΒΕΖΑΝΟΣ

Read more...

New Yorker: Oι αδιαμφισβήτητες αλήθειες Βαρουφάκη για το χρέος

Πηγή: www.tvxs.gr

Ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο «αιχμηρός θιασώτης της Θεωρίας των Παιγνίων», τέθηκε στο περιθώριο των διαπραγματεύσεων, το... παίγνιο της κρίσης όμως δεν τέλειωσε. Διότι το παιχνίδι «είναι πολιτικό και «όχι οικονομικό» και διότι οι αλήθειες που λέει ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών είναι «αδιαμφισβήτητες».


Μ' αυτό το συμπέρασμα το New Yorker κάνει μια διαφορετική προσέγγιση της υπόθεσης Βαρουφάκη και της ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης και ο γνωστός αναλυτής του αμερικανικού περιοδικού Τζον Κάσιντι προειδοποιεί ότι εάν δεν αντιμετωπιστεί το θέμα του ελληνικού χρέους δεν θα υπάρξει και λύση του δράματος.

Ο Τζον Κάσιτνι, αφού παραθέτει το χρονικό του «ψαλιδίσματος» Βαρουφάκη, επισημαίνει ότι η κίνηση αυτή μπορεί βραχυπρόθεσμα να βοηθήσει και να κάνει σχετικά πιο εύκολο τον συμβιβασμό και για τις δύο πλευρές.

«Στη βάση», σημειώνει, «πως καμία πλευρά δεν θέλει να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη, υποστηρίζω σταθερά πως θα υπάρξει μιας μορφής συμφωνία την ενδεκάτη ώρα. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει νομοθεσία μέσα από την οποία θα εφαρμόσει κάποιες από τις μεταρρυθμίσεις που ζητά η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως οι αλλαγές στον ΦΠΑ και οι ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών και αεροδρομίων. Σε αντάλλαγμα, η Ευρώπη μπορεί να αφήσει στην άκρη, επί του παρόντος, ορισμένες απαιτήσεις όπως οι αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα και στα εργασιακά.

Αυτά τα ζητήματα, όμως, δεν πρόκειται να φύγουν, όπως δεν θα φύγει και η ελληνική χρηματοοικονομική κρίση. Σ' αυτή τη φάση, στην πραγματικότητα, η παρατεταμένη κόντρα για τα 7,2 δισ. δολάρια αρχίζει να μοιάζει με λεπτομέρεια. Μόλις έρθει ο Ιούνιος, οι δύο πλευρές θα πρέπει να καταλήξουν σε μια άλλη συμφωνία για την αναδιάρθρωση, ή την αναχρηματοδότηση του χρέους της Ελλάδας που συνολικά φθάνει στο 175% του ΑΕΠ της χώρας. Με βάση τα όσα είδαμε τους τελευταίους μήνες, οι πιθανότητες αυτές οι διαβουλεύσεις να καταλήξουν σε συμφωνία είναι ελάχιστες.

Εκείνο που χρειάζεται, όπως συμφωνούν οι περισσότεροι αντικειμενικοί αναλυτές, είναι μια μεγάλη διαγραφή χρεών κι ένα νέο πολιτικό μοντέλο που θα αποκαθιστά την οικονομική ανάπτυξη: Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο επιλύονται σχεδόν όλες οι κρίσεις κρατικού χρέους. Σ' αυτή την περίπτωση όμως, η διάσωση του 2010, η οποία αναθεωρήθηκε το 2012, δεν επέβαλε κούρεμα στους πιστωτές της Ελλάδα, οι οποίοι ήταν κυρίως μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί. Σχεδιασμένη από την τρόικα - την ΕΕ, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ - η διάσωση είχε στόχο «να προστατεύσει τις γερμανικές, και κυρίως τις γαλλικές, τράπεζες από μια διαγραφή δανείων». (Αυτό δεν το λέει ο Βαρουφάκης, το λέει ο Καρλ Οττο Πελ, πρώην πρόεδρος της γερμανικής κεντρικής τράπεζας).

Επιπροσθέτως, πέραν του ότι επιβάρυνε την Ελλάδα με ένα ασήκωτο φορτίο χρέους, η τρόικα ανάγκασε την κυβέρνηση της Αθήνας να περικόψει τις δαπάνες και να μειώσει θεαματικά το διογκούμενο δημοσιονομικό της έλλειμμα. Τους στόχους αυτούς τους πέτυχε, αλλά με τεράστιο κόστος για την υπόλοιπη ελληνική οικονομία. Ανάμεσα στο 2010 και το 2014, το ΑΕΠ μειώθηκε περίπου κατά 25% και η ανεργία ανέβηκε πάνω από το 25%. Η δάσωση έφερε την μεγάλη ύφεση στην Ελλάδα.

Για όσους παρακολουθούν την ελληνική υπόθεση, αυτή η ιστορία είναι γνωστή αλλά μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Από τότε που ανέλαβε υπουργός Οικονομικών, Βαρουφάκης έδειξε να υποκύπτει σε ευσεβείς πόθους, στην κωλυσιεργία και στην αυτο-δραματοποίηση. Όμως τα επιχειρήματα που προέβαλε ο Βαρουφάκης για το ελληνικό δράμα και για τις καταστροφικές συνέπειες των πολιτικών λιτότητας που συνόδευσαν τα πακέτα διάσωσης του 2010 και του 2012 είναι αδιαμφισβήτητα.

Δυστυχώς, ούτε τώρα υπάρχουν ενδείξεις πως οι ηγέτες της ΕΕ είναι πρόθυμοι να αναγνωρίσουν αυτές τις αλήθειες, ένα πρόβλημα που τόνισε πολύ ξεκάθαρα πρόσφατα και ο οικονομολόγος του Μ.Ι.Τ. και πρώην διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Κύπρου Αθανάσιος Ορφανίδης. Γιατί οι Ευρωπαίοι δείχνουν τόσο πείσμα; Δεν είναι ζήτημα μόνον λανθασμένης οικονομικής ανάλυσης, παρ' ότι υπάρχει και μια τέτοια πλευρά. Το βασικό πρόβλημα είναι πολιτικό. Έχοντας εξαναγκάσει τα υπόλοιπα κράτη-μέλη που πήραν πακέτα διάσωσης - Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος - να πιουν το φάρμακο της λιτότητας, οι θεσμοί της ΕΕ (και πολλές από τις κυβερνήσεις της) είναι πρόθυμες να κάνουν ο,τιδήποτε που θα φαινόταν ότι δίνει στην Ελλάδα, και ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ, μια ανάσα.

Ένας τρόπος για να υπερκεραστεί αυτό το πρόβλημα θα ήταν να υιοθετηθεί πλέον μια νέα πανευρωπαϊκή πολιτική που θα είχε ως στόχο τη μείωση της υπερχρέωσης, όπως είναι οι προτάσεις για επαναγορές χρέους που παρουσίασε πρόσφατα το Center for Economic Progress του Λονδίνου. Αντί να κινηθούν όμως προς αυτήν την κατεύθυνση, οι πολιτικές ηγεσίες των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης επιμένουν να υποκρίνονται πως η Ελλάδα θα καταφέρει στο τέλος να αποπληρώσει όλα τα χρέη της.

Εάν αυτή η αντιπαράθεση συνεχιστεί, ανεξαρτήτως με το τί θα συμβεί μέσα στις επόμενες εβδομάδες, είναι πιθανότατα απλά θέμα χρόνο το πότε η Ελλάδα θα αθετήσει κάποιες από τις υποχρεώσεις πληρωμών που έχει. Σ' αυτή την περίπτωση, οι επιλογές θα είναι είτε να κηρύξει χρεοκοπία και να πάει σε νέο νόμισμα ή να προσπαθήσει να χρεοκοπήσει χωρίς να εγκαταλείψει το ευρώ. Η πρώτη επιλογή θα περιλάμβανε μια ισχυρή δόση επώδυνων συνεπειών βραχυπρόθεσμα - περιορισμούς στις αναλήψεις από τις τράπεζες, ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και, πιθανώς, εκτίναξη του πληθωρισμού.

Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, θα έδινε στην Ελλάδα τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την υποτίμηση ως δρόμο διαφυγής από την ύφεση και απόδρασης από τον κλοιό του χρέους. Η δεύτερη επιλογή θα ήταν περίπλοκη. Ένας από τους κορυφαίους ευρωπαίους οικονομολόγους, ο Charles Wyplosz του Centre for Economic Policy τονίζει ότι πολλά θα εξαρτηθούν τότε από το τι θα κάνει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Εάν δεν δεσμευτεί, πριν κηρυχθεί χρεοκοπία, ότι θα συνεχίσει να λειτουργεί ως πιστωτής έσχατης καταφυγής, τότε στην Ελλάδα θα υπάρξει bank run και, πιθανώς, πλήρης χρηματοοικονομική κατάρρευση.

Εάν αυτό ακούγεται πολύ σκληρό, είναι επειδή όντως είναι σκληρό. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια απαίσια κατάσταση. Και το γεγονός ότι παρακάμφθηκε ένας ενοχλητικός, αδέξιος πελάτης δεν το αλλάζει αυτό.

Read more...

Το ΥΠΑΠΕΝ επιστρέφει στην Ελληνικός Χρυσός τις μελέτες για τη Μεταλλουργία

Το Υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης με δύο επιστολές του προς την Ελληνικός έστειλε πίσω τον φάκελο της τεχνικής μελέτης που είχε καταθέσει πριν τρία χρόνια η εταιρεία για την κατασκευή της Μονάδας Μεταλλουργίας και Εμπλουτισμού στο Μαντέμ Λάκκο, στο Στρατώνι.







Σύμφωνα με πληροφορίες, ο λόγος της επιστροφής της τεχνικής μελέτης είναι ο εντοπισμός από το Υπουργείο μιας σωρείας παραλείψεων κενών και σοβαρών προβλημάτων, που θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια των εργαζομένων, την υγεία των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής καθώς και το περιβάλλον.

Με αφορμή τις διαπιστώσεις αυτές, το Υπουργείο ΠΑΠΕΝ ζητάει άμεση συμμόρφωση από την εταιρεία πριν επιβληθούν τα δέοντα.

Να θυμίσουμε ότι η εταιρεία αδειοδοτήθηκε το 2011 από την τότε κυβέρνηση για την δημιουργία Μονάδας Μεταλλουργίας και Εμπλουτισμού στο Στρατώνι. Σύμφωνα με την μελέτη που είχε καταθέσει θα έπρεπε εντός των τριών τελευταίων χρόνων να κατασκευάσει επί τόπου, δηλαδή στο Στρατώνι μια Πιλοτική Μονάδα ημιβιομηχανικού τύπου έτσι ώστε από την κατεργασία των συμπυκνωμάτων από την Ολυμπιάδα και τις Σκουριές να υποβάλλει τα στοιχεία που θα προέκυπταν και στη συνέχεια να αδειοδοτηθεί για την κατασκευή της κανονικής Μονάδας.

Μέχρι στιγμής η πιλοτική Μονάδα δεν έχει δημιουργηθεί και έτσι δεν έχει εκτελεστεί πρόγραμμα δοκιμών σε κατάλληλη ημιοβιομηχανική κλίμακα επί τόπου του έργου.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες η τεχνική μελέτη της εταιρείας βρίθει ακόμη ελλείψεων που έχουν να κάνουν με περιβαλλοντικούς όρους αλλά και το τυπικό σκέλος .

Καταρχάς η Τεχνική Μελέτη για την Μονάδα Μεταλλουργίας και Εμπλουτισμού δεν είναι υπογεγραμμένη από διπλωματούχους Μηχανικούς έτσι όπως ορίζεται από τον νόμο ενώ παράλληλα ορισμένα από τα υποβληθέντα στοιχεία δεν είναι καν στην ελληνική γλώσσα!

Στην Τεχνική μελέτη για την Μονάδα Μεταλλουργίας δεν αναφέρονται τα απαραίτητα χωματουργικά έργα και τα αντίστοιχα της προπαρασκευής, στοιχεία αναγκαία για τον καταρτισμό του προϋπολογισμό του έργου, στο οποία δεν λαμβάνεται υπόψη η δαπάνη αποκατάστασης του περιβάλλοντος.

Επίσης, ενώ στην τεχνική μελέτη αναφέρονταν ο στόχος της μεγιστοποίησης των εγχώρια επεξεργασμένων συμπυκνωμάτων για την επίτευξη, σύμφωνα με τον νόμο, ωφελημάτων της Εθνικής Οικονομίας αυτό στην περίπτωση της Ελληνικός Χρυσός δεν ισχύει. Δηλαδή η επεξεργασία ενός μεγάλου μέρους των συμπυκνωμάτων για την παραγωγή των μεταλλευμάτων χρυσού και χαλκού δεν θα γίνεται στην Ελλάδα αλλά σε άλλες χώρες του εξωτερικού με απώλεια εσόδων για το Δημόσιο. Η μεγιστοποίηση σύμφωνα με το Υπουργείο είναι επιβεβλημένη προς επίτευξη των στόχων του νόμου 3220/2004, δηλαδή του νόμου της μεταβίβασης των μεταλλείων Κασσάνδρας στην Ελληνικός Χρυσός που υπεγράφη από τον ίδιο τον Χρ. Πάχτα.

Επιπλέον υπάρχει δυσαναλογία μεταξύ του εξορύξιμου υλικού και των τεχνικών μέσων αξιοποίησής του λόγω της δυναμικότητας της Μονάδας. Αυτό σημαίνει ότι θα εξορύσσεται πολύ περισσότερο κοίτασμα από την δυνατότητα που θα είχε η Μονάδα στο Στρατώνι να επεξεργαστεί. Στην περίπτωση των μεταλλείων των Σκουριών από τους 110.000 τόνους του παραγόμενου κάθε έτος συμπυκνώματος χαλκού –χρυσού σχεδιάζεται να επεξεργαστούν μεταλλουργικά κατά μέγιστο οι 70.000 τόνοι.

Επίσης στην υποβληθείσα μελέτη δεν γίνεται αναφορά στους όρους της περιεκτικότητας της τροφοδοσίας της μεταλλουργίας σχετικά με ανεπιθύμητα συστατικά (όπως το αρσενικό) και πως αυτά θα κατανέμονται μετά την επεξεργασία τους στα παραπροϊόντα και στα απόβλητα της μεταλλουργίας με γνώμονα της προάσπιση της υγείας των εργαζομένων και των κατοίκων. Επιπλέον τίθενται για το Υπουργείο ζητήματα που αφορούν μεθόδους που θα χρησιμοποιήσει η εταιρεία στην παραγωγική διαδικασία μέθοδοι που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί πουθενά.

Το flashmelting για παράδειγμα είναι μια μέθοδος που δεν μπορεί να συνδυαστεί με την ύπαρξη αρσενικού το οποίο βρίσκεται κατά 8 με 10% στο συμπύκνωμα που προέρχεται από τα ορυχεία της Ολυμπιάδας. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμία πυρομεταλλουργική τεχνολογία παραγωγής χαλκού από συμπυκνώματα με υψηλό αρσενικό που να είναι οικονομική, ασφαλής, αξιόπιστη και εφαρμόσιμη σε βιομηχανική κλίμακα.

Παρόμοιες ελλείψεις εντοπίζονται από το Υπουργείο και στην τεχνική μελέτη της Μονάδας Εμπλουτισμού που έχουν να κάνουν με όρους που υπέγραψε η εταιρεία στην ΑΕΠΟ .

Στη βάση αυτή επιστρέφει τα προσαρτήματα τεχνικών μελετών προς συμπλήρωση, διόρθωση, αλλά και εκ νέου υποβολή, ζητώντας την άμεση συμμόρφωση της εταιρείας πριν επιβληθούν τα δέοντα.

Η επιστροφή του φακέλου των τεχνικών μελετών της εταιρείας αποδεικνύει ότι δεν ισχύουν αυτά τα οποία τόσα χρόνια ισχυριζόταν η Ελληνικός Χρυσός σχετικά με την πορεία του έργου, των συμφωνηθέντων με την τότε κυβέρνηση και την διασφάλιση των περιβαλλοντικών όρων ενώ παράλληλα, σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις η κίνηση αυτή αποτελεί ένα μεγάλο βήμα για την αναστροφή της σύμβασης παραχώρησης των μεταλλείων και της υπογεγραμμένης ΑΕΠΟ αλλά και όλων των αδειών που έχουν μέχρι σήμερα δοθεί στην εταιρεία.

Σταυρούλα Πουλημένη

Read more...

Αντισυνταγματικές οι μειώσεις όλων των συντάξεων [ΒΙΝΤΕΟ]

Αντισυνταγματικές οι μειώσεις όλων των συντάξεων [ΒΙΝΤΕΟ]
Με απόφαση ΣτΕ
Πηγή: www.tvxs.gr

Στην αποκάλυψη ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματικές όλες τι μειώσεις συντάξεων καθώς και τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, προχώρησε μιλώντας στον ANT1, ο αντιπρόεδρος της Βουλής και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Μητρόπουλος.


Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, είναι σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της Βουλής οριστική. «Φαίνεται ότι στην κρισιμότερη φάση των διαπραγματεύσεων το ανώτατο δικαστήριο θέλησε να αναδείξει ένα ζήτημα, να διεκδικήσει ρόλο και να βάλει ασπίδα προστασίας. Με απόφασή του κρίνει παράνομες και αντισυνταγματικές όλες τις μειώσεις από το 2012 για κύριες και επικουρικές συντάξεις και αντισυνταγματικές όλες τις ρήτρες με πρώτα την ρήτρα μηδενικού ελλείμματος» τόνισε ο Αλέξης Μητρόπουλος.

Το σχετικό βίντεο

Στο ερώτημα αν αυτή η απόφαση εμποδίζει, πολιτικά, την κυβέρνηση να προχωρήσει σε συμφωνία με τους δανειστές ο αντιπρόεδρος της Βουλής απάντησε: «Θεωρώ ότι αυτή τη στιγμή που έρχεται αυτή η απόφαση είναι ένα ισχυρό διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της κυβέρνησης αφού το ανώτατο δικαστήριο σε ολομελειακή σύνθεση είπε ότι είναι αντισυνταγματικές οι μειώσεις».

Σύμφωνα με τον Αλέξη Μητρόπουλο η απόφαση αφορά περίπου 3 εκατομμύρια συνταξιούχους, ενώ σχετικά με το ετήσιο κόστος της ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος της Βουλής είπε χαρακτηριστικά:«Είναι πολλά, είναι απίθανα πολλά. Είναι πλέον των 2 δισ. ευρώ τον χρόνο».

Read more...

Ν. Μπογιόπουλος: Πρωτομαγιά!

    «Εμείςπαραβήκαμε τους νόμους σας,για να δείξουμε στο λαό σε τι αποβλέπουν όλοι σας οι θεσμοί: στο να εγκαθιδρύσουν, στη χώρα αυτή, μία ολιγαρχία, όμοια της οποίας σε κτηνωδία, δεν υπάρχει πουθενά στη Γη!

    Αν πιστεύετεότι με το να μας κρεμάσετε θα εξουδετερώσετε το κίνημα των εργαζομένων, το κίνημα από το οποίο εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα που σέρνονται στη φτώχεια και στη μιζέρια, περιμένουν τη λύτρωσή τους -αν αυτή είναι η γνώμη σας- τότε κρεμάστε μας!

    Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα, εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας παντού, θα ξεπεταχτούν οι φλόγες. Η φωτιά είναι υπόγεια και δε θα μπορέσετε να τη σβήσετε...».

    Αυτά ήταν τα λόγια με τα οποία ο Αύγουστος Σπάις, ένας από τους ηγέτες της εξέγερσης του Μάη, απευθύνθηκε στους δικαστές του την ώρα που εκείνοι τον έστελναν μαζί με τους συντρόφους του στην αγχόνη.

    Αυτά στο Σικάγο του 1886.

    Σήμερα, στην Ελλάδα του 2015, παραμονή Πρωτομαγιάς, συνεχίζουν να συμβαίνουν τα εξής:

• Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής οι Έλληνες που ζουν σε συνθήκες ένδειας, φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού ανέρχονται στα 6 εκατομμύρια.
• Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ τα νοικοκυριά που έχουν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν θέρμανση για τα σπίτια τους μειώθηκαν κατά 31,3%.
• Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ το ποσοστό ανεργίας των νέων έχει ανέλθει στο 60%.
• Σύμφωνα με την έρευνα της εταιρείας «Wealth-Χ» και της ελβετικής τράπεζας UBS στην Ελλάδα το 2014 είχαμε 11 κροίσους από 9 το 2013, οι οποίοι αύξησαν την περιουσία τους από τα 16 δισ. δολάρια στα 18 δισ. δολάρια (14,2 δισ. ευρώ). Σύμφωνα με την ίδια έρευνα επιβεβαιώνεται η τάση μετατροπής της Ελλάδας στη χώρα «με τον δεύτερο αυξανόμενο πληθυσμό πολυεκατομμυριούχων στην Ευρώπη».

    Και μετά τις εκλογές, λοιπόν, σε μια χώρα που 6 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στην ανέχεια, υπάρχουν και 559 «πατριωτάκια» μας που μέσα στα χρόνια της κρίσης είδαν τα πλούτη τους να εκτινάσσονται στα 76 δισ. δολάρια («Βήμα», 24/8/2014) και να ανέρχονται στο 45% του ΑΕΠ της χώρας. 

    Υπάρχει και εκείνο το 10% του πλουσιότερου πληθυσμού της χώρας που μέσα στα χρόνια της κρίσης, την περίοδο που στην Ελλάδα έφτασαν να υποσιτίζονται 686.000 παιδιά (έκθεση Unicef), αυτή η μειοψηφία είδε τα πλούτη της να εκτινάσσονται φτάνοντας σήμερα στο σημείο να κατέχει το 56,1% του εγχώριου πλούτου από το 48,6% που συγκέντρωνε το 2007 (έκθεση της ελβετικής τράπεζας «Credit Suisse»).

    Αλλά απέναντι σε αυτή την οικτρή μειοψηφία των κερδισμένων δεν πάρθηκε ποτέ μια Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου – ούτε πριν ούτε τώρα – που να τους καλεί να καταβάλλουν το δικό τους μερίδιο στην κρίση, όπως το έχουν κάνει οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι που απώλεσαν μέσα σε μια 5ετία το 50% του εισοδήματός τους.

    Επειδή, λοιπόν, αύριο ξημερώνει Πρωτομαγιά, επειδή η Πρωτομαγιά εκτός όλων των άλλων είναι και εκείνος ο άσβεστος φάρος που φωτίζει τη δυνατότητα «η Γη να γίνει κόκκινη από ζωή κι όχι από θάνατο», όπως έλεγε ο ποιητής, και επειδή όσα ζούμε στην Ελλάδα – και στον κόσμο – κάθε άλλο παρά άσχετα είναι με το ανεκπλήρωτο των αιτημάτων και οραμάτων που συμβολίζει η Πρωτομαγιά, θα προσπαθήσουμε να είμαστε απολύτως σαφείς για το βασικό συμπέρασμα που - κατά τη γνώμη μας - προκύπτει απ΄ όλα όσα ζούμε.  

    Και το συμπέρασμα είναι:  

    Στην Ελλάδα – και στον κόσμο – μία χούφτα εκμεταλλευτών κατέχουν την οικονομική εξουσία. Η οικονομική τους εξουσία βασίζεται στο γεγονός ότι ως ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής κλέβουν τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, σφετερίζονται τους καρπούς που γεννούν το μυαλό και τα χέρια εκατομμυρίων ανθρώπων.

    Αυτό είναι το πρόβλημα, αυτή είναι η αιτία που γεννά τις κρίσεις, τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες: Ότι το προϊόν της παραγωγής, αντί να επιστρέφει στην κοινωνία των εργαζόμενων ανθρώπων που το δημιουργούν, το ιδιοποιούνται, το παρακρατούν για λογαριασμό τους μια «κάστα» κηφήνων – εκμεταλλευτών, επιβάλλοντας ταυτόχρονα τις πολιτικές που – με ή χωρίς μνημόνια και δανειακές συμβάσεις – φτωχοποιούν τα λαϊκά στρώματα.

    Συνεπώς, κι αφού αυτό είναι το πρόβλημα, κι αφού αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο, από τη μια μεριά, και στην εργασία, από την άλλη, είναι ανειρήνευτη και αγεφύρωτη, τότε η λύση – η μοναδική λύση – δεν μπορεί να είναι παρά τούτη: Από αυτή τη δράκα της οικτρής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών πρέπει να της αφαιρεθεί η οικονομική εξουσία, που της επιτρέπει αφενός να καταχράται τον πλούτο που παράγει μια ολόκληρη κοινωνία, αφετέρου να ρίχνει στα Τάρταρα εκείνους που τον δημιουργούν.

    Αλλά: Η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη, η πρώτη και βασική προϋπόθεση για να αφαιρεθεί η οικονομική εξουσία από την πλουτοκρατία είναι να της αφαιρεθεί η πολιτική εξουσία, που την ασκεί μέσω των μονοκομματικών, δικομματικών, τρικομματικών και κάθε λογής αριθμού και απόχρωσης εκπροσώπων της ώστε να θωρακίζει και να αναπαράγει θεσμικά, νομοθετικά, κατασταλτικά, ιδεολογικά το καθεστώς της οικονομικής  της εξουσίας.

    Εν ολίγοις:

• Είναι η πολιτική εξουσία του κεφαλαίου που επιτρέπει στους λίγους να διαθέτουν πολλαπλάσιο πλούτο σε σχέση με ολόκληρο το ΑΕΠ της χώρας φορτώνοντας στο λαό τα χρέη των «άδειων» ταμείων.
• Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να ρημάζουν στη λιτότητα τον εργάτη για να επιδοτούνται βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές και εργολάβοι.
• Είναι η πολιτική εξουσία που τους επιτρέπει να χρησιμοποιούν το κράτος ως κράτος των μονοπωλίων και ως συλλογικό τους «κομματάρχη» που υπαγορεύει δεινά, επιβάλλει χαράτσια, στερεί δικαιώματα, τρομοκρατεί, απειλεί και βγάζει κέρδη από την ίδια τη δυστυχία της φτωχολογιάς.

    Αυτή η εξουσία, η εξουσία των μονοπωλίων, πρέπει να ανατραπεί. Και να αντικατασταθεί από μια άλλη, από μια εξουσία του λαού, με μια κυβέρνηση βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα του λαού, η οποία σε κάθε βήμα της και ανά πάσα στιγμή θα τελεί υπό διαρκή εργατικό και λαϊκό έλεγχο.

    Αυτή η «άλλη» εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού – δεν μπορεί να μεταχειρίζεται τους κυβερνητικούς θώκους για να συνδιαλέγεται μέσα στο αστικό πλαίσιο με τους σφαγιαστές του λαού, για να κάνει «κοινωνικούς διαλόγους» μαζί τους, για να παζαρεύει με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό τους κανόνες των «έντιμων συμβιβασμών» - με ποιους; - με τους σφαγιαστές του λαού.

    Αυτή η «άλλη» εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού – δεν μπορεί να δημιουργεί αυταπάτες ότι θα «εξημερώσει» και θα κάνει τους σφαγιαστές …συνεννοήσιμους ή να πουλά σαν «σωτηρία» του λαού την πολιτική  μεθαδόνη ότι οι σφαγιαστές θα επιδείξουν διάθεση… αναστολής και χρονικής μετάθεσης του (δεδομένου, όμως) σφαγιασμού του λαού.

    Αυτή η «άλλη» εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού – δεν προστρέχει στη «γενναιοδωρία» των τοκογλύφων για να αποκομίσει κάποια «αναστολή πληρωμής», αλλά προχωρά σε μονομερή διαγραφή του χρέους διακηρύσσοντας προς κάθε κεφαλαιοκράτη, ιμπεριαλιστή πιστωτή, νέτα – σκέτα, ότι το χρέος αυτό δεν αφορά τον λαό, δεν είναι του λαού, ότι το χρέος για το οποίο μιλούν και το οποίο ο λαός, ως μη όφειλε, το έχει πληρώσει επανειλημμένως, είναι χρέος της πλουτοκρατίας και ότι η λαϊκή εξουσία αρνείται να αναγνωρίσει το χρέος της πλουτοκρατίας ως χρέος του λαού.

    Αυτή η «άλλη» εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού – δεν συνεχίζει να κρατά την Ελλάδα δεσμευμένη, αλυσοδεμένη μέσα στο σφαγείο, αλλά την αποδεσμεύει από τους δυνάστες του λαού, πετά έξω την ΕΕ, πετά έξω το ΔΝΤ, πετά έξω τους ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες που μόνη τους «πατρίδα» είναι το κέρδος.

    Αυτή η «άλλη» εξουσία – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού – γεννιέται και στηρίζεται από την ταξική ενότητα και την ενιαία πάλη των λαϊκών στρωμάτων έχοντας ως Λυδία λίθο της αποστολής της και του καθημερινού βηματισμού της το πέρασμα όλου του παραγόμενου πλούτου στα χέρια του λαού.

    Αλλά: Το πέρασμα του παραγόμενου πλούτου στα χέρια του λαού δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, τελικά, με τίποτα λιγότερο από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

    Και αυτό δεν μπορεί να υλοποιηθεί παρά μόνο από μια εξουσία που – για να είναι του λαού και εφόσον είναι του λαού – προκύπτει και προχωρά μέσα από την ταξική υπερίσχυση της εργατιάς και των συμμάχων της στη σύγκρουσή τους με τα μονοπώλια.

    Πώς; Μέσα από την οργανωμένη, σχεδιασμένη, αταλάντευτα προσανατολισμένη και αποφασιστική εκείνη πολιτική πάλη που για να είναι νικηφόρα και όχι «άλμα στο κενό», όχι μια ηττημένη ουτοπία, όχι μια προδοσία της ελπίδας που θα σημαίνει επιστροφή πιο βαθιά στη βαρβαρότητα, δεν μπορεί -

    χωρίς να βαφτίζει τα ψίχουλα σαν «παροχή», χωρίς να βαφτίσει σαν «καλυτέρευση» το «και μη χειρότερα», και ενώ δεν θα σταματά ούτε για μια στιγμή να δίνει τη μάχη για την πιο μικρή ανακούφιση και την πιο μεγάλη βελτίωση της ζωής του λαού στις παρούσες συνθήκες -

    παρά να έχει για προμετωπίδα της:

    Την έξωση από το προσκήνιο της Ιστορίας όλων των πολιτικών εκπροσώπων και όλης της τάξης του φιλοτομαρισμού. Που σημαίνει: Κατάργηση της κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας και πέρασμα από την ιδιοποίηση των κερδών και τη συνακόλουθη «κοινωνικοποίηση» των ζημιών, στην κοινωνικοποίηση των προϊόντων του ανθρώπινου μόχθου.

    Η παραίτηση από αυτή την προοπτική τότε – συνειδητά ή ασυνείδητα – συμβάλλει ώστε από την εξέγερση του Σικάγου, από τον Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη και τον «Επιτάφιο» του Ρίτσου, από τον τοίχο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του ’44, να έχουν απομείνει μόνο οι αγχόνες των εκμεταλλευτών. 

Read more...

Γ. Δελαστίκ: Από... 2 Τρισ. Οφείλουν Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία και Ιταλία!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Αλήθεια, έχετε σκεφθεί ποτέ ποιες χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕχρωστούν τα μεγαλύτερα ποσά στους δανειστές τους; Υποσυνείδητα, με όλη αυτή τη συζήτηση για τα μνημόνια και τις χώρες που έχουν υπαχθεί σε μνημονιακό καθεστώς, υφέρπει η εντύπωση ότι είναι οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου που τα έχουν κάνει ρημαδιό. Ας απαντήσουμε όμως στα ερωτήματα αυτά βάσει των στοιχείων που εξέδωσε την περασμένη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία (Eurostat). Ποιο κράτος της Ευρωζώνης χρωστάει, λοιπόν, τα περισσότερα χρήματα; Μα, φυσικά, η... Γερμανία! Χρωστάει πάνω από δύο τρισεκατομμύρια ευρώ! Ναι, ξεπερνά τα δύο τρισ. το δημόσιο χρέος της - για την ακρίβεια ανέρχεται στα 2,17 τρισεκατομμύρια! Οι Γερμανοί δηλαδή χρωστούν τα... επταπλάσια λεφτά από τη «χρεοκοπημένη» Ελλάδα! Η πρώτη οικονομία της Ευρωζώνης, της ΕΕ, της ευρωπαϊκής ηπείρου χρωστάει περισσότερα ως δημόσιο χρέος από όλα τα κράτη της Ευρώπης - από όλα πλην ενός! Ας κρατήσουμε για πολύ λίγο μυστικό το όνομα του κράτους αυτού και ας πάμε στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής μας: Ποιο κράτος της ΕΕ χρωστάει τα περισσότερα χρήματα στους δανειστές του; Αν βιαστήκατε να απαντήσετε «Μα, φυσικά, η Γερμανία!», χάσατε! Το 2014, βάσει της ισοτιμίας της στερλίνας προς το ευρώ, είναι η Βρετανία η πιο καταχρεωμένη χώρα της ΕΕ με 2,22 τρισεκατομμύρια ευρώ ή 1,60 τρισεκατομμύρια στερλίνες!Τόσο η Γερμανία όσο και η Αγγλία ανήκουν στον βαθύ ευρωπαϊκό... Νότο! Σχεδόν πάντα μέχρι τώρα η Γερμανία καταλάμβανε τη θέση της χώρας με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος τόσο στην Ευρωζώνη όσο και στην ΕΕ. Φέτος δεν πήρε... νταμπλ, έχασε τον τίτλο της ΕΕ. Αφήνοντας όμως κατά μέρος την ΕΕ και επιστρέφοντας στην Ευρωζώνη, ποιες χώρες κατατάσσονται μετά τη Γερμανία στη «λίστα της ντροπής» των χωρών που χρωστούν τα περισσότερα χρήματα; Δεύτερη πανηγυρικά η Ιταλία, η τρίτη δηλαδή οικονομία της Ευρωζώνης. Χρωστάει οριακά λιγότερα από τη Γερμανία - 2,13 τρισεκατομμύρια ευρώ.



Μπορεί η ιταλική οικονομία να είναι μόλις η μισή από τη γερμανική (το 56% βάσει του ΑΕΠ των δύο χωρών του 2014), αλλά οι Ιταλοί έχουν κατορθώσει να δανειστούν άνω του 98% των όσων έχουν δανειστεί οι Γερμανοί. Τρίτη χώρα στην κατάταξη αυτή είναι η Γαλλία, η δεύτερη δηλαδή οικονομία της Ευρωζώνης, με δημόσιο χρέος 2,04 τρισεκατομμύρια. Η γαλλική οικονομία είναι λίγο μικρότερη από τα τρία τέταρτα της γερμανικής (το 74% βάσει των ΑΕΠ του 2014), αλλά και οι Γάλλοι κατάφεραν να δανειστούν σε απόλυτο νούμερο το 94% των χρημάτων που έχουν δανειστεί οι Γερμανοί. Αλλού όμως θέλουμε να εστιάσουμε την προσοχή των αναγνωστών μας: Οι τρεις πρώτες οικονομίες της Ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) είναι ταυτόχρονα και αυτές με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος σε απόλυτα νούμερα. Και οι τρεις αυτές χώρες μαζί έχουν συνολικό δημόσιο χρέος ύψους 6,34 τρισεκατομμυρίων ευρώ.

Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι το συνολικό δημόσιο χρέος και των 19 κρατών της Ευρωζώνης συναθροίζεται σε 9,29 τρισεκατομμύρια ευρώ, πράγμα που σημαίνει ότι οι τρεις οικονομικά ισχυρότερες χώρες της Ευρωζώνης ευθύνονται για το... 68% του όλου δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης! Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς ότι το συνολικό δημόσιο χρέος των τεσσάρων κρατών της Ευρωζώνης που τέθηκαν υπό μνημονιακό καθεστώς είναι 670,9 δισεκατομμύρια ευρώ (317,1 η Ελλάδα συν 225,3 η Πορτογαλία και 109,7 η Ιρλανδία συν 18,8 η Κύπρος), αντιλαμβανόμαστε ότι η κάθε μία χωριστά από τις τρεις ισχυρότερες χώρες της Ευρωζώνης έχει μόνη της υπερτριπλάσιο δημόσιο χρέος από όσο και οι τέσσερις μαζί μνημονιακές χώρες! Αφήστε δε που το δημόσιο χρέος των 15 μικρότερων χωρών από τις 19 της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένων στην κατηγορία αυτή και των τεσσάρων μνημονιακών, είναι μικρότερο συνολικά από το δημόσιο χρέος της κάθε μίας από τις τρεις ισχυρότερες οικονομίες της Ευρωζώνης.

Δεκαπέντε κράτη έχουν όλα μαζί μικρότερο δημόσιο χρέος από ένα κράτος! Αυτό εξηγεί καλύτερα γιατί οι Γερμανοί δεν τόλμησαν να επιβάλουν μνημονιακό καθεστώς στην Ιταλία (με δημόσιο χρέος ύψους 2,13 τρισεκατομμυρίων ευρώ το 2014) ή στην Ισπανία (με δημόσιο χρέος το 2014 ύψους 1,03 τρισεκατομμυρίου). Εμάς φυσικά το πρόβλημα της Ελλάδας είναι αυτό που μας καίει, αλλά ελπίζουμε με τη σημερινή ανάλυση και τα σχετικά στοιχεία να συνειδητοποιούν καλύτερα οι αναγνώστες ότι το πρόβλημα του ευρώ δεν είναι ελληνικό. Οταν η Γερμανία η ίδια χρωστάει πάνω από δύο τρισεκατομμύρια ευρώ και είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης στην Ευρωζώνη, είναι προφανές ότι το ζήτημα κρίνεται αλλού και όχι στις αποφάσεις του Αλέξη Τσίπρα να υποταχθεί η όχι, απόφαση που θα έχει συνέπειες μόνο στη ζωή των Ελλήνων.

*Δημοσιεύθηκε στο ''ΕΘΝΟΣ'' την Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Read more...

Ραχήλ Μακρή: «Μετά από 686 μέρες διαλύσαμε το “μαύρο” της δημόσιας τηλεόρασης»

Χρειάστηκαν 22 μήνες και 20 μέρες αγώνα από τους εργαζομένους της ΕΡΤ, οι οποίοι με αίμα και θυσίες διατήρησαν στη ζωή την ΕΡΤ, για να αποκαταστήσει το κοινοβούλιο τη δημόσια ραδιοτηλεόραση.

Χρειάστηκε η ανατροπή της Συγκυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ για να αναληφθεί η απαιτούμενη νομοθετική πρωτοβουλία της αυτονόητης αποκατάστασης μιας τηλεόρασης απαλλαγμένης από την υποταγή στην αναζήτηση κέρδους για τον ιδιώτη.

Έξω από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ λίγοι Βουλευτές σπείραμε τον σπόρο της αντίστασης στην αυθαιρεσία εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων και εισπράξαμε τον προπηλακισμό των ΜΑΤ, προφανώς ύστερα από «πολιτική» εντολή.

Χαίρομαι που ο σπόρος αυτός άνθισε με δεκάδες βουλευτές να ενώνουν την φωνή τους δικαιώνοντας την διαμαρτυρία στα «κάγκελα» της ΕΡΤ, ακόμα και εάν το πλήθος των ομιλητών που έσπευσαν να μιλήσουν κατέστησαν απαγορευτική λόγω πεπερασμένων χρονικών ορίων την δική μου τοποθέτηση.

Η κυβέρνηση όλων των Ελλήνων κάθε μέρα που περνάει υλοποιεί τις προεκλογικές δεσμεύσεις που αναλάβαμε στις 25 Ιανουαρίου.

Το πρώτο βήμα έγινε, ωστόσο μένουν πολλά ακόμα για να υλοποιηθούν τα ηθικά και δίκαια αιτήματα των εργαζομένων που θρήνησαν θύματα στον αγώνα για την ανατροπή του μαύρου της ενημέρωσης των Ελλήνων πολιτών.

Read more...

Πρόταση-σοκ στο ΔΝΤ: Αφαίρεση εθνικής κυριαρχίας σε όσους δεν πληρώνουν [ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ!]

Πρόταση για αφαίρεση της εθνικής κυριαρχίας μιας χώρας που αθετεί τις πληρωμές της στους δανειστές περιέχει το έγγραφο που απευθύνει στο ΔΝΤ ο James M. Boughton, που διετέλεσε υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ από το 1981 έως το 2012, με το οποίο γίνεται ανάλυση για το ποιος αναλαμβάνει στην περίπτωση που ένα κράτος δεν μπορεί να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Το έγγραφο συντάχθηκε τον Απρίλιο του 2015. 

Η διαχείριση της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2010 στην Ελλάδα αποκάλυψε ένα σημαντικό κενό στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα αναφέρει ο James M. Boughton διαπιστώνοντας ότι κανένα ίδρυμα δε μπορεί να είναι πλέον αδιαμφισβήτητα επικεφαλής σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Κατά συνέπεια, είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο κυριαρχίας στενών συμφερόντων επί του παγκόσμιου κοινού συμφέροντος διαπιστώνει στην εισηγητική του έκθεση ο συντάκτης του εγγράφου James M. Boughton.

Μια αναδρομή στην μεταπολεμική ιστορία αποδεικνύει ότι το πρόβλημα αυτό ενισχύεται προοδευτικά από τη δεκαετία του '70 και έγινε πολύ μεγαλύτερο στα μέσα της δεκαετίας του '90.

Για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) θα πρέπει να αναπτύξει μια αποτελεσματική στρατηγική για τη μείωση των ευκαιριών οι πιστώτριες χώρες να παρεμβαίνουν στις αποφάσεις σχετικά με το πώς θα πρέπει να επιλυθούν οι κρίσεις αναφέρει στη συνέχεια ο James M. Boughton. 

Tags: εθνική κυριαρχία, ΔΝΤ

Read more...

Κωνσταντοπούλου: You talking to me? (Video)

Τέσσερα λεπτά και τριάντα απολαυστικά δευτερόλεπτα από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου για τη σύγκρουση συμφερόντων Στουρνάρα, Βαρβιτσιώτη, Παπασταύρου, Γεωργιάδη σε ύποπτες υποθέσεις και συμβάσεις.

Read more...

Η πιο μεγάλη ώρα;

Πηγή: http://rproject.gr/

Οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης βρίσκονται στο στόχαστρο των δανειστών και ήδη βλέπουν το φως της δημοσιότητας οι περαιτέρω «εκπτώσεις» που δεν αφήνουν σοβαρά περιθώρια να εμφανιστεί μια ενδεχόμενη συμφωνία ως «έντιμος» συμβιβασμός. Απέναντι σ’ αυτή την προοπτική στέκεται μόνο η επιλογή της ρήξης.


Η δια­πραγ­μά­τευ­ση της κυ­βέρ­νη­σης με τους δα­νει­στές μοιά­ζει να έχει φτά­σει σε αδιέ­ξο­δο, αν και η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα επι­κα­λύ­πτε­ται από την ει­κο­νι­κή της εκ­δο­χή σ’ ένα άγριο πό­λε­μο προ­πα­γάν­δας. Η πλευ­ρά των ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέ­ντρων επι­δει­κνύ­ει την δύ­να­μή της εναλ­λάσ­σο­ντας τις απει­λές με τις υπο­σχέ­σεις. Είναι όμως από­λυ­το ψέμα ότι δεν θα φο­βό­ταν μια επι­λο­γή απο­φα­σι­στι­κά ρη­ξια­κή από την ελ­λη­νι­κή πλευ­ρά. Η αντί­δρα­ση των αγο­ρών απέ­να­ντι σε μια τραυ­μα­τι­σμέ­νη ευ­ρω­ζώ­νη δεν προ­δια­γρά­φε­ται και πά­ντως δεν κα­θο­δη­γεί­ται από τα πο­λι­τι­κά κέ­ντρα. Απ’ την άλλη, η κυ­βέρ­νη­ση δη­λώ­νει ότι επι­μέ­νει σε «κόκ­κι­νες γραμ­μές», στα ερ­γα­σια­κά, στις μα­ζι­κές απο­λύ­σεις, στους μι­σθούς και στις συ­ντά­ξεις, πα­ρό­τι η θέση της είναι δυ­σχε­ρής και διο­λι­σθαί­νει, υπό τις ασφυ­κτι­κές πιέ­σεις, σε επι­λο­γές με πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό κό­στος, όπως είναι η πρό­σφα­τη Πράξη Νο­μο­θε­τι­κού Πε­ριε­χο­μέ­νου. Μά­λι­στα η επι­λο­γή του πρω­θυ­πουρ­γού ν’ αλ­λά­ξει την δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή ομάδα ερ­μη­νεύ­ε­ται ως κί­νη­ση προς διαλ­λα­κτι­κό­τε­ρη στάση.

Ασκή­σεις ισορ­ρο­πί­ας

Η κυ­βέρ­νη­ση ακο­λού­θη­σε την τα­κτι­κή αγο­ράς χρό­νου δί­νο­ντας «έδα­φος» και υπό­γρα­ψε την συμ­φω­νία της 20ης Φλε­βά­ρη. Σή­με­ρα, τρεις μήνες μετά, η «εμπλο­κή με τον εχθρό» βρί­σκε­ται σε πλήρη ανά­πτυ­ξη και το κενό της στρα­τη­γι­κής ηχεί με την σιωπή του. Όποια κι αν είναι η εξέ­λι­ξη η τρέ­χου­σα κα­τά­στα­ση έχει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά «στιγ­μής της αλή­θειας». Απο­κα­λύ­πτε­ται σή­με­ρα στα μάτια της κυ­βέρ­νη­σης, του κόμ­μα­τος και πάνω απ’ όλα στα μάτια της κοι­νω­νί­ας το μέ­γε­θος της δυ­σκο­λί­ας μιας συμ­φω­νί­ας win – win (κοινά επω­φε­λής), αν όχι το ανέ­φι­κτο της προ­ε­κλο­γι­κής υπό­σχε­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Οι «κόκ­κι­νες γραμ­μές» της κυ­βέρ­νη­σης βρί­σκο­νται στο στό­χα­στρο των δα­νει­στών και ήδη βλέ­πουν το φως της δη­μο­σιό­τη­τας οι πε­ραι­τέ­ρω «εκ­πτώ­σεις» που δεν αφή­νουν σο­βα­ρά πε­ρι­θώ­ρια να εμ­φα­νι­στεί μια εν­δε­χό­με­νη συμ­φω­νία ως «έντι­μος» συμ­βι­βα­σμός. Απέ­να­ντι σ’ αυτή την προ­ο­πτι­κή στέ­κε­ται μόνο η επι­λο­γή της ρήξης.

Αυτό το συ­μπέ­ρα­σμα προ­κα­λεί αμη­χα­νία στην κοι­νω­νία και δη­μιουρ­γεί όρους και προ­ϋ­πο­θέ­σεις κοι­νω­νι­κής, τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής πό­λω­σης. Όρους που θα έπρε­πε να εκ­με­ταλ­λευ­τεί και να ανα­πτύ­ξει η κυ­βέρ­νη­ση, απο­σα­φη­νί­ζο­ντας ταυ­τό­χρο­να την φυ­σιο­γνω­μία της καθώς πα­ρα­μέ­νει τα­λα­ντευό­με­νη και «ατα­ξι­νό­μη­τη». Σή­με­ρα εμ­φα­νί­ζε­ται ως μια κυ­βέρ­νη­ση δια­φο­ρε­τι­κή από τις προη­γού­με­νες - καθώς αντι­στέ­κε­ται στους δα­νει­στές και βάζει κόκ­κι­νες γραμ­μές - που πιέ­ζε­ται ασφυ­κτι­κά να απο­δε­χτεί τον νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μο­νό­δρο­μο, αλλά και τους κα­νό­νες και πε­ριο­ρι­σμούς του μνη­μο­νια­κού πλαι­σί­ου. Ταυ­τό­χρο­να δεν είναι μια με­τα­βα­τι­κή «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς» - καθώς απο­τε­λεί συ­γκυ­βέρ­νη­ση με την λαϊ­κι­στι­κή και εθνι­κι­στι­κή δεξιά (ΑΝΕΛ), φλερ­τά­ρο­ντας έντο­να με την κε­ντρο­δε­ξιά (Παυ­λό­που­λος κ.α.) - χωρίς ωστό­σο να έχει υπερ­βεί την εσω­τε­ρι­κή της αντί­φα­ση (και του κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) καθώς είναι φο­ρέ­ας των ιστο­ρι­κών όρων που την γέν­νη­σαν.

Το ζή­τη­μα του χρέ­ους και η αντι­με­τώ­πι­ση των δα­νει­στών φα­ντά­ζουν ως το πλαί­σιο που θα κα­θο­ρί­σει εν τέλει τη φυ­σιο­γνω­μία και την προ­ο­πτι­κή της. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως η με­τέ­ω­ρη στάση της κυ­βέρ­νη­σης απο­τυ­πώ­νει την αντί­φα­ση στο «εσω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο», με­τα­ξύ του τα­ξι­κού και του πο­λι­τι­κού συ­σχε­τι­σμού, όπως αυτός δια­μορ­φώ­θη­κε στα «μνη­μο­νια­κά» χρό­νια στην Ελ­λά­δα. Οι πο­λι­τι­κές των μνη­μο­νί­ων που οδή­γη­σαν σε κρίση το παλιό, δι­κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα και ιδιαί­τε­ρα την σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, ανοί­γο­ντας τον δρόμο στη νίκη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εξα­σφά­λι­σαν ταυ­τό­χρο­να ιστο­ρι­κές κα­τα­κτή­σεις για το εγ­χώ­ριο κε­φά­λαιο σε βάρος του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας. Σή­με­ρα θέλει να πα­γιώ­σει και να αυ­ξή­σει τις «κα­τα­κτή­σεις» του.

Αυτή η αντί­φα­ση δεν μπο­ρεί να διαρ­κέ­σει. Είτε η Αρι­στε­ρά στην κυ­βέρ­νη­ση θα τρο­φο­δο­τή­σει την άρση των αστι­κών κα­τα­κτή­σε­ων από το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία γε­νι­κό­τε­ρα ή θα επι­κρα­τή­σει μια κυ­βέρ­νη­ση που θα εγ­γυ­η­θεί την ιστο­ρι­κή επι­τυ­χία του ελ­λη­νι­κού αστι­σμού, μέσα στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο, ευ­ρω­παϊ­κό πλαί­σιο, επι­διώ­κο­ντας ταυ­τό­χρο­να πο­λι­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα και κοι­νω­νι­κή ει­ρή­νη. Στην δια­δι­κα­σία αυτή με­τέ­χουν πλή­θος πα­ρα­γό­ντων - πέρα από την κυ­βερ­νη­τι­κή βού­λη­ση - με καί­ριας ση­μα­σί­ας την στάση της Αρι­στε­ράς συ­νο­λι­κά, του κόμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ιδιαί­τε­ρα της αρι­στε­ρής του πτέ­ρυ­γας και φυ­σι­κά του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και των κι­νη­μά­των. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση δεν απο­τε­λεί ένα «μο­νό­πρα­κτο» με διάρ­κεια όση και της «συ­γκε­κρι­μέ­νης κυ­βέρ­νη­σης» και είναι λάθος να αντι­με­τω­πι­στεί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Εξάλ­λου η πι­θα­νό­τη­τα πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων στο άμεσο μέλ­λον μόνο μικρή δεν είναι.

Παρά ταύτα η κυ­βερ­νη­τι­κή επι­λο­γή της λαϊ­κο­με­τω­πι­κής στρα­τη­γι­κής «εθνι­κή ενό­τη­τα απέ­να­ντι στους δα­νει­στές» δεν προϊ­δε­ά­ζει μια κα­τεύ­θυν­ση ανα­τρο­πής των τα­ξι­κών συ­σχε­τι­σμών στο «εσω­τε­ρι­κό» και συ­να­κό­λου­θα θέτει και τα όρια της αντι­πα­ρά­θε­σης με τους δα­νει­στές.

Υπο­τα­γή ή ρήξη;

Το σχήμα «υπο­τα­γή ή ρήξη», αν και σωστό ως προς την γε­νι­κό­τη­τα, δεν είναι επαρ­κές για να πε­ρι­γρά­ψει, συ­γκε­κρι­μέ­να, τα εν­δε­χό­με­να του μέλ­λο­ντος και την προ­ο­πτι­κή αυτής της κυ­βέρ­νη­σης. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο όταν αυτό το σχήμα εμ­φα­νί­ζε­ται με αυ­στη­ρά «νο­μι­σμα­τι­κή» μορφή δη­λα­δή «ευρώ ή δραχ­μή». Οι έν­νοιες της «υπο­τα­γής» και της «ρήξης» αφο­ρούν στον πραγ­μα­τι­κό τα­ξι­κό συ­σχε­τι­σμό μέσα στην χώρα και στην προ­βο­λή του στην σχέση με τους δα­νει­στές, ενώ απο­κτούν το πο­λι­τι­κό νόημά τους από τον τρόπο με τον οποίο τις προ­σλαμ­βά­νει ο λαός και ιδιαί­τε­ρα το ερ­γα­τι­κό και λαϊκό κί­νη­μα. Από το επί­πε­δο και τον βαθμό της πα­θη­τι­κής ανα­μο­νής ή αντί­θε­τα από την κί­νη­ση και την αυ­τε­νέρ­γεια του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος απέ­να­ντι στην ερ­γο­δο­σία και, ως ενερ­γη­τι­κή στή­ρι­ξη, απαί­τη­ση και προσ­δο­κία, προς την κυ­βέρ­νη­ση.

Ο στό­χος της στα­θε­ρο­ποί­η­σης, της συ­γκρό­τη­σης μιας νέας κοι­νω­νι­κής συ­ναί­νε­σης βρί­σκε­ται στο επί­κε­ντρο του εν­δια­φέ­ρο­ντος της κυ­βέρ­νη­σης, των αστι­κών δυ­νά­με­ων στην χώρα μα και των ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέ­ντρων, πρώτα στην ΕΕ. Όχι, ωστό­σο, στη βάση κοι­νού σχε­δί­ου. Η κυ­βέρ­νη­ση για να πε­ρι­γρά­ψει αυτόν τον στόχο χρη­σι­μο­ποιεί την έκ­φρα­ση «έντι­μος συμ­βι­βα­σμός» θέ­λο­ντας να πάρει απο­στά­σεις τόσο από την «ρήξη» όσο και από την «υπο­τα­γή».

Είναι ένας ρε­α­λι­στι­κός στό­χος; Μπο­ρεί η κυ­βέρ­νη­ση επι­διώ­κο­ντας τον «έντι­μο συμ­βι­βα­σμό» να στη­ρί­ξει μια θέση δια­κρι­τά πιο αρι­στε­ρή απ’ αυτήν που χα­ρα­κτη­ρί­ζει το σύ­νο­λο της ευ­ρω­παϊ­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας; Να ανα­νε­ώ­σει την έν­νοια του αρι­στε­ρού πο­λι­τι­κού ρε­φορ­μι­σμού στην Ευ­ρώ­πη απο­φεύ­γο­ντας ταυ­τό­χρο­να την σφο­δρή σύ­γκρου­ση και την ρήξη με την δε­σπό­ζου­σα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή στην ΟΝΕ και ευ­ρύ­τε­ρα; Νο­μί­ζου­με πως κάτι τέ­τοιο δεν είναι εφι­κτό.

Εν­δε­χο­μέ­νως βέ­βαια να μην είναι ανέ­φι­κτη μια εξέ­λι­ξη, μια συμ­φω­νία -δή­θεν επω­φε­λής και για τις δύο πλευ­ρές, που αν και ου­σια­στι­κά θα απο­δέ­χε­ται και θα εγ­γυά­ται την ήδη βαθιά υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας, να γίνει ανε­κτή από ση­μα­ντι­κό κοι­νω­νι­κό τμήμα ως η μόνη «ρε­α­λι­στι­κή» λύση από μια κυ­βέρ­νη­ση «που πά­λε­ψε και αντι­στά­θη­κε» σε αντί­θε­ση με τις προη­γού­με­νες. Ένα τέ­τοιο εν­δε­χό­με­νο όπως κι αν εμ­φα­νι­στεί στα μάτια της κοι­νω­νί­ας δεν χωρά αμ­φι­βο­λία πως θα απο­τε­λεί εκ­δο­χή της «υπο­τα­γής» και της «αρι­στε­ρής πα­ρέν­θε­σης». Πολύ χει­ρό­τε­ρα δε, για την Αρι­στε­ρά και το κί­νη­μα, αν για να επι­τευ­χθεί αυτό οδη­γη­θού­με σε ευ­ρύ­τε­ρες πο­λι­τι­κές συ­ναι­νέ­σεις, ακόμη και κυ­βερ­νη­τι­κές, «εθνι­κής ενό­τη­τας».

Κλι­μά­κω­ση σε μια δια­δι­κα­σία προ­ε­τοι­μα­σί­ας

Απ’ αυτή τη σκο­πιά είναι ανα­γκαίο η Αρι­στε­ρά να ανα­δεί­ξει τον ρε­α­λι­σμό της ρήξης και της ανα­τρο­πής ως το μόνο δρόμο για την εκ­πλή­ρω­ση των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών αι­τη­μά­των και προσ­δο­κιών. Αυτή η προ­σπά­θεια δεν αφορά ούτε στο ελά­χι­στο πα­ραλ­λα­γές και εκ­δο­χές της λε­γό­με­νης «ρεάλ πο­λι­τίκ».

Το κε­ντρι­κό ζή­τη­μα αφορά στην ανα­τρο­πή και ανα­στρο­φή των αστι­κών κα­τα­κτή­σε­ων της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας. Αφορά δη­λα­δή στην εμπρο­σθο­βα­ρή ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας με την άμεση εκ­κί­νη­ση προ­γράμ­μα­τος ανα­δια­νο­μής υπέρ της ερ­γα­σί­ας και σε βάρος του κε­φα­λαί­ου στο­χεύ­ο­ντας στρα­τη­γι­κά στην δη­μιουρ­γία ρηγ­μά­των στο πεδίο των πα­ρα­γω­γι­κών σχέ­σε­ων, παρά ως ένα δήθεν εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο της κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης. Οι αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς, η βαριά φο­ρο­λο­γία στο κε­φά­λαιο, οι εθνι­κο­ποι­ή­σεις του τρα­πε­ζι­κού συ­στή­μα­τος και στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων της πα­ρα­γω­γής και της οι­κο­νο­μί­ας συ­νο­δεύ­ο­νται από μέτρα διεύ­ρυν­σης της δη­μο­κρα­τί­ας, κοι­νω­νι­κού και ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου, ως ρήγ­μα­τα στον πυ­ρή­να του συ­στή­μα­τος, στην ιδιο­κτη­σία των μέσων πα­ρα­γω­γής.

Στο «εξω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο», το ζή­τη­μα του χρέ­ους, αν και εμ­φα­νί­ζε­ται ως προ­τε­ραιό­τη­τα είναι άρ­ρη­κτα δε­μέ­νο με την δια­κύ­βευ­ση στον εγ­χώ­ριο τα­ξι­κό και πο­λι­τι­κό συ­σχε­τι­σμό. Η αντι­με­τώ­πι­σή του απο­τε­λεί ου­σια­στι­κά αντα­νά­κλα­ση και συ­νέ­πεια των στρα­τη­γι­κών επι­λο­γών στο «εσω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο». Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο αυτό ισχύ­ει για το ζή­τη­μα του νο­μί­σμα­τος. Από την σκο­πιά μιας με­τα­βα­τι­κής, αρι­στε­ρής κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, με άμεσο στόχο την ανα­τρο­πή των τα­ξι­κών συ­σχε­τι­σμών που δια­μόρ­φω­σε η πο­λι­τι­κή της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας, τί­θε­ται η άμεση ανά­γκη της απαλ­λα­γής από τις πλη­ρω­μές το­κο­χρε­ω­λυ­σί­ων και της εξό­δου από την ανα­τρο­φο­δο­τού­με­νη δίνη του δα­νει­σμού για τις πλη­ρω­μές των δα­νεί­ων. Ανά­γκη που πε­ρι­λαμ­βά­νει την επι­λο­γή της παύ­σης πλη­ρω­μών εντός της ευ­ρω­ζώ­νης και εκτεί­νε­ται μέχρι την μο­νο­με­ρή δια­γρα­φή του (με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του) χρέ­ους. Ασφα­λώς με εν­δε­χό­με­νο την έξοδο από την ΟΝΕ.

Αντί­θε­τα ένα σχέ­διο εθνι­κής ανά­πτυ­ξης που στη­ρί­ζε­ται στην υπο­τί­μη­ση της ερ­γα­σί­ας και του εθνι­κού νο­μί­σμα­τος προ­κει­μέ­νου να αυ­ξη­θεί η «αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα» του εγ­χώ­ριου κε­φα­λαί­ου δεν έχει καμιά αρι­στε­ρή και με­τα­βα­τι­κή προ­ο­πτι­κή. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο εάν συ­νο­δεύ­ε­ται από «μνη­μό­νιο» στα πλαί­σια συμ­φω­νη­μέ­νης και υπο­βοη­θού­με­νης εξό­δου από την ΟΝΕ. Μια τέ­τοια κα­τεύ­θυν­ση προ­ϋ­πο­θέ­τει την συ­νέρ­γεια ισχυ­ρού τμή­μα­τος της ελ­λη­νι­κής άρ­χου­σας τάξης δια­θέ­σι­μου να επι­λέ­ξει την έξοδο απ’ την ευ­ρω­ζώ­νη. Εξέ­λι­ξη ου­δό­λως φι­λο­λαϊ­κή, φι­λερ­γα­τι­κή και αρι­στε­ρή και πά­ντως όχι πι­θα­νή καθώς η άρ­χου­σα τάξη φαί­νε­ται πως δια­τί­θε­ται να στη­ρί­ξει την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – ΑΝΕΛ προ­κει­μέ­νου να οδη­γη­θεί σε συμ­φω­νία. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση χωρίς την συ­νέρ­γεια (ισχυ­ρού τμή­μα­τος) της ντό­πιας ελίτ υπάρ­χει μόνο ο δρό­μος της ανοι­χτής αντι­πα­ρά­θε­σης - μέσα και έξω - στην κα­τεύ­θυν­ση που σχη­μα­τι­κά προ­α­να­φέ­ρα­με.

Εν τέλει ακόμη κι ο συμ­βι­βα­σμός, ως εν­δε­χό­με­νο πάντα παρόν, δεν είναι παρά το απο­τέ­λε­σμα της πραγ­μα­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης, δεν είναι ποτέ «έντι­μος» και φέρει πάντα την σφρα­γί­δα του νι­κη­τή.

Απ’ αυτή τη σκο­πιά η νοη­μα­το­δό­τη­ση της «ρήξης» ή της «υπο­τα­γής» αφορά στον βαθμό της απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας, όχι μόνο του κόμ­μα­τος και της κυ­βέρ­νη­σης, αλλά ση­μα­ντι­κού αν όχι πλειο­ψη­φι­κού κοι­νω­νι­κού τμή­μα­τος στη χώρα και ταυ­τό­χρο­να στην ανά­δυ­ση ισχυ­ρού ευ­ρω­παϊ­κού και διε­θνούς κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Σ’ αυτή την κα­τεύ­θυν­ση η ητ­το­πα­θής σε­χτα­ρι­στι­κή στάση τμή­μα­τος της Αρι­στε­ράς είναι τόσο επι­ζή­μια όσο και η άκρι­τη απο­δο­χή των κυ­βερ­νη­τι­κών επι­λο­γών.

Το βάρος πέ­φτει στο κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και στην οιο­νεί «αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γά» του που οφεί­λει να ερ­γα­στεί για την ενό­τη­τα και την συ­γκέ­ντρω­ση της δύ­να­μής της απαλ­λαγ­μέ­νη από το άγχος της «κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας». Επι­βάλ­λε­ται να ανα­γνω­ρί­σει το βάθος της πε­ριό­δου και την υπο­χρέ­ω­ση δια­μόρ­φω­σης των πο­λι­τι­κών, των κοι­νω­νι­κών και των κι­νη­μα­τι­κών όρων που είναι απα­ραί­τη­τοι για να μεί­νει ανοι­χτή στον πα­ρό­ντα ιστο­ρι­κό χρόνο η προ­ο­πτι­κή της ανα­τρο­πής. Να αντι­λη­φθεί την ση­μα­σία και την κρι­σι­μό­τη­τα της συ­γκυ­ρί­ας στα πλαί­σια μιας δια­δι­κα­σί­ας προ­ε­τοι­μα­σί­ας και όχι ως μια μάχη «δίχως αύριο», απο­φεύ­γο­ντας επι­λο­γές που δια­κιν­δυ­νεύ­ουν την απα­ξί­ω­ση της Αρι­στε­ράς στα μάτια της κοι­νω­νί­ας, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας με εμπι­στο­σύ­νη τον πρω­τεύ­ο­ντα ρόλο της ερ­γα­τι­κής τάξης και του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος και επι­μέ­νο­ντας στον δρόμο της ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας, της ρήξης με τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή - τόσο στο εσω­τε­ρι­κό όσο και στο εξω­τε­ρι­κό μέ­τω­πο - και της σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής.

Read more...

Για την 1Η ΜΑΗ: "Δεν εκβιαζόμαστε - ούτε βήμα πίσω"!

 Από τους ηρωικούς αγώνες των εργατών στο Σικάγο του 1886 η 1η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης και αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, την καταπίεση και την κοινωνική αδικία.

Τα τελευταία χρόνια ο κόσμος τη εργασίας βιώνει,  σε όλες σχεδόν τις χώρες, την πιο ακραία επίθεση με στόχο την κατάργηση όλων αυτών των δικαιωμάτων που με αγώνες κατέκτησε στη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα. Το παγκόσμιο κεφάλαιο επιτίθεται στον κόσμο της εργασίας σε μια προσπάθεια να ξαναφέρει τις εργασιακές σχέσεις έναν αιώνα πίσω, με μισθούς κάτω από τα όρια της φτώχειας,  ακραία ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, απολύσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση στην πράξη ακόμα και του 8ώρου και γενικώς κατάργηση κάθε εργασιακού συλλογικού και κοινωνικού δικαιώματος.

Στη χώρα μας η επίθεση αυτή πήρε ιδιαίτερα άγρια μορφή με τα μνημόνια των τελευταίων 5 ετών όταν, με πρόσχημα την κρίση χρέους που ήταν αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών των προηγούμενων κυβερνήσεων, επιχειρήθηκε η πλήρης ισοπέδωση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Το χρέος το οποίο δεν αποτελεί ευθύνη των εργαζομένων δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τραπεζιτών και της ολιγαρχίας και με βάση αυτό λεηλατήθηκε κυριολεκτικά η ελληνική κοινωνία.  Με μια σειρά μνημονιακούς νόμους οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υποταγμένες πλήρως στις επιταγές των δανειστών μείωσαν τους μισθούς και τις συντάξεις μέχρι και 50%, απέλυσαν εργαζόμενους στο δημόσιο, διευκόλυναν τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και οδήγησαν πάνω από ένα εκατομμύριο συνανθρώπους μας στην ανεργία και χιλιάδες νέες και νέους στη μετανάστευση. Ταυτόχρονα κατήργησαν ουσιαστικά τις συλλογικές συμβάσεις, ανέδειξαν την ελαστική εργασία και την ενοικίαση εργαζομένων σε κυρίαρχο εργασιακό μοντέλο και επιχείρησαν στην ουσία τη σταδιακή μετατροπή όλης της χώρας σε μια  «ειδική οικονομική ζώνη».

Η κοινωνία και ο κόσμος της εργασίας αντιστάθηκε και αγωνίστηκε όλο αυτό το διάστημα έχοντας συχνά να  αντιμετωπίσει  την σκληρή καταστολή των μνημονιακών κυβερνήσεων.  Οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες συνέβαλαν στην εκλογική ήττα των μνημονιακών δυνάμεων και στην ανάδειξη της αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία.

Αποφασιστικά στη πρώτη γραμμή της  σύγκρουσης

Σήμερα ο αγώνας συνεχίζεται.  Η κυβέρνηση υλοποιώντας τις προεκλογικές της δεσμεύσεις προωθεί σχέδια νόμου για επαναφορά των εργατικών δικαιωμάτων, του κατώτερου μισθού, των συλλογικών διαπραγματεύσεων, την επαναπρόσληψη των απολυθέντων στο Δημόσιο και την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Παράλληλα, όμως, συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση και οι πιέσεις, οι πολιτικοί εκβιασμοί από πλευράς δανειστών, ξένων και ντόπιων οικονομικών συμφερόντων που αντιτίθενται σε οποιαδήποτε προσπάθεια επανακατοχύρωσης και προστασίας εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και απαιτούν την πλήρη υποταγή της νέας κυβέρνησης. 

Στα πλαίσια αυτά σήμερα ο αγώνας των εργαζομένων αποκτά ιδιαίτερα κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά. Μέσα από την ανυποχώρητη σύγκρουση να καταφέρουμε να κάνουμε τον νεοφιλελευθερισμό μαζί με τα αποτελέσματα των μνημονίων παρελθόν. Για την αναδιανομή του πλούτου υπέρ του κόσμου της δουλειάς. Για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Για την παραγωγική ανασυγκρότηση με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι το κέρδος.

Απέναντι λοιπόν στις δυνάμεις της συντήρησης που θέλουν να γυρίσουν το χρόνο πίσω και στις εγχώριες και παγκόσμιες οικονομικές ελίτ, που οδηγούν ανθρώπους στην εξαθλίωση  και  κοινωνίες στην καταστροφή προκειμένου να αυξήσουν ακόμα περισσότερο  την κερδοφορία τους, οι εργαζόμενοι απαντούν με ενότητα και αγώνα.

Την 1η του Μάη όλες και όλοι δίνουμε δυναμικό παρών στις πρωτομαγιάτικες απεργιακές συγκεντρώσεις. Απαντάμε στου εκβιασμούς. Οι αγώνες μας για κατοχύρωση και διεύρυνση των δικαιωμάτων μας, για δημοκρατία, για μια ζωή με αξιοπρέπεια θα νικήσουν. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει ένα λαό αποφασισμένο!

ΖΗΤΩ Η 1Η ΜΑΗ   –  Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Read more...

Κ. Λαπαβίτσας: Απολύτως χυδαία και απαράδεκτη περίπτωση ο Ντάισελμπλουμ (Video)

Βολές κατά του επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ εξαπέλυσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Λαπαβίτσας, χαρακτηρίζοντάς τον «απολύτως χυδαία και απαράδεκτη περίπτωση». Δήλωσε παράλληλα την πλήρη στήριξή του στον υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη.


Ο Κώστας Λαπαβίτσας σημείωσε ότι διαχωρίζει το πολιτικό ζήτημα που αφορά τον «ανασχηματισμό» της ομάδας διαπραγμάτευσης, με τις επιθέσεις που δέχεται το τελευταίο διάστημα ο Γιάνης Βαρουφάκης. «Δέχεται απολύτως ανοίκεια επίθεση» και «έχει την πλήρη στήριξή μου» τόνισε.

Ερωτηθείς ειδικότερα για τις δηλώσεις Ντάισελμπλουμ, ότι εκείνος ζήτησε από τον πρωθυπουργό την απομάκρυνση Βαρουφάκη, ο Κώστας Λαπαβίτσας δήλωσε: «Τώρα μην με αναγκάσετε να μιλήσω για τον Ντάισελμπλουμ, ο οποίος είναι μια απολύτως χυδαία και απαράδεκτη περίπτωση».

Read more...

Π. Λαφαζάνης: Να Απομονώσουμε την "Πέμπτη Φάλαγγα"

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΠΑΠΕΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ CRASH

Η Ελλάδα, διαχρονικά, σε όλες τις δύσκολες ώρες που πέρασε βρήκε τη δύναμη να σταθεί όρθια και να αντεπεξέλθει στις θύελλες.

Η σημερινή κρίσιμη ιστορική καμπή που διανύει ο λαός μας δεν είναι χωρίς προηγούμενο.

Έχουμε περάσει στην ιστορία μας εξίσου κακές, ίσως και πολύ χειρότερες περιόδους. Περιόδους κατά τις οποίες μάλιστα, η απομόνωση της χώρας έμοιαζε καταθλιπτική και ανυπέρβλητη.

Τα βγάλαμε, όμως, πέρα.

Και τα βγάλαμε πέρα, χάρη κυρίως στην αυτοθυσία, το απαράμιλλο φρόνημα, το αγωνιστικό πνεύμακαι την αποφασιστικότητα ενός λαού, ο οποίος έβαζε πάνω από όλα την επιβίωση, την αξιοπρέπειά του και τη δικαιοσύνη.



Αυτή είναι η μεγάλη ιστορική πρόκληση, την οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Σήμερα η διάσωση της χώρας μας συνδέεται στενά με την απόρριψη της υποταγής, με τη θέλησή μας να αντέξουμε σε δυσκολίες και με την απόφασή μας να συνδέσουμε τα μεγάλα «όχι» με την αταλάντευτη προσπάθεια για μια νέα προοδευτική πορεία ανασυγκρότησης, ανόρθωσης και προοπτικά αναγέννησης του τόπου μας.

Μακάρι να προκύψει μια συμφωνία που θα αντιπροσωπεύει έναν «έντιμο συμβιβασμό», αν και ο όρος αυτός είναι αδόκιμος, ρευστός και χωράει τα πάντα και τίποτα.

Ωστόσο, οι λεγόμενοι εταίροι και το ΔΝΤ δεν ζητάνε από την κυβέρνησή μας μια συμφωνία που θα σέβεται στοιχειωδώς την επιβίωση του ελληνικού λαού και την πρόσφατη ριζοσπαστική λαϊκή ετυμηγορία.

Τα πιο σκληρά και αδίστακτα κατεστημένα κέντρα σε Βερολίνο, Βρυξέλλες και ΔΝΤ αυτό που θέλουν από τη χώρα μας είναι «γη και ύδωρ». Ζητάνε υποταγή και παράδοση. Ζητάνε νέα μέτρα μείωσης συντάξεων και μισθών, ξεπούλημα της χώρας, νέους φόρους και νέες απορρυθμίσεις.

Η κυβέρνησή μας δεν πρόκειται να υποταχθεί ούτε να παραδοθεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να συνυπογράψει ποτέ νέα μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα δεχθεί συμφωνία που θα είναι ασύμβατη με τις ριζοσπαστικές του δεσμεύσεις.

Αν Βερολίνο, Βρυξέλλες και ΔΝΤ πιστεύουν ότι είτε θα σύρουν τη χώρα και την κυβέρνησή μας στην υποταγή, είτε θα μας σπρώξουν στην κατάρρευση κάνουν διπλό λάθος.

Δεν θα συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Αν «εταίροι» και ΔΝΤ πιστεύουν ότι θα μας εκβιάσουν με όπλο την άρνηση χρηματοδότησης και ότι θα τρομοκρατούν εσαεί τον ελληνικό λαό με τον «μπαμπούλα» της πτώχευσης και του εθνικού νομίσματος πλανώνται πλάνη οικτρά.

Η Ελλάδα διαθέτει πολλούς εναλλακτικούς δρόμους και μπορεί να έχει προοπτική χωρίς τη χρηματοδότηση από ΕΕ και ΔΝΤ και χωρίς τη ρευστότητα που δίνει με το σταγονόμετρο η ΕΚΤ προς τις τράπεζες.

Η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει το μαρτύριο της σταγόνας που μας υποβάλλουν ΕΕ και ΔΝΤ και το οποίο πνίγει την οικονομία και οδηγεί στην ασφυξία τα νοικοκυριά.

Αν η Ελλάδα μπορεί και έχει εναλλακτικές λύσεις, δεν ισχύει κάτι ανάλογο για την ΕΕ αλλά και το ΔΝΤ με τις ληστρικές πολιτικές τους.

Τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει μια ΕΕ, η οποία παραπαίει, από μια εναλλακτική προοδευτική Ελλάδα θα είναι πελώρια και μπορεί να αποδειχθούν μη αντιμετωπίσιμα και ανυπέρβλητα.

Οι κάλτσες ξηλώνονται ακόμα και από έναν πόντο.

Η Ελλάδα και μαζί της η Κύπρος, συνιστούν τη Νοτιοανατολική πλευρά της Ευρώπης, στο σύνορο τριών ηπείρων.

Το πολιτικό και γεωστρατηγικό βάρος της χώρας μας είναι κρίσιμο, αν όχι κεφαλαιώδες.

Η οικονομική μας διάσταση, επίσης, καθόλου αμελητέα σε ποιοτικές δυνατότητες.

Είναι δύσκολο να νοηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, έστω και κατ' επίφαση, χωρίς την Ελλάδα. Το γεωπολιτικό κενό θα είναι τραγικό. Όπως είναι εκτός τόπου και χρόνου να σκέφτονται κάποιοι ότι οιοικονομικές επιπτώσεις ενός ελληνικού χρεοστασίου ή ακόμα περισσότερο ενός Grexit, θα είναι πολιτικά και οικονομικά αμελητέες για το μέλλον της ΕΕ.

Η Ελλάδα θα μπορέσει να αντέξει και σιγά-σιγά να ανορθωθεί, από μία ρήξη με την ΕΕ που θα επιβάλουν οι κυρίαρχοι κύκλοι της. Η ΕΕ, όμως, είναι πιθανόν, όσο κι αν αυτό μοιάζει παράδοξο, να υποστεί βαρύτατο ή και θανάσιμο τραύμα σε μια τέτοια περίπτωση.

Η Ευρώπη έχει κάθε συμφέρον να στηρίξει πραγματικά την Ελλάδα και όχι να μείνει προσκολλημένη σε άτεγκτες θρησκευτικού τύπου νεοφιλελεύθερες ορθοδοξίες και νεοαποικιακούς ηγεμονισμούς.

Άλλωστε, η σκληρή νεοφιλελεύθερη πορεία που τυφλά ακολουθούν η ευρωζώνη και η ΕΕ έχει προκαλέσει μια βαθιά οικονομική παράλυση και παρακμή στον ευρωενωσιακό χώρο.

Από την άλλη, η επικυριαρχία της Γερμανίας στην Ένωση έχει προσδώσει στην τελευταία την όψη μιας άτεγκτης Γερμανική Ευρώπης, η οποία βλέπει δίπλα στη γερμανική νομισματική και οικονομική επικυριαρχία, να κατισχύει η αμερικάνικη πολιτικοστρατιωτική ομπρέλα.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η Ελλάδα οφείλει, έτσι κι αλλιώς, να παίξει πρωτοποριακό ρόλο με την πορεία της και τη συμβολή της για μια προοδευτική ανατροπή στην Ευρώπη. Η νεοφιλελεύθερη μονεταριστική γερμανική Ευρώπη και μια ευρωζώνη με δογματική αρχιτεκτονική, κατασκευασμένη για το «λόμπι» του Βορρά, δεν έχουν κανένα μέλλον. Αυτή η Ευρώπη θα πνίγεται στην οικονομική στασιμότητα, τις μεγεθυνόμενες αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, ενώ θα πολλαπλασιάζει τους κοινωνικούς διαχωρισμούς και τη φτώχεια.

Η προοδευτική ανατροπή στην Ελλάδα μπορεί να είναι το πρώτο βήμα και μιας μεγάλης ανατροπής στην Ευρώπη. Ανατροπή στη χώρα μας δεν σημαίνει μόνο μια νέα προοδευτική πορεία με σοσιαλιστικούς ορίζοντες αλλά και απαλλαγή της πατρίδας μας από τα δεσμά της υποτέλειας και της εξάρτησης, με την εφαρμογή μιας νέας γνήσιας ανεξάρτητης και πολυδιάστατης εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής.

Σε αυτήν τη λογική εντάσσεται και η θέση της κυβέρνησής μας να ενθαρρύνει την κατασκευή ενός αγωγού στο ελληνικό έδαφος, που θα ξεκινά από τα ελληνοτουρκικά σύνορα και θα φτάνει στα σύνορα με τη FYROM και ο οποίος θα μεταφέρει ρώσικο φυσικό αέριο με υποθαλάσσιο αγωγό μέσω της Μαύρης Θάλασσας.

Ένα τέτοιο μεγάλο κατασκευαστικό έργο, εφ' όσον υλοποιείτο, θα είχε εξαιρετικά σημαντικά ενεργειακά και δημοσιονομικά οφέλη για τη χώρα, ενώ θα άνοιγε ένα ποιοτικά νέο κεφάλαιο στην ανάπτυξη των ελληνορωσικών σχέσεων, που θα μπορούσε να προσδώσει άλλη μορφή στην περιοχή μας και την Ευρώπη.

Η Ελλάδα με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο με τον ΤΑΡ με αζέρικο αέριο όσο και με το νέο αγωγό με ρώσικο αέριο αλλά και με σειρά άλλων προσπαθειών και πρωτοβουλιών, θέλει να καταστείπλουραλιστικός ενεργειακός κόμβος συνεργασίας, ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή και την Ευρώπη. Για μια Ευρώπη χωρίς νέα ψυχροπολεμικά τείχη, χωρίς λογικές απομόνωσης χωρών, χωρίς ηγεμονικές επικυριαρχίες, χωρίς νεοαποικιακές συμπεριφορές, στην οποία θα κυριαρχούν νέες αξίες ισότιμης συνεργασίας και συνανάπτυξης των λαών και χωρών μεταξύ τους και με τις γειτονικές περιοχές.

Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ανοίξει πολυδιάστατους ορίζοντες οικονομικών και πολιτικών σχέσεων που θα διαμορφώνουν νέα ερείσματα όχι μόνο στη Ρωσία αλλά και στην Κίνα, τη Βραζιλία, τηΛατινική Αμερική, την Ινδία, τον Αραβικό κόσμο, τη ζώνη της Αφρικής και ασφαλώς στο χώρο της Μεσογειακής λεκάνης.

Η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να είναι αμερικανοατλαντικό οικόπεδο, γερμανικό φέουδο ή δορυφόρος του αμερικανο-ισραηλινού Μεσανατολικού άξονα και δεν θα είναι χώρα που θα προσφέρεται για πώληση, ιδιωτικοποιώντας τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας της, τις στρατηγικές επιχειρήσεις της, τις στρατηγικές υποδομές και τα στρατηγικά της δίκτυα.

Στο πλαίσιο της νέας εξωτερικής και οικονομικής της πολιτικής η Ελλάδα απορρίπτει τη διχοτομική και υποτελή συνεκμετάλλευση του Αιγαίου είτε με τις ΗΠΑ είτε με την Τουρκία είτε και με τους δύο από κοινού, ενώ επιδιώκει την αξιοποίηση του ορυκτού της πλούτου και ενδεχόμενων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων με βάση το διεθνές δίκαιο και το εθνικό της συμφέρον.

Ακριβώς με βάση το διεθνές δίκαιο και ειδικότερα το δίκαιο της θάλασσας, θέλουμε να διευθετηθούν τα προβλήματα στο Αιγαίο, έτσι ώστε το τελευταίο να καταστεί θάλασσα ειρήνης, γέφυρα φιλίας και συνεργασίας για το καλό των χωρών και των λαών που βρέχονται από αυτήν την πανέμορφη θάλασσα.

Η Ελλάδα τούτη τη δύσκολη ώρα, μια από τις δυσκολότερες στην ιστορία της, αντιμετωπίζει μια ιστορική πρόκληση: να μετατρέψει την κρίση και την τραγωδία σε ευκαιρία και δυνατότητα.

Μπορούμε να κερδίσουμε αυτό το στοίχημα αν απομονώσουμε την «πέμπτη φάλαγγα» που ήταν πάντα η κατάρα αυτού του τόπου. Την «πέμπτη φάλαγγα» των ξένων κατεστημένων κέντρων, των ολιγαρχών, των κυρίαρχων μίντια και της εγχώριας πολιτικής υπαλληλίας τους. Μπορούμε να πετύχουμε, αν επιδείξουμε ως λαός ενότητα, αγωνιστικό πνεύμα και πείσμα, θέληση για μεγάλες κινητοποιήσεις, αντοχή και δύναμη σε προσωρινές αντιξοότητες, σκεπτόμενοι το προοδευτικό ανορθωτικό μέλλον που πρέπει να οικοδομήσουμε για τις γενιές που έρχονται.

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Read more...