Πηγή: http://ekdohi.gr
του Βαγγέλη Γαβριηλίδη
Προτείνω στον τοίχο του γραφείου του Προέδρου της Δημοκρατίας να τοιχοκολληθούν δύο σούπερ-μεγάλα αντίγραφα της συμφωνίας του Λιβάνου και της Καζέρτας.
Η ψήφιση του Παυλόπουλου από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (με την εξαίρεση της Ι. Γαϊτάνη, που κράτησε αξιόλογη στάση) ανοίγει τον δρόμο σε μια μεγαλειώδη ήττα.
Ενώ στο eurogroup αποδεχόμενοι τις προτάσεις Μοσκοβισί ο Βαρουφάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν ναι, σε μια εν μέρει αποδοχή των μνημονίων, η απάντηση είναι «Όχι μάγκα μου! Άγρια λιτότητα και μνημόνια η τίποτα» ( μάλλον μελετάνε Λένιν που έλεγε «Να δοκιμάζεις τρυπώντας με ξιφολόγχες. Αν συναντήσεις ατσάλι, κάνε πίσω. Αν συναντήσεις χυλό, συνέχισε»)
Και ενώ βγάζει μάτι πως η λογική του έντιμου συμβιβασμού και του win-win θα οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στον πιο ανέντιμο θάνατο του ριζοσπαστισμού του και στην μετατροπή του σε ένα αστικό-νεοφιλελεύθερο κόμμα, οπότε το δίλημμα ρήξη η υποταγή (όχι μόνο με την ΕΕ αλλά και με τους ντόπιους καπιτα-Ληστές) είναι πεντακάθαρο πλέον, η απάντηση είναι……
Ο Παυλόπουλος! Ένας από τους νεκροθάφτες των εργαζομένων, της νεολαίας, των μεταναστών σε μια από τις πιο άγριες επιθέσεις που έχουν εξαπολύσει οι κυρίαρχοι τα τελευταία τουλάχιστον 40 χρόνια ( παρεμπιπτόντως το γελοίο επιχείρημα ότι τα μνημόνια είναι αποτυχημένα, αν ήμουν μεγαλοκαπιταλιστής θα το έβαζα να το ακούω όποτε είχα νεύρα να γελάω).
Η Βάρκιζα είναι κοντά
Δυστυχώς, δεν πρέπει να πέφτουμε από τα σύννεφα. Ο Παυλόπουλος ήταν το κερασάκι (τι κερασάκι; Κερασάρα!) στην τούρτα.
Με αφετηρία τον Ιούλιο του 2012 και το φόβο που θα προκαλούσε μια τυφλή και ανεξέλεγκτη σύγκρουση με το σύστημα (δηλαδή χωρίς προετοιμασία συναινέσεων και γεφυρών με το εγχώριο και διεθνές σύστημα, χωρίς προσαρμογή του κόμματος σ’ αυτό το σχέδιο και με τον κόσμο ζεστό, να κινητοποιείται και να πιέζει απ’ τα αριστερά) ξετυλίγεται σαν περσικό χαλί, η δεξιά στροφή του προεδρικού μπλοκ (του πιο συντηρητικού κομματιού της πλειοψηφίας του κόμματος).
Από το ξεπούλημα της απεργίας της ΟΛΜΕ ώς την εκλογή του Προέδρου από συνέδριο του κόμματος, την αλλοίωση του προγράμματος και το χτίσιμο γεφυρών με ντόπια και ξένα κομμάτια του συστήματος, την εγκατάλειψη της παρέμβασης στο κίνημα, την καλλιέργεια της παθητικότητας και των εκλογικών αυταπατών, το φλέρτ με τη ΔΗΜΑΡ και πολλά άλλα.
Μετά τη νίκη στις εκλογές, μια μακρά πορεία προχωρά προς την ολοκλήρωσή της. Οι ΑΝΕΛ, οι μεταγραφές από τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, το κουτσούρεμα κομβικών σημείων της ΔΕΘ στις προγραμματικές δηλώσεις και, τέλος, η παραλίγο αποδοχή ενός ημι-μνημονίου του Μοσκοβισί. Όλα αυτά εντάσσονται σε μια και μόνο στρατηγικ .
Να κυβερνήσουμε σε συμμαχία με κομμάτια της αστικής τάξης. Αρχικά περιοριζόμασταν στα αντιμνημονιακά κομμάτια, μα πλέον ο Παυλόπουλος ανοίγει το δρόμο για την αναβάθμιση αυτής της στρατηγικής. Πλέον δεν ζητάμε τη συμμαχία κομματιών, μα τις ευλογίες όλης αυτής της τάξης και του πολιτικού προσωπικού που την εκφράζει.
70 χρόνια μετά τη Βάρκιζα ,η Εθνική Ενότητα είναι πάλι εδώ…
Και ο Άρης όμως εδώ είναι….
Επειδή τόσα χρόνια εκτιμούσαμε και εκτιμάμε τον Βελουχιώτη θα ήταν καλό να κρατήσουμε το ουσιαστικό της επιλογής του(δηλαδή να μην υποταχθούμε στον συμβιβασμό εάν αυτός συμβεί) μα να διορθώσουμε τα επιμέρους λάθη του (την σε μεγάλο βαθμό σιωπή του πριν την Βαρκιζά και την απελπισία –αυτοκτονία του). Αυτό κατά την γνώμη μου σημαίνει
1) Από τις τοπικές, τα δευτεροβάθμια από το Κόκκινο δίκτυο, τμήματα του Αρ. Ρεύματος και του χώρου των 53, την νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και όποιο πραγματικά ριζοσπαστικό κομμάτι έχει απομείνει στο κόμμα να δώσουμε, με όλα τα πολιτικά μέσα που διαθέτουμε, την μάχη εναντία σε έναν τέτοιο συμβιβασμό και να μην σιωπήσουμε για να μην μειώσουμε τάχα μου το γόητρο του πρωθυπουργού
2) Να μην μπούμε στην ψυχολογία της «αυτοκτονίας» δηλαδή του τσακίσματος του ηθικού μας και της απελπισίας μπροστά στο ενδεχόμενο του συμβιβασμού ,μα αντίθετα να πεισμώσουμε και να τα δώσουμε όλα για όλα στο τώρα.
Posts
