Γ. Τόλιος: Αριστερή Κυβέρνηση, Μεταβατικό Πρόγραμμα και Σοσιαλιστική Προοπτική

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ**

Στο αριστερό κίνημα έχουν γίνει πολλές συζητήσεις διαχρονικά για το περιεχόμενο του «εναλλακτικού προγράμματος» της Αριστεράς ενώ υπάρχουν ποικίλες ιστορικές εμπειρίες στην προσπάθεια υλοποίησης του. Κατά κανόνα, είτε λόγω αντικειμενικών αιτίων (βαθμός ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων), είτε λόγω υποκειμενικών δυσκολιών (επίπεδο ανάπτυξης του αριστερού κινήματος), γινόταν διάκριση μεταξύ «άμεσων» και «μακροπρόθεσμων» στόχων, «μίνιμουμ» και «μάξιμουμ» αιτημάτων, «εκλογικών προγραμμάτων» και «προγραμμάτων στρατηγικής» κοκ.

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ  

Στη φιλολογία των αριστερών «προγραμμάτων» εκτός τις πιο πάνω προσεγγίσεις, υπάρχει επίσης και η έννοια του «μεταβατικού προγράμματος», την οποίαν πρώτος επεξεργάστηκε ο Λένιν τις παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης. Στην μπροσούρα «Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς να την αντιμετωπίσουμε» ο Λένιν λαμβάνοντας υπ’ όψη τις συνθήκες βαθιάς κρίσης και εξαθλίωσης του λαού εξ’ αιτίας του πολέμου, τόνιζε την ανάγκη εφαρμογής από μια σοσιαλιστική κυβέρνηση δέσμης ριζοσπαστικών μέτρων που παρ’ ότι δεν είχαν καθαρά σοσιαλιστικό χαρακτήρα, άνοιγαν δρόμο στη σοσιαλιστική προοπτική. Αργότερα η έννοια του μεταβατικού προγράμματος εμπλουτίστηκε από τον Τρότσκι (1938) και άλλους μαρξιστές.

Στην ουσία το «μεταβατικό πρόγραμμα» συνίσταται από στόχους και μέτρα, σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, που συνδέουν άμεσους με απώτερους στρατηγικούς στόχους. Ειδικότερα στις συνθήκες της σημερινής Ελλάδας, το «μεταβατικό πρόγραμμα» θα πρέπει να κατανοηθεί ως «όχημα» προοδευτικής εξόδου από την κρίση με προώθηση ριζοσπαστικών αλλαγών και στόχο την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και την ανάκαμψη της οικονομίας. Ταυτόχρονα το μεταβατικό πρόγραμμα είναι για την Αριστερά πολιτική «ταξικών συμμαχιών» για αλλαγή των κοινωνικών-πολιτικών συσχετισμών υπέρ της σοσιαλιστικής προοπτικής. Επίσης είναι ριζοσπαστικές «ποσοτικές αλλαγές» που στην κίνηση και ανάπτυξη τους οδηγούν σε νέα «ποιότητα» κοινωνικών σχέσεων. Τέλος σηματοδοτεί ριζοσπαστικές αλλαγές στις λειτουργίες και χαρακτήρα του κράτους, με την εξασφάλιση ουσιαστικής συμμετοχής των εργαζόμενων στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και την εφαρμογή κοινωνικού έλεγχου στη διαδικασία επιλογής και υλοποίησης των στόχων του προγράμματος.

ΤΟ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Ειδικότερα στο πεδίο της οικονομίας το μεταβατικό πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης στη χώρα μας με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τα άμεσα μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, συνδέεται με την προώθηση της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, την αύξηση τουεθνικού εισοδήματος (παραγωγή νέας αξίας) και δραστική μείωση της ανεργίας. Ένα τέτοιο πρόγραμμα προϋποθέτει την ακύρωση Μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων που έχουν επιβάλλει κατά παράβαση του Συντάγματος κυβέρνηση και τρόϊκα, διαγραφή μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δημόσια ιδιοκτησία τραπεζών, πάταξη φοροδιαφυγής-φοροκλοπής-φοροαποφυγής και της τεράστιας «διαφθοράς» και «διαπλοκής» μεταξύ οικονομικής και πολιτικής ελίτ και «βαρόνων» των media.

Συνεπάγεται επίσης επαναφορά των βιώσιμων ΔΕΚΟ στο δημόσιο και επέκταση τους σε στρατηγικούς τομείς, κατάργηση προνομίων της ολιγαρχίας και ολιγοπωλιακών-μονοπωλιακών δομών, έλεγχο ασυδοσίας των πολυεθνικών και περιορισμό της δράσης τους, στήριξη ΜΜ-Επιχειρήσεων και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αποκατάσταση και διεύρυνση εργασιακών δικαιωμάτων, στήριξη τηςαγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, δωρεάν παροχή σύγχρονων υπηρεσιών υγείας, παιδείας, πρόνοιας, σταδιακή κοινωνικοποίηση βασικών μέσων παραγωγής και συμμετοχή των άμεσων παραγωγών στη διεύθυνση τους, κά.

Ωστόσο η Ελλάδα από πλευράς διεθνούς περιβάλλοντος, δεν βρίσκεται σε «κενό βαρύτητας» αλλά της έχουν επιβάλει το «στενό κορσέ» της ευρωζώνης.! Το μεταβατικό πρόγραμμα από τη φύση του είναι σε σύγκρουση με τη «νεοφιλελεύθερη ψυχή» της ΟΝΕ, ιδιαίτερα τους νέους «πυλώνες» (EFSF/EMS, Δημοσιονομικό Σύμφωνο, Τραπεζική Ένωση, 6μηνα συντονισμού, κά). Το αποτέλεσμα είναι η επιβολή πλέγματος ελέγχων και εμποδίων και ένα καθολικότερο σύστημα δεσμεύσεων που αμφισβητεί σε«πλάτος» και «βάθος» την εθνική και την λαϊκή κυριαρχία. Κατά συνέπεια η πίεση διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους με διακοπή πληρωμής τοκοχρεολυσίων, εμπεριέχει πιθανή διακοπή παροχής ρευστότητας από την ΕΚΤ. Η παραβίαση επίσης του «δημοσιονομικού συμφώνου» (ύψος ελλείμματος, κά), σημαίνει επιβολή προστίμων και πιθανή παρακράτηση κοινοτικών κονδυλίων. Από την άλλη η δημόσια ιδιοκτησία τραπεζών και η χρηματοδότηση της οικονομίας με αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια, είναι πιθανό να οδηγήσει σε άρνηση παροχής ρευστότητας από ΕΚΤ και αμφισβήτηση όρων χορήγησης δανείων. Επίσης η παροχή κονδυλίων του ΕΣΠΑ για στήριξη σχεδίων «παραγωγικής ανασυγκρότησης» γίνεται μόνο κατόπιν έγκρισης των οργάνων της ΕΕ, ενώ επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων για αντιμετώπιση ενός εκβιαστικού bank run, βρίσκεται σε ευθεία αντιπαράθεση με πλαίσιο ΟΝΕ. Τέλος στην ανάπτυξη οικονομικής συνεργασίας με άλλες χώρες (πχ. ενεργειακό), υπάρχειέμμεσο πλέγμα εμποδίων και περιορισμών από πολιτικές ΕΕ, κά.

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Με βάση τα παραπάνω μια Αριστερή Κυβέρνηση έχει σχηματικά τρεις επιλογές: α) Εγκατάλειψη ριζοσπαστικών αιχμών και οι όποιες αλλαγές να κινηθούν εντός «ορίων ανοχής» της ευρωζώνης, με τελικό αποτέλεσμα … «αριστερή παρένθεση». β) Προσωρινή αναστολή ριζοσπαστικών μέτρων μέχρι αλλαγής συσχετισμών και ανάδειξη αριστερών κυβερνήσεων σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Ωστόσο η συγκεκριμένη επιλογή παραγνωρίζει την «ασύμμετρη» ανάπτυξη του αριστερού κινήματος και καταλήγει στην «επ’ αόριστο» παραμονή «εντός των τειχών» της ευρωζώνης μέχρι την αλλαγή των γενικότερων πολιτικών συσχετισμών που μοιραία οδηγεί σε εγκατάλειψη των ριζοσπαστικών μέτρων. γ)Προώθηση του μεταβατικού προγράμματος, με ανάκτηση των βασικών μοχλών οικονομικής πολιτικής (δημοσιονομικής, συναλλαγματικής, πιστωτικής, κλπ) και την ενεργητική στήριξη του ελληνικού λαού και την αλληλεγγύη των λαών, ίσως και χωρών της ΕΕ. Η εμφάνιση βραχυπρόθεσμων δυσκολιών, το βάθος και η ένταση τους, θα εξαρτηθεί από τη συμφωνημένη ή μη, αποδέσμευση της χώρας από ευρωζώνη.

Ωστόσο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η βιωσιμότητα της ευρωζώνης και ευρώ είναι «από χέρι» προβληματική, ανεξάρτητα από το ελληνικό πρόβλημα. Έχει πλέον αποδειχτεί ότι η ΟΝΕ αποτελεί σαθρό και αντιδραστικό οικοδόμημα, ιδιαίτερα με τους νέους πυλώνες που δημιούργησε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουν ως προωθητική δύναμη, τις ευρωπαϊκές πολυεθνικές και «εν γένει» τις χρηματιστικές ελίτ των ισχυρών χωρών, με αποτέλεσμα οι αποφάσεις των οργάνων της να λαμβάνονται στη βάση της ισχύος και του ανταγωνισμού με ιδεολογική σημαία το νεοφιλελευθερισμό. Στην ουσία η ΟΝΕ έχει θέσει «εκτός νόμου» όχι μόνο το Μαρξ …αλλά και τον Κέυνς.! Το έλλειμμα βιωσιμότητας δεν αφορά μόνο την περιφέρεια αλλά και χώρες του κέντρου (Γαλλία, Ιταλία), γεννώντας έντονες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις. Δεν είναι τυχαία η φράση του πρωθυπουργού της Αγγλίας Cameron, στη σύνοδο του Ιουνίου ‘14 ο οποίος δήλωσε ότι, η ΕΕ είναι «too big, too bossy, too bureaucratic, too interfering (πολύ μεγάλη, πολύ δεσποτική, πολύ γραφειοκρατική και πολύ παρεμβατική).

Η ΟΝΕ δεν δίνει βιώσιμες απαντήσεις στην τάση διεθνοποίησης των οικονομιών ούτε με όρους κεφαλαίου, εν αντιθέσει με τις χαλαρές μορφές ολοκλήρωσης τύπου ΕΟΚ ή «ζώνες ελευθέρων ανταλλαγών» που έχουν αρκετούς «βαθμούς ελευθερίας» για άσκηση κυριαρχίας από τα εθνικά κράτη. Κατά συνέπεια η επιβίωση της ευρωζώνης είναι προβληματική. Τα πιθανά «σενάρια» για το μέλλον της είναι: Α) Συντεταγμένη επιστροφή στα εθνικά νομίσματα και Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ).Β) Ομοσπονδιακή συγκρότηση τύπου ΗΠΑ και Γ) Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Η κάθε μία εκδοχή έχει ιδιαίτερες δυσκολίες και δυνατότητες και δεν είναι η στιγμή για αναλυτική εξέταση τους. Ωστόσο το κρίσιμο ερώτημα προβάλλει είναι: Τι κάνει μια Αριστερή Κυβέρνηση (στην Ελλάδα ή άλλη χώρα της ευρωζώνης), όταν αναλάβει τη διακυβέρνηση; Προχωρά στο πρόγραμμα της ή αναμένει λύσεις απ’ έξω; Ασφαλώς και πρέπει να προχωρήσει ασκώντας το αναφαίρετο δικαίωμα της εθνικής κυριαρχίας με στήριξη του λαού, υπολογίζοντας τις προφανείς δυσκολίες στην προώθηση του προγράμματος έχοντας «αρχή» και «τέλος» τα συμφέροντα του λαού.

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΙΣΟΤΙΜΩΝ ΚΑΙ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΕΠΩΦΕΛΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

Η απάντηση της Αριστεράς στις τάσεις διεθνοποίησης της οικονομικής ζωής, δεν είναι ασφαλώς η «εθνική περιχαράκωση» τύπου Mari Le Pen, ούτε ο νεοφιλελεύθερος κοσμοπολιτισμός του χρηματιστικού κεφαλαίου. Παραμένει πάντα επίκαιρη η μεθοδολογική παρατήρηση του Λένιν, ότι στη θεώρηση των διεθνών σχέσεων μεταξύ καπιταλιστικών χωρών, δρουν αντίρροπες τάσεις. Οι «κεντρομόλες» και οι «κεντρόφυγες», η τάση για «συνεργασία» και η τάση για «αντιπαράθεση». Το πλαίσιο προσέγγισης των διεθνών σχέσεων από μια αριστερή κυβέρνηση ιδιαίτερα των οικονομικών, είναι πολυδιάστατη, ανεξάρτητη και φιλειρηνική εξωτερική πολιτική, ισότιμης οικονομικής συνεργασίας και αμοιβαίου οφέλους με όλες τις χώρες.

Κατά συνέπεια η ανάκτηση βασικών μοχλών άσκησης της οικονομικής πολιτικής, δεν συνεπάγεται διακοπή των σχέσεων με τις ευρωπαϊκές χώρες, αλλά επαναθεμελίωση τους σε ισότιμη βάση. Ειδικότερα συνεπάγεται διατήρηση και διεύρυνση της συνεργασίας με τις χώρες-μέλη της ΕΕ και τιςάλλες ευρωπαϊκές χώρες, καθώς τις χώρες της ευρύτερης περιοχής Μεσογείου και Μέσης Ανατολής. Ανάπτυξη επίσης των σχέσεων συνεργασίας με τις αναδυόμενες οικονομίες, ιδιαίτερα των χωρών BRICS (Βραζιλίας-Ρωσίας-ινδίας-Κίνας-Ν.Αφρικής), καθώς και των χωρών που συμμετέχουν σε προοδευτικές περιφερειακές ολοκληρώσεις τύπου ALBA Λατινικής Αμερικής.

Παράλληλα ενίσχυση της κοινής δράσης των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων στην ΕΕ, ιδιαίτερα με χώρες του ευρωπαϊκού νότου, για δημιουργία προϋποθέσεων επαναθεμελίωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος με όρους λαών και εργαζόμενων. Ανάπτυξη επίσης της αλληλεγγύης των λαών και προοδευτικών κινημάτων στις άλλες χώρες της Ευρώπης και όλου του κόσμου, στη βάση της ειρηνικής συμβίωσης, ισότιμης συνεργασίας, αποκλεισμό ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και σεβασμό του διεθνούς δικαίου. Το έδαφος υπέρβασης των εθνικών κρατών και η δημιουργία μιας παγκόσμιας κοινότητας λαών και εθνών, δεν θα γίνει στη βάση της καταπίεσης και εκμετάλλευσης των εξαρτημένων και αδύναμων χωρών από τις ισχυρές, αλλά στη βάση της ισότιμης συνεργασίας και της άνθισης τους.

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ

Η πιο πάνω θεώρηση έχει ως βάση αφετηριακές ιδέες των ιδρυτών της θεωρίας του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, Μαρξ-Ένγκελς. Οι ιστορικές ωστόσο απόπειρες υπέρβασης του καπιταλισμού άφησαν πίσω τους «ανοικτούς λογαριασμούς» με την Ιστορία, γεγονός που επιβάλλει αναστοχασμούς στη βάση της «διαλεκτικής άρνησης». Το σύνθημα «σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία» σηματοδοτεί κάτι αλλά δεν είναι ανεπαρκές για προσδιορισμό του «ιστορικά αναγκαίου».!

Η κρίση και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου σε λιγότερα χέρια, η αμφισβήτηση θεμελιωδών πολιτικών, κοινωνικών δικαιωμάτων, κά, επαναφέρουν στο προσκήνιο το παλιό δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα». Παρ’ ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για εκτεταμένες αναλύσεις και προβληματισμούς, κρίνουμε αναγκαίο να φέρουμε στο προσκήνιο θεμελιακές ιδέες που αποτελούν προϋπόθεση κίνησης της κοινωνίας προς το μέλλον. Συγκεκριμένα:

-Κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής, προγραμματισμένη ανάπτυξη και ελεγχόμενη χρήση μηχανισμού αγοράς για αποτελεσματική διεύθυνση και ανάπτυξη της οικονομίας.

-Ελευθερία έκφρασης και προωθημένες μορφές άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, με ουσιαστική συμμετοχή των εργαζόμενων στη διεύθυνση των οικονομικών και κοινωνικών υποθέσεων.

-Κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, καθώς και κάθε διάκρισης φυλής, φύλου, εθνότητας, θρησκεύματος, χρώματος, κά.

-Εξασφάλιση πλήρους δημιουργικής απασχόλησης και δωρεάν κάλυψης θεμελιωδών κοινωνικών αναγκών για όλους του πολίτες.

-Κατανομή εισοδήματος με βάση την προφορά του καθενός στην παραγωγή των υλικών και πνευματικών αγαθών.

-Πολιτιστική ανάπτυξη, ελεύθερη πνευματική δημιουργία, αύξηση ελεύθερου χρόνου και ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας καθενός.

-Πολιτική ισότιμης συνεργασίας χωρών και λαών, αλληλεγγύη και ειρηνική επίλυση διαφορών, εκδημοκρατισμός διεθνών οργανισμών, προώθηση της ιδέας μιας παγκόσμιας κοινότητας λαών και εθνών.

-Προστασία της φύσης και της βιοποικιλότητας, ειρηνική αξιοποίηση επιτευγμάτων επιστήμης και τεχνολογίας, με σεβασμό στον άνθρωπο και στο περιβάλλον.

* Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών, συντονιστής ΜΑΧΩΜΕ

*Βασικά σημεία της εισήγησης στο επιστημονικό συνέδριο του ΜΑΧΩΜΕ με θέμα: «Ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, ταξική συνείδηση και πολιτική διαπάλη», στις 23.11.14, Ξενοδοχείο «Novus», Αθήνα.

Read more...

Με... ψυχαναλυτικό άρθρο ο Σαμαράς κηρύσσει άτακτη υποχώρηση

Νέες προτάσεις που φέρνουν αυξήσεις στις τιμές καθώς και μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, έστειλε η κυβέρνηση στην τρόικα το βράδυ του Σαββάτου. Οι νέες αυτές προτάσεις με τις οποίες καλύπτεται το δημοσιονομικό κενό του 2015, που υπήρχε σύμφωνα με τους δανειστές, παραβιάζουν όλες τις κόκκινες γραμμές που είχαν τεθεί από την ελληνική πλευρά προκειμένου να επιστρέψει η τρόικα. Το σύνθημα της άτακτης υποχώρησης δίνει με άρθρο του στο σημερινό «Έθνος» ο ίδιος ο πρωθυπουργός, που επιγράφεται «Το πιο πυκνό σκοτάδι είναι λίγο πριν χαράξει».


Σύμφωνα με όσα έχουν διαρρεύσει η κυβέρνηση φέρεται να οπισθοχωρεί σε καίρια ζητήματα των εργασιακών και του ασφαλιστικού, ενώ ανακρούει πρύμναν και για τον χαμηλό ΦΠΑ.

Πιο συγκεκριμένα, η τρόικα για να επιστρέψει ζητά μειώσεις μισθών για όλες τις κατηγορίες στο Δημόσιο. Σύμφωνα με το Βήμα της Κυριακής, τρόικα και κυβέρνηση έχουν συμφωνήσει να κοπεί από τον Ιούλιο μέρος ή ίσως και ολόκληρο το επίδομα της προσωπικής διαφοράς των δημοσίων υπαλλήλων που οι αποδοχές τους υπερβαίνουν από 80 έως και 690 ευρώ το μήνα τις οροφές του ενιαίου μισθολογίου. Την ίδια στιγμή καθιερώνεται νέο κλιμάκιο με αμοιβές ιδιωτικού τομέα για τους νεοεισερχόμενους στο Δημόσιο. Οι πληροφορίες θέλουν τρόικα και κυβέρνηση να τα έχουν βρει, επίσης, για μειώσεις στα κονδύλια των έξτρα αμοιβών-επιδομάτων, των αποζημιώσεων για συμμετοχή σε συμβούλια, για εκτός έδρας, οδοιπορικά, υπερωρίες και οι αποδοχές σε όλες τις ΔΕΚΟ και τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου.

Οι παρεμβάσεις που αναμένονται στο ασφαλιστικό, είναι η αύξηση των ελάχιστων ετών ασφάλισης από 15 στα 20 έτη για την κατώτατη σύνταξη στο 67ο έτος ηλικίας, αλλά και οι αλλαγές στους συντελεστές βάσει των οποίων υπολογίζεται η σύνταξη και οι οποίες αναμένεται να έχουν ως επίπτωση νέες μειώσεις στις συντάξεις ως και 30%. Στα μέτρα που εξετάζονται είναι και η αύξηση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση στα 62 για όλους και αυστηρότερα κριτήρια στη χορήγηση ΕΚΑΣ. Επιπλέον, στο επίκεντρο των συζητήσεων βρίσκεται και η παράταση του «παγώματος» των συντάξεων, το οποίο ισχύει έως το τέλος του 2015 και άρα απαιτείται νέα νομοθετική ρύθμιση.

«Ροζ κορδέλα» γίνεται και η κόκκινη γραμμή του ΦΠΑ, καθώς η κυβέρνηση ετοιμάζει αύξηση του χαμηλού συντελεστή του 6,5% που ισχύει σήμερα στο 8-10%. Αυτό μεταφράζεται σε επιβαρύνσεις στις τιμές φαρμάκων και επομένως της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης , βιβλίων, εφημερίδων, περιοδικών και στη διαμονή σε ξενοδοχεία, ενώ επηρεάζονται και τα νησιά για τα οποία ισχύει ειδικό καθεστώς.

Την ίδια στιγμή, μετά την απόσυρση του ΕΝΦΙΑ και του φόρου εισοδήματος που εξαιρέθηκαν ήδη από τη ρύθμιση των 100 δόσεων, άγνωστο παραμένει αν όντως οι δόσεις θα παραμείνουν 100, καθώς οι δανειστές έχουν εκφράσει επανειλημμένως τη δυσφορία τους για το μέτρο.

Διακαής πόθος της ελληνικής πλευράς είναι η ομαλή ολοκλήρωση του υπάρχοντος προγράμματος στήριξης, ώστε από τη νέα χρονιά να προσπαθήσει να συγκεντρώσει τους 180 βουλευτές για την Προεδρική εκλογή. Στο... ψυχολογικού περιεχομένου άρθρο του στο Έθνος της Κυριακής που τιτλοφορείται «Το πιο πυκνό σκοτάδι είναι λίγο πριν χαράξει», ο Αντώνης Σαμαράς αναφέρεται στην εποχή μετά την κυοφορούμενη συμφωνία κι όχι στα νέα σκληρά μέτρα, θέτοντας το δίλημμα «ή μένουμε στο δρόμο της εξυγίανσης και τηρούμε τους στόχους, ή ανατρέπουμε τις μεταρρυθμίσεις και επιστρέφουμε στα ελλείμματα».

Το μετα-μνημονιακό κλίμα που προσπαθεί να χτίσει η κυβέρνηση, διαψεύδεται ωστόσο από δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Der Spiegel, το οποίο κάνει λόγο για τρίτο πακέτο διάσωσης που προορίζεται για την Ελλάδα Σύμφωνα με το περιοδικό υπάρχει ειλημμένη ευρωπαϊκή απόφαση για πρόσθετη στήριξη ύψους 10 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Σε έκτακτο νομοσχέδιο τα νέα μέτρα

Την Τετάρτη ξεκινά στην Ολομέλεια της Βουλής η συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό, η οποία θα ολοκληρωθεί με ονομαστική ψηφοφορία την Κυριακή, παραμονές του Eurogroup. Αν υπάρξει συμφωνία, τα μέτρα που δεν περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό θα ενσωματωθούν σε νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης . Σύμφωνα με πληροφορίες, εξετάζονται και οι λύσεις νομοσχεδίου ενός άρθρου ή της πράξης νομοθετικού περιεχομένου, αν παρουσιαστούν αντιδράσεις από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ.

 

Πηγή: http://tvxs.gr/

Read more...

Λ. Βατικιώτης: ΣΥΡΙΖΑ: Ακαδημαϊκό το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του αιτήματος διαγραφής του χρέους

Νέο πλήγμα, με ακαδημαϊκό επίχρισμα αυτή τη φορά, δέχθηκε το αίτημα διαγραφής του δημόσιου χρέους από την οικονομική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή τα στελέχη που, θεωρητικώς, όφειλαν αυτή την περίοδο να τεκμηριώνουν και να διαδίδουν την ψηφισμένη από το συνέδριο του κόμματος θέση για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, έτσι, ώστε η υλοποίησή της με την άνοδο του κόμματος στην εξουσία να γίνει με τις μικρότερες δυνατές αναταράξεις και, το σημαντικότερο, να πεισθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι εργαζόμενοι για την ανάγκη να παλέψουν γι’ αυτό τον στόχο… Η πραγματικότητα ωστόσο έρχεται να επιβεβαιώσει τα χειρότερα σενάρια.

Η ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου έχει εδώ και καιρό εγκαταλείψει το στόχο της διαγραφής του χρέους, ως ένα απτό δείγμα «στροφής στην υπευθυνότητα» και «ενηλικίωσης» της, ώστε να πείσει τα κέντρα εξουσίας εντός κι εκτός Ελλάδας να της δώσουν το πολυπόθητο χρίσμα. Προς επίρρωση η επαναφορά ως λύσης για το πρόβλημα του δημόσιου χρέους μιας παραλλαγής του σχεδίου PADRE σε άρθρο που δημοσιεύεται στο περιοδικό Θέσεις (Οκτώβριος – Δεκέμβριος 2014), με συγγραφείς τους Δ. Σωτηρόπουλο, Γ. Μηλιό και Σ. Λαπατσιώρα. Να θυμίσουμε πως το σχέδιο PADRE, αρκτικόλεξο του τίτλου Πολιτικά Αποδεκτό Σχέδιο Αναδιάρθρωσης του Χρέους στην Ευρωζώνη, δημοσιεύθηκε πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 2014 και στον εγχώριο δημόσιο διάλογο εισήχθη για πρώτη φορά από τον Φ. Σαχινίδη που το πρότεινε σε συνέδριο της Ά. Διαμαντοπούλου και στη συνέχεια από τον Γ. Δραγασάκη που το υποστήριξε ως μια ρεαλιστική εναλλακτική με συνέντευξή του τον Σεπτέμβριο. Δεν θα περιληφθεί επομένως και στο απάνθισμα της ριζοσπαστικής σκέψης που ανέδειξε η κρίση… (Εδώ, πρόσφατη κριτική μου στο σχέδιο PADRE)

Η συντηρητική («πολιτικά αποδεκτή» είπαμε…) κατεύθυνση στην οποία διερευνούν λύσεις για το ζήτημα του χρέους τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποτυπώνεται από την εισαγωγή κιόλας του κειμένου. Χαρακτηριστικά, αναφέρουν ότι υπάρχουν τρεις επιλογές για το ζήτημα του χρέους, στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνεται η διαγραφή κι ας είναι το παράδειγμα της Αργεντινής, της Ρωσίας, του Ισημερινού και της Ισλανδίας, πλέον σημεία αναφοράς στη διεθνή συζήτηση. Ούτε καν ως λάθος επιλογή δεν την αναφέρουν οι Θέσεις. Μηλιός και λοιποί επομένως αποκλείουν εξ αρχής από την διερεύνησή τους μια επιλογή που αποτελεί, θεωρητικά, την επίσημη επιλογή του κόμματος τους και το πιο ριζοσπαστικό αίτημα που έχει διατυπωθεί παγκοσμίως και στην Ελλάδα. Μάλιστα, στιγματίζουν και ακυρώνουν την ριζοσπαστική λύση διαγραφής του χρέους, χωρίς καν να την αναφέρουν, ταυτίζοντάς την με την έξοδο από το ευρώ και περιγράφοντάς την ως «λογιστική λύση». Στη συνέχεια της εισαγωγής, μέσω κοινότοπων διαπιστώσεων για τις κρίσεις χρέους και ανέξοδων βερμπαλισμών για την «ανάγκη κινητοποίησης της εργασίας» (με αίτημα άραγε την εφαρμογή του σχεδίου PADRE, χέρι-χέρι με τον Σαχινίδη;) που μπορούν να αποτελέσουν και τέλεια άλλοθι των εν εξελίξει υποχωρήσεων, δεν λείπουν και κινδυνολογίες, ξεσηκωμένες από το πιο συντηρητικό οπλοστάσιο. Για παράδειγμα: «μια δραστική μεταβολή στην παρούσα αξία των χρεογράφων όχι μόνο δεν μπορεί να επιλύσει το πρόβλημα του χρέους, αλλά είναι ικανή να υποκινήσει ένα νέο διεθνές χρηματοπιστωτικό επεισόδιο. Ένα σημαντικό κούρεμα των κρατικών χρεογράφων θα αφήσει εξαιρετικά εκτεθειμένο τον τραπεζικό τομέα (ανάγκη κεφαλαιοποίησης τραπεζών) και τα ασφαλιστικά ταμεία και θα αναγκάσει το κράτος σε σημαντικές οικονομικές παρεμβάσεις, οι οποίες θα αναιρέσουν το αρχικό κούρεμα και ενδεχομένως θα οδηγήσουν κρίση αξιοπιστίας και άρα σε επιτήρηση»… Καταστροφικό επομένως το κούρεμα των ομολόγων σύμφωνα με τον Γ. Μηλιό και τους συνεργάτες του, οι οποίοι ακόμη κι αν μεταφέρουν χάριν διαλόγου τη σχετική συζήτηση, χωρίς δηλαδή να την ενστερνίζονται, αρνούνται να μεταφέρουν την εμπειρία άλλων χωρών στις οποίες το κούρεμα των ομολόγων πυροδότησε την ανάπτυξη της οικονομίας, όπως η Αργεντινή ή ο Ισημερινός, προς διάψευση των παραπάνω ισχυρισμών. Να τονιστεί πως η μαγική λέξη της διαγραφής απουσίαζε κι από την παρουσίαση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ που έκαναν Μηλιός – Σταθάκης στους εκπροσώπους επενδυτικών κεφαλαίων στο Λονδίνο…

Στην ΕΚΤ που ευθύνεται για την κρίση χρέους στην Ελλάδα και την υπόλοιπη ευρω-περιφέρεια εναποθέτουν τις ελπίδες επίλυσης της κρίσης χρέους

Στο εναλλακτικό σενάριο που προτείνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ακυρώνοντας το αίτημα διαγραφής του χρέους, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποκτά ολόκληρο το χρέος και των 18 χωρών της ευρωζώνης που υπερβαίνει το 50% του ΑΕΠ της κάθε χώρας και το μετατρέπει σε ομόλογα μηδενικού επιτοκίου. Οι χώρες δεσμεύονται να επαναγοράσουν το χρέος όταν θα έχει μειωθεί στο 20% του ΑΕΠ. Η ουσιώδης ποιοτική μεταβολή που θα έχει συμβεί στο ενδιάμεσο (κι αυτή είναι η βασική ιδέα της εναλλακτικής τους πρότασης) βασίζεται στον τοκισμό του χρέους που αποκτά η ΕΚΤ με επιτόκιο μικρότερο από την μακροχρόνια μεγέθυνση. Συνθήκη που επιτρέπει να ελπίζουμε ότι το χρέος θα συρρικνώνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ, οπότε σε αυτό το διάστημα η ανάπτυξη του προϊόντος θα επιτρέψει την ευκολότερη αποπληρωμή του χρέους στο μέλλον. Η συγκεκριμένη πρόταση είναι μια επιπλέον παραλλαγή του σχεδίου PADRE. Η διαφορά έγκειται στο ότι ενώ οι αρχιτέκτονες του PADRE προτείνουν η ΕΚΤ να αποκτήσει του 50% του χρέους των κρατών μελών της Ευρωζώνης σε συνάρτηση με το μερίδιο τους στο μετοχικό κεφάλαιο της ΕΚΤ, ο Μηλιός κ.α. προτείνουν να αποκτήσει το χρέος που υπερβαίνει το 50% του ΑΕΠ. Κατά συνέπεια επαναφέρουν την πρόταση που επί της ουσίας υποστήριξε ο Φ. Σαχινίδης, τίποτε πιο ριζοσπαστικό… Αναπαράγουν δηλαδή μια συντηρητική πρόταση κι ας έχουν επικρίνει πολλές φορές την Αριστερά στο άρθρο τους επειδή δεν ξεφεύγει από το «κυρίαρχο πλαίσιο ανάλυσης». Η πρόταση των Μηλιού – Σωτηρόπουλου – Λαπατσιώρα δεν είναι μόνο δεξιάς καταβολής, από τη στιγμή που την προτείνει κι ο φυσικός αυτουργός του PSI και οικονομικός δολοφόνος Σαχινίδης, είναι επιπλέον και μια πρόταση τεχνοκρατική, που διέπεται ωστόσο από πλήθος αντιφάσεων, στο τεχνικό της μέρος. Όπως για παράδειγμα το κόστος που θα επέλθει για την ΕΚΤ (λόγω του ότι θα δανείζεται από τον ιδιωτικό τομέα με επιτόκιο, 3,5%, σημαντικά υψηλότερο από το προεξοφλητικό επιτόκιο του χρέους των χωρών, 1%) και το οποίο αγγίζει τα 1,36 τρισ. ευρώ! Για ποιο λόγο να αναλάβει η ΕΚΤ αυτό το εξωφρενικό κόστος, το οποίο θα τινάξει στον αέρα τον ισολογισμό της που τον Ιούλιο του 2007 ήταν μόλις 1,2 τρισ. ευρώ; Πολύ περισσότερο αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι «σκοπός τους δεν ήταν ποτέ το χρέος», όπως εύστοχα γράφουν στο άρθρο τους οι τρεις ακαδημαϊκοί, για να ακυρώσουν όμως οι ίδιοι στη συνέχεια αυτή τη σωστή διαπίστωση, εξαντλώντας όλη τους την προβληματική στην μείωση του χρέους, με τεχνικούς, δηλαδή λογιστικούς όρους και με την συγκατάθεση των πιστωτών, στους οποίους ανήκει η ΕΚΤ! Η αντιμετώπιση δε της ΕΚΤ ως δυνητικού συμμάχου ή ουδέτερου παράγοντα στην προσπάθεια μείωσης του χρέους, η παράβλεψη δηλαδή του αυτοτελούς της ρόλου στην επιβολή της λιτότητας χρησιμοποιώντας τα νομισματικά εργαλεία που διαθέτει όπως αποδεδειγμένα συνέβη την τελευταία τετραετία, είναι η αποκορύφωση της απολίτικης και λογιστικής ανάλυσης.

Οι συγγραφείς ξεχνούν μια μικρή …λεπτομέρεια επίσης: ότι το 74,2% του ελληνικού χρέους είναι μη ομολογιακό και το 68,4% οφείλεται στην Τρόικα. Η ίδια σύνθεση παρατηρείται σε μικρότερο βαθμό και στις άλλες χώρες που δανειοδοτήθηκαν από τον Μηχανισμό (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος). Πώς θα αναλάβει η ΕΚΤ το χρέος του ΔΝΤ; Το τεχνικό αυτό «προβληματάκι» εμφανίζεται από τη στιγμή που οι συγγραφείς επιμένουν να αναζητούν μια συμμετρική, «ευρωπαϊκή λύση», υποτιμώντας την δομική διαφορά του χρέους της περιφέρειας με αυτό των χωρών του πυρήνα της ευρωζώνης. Έτσι, θέλοντας να διαφυλάξουν τον πυρήνα της αυθαίρετης, ευρωλάγνας ανάλυσής τους, αναζητούν ομοιόμορφες λύσεις και φτάνουν να παραγνωρίζουν θεμελιώδη δεδομένα.

Το σημαντικότερο ωστόσο δεν είναι ο καθαγιασμός της ΕΚΤ κι η υποτίμηση του ρόλου της. Το σημαντικότερο είναι ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προτείνουν τελικά να πληρώσουμε το δημόσιο χρέος. Απλώς αυτό να το πράξει η επόμενη γενιά. Έτσι αναγνωρίζουν το χρέος και υποκύπτουν στους πιστωτές, αναπαράγοντας την γραμμή υποτέλειας της αστικής τάξης και των κυβερνήσεων Παπανδρέου – Παπαδήμου – Σαμαρά. Η μόνη διαφορά είναι στο περιτύλιγμα: Εν προκειμένω έχουμε ένα διεθνιστικό, κοσμοπολίτικο για την ακρίβεια, περιτύλιγμα, που όσο ομνύει στα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας, τόσο τα ακρωτηριάζει αναγνωρίζοντας ως απώτατο όριο κάθε κριτικής την ευρωζώνη και την ΕΕ.

Οι κραυγαλέες αντιφάσεις της πρότασης των Θέσεων, που υπονομεύουν ακόμη και την τεχνική της συνοχή και πειστικότητα, είναι αποτέλεσμα ενός πλαισίου ανάλυσης και αντιμετώπισης που παραπέμπει την αναγκαία σύγκρουση για την διαγραφή του χρέους στις ελληνικές καλένδες. Ενός πλαισίου που καταδικάζει την λιτότητα χωρίς όμως να απορρίπτει την εφαρμογή των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, χωρίς να τους αναφέρει καν, για να μην αναγκαστεί να αποκαλύψει και να επικρίνει το ρόλο της ΕΕ.

Ωστόσο, ακόμη κι αν παραβλέψουμε όλα αυτά και υιοθετήσουμε την πρόταση των Σαχινίδη – Μηλιού ως εναλλακτική λύση, υπάρχει ένα καταλυτικό ερώτημα. Στην …εξαιρετική, την …απίθανη εκείνη περίπτωση που η ΕΚΤ, αψηφώντας το πραγματικό της συμφέρον όπως πιστεύουν οι συγγραφείς, αρνηθεί να επιβαρυνθεί με 1,36 τρισ. ευρώ, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει στην μονομερή διαγραφή του χρέους; Θα αρνηθεί τη λύση που μονομερώς θα επιβάλλουν οι πιστωτές; Όσο δεν απαντιέται αυτό το ερώτημα, πληθαίνουν οι λόγοι για να πιστεύουμε ότι αυτή η ακατάσχετη προτασιολογία αποσκοπεί στο να περάσει ο χρόνος μέχρι να έρθουν τα τετελεσμένα από τη μεριά της Γερμανίας, οπότε η προσαρμογή στην πραγματικότητα θα εμφανιστεί ως επιβεβλημένη…

Πηγή: http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/

Read more...

Αν πάθει κάτι ο Νίκος Ρωμανός...

Έχουν συνειδητοποιήσει άραγε τι πρόκειται να συμβεί;
Έχουν σκεφτεί τι έχει να γίνει αν μετά τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο πάθει κάτι οΝίκος Ρωμανός; Τι πρόκειται να συμβεί στην Αθήνα; Πως άραγε ένα σύστημα είναι τόσο... σίγουρο και αφήνει ένα παιδί να πεθάνει επειδή, άκουσον άκουσον, θέλει νασπουδάσει. «Αν μπει η πρώτη φωτιά, εγώ θα βάλω τη δεύτερη» μας έλεγε χθες το βράδυ σε μία παρέα, μία κοπέλα, που γνωρίζει τις μολότοφ μόνο από την τηλεόραση. «Με τους παλμούς της καρδιάς του να φτάνουν τους 170, η ανακοπή δυστυχώς είναι αναμενόμενη»δήλωσε χθες το βράδυ ο δικηγόρος του.
Τους έχει «φτύσει» ο Ρωμανός και αυτό τους ενοχλεί ακόμα περισσότερο. Γι' αυτό και μπορεί και να τον «φάνε» στο τέλος. Αλλά δεν ξέρουν τι θα επακολουθήσει μετά. ΟΔεκέμβρης του 2008 θα είναι ένα τίποτα πια. Αλήθεια, αυτός ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που έχουμε, ο... 15χρονος αντάρτης, ο χειρότερος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ever, ως πότε θα είναι πρόεδρος-μαριονέτα; Δεν βαρέθηκε αλήθεια να αποτελεί διακοσμητικό στοιχείο; Που ούτε αυτό δεν είναι βέβαια, δεν νομίζω πως η παρουσία του Κάρολου Παπούλια είναι κόσμημα για την πολιτική ζωή του τόπου.
«Ο Ρωμανός», συνεχίζει ο δικηγόρος του Φραγκίσκος Ραγκούσης, «θα χάσει τη μάχη για τη ζωή όχι γιατί είναι αυτοκαταστροφικός, αλλά επειδή κάποιοι τον εξαναγκάζουν να διεκδικήσει μ΄αυτόν τον τρόπο δύο από τα πολυτιμότερα αγαθά του ανθρώπου: Την ελευθερία και τη Δικαιοσύνη».

 

Δημήτρης Κανελλόπουλος

- See more at: http://www.e-tetradio.gr/article/11586/An-pathei-kati-o-Nikos-Romanos#sthash.YydzbHJt.jDXoTm92.dpuf

Read more...

Μοτοπορεία και συγκέντρωση για τον Ν.Ρωμανό

Την Κυριακή, 30/11, θα πραγματοποιηθεί μηχανοκίνητη πορεία στην Αθήνα από τα Προπύλαια στις 16.00, ενώ στις 17.00 υπάρχει κάλεσμα στο μετρό Εθν. Άμυνα απ’ όπου πεζοί και μηχανές θα κατευθυνθούν στο Νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς» όπου νοσηλεύεται o Νίκος Ρωμανός.

Την Τρίτη, 2/12, στις 18.00 καλείται κεντρική πορεία αλληλεγγύης με συγκέντρωση στο Μοναστηράκι.

Πηγή: Στο Κοκκινο

Read more...

Το Τραγούδι της ημέρας - 29/11/2014

Read more...

Ο Ρωμανός σηκώνει ψηλά τη γροθιά του και χαιρετάει τους αλληλέγγυους (Video)

Ο Ρωμανός σηκώνει ψηλά τη γροθιά του και χαιρετάει τους αλληλέγγυους [βίντεο]

Βίντεο από τον @dromografo

Ο Νίκος Ρωμανός βρίσκεται την Παρασκευή αργά το βράδυ στο παράθυρο του Νοσοκομείου Γ. Γεννηματά. Σηκώνει ψηλά  την γροθιά  του και χαιρετάει τους αλληλέγγυους που βρίσκονται έξω από το νοσοκομείο για να του συμπαρασταθούν στον δύσκολο αγώνα που δίνει.

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2014/11/blog-post_215.html#ixzz3KT8koi9L

Read more...

“Ή θα σπουδάσει ή θα πεθάνει”: Ραγδαία επιδείνωση της υγείας του Ν. Ρωμανού

Ραγδαία επιδείνωση παρουσιάζει η υγεία του Νίκου Ρωμανού με τους γιατρούς που τον παρακολουθούν να κάνουν λόγο για λιποθυμικά επεισόδια και επιδείνωση της όρασης ενώ είναι στα όρια νεφρικής και καρδιακής ανεπάρκειας. Ήδη φίλοι του προσπαθούν να κινητοποιήσουν κόσμο, αφού βρίσκεται στα όρια του θανάτου τη στιγμή που Υπουργείο Δικαιοσύνης και Προεδρία της Δημοκρατίας παρακολουθούν ατάραχοι.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, μοιάζει απίστευτο ότι παίζεται η ζωή ενός ανθρώπου κορώνα γράμματα σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για την κοινωνία επειδή δεν του επιτρέπουν να κάνει χρήση του απολύτως νόμιμου δικαιώματός του να παραστεί στη σχολή του.

Ο δικηγόρος του Ρωμανού, Φραγκίσκος Ραγκούσης, αναφέρει σε ανακοίνωση που εξέδωσε την Παρασκευή (28/11):

«O Nίκος Ρωμανός κρατούμενος και απεργός πείνας από τις 10 Νοεμβρίου δίνει στο Νοσοκομείο Γ. Γεννηματάς την πιο οδυνηρή μάχη απέναντι στην αναλγησία της κρατικής εξουσίας που τόσο πολέμησε ενάντιά της.

Με τους παλμούς της καρδιάς του να φτάνουν τους 170, η ανακοπή δυστυχώς είναι αναμενόμενη όπως κάποιοι ψιθυρίζουν, ενώ θα έπρεπε να το φωνάζουν.

Το κείμενο αυτό δεν έχει επικοινωνιακό χαρακτήρα, δεν θα ζητιανέψει εκφράσεις λύπης και συμπαράστασης. Δεν ταιριάζουν άλλωστε στον χαρακτήρα του Ρωμανού.

Είναι διαμαρτυρία και κάλεσμα. Ο Ρωμανός θα χάσει τη μάχη για τη ζωή όχι γιατί είναι αυτοκαταστροφικός, αλλά επειδή κάποιοι τον εξαναγκάζουν να διεκδικήσει μ΄αυτόν τον τρόπο δύο από τα πολυτιμότερα αγαθά του ανθρώπου: Την ελευθερία και τη Δικαιοσύνη.

Στην πολυήμερη και επικίνδυνη απεργία πείνας αντί για δικαίωση ήρθε η σκληρή εντολή από την εισαγγελέα των φυλακών για αναγκαστική σίτιση, παραβιάζοντας κάθε έννοια νομιμότητας και στοιχειοθετεί το αδίκημα του βασανισμού κρατουμένου, αφού από την πρώτη στιγμή με θάρρος και παρρησία ο Νίκος Ρωμανός δήλωσε ότι δεν επιθυμεί τη λήψη τροφής καθ’ οποιονδήποτε τρόπο και ότι θα συνεχίσει την απεργία πείνας έστω και αν βρίσκεται σε κίνδυνο η ζωή του.

Προς τιμήν τους οι θεράποντες γιατροί ασκούν τα καθήκοντά τους με ποιότητα και ευαισθησία κάτω από την εποπτεία και το αμέριστο ενδιαφέρον του Διοικητή του Νοσοκομείου για να τον σώσουν και να τον στηρίξουν στη σκληρή αυτή δοκιμασία του».

Σιγή ιχθύος από Παπούλια και υπουργείο Δικαιοσύνης

Την ίδια ώρα ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και το υπουργείο δικαιοσύνης, που διοργάνωναν φιέστες για τους κρατούμενους που εισήχθησαν με εξετάσεις σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, νίπτουν τα χείρας τους απέναντι στις εκκλήσεις της Ομάδας αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας, για τη χορήγηση των εκπαιδευτικών αδειών που δικαιούνται οι Νίκος Ρωμανός και Ηρακλής Κωστάρης

Σύμφωνα με την ομάδα αλληλεγγύης, από την γραμματεία της προεδρίας δηλώνουν “αναρμόδιοι” για το θέμα ενώ το υπουργείο δεν μπήκε καν στον κόπο να απαντήσει.

Κινητοποίηση συμπαράστασης

Επείγον κάλεσμα απυηύθυναν φίλοι και αλληλέγγυοι του Ν Ρωμανού για κινητοποίηση συμπαράστασης έξω από το νοσοκομείο Γ.Γεννηματάς, την Παρασκευή στις 23:00 καθώς παρατηρείται ραγδαία επιδείνωση της υγείας του.

«Η κατάστασή του είναι κρίσιμη, κινδυνεύει άμεσα από μέρα σε μέρα με νεφρική και καρδιακή ανεπάρκεια» είχε δηλώσει νωρίτερα η γιατρός Λίνα Βεργοπούλου μιλώντας στον Ρ/Σ Στο Κόκκινο ενώ συμπλήρωσε ότι «πρέπει να δοθεί δημοσιότητα στο τι ακριβώς συμβαίνει».

Η επίσημη ανακοίνωση της γιατρού:

“Σήμερα 28 Νοεμβρίου 2014 επισκέφτηκα τον κρατούμενο Νίκο Ρωμανό, απεργό πείνας από τις 10 Νοεμβρίου, στο νοσοκομείο Γεννηματάς όπου νοσηλεύεται φρουρούμενος από αστυνομικές δυνάμεις. Δήλωσε ότι παραμένει σταθερός στην αρχική του θέση να συνεχίσει την απεργία πείνας ως το τέλος (αρνούμενος την υποχρεωτική σίτιση, πίνοντας μόνο νερό, χωρίς να παίρνει ενδοφλέβια υγρά και υποστηρικτική αγωγή με ορό). Θα συνεχίσει να «διεκδικεί το αίτημά του για χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών από τη φυλακή, με οδόφραγμα το σώμα του και με πλήρη γνώση των κινδύνων για την υγεία και τη ζωή του, μέχρι να κερδίσει ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού».

Η διευθύντρια της παθολογικής κλινικής στην οποία νοσηλεύεται, με ενημέρωσε ότι η υγεία του βρίσκεται μετά από 19 μέρες απεργία πείνας, σε επαπειλούμενη κατάσταση.

Χωρίς να εκθέσω τις λεπτομερείς καταγραφές των εργαστηριακών ευρημάτων, τις οποίες ως αριθμητικές τιμές δεν έχει νόημα να τις αναφέρω, θέλω να τονίσω ότι σημαντικοί δείκτες του μεταβολισμού του ανθρώπινου οργανισμού μεταβάλλονται καθημερινά πέραν των φυσιολογικών ορίων, σαν απόρροια της παρατεταμένης ασιτίας. Αυτό σημαίνει ότι ο Ν. Ρωμανός κινδυνεύει να εμφανίσει άμεσα και ανεξέλεγκτα σοβαρές επιπλοκές που θα επηρεάσουν την καρδιακή, εγκεφαλική και νεφρική του λειτουργία, απειλώντας την ίδια του τη ζωή.

Θα ήθελα επίσης να τονίσω ότι με μια πρωτοφανή εισαγγελική εντολή, της 10/11/14, η ελληνική δικαιοσύνη αποποιείται των ευθυνών της, που προκύπτουν από την άρνηση χορήγησης εκπαιδευτικών αδειών στον Νίκο Ρωμανό, και μετακυλίει την ευθύνη για την τύχη του απεργού πείνας στους θεράποντες ιατρούς, υποδεικνύοντάς τους, μάλιστα, εμμέσως πλην σαφώς, την πρακτική της υποχρεωτικής σίτισης ή της φαρμακευτικής αγωγής ενάντια στη θέληση του ίδιου.

Μία τέτοια τακτική παγιώνεται τον τελευταίο χρόνο προς τους πολιτικούς κρατούμενους απεργούς πείνας. Αυτό συμβαίνει στο πλαίσιπ της γενικότερης κατασταλτικής πολιτικής του κράτους που από τον Ιανουάριο του ’14 εξαγγέλλει το νομοσχέδιο για τις φυλακές Γ΄ τύπου και τον Ιούλιο του ’14 το θεσμοθετεί.

Είναι γνωστό, τέλος, ότι όλοι οι διεθνείς οργανισμοί ανά τον κόσμο καταγράφουν την υποχρεωτική σίτιση ως βασανιστήριο.

Η γιατρός

Λίνα Βεργοπούλου”

“‘Η θα σπουδάσει ή θα πεθάνει”

Ήδη, κάποιοι μιλούν για ένα θάνατο που ίσως να είναι επιθυμητός από μία κυβέρνηση στα πρόθυρα της διάλυσης που θα επιθυμούσε ίσως τη δημιουργία έντασης από τις αναμενόμενες αντιδράσεις που θα δημιουργήσει ο θάνατος Ρωμανού, και μάλιστα την επέτειο που δολοφονήθηκε ο φίλος του Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.

Σε αυτό το πνεύμα είναι και το άρθρο του γνωστού blog “πιτσιρίκος” ο οποίος τονίζει τα εξής:

Ο Νίκος Ρωμανός ήταν φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ήταν μαζί του το βράδυ της δολοφονίας του από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ξεψύχησε στα χέρια του Νίκου Ρωμανού.

Πυροβολώντας και σκοτώνοντας τον 16χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, ο Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβόλησε την ελληνική κοινωνία και της προκάλεσε μεγάλες πληγές που δεν έχουν κλείσει ακόμα.

Αν, καθώς συμπληρώνονται σε λίγες ημέρες 6 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το ελληνικό κράτος καταφέρει να πεθάνει ο Νίκος Ρωμανός -επειδή επιθυμεί να σπουδάσει στην πανεπιστημιακή σχολή που πέρασε με εξετάσεις-, τότε θα μιλάμε για ένα κράτος-δολοφόνο.

Read more...

Όχι στο Όριο Δήλωσης Μαθημάτων: Συλλογή υπογραφών για τον αγώνα των Ηλεκτρολόγων Πάτρας!

Στο τμήμα ηλεκτρολόγων μηχανικών Πάτρας, δέκα χρόνια μετά την κατάργηση του Ν+5, του παλιού αντι-εκπαιδευτικού μέτρου που επέβαλε μέγιστο όριο δήλωσης μαθημάτων και συνάντησε την αντίδραση όλων των φοιτητών ηλεκτρολόγων μηχανικών Πάτρας για πολλά χρόνια, το τμήμα προσπαθεί ουσιαστικά να το επαναφέρει! 

 

Και για την ακρίβεια... κάνει κάτι ακόμα χειρότερο μέσα από την επιβολή του νέου ορίου δήλωσης μαθημάτων. Και αντικειμενικά αλλά και ιδιαίτερα αν κανείς δει αυτή την κίνηση στα πλαίσια της εποχής των προκλήσεων και απογοητεύσεων που βιώνει η νεολαία και η ελληνική οικογένεια.

 

Τη στιγμή που το ελληνικό πανεπιστήμιο καταρρέει μπροστά στο βάρος της υποχρηματοδότησης και των πολιτικών απαξίωσης των πτυχίων, και η ελληνική κοινωνία, οι εργαζόμενοι ζούμε ένα νέο μεσαίωνα κάτω από τη μέγγενη του μνημονίου, οι ανεκδιήγητοι παλαιοί καθηγητές του τμήματος ζουν στον... δικό τους μικρόκοσμο. Σαν να μην πέρασε μια μέρα! 

 

Νιώθουν όλοι "τιμωροί" και "αυτοί που θα μάθουν" τη νέα γενιά να "υπακούει". Λες και φταίνε οι φοιτητές για τα χάλια της χώρας μας. Λες και φταίνε οι φοιτητές για τα χάλια των ελληνικών πανεπιστημίων. Ζούμε στην εποχή που ο μέσος καθηγητής νιώθει... ολίγον Φορτσάκης. Στα όνειρα του μπορεί να βλέπει ότι κρατάει... βέργα. 

Οι φοιτητές είναι στην 7η βδομάδα αγωνιστικών κινητοποιήσεων και διεκδικούν αξιοπρεπή φοίτηση, χωρίς τιμωρητικά μέτρα ορίου δηλώσεως μαθημάτων, προαπαιτούμενα κλπ, διεκδικούν να έρθουν στη δουλειά με ένα πτυχίο που να έχει ακόμα αξία, ενιαίο και επιστημονικά / τεχνολογικά αντάξιο του τίτλου που φέρει.

Προς εσένα που διαβάζεις αυτή την ανάρτηση:

 

Αν είσαι απόφοιτος αυτής της σχολής υπέγραψε! Ζητάμε να μην αναγκάζουν τους φοιτητές να λιμνάζουν χωρίς να μπορούν να τελειώσουν τη σχολή τους! Να αποσύρουν το όριο δήλωσης.

 

Είσαι ή δεν είσαι απόφοιτος αυτής της σχολής ενημέρωσε τους γύρω σου για τον μεγάλο αυτό αγώνα των φοιτητών ηλεκτρολόγων. Αν έχεις φίλους απόφοιτους αυτής της σχολής πες τους να υπογράψουν. 

http://www.avaaz.org/el/petition/Tmima_Ilektrologon_Mihanikon_Patras_Min_gyrisete_toys_foitites_sas_deka_hronia_piso_Aposyrete_to_orio_dilosis/?eYMJKib

η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

 

Διαβάστε περισσότερα για τον αγώνα των φοιτητών εδώ:

Read more...

INFO-WAR: Νίπστερ - Χίπστερ με σβάστικα

Πολλά έχουν ειπωθεί το τελευταίο διάστημα για το αν οι Χίπστερς είναι εν δυνάμει ναζιστές ή τουλάχιστον εάν η προώθηση του χιπστερισμού είναι ένας ακόμη μηχανισμός που εξουδετερώνει κάθε πιθανότητα συνειδησιακής αφύπνισης στα πιο απολίτικα τμήματα της νεολαίας των μεσαίων στρωμάτων – με τον ίδιο τρόπο που η φασιστική προπαγάνδα επιτυγχάνει τον ίδιο στόχο στα μικρομεσαία και εργατικά στρώματα.

Ο όρος «χιψτεροναζισμός» έκανε πριν από μερικούς μήνες το γύρο του διαδικτύου με αφορμή ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Π. Χατζηστεφάνου.

Αυτό που πολύ λιγότεροι έχουν αναλύσει είναι η αντίστροφη πορεία, δηλαδή το πρόσφατο φαινόμενο της μετατροπής των νεοναζί σε χίπστερ. Σε ένα μίνι ντοκιμαντέρ του Vocativ περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο ηγετικά στελέχη των Γερμανών νεοναζί υιοθετούν τον ενδυματολογικό κώδικα των χίπστερς για να προσεγγίσουν ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας.

Όπως επισημαίνει και ο βρετανικός Independent, υπάρχουν πλέον νεοναζιστικά vlogs (video blogs), σεμινάρια μαγειρικής για ακροδεξιούς vegan και αισθητή ενίσχυση της παρουσίας φασιστών στο Tumblr.

Πιθανότατα στην Ελλάδα μια τέτοια εξέλιξη να χρειαστεί ακόμη χρόνο, δεδομένου ότι εδώ δεν έχουμε νεο-ναζιστές αλλά ναζιστές – με την έννοια ότι αποτελούν ευθεία συνέχεια των συνεργατών του Χίτλερ οι οποίοι στη συνέχεια στελέχωσαν τον κρατικό μηχανισμό και εν πολλοίς αποτέλεσαν αυτό που σήμερα αποκαλούμε αστική τάξη.


Ποτέ όμως μην λες ποτέ. Γιατί όπως έλεγε και ένα παλιό γνωμικό… αν δεν πάει ο χίπστερ στους ναζί θα πάνε οι ναζί στον χίπστερ.

Read more...

Στάθης: απ' την πρώτη μέρα

Του ΣΤΑΘΗ*

Η στήλη πιστεύει ακράδαντα ότι η προσέγγιση της ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ και η τυχόν συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜΑΡ συνιστά μια πεντακάθαρηαριστερή πολιτική. Διότι πηγαίνοντας η ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ προίκα το0,98% που διαθέτει στο εκλογικό σώμα συν τη συγκυβέρνησή της με τονΒενιζελομπαλτάκο, είναι βέβαιον ότι ένα 3%-4% της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ θα πάει στο ΚΚΕ. Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει κατορθώσει να ενισχύσει τις δυνάμεις στα αριστερά του, που θα τον πιέζουν να ασκήσει μια πιο αριστερή πολιτική. Υπάρχει τίποτα πιο αριστερό από αυτό;

Θα μου πείτε ορισμένοι ότι το ΚΚΕ βρίσκεται στα δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν σας καταλαβαίνω. Βλέπετε κάποιο μέτωπο του ΚΚΕ προς τα δεξιά; Το μόνο μέτωπο που έχει ανοιχτό το ΚΚΕ είναι προς την Αριστερά. Υπάρχει τίποτα πιο αριστερό απ’ αυτό;

Μάλιστα ο σ. Κουτσούμπας βρίσκεται σε εγρήγορση: «To KKE θα είναι στους δρόμους απ’ τηνπρώτη μέρα κιόλας σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ». Απ’ την «πρώτη κιόλας μέρα», σύντροφε; Ούτε καν απ’ τη δεύτερη; Να μη δούμε πρώτα τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να τον πλακώσουμε στις σφαλιάρες με τη μία; Μπράβο! Αυτό είναι αριστερή πολιτική! Και συνεπής!

Διότι όταν πλακώνεις στις σφαλιάρες τόσον καιρό τον ΣΥΡΙΖΑ εκ προοιμίου (ότι είναι αποστάτες, νεοπασόκοι, ότι δουλεύουν τον λαό), δεν μπορείς να μην τον πλακώσεις στις σφαλιάρες απ’ την πρώτη κιόλας μέρα, αν ο λαός δώσει στους ΣΥΡΙΖαίους την εντολή να τον προδώσουν. Ή είσαι αριστερός, συγγνώμην κομμουνιστής, ή δεν είσαι. Ούτε «χρυσαύγουλο», ούτε «συριζαύγουλο». Αν και, στην πραγματικότητα, για το τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη μέρα (κι όχι μόνον) δεν τίθεται θέμα, το έχει λύσει η ΚΝΕ. «Την πρώτη ημέρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα λύσει με τα χέρια τον Γόρδιο Δεσμό. Τη δεύτερη ημέρα θα φέρει διπλές με ένα ζάρι. Την τρίτη ημέρα θα φτιάξει οχτάπορτο στο τάβλι. Την τέταρτη ημέρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει τρίποντο απ’ τη γραμμή των βολών. Την πέμπτη ημέρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει διαίρεση με το μηδέν. Την έκτη ημέρα θα κάνει την Ε.Ε, φιλολαϊκή. Την έβδομη μέρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναπαυθεί παρέα με τον Τσακ Νόρις». Χιούμορ περιωπής.

Αριστερό. Διότι για τη δεξιά τέτοια αφίσα η ΚΝΕ δεν έχει βγάλει. Μόνον για την Αριστερά, άρα ομονότονος μονομέτωπος αγώνας κατά της Αριστεράς είναι ό,τι πιο αριστερό μπορεί να προσφέρειτο ΚΚΕ αυτόν τον καιρό στον λαό. Εκτός κι αν αυτή την αφίσα δεν την έφτιαξαν κομμουνιστές, αλλά «κομμουνιστές», προβοκάτορες, βαλτοί και χαφιέδες.

Ομως, πρόσεχε, σύντροφε Κουτσούμπα, και να με συγχωρείς που λαμβάνω το θάρρος (εγώ, που οι χούλιγκανς που έχετε αμολήσει στην πιάτσα με βρίζουν νυχθημερόν αισχρότατα), πρόσεχε μην αρχίσουν να σου φωνάζουν στα καφενεία: «Κουτσούμπα, ο ΣΥΡΙΖΑΣ!». Κι ένα τελευταίο, μιας και μας δίνεται η ευκαιρία, επί προσωπικού. Αν σας θεωρούσα κομμουνιστές, θα σας ρωτούσα, ποιοι είσθε εσείς που βρίζετε προδότη όποιον σας κάνει κριτική; Ποιοι είσθε εσείς που αμφισβητείτε την τιμή και την υπόληψή μου, την εργατική μου διαδρομή και τις πολιτικές μου επιλογές; Mε ποιο δικαίωμα (ατιμάζοντας την κομμουνιστική ηθική) με συκοφαντείτε, όπως συκοφαντείτε, βρίζετε, απαξιώνετε και υποσκάπτετε χιλιάδες αγωνιστές; Νομίζετε ότι αυτοί που έχετε αμολήσει στο διαδίκτυο να μας βρίζουν με γλώσσα ψυχάκια και ήθος χαφιέ, θα μας τρομοκρατήσουν; Θα λέμε τη γνώμη μας για το ΚΚΕ, όπως για τον ΣΥΡΙΖΑ και κάθε άλλο κόμμα. Και για να τελειώνουμε με

το «κάθε μέρα στο δρόμο». Επί δεξιάς των Σαμαροβενιζέλων δεν είσθε κάθε μέρα στον δρόμο. Σε μονοήμερες και άσφαιρες απεργίες έχετε κατέβει, όπως και η υπόλοιπη Αριστερά συν τη ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ. Οσο για τους αγώνες στα σωματεία -που καλά κάνουν και κατεβαίνουν οι κομμουνιστές- τους χρησιμοποιείτε για να παραμυθιάζετε τον κόσμο ότι ο αγώνας για τα υπουργεία είναι μάταιος. Τελευταία φορά που κατεβήκατε στους δρόμους ήταν για να διαλύσετε τους Αγανακτισμένους (σε σύμπνοια με τα ντόμπερμαν της ενημέρωσης, τη δεξιά και τους «εκσυγχρονιστές»). Αντί αυτή η«εκκλησία του Δήμου» να είναι η χαρά του κομμουνιστή για τη ζύμωση και τη διάδοση των ιδεών του, για εσάς ήταν μια εξέγερση που δεν έπρεπε να γίνει - χαρίσατε πολλούς απ’ τους πολίτες στη Χρυσή Αυγή και βρίσατε (πάλι) όλους τους υπόλοιπους.

Ομως πολλά είπαμε (και «άξιος ο μισθός μου» του αποστάτη που θέλει -άλλη δουλειά δεν έχει- να διαλύσει το ΚΚΕ, του αντικομμουνιστή και του οφσόρ ρεφορμιστή) - τα πράγματα είναι σοβαρά! Γιατί η Μέρκελ κι όλο το κογκλάβιο των Επικυριάρχων στραγγαλίζουν με την αδιαλλαξία τους την κυβέρνηση Σαμαρά;

Πρώτον, για να τελειώσουν τη δουλειά - οι όποιες παρατάσεις τυχόν δοθούν, θα είναι ελεγχόμενες.

Δεύτερον, για να συντρίψουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δανειστές μας ξέρουν ότι στις εκλογές, είτε γίνουν τώρα είτε σε λίγες βδομάδες, το πολύ δυο μήνες, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναπόφευκτη. Θέλουν λοιπόν να τον συντρίψουν από την «πρώτη ημέρα». Ετσι ώστε να περάσουν το μήνυμα στους υπόλοιπους Ευρωπαίους ότι το φλερτ με την Αριστερά είναι παιχνίδι με τη φωτιά.

Υπάρχουν βεβαίως πλέον στη Δύση πολλοί, πολιτικοί, κόμματα, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες που βλέπουν ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση και να βγάλει απ’ τον μονόδρομο της μονεταριστικής καταστολής την πολιτική διαχείριση και τις οικονομικές επιλογές. Ομως οι δυνάμεις αυτές είναι ακόμα αδύναμες.

Στην Ευρώπη χτίζεται ημέρα με την ημέρα μια οικονομική δικτατορία που εκφασίζει τις αστικές δημοκρατίες. Σε αυτήν την πολιτική το Βερολίνο, οι τράπεζες, οι πολυεθνικές και η αδυσώπητη ευρωενωσιακή γραφειοκρατία είναι ακλόνητες. Και για αυτό

μάλλον αεροβατούν ορισμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ, όταν δείχνουν να πιστεύουν ότι μια ενδεχόμενη νίκη της Αριστεράς στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει το πρόσχημα για να αλλάξει το Βερολίνο την πολιτική του επί το φιλολαϊκότερον. Πρόκειται περί πλάνης οικτράς. Το Βερολίνο θέλει να κάψει την Ελλάδα μπροστά στα μάτια της Γαλλίας και της Ιταλίας. Και να την κάψει, ει δυνατόν, με κυβέρνησητης Αριστεράς. Με έναν σμπάρο, νταμπλ. Από την «πρώτη μέρα», ώστε η τελευταία μέρα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς να ’ρθει σύντομα και το Βερολίνο

να ξεμπερδεύει με τα Podemos, τα Σίνφεϊν, τα κομμουνιστικά κόμματα στην Πορτογαλία ή την Ισπανία ή όπου αλλού δεν έχουν αφομοιωθεί (ή αυτοεξορισθεί απ’ την πολιτική σκηνή) και κάθε άλλη ριζοσπαστική δύναμη, εργατικό κίνημα και συλλογικότητα, που αντιστέκονται, διεισδύοντας πλέον στα εκλογικά σώματα με αξιώσεις ανατροπής της δεξιάς και ακροδεξιάς πολιτικής που μετατρέπει σήμερα την Ευρώπη σε Βαστίλη.

Από την «πρώτη μέρα» πρέπει να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ τον «λαό στον δρόμο». Ενημερωμένον, πανέτοιμον, γεμάτον ελπίδες, έτοιμον να αγωνισθεί για την ίδια του τη ζωή. Η υπόθεση της Ελλάδας, αν γίνει υπόθεση της Αριστεράς, είναι υπόθεση κάθε έντιμου, γενναίου και καλού πολίτη, δεξιού κι αριστερού, κομμουνιστή και χριστιανού, όλων, πλην ραγιάδων, φασιστών και όσων μήδισαν με τα Μνημόνια. Η Ελλάδα της διαφθοράς, της διαπλοκής και της υποτέλειας κυβερνάται ακόμα απ’ τις δυνάμεις τηςδιαφθοράς, της διαπλοκής και της υποτέλειας. Μπροστά στο διαφαινόμενο τέλος τους βρίσκονται σεεμφύλιο πόλεμο (ΠΑΣΟΚ κατά ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. κατά ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. κατά Ν.Δ.), σε αμηχανία (Ποτάμι) και σε κατάρρευση (ΔΗΜΑΡ) - με τη Χρυσή Αυγή να επιστρέφει στους υπονόμους. Ο λαός είναι λοιπόν που βγαίνει στο προσκήνιο, αυτός είναι που αποσαθρώνει το σύστημα. Βγαίνει στο προσκήνιο μεόχημα και εργαλείο τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό πρέπει να ανταποκριθεί η Αριστερά και πολύ περισσότερο να τα καταφέρει...

*Δημοσιεύθηκε στο ''enikos.gr'' την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Read more...

«Να μην έχουμε για σπίτι το πάρκο και για στρώμα τη γη»: Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους Σύρους πρόσφυγες την Κυριακή στο Σύνταγμα

Έντεκα ημέρες καθιστικής διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα συμπληρώνουν σήμερα οι Σύροι πρόσφυγες, οι οποίοι ζητούν από την κυβέρνηση να κινητοποιηθεί προκειμένου να τους δοθεί άσυλο και στέγη. Τις τελευταίες έξι ημέρες πραγματοποιούν και απεργία πείνας, ενώ λόγω των αντίξοων συνθηκών διαβίωσης 17 άτομα είχαν λιποθυμικά επεισόδια - Το μεσημέρι της Παρασκευής διοργανώθηκε συνέντευξη Τύπου στο Σύνταγμα ενώ αύριο, Κυριακή, στις 4:00 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση Αλληλεγγύης

Οι εκπρόσωποι των Σύρων προσφύγων, παρουσία πολλών ντόπιων και διεθνών ΜΜΕ, διατύπωσαν την Παρασκευή τα αιτήματά τους προς την ελληνική κυβέρνηση και τις Ευρωπαϊκές αρχές και πιο συγκεκριμένα υπογράμμισαν ότι ζητούν:

1. Να διατυπωθεί έκτακτο αίτημα από την ελληνική κυβέρνηση για έκδοση ταξιδιωτικών εγγράφων με τη συναίνεση της Ευρώπης, για να μπορέσουν να συνεχίσουν το ταξίδι τους με ασφάλεια και αξιοπρέπεια χωρίς το φόβο του θανάτου, της φυλακής και των κρατητηρίων των εγκληματικών κυκλωμάτων.

2. Μέχρι την έκδοση των ταξιδιωτικών εγγράφων το ελληνικό κράτος να εξασφαλίσει την κάλυψη των βασικών αναγκών των οικογενειών για στέγη και τροφή, ιατρική φροντίδα και κοινωνική υποστήριξη, με βάση το ισχύον Π.Δ. 80/2006.

3. Ο Ελληνικός λαός να σταθεί αλληλέγγυος στον αγώνα και στα αιτήματά τους.

Πιο αναλυτικά, οι Σύροι πρόσφυγες τόνισαν:

«Εμείς οι Σύροι πρόσφυγες που βρισκόμαστε στο Σύνταγμα από τις 19 Νοέμβρη με γυναίκες και παιδιά, και που εδώ και πέντε ημέρες είμαστε σε απεργία πείνας, που είδαμε τα σπίτια μας να γκρεμίζονται, τους δικούς μας να σκοτώνονται, τα παιδιά μας να ακρωτηριάζονται, τη ζωή μας να καταστρέφεται, που ξεφύγαμε από τη φρίκη του πολέμου, που περάσαμε μήνες στο δρόμο, έχοντας σπίτι τα πάρκα και στρώμα τη γη, είμαστε εδώ όχι για να ζητήσουμε ελεημοσύνη, αλλά διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα στη ζωή.

Ξέρουμε και καταλαβαίνουμε ότι ο ελληνικός λαός περνάει δύσκολες στιγμές. Ότι η Ελλάδα της κρίσης δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της φιλοξενίας των θυμάτων του πολέμου που συνταράσσει τη χώρα μας, για τον οποίο άλλες χώρες έχουν την ευθύνη.

Είμαστε εδώ για να διεκδικήσουμε τη μόνη λύση που μπορεί να υπάρχει για μας και για τις οικογένειές μας: Το δικαίωμα να συνεχίσουμε το ταξίδι μας για να μπορέσουμε να στήσουμε μια νέα ζωή σε έναν νέο τόπο, σε μια άλλη γωνιά του κόσμου, με ασφάλεια, ελευθερία και αξιοπρέπεια για εμάς και τα παιδιά μας.

Ζητάμε από τις ευρωπαϊκές χώρες να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης τους για τα δεινά του Συριακού λαού και να υποδεχθούν στο έδαφός τους τους πρόσφυγες του πολέμου. Ζητάμε από την ελληνική κυβέρνηση να κινήσει τις διαδικασίες για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας».

Στη συνέντευξη Τύπου, μεταξύ άλλων, συμμετείχαν και μίλησαν ως εκπρόσωποι των Σύρων προσφύγων οι:

Αμπντούλ Νταρουίς, Νάντερ Χαλμπούνι, Μοχάμεντ Μπαγκντάς και Μοχάμεντ Χάσεμ.


Από την πλευρά των αλληλέγγυων, συμμετείχαν και μίλησαν οι:

Ιωάννα Κούρτοβικ, δικηγόρος, μέλος του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, Θανάσης Κούρκουλας, Κίνηση Απελάστε τον Ρατσισμό, Ερμίνα Κυπριανίδου, Αντιπεριφερειάρχης Κεντρικού Τομέα Αθήνας, Θανάσης Καραμπέλης, Ομάδα Ιατρικής Υποστήριξης, Νίκη Αργύρη, ΚΕΕΡΦΑ, Μάνια Μπαρσέφσκι, Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Τσαρμπόπουλος, Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, Αλέξανδρος Τζήμας, Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, Κατερίνα Θανοπούλου, Αντιπεριφερειάρχης Κοινωνικής Πρόνοιας Αττικής, Βασιλική Κατριβάνου, Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Νασίμ Λομανί, Συνέλευση Αλληλεγγύης.

Όλες και όλοι υπογράμμισαν το δίκαιο του αγώνα των Σύρων προσφύγων και δήλωσαν ότι θα σταθούν στο πλευρό τους για την ικανοποίηση των αιτημάτων τους,

Τέλος, η Συνέλευση Αλληλεγγύης απευθύνει κάλεσμα σε όλες και όλους για καθημερινή παρουσία στη Πλατειά Συντάγματος, για καλύτερη οργάνωση και έκφραση έμπρακτης αλληλεγγύης στους προσφυγές.

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΚΥΡΙΑΚΗ 30/11 ΣΤΙΣ 4Μ.Μ. ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΡΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ, ΣΤΗΝ ΠΛ. ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.

Οι αποφάσεις της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους Σύρους Πρόσφυγες:

Μετά την απόφαση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στους Σύρους Πρόσφυγες καλούμε:
Παρασκευή 28/11 12 μ συνέντευξη τύπου των Σύριων προσφύγων στο Σύνταγμα
Κυριακή 30/11 4 μμ συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Σύνταγμα


Ζητάμε:


• Την αλληλεγγύη της ελληνικής κοινωνίας
• Την συνδρομή και δημοσιογραφική κάλυψη των ελληνικών και διεθνών ΜΜΕ για να ακουστεί η φωνή μας, και
• Λύσεις στα δίκαια αιτήματα μας, από τις ελληνικές και ευρωπαϊκές αρχές

Είμαστε πρόσφυγες πολέμου, διεκδικούμε δικαίωμα στο άσυλο, προστασία και αξιοπρέπεια στην ευρωπαϊκή ένωση, πλήρη δικαιώματα και δυνατότητα μετακίνησης σε όλη την Ευρώπη

Αγωνιζόμενοι Σύροι πρόσφυγες και απεργοί πείνας της Πλ. Συντάγματος»



Εκατοντάδες Σύριοι πρόσφυγες βρίσκονται στο Σύνταγμα από την Τετάρτη 19/11 διαμαρτυρόμενοι για την εγκληματική αδιαφορία της ελληνικής κυβέρνησης που τους αφήνει στο δρόμο χωρίς καμία βοήθεια.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν φτάσει στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες, έχοντας κάνει ένα δύσκολο και επικίνδυνο ταξίδι με τα πόδια ως την Τουρκία και με βάρκες ως τα ελληνικά νησιά. Έχουν μαζί τους γυναίκες και μικρά παιδιά, ακόμα και ημερών, και μένουν στην πλειοψηφία τους σε πάρκα και ανοιχτούς χώρους. Άλλοι έχουν αφήσει πίσω τις οικογένειές τους με την ελπίδα να επανενωθούν όταν καταφέρουν να πάρουν άσυλο σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα. Αναγκάστηκαν να φύγουν από τη Συρία, αφού από τη μια μεριά τους απειλεί ο Άσαντ και ο στρατός του – κάποιοι μάλιστα ήταν και φυλακισμένοι για τη δράση τους ενάντια στο καθεστώς – και από την άλλη ο ISIS, το μαντρόσκυλο των Δυτικών που τώρα έχει ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Ο πόλεμος που μαίνεται γύρω τους καθιστά την παραμονή τους στη χώρα τους αδύνατη, αφού κάθε στιγμή απειλείται η ζωή τους.

Αυτό που ζητάνε από την ελληνική κυβέρνηση είναι να τους δώσει δικαίωμα μετακίνησης ώστε να ζητήσουν άσυλο σε ευρωπαϊκές χώρες. Αντί για αυτό, η ελληνική κυβέρνηση, που δεσμεύεται από το Δουβλίνο ΙΙΙ, τους εμπαίζει προσφέροντάς τους καθεστώς διεθνούς προστασίας ώστε να μείνουν νόμιμα στην Ελλάδα, κάτι που όμως τους αποκλείει από το δικαίωμα εγκατάστασης σε άλλη χώρα. Ταυτόχρονα, δεν τους προσφέρει καμία εξασφάλιση σε στέγη και τροφή, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι δεν θα αλλάξει τίποτα στην κατάστασή τους – ξέρουν και οι ίδιοι ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βρουν δουλειά στην Ελλάδα – απλά θα μπορούν νόμιμα να πεθάνουν στην Ελλάδα από το κρύο και την πείνα!

Τα θύματα του ιμπεριαλισμού στη Μ. Ανατολή είναι χιλιάδες. Όσοι δεν πεθαίνουν από τον πόλεμο στις χώρες τους, όσοι δεν πνίγονται στο Αιγαίο ή δεν δολοφονούνται στα σύνορα, καταδικάζονται να πεθάνουν από την πείνα στη χώρα πρώτης υποδοχής, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η Ελλάδα, γιατί έτσι επιτάσσουν οι διεθνείς συνθήκες. Τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και οι πόροι της Ελλάδας πάνε στην καταστολή, δηλαδή στους φράχτες του Έβρου και τη Frontex, στην «περιφρούρηση» του Αιγαίου από το λιμενικό και τις παράνομες επαναπροωθήσεις, στα άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης. Καμία ουσιαστική πρόβλεψη δεν υπάρχει για τη σίτιση και της στέγαση των ανθρώπων που εγκλωβίζονται στην Ελλάδα, προφανώς η ελληνική κυβέρνηση και η ΕΕ πιστεύουν ότι αν συνεχίσουν να τους αγνοούν θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας.

Απαιτούμε να δοθεί άμεσα λύση στο θέμα των Σύριων προσφύγων αλλά και όλων των προσφύγων γενικά. Να σταματήσει πια ο εμπαιγμός τόσων ανθρώπων και η απάνθρωπη αντιμετώπισή τους από το κράτος. Να τους δοθεί άμεσα η δυνατότητα να ταξιδέψουν όπου επιθυμούν, και για όσο διάστημα παραμένουν εδώ να τους εξασφαλιστεί τροφή και στέγη.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΠΝΙΓΜΟΙ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΣΤΗΝ ΕΕ
ΑΣΥΛΟ ΚΑΙ ΣΤΕΓΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό»- See more at: http://left.gr/news/allileggyi-stoys-syroys-prosfyges-sygkentrosi-tin-kyriaki-3011-sto-syntagma#sthash.blQhzYCG.dpuf

Read more...

Ναόμι Κλάϊν, ο καπιταλισμός και το κλίμα: «Να που τα αλλάζει όλα»

Του Ντανιέλ Τανούρο

2014-11-27 02 Tanuro Daniel Το βιβλίο που η Ναόμι Κλάϊν αφιέρωσε στη κλιματική αλλαγή συνιστά ήδη ένα γεγονός (1). Η συγγραφέας της «Στρατηγικής του σοκ» καταγγέλλει σε αυτό την καπιταλιστική αναπτυξιακή λογική, την απληστία των πολυεθνικών του πετρελαίου, του άνθρακα και του φυσικού αερίου, καθώς και την υποταγή των κυβερνήσεων στα συμφέροντά τους. «Είναι πιο εύκολο να δεχτούν να αλλάξουν το κλίμα της γης με χαοτικό και καταστροφικό τρόπο παρά να δεχτούν τη προοπτική αλλαγής της θεμελιώδους λογικής του καπιταλισμού, που βασίζεται στην ανάπτυξη και στο κυνήγι του κέρδους», γράφει η Κλάϊν (σελ. 89). Για αυτήν, το πείσμα των κλιματο-σκεπτικιστών δεν πέφτει από τον ουρανό, αλλά οφείλεται στο ότι κατανοούν το γεγονός ότι ο σοβαρός αγώνας ενάντια στην υπερθέρμανση απαιτεί μια ριζική αλλαγή πολιτικής, με περισσότερη ρύθμιση, περισσότερο δημόσιο τομέα, περισσότερα κοινά αγαθά, περισσότερη δημοκρατία. Με αξίες διαφορετικές από εκείνες του ανταγωνισμού, της συσσώρευσης και του ο καθείς για τον εαυτό του. Πρόκειται για ένα μείζον έργο, η απήχηση του οποίου θα είναι σίγουρα σημαντική.

«Η επαναστατική δύναμη της κλιματικής αλλαγής»

Ο τίτλος είναι εύστοχος: «This changes everything» -αυτό αλλάζει τα πάντα. Η Ναόμι Κλάϊν καλεί την αριστερά, τους προοδευτικούς να αδράξουν την ευκαιρία που τους προσφέρεται μέσα σε αυτούς του δύσκολους καιρούς. Επειδή «η αλήθεια για τη κλιματική αλλαγή, γράφει, δεν ενοχλεί παρά μόνον εκείνους που ικανοποιούνται με το status quo» (αναφορά στο τίτλο του φιλμ του Al Gore: «Μια αλήθεια που ενοχλεί»). Για τους άλλους, «αν υπήρξε ποτέ μια κατάλληλη στιγμή για να προωθήσουν ένα σχέδιο που στοχεύει να γιατρέψει τον πλανήτη γιατρεύοντας ταυτόχρονα τις τσακισμένες οικονομίες μας και τις διαλυμένες κοινότητές μας, αυτή η στιγμή είναι τώρα» (σελ. 155). Η περιβαλλοντική κρίση προσθέτει «τον υπαρξιακό επείγοντα χαρακτήρα της» σε όλα τα προβλήματα. Κατά συνέπεια, «προσφέρει ένα συνολικό λόγο στον οποίο τα πάντα, από τη πάλη για καλές θέσεις απασχόλησης μέχρι τη δικαιοσύνη για τους μετανάστες, περνώντας από τις επανορθώσεις για τις ιστορικές αδικίες όπως η δουλεία και η αποικιοκρατία, μπορούν να ενσωματωθούν στο μεγάλο σχέδιο οικοδόμησης μιας μη τοξικής οικονομίας, που θα αντέχει στα χτυπήματα, πριν είναι πολύ αργά» (σελ. 154).

Πιο οξυδερκής από πολλούς αντικαπιταλιστές αγωνιστές, η Κλάϊν πιστεύει «στην επαναστατική δύναμη της κλιματικής αλλαγής» και έχει χίλιες φορές δίκιο. Απαγγέλλει ένα αμείλικτο και πολύ πειστικό κατηγορητήριο ενάντια στις μεγάλες περιβαλλοντικές ενώσεις –μερικές από τις οποίες κατηγορούνται ότι ενσωματώθηκαν στο σύστημα. Για εναλλακτική λύση προτείνει την οικοδόμηση μαζικών κινημάτων. Η συγγραφέας παραδέχεται ότι «εξακολουθεί να μην υπάρχει το είδος της αντιεξουσίας που θα έχει μια πιθανότητα να αλλάξει τη κοινωνία σε βαθμό που θα συγγενεύει με εκείνο που απαιτείται» (σελ. 156). Όμως, βλέπει προδρομικά γεγονότα στις ριζοσπαστικές κινητοποιήσεις ενάντια στον εξορυκτισμό και τα μεγάλα σχέδια υποδομών, που πληθαίνουν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Το γεγονός ότι οι ιθαγενείς λαοί παίζουν συχνά ένα ρόλο-κλειδί σε αυτές τις κινητοποιήσεις είναι για την Κλάϊν μια πηγή ελπίδας, καθώς αυτοί οι λαοί έχουν μια θεώρηση της σχέσης με τη φύση διαφορετική από εκείνη της απόλυτης κυριαρχίας και του απόλυτου ελέγχου πάνω σε αυτήν που χαρακτηρίζει το καπιταλισμό και, πέρα από αυτόν, τη δυτική κουλτούρα από την εποχή του Διαφωτισμού.

Το «This changes everything» είναι ένα δυνατό βιβλίο. Θα μπορούσε να είναι ακόμα περισσότερο αν η συγγραφέας είχε αφιερώσει μερικές δεκάδες σελίδες για να εξηγήσει καθαρά το μηχανισμό της κλιματικής αλλαγής και να παρουσιάσει τις κύριες οικο-κοινωνικές συνέπειές της, αντί να μπει κατευθείαν στη καταγγελία των κλιματο-σκεπτικιστών. Μου φαίνεται πως εδώ χάθηκε η ευκαιρία να μορφώσουμε το ευρύ κοινό. Αλλά πρόκειται για μια λεπτομέρεια.


Ένα βιβλίο γεμάτο ένταση

2014-11-27 03 Climat rechaufement Το «This changes everything» είναι, κατά βάση, ένα παθιασμένο βιβλίο. Η συγγραφέας το ομολογεί: «Είναι το πιο δύσκολο βιβλίο που μου έτυχε να γράψω, επειδή η έρευνα με οδήγησε να ψάξω να βρω ριζοσπαστικές απαντήσεις. Δεν έχω καμιά αμφιβολία για την αναγκαιότητά τους, αλλά αναρωτιέμαι κάθε μέρα κατά πόσο είναι πολιτικά εφικτές» (σελ. 26). Και πράγματι, η Κλάϊν αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε μια αντικαπιταλιστική εναλλακτική λύση αυτοδιαχειριζόμενη, αποκεντρωμένη, οικοσοσιαλιστική και οικοφεμινιστική, από τη μια, και σε ένα σχέδιο πράσινου ρυθμισμένου καπιταλισμού, βασισμένου σε μια μεικτή μετεγκατεστημένη οικονομία, εμποτισμένη από μια ιδεολογία της φροντίδας και της σύνεσης, από την άλλη. Αυτή η ένταση εκδηλώνεται σε όλο το βιβλίο. Μια επαναστατική πνοή διαπερνά την κατάληξή του, όταν η Κλάϊν παραλληλίζει –όπως ο Μαρξ στο Κεφάλαιο!- την πάλη ενάντια στη δουλεία με την πάλη ενάντια στην ιδιοποίηση των πόρων (σελ. 458 και συνέχεια). Όμως, γράφει αλλού πως «υπάρχει επαρκής χώρος για κερδοφορία σε μια οικονομία μηδενικού άνθρακα» και ότι το εμπόδιο στην οικολογική μετάβαση προέρχεται από «τα σημερινά επιχειρηματικά μοντέλα (business models)» (σελ. 252) –και άρα όχι από την ίδια την οικονομία (σελ. 95).

Αυτή η αμφιταλάντευση ίσως να έχει σχέση με την αντίληψη που φαίνεται να έχει η Κλάϊν για την ιδεολογία του εξουσιασμού της φύσης. Η συγγραφέας έχει απόλυτα δίκιο όταν θυμίζει ότι αυτή η ιδεολογία προϋπάρχει του καπιταλισμού. Όμως, ο καπιταλισμός είναι ακριβώς η μορφή με την οποία αυτή υπάρχει σήμερα. Από αυτό δεν απορρέει ότι η κατάργηση αυτού του τρόπου παραγωγής θα εξαλείψει αυτόματα τις «εξορυξιστικές» αντιλήψεις –αντίθετα, η πάλη για «να φροντίζουμε τη φύση με σύνεση» θα πρέπει να συνεχιστεί για μια μακρά περίοδο μετά από το τέλος αυτού του συστήματος. Ωστόσο, η εξουσιαστική ιδεολογία δεν αιωρείται στον αέρα, αλλά είναι ριζωμένη στις κοινωνικές δομές. Η αντι-εξορυξιστική ιδεολογική μάχη είναι άρρηκτα δεμένη με τη μάχη ενάντια στις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις. Ειδικά με τη μάχη ενάντια στη μισθολογική εκμετάλλευση –που είναι στη πραγματικότητα μια μορφή «εξορυξιστικής» λεηλασίας του φυσικού πόρου που ονομάζεται εργατική δύναμη.

Όχι, η Γερμανία δεν είναι πρότυπο

Τούτων λεχθέντων, πρέπει να το παραδεχθούμε ταπεινά: όλες και όλοι εκείνοι που στοχάζονται πάνω σε μια κοινωνική απάντηση στη κλιματική πρόκληση βρίσκονται αντιμέτωποι με την ένταση που αναφέρει η Ναόμι Κλάϊν στο πρόλογο του βιβλίου της. Αυτό είναι απόρροια του γεγονότος ότι υπάρχει σήμερα μια ιλιγγιώδης άβυσσος ανάμεσα στον ακραίο αντικαπιταλιστικό ριζοσπαστισμό των μέτρων που επιβάλλεται αντικειμενικά να ληφθούν για να αποφευχθεί μια τρομερή καταστροφή και στο επίπεδο συνείδησης της μεγάλης μάζας του πληθυσμού. Η ακολουθητέα στρατηγική για να ριχτεί μια γέφυρα πάνω από αυτή την άβυσσο είναι αντικείμενο συζήτησης, και θα πήγαινε πολύ να κάναμε το δάσκαλο στην Κλάϊν. Όμως, ένα πράγμα μου φαίνεται ξεκάθαρο: στο ζήτημα του «πολιτικά εφικτού», δεν είναι καλά πληροφορημένη όταν φέρνει την ενεργειακή πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ, που βασίζεται στα feed-in-tariff, σαν παράδειγμα «πολιτικής που παίρνει αποστάσεις από τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία» (σελ. 131).

2014-11-27 04 Climate changeΤα feed-in-tariff είναι υποχρεωτικά τιμολόγια, που κάνουν τον πράσινο ηλεκτρισμό ανταγωνιστικό προς το «βρώμικο» ηλεκτρισμό. Όπως και τα πράσινα πιστοποιητικά, συγκεκριμενοποιούν τη φιλελεύθερη ιδέα ότι αρκεί η ενσωμάτωση των «εξωτερικών συνεπειών» για γίνουν οικο-συμβατές οι επενδυτικές αποφάσεις που βασίζονται στο κόστος-αποδοτικότητα. Στο περιβαλλοντικό επίπεδο, αυτή η ιδέα είναι καταδικασμένη να αποτύχει επειδή βάζει την ανάπτυξη της αγοράς των πράσινων τεχνολογιών πάνω από τις προσπάθειες μείωσης της ενεργειακής κατανάλωσης. Στο κοινωνικό επίπεδο, το γερμανικό σύστημα χρηματοδοτείται από μια προσαύξηση (Umlage) που παρακρατείται από τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού. Όλα τα νοικοκυριά πληρώνουν, αλλά η προσαύξηση αντισταθμίζεται και με το παραπάνω για εκείνους που έχουν επενδύσει στις ανανεώσιμες, καθώς πουλάνε τον ηλεκτρισμό σε υψηλή τιμή, εγγυημένη από το κράτος για 20 χρόνια. Τα μη προνομιούχα στρώματα πληρώνουν λοιπόν για τα προνομιούχα (άτομα, συνεταιρισμούς ή επιχειρήσεις).

Είναι αλήθεια ότι οι γερμανικοί δήμοι παράγουν και πουλάνε και αυτοί πράσινη ενέργεια. Σε αυτή τη περίπτωση, η κοινωνία επωφελείται φυσικά από μια επιστροφή με τη μορφή υπηρεσιών. Πρόκειται για μια θετική πλευρά του συστήματος, που η Κλάϊν έχει δίκιο να υπογραμμίζει, αλλά αυτό δεν αρκεί για να κάνει τη Γερμανία παράδειγμα προς μίμηση. Τρεις χιλιάδες επιχειρήσεις απαλλάσσονται του 80% της Umlage (πράγμα που αντιπροσωπεύει ένα δώρο 4 μέχρι 5 δισεκατομμυρίων Ευρώ το χρόνο). Απέχουμε πολύ από το δίκαιο αίτημα που διατύπωσε η Κλάϊν: να πληρώσουν τα ορυκτά τη μετάβαση. Αντί για αυτό, η ενεργειακή πολιτική της Μέρκελ βαθαίνει τις ανισότητες. Γενικότερα, η κυβέρνηση της καγκελαρίου συνεχίζει τη σκληρή πολιτική που πρώτος εφάρμοσε ο συνασπισμός των Πρασίνων και της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτή η πολιτική καταναγκάζει 8 εκατομμύρια ανθρώπους να δουλεύουν για λιγότερα από 8 ακαθάριστα ευρώ την ώρα. Η Γερμανία δεν είναι όντως ένα «πρότυπο που δείχνει πώς να αναπτύξουμε ιδιαίτερα γρήγορα πολύ αποκεντρωμένες κλιματικές λύσεις ενώ ταυτόχρονα πολεμάμε τη φτώχεια, την πείνα και την ανεργία», όπως η Κλάϊν ισχυρίζεται απερίσκεπτα (σελ. 136)…

Και αυτό δεν εκπλήσσει επειδή ένα τέτοιο «πρότυπο» δεν υπάρχει στο καπιταλισμό καθώς αυτός βασίζεται –το λέει πολλές φορές η Κλάϊν στο βιβλίο της- στη διπλή εκμετάλλευση της φύσης και της εργασίας. Το χάσμα ανάμεσα στον αναγκαίο ριζοσπαστισμό και στο πολιτικά εφικτό δεν μπορεί τελικά να καλυφθεί παρά μόνο με την ευκαιρία μιας μεγάλης κρίσης, μιας από εκείνες «τις εξαιρετικά σπάνιες και πολύτιμες στιγμές κατά τις οποίες το αδύνατο μοιάζει ξαφνικά δυνατό», όπως διαβάζουμε στο συμπέρασμα του βιβλίου. Εδώ, η συγγραφέας εγκαταλείπει το «πολιτικά εφικτό» για να ξαναγυρίσει στο ριζοσπαστισμό. Συμμεριζόμαστε την πεποίθησή της ότι μια τέτοια στιγμή θα έλθει, πως θα συμπέσει με μια ριζοσπαστική αμφισβήτηση της εξουσιαστικής ιδεολογίας και ότι «το πραγματικό ζητούμενο είναι να ξέρουμε τι θα κάνουν σχετικά με αυτό οι προοδευτικές δυνάμεις, ποια θα είναι η δύναμη και η εμπιστοσύνη με τις οποίες θα καταπιαστούν με αυτό το ζήτημα» ώστε «όχι μόνο να καταγγείλουν τον κόσμο όπως αυτός είναι σήμερα αλλά και να οικοδομήσουν τον κόσμο που θα μας διατηρήσει όλους στη ζωή» (σελ. 466). Πέρα από επιφυλάξεις και συζητήσεις που μπορεί να προκαλέσει στους οικοσοσιαλιστές, το βιβλίο της Ναόμι Κλάϊν είναι μια συμβολή μείζονος σημασίας σε αυτή τη μάχη.

(1) «This changes everything. Capitalism vs. the Climate», Alfred A. Knopf, Canada, 2014

Mετάφραση: Γ. Μητραλιά
ΠΗΓΗ: contra-xreos.gr

Read more...