Αυτή η κυνική διατύπωση αποτελεί μια διαφορετική αρχή για να ανακινήσει κανείς την ιστορία που ξεκινά από την 28η του Οκτώβρη και προχωρά στην αντοχή και τελικά τον μεγάλο αγώνα του λαού για την ελευθερία.
Ο λαός μας τότε όρθωσε ανάστημα στον κατακτητή από την πρώτη στιγμή που αυτός πέρασε τα σύνορα μας στα βουνά της Πίνδου μέχρι και την τελευταία που βοήθησε και αυτός να θαφτεί ο φασισμός βαθιά στο χώμα. Δεν υπάρχει άλλου τύπου επίτευγμα ανάλογο να συγκριθεί με τον αγώνα που δίνει ένας λαός για την λευτεριά του. Η αξία του αγώνα του λαού αναγνωρίσθηκε από όλους τους δημοκρατικούς λαούς του κόσμου μα πάνω από όλα έβαλε τη βάση για να ζήσουν οι επόμενες γενιές με δημοκρατία, ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Ένας μικρός λαός σήκωσε ανάστημα στις ναζιστικές ορδές. Το έχουμε ακούσει τόσες φορές που παύει να μας κάνει και εντύπωση. Όμως είναι τόσο εντυπωσιακό και σημαντικό ως μάθημα.
Ο μεγάλος αγώνας του λαού, από την πρώτη στιγμή στον πόλεμο αλλά και μετά ενάντια στον κατακτητή δίνει μαθήματα για το σήμερα. Από τους πρώτους πυρήνες αντίστασης στην Κρήτη (πρώτη οργανωμένη μορφή αντίστασης σε όλη την Ευρώπη) μέχρι την εποποιία του ΕΑΜ, χιλιάδες Ελλήνων (και όχι μόνο) δόθηκαν ολόψυχα στον αγώνα για την ελευθερία. Δείχνουν την αστείρευτη δύναμη ενός λαού (και όλων των λαών όταν μιλάμε για ένα παγκόσμιο πόλεμο ή έστω μιας σημαντικής συμμαχίας αυτών) όταν θέλει να ανατρέψει τους κατακτητές του. Η δύναμη αυτή πηγάζει καταρχήν από την ανάγκη και ακολούθως από το δίκιο.
Πως αλλιώς να ζήσει κανείς όταν δεν τον αφήνουν παρά να "περιμένει να πετάξουν οι Γερμανοί καμιά λεμονόκουπα για να πάμε να τη φάμε;". Τι άλλο να κάνουν οι μανάδες και οι γυναίκες ενός χωριού που οι Γερμανοί διατάζουν "την ΙΣΟΠΕΔΩΣΙΝ τούτων και την εκτέλεσιν παντός αρρένος Ανωγειανού όστις ήθελεν ευρέθη εντός του χωριού και περί αυτού εις απόστασιν ενός χιλιομέτρου";. Τι να κάνει ένας λαός όταν "καίγεται το θυσιαστήριο της Καισαριανής"; Η ανάγκη για την πάλη για τη λευτεριά συναντήθηκε με την παλικαριά αυτών "που δεν θέλουν να τους κλείσουν τα μάτια" και τον οργανωμένο αγώνα των ανθρώπων που έβαλαν πλάτη για να συγκροτηθεί το ΕΑΜ.
Για κάθε "νεκρό Γερμανό στρατιώτη εκτελούνταν 50 Έλληνες" - τόση ήταν η αναλογία της "αξίας της ζωής" των δικών μας με τους κατακτητές. Μα παρά τη συντριβή που προσπάθησαν να φέρουν στο λαό μας, όσοι δώσανε τον όρκο του ΕΛΑΣ άντεξαν να μην πάνε ούτε ένα βήμα πίσω.
"Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να `ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους."
Ξεχνά ότι αυτοί που δώσανε το αίμα τους είναι αυτοί που μετά ζήτησαν μόνο την ενότητα του λαού. Τα λάθη δεν αναιρούν το δίκιο. Στο τόπο μας, οι δοσίλογοι, οι πρώην ταγματασφαλίτες γίνανε η φρουρά της Αμερικανοκινούμενης ηγεσίας που σιγά-σιγά εγκαταστήθηκε. Όλες οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού ενώθηκαν για να "αποφευχθεί ο κομμουνιστικός κίνδυνος" ενώ καθώς σκοτώνανε και βάζανε φυλακή τους κομμουνιστές παράλληλα υποδούλωναν τον λαό στο σύνολο του.
Οι "ήρωες" γίνανε "συμμορίτες". Οι βόμβες Ναπάλμ τους κάψανε τη σάρκα και η δημοκρατία δεν άργησε να μπει "στο γύψο". Η καταχνιά ήρθε πάλι για επτά χρόνια. Άλλου τύπου, όχι αντίστοιχη μα πάλι καταχνιά. Είναι η μοίρα του λαού μας να είναι στο επίκεντρο των αντιθέσεων και για αυτό ο αγώνας του στη πορεία της ιστορίας απαιτεί "Ψυχή Βαθιά".
Μα οι λαοί νικούν αν δεν εξαφανιστούν. Και αυτή η κυνική αλήθεια κρύβει μέσα της μεγάλη δύναμη. Όσο δεν μπορούν να μας νικήσουν δεν τους μένει παρά να ανατραπούν και να φύγουν τρέχοντας. Όπως μας διδάσκει το τραγούδι...
"Άνθρωποι που δεν τους έπιανε το μάτι σου, παίρναν το βουνό μ’ ένα ντουφέκι στο χέρι.
Με το τίποτα, ο Γιάννης, ο Τάσος, ο Μανόλης, η Λένω, η Δέσπω, αυτή η σιωπηλή στρατιά,
αυτοί οι ωραίοι δικοί μας, σπρώχναν για καλά τον καιρό προς την ελευθερία και την ειρήνη.
Για μια ελευθερία που πριν έρθει φαινότανε τόσο πλατιά.
Και για μια ειρήνη που ακόμα γι’ αυτήν αγωνιζόμαστε». "
Αυτοί οι "άνθρωποι που δεν τους έπιανε το μάτι σου" κρύβουν μέσα τους το πάθος και την ανάγκη για τη λευτεριά. Η δύναμη τους ξεκινά από την ανάγκη και γεμίζει με το δίκιο. Το δίκιο που προκύπτει από το γεγονός ότι αυτοί και μόνο είναι οι δημιουργοί της ζωής. Αυτοί δουλεύουνε το χώμα. Αυτοί θρέφουνε τα ζώα. Αυτοί λιώνουν στο λιοπύρι της οικοδομής (αν έχουν δουλειά). Αυτοί ρουτινιάζουν στην ίδια και την ίδια γραμμή παραγωγής (αν την αφήνουν ανοιχτή). Αυτοί στραβώνουν τα μάτια τους στην κάθε μέρα ίδια οθόνη του υπολογιστή. Αυτοί περιμένουνε κάθε τουρίστα να τον σερβίρουν κοκτέιλ και σαλάτες. Αυτοί φέρνουν τη ζωή - αυτοί ζουν αυτό τον τόπο - σε αυτούς ανήκει. Μα κάθε φορά του τον κλέβουν. Άλλοτε με τα όπλα του αγκελωτού σταυρού. Άλλοτε με τα όπλα που ο ίδιος πλήρωσε. Σήμερα με μνημόνια και το Θεό του "Χρέους" και του "Ενιαίου Νομίσματος". Όταν μας λέγανε ότι "ανήκομεν εις την δύσιν" εννοούσαν κανονική σχέση ιδιοκτησίας...
Μα... "ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό". Είναι αδύνατον να πιστέψει κανείς ότι παρά τα λάθη επιλογών και πρακτικών μας ως λαός, εν τέλει θα ανεχτούμε για πάντα το σημερινό καθεστώς οικονομικής, πολιτικής και γεωστρατηγικής υποδούλωσης. Με τρόπο άλλο από ότι παλιά, μέσα από διαδρόμους που σήμερα οικοδομούνται η ελπίδα της ανατροπής φυτρώνει και το άνθος γίνεται καρπός. Ακόμα δεν φτάσαμε στο τέλος αυτού του επεισοδίου - ακόμα δεν είδαμε τη χαρά της νίκης και της λευτεριάς. Ακόμα ζούμε τη σαπίλα που μας φέρνουν.
Μα η νίκη θα έρθει. Η ιστορία διδάσκει ότι όσο και αν ο λαός τσακίζεται, στο τέλος βρίσκει τη δύναμη να ανασκουμπωθεί, να οργανωθεί και να νικήσει. Ίσως αυτό δεν απαντά τις άμεσες ανάγκες του κάθε ενός μα την ίδια στιγμή θεμελιώνει την αλήθεια: ότι μπορούμε να νικήσουμε. Στόχος μας πρέπει να είναι να το κάνουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Για να αποφευχθεί η καταχνιά και η ερήμωση, για να θαφτούν πίσω στις σελίδες της ιστορίας τα "αυγά του φιδιού". Για να γίνει ο λαός "νοικοκύρης στον τόπο του". Όπως πρέπει...
Κώστας Αλέξης
Posts
