Α. Χατζηστεφάνου: Επικίνδυνη κλιμάκωση της… εκεχειρίας

Πηγή: http://info-war.gr/

Αποστολή Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ

Στο αρχηγείο της πολιτοφυλακής στη Μακέγεφκα, λίγο έξω από την πόλη του Ντονέτσκ, τα παράθυρα είναι πάντα καλυμμένα με μαύρα χαρτόνια. Ο επικεφαλής των τοπικών δυνάμεων, γνωστός ως ο «Γκρεκ» λόγω της ελληνικής καταγωγής του, γνωρίζει ότι ένας ελεύθερος σκοπευτής θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να σκορπίσει τον θάνατο από εκατοντάδες μέτρα μακριά. Οταν μας υποδέχθηκε, χθες το πρωί, η πόλη συγκλονιζόταν για δεύτερη ημέρα από ισχυρότατες εκρήξεις του ουκρανικού πυροβολικού. Σε έναν μεγάλο χάρτη που έχει τοποθετήσει στον τοίχο δίπλα από το γραφείο του, μας έδειξε την τοποθεσία του αεροδρομίου όπου παραμένουν εγκλωβισμένοι εκατοντάδες Ουκρανοί στρατιώτες. «Ισως επιχειρούν μια ηρωική έξοδο, αλλά δεν πρόκειται να τους αφήσουμε» μας είπε ένας από τους επιτελείς του, που κρατούσε όλη την ώρα ένα αυτόματο όπλο.

Από τις συνεχείς βολές των αντιμαχόμενων δεν γλίτωσε τα τελευταία 24ωρα ούτε η αντιπροσωπεία του ΟΑΣΕ που επισκέπτεται εκτάκτως την περιοχή για να διαπιστώσει τυχόν παραβιάσεις της εκεχειρίας αλλά και να επισκεφθεί τους ομαδικούς τάφους που εντοπίστηκαν στα περίχωρα του Ντονέτσκ. Θραύσματα από οβίδες χτύπησαν την αυτοκινητοπομπή που τους μετέφερε σε περιοχές κοντά στο αεροδρόμιο. Από την πλευρά τους οι πολιτοφύλακες του Ντονέτσκ απάντησαν στα χτυπήματα με ομοβροντία πυρών από τα οποία, σύμφωνα με πληροφορίες, σκοτώθηκαν εννέα Ουκρανοί στρατιώτες.

Καθώς κλιμακώνονταν επικίνδυνα οι συγκρούσεις στο Ντονέτσκ, στα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης διέρρευσε χτες νέο σχέδιο που φέρεται να προετοίμασε ο πρόεδρος Ποροσένκο για την παροχή «ειδικού καθεστώτος» στις δύο «λαϊκές δημοκρατίες» που απαρτίζουν τη λεγόμενη Νοβοροσία. Αρκούσε όμως να περπατήσεις για λίγα λεπτά στις περιοχές του Ντονέτσκ που έχουν δεχτεί επιθέσεις από το ουκρανικό πυροβολικό για να καταλάβεις ότι τέτοιου είδους υποχωρήσεις από το Κίεβο δεν μπορούν πλέον να γεφυρώσουν το χάσμα. «Δεν περιμένω τίποτα από τη χούντα του Κιέβου» μας είπε μια ηλικιωμένη κυρία, ενώ μας έδειχνε τις τρύπες στα παντζούρια του διαμερίσματός της. Ύστερα γύρισε σε έναν πολιτοφύλακα και του φώναξε: «Και εσείς να πείτε να έρθουν να μου φτιάξουν τα τζάμια».

Για τους περισσότερους κατοίκους του Ντονέτσκ, αυτοί οι άνθρωποι με τις αταίριαστες μεταξύ τους στρατιωτικές στολές που κυκλοφορούν οπλισμένοι στους δρόμους της πόλης αποτελούν τον μόνο κρατικό φορέα. Από αυτούς περιμένουν να δώσουν λύσεις ακόμη και στα καθημερινά τους προβλήματα. Πολλοί από τους νέους στρατιωτικούς διοικητές και τους απλούς πολιτοφύλακες, που παράλληλα εκτελούν χρέη αστυνομικών αλλά ακόμη και τροχονόμων, ζούσαν πριν από λίγους μήνες ανάμεσά τους σαν μανάβηδες, οικοδόμοι και λογιστές.

Ένας από αυτούς, ο Βιτάλι, μας έδειχνε πώς έμαθε σε λίγες ημέρες να τοποθετεί πλαστικά εκρηκτικά σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. «Πριν από το καλοκαίρι ήμουν ασφαλιστής» μας είπε, ενώ κρατούσε μια σακούλα με πυροκροτητές. Γι’ αυτόν το Κίεβο θα είναι για πάντα η πρωτεύουσα μιας εχθρικής χώρας που υποτάχθηκε στις ΗΠΑ, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ και έστειλε τις φασιστικές δυνάμεις του Δεξιού Τομέα να σκοτώσουν τους συμπατριώτες του.

Εν τω μεταξύ, αίσιο τέλος φαίνεται να έχει και η αποστολή του αντιφασιστικού καραβανιού από την Ιταλία, την Ελλάδα και την Ισπανία. Ενα από τα μέλη του, ο Θάνος Ανδρίτσος, κατάφερε να φτάσει μαζί μας μέχρι το Ντονέτσκ, ενώ σήμερα ειδική αποστολή της κυβέρνησης της Νοβοροσίας αναμένεται να συναντηθεί με τους υπόλοιπους ακτιβιστές στα σύνορα της Ρωσίας με την Ουκρανία για να παραλάβει την οικονομική ενίσχυση που έχουν συγκεντρώσει.

Άρης Χατζηστεφάνυ

Εφημερίδα των Συντακτών 30/9/2014

Read more...

Οι νέες απεργίες στην Κίνα. Mέρος Πρώτο.

Των φίλων του gongchao* (Μετάφραση: Μαρία Ψωμά), Πηγή: https://barikat.gr

Ένα άρθρο “φίλων του gongchao” περιγράφει τις εξελίξεις στις απεργίες στην Κίνα τα τελευταία χρόνια, καθώς και την απεργία στα εργοστάσια παπουτσιών Yue Yuen στο Dongguan της νότιας Κίνας τον Απρίλιο του 2014.

Πριν μερικές μέρες, ξεκίνησε κι άλλη απεργία στα Yue Yuen, αυτή τη φορά στην πόλη Zhuhai. Το άρθρο στο gongchaο.orgτοποθετεί τα τεκταινόμενα στα εργοστάσια Yue Yuen στο πλαίσιο των αυξανόμενων απεργιών και τα μεταβαλλόμενα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους τα τελευταία χρόνια.

Η άμεση δράση είναι ένας σημαντικός τρόπος πολιτικής συμμετοχής στην Κίνα.

– SCMP, April 28, 2014[1]

Ο αριθμός των μεταναστών εργατών στην Κίνα έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Η Κίνα είναι η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη στον κόσμο, και σημαντικός κρίκος στην παγκόσμια αλυσίδα παραγωγής. Επομένως οι απεργίες εκεί έχουν επιπτώσεις στον κοινωνικοπολιτικό ιστό της χώρας και όχι μόνο. Πώς εξελίχθηκαν οι απεργίες στην Κίνα τα 20 τελευταία χρόνια, και τι τις χαρακτηρίζει σήμερα;

Στο βιβλίο τους, που εκδόθηκε στην Κίνα το 2012 και βασίστηκε σε συνεντεύξεις με απεργούς στο δέλτα του ποταμού Pearl (PRD), o Hao Ren και η ομάδα του περιγράφουν την εξέλιξη στη μαχητικότητα του εργατικού κινήματος από τη δεκαετία του '90[2].Μετά τη συντριβή της εξέγερσης στην Τιεν-Ανμεν το 1989 και το προσωρινό πάγωμα των αγοραίων μεταρρυθμίσεων που ακολούθησε, το κυβερνών Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (CCP) επέσπευσε την αναδιάρθρωση της κινεζικής οικονομίας από το 1992 και μετά.  Αυξήθηκαν οι ξένες επενδύσεις και εκατομμύρια ξένων εργατών μετακινήθηκαν στο  PRD και άλλες βιομηχανικές περιοχές, για να δουλέψουν στα νέα εργοστάσια. Οι συνθήκες εργασίας περιλαμβάνουν υψηλά ποσοστά εργατικών ατυχημάτων, χαμηλούς μισθούς, συχνά περιστατικά μη καταβολής μισθών, πολλές υπερωρίες και πολύ εντατικούς ρυθμούς εργασίας. Συχνοί και οι τραμπουκισμοί και τα περιστατικά κακοποίησης από εργοδηγούς, αλλά οι μετανάστες εργάτες αντιστάθηκαν με βία και κρυφές μορφές αντίδρασης. Το 1993-1994 εμφανίστηκε το πρώτο κύμα απεργιών σε ξένα εργοστάσια, όπως το ιαπωνικών συμφερόντων εργοστάσιο της Canon στο  Zhuhai. Το καθεστώς μετανάστευσης (hukou), που διαχωρίζει τον πληθυσμό σε αστικώς και μη διαβιούντες, προχώρησε σε ελέγχους, απελάσεις και αστυνομική βία κατά των “λαθραίων”. Το 1995, εμπλουτίστηκε η κινεζική εργατική νομοθεσία, και ταυτόχρονα, το υπουργείο εργασίας επενέβαινε τακτικά σε εργατικές διαμάχες. Σύμφωνα με τον Chris Chan, το κράτος ήθελε να “απορροφήσει τις ριζοσπαστικές εργατικές δράσεις σε νομικά κανάλια που ελέγχονταν από τις διοικήσεις”.[3]

Η είσοδος της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου το 2001 οδήγησε σε περισσότερες ξένες επενδύσεις. Παρά τη χαλάρωση του εσωτερικού καθεστώτος μετανάστευσης, τα νέα, προσανατολισμένα στις εξαγωγές, βιομηχανικά κέντρα όπως το PRD βίωσαν ελλείψεις σε εργατικό δυναμικό, γιατί αρκετοί (εν δυνάμει) μετανάστες αρνήθηκαν να δεχτούν τις άθλιες και κακοπληρωμένες δουλειές στα εργοστάσιά τους. Μεταξύ του 2003 και του 2007, αυξήθηκε γεωμετρικά ο αριθμός των ανεπίσημων απεργιών, και το PRD γνώρισε νέο κύμα απεργιών, ιδίως σε ξένες εταιρίες. Ο Jay Chen το βλέπει σαν «σημείο καμπής» στη διαδικασία ανάπτυξης μαζικών διαμαρτυριών στην Κίνα. [4]

Από τότε, οι συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια βελτιώθηκαν κάπως, μειώθηκε ελάχιστα η ένταση της εργασίας, μειώθηκαν οι υπερωρίες και η χρήση βίας κατά των εργατών. Οι ονομαστικοί μισθοί αυξήθηκαν σημαντικά, όπως καταδεικνύεται από τον κρατικό κατώτατο μισθό. Στην ειδική οικονομική ζώνη του Shenzen, για παράδειγμα, αυξήθηκε από 574 RMB το 2001 se 1000 Yuan το 2008. Αιχμηρή ήταν, όμως, και η αύξηση στις τιμές.

Ο Hao Ren και η ομάδα του περιγράφουν πώς οι απεργίες ξεκίνησαν με φυλλάδια και κινητά τηλέφωνα, και πώς οι διαμαρτυρίες σε άλλες εταιρίες προέκυπταν μέσω της μίμησης. Σύμφωνα με τον Chris Chan, τη δεκαετία του 2000, οι μετανάστες εργάτες έμαθαν επίσης να μεταφέρουν τη μάχη και έξω από τους τοίχους των εργοστασίων, στους δρόμους. Φώναξαν τα ΜΜΕ, έκλεισαν αυτοκινητοδρόμους και κυκλοφόρησαν δελτία τύπου στο διαδίκτυο. Εκτός από τους εργάτες της παραγωγής, σε πολλές περιπτώσεις στις απεργίες πήραν μέρος και χαμηλόβαθμοι managers, ακόμα και υπάλληλοι γραφείων. Οι αρχές απάντησαν επανειλημμένα με χρήση αστυνομικής βίας, ακόμα και με συλλήψεις απεργών.

Η παγκόσμια κρίση του 2008-2009 οδήγησε σε κύμα απολύσεων στην Κίνα, και ειδικότερα στο PRD. To Καθεστώς του ΚΚΚ ανέβαλε την προσυμφωνημένη αύξηση του κατώτατου μισθού, και επικαιροποίησε την εργατική νομοθεσία και τους μηχανισμούς διαμεσολάβησης, με σκοπό να ενδυναμώσει τον κρατικό μηχανισμό χειραγώγησης των αγώνων. Το κεφάλαιο χρησιμοποίησε την κρίση για να βελτιώσει το συντονισμό και την οργάνωσή του, και προσπάθησε να μετακυλήσει το κόστος της κρίσης στους εργάτες· και στο κράτος. Σε περιπτώσεις χρεωκοπίας, οι αρχές επανειλημμένα επενέβησαν και πλήρωσαν για τις καθυστερήσεις μισθών. Οι εργάτες απάντησαν με  αμυντικούς αγώνες ενάντια σε μετακινήσεις, απολύσεις, κλεισίματα εργοστασίων, τη μη καταβολή μισθών, κοκ.

Με την ανάκαμψη της οικονομίας το 2009-2010 και την επιστροφή στην έλλειψη εργατικού δυναμικού, οι συνθήκες άλλαξαν ξανά και ισχυροποιήθηκε η θέση των εργατών. Το 2010, ανέκαμψε νέο κύμα απεργιών. Ξεκίνησε από την απεργία των εργατών της Honda στο Foshan, που πέτυχαν 35% αύξηση μισθών. Σύμφωνα με το Hao Ren και την ομάδα του, μετά από αυτά οι εργάτες στάθηκαν πιο αποφασισμένοι, πιο αλληλέγγυοι και πιο επίμονοι. Με επιθετικές απεργίες, πέτυχαν γενική αύξηση μισθών, και σε ορισμένες περιπτώσεις απαίτησαν τα σωματεία να τεθούν υπό εργατικό έλεγχο.

Οι απεργίες συνεχίστηκαν με αμείωτη ένταση από το 2011 ως το 2013, γράφει το Εργατικό Επιμελητήριο Κίνας (CLB) σε πρόσφατη έκθεση, και οι μισθοί αυξήθηκαν επιπλέον 50% μεταξύ 2010 και 2013[5]. Πολλές εταιρίες προσπάθησαν να αντισταθμίσουν τους αυξημένους μισθούς κόβοντας υπερωρίες και μπόνους, εισάγοντας απολογισμούς εργασίας και αυξάνοντας τις περικοπές για σίτιση και στέγαση των εργαζομένων. Επιπλέον, το κεφάλαιο στράφηκε στη χρήση ενοικιαζόμενων εργαζομένων και συμβάσεων ορισμένου χρόνου για να ανταπεξέλθει σε διακυμάνσεις της παραγωγής – και να διχάσει τις δυνάμεις των εργατών. Το 2011, 60 εκατομμύρια εργάζονταν μέσω πρακτορείων προσωρινής εργασίας της Κίνας[6].

Μια ξεχωριστή απεργία που ξέσπασε τον Απρίλη του 2014 σκιαγραφεί τη σύγχρονη ταξική πάλη στο PRD:

Η Απεργία στα εργοστάσια παπουτσιών Yue Yuen στο Dongguan

Οι καπιταλιστές θα είναι πάντα καπιταλιστές.

– Εργάτης στα Yue Yuen που φτιάχνει παπούτσια Adidas μετά την απεργία στο Dongguan[7]

Σχεδόν 50.000 εργάτες και από τα έξι εργοστάσια παπουτσιών της Yue Yuen στην περιφέρεια Dongguan της νοτίου Κίνας[8] προχώρησαν σε απεργία τον Απρίλη του 2014 – η μεγαλύτερη απεργία μεταναστών που έπληξε ξένα συμφέροντα ως τώρα. Τα Yue Yuen, που διοικούνται από τον όμιλο  Pou Chen με έδρα την Ταϊβάν, είναι από τους μεγαλύτερους φασόν κατασκευαστές παπουτσιών στον κόσμο, έχοντας φτιάξει πάνω από 300 εκατομμύρια ζευγάρια το 2013 – το 20% της παγκόσμιας παραγωγής αθλητικών και casual παπουτσιών στον κόσμο[9]. Περισσότεροι από 400.000 εργαζόμενοι (2012) παράγουν παπούτσια για περισσότερες από 30 μάρκες όπως η Nike, η Adidas και η Reebok  σε εργοστάσια στην Κίνα, στην Ινδονησία και το Βιετνάμ[10].

Στο Dongguan, η Yue Yuen απασχολεί 60.000 εργάτες σε έξι εργοστάσια, παράγοντας κυρίως για λογαριασμό της Adidas και της Nike. Με υπερωρίες και μπόνους, οι εργαζόμενοι στα Yue Yuen (συμπεριλαμβανομένων και των διοικητικών) έχουν ένα μέσο μισθό της τάξης των 3000 yuan (ή 490 δολαρίων). Οι εργάτες της γραμμής παραγωγής, όμως, έχουν πρώτο μισθό 1.310 yuan και φτάνουν τα 2.200 με 2.800 yuan (350-400 δολάρια), αν συμπεριληφθούν ατομικά και ομαδικά μπόνους και προσαυξήσεις αρχαιότητας και συνέπειας. Αν οι παραγγελίες πέσουν και η παραγωγή καθυστερεί, οι μισθοί είναι ακόμα χαμηλότεροι[11].

Οι εργαζόμενοι στη γραμμή παραγωγής είναι κατά 70% γυναίκες. Στα εργοστάσια κατασκευής σόλων πλησιάζουν το 50%, ενώ στην κατασκευή καλουπιών πλειοψηφούν οι άνδρες. Πάνω από το 70% των εργαζομένων είναι στη Yue Yuen για περισσότερα από 5 χρόνια, με το 10-15% να εργάζεται εκεί πάνω από 10 χρόνια. Πολλοί από αυτούς τους έμπειρους εργάτες μπήκαν στη Yue Yuen στην ηλικία των 18 ή 19 ετών, μέσω συγγενών ή συντοπιτών τους, Κάποιοι έχουν ακόμα και παιδιά που δουλεύουν στα εργοστάσια. Οι έμπειροι εργάτες γνωρίζονται μεταξύ τους και αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των πρόσφατων αγώνων[12].

Οι σχέσεις μεταξύ της διοίκησης στην Ταϊβάν και του προσωπικού στην Κίνα (εργοδηγοί, υπεύθυνοι) από τη μια και των εργατών από την άλλη είναι τεταμένες (εκτός από το εργοστάσιο κατασκευής σόλων όπου οι περισσότεροι εργάτες είναι ικανοί και οι εργασιακές σχέσεις είναι πιο χαλαρές). Το ίδιο το προσωπικό (που συνήθως είναι συγγενείς ή συντοπίτες) μετρά την αποτελεσματικότητα της δουλειάς, και αν χρειαστεί επιπλήττει τους εργάτες και τους πιέζει να δουλέψουν γρηγορότερα για να αυξηθεί η παραγωγικότητα. Για παράδειγμα, αυτό που γινόταν σε δέκα εργατοώρες, τώρα πρέπει να γίνει σε οκτώ. “Η παραγωγικότητα της γραμμής συναρμολόγησης μετριέται πάντα με χρονόμετρο. Κάθε κίνηση απαιτεί συγκεκριμένο χρόνο. Και το αν είναι καλό το αποτέλεσμα καθορίζεται από αυτό το δεδομένο χρόνο. Άλλα οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές, οπότε πώς είναι δυνατόν να διατηρούν τον ίδιο ρυθμό με ακρίβεια σε όλο το οκτάωρο της εργασίας τους; Οι άνθρωποι κουράζονται και πάνε τουαλέτα. Αυτός ο τρόπος αξιολόγησης είναι παράλογος και απάνθρωπος.” (εργάτης στα Yue Yuen, Απρίλιος 2014)[13]

Τα τελευταία χρόνια, οι εργάτες στα Yue Yuen ενεπλάκησαν σε διαμαρτυρίες και μικρής κλίμακας απεργίες. Το 2008, για παράδειγμα, εκατοντάδες εργάτες σε εργοστάσιο καλουπιών, όντας δυσαρεστημένοι με τις συμβάσεις εργασίας τους, αρνήθηκαν να τις υπογράψουν. Ο εργοδότης κάλεσε την αστυνομία, η οποία έκλεισε τις πόρτες του εργοστασίου ώστε να μην μπορεί κανείς να πάει για δουλειά. Οι εργάτες τότε συγκεντρώθηκαν στην πύλη του κυβερνητικού μεγάρου της επαρχίας Dongguan[14]. Σε παλιότερους αγώνες, ακόμα και εργοδηγοί κινητοποιούσαν τους εργάτες αν δεν τους άρεσαν οι αποφάσεις της διοίκησης στην Ταϊβάν[15].

Η πιο πρόσφατη απεργία ξέσπασε όταν οι εργάτες ανακάλυψαν πως η εταιρία δεν κατέβαλλε το πλήρες ποσό της ασφάλισης ώστε οι εργάτες να πάρουν πλήρη σύνταξη[16]. Αντί της ασφαλιστικής συμμετοχής που ήταν ανάλογη με τον πλήρη μηνιαίο μισθό τους, κατέβαλλε την ανάλογη του τοπικού κατώτατου μισθού. Το κεφάλαιο της σύνταξης είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τους εργάτες, επειδή – και εφ' όσον καταβάλλονται οι πλήρεις εισφορές για αρκετά χρόνια – δικαιούνται σύνταξη ή ένα εφ' άπαξ ποσό αν αλλάξουν εργοδότη ή επαρχία.

Το κινεζικό κράτος εισήγαγε νέο σύστημα πρόνοιας, βασιζόμενο σε εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων, μετά τη διάλυση των λαϊκών κομμούνων της επαρχίας στις αρχές της δεκαετίας του '80, και την αναδόμηση και μερική κατάρρευση του παλιού συστήματος πρόνοιας στα αστικά κέντρα (“σιδερένιο πιάτο με ρύζι”) τη δεκαετία του '90. Όπως και να έχει, δεν καλύπτονται όλοι και το σύστημα υποχρηματοδοτείται, πλήττεται από διαφθορά και μη συμμόρφωση των εργοδοτών, και δεν λειτουργεί σωστά. Οι μικρές εταιρίες στην πλειοψηφία τους απλώς δεν πληρώνουν εισφορές, οι μεγαλύτερες, όπως η Yue Yuen πληρώνουν βάσει του κατώτατου - και όχι του πραγματικού – μισθού. Και οι δύο υποστηρίζουν ότι αλλιώς τα στενά περιθώρια κέρδους θα εξαφανίζονταν, και θα έχαναν τα πλεονεκτήματα του εργατικού κόστους[17]. Από την πλευρά της, η κυβέρνηση κάνει τα στραβά μάτια.

“Το εργοστάσιο μας κοροϊδεύει εδώ και δέκα χρόνια”, λέει μια εργάτρια στα Yue Yuen. ”Η περιφέρεια, το υπουργείο εργασίας, το υπουργείο κοινωνικής ασφάλισης και η εταιρία μας κοροϊδεύουν όλοι μαζί[18].” Άλλος ένας λόγος για τη συσσωρευμένη δυσαρέσκεια πίσω από την απεργία ήταν οι χαμηλοί μισθοί, που μάλιστα παρέμεναν στάσιμοι για καιρό. Κάθε φορά που αυξανόταν ο κατώτατος μισθός στο Dongguan, η Yue Yuen μείωνε τα μπόνους. Κάποτε τη θεωρούσαν καλό εργοστάσιο, αλλά όχι πια. Ο κύκλος εργασιών μεγαλώνει, και, όπως σχολίασε ένας εργάτης “οι εργάτες άρπαξαν την ευκαιρία να εκφράσουν το θυμό τους[19]”.

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ

---

* To gongchao (σημαίνει απεργία στα κινέζικα) είναι ένα project που ξεκίνησε το 2008 και έχει ως αντικείμενο τους εργατικούς αγώνες και τα κοινωνικά κινήματα στην Κίνα.  

[1] http://www.scmp.com/comment/article/1499178/china-cant-ignore-workers-well-being-if-it-wants-avert-strikes

[2] http://laborpoetry.com/forum.php?mod=viewthread&tid=492

[3] CHAN, Chris King-chi: "Contesting Class Organization: Migrant Workers’ Strikes in China’s Pearl River Delta, 1978-2010," International Labor and Working-Class History, Nr. 83 (Frühjahr 2013): 112–36.

[4] CHEN, Chih-Jou Jay: "Die Zunahme von Arbeitskonflikten in China: Ein Vergleich von ArbeiterInnenprotesten in verschiedenen Sektoren," in: Eggers, Georg, et al., Arbeitskämpfe in China. Berichte von der Werkbank der Welt (Vienna, 2013), 78–105.

[5] CLB (China Labour Bulletin): "Searching for the Union. The Workers’ Movement in China 2011-13," Februar 2014:http://www.clb.org.hk/en/sites/default/files/File/research_reports/searching%20for%20the%20union%201.pdf

[6]http://www.clb.org.hk/en/sites/default/files/File/research_reports/searching%20for%20the%20union%201.pdf

[7] https://portside.org/2014-05-07/plying-social-media-chinese-workers-grow-bolder-exerting-clout (παραπέμποντας σε ένα άρθρο των New York Times)

[8] Η Dongguan έχει γίνει μια βιομηχανική πόλη οχτώ εκατομμυρίων τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Πιεζόμενη μεταξύ της Shenzhen και της Guangzhou, είναι το κέντρο της εξαγωγικής οικονομικής δομής των φασόν κατασκευής, πχ της παραγωγής  εξαρτημάτων της συναρμολόγησης των προ-κατασκευασμένων στοιχείων σε προϊόντα προς μεγάλες διεθνείς φίρμες. Οι πιο πολλοί εργάτες είναι μετανάστες από αγροτικές περιοχές και άλλες περιφέρειες.

[9] http://www.4-traders.com/YUE-YUEN-INDUSTRIAL-HOLD-1412683/news/Yue-Yuen-Industrial--Strike-hit-footwear-company-resumes-production-18349136/

[10] http://www.yueyuen.com; http://www.bloomberg.com/news/2014-04-21/china-strike-at-nike-adidas-factory-extends-to-sixth-day.html;http://sinosphere.blogs.nytimes.com/2014/04/17/workers-strike-at-shoe-factory-over-benefits-dispute/?_php=true&_type=blogs&_r=0

[11] http://www.corpwatch.org/article.php?id=15947

[12] http://blog.sina.cn/dpool/blog/s/blog_ed2baf420101wdoo.html (Chinese) ,http://www.clb.org.hk/en/content/defeat-will-only-make-us-stronger-workers-look-back-yue-yuen-shoe-factory-strike

[13] http://www.clb.org.hk/en/content/defeat-will-only-make-us-stronger-workers-look-back-yue-yuen-shoe-factory-strike

[14] Ό.π.

[15] Ό.π.

[16] Οι κινέζικες εταιρίες υποχρεούνται να πληρώνουν εισφορές για συντάξεις, φαρμακετική περίθαλψη και την ανεργία, οι οποίες μπορεί να ξεπεράσουν κατά πολύ το 10 τοις εκατό του μισθού του εργαζόμενου, δες μια Αγγλική εξήγηση στο: http://www.china-briefing.com/news/2012/02/21/mandatory-social-welfare-benefits-for-chinese-employees.html και: http://www.chinalawblog.com/2013/11/china-employer-taxesemployee-taxes-are-we-having-fun-yet.html

[17] http://www.chinalaborwatch.org/news/new-482.html

[18] http://revolution-news.com/china-thousand-yue-yuen-nike-adidas-factory-workers-strike-unpaid-pensions/

[19] http://www.clb.org.hk/en/content/defeat-will-only-make-us-stronger-workers-look-back-yue-yuen-shoe-factory-strike

Read more...

Γ. Δελαστίκ: η ΕΕ δεν είναι ούτε σε Πόλεμο ούτε σε Ειρήνη

Του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Σαν υπνωτισμένοι συμπεριφέρονται όλοι οι Ευρωπαίοι. Απορροφημένοι από την οικονομική κρίση και τη λιτότητα που αναστατώνει εκ βάθρων τις ζωές όλων των λαών της Γηραιάς Ηπείρου, ούτε που συνειδητοποιούν σε βάθος πού οδηγούν την Ευρώπη μια σειρά αποφάσεις είτε της ΕΕ είτε των ηγετικών χωρών της. Νομίζουμε ότι ζούμε σε ένα ειρηνικό περιβάλλον και τα μόνα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι οικονομικής φύσης. Δεν δείχνουμε να έχουμε αντιληφθεί π.χ. ότι οι σχέσεις των κρατών της ΕΕ με τη Ρωσία, μετά την επιβολή κυρώσεων εκ μέρους της ΕΕ κατά της Μόσχας, έχουν γίνει πλέον πολύ πιο εχθρικές εδώ και τουλάχιστον ένα τέταρτο του αιώνα.

Οταν το ΝΑΤΟ αποφασίζει να συγκροτήσει δύναμη στρατιωτική που μπορεί να πολεμήσει εναντίον ρωσικών δυνάμεων στην Ουκρανία, καταλαβαίνουμε πού μπορεί να οδηγήσει μια τέτοια κίνηση; Φυσικά και δεν έχουμε πλέον σύγκρουση δύο κοινωνικοπολιτικών συστημάτων, όπως όταν υπήρχε η Σοβιετική Ενωση, αλλά το γεγονός αυτό καθόλου δεν μειώνει την απειλή πολέμου επειδή τώρα θα έχουμε ?πράγμα που ελπίζουμε ποτέ να μη γίνει? σύγκρουση δύο ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων. Αντιθέτως, αυξάνει κατακόρυφα τον κίνδυνο ακόμη και άμεσης στρατιωτικής εμπλοκής το γεγονός ότι πλέον δεν υφίσταται κανενός είδους κίνδυνος για το σύστημα! Πριν από δέκα χρόνια, όταν οι Αμερικανοί εισέβαλαν στο Ιράκ για να ανατρέψουν τον Σαντάμ, εκατομμύρια Ευρωπαίοι είχαν ξεχυθεί στους δρόμουςκαταδικάζοντας την εισβολή των ΗΠΑ.

Τώρα όμως μία μία οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις ?πρώτη η Γαλλία, ακολούθησε η Βρετανία και σίγουρα θα επιτεθούν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες? κάνουν επιδρομές με την πολεμική τους αεροπορία πλήττοντας στόχους τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ, με πρόσχημα τους τζιχαντιστές-μισθοφόρους των Αράβων που είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ! Ποιον κοροϊδεύουν; Τον Ασαντ θα ανατρέψουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ! Οπως ανέτρεψαν ήδη τον πρωθυπουργό του Ιράκ, πάλι με πρόσχημα την παρουσία των τζιχαντιστών μισθοφόρων στη χώρα! Κανείς Ευρωπαίος δεν διαμαρτυρήθηκε, επίσης, όταν οι Γάλλοι, οι Αγγλοι, οι Αμερικανοί, οι Ισραηλινοί και οι Αιγύπτιοι ανέτρεψαν τον Καντάφι στη Λιβύη και διέλυσαν ουσιαστικά τη χώρα, όπως διέλυσαν και το Ιράκ και θα διαλύσουν και τη Συρία μόλις ανατρέψουν τον Ασαντ! Ολες αυτές οι ευρωπαϊκές στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον τριών μέχρι στιγμής αραβικών κρατών και η διαρκής όξυνση των σχέσεων με τη Ρωσία κατά παράδοξο τρόπο εκλαμβάνονται από τους ευρωπαϊκούς λαούς ως κάτι το εντελώς ασήμαντο, κάτι κυριολεκτικά ανάξιο λόγου, κάτι που δεν τους απασχολεί καθόλου.

Δεν δείχνει να ανησυχεί κανένας από την δικαιολογημένη έκρηξη βίαιων αντιγερμανικών αισθημάτωνστις περισσότερες χώρες της ΕΕ, με εξαίρεση μόνο εκείνες που υπήρξαν συνεργάτες των ναζί κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν δείχνει να ανησυχεί κανένας από τους επαΐοντες για την ακραία περιφρόνηση που δείχνουν οι Γερμανοί εσχάτως προς τους Γάλλους, τινάζοντας στον αέρα τον «γαλλογερμανικό άξονα» και θίγοντας κατ' αυτόν τον τρόπο τα «άγια των αγίων» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δεν τρομάζει κανέναν η έξαρση του εθνικισμού σε όλες τις χώρες και η οχύρωση όλων των λαών που βλέπουν να κατακρημνίζεται το βιοτικό τους επίπεδο αποκλειστικά και μόνο στην εθνική ταυτότητα που συνεπιφέρει και το μίσος εναντίον των «ξένων», οι οποίοι ανακηρύσσονται ως «αιτία» όλων των δεινών του ντόπιου πληθυσμού.

Δεν ενδιαφέρεται κανένας να αντιληφθεί τις τραγικές συνέπειες που θα έχει σε πολιτικό επίπεδο αν παγιωθεί η πρωτιά της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Υποκρίνονται ότι δεν αντιλαμβάνονται πως η προώθηση του Εθνικού Μετώπου στην πρώτη θέση των κομμάτων της Γαλλίας σημαίνει ότι όλο και αυξανόμενη μερίδα της γαλλικής οικονομικής ελίτ στρέφεται προς τη Λεπέν να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της, μετά την παταγώδη αποτυχία των δύο τελευταίων Γάλλων προέδρων,του Νικολά Σαρκοζί και του Φρανσουά Ολάντ. Υποσχέθηκαν και οι δύο να αποκαταστήσουν σχέσεις με τις ΗΠΑ για να λειτουργήσουν οι σχέσεις αυτές ως αντίβαρο στην υπερβολική εξάρτηση από τη Γερμανία και κατέληξαν και οι δύο να γίνουν θλιβερά «σκυλάκια» της Μέρκελ. Ούτε τη δεκαετία του 1930 ανησυχούσε κανένας, όταν εμφανίζονταν ανάλογες καταστάσεις, τηρουμένων φυσικά των αναλογιών. Εμάς ομολογούμε ότι μας τρομάζει η σημερινή κατάσταση της ΕΕ!

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Read more...

Ν. Μπογιόπουλος: για τις στρεβλώσεις της οικονομίας (Video)

Read more...

Ν. Μπογιόπουλος: Είμαστε μια (κανονικότατη) Δημοκρατία…

Σε συνέντευξη της στον «Real FM» η κυβερνητική εκπρόσωπος κυρία Βούλτεψη δήλωσε χτες ότι στην Ελλάδα επικρατεί κανονική Δημοκρατία και όχι σοβιετική, όπως τόνισε…

    Συμφωνούμε απόλυτα με τη κυρία Βούλτεψη. Ορισμένες – πρόχειρες – αποδείξεις για την ορθότητα της διαπίστωσης της κυρίας Βούλτεψη είναι και οι εξής:

   Πρώτο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατόν να ψηφιστεί ένα Μνημόνιο με μόλις 151 ψήφους στη Βουλή. Το Μάη του 2010 η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή προς κύρωση το Μνηµόνιο. Ουδείς αμφισβήτησε ποτέ ότι το Μνηµόνιο συνιστά συν τοις άλλοις µια σύµβαση διεθνούς χαρακτήρα της Ελλάδας µε διεθνείς οργανισµούς. Αλλά γι’ αυτού του τύπου τις συµβάσεις το Σύνταγµα περιλαµβάνει ειδική διάταξη όσον αφορά την κύρωσή τους. Το άρθρο 28 του Συντάγµατος προβλέπει αυξηµένη πλειοψηφία 180 ψήφων για την κύρωσή τους από τη Βουλή. Η κανονική Δημοκρατία, όμως, τσαλαπάτησε ακόµα και το Σύνταγµά της. Ετσι δια χειλέων του (και συνταγµατολόγου) Ε. Βενιζέλου, κατοπινού διαδόχου του Γ.Παπακωνσταντίνου στη θέση του υπουργού Οικονοµικών και σημερινού αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σαμαρά, ακούσαμε ότιαρκούσε η εφαρμογή της «τυπικής» (!) διάστασης της δηµοκρατίας» και ότι για την κύρωση του Μνηµονίου αρκούσαν οι 151 ψήφοι.

   Θα μπορούσε, άραγε, να συμβεί κάτι τέτοιο αν η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν ήταν κανονική;….

    Δεύτερο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατόν, σε εντελώς άσχετο νοµοσχέδιο του Υπουργείου Εσωτερικών, να έχει κατατεθεί από τον Μάρτη του 2010 µια πολύ «περίεργη» τροπολογία. Με τη συγκεκριµένη τροπολογία και «κατά παρέκκλιση κάθε γενικής ή ειδικής διάταξης», όπως σαφώς τονίζεται, ο εκάστοτε πρωθυπουργός παρέχει στον... εαυτό του το δικαίωµα να αναθέτει µελέτες και έργα, να συγκροτεί επιτροπές και οµάδες εργασίας, να καθορίζει τις αµοιβές των µελών τους και κυρίως: µε την τροπολογία παραχωρείται στον πρωθυπουργό το αποκλειστικό δικαίωµα να αποφασίζει την παράδοση σε αυτές τις επιτροπές κάθε πληροφορίας και κάθε εγγράφου του κράτους, ακόµα κι αν –όπως αναφέρεται στην τροπολογία– αυτό το στοιχείο «χαρακτηρίζεται κρατικό απόρρητο ή εµπιστευτικό»...

    Θα γίνονταν  τέτοια πράγματα σε μια Δημοκρατία που δεν είναι κανονική;…

   Τρίτο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατόν με άλλη πραξικοπηματική τροπολογία να «νοµιµοποιείται» ο εκάστοτε υπουργός επί της Οικονοµίας να προχωρά σε όποια συµφωνία θέλει µε το ∆ΝΤ, την ΕΚΤ και τα ξένα κράτη της ΕΕ, για την οποία συµφωνία το κοινοβούλιο απλώς και µόνο θα... «ενηµερώνεται» (!), αφού αφαιρέθηκε από τη Βουλή ακόµα και η στοιχειώδης αστικοδηµοκρατική αρµοδιότητα να την επικυρώνει ή να την απορρίπτει! Η τροπολογία αναφέρει: «Τα µνηµόνια, οι συµφωνίες και οι συµβάσεις εισάγονται στη Βουλή για συζήτηση και ενηµέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους». Στις κανονικές Δημοκρατίες, απ΄ότι φαίνεται, η κύρωση µιας συνθήκης και µιας συµφωνίας µε ξένα κέντρα ανήκει στη δικαιοδοσία της «ενός ανδρός Αρχής» (!), της Αυτού Εξοχότητος του εκάστοτε υπουργού της εκάστοτε κυβερνήσεως των «Λουδοβίκων» και των «σωτήρων».

   Έτσι, μάλλον, θα λειτουργούν οι κανονικές Δημοκρατίες…

    Τέταρτο: Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα πώς θα ήταν δυνατόν να κατατεθεί τον Ιούνη του 2010 στη Βουλή η δανειακή σύµβαση µε την τρόικα για το θεαθήναι και μόνο; Αυτή η κατάπτυστη συµφωνία µε την οποία η Ελλάδα αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή που πρόκειται να αποκτήσει όσον αφορά τα περιουσιακά της στοιχεία, δεν κυρώθηκε ποτέ! Ναι! Κατέθεσαν στο κοινοβούλιο μια δανειακή σύμβαση που έθετε την Ελλάδα υπό το αγγλικό δίκαιο, αλλά µόνο... προς «ενηµέρωση». Όχι µόνο απαγορεύτηκε, τότε, στη Βουλή ακόμα και η διαδικασία της τυπικής επικύρωσής της, αλλά απαγορεύτηκε µέχρι και η συζήτηση για τη σύµβαση!

    Έτσι θα λειτουργούν, πιθανώς, οι κανονικές Δημοκρατίες. Οι συμβάσεις που υπαγορεύουν ότι «ούτε η Ελλάδα ούτε τα περιουσιακά της στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας…» (!),  στις κανονικές Δημοκρατίες δεν ψηφίζονται και δεν συζητούνται καν. Απλώς εφαρμόζονται…

***

     Όπως γίνεται αντιληπτό και σε σχέση με τα προηγούμενα, μπροστά δηλαδή στην τόση… κανονικότητα της Δημοκρατίας για την οποία επαίρεται η κυρία Βούλτεψη, θέματα όπως

-οι 462 (!) εφαρμοστικοί νόμοι των Μνημονίων που ψηφίζονται στο άψε σβήσε σε θερινά τμήματα και με (ν)τροπολογίες της νύχτας,

-τα 22.000 (!) άρθρα των νόμων των Μνημονίων που ψηφίζονται από υπουργούς χωρίς να τα έχουν διαβάσει,  

-οι 25 Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που επιβλήθηκαν εν είδει «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»  για να πίνεται «νόμιμα» το αίμα του λαού,

-οι δικαστικές αποφάσεις που καταργούν το χαράτσι αλλά δεν εφαρμόζονται και ανατρέπονται,

-οι δικαστικές αποφάσεις που δικαιώνουν τις καθαρίστριες αλλά δεν εφαρμόζονται,

-οι δικαστικές αποφάσεις που απαιτούν από τη «Χόχτιφ» την καταβολή του ΦΠΑ που έχει υπεξαιρέσει ύψους 600 εκατομμυρίων αλλά δεν εφαρμόζονται, 

-οι Μπαλτάκοι που είναι γραμματείς των υπουργικών συμβουλίων και εν τούτοις σαλιαρίζουν με τους ναζιστές,

    και μερικά (χιλιάδες) ακόμα παρόμοια… μικροζητήματα, θα πρέπει να θεωρούνται πταίσματα.  Ξέρετε, σε μια κανονική (αστική) Δημοκρατία, που προφανώς και δεν είναι σοβιετική, τέτοια πράγματα συνηθίζονται.    

email: mpog@enikos.gr 

Read more...

A. Ζαφείρης: Πάγωμα του Χρέους ή στην "Κατάψυξη" η Διαγραφή του;

(Δευτ. 29/9/14 -11:20)

Του ΑΝΔΡ. ΖΑΦΕΙΡΗ*

Δεν είναι η πρώτη φορά , ειδικά το τελευταίο χρόνο, που στελέχη του κόμματος, «προσαρμόζουν»  τη συνεδριακή θέση του ΣΥΡΙΖΑ τη σχετική με το θέμα του χρέους. « Επαναδιαπραγματευόμαστε τις δανειακές συμβάσεις και ακυρώνουμε τους επαχθείς όρους τους, θέτοντας ως πρώτο θέμα τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πραγματοποιώντας λογιστικό έλεγχο».

Αυτή είναι, η γνωστή σε όλους, θέση του συνεδρίου. Εννοείται  ότι κάθε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να διατυπώνει προβληματισμούςκαι προτάσεις, με την  διευκρίνιση ότι αυτές απηχούν προσωπικές απόψεις.

Η συνέντευξη του  Γ. Δραγασάκη, σχετικά με το «πάγωμα» του χρέους , συζητήθηκε και θα συζητηθεί.

«Αντί για «κούρεμα», μπορεί να υπάρξει απόσυρση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δηλαδή ένα μέρος του χρέους να αποσυρθεί από τις αγορές ή τους φορείς που το κατέχουν σήμερα και να κρατηθεί «παγωμένο» στα πλαίσια της ΕΚΤ. Η εν λόγω πρόταση έχει διατυπωθεί από πολλούς ευρωπαίους οικονομολόγους και επιστημονικά ιδρύματα.

Προφανώς και δε πρόκειται για μια απλή λεκτική αντικατάσταση. Η λέξη «απόσυρση» στη θέση της λέξης «διαγραφή».  Ο ίδιος ο Γ. Δραγασάκης διευκρινίζει ότι αναφέρεται στη συγκεκριμένη  πρόταση για απόσυρση, που έχουν διατυπώσει οι οικονομολόγοι Paris και Wyplosz.

Πρόκειται για ένα σχέδιο, που στη Ελλάδα  είχε πρωτοεισηγηθεί ο Φ. Σαχινίδης και ονομάζεται PADRE (Politically Acceptable Debt Restructuring in the Eurozone), σύμφωνα με το οποίο προβλέπεται η ύπαρξη ενός Οργανισμού Ειδικού Σκοπού (στη περίπτωση αυτή η ίδια η ΕΚΤ, στο εναλλακτικό σενάριο MADRE, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας -ESM)  που  θα αγοράζει το χρέος που έχουν εκδώσει οι χώρες μέλη της Ευρωζώνης  και θα το ανταλλάσσει  με ομολογίες μηδενικού επιτοκίου που θα εκδίδουν οι χώρες αυτές.

Η «ανταλλαγή»  θα είναι ανάλογη με το μερίδιο της χώρας στο κεφάλαιο της ΕΚΤ.

Στη πράξη βέβαια και τα δύο σχέδια προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα «αναθέρμανσης» της ευρωπαϊκής οικονομίας δίνοντας ώθηση στην «οικονομία-ατμομηχανή» της Γερμανίας και σε καμία περίπτωση δεν ευνοούν χώρες όπως η Ελλάδα. Ειδικά όταν το συγκεκριμένο σχέδιο, όπως έχει εκπονηθεί, προβλέπει ρητά ότι το «…δημόσιο χρέος δε μπορεί να  διαγραφεί. Θα πρέπει να εξυπηρετηθεί πλήρως».

Η κατεύθυνση που θα ακολουθήσει τελικά , μια  κυβέρνηση με κορμό (ή αυτοδύναμο) το ΣΥΡΙΖΑ,  θα κριθεί σε έναν πρωτόγνωρα πυκνό πολιτικό χρόνο. Και η εντολή διακυβέρνησης που θα λάβει ο ΣΥΡΙΖΑ  δεν θα είναι λευκή χρονοεπιταγή, με ορίζοντα τετραετίας.

Μοναδική του δύναμη θα αποτελεί η δυνατότητα διαμόρφωσης ενός νέου συσχετισμού δύναμης στη κοινωνία , μέσω της  ενεργοποίησης του λαϊκού παράγοντα. Και η τήρηση των ριζοσπαστικών του δεσμεύσεων αποτελεί μονόδρομο σε αυτή τη κατεύθυνση. Και δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και όχι το "πάγωμά" του για εκείνο ή το άλλο χρονικό διάστημα και το "φόρτωμά "του σε ανυποψίαστες μελλοντικές γενιές.

Read more...

Ντοπαρισμένοι ναζί και ο ναρκωμένος στρατός του Χίτλερ

Γιώργος Στάμκος, Πηγή: www.tvxs.gr

Μπορεί οι Ναζί να μην πρόλαβαν να κατασκευάσουν τα περίφημα “θαυματουργά όπλα”, που διαφήμιζε ο Χίτλερ, για να κερδίσουν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ωστόσο κατάφεραν να παρασκευάσουν “θαυματουργά χάπια”, τα οποία και χρησιμοποιήθηκαν μαζικά από τους Γερμανούς στρατιώτες και πιλότους για να διεξαγάγουν τον “αστραπιαίο πόλεμο” (Blitzkrieg), να εκτελούν εν ψυχρώ αθώους αμάχους, και να πολεμούν “μέχρις εσχάτων”. Αλλά ευτυχώς δε νίκησαν. Δεν ήταν λοιπόν μόνον η προπαγάνδα και η ναζιστική ιδεολογία που εμψύχωνε τους Γερμανούς στρατιώτες, αλλά και μια “εθνικοσοσιαλιστική μαστούρα” που προέρχονταν από μια σειρά από πρωτοποριακά, γερμανικής ανακάλυψης, ψυχότροπα, όπως η Μεθαμφεταμίνη, το MDMA (Ecstacy) κ.α, στα οποία ήταν εθισμένοι. Επίσης χρησιμοποιήθηκαν ευρέως από το γερμανικό στρατό η μορφίνη, ενώ έγιναν και πειράματα πάνω στο παραισθησιογόνο LSD. Ακόμη και η ναζιστική ηγεσία, αλλά και ο ίδιος ο “Φύρερ” Αδόλφος Χίτλερ, ήταν χρήστες και εξαρτημένοι αυτών των ουσιών... 

Ανατολικό Μέτωπο, χειμώνας του 1943, 30 βαθμοί υπό του μηδενός. Μια ομάδα περίπου πεντακοσίων στρατιωτών της Βέρμαχτ έχει περικυκλωθεί από τον Κόκκινο Στρατό, που έχει εξαπολύσει σφοδρή αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα. Οι Γερμανοί στρατιώτες είναι εξαντλημένοι και με το ηθικό τους πεσμένο. Τα πολεμοφόδια τελειώνουν και σκέφτονται να παραδοθούν ή να πεθάνουν ξαπλωμένοι στο παγωμένο χιόνι. Ούτε σκέψη για ν' αντεπιτεθούν και να διασπάσουν τον εχθρικό κλοιό. Την κρίσιμη εκείνη στιγμή ο γιατρός της μονάδας ανοίγει ένα ιατρικό κιβώτιο και βγάζει από μέσα του κουτιά με τα “θαυματουργά” χάπια Pervitin (Μεθαμφεταμίνη) και δίνει από δύο δισκία σε κάθε εξαντλημένο στρατιώτη. «Αποφάσισα να τους δώσω Pervitin καθώς άρχισαν να ξαπλώνουν στο χιόνι και να θέλουν μόνο να πεθάνουν», έγραφε στο ημερολόγιο του ο Γερμανός γιατρός: «Μετά από μισή ώρα οι άνδρες άρχισαν αυθόρμητα να αναφέρουν ότι αισθάνονταν καλύτερα. Άρχισαν να προχωρούν, ομαλά και πάλι».

Μια ώρα αργότερα η μέχρι πρότινος εξουθενωμένη ομάδα απέκτησε ξαφνικά μια απίστευτη ενεργητικότητα. Ήταν και πάλι έτοιμοι για τη μάχη. Όρμησαν δυναμικά κατά των ρωσικών στρατευμάτων, που αιφνιδιάστηκαν από την ξαφνική αντεπίθεση. Οι Γερμανοί στρατιώτες, νιώθοντας μια ασυνήθιστη ευφορία κατά τη μάχη, διασπούν τελικά τον κλοιό και, περνώντας μέσα από τις εχθρικές γραμμές, ενώνονται με τα υπόλοιπα στρατεύματα της Βέρμαχτ που υποχωρούσαν.

Στο ίδιο μέτωπο, στις 2 Φεβρουαρίου του 1943, τα υπολείμματα της άλλοτε κραταιάς Γερμανικής 6ης Στρατιάς στο Στάλινγκραντ υπό τον στρατηγό Φον Πάουλους παραδίδονται στο νικηφόρο Κόκκινο Στρατό, έπειτα από δύο μήνες ασφυκτικής πολιορκίας και συνεχόμενων μαχών και οδομαχιών στα παγωμένα χαλάσματα της πόλης του Βόλγα. Από τους ένα εκατομμύριο άνδρες της 6ης Στρατιάς, που στις 21 Αυγούστου του 1942 επιτέθηκαν στο Στάλινγκραντ, στις όχθες του Βόλγα, έχουν απομείνει μόνον 91.000 ρακένδυτοι και λιμοκτονούντες, που δεν είχαν δύναμη να σταθούν όρθιοι, αιχμάλωτοι, που τους περίμενε η κόλαση των στρατοπέδων της Σιβηρίας. Μετά την παράδοση των υπολειμμάτων της 6ης Στρατιάς στο Στάλινγκραντ, ένας σοβαρά τραυματισμένος Γερμανός στρατιώτης, που ήταν αναγκασμένος να περπατήσει εκατοντάδες χιλιόμετρα ως αιχμάλωτος σε θερμοκρασία 38 βαθμούς υπό το μηδέν, κατόρθωσε να επιζήσει με την βοήθεια του “θαυματουργού” Pervitin: «Περπατούσα σαν ήμουν σε έκσταση. Τα πληγωμένα μου πόδια κινούνταν αυτόματα, δεν ένιωθα το κρύο, την πείνα και την δίψα».

Ένας ντοπαρισμένος "αστραπιαίος πόλεμος"

Με την έναρξη του πολέμου και την επίθεση της Βέρμαχτ στην Πολωνία υπήρχαν ήδη πολλοί στρατιώτες που είχαν εθιστεί στη χρήση του Pervitin. Ένας νεαρός Γερμανός στρατιώτης έγραφε στους δικούς του από το μέτωπο της Πολωνίας στις 9 Νοεμβρίου του 1939: “Αγαπητοί γονείς και αδέλφια. Εδώ έξω είναι πολύ σκληρά κι ελπίζω να καταλάβετε γιατί σας γράφω μόνο κάθε τέσσερις μέρες. Σήμερα σας γράφω για να σας ρωτήσω αν μπορείτε να μου στείλετε χάπια Pervitin. Με αγάπη Hein”.

Συχνά οι Γερμανοί στρατιώτες, όντας εθισμένοι στη μεθαμφεταμίνη, επιζητούσαν το Pervitin ακόμη και σε λιγότερο οριακές καταστάσεις, όπου δεν ήταν θέμα ζωής και θανάτου. Στις 20 Μάιου του 1940, σύμφωνα με ένα πρόσφατο αποκαλυπτικό άρθρο της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail., ένας νεαρός στρατιώτης ονόματι Χάινριχ Μπολ (Heinrich Theodor Böll), ο διάσημος μετέπειτα Γερμανός συγγραφέας που το 1972 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, έγραφε από την πρώτη γραμμή του μετώπου στους γονείς του παραπονούμενος για την εξάντληση της μάχης και ζητούσε απεγνωσμένα κι άλλο pervitin: “Ίσως θα μπορούσατε να μου στείλετε λίγο περισσότερο Pervitin, ώστε να μπορώ να το έχω εφεδρικά”. Ο ίδιος, σε επιστολή του που έστειλε στις 19 Ιουλίου του 1940, έγραφε στους δικούς του, μη ζητώντας τίποτε άλλο εκτός από το: “Αν μπορείτε, σας παρακαλώ, στείλτε μου λίγο περισσότερο Pervitin”.

Φαίνεται πως ο “αστραπιαίος πόλεμος” (Blitzikrieg) της Βέρμαχτ, ειδικά κατά την πρώτη φάση της επίθεσης στην Πολωνία και κατόπιν στη Γαλλία (που καταλήφθηκαν σχεδόν κεραυνοβόλα), δεν θα ήταν και τόσο ταχύτατος αν δεν χορηγούνταν εκατομμύρια χάπια μεθαμφεταμίνης στους επιτιθέμενους Γερμανούς στρατιώτες ώστε να είναι ακούραστοι και να μην ξεμείνουν από ενέργεια ως την “τελική νίκη”. Ρίχνονταν στη μάχη μοιάζοντας με ντοπαρισμένα “ζόμπι”, εξού και όλη αυτή η παραφιλολογία και οι σύγχρονες ταινίες και τα κόμικ για τους Nazi Zombies... 

Αυτά τα χάπια μεθαμφεταμίνης ήταν τμήμα ενός γενικότερου σχεδίου του Γερμανικού Επιτελείου, το οποίο αποσκοπούσε να κάνει τους Γερμανούς πιλότους, ναυτικούς και στρατιώτες ικανούς για “υπεράνθρωπες” επιδόσεις. Η στρατιωτική ηγεσία των Ναζί φαίνεται πως ενθάρρυνε την ελεύθερη χορήγηση διεγερτικών χαπιών, όπως η μεθαμφεταμίνη, όπως επίσης και του αλκοόλ και των οπιούχων, προκειμένου τα “μαστουρωμένα” στρατεύματά τους να είναι σε θέση να επιφέρουν τη νίκη επί των αντιπάλων τους. Εκείνο όμως που δεν προέβλεψαν ήταν οι καταστροφικές παρενέργειες και ο εθισμός, που οδήγησε τελικά στη διάλυση του ηθικού αλλά και στη γενικότερη δυσφήμιση του γερμανικού στρατού που ξεπέρασε κάθε όρια αγριότητας, ειδικά στις κατεχόμενες χώρες.

Εξάρτηση και παρενέργειες της ναζιστικής ναρκωμανίας

Κι όταν το προέβλεψαν ήταν ήδη αργά. Όταν ο Γερμανός διοικητής Βάλτερ Φον Μπράου, κατέληξε στο δυσάρεστο συμπέρασμα πως τα γερμανικά στρατεύματα είχαν αρχίζει να εκτραχύνονται και να διαπράττουν “τις πιο σοβαρές παραβιάσεις της ηθικής και της πειθαρχίας”, ο πόλεμος ήδη έκλεινε εις βάρος τους. Στο μεταξύ έρχονταν στο γερμανικό επιτελείο συχνές αναφορές για αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ των στρατιωτών, για αφύσικα ατυχήματα, για κακομεταχείριση των υφισταμένων, για βία προς ανώτερους αξιωματικούς, για εγκλήματα που αφορούσαν “μη φυσιολογικές σεξουαλικές πράξεις”, αλλά αυτά δεν ήθελαν να τα διασυνδέσουν -λόγω και του κόμπλεξ ανωτερότητας που τους διακατείχε- με τη χρήση και κατάχρηση των ψυχοτρόπων ουσιών και του αλκοόλ. Ωστόσο η πικρή αλήθεια ήταν πως όλα αυτά έθεταν, αν μη τι άλλο, σε κίνδυνο την “πειθαρχία εντός του στρατεύματος”.

Η ειρωνεία βέβαια είναι πως και οι ίδιοι οι Γερμανοί στρατιωτικοί γιατροί πειραματίζονταν πάνω στον εαυτό τους στη χρήση των ψυχοτρόπων ουσιών. Είχαν έτσι και οι ίδιοι εμπειρία από “πρώτο χέρι”. Ειδικά σε σχέση με τη μορφίνη που ήταν και το κύριο ναρκωτικό και αναλγητικό σε περιπτώσεις βαριών τραυματισμών κατά τη διάρκεια της μάχης. Η χρήση και η κατάχρηση της μορφίνης ήταν άλλο ένα πρόβλημα της ναζιστικής ναρκωμανίας, που δεν μπόρεσε να αποφευχθεί. Ο καθηγητής Otto Wuth, που υπηρετούσε στο γερμανικό στρατό διεξάγοντας σχετική έρευνα έστειλε μια αναφορά τον Φεβρουάριο του 1941 με τίτλο “Πρόταση για την Καταπολέμηση της Μορφινομανίας”. Με βάση την έρευνά του συμπέρανε και πρότεινε πως όλοι οι τραυματίες στρατιώτες που εθίστηκαν στη μορφίνη κατά τη διάρκειας της νοσηλείας τους θα έπρεπε να καταγράφονται σε κεντρικό επίπεδο και θα έπρεπε στη συνέχεια να αποστέλλονται σε ειδικά κέντρα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά. “Μ' αυτόν τον τρόπο”, υποστήριζε ο καθηγητής Wurth, “οι τοξικομανείς της μορφίνης, θα καταγράφονταν και θα παρακολουθούνταν ώστε να εμποδίζονταν να γίνουν εγκληματίες”.

Αντίθετα με ορισμένους Γερμανούς επιστήμονες η ηγεσία των Ναζί -μέρος της οποίας ήταν κι αυτή εθισμένη στα ναρκωτικά (βλέπε Γκέρινγκ)- δεν ήταν πιο επιεικής απέναντι μ' αυτούς που έγιναν τοξικομανείς. Ο λόγος ήταν πως η ηγεσία της Βέρμαχτ εξέφρασε την ανησυχία πως θα μπορούσε κάποια στιγμή να ζητηθεί αποζημίωση εκ μέρους των στρατιωτών και των οικογενειών τους, επειδή εκείνη ήταν στην πραγματικότητα υπεύθυνη για τη μαζική διανομή ψυχοτρόπων χαπιών στους στρατιώτες του μετώπου.

Είναι ωστόσο γεγονός πως προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όλο και πιο νέοι, ακόμη και έφηβοι Γερμανοί επιστρατεύονταν για να πολεμήσουν και πολλοί απ' αυτούς προτρέπονταν να χρησιμοποιούν αλκοόλ και ψυχοτρόπες ουσίες, όπως η μεθαμφεταμίνη για να πάρουν θάρρος και να αντέξουν. Τα ναρκωτικά αυτά ήταν βέβαια πρόβλημα, όμως οι Ναζί αξιωματούχοι αρνούνταν να δουν τις επιπτώσεις τους στην υγεία και στη συμπεριφορά των στρατιωτών τους, αρκεί να μπορούσαν να πολεμήσουν.

Ένα Pervitin κάθε 100 χιλιόμετρα

Η πολεμική μηχανή των Ναζί φαίνεται πως ήταν “καλολαδωμένη” και λειτουργούσε, στην αρχή τουλάχιστον του πολέμου, αποτελεσματικά εξ αιτίας και της μαζικής κατανάλωσης ψυχοτρόπων ουσιών και ειδικά του Pervitin (μεθαμφεταμίνη). Η χρήση αυτών των ουσιών από τα γερμανικά στρατεύματα ήταν κάτι το συνηθισμένο, αν μη τι άλλο για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και “παραγωγικότητας”, δηλαδή για να σκοτώνουν χωρίς κούραση και τύψεις ακόμη περισσότερους εχθρούς και αμάχους σ' έναν πόλεμο που είχε χαρακτηριστεί ως “τελικής εξόντωσης”. Ήταν άλλωστε ένα ναρκωτικό που ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία, την ιδεολογία και την Κοσμοθεωρία (Weltnaschauung) των Ναζί, που έβλεπαν τον πόλεμο ως έναν ολοκληρωτικό αγώνα που στόχο είχε την επικράτηση της “Αρίας Φυλής” και την εξόντωση ή την υποδούλωση των άλλων “κατώτερων” φυλών. 

Στις μονάδες των τεθωρακισμένων το Pervitin ήταν επίσης γνωστό και ως "Panzer Chokolat". Ένας Γερμανός διοικητής μονάδας τεθωρακισμένων, ο Hans von Luck, που μετατέθηκε από την Ρωσία στη βόρεια Αφρική, τον Ιανουάριο του 1942 είχε διατάξει τον οδηγό του: «Θα οδηγούμε χωρίς διαλείμματα μέχρι να βγούμε από την Ρωσία. Θα αλλάζουμε ο ένας τον άλλο κάθε 100 χιλιόμετρα. Θα παίρνουμε Pervitin και θα σταματούμε μόνο για ανεφοδιασμό με καύσιμα».

Εδώ παρατηρούμε πως η χρήση της ψυχοτρόπου ουσίας δε γινόταν περιστασιακά, αλλά με πρόγραμμα και “γερμανική μέθοδο” ώστε να επιτευχθεί το “βέλτιστο αποτέλεσμα”. Έτσι, δεν ήταν απλά οι στρατιώτες θύματα της απληστίας των γερμανικών φαρμακοβιομηχανιών, όπως της Temmler Werke, αλλά κυρίως ενεργούμενα της προσπάθειας του Επιτελείου και των αξιωματικών τους να υποβοηθήσουν τη θετική γι' αυτούς έκβαση του πολέμου με την χρήση των ψυχοτρόπων φαρμάκων.

Αναζητώντας το "τέλειο ναρκωτικό"

Ακόμη και προς το τέλος του πολέμου, όταν όλα φαίνονταν πως βαίνουν εναντίον τους, οι Ναζί αξιωματούχοι ευελπιστούσαν για κάποιο “θαυματουργό χάπι” που θα ενεργοποιούσε τα στρατεύματα τους ώστε να επιφέρουν την πολυπόθητη γι' αυτούς “τελική νίκη”. Στις 16 Μαρτίου του 1944, στο λιμάνι του Κιέλου της βόρειας Γερμανίας, ο Αντιναύαρχος Hellmuth Heye (που μεταπολεμικά έγινε στη Δυτική Γερμανία βουλευτής του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος CDU), ζήτησε από τους Γερμανούς επιστήμονες να παρασκευάσουν ένα φάρμακο που θα μπορούσε να κρατήσει τους Γερμανούς στρατιώτες πανέτοιμους για μάχη, ακόμη κι αν τους ζητούνταν ν' αγωνιστούν πέραν του συνηθισμένου και ταυτόχρονα να τους ενίσχυε την αυτοεκτίμηση και το ηθικό τους. 

Πράγματι λίγο αργότερα στο Κίελο ο Γερμανός φαρμακολόγος Gerhard Orzechowski παρουσίασε στον Αντιναύαρχο Heye ένα “θαυματουργό” χάπι με την κωδική ονομασία D-IX. Επρόκειτο για ένα σκεύασμα που περιείχε ένα μείγμα από πέντε χιλιοστόγραμμα κοκαϊνης, τρία χιλιοστόγραμμα Pervitin και πέντε χιλιοστόγραμμα Eukodal (σκεύασμα με βάση τη μορφίνη). Ήταν δηλαδή ένα πραγματικό ναρκωτικό “κοκτέιλ μολότοφ”, ικανό να διεγείρει ακόμη και μισοπεθαμένους! Αν οποιοσδήποτε σήμερα διακινούσε ένα τέτοιο σκεύασμα θα κατέληγε σίγουρα στη φυλακή με πολυετή κάθειρξη. Όχι όμως οι Ναζί εκείνης της εποχής που χρησιμοποιούσαν τέτοιου είδους ναρκωτικά σε καθημερινή βάση και για χάρη του “ανώτερου” σκοπού τους. Τελικά αυτό το χάπι-δυναμιτής δοκιμάστηκε στα μέλη του πληρώματος ενός μικρού γερμανικού υποβρυχίου και ποιος ξέρει που αλλού, αλλά δεν πρόλαβε να χρησιμοποιηθεί μαζικά γιατί στο μεταξύ ο πόλεμος τέλειωσε...

* O Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας και δημιουργός του περιοδικού Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com).

Παραπομπές: 

Fabienne Hurst, WWII Drug: The German Granddaddy of Crystal Meth, Der Spiegel, 30.5.2013 # Andreas Ulrich, The Nazi Death Machine: Hitler's Drugged Soldiers, Der Spiegel,6.05.2005 # Steve Robson: Nazis on narcotics: How Hitler's henchmen stayed alert during war by taking CRYSTAL METH, Dailymail, 1.06.2013 # Hitler the drug addict: How he used a cocktail of drugs including cocaine to make him a 'Nazi superman', Dailymail, 24.8.2013 # A Brief History of Methamphetamine: Methamphetamine Prevention in Vermont Government of Vermont. Retrieved 29.12012. # Colin A. Ross, Οι Γιατροί της CIA, Λιβάνης 2011 # Γιώργος Στάμκος, Mind Control: O Πόλεμος για τον Έλεγχο του Νου, Άγνωστο 2005 # Harry Shapiro, Drugs: Ένας Πλήρης Οδηγός για τις Νόμιμες και Παράνομες Ουσίες, ΚΕΘΕΑ 2009 # Ψυχεδέλεια και Ψυχότροπα (ειδική έκδοση), εκδ. Άγνωστο 2009 # Ravenscroft, Travor, Η Απόκρυφη Ιστορία του Ναζισμού, Αρχέτυπο 2001# Κάισλερ Άρθουρ, Ο Κομισάριος και ο Γιόγκι, Γαλαξίας, 1962 # Lee M. and Shlain B. Acid Dreams: The CIA, LSD and the Sixties Rebellion, Grove Press, 1986 # Gordon Thomas, Journey into Madness: Τhe True Story of Secret CIA Mind Control and Medical Abuse, Bantam Books, USA, 1989 # Stephen Snelders and Toine Pieters, Social History of Medicine, Oxford University Press, 19.02.2011

Read more...

Ν. Μπογιόπουλος: Ελλάδα: “Η χώρα με τον δεύτερο αυξανόμενο πληθυσμό πολυεκατομμυριούχων στην Ευρώπη”!

Στοιχείο πρώτο: Σύμφωνα με τα στοιχεία-σοκ που ανακοίνωσε το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής οι Έλληνες που ζουν σε συνθήκες ένδειας, φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού ανέρχονται στα 6,3 εκατομμύρια!

    Στοιχείο δεύτερο: Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ μόνο μέσα σε ένα χρόνο, από το 2012 στο 2013, τα νοικοκυριά που είχαν τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν θέρμανση για τα σπίτια τους μειώθηκαν κατά 31,3%...

    Στοιχείο τρίτο: Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΑΕΔ το ποσοστό ανεργίας των νέων ανήλθε μεσοσταθμικά το 2013 στο 58,3%...

    Τα προηγούμενα δεδομένα αξίζει να συγκριθούν με ένα ακόμα στοιχείο. Προέρχεται από την έρευνα της εταιρείας «Wealth-Χ» με έδρα τη Σιγκαπούρη και της ελβετικής τράπεζας UBS. Η έρευνα αφορά στην καταγραφή των υπερδισεκατομμυριούχων ανά τον κόσμο. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

    Στοιχείο τέταρτο: Στην Ελλάδα το 2014 είχαμε 11 τον αριθμό Έλληνες κροίσους από 9 που είχαν καταγραφεί το 2013, οι οποίοι αύξησαν την περιουσία τους από τα 16 δισ. δολάρια στα 18 δισ. δολάρια (14,2 δισ. ευρώ). Σύμφωνα με την ίδια έρευνα επιβεβαιώνεται η τάση που είχε καταγραφεί από πέρσι στην αντίστοιχη έκθεση της «Wealth-Χ» στην οποία τονιζόταν ότι όσον αφορά τα άτομα με περιουσία μεγαλύτερη των 30 εκατ. δολαρίων η Ελλάδα έχει αναδειχτεί «η χώρα με τον δεύτερο αυξανόμενο πληθυσμό πολυεκατομμυριούχων στην Ευρώπη»(A. Γιαννίκος, http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=447986) …

    Από τα παραπάνω προκύπτουν τα εξής:

    Συμπέρασμα πρώτο: Η Ελλάδα έχει μετατραπεί παγκοσμίως σε ένα ανελέητο πειραματικό εργαστήριο του πιο αδυσώπητου καπιταλισμού. Στο όνομα της κρίσης και της τάχα μου «αντιμετώπισής της» ο μοναδικός νόμος που βασιλεύει είναι ο κεφαλαιοκρατικός νόμος της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου στα χέρια των πολυεθνικών και των μονοπωλίων. Παίρνουν από τους πολλούς τα πάντα και τα δίνουν όλα στους λίγους!

    Στην Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων ανθρώπων, τα 6,3 εκατομμύρια έχουν περιπέσει στην ένδεια, αλλά την ίδια ώρα τα θησαυροφυλάκια της ολιγαρχίας μεγεθύνονται κατά ρυθμό ευθέως ανάλογο των κοινωνικών ερειπίων. Στην Ελλάδα των 6,3 εκατομμυρίων φτωχών, μόλις 11 άνθρωποι, ποσοστό 0,00011% του πληθυσμού, κατέχει πλούτο που αντιστοιχεί σχεδόν στο 10% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας! Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε «υπόδειγμα» χώρας που  οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.

    Συμπέρασμα δεύτερο: Αυτοί που κυβέρνησαν, που επί δεκαετίες διαχειρίστηκαν τα κοινά για λογαριασμό βιομηχάνων, τραπεζιτών, εργολάβων, «νταβατζήδων», τοκογλύφων και κερδοσκόπων, είναι εκείνοι που χρεοκόπησαν, που ξεφτίλισαν και κατάντησαν τον ελληνικό λαό εδώ που τον κατάντησαν. Αλλά είναι οι ίδιοι που παριστάνουν τους «σωτήρες». Και ενώ καμώνονται τους «σωτήρες» το αποτέλεσμα της «σωτηρίας» είναι η αποθέωση των αβυσσαλέων κοινωνικών ανισοτήτων ανάμεσα στην συντριπτική πλειοψηφία του λαού και σε μια απειροελάχιστη «κάστα» εκπροσώπων της χρηματιστικής ολιγαρχίας.

    Συνεπώς: Αν οι «σωτήρες» μας αν γνώριζαν τι σημαίνει πολιτική τσίπα και πολιτικό φιλότιμο (στα οποία συχνά αναφέρονται), θα είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε δυο επιλογές:

    α) Ή θα έβαζαν μια πέτρα στο λαιμό τους και θα εκλιπαρούσαν γονατιστοί να ανοίξει η γη και η θάλασσα για να τους καταπιεί ή β) θα εμφανίζονταν ενώπιον των εκατομμυρίων μισθοσυντήρητων, χαμηλοσυνταξιούχων, ανέργων, πτωχευμένων, και θα τους έλεγαν ένα και μόνο πράγμα:

«Ελληνίδες και Έλληνες, σας ζητάμε συγνώμη, αλλά ξέρουμε ότι με το κακό που σας προκαλέσαμε είναι αδύνατο να μας συγχωρήσετε. Γι' αυτό ως ελάχιστη ένδειξη ντροπής και ανάληψης των ευθυνών μας, σας δηλώνουμε ότι εξαφανιζόμαστε από προσώπου Γης και ότι το μόνο πια που σας ζητάμε είναι, αν μπορείτε, να μας ξεχάσετε».

    Αυτό θα έκαναν!

    Φυσικά, δεν μας διαφεύγει ότι μια τέτοια προσέγγιση ακούγεται πολύ… «λαϊκιστική» στα ευερέθιστα αυτάκια των δυναστών του λαού. Όπως, επίσης, δεν μας διαφεύγει το κυριότερο: Ότι η πολιτική, ως έκφραση συμφερόντων, ταξικών συμφερόντων, δεν διεξάγεται ούτε με όρους τσίπας, ούτε με όρους φιλότιμου, ειδικά μάλιστα όταν μιλάμε για εκείνη την πολιτική που υπηρετεί τους λίγους, βασανίζοντας τους πολλούς.

    Αντίθετα, στον πραγματικό κόσμο, εδώ που η «αυτοκριτική» είναι το συγχωροχάρτι για τις νέες αγιοαμαρτίες, έχουμε την πολιτική κάστα των δήθεν «σωτήρων», όλους αυτούς που οι Ηρόστρατοι και οι Γουλιμήδες δεν πιάνουν μπροστά τους χαρτωσιά, οι οποίοι διαθέτουν από πάνω και το απερίγραπτο θράσος να ποζάρουν σαν «σοφοί», σαν «Μεσσίες»!

    Θα ’λεγε κανείς ότι είναι πραγματικά απίθανο να παριστάνουν τους «σωτήρες» οι Ηρόστρατοι. Το πιο απίθανο, όμως, είναι ότι ο ελληνικός λαός τους ανέχεται – ακόμα – να δίνουν τέτοιου είδους παραστάσεις και να βαφτίζουν «μονόδρομο» την παραμονή του κόσμου της εργασίας σε ένα πολιτικό και οικονομικό καθεστώς που τον εξανδραποδίζει…

email: mpog@enikos.gr 

Read more...

Α. Χατζηστεφάνου: "Ποια Εκεχειρία;"

Ο ΑΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΝΤΟΝΕΤΣΚ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΑΥΤΗ ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ

Όταν φτάσαμε τον βρήκαμε να κάθεται δίπλα σε ένα καπνισμένο λάκκο στην αυλή του σπιτιού του, στη Μακεγέφσκα, λίγα χιλιόμετρα από την πόλη τουΝτονέτσκ. ''Πριν από λίγη ώρα'' ,μας είπε ο Αντρέι ''με κάλεσαν να επιστρέψω γιατί ένας όλμος χτύπησε το σπίτι μου και σκότωσέ τη μητέρα μου''.

Δεν πρόλαβε να τη δει. Στο σπίτι υπήρχαν μόνο μέλη της ''αστυνομίας'' της αυτοανακηρυγμένης Λαικής Δημοκρατίας του Ντονέσκ, που πραγματοποιούσαν μια πρόχειρη αυτοψία. ''Αυτό συνιστά το τέλος τηςεκεχειρίας''; ρώτησα με αφέλεια έναν πάνοπλο πολιτοφύλακα πού στεκόταν δίπλα μου, ενώ την ίδια στιγμή ακούγαμε ισχυρές εκρήξεις σε απόσταση λίγων χιλιομέτρων. ''Ποια εκεχειρία''; μου απάντησε με ύφος ειλικρινούς απορίας σαν να μην είχε ακούσει ποτέ ότι οι ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας έχουν αποφασίσει κατάπαυση πυρός με τις ένοπλες ομάδες της περιοχής.

ΗΧΟΙ ΟΛΜΩΝ

Για αρκετές εβδομάδες οι κάτοικοι του Ντονέτσκ ξυπνάνε και κοιμούνται με ήχους όλμων που εξαπολύουν οι τελευταίες ουκρανικές δυνάμεις που παραμένουν αποκλεισμένες στο αεροδρόμιο της πόλης. Με τα τελευταία όπλα που έχουν στη διάθεση τους πραγματοποιούν τυφλά χτυπήματα σε κατοικημένες περιοχές και δέχονται την απάντηση των ενόπλων το Ντονέτσκ. ''Είναι φασίστες του Δεξιού Τομέα δεν πρόκειται να παραδοθούν'' ,μου εξηγούσε λίγες ώρες νωρίτερα ένας άλλος πολιτοφύλακας.

Τον είχα συναντήσει το πρωί σε μια περίεργη τελετή που πραγματοποιήθηκε στο Σαούρ Μαγκίλα, ένα από τα σημαντικότερα πεδία μάχης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ανάμεσα στις ναζιστικές δυνάμεις του Χίτλερ και τον Κόκκινο Στρατό.

Δεκάδες πολιτοφύλακες και απλοί πολίτες προσεύχονταν μπροστά σε μια εικόνα της Παναγίας, που είχε μεταφερθεί γι' αυτόν το λόγο από τη Μόσχα. Στο βάθος κυμάτιζε μια σημαία με σφυροδρέπανο, ενώ τριγύρω έστεκαν τα απομεινάρια από ένα μνημείο σοσιαλιστικού ρεαλισμού για τα θύματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Δίπλα στην εικόνα της εκατοντάδες λουλούδια κάλυπταν φρεσκοσκαμμένουςτάφους και σε έναν από αυτούς ο σταυρός έγραφε ''Έλληνας''.

Το μνημείο καταστράφηκε το καλοκαίρι κατά τη διάρκεια σφοδρών συγκρούσεων με τις ουκρανικές δυνάμεις, από τις οποίες σκοτώθηκαν και μέλη της πολιτοφυλακής ελληνικής καταγωγής.

Για τους πολιτοφύλακες που είχαν συγκεντρωθεί να τιμήσουν τους χαμένους συντρόφους τους ήταν μια επανάληψη της ιστορίας. Στα μάτια τους οι στρατιώτες του Κιέβου δεν διαφέρουν σε τίποτα από τουςναζιστές του Τρίτου Ράιχ, που σκότωναν τους προγόνους τους στην ίδια ακριβώς τοποθεσία. Και ως ένα βαθμό φαίνεται να έχουν δίκιο: οι ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας προτίμησαν να στείλουν σε αυτές τις περιοχές τις πιο εξτρεμιστικές ομάδες οι οποίες αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από μέλη του Φασιστικού Δεξιού Τομέα. Αρκετοί αναλυτές εκτιμούν ότι ήταν μια πολιτική απόφαση της κυβέρνησης του Κιέβου προκειμένου να κρατά αυτές τις ομάδες μακριά από την πρωτεύουσα.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΕΣ..

Επιστρέφοντας από το μνημείο του Σαούρ Μαγκίλα, συναντήσαμε μια αποστολή του ΟΑΣΕ, που τς τελευταίες ημέρες έχει ενισχύσει την παρουσία του στις δύο αυτοανακηρυχθείσες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέσκ και του Λουγκάνσκ, αλλά και στα σύνορα με τη Ρωσία. '' 'Ηρθαν να διαπιστώσουν αν τηρείται η εκεχειρία'', μας είπε ο οδηγούς μας. ''Ποια εκεχειρία''; τον ρώτησα.

* Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Read more...

Για Σένα Ελλάδα...η εποποιία της αντίστασης του Ελληνικού λαού

Για Σένα Ελλάδα...η εποποιία της αντίστασης του Ελληνικού λαού

Read more...