Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΣΙΜΗ*
Η ελληνική αστική τάξη παρουσίασε μια απολύτως στρεβλή - εντός του παγκόσμιου καπιταλιστικού πλαισίου- ανάπτυξη.
Το κεφάλαιο στην Ελλάδα την ώρα που στη Δυτική Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική αναπτυσσόταν και η εκβιομηχάνιση προχωρούσε, λόγω και της επίδρασης της πολύχρονης τουρκοκρατίας αναπτυσσόταν με απολύτως στρεβλό τρόπο και περιοριζόταν στον εμπορικό και εφοπλιστικό κυρίως τομέα. Αυτό, άλλωστε, το καθιστούσε πλήρως εξαρτώμενο από ξένα καπιταλιστικά-ιμπεριαλιστικά κέντρα και δεν μπόρεσε ποτέ στη χώρα να αναπτυχθεί ένα... «εθνικό-αστικό κράτος».
Η παραγωγική δυναμικότητα και ικανότητα της ελληνικής αστικής τάξης υπήρξε από μηδαμινή έως ανύπαρκτη.Δεν μπόρεσε ποτέ να αναπτύξει τις παραγωγικές της δυνατότητες.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΩΣ ΔΟΡΥΦΟΡΟΣ ΞΕΝΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ
Εντός των δεδομένων ενδοκαπιταλιστικών – ενδοϊμπεριαλιστικών μαχών ο ρόλος της παρέμενε δορυφορικός κάποιου ισχυρού καπιταλιστικού κέντρου και μόνο ως τέτοιος λογιζόταν εντός τηςπαγκόσμιας «καπιταλιστικής αλυσίδας». Συνεπώς υπήρξε πάντα μια χώρα της λεγόμενηςπεριφέρειας και όχι μια χώρα του αναπτυγμένου καπιταλισμού.
Μέχρι και σήμερα , με τις εθελόδουλες μνημονιακές κυβερνήσεις ο ρόλος της ελληνικής αστικής τάξης δεν έχει αλλάξει. Συνεχίζει να ορίζει σε μεγάλο βαθμό τις τύχες της το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Συνεπώς καθίσταται αδύνατη η όποια προοδευτική αλλαγή , πολλώ δε μάλλον ανατροπή σε συμμαχία με μια απολύτως εξαρτώμενη αστική τάξη όπως η ελληνική ή τμήματά της.
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ – ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΦΟΡΕΙΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
Η καπιταλιστική ανάπτυξη στη χώρα μας έχει , όμως, δημιουργήσει ειδικά στην σημερινή περίοδο της αστικής αντεπανάστασης και των μνημονίων μια μεγάλη καταπιεζόμενη κοινωνική πλειοψηφία και έχει αποκόψει την ελληνική αστική τάξη ακόμα και από αυτόν τον στενό πυρήνα των συμμάχων της (πάλαι ποτέ μεσαία στρώματα κλπ).
Συνεπώς, έχουν δημιουργηθεί οι κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να ανατρέψουν το καθεστώς καταπίεσης στη χώρα μας, με τη βοήθεια ,σαφώς, και ενός ισχυρού πολιτικού υποκειμένου.
Η ελληνική αστική τάξη, όμως, έστω και πληγωμένη συνεχίζει να επιδιώκει την επέκταση και εδραίωση της κυριαρχίας της.
Η οικονομική της κυριαρχία είναι δεδομένα οργανωμένη. Από κει και πέρα έχει εδραιώσει την πολιτική έκφραση των συμφερόντων της σε ένα πολιτικό σύστημα ανακύκλωσης δεδομένων προσώπων και πολιτικών με νέα και παλιά αστικά κόμματα - μορφώματα ώστε να αποτρέψει οποιαδήποτε ενδεχόμενη κοινοβουλευτική νίκη ριζοσπαστικών δυνάμεων, που θα συγκρουσθούν με την αστική τάξη και θα αποτελέσουν στήριγμα στις λαϊκές ανάγκες. Μάλιστα, πρόσωπα, αλλάζουν απλά «πόστα» με γνώμονα πάντα την εξυπηρέτηση των αστικών συμφερόντων.
ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ
Από την άλλη έχει οικοδομηθεί ένα ολόκληρο σύστημα κοινωνικών σχέσεων αλλά και τρόπου ζωής και σκέψης , με κάθε μέσο (προπαγάνδα των media και όχι μόνο, ιδεολογικός καταναγκασμός κλπ).
Η ιδεολογική κυριαρχία της ελληνικής αστικής τάξης ακόμα και στην σημερινή περίοδο, λοιπόν, όπου μια δύναμη της ριζοσπαστικής αριστεράς εμφανίζεται σε ένα εκλογικό ζενίθ, είναι καλά εδραιωμένη και αποτελεί ανάχωμα οποιασδήποτε προσπάθειας ανατροπής. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε και τις ευθύνες της Αριστεράς η οποία δεν συμβάλλει στη ριζοσπαστικοποίηση της καταπιεζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας αλλά μερικές φορές , μάλιστα, με τις επιλογές τις (ανίερες συμμαχίες σε εκλογικό επίπεδο με τμήματα της αστικής τάξης, στρογγύλεμα θέσεων κλπ) συμβάλλει στην αποϊδεολογικοποίηση ακόμα και στην επιβολή μιας λογικής ανάθεσης στους καταπιεζόμενους.
Η εκμεταλλευόμενη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία απέναντι σε αυτόν τον ιδεολογικό καταναγκασμό, στην προσπάθεια εμφάνισής της αστικής τάξης ως «διαιτητή» αντιμαχόμενων κοινωνικών συμφερόντων των καταπιεζόμενων (βλ. κοινωνικοί αυτοματισμοί κλπ) και ακόμα και στην χρήσηκατασταλτικής βίας, θα πρέπει να δημιουργήσει εκείνα τα δικά της αναχώματα ώστε να προστατεύσει τα δικαιώματά της απέναντι στη βάρβαρη επέλαση του κεφαλαίου.
Γι' αυτό πρέπει να γίνει βίωμα στα καταπιεζόμενα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας ότι ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός δεν στηρίζει την κυριαρχία του μόνο στην οικονομική κυριαρχία καιεκμετάλλευση του κόσμου της εργασίας και της καταπιεζόμενης μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, αλλά στηρίζεται σε ένα ολόκληρο κοινωνικό οικοδόμημα ώστε να επιβάλλει με κάθε τρόπο την κυριαρχία του.
Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΥ
Παρατηρείται, μάλιστα, το γεγονός της αναβίωσης μέχρι και του δόγματος του αντικομουνισμού (βλ. δηλώσεις πρώην γ.γ. της κυβέρνησης , υιοθέτηση αντικομουνιστικής ατζέντας από τη ΝΔ - το καμάρι της αστικής τάξης στη χώρα κλπ).
Αναντίρρητα, ο αντικομουνισμός υπήρξε ο βασικός πυλώνας της αστικής ιδεολογίας στη χώρα μέχρι και το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967.
Η αστική τάξη απέδιδε πάντα όλα τα «στραβά κι ανάποδα» της κοινωνικής της οργάνωσης στονκομμουνισμό. Και συνεχίζει να το κάνει , λες και η Ελλάδα στη μεταπολίτευση υπήρξε ένα από τασοβιέτ!!!
Πατώντας πάνω στην ανιστόρητη και υστερικά εκφραζόμενη αυτή άποψη, η ελληνική αστική τάξη πάλεψε διαχρονικά να αντιπαρέλθει τις δικές της κραυγαλέες αδυναμίες και να χτίσει μια ιδιότυπη αστική-εθνική ιδεολογία.
Η «ΙΕΡΟΤΗΤΑ» ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ
Σε διεθνές επίπεδο , όμως, οι οικονομικο-πολιτικές ελίτ στηρίζονταν πάντα σε πιο στέρεα θεμέλια και συγκεκριμένα στην λεγόμενη «ιερότητα» της ιδιοκτησίας.
Το ... πρόβλημα , όμως, της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης αμφισβήτησε ακόμα και αυτή τη λεγόμενη «ιερότητα» (βλ. δέσμευση καταθέσεων στην Κύπρο, απώλεια λαίκών κατοικιών στις ΗΠΑ και αρπαγή τους από «distressed funds» - «γύπες» κλπ).
Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗΣ
Η προσπάθεια της αστικής τάξης τόσο σε εγχώριο όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο επικεντρώνεται, λοιπόν, εκτός από τον δεδομένο καταναγκασμό της δουλείας της μισθωτής εργασίας και τηςεκμετάλλευσης, στην μετατροπή των ανθρώπινων σχέσεων σε χρηματικές.
Επιπλέον , όπως αποδεικνύεται, άλλωστε και από τα καταρρέοντα δόγματα του αντικομουνισμού και της «ιερότητας» της ιδιοκτησίας, αλλά και από την καθημερινή εμπειρία του καθένα μας, ειδικά κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης αλλά , σαφώς, και πριν την μεταπολίτευση, η καλλιέργεια του ατομισμού και της ιδιοτέλειας αποτελούν τη βάση της ιδεολογικής κυριαρχίας της αστικής τάξης. Ταμέσα είναι γνωστά: τέχνη,media, θρησκεία, αθλητισμός κλπ.
Η μάχη, λοιπόν, ενάντια στην αστική κυριαρχία πρέπει να είναι και μια μάχη όχι μόνο επικράτησης απέναντι στο ιδεολογικό αστικό οικοδόμημα αλλά και μια διαρκής μάχη διαμόρφωσης μιας «λαϊκής – εργατικής» ιδεολογίας, μιας ιδεολογίας των καταπιεζόμενων, σε σύγκρουση με την αστική και η διαμόρφωση μιας νέας μορφής κοινωνικών σχέσεων και αντιλήψεων.
Το εργατικό - λαϊκό κίνημα αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις που το εκφράζουν (κοινοβουλευτικές και εξωκοινοβουλευτικές) οφείλουν να παίξουν πρωτεύοντα ρόλο στην υπόθεση αυτή και φυσικά στην υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων της μεγάλης καταπιεζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Η ΛΥΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ
Σαν μόνη, ίσως, διέξοδος και λύση αυτήν την χρονική περίοδο στη χώρα εμφανίζεται μια κυβέρνηση της Αριστεράς με μπροστάρη τον ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι και κόντρα στα αστικά συμφέροντα και ταξικά προσανατολισμένη υπέρ των συμφερόντων της καταπιεζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Όμως, μια τέτοια κυβέρνηση ,αν δεν είναι σαφώς προσανατολισμένη στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των ανέργων και συνολικά της καταπιεζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας και δεν στηριχθεί σε ένα αποφασιστικό, μαχητικό κίνημα που θα ξεπερνά σαφώς σεσυνειδητότητα και αποτελεσματικότητα τις μορφές εκείνες των διεκδικητικών, απλώς, αγώνων, είναι μοιραία καταδικασμένη και μαζί της θα χαθεί και η τελευταία,ίσως, λαϊκή ελπίδα.
Είναι κάτι τέτοιο εφικτό;
Το βέβαιον είναι, όπως φαίνεται από τα όσα αναλύθηκαν παραπάνω, ότι μια οιαδήποτε συμμαχία με την ελληνική αστική τάξη ή τμήματά της για προοδευτικές αλλαγές, για μια πορεία προς τονκοινωνικό μετασχηματισμό και τελικά την σοσιαλιστική προοπτική είναι πρακτικά αδύνατη, λόγω και της πολύ στενής, σχεδόν άρρηκτης σύνδεσής της με ξένα καπιταλιστικά-ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Με αυτήν την προϋπόθεση, συνεπικουρούμενη από το γεγονός ότι οι κοινωνικές δυνάμεις – εν δυνάμει φορείς ανατροπής υπάρχουν, θεωρώ πως είναι εφικτή η επιτυχία μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, όμως, «συν Αθηνά και χείρα κείνει»! Ο ρόλος της πρωτοπορίας πρέπει να αναληφθεί από ένα ισχυρό πολιτικό υποκείμενο και στην προκειμένη περίπτωση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το επιβάλλει ησυγκυρία!
*O Xρήστος Κασίμης είναι μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ Βόρειας Αθήνας
Posts
