Ν. Μπογιόπουλος: Τρίτο Ράιχ ή Τρίτο Μνημόνιο;

Του Νίκου Μπογιόπουλου 

Ένα κράτος που δουλεύει με τέτοιο συγχρονισμό, με τέτοια ταχύτητα και με τέτοια αποτελεσματικότητα, όπως έδειξε στην περίπτωση της ναζιστικής συμμορίας, θα πρέπει να είχε κάποιο λόγο που τόσο καιρό δεν αντιδρούσε απέναντι στη Χρυσή Αυγή... 

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα)1ο: Έχει ακόμα υποστηρικτές η αφελής και αστεία θεωρία που διατείνεται ότι «το κράτος είναι μπάχαλο»; Το κράτος, αντιθέτως, διαπιστώσαμε ότι δουλεύει ρολόι. Όταν θέλει είναι πανταχού παρόν....Μπορεί, για παράδειγμα, τα ταμεία ανεργίας του κράτους να μη δουλεύουν καλά, αλλά οι υπερκοριοί του κράτους δουλεύουν στην εντέλεια. Μπορεί τα γραφεία επιθεώρησης εργασίας να μη δουλεύουν καθόλου, αλλά οι μηχανισμοί παρακολούθησης, φακελλώματος, συλλήψεων, δουλεύουν ολημερίς. 

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 2ο: Ένα κράτος που δουλεύει με τέτοιο συγχρονισμό, με τέτοια ταχύτητα και με τέτοια αποτελεσματικότητα, όπως έδειξε στην περίπτωση της ναζιστικής συμμορίας, θα πρέπει να είχε κάποιο λόγο που τόσο καιρό δεν αντιδρούσε απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Αλλά ποιό λόγο άραγε είχε το κράτος και δεν αντιδρούσε; Μάλιστα, αντί να προστατεύει την κοινωνία από τη Χρυσή Αυγή, κατηγορούσε την κοινωνία και συκοφαντούσε τους λαϊκούς αγώνες, ανεμίζοντας τη σημαία της θεωρίας των «δυο άκρων». Τί να υποθέσουμε; Ότι το κράτος δεν αντιδρούσε γιατί η Χρυσή Αυγή ήταν, τελικά, χρήσιμη στο κράτος; Ότι την άφηνε να υπάρχει ώστε να παίζει με τη θεωρία των «δυο άκρων»;

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 3ο: Από τη στιγμή που το κράτος αντέδρασε, πάλι κάποιος λόγος θα υπήρξε για να αντιδράσει, δεδομένου ότι πολύ καιρό πριν -αν και θα μπορούσε- δεν το έπραξε. Γιατί; Περίμενε πρώτα να δολοφονήσουν; Αλλά τότε η προηγούμενη δολοφονία στα Πετράλωνα του μετανάστη ήταν λιγότερο δολοφονία; Τί να σκεφτούμε; Μπας και το κράτος έδρασε τώρα, πολύ απλά γιατί τώρα είναι που του χρειάζεται πια όχι μια ανεξέλεγκτη (με την ανοχή του κράτους) Χρυσή Αυγή, αλλά μια «εξαρθρωμένη από το κράτος» Χρυσή Αυγή; 

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 4ο: Το προηγούμενο διάστημα τέθηκαν στο λαό από το κράτος και από τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν πολλά και απειλητικά διλήμματα. Από το «μνημόνιο ή χάος» μέχρι το «μνημόνιο ή τανκς». Προφανώς δεν θα ήταν ευχάριστο για το κράτος και για τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν να πάει ο λαός σε εκλογές, έχοντας στο μυαλό του τη φτώχεια του, την ανεργία του, την εξαθλίωσή του. Αντί για τα προηγούμενα, ένα δίλημμα του τύπου «ή Τρίτο Ράιχ ή Τρίτο Μνημόνιο», μάλλον θα ήταν προτιμότερο για όσους ετοιμάζουν το... Τρίτο Μνημόνιο. 

Ερώτημα (και εν αναμονή του συμπεράσματος) 5ο: Ο λαός θα επιτρέψει σε όσους του έχουν επιβάλει δύο μνημόνια παριστάνοντας τους «σωτήρες», να του επιβάλουν και τρίτο παριστάνοντας μάλιστα αυτή τη φορά και τους «αντιφασίστες»; 

Read more...

Το σκοτεινό παιχνίδι της Σ. Αραβίας

Του Άρη Χατζηστεφάνου

O ρόλος του οίκου των Σαούντ στην αιματοχυσία στη Συρία

Όταν τον Ιούλιο του 2012 ο βασιλιάς Αμπντάλα, της Σαουδικής Αραβίας, διόρισε τον πρίγκηπα Μπαντάρ ως επικεφαλής των υπηρεσιών ασφαλείας της χώρας, ένα ρίγος πρέπει να διαπέρασε τη σπονδυλική στήλη των διευθυντών μυστικών υπηρεσιών ολόκληρου του πλανήτη. Όλοι καταλάβαιναν ότι ο άνθρωπος που εδώ και τρεις δεκαετίες βρίσκεται πίσω από τις πιο βρώμικες αποστολές των ΗΠΑ και της Σαουδικής Αραβίας, αναλάμβανε το νέο του πόστο με μια και μόνο αποστολή – να ανατρέψει το συντομότερο δυνατόν τον πρόεδρο Ασάντ της Συρίας και να σπάσει έτσι το λεγόμενο σιιτικό τόξο που συνδέει την Τεχεράνη με τη Δαμασκό και την οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου.

Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα της Wall Street Journal o Μπαντάρ πέρασε τον τελευταίο χρόνο πετώντας με το προσωπικό του αεροσκάφος από τα Ηλύσια Πεδία στο Παρίσι μέχρι το Κρεμλίνο στη Ρωσία προκειμένου να δημιουργήσει ένα ισχυρό μέτωπο εναντίον του Ασάντ και να κάμψει τις αντιδράσεις όσων αντιτίθενται στην ανατροπή του καθεστώτος του.

Με την βοήθεια του Κατάρ και την επίβλεψη της CIA η Σαουδική Αραβία κατάφερε να εξοπλίσει ορισμένα από τα πλέον εξτρεμιστικά στοιχεία της συριακής αντιπολίτευσης ενώ πρόσφατα ήρθαν στο φως πληροφορίες για στρατόπεδα εκπαίδευσης μαχητών στην Ιορδανία. Σύμφωνα πάντα με την Wall Street Journal ο Μπαντάρ μεσολάβησε προσωπικά ώστε να καμφθούν οι αντιδράσεις της Ιορδανίας, που φοβόταν ένα τεράστιο προσφυγικό ρεύμα στα σύνορά της, ενώ πίεσε και την CIA να βάλει στο μισθολόγιό της ορισμένα από τα ανώτερα στελέχη της συριακής αντιπολίτευσης.

Τις τελευταίες εβδομάδες μάλιστα αρκετά αραβικά μέσα ενημέρωσης φωτογραφίζουν τον πρίγκηπα Μπαντάρ σαν τον άνθρωπο πίσω από την «προβοκάτσια», όπως την χαρακτηρίζουν, της επίθεσης με χημικά όπλα στη Συρία που χρησιμοποιείται σαν αφορμή της αμερικανικής επέμβασης.

Ποιος είναι όμως πραγματικά ο άνθρωπος που οργανώνει τόσο μεθοδικά την ανατροπή του Ασάντ;

Από τον Κάρτερ στον Ομπάμα

O Μπαντάρ θα γίνει ευρύτερα γνωστός στη διεθνή κοινή γνώμη από τα ντοκιμαντέρ του Μάικλ Μουρ, που αποκάλυψαν τις ιδιαίτερα στενές σχέσεις του Ριάντ με την οικογένεια Μπους και την (αν μη τι άλλο) μυστηριώδη σχέση της βασιλικής οικογένειας των Σαούντ με τον Οσάμα μπιν Λάντεν και τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.

Οι παροικούντες την Ουάσινγκτον όμως γνωρίζουν τον Σαουδάραβα πρίγκηπα ήδη από τη δεκαετία του ’80 όταν χρηματοδοτούσε για λογαριασμό των ΗΠΑ τους Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν. «θυμάμαι» συνηθίζει να λέει ο ίδιος «ότι ο Οσάμα μπιν Λάντεν ήρθε να με ευχαριστήσει προσωπικά λέγοντας ‘’σ’ ευχαριστούμε που έφερες τους Αμερικάνους να μας βοηθήσουν’’».

Από αυτή την ανίερη συνεργασία της Ουάσινγκτον με το Ριάντ, στην οποία συμμετείχαν και οι μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν, θα δημιουργηθούν ορισμένα από τα πλέον επικίνδυνα «τέρατα» της ισλαμικής τρομοκρατίας, τα οποία ύστερα από χρόνια θα αποτελέσουν το πρόσχημα που ζητούσε ο Λευκός οίκος για μια γενικευμένη επίθεση στη Μέση Ανατολή.

Η εμπλοκή του Μπαντάρ με την αμερικανική πολιτική σκηνή ξεκινά με τον πρόεδρο Κάρτερ με τον οποίο έχει συχνά απευθείας επαφές παρακάμπτοντας την πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Ουάσινγκτον. Ο Κάρτερ από την πλευρά του τον γνωρίζει στον τότε κυβερνήτη της Καλιφόρνιας και μετέπειτα πρόεδρο, Ρόναλντ Ρίγκαν, με τον οποίο δημιουργεί ιδιαίτερα στενούς δεσμούς, όπως θα κάνει αργότερα και με την βρετανίδα πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ. Επί προεδρίας Ρίγκαν, μάλιστα, ο Μπαντάρ θα βρεθεί να εμπλέκεται στο περίφημο σκάνδαλο Ιράν – Κόντρα με το οποίο η Ουάσινγκτον πουλούσε όπλα στο Ιράν και προσέφερε τα έσοδα στα τάγματα θανάτου των Κόντρας στη Νικαράγουα.

Ο Μπαντάρ πάντως θα σχηματίσει τους ισχυρότερους δεσμούς με την οικογένεια Μπους – πρώτα με τον πατέρα, όταν ακόμη ήταν γενικός διευθυντής της CIA και αργότερα και με τον υιό – γεγονός που θα του προσφέρει και το παρατσούκλι «Μπαντάρ Μπους». Μέσω του πρίγκηπα η Σαουδική Αραβία θα προσφέρει τεράστια οικονομική ενίσχυση στις αμερικανικές εκστρατείες εναντίον του Ιράκ, χάρη στις οποίες το Ριάντ θα επιχειρήσει να απομακρύνει από την αγορά πετρελαίου της Μέσης Ανατολής έναν ενοχλητικό αντίπαλο. Το κόστος μάλιστα για τον οίκο των Σαούντ από τον πρώτο πόλεμο στον κόλπο ήταν τόσο μεγάλο ώστε η εθνική οικονομία θα παρουσιάσει για πρώτη φορά σημάδια κόπωσης – πριν ανακάμψει δυναμικά μαζί με την εκτίναξη των τιμών του μαύρου χρυσού.

Συνολικά κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις ΗΠΑ ο Μπαντάρ ήταν ο βασικός συνομιλητής πέντε Αμερικανών προέδρων, δέκα υπουργών εξωτερικών και 11 συμβούλων εθνικής ασφάλειας. Ο ίδιος όμως πρωτοστάτησε και για την μερική προσέγγιση με το Ισραήλ καθώς θεωρούσε ότι μπορεί να αποτελέσει έναν σημαντικό σύμμαχο απέναντι στο Ιράν.

Πολύ πιο σκοτεινές ήταν οι σχέσεις του με τα μέλη της βασιλικής οικογένειας στο εσωτερικό της Σαουδικής Αραβίας. Ιρανικά μέσα ενημέρωσης είχαν μεταδώσει πριν από χρόνια ότι ο Μπαντάρ βρέθηκε για άγνωστο χρονικό διάστημα σε κατ’οίκον περιορισμό ύστερα από την προσπάθεια ενός αποτυχημένου πραξικοπήματος.

Μυστικές επαφές με τον Πούτιν

O ρόλος του Μπαντάρ στις προσπάθειες ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ ήρθε και πάλι στο φως στα τέλη Αυγούστου ύστερα από μια μυστική και όπως λέγεται θυελλώδη συνάντηση του Σαουδάραβα πρίγκηπα με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Σύμφωνα με ρωσικά μέσα ενημέρωσης ο Μπαντάρ ζήτησε από τη Μόσχα να διακόψει κάθε προσπάθεια αποτροπής του πολέμου στη Συρία με αντάλλαγμα πλούσιες συμφωνίες ενεργειακής συνεργασίας αλλά και πολιτική στήριξη στην Τσετσενία, όπου σύμφωνα με τις ρωσικές αρχές δραστηριοποιούνται και εξτρεμιστικές ομάδες από τη Μέση Ανατολή.

Συγκεκριμένα ο Μπανταρ φέρεται να υποσχέθηκε ότι η ανατροπή του Ασάντ δεν θα χρησιμοποιηθεί για την τοποθέτηση στη Συρία αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου προς τη Μεσόγειο, που θα μπορούσαν να βλάψουν την ενεργειακή συνεργασία της Ρωσίας με την Ευρώπη. Παράλληλα όμως ο επικεφαλής των σαουδαραβικών μυστικών υπηρεσιών απείλησε εμμέσως πλην σαφώς με τρομοκρατικές επιθέσεις κατά τη διάρκεια των χειμερινών ολυμπιακών αγώνων που θα πραγματοποιηθούν στη ρωσική πόλη Σότσι το 2014. Αν συνεργαστείτε, είπε ο Μπαντάρ, σύμφωνα με τα πρακτικά της συνάντησης που διέρρευσαν στον Τύπο «μπορώ να σας εγγυηθώ ότι θα προστατεύσουμε τους χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες».

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες ο Μπαντάρ εμφανίστηκε στη συνάντηση ως εξουσιοδοτημένος από την Ουάσινγκτον να επιτύχει τη συμφωνία με τη Μόσχα, γεγονός που αποδεικνύει και τον τεράστιο βαθμό ελευθερίας κινήσεων που απολαμβάνει από την αμερικανική υπερδύναμη.

Τρεις εβδομάδες αργότερα και ενώ ο Πούτιν φέρεται να είχε αρνηθεί τη συνεργασία αλλά και τις απειλές του Μπαντάρ η ανθρωπότητα πληροφορήθηκε την επίθεση με χημικά όπλα στη Συρία, την οποία οι αμερικανικές και σαουδαραβικές μυστικές υπηρεσίες αποδίδουν στο καθεστώς του Ασαντ.

Άρης Χατζηστεφάνου

ΕΠΙΚΑΙΡΑ Σεπτέμβριος 2013

Read more...

ο Χίτλερ μαθαίνει για τη σύλληψη των Χρυσαυγιτών (Video - Σάτιρα)

Χαχαχαχα! (Το video περιλαμβάνει εκφράσεις ακατάλληλες για ανηλίκους.)

Read more...

Γ. Δελαστίκ: Το Πολιτικό Σκηνικό μετά τις Συλλήψεις της Ηγεσίας της ΧΑ

Η σύλληψη του αρχηγού της Χρυσής Αυγής και κορυφαίων ηγετικών στελεχών του νεοναζιστικού αυτού πολιτικού κόμματος είχε τουλάχιστον δύο σοβαρότατες συνέπειες. Η πρώτη είναι προφανέστατη: ασκεί εντονότατη πίεση προς την κατεύθυνση της ουσιαστικής διάλυσης της ΧΑ. Η δεύτερη είναι μάλλον απροσδόκητη: το πολιτικό σκηνικό της χώρας εξαρτάται από τις αποφάσεις του κρατούμενου αρχηγού της Χρυσής Αυγής!

Από αυτό που θα αποφασίσει ο Νίκος Μιχαλολιάκος και στον βαθμό που θα υπακούσουν στις αποφάσεις του τόσο οι βουλευτές της ΧΑ όσο και όλοι όσοι συμμετείχαν στα ψηφοδέλτια του ακροδεξιού αυτού κόμματος στις εκλογές τουΙουνίου του 2012 -πράγμα καθόλου βέβαιο, πρέπει να υπογραμμίσουμε- ενδέχεται να κριθεί ακόμη και το αν θα παραμείνει στην εξουσία η κυβέρνηση Σαμαρά!

Οχι από κοινοβουλευτική, αλλά από πολιτική καθαρά σκοπιά. Ας κάνουμε τα πράγματα σαφέστερα. Η Χρυσή Αυγή έχει 18 βουλευτές. Εναν Επικρατείας, 3 στη Β' Αθηνών και από έναν βουλευτή στην Α' Αθήνας, Α' Πειραιά, Β' Πειραιά, υπόλοιπο Αττικής, Α' Θεσσαλονίκης, Β' Θεσσαλονίκης, Αιτωλοακαρνανίας, Αχαΐας, Λάρισας, Μαγνησίας, Μεσσηνίας, Κορινθίας, Ευβοίας, Σερρών(συνολικά 14 στις 14 αυτές περιφέρειες).

Από κοινοβουλευτική σκοπιά, ακόμη και αν γίνονταν αναπληρωματικές εκλογές και στις 15 περιφέρειες, ακόμη και αν -θεωρητικά μιλώντας- ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε και τις 18 έδρες που έχει σήμερα η Χρυσή Αυγή, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ δεν θα διαταρασσόταν, θα παρέμενε ακριβώς ως έχει σήμερα.

Και να έπαιρνε δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν όλες τις έδρες της ΧΑ και να έφτανε περίπου στις 90 έδρες, καμιά απολύτως συνέπεια δεν θα είχε η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου από κοινοβουλευτική καθαρά σκοπιά. Δεν χάνει δηλαδή η κυβέρνηση την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία κατά κανένα τρόπο, αν παραιτηθούν οι βουλευτές της ΧΑ και πάρει όλες τις έδρες της ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά από κοινοβουλευτική σκοπιά - γιατί από πολιτική σκοπιά τα πράγματα βεβαίως είναι πολύ διαφορετικά.

Στις 14 περιφέρειες όπου η ΧΑ έχει 1 βουλευτή, αν γίνουν αναπληρωματικές εκλογές σε κάποιες ή σε όλες, τη μία έδρα θα την παίρνει στην κάθε μία περιφέρεια όποιο κόμμα έρθει πρώτο. Στη Β' Αθήνας θα πάρουν έδρα πιθανότατα τα 3 πρώτα κόμματα, ενώ για την ώρα είναι απροσδιόριστο το τι θα γίνει με τη μία έδρα Επικρατείας. Αν προκληθούν λόγω ομαδικής παραίτησης των βουλευτών της ΧΑ αναπληρωματικές εκλογές στην Αθήνα, στον Πειραιά, στην Αττική, στη Θεσσαλονίκη και στους μεγαλύτερους νομούς της χώρας (Αιτωλοακαρνανία, Αχαΐα, Λάρισα) και ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιστεί σχεδόν παντού πρώτο κόμμα, η κυβέρνηση Σαμαρά θα περιέλθει σε εξαιρετικά δυσχερή θέση από πολιτική, όχι από κοινοβουλευτική σκοπιά. Πολιτικά θα θεωρείται "τελειωμένη" από τους πάντες.

Ο χρόνος μέχρι τη λήξη της θητείας της θα θεωρείται πλέον από όλους ως διαδικαστική φάση. Οι ξένες χώρες, οι επιχειρηματικοί κύκλοι, οι άλλοι εσωτερικοί και ξένοι κύκλοι εξουσίας θα λαμβάνουν θέσεις για τη... "μετασαμαροβενιζελική" εποχή, πράγμα που δεν αποκλείεται να συντομεύσει τον βίο της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, αν και τότε αυτό θα είναι αδιάφορο. "Οχι εκλογές" διαμήνυσε κατηγορηματικά ο πρωθυπουργός, έχοντας κατά νου ότι αν γίνονταν σήμερα αναπληρωματικές εκλογές σε κάποιες ή και στις 15 εκλογικές περιφέρειες όπου ζει περισσότερος από τον μισό πληθυσμό της χώρας, είναι εξαιρετικά αυξημένες οι πιθανότητες ο ΣΥΡΙΖΑ να καθιερωνόταν στη συνείδηση του ελληνικού λαού ως το πρώτο κόμμα.

Ο Δημήτρης Παπαδημούλης, από τους πιο μετριοπαθείς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, το είπε άλλωστε πολύ καθαρά: "Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατρέψει αυτές τις εκλογές σε ένα διπλό δημοψήφισμα εναντίον του ναζισμού και εναντίον του Μνημονίου, καθώς και σε ένα σκαλοπάτι για να γίνουν επιτέλους εθνικές εκλογές και να υπάρξει μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία". Το διακύβευμα, λοιπόν, για τον πρωθυπουργό είναι αν θα κατορθώσει να πειθαναγκάσει τον Μιχαλολιάκο να μη διατάξει παραίτηση των βουλευτών της Χρυσής Αυγής ή αν το κάνει, να μπορέσει η κυβέρνηση να μην αφήσει τους βουλευτές της ΧΑ και τους αποτυχόντες υποψήφιους του νεοναζιστικού κόμματος στις εκλογές του Ιουνίου 2012 να μην υπακούσουν στον αρχηγό τους και να παραμείνουν ή να μπουν στη Βουλή. Διαφορετικά, θα έχουμε σημαντικές πολιτικές εξελίξεις.

*Δημοσιεύθηκε στο "ΕΘΝΟΣ" την Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Read more...

E. Hobsbawm: «Φασίστες και εργατική φτωχολογιά»

Πηγή: http://www.sxedio-b.gr/

Δημοσιεύουμε σήμερα το τέταρτο και τελευταίο απόσπασμα για την άνοδο του φασισμού στον μεσοπόλεμο, από το βιβλίο του Έρικ Χόμπσμπαουμ «Η Εποχή των Άκρων – ο Σύντομος Εικοστός Αιώνας 1914 -1991».

«Αυτό δε σημαίνει ότι τα φασιστικά κινήματα δεν μπορούσαν αν αποκτήσουν μαζική υποστήριξη μεταξύ των φτωχών ανθρώπων του μόχθου.

Όποια και να ήταν η σύνθεση των στελεχών τους, η υποστήριξη της ρουμανική οργάνωσης IronGuardπροερχόταν από τη φτωχή αγροτιά και το εκλογικό σώμα της ουγγρικής οργάνωσης ArrowCrossαποτελούσαν σε μεγάλο βαθμό εργάτες (το Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν παράνομο, ενώ το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, πάντα μικρό, πλήρωσε το τίμημα για την ανοχή που είχε δείξει στο καθεστώς Horthy). Μετά την ήττα της αυστριακής Σοσιαλδημοκρατίας το 1934, υπήρξε μια αξιοσημείωτη μετατόπιση προς το Ναζιστικό Κόμμα, ιδιαίτερα δε στις αυστριακές επαρχίες. Επιπλέον, από τη στιγμή που εγκαταστάθηκαν φασιστικές κυβερνήσεις με δημόσια νομιμοποίηση, όπως στην Ιταλία και τη Γερμανία, πολύ περισσότεροι πρώην σοσιαλιστές και κομμουνιστές εργάτες απ’ όσους αρέσκεται να υπολογίζει η αριστερή παράδοση, προσχώρησαν στα νέα καθεστώτα.Παρ’ όλα αυτά, και εφόσον τα φασιστικά κινήματα δυσκολεύονταν να βρουν απήχηση στα αυθεντικά παραδοσιακά στοιχεία της αγροτικής κοινωνίας (εκτός κι αν ενισχύονταν από άλλες οργανώσεις, όπως η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, πράγμα που έγινε στην Κροατία) και αποτελούσαν τους ορκισμένους εχθρούς ιδεολογιών και κομμάτων που ταυτίζονταν με τις οργανωμένες εργατικές τάξεις, ο πυρήνας της πελατείας τους φυσιολογικά εντοπίζεται στα μεσαία κοινωνικά στρώματα.

Πιο ανοιχτό παραμένει το ερώτημα του βαθμού επέκτασης της αρχικής απήχησης του φασισμού στη μεσαία τάξη. Βέβαια, ισχυρή ήταν η απήχησή του στους νέους των μεσαίων τάξεων, ιδιαίτερα στους φοιτητές πανεπιστημίων της ηπειρωτικής Ευρώπης, οι οποίοι στο Μεσοπόλεμο έγινα διαβόητοι για την ακροδεξιά τους τοποθέτηση. Επίσης, 13% των μελών του Ιταλικού Φασιστικού Κινήματος το 1921 (δηλαδή πριν την Πορεία προς τη Ρώμη) ήταν φοιτητές. Στη Γερμανία, το 5% με 10% των φοιτητών ήταν κομματικά μέλη ήδη από το 1930, όταν η μεγάλη πλειοψηφία των μελλοντικών Ναζί δεν είχε ακόμα αρχίσει να δείχνει ενδιαφέρον για τον Χίτλερ(Kater, 1985, σ. 467.Noelle- Neumann, 1967, σ.196). Όπως θα δούμε, ισχυρή αντιπροσώπευση είχε το στοιχείο των πρώην αξιωματικών που προέρχονταν από τη μεσαία τάξη: ήταν εκείνοι για τους οποίους ο Μεγάλος Πόλεμος, μ’ όλες του τις φρικαλεότητες, σήμαινε το κορυφαίο προσωπικό τους επίτευγμα, θέση από την οποία κοίταζαν με μεγάλη απογοήτευση την πεζότητα της μελλοντικής τους πολιτικής ζωής. Υπήρχαν, φυσικά, τμήματα των μεσαίων στρωμάτων ιδιαίτερα δεκτικά στην πρόσκληση για δράση. Από μια ευρύτερη άποψη, όσο ισχυρότερη ήταν η απήχηση της ριζοσπαστικής Δεξιάς τόσο μεγαλύτερη ήταν η απειλή για τα μόνιμα, πραγματικά ή συμβατικά αναμενόμενα επαγγέλματα που ασκούσαν οι μεσαίες τάξεις, καθώς το πλαίσιο που υποτίθεται ότι κρατούσε την κοινωνική τους θέση άθικτη, λύγισε και έσπασε. Στη Γερμανία, το διπλό πλήγμα του Μεγάλου Πληθωρισμού που εκμηδένισε κυριολεκτικά την αξία του χρήματος και η Μεγάλη Ύφεση που ακολούθησε, ριζοσπαστικοποίησαν ακόμα και στρώματα της μεσαίας τάξης, όπως μεσαίους και ανώτερους δημοσίους υπαλλήλους που η θέση τους φαινόταν διασφαλισμένη. Κι αυτά τα στρώματα θα ήταν πρόθυμα, κάτω από λιγότερο τραυματικές περιστάσεις, σαν παλαιάς νοοτροπίας, συντηρητικοί πατριώτες, που νοσταλγούσαν τον Κάιζερ Williamνα συνεχίσουν να πράττουν το καθήκον τους προς τη Δημοκρατία που είχε πρόεδρο το Στρατάρχη Hindenburg, εάν δεν κατέρρεε φανερά μπροστά στα πόδια τους. Στο Μεσοπόλεμο, οι περισσότεροι Γερμανοί που δεν είχαν καμία σχέση με την πολιτική, νοσταλγούσαν την αυτοκρατορία του William. Στη δεκαετία του ’60, όταν οι περισσότεροι Γερμανοί είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα καλύτερα χρόνια στη γερμανική ιστορία ήταν τώρα(πράγμα απόλυτα κατανοητό), το 42% ηλικίας άνω των 60 ετών εξακολουθούσε να πιστεύει ότι τα χρόνια πριν το 1914 ήταν καλύτερα από τα τωρινά, έναντι 32% που είχε μεταστραφεί από τοWirtschaftswunder (Noelle – Neumann, 1967, σ. 1967). Στην περίοδο 1930-1932, οι ψηφοφόροι του αστικού Κέντρου και της Δεξιάς αποστάτησαν μαζικά στο Ναζιστικό Κόμμα. Κι όμως, δεν ήσαν αυτοί οι οικοδόμοι του φασισμού.

Φυσικά, τέτοιες συντηρητικές μεσαίες τάξεις ήταν δυνάμει υποστηρικτές ή ακόμη και προσήλυτοι του φασισμού, λόγου του τρόπου με τον οποίο χαράχτηκαν οι γραμμές της απολιτικής αντιπαράθεσης στο Μεσοπόλεμο. Η απειλή για τη φιλελεύθερη κοινωνία και όλες τις αξίες της φάνηκε να προέρχεται αποκλειστικά από τη Δεξιά, ενώ η απειλή για το κοινωνικό καθεστώς από την Αριστερά. Όσοι άνηκαν στη μεσαία τάξη έκαναν τις πολιτικές τους επιλογές ανάλογα με το φόβο τους. Οι παραδοσιακοί συντηρητικοί συνήθως συμπαθούσαν τους δημαγωγούς του φασισμού και ήσαν διατεθειμένοι να συμμαχήσουν μαζί τους εναντίον του μεγαλύτερου εχθρού. Ο ιταλικός φασισμός έγινε μάλλον ευνοϊκά δεκτός από τον Τύπο στη δεκαετία του ’20, ακόμα δε και στη δεκαετία του ’30, εκτός από το φιλελευθερισμό και άλλων πολιτικών δυνάμεων αριστερότερα του πολιτικού φάσματος. Ο JohnBuchan, διαπρεπής βρετανός συντηρητικός και συγγραφέας ιστοριών τρόμου, έγραφε: «Εάν δεν υπήρχε το τολμηρό πείραμα του φασισμού, η δεκαετία δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι υπήρξε καρποφόρος από άποψη εποικοδομητικής διακυβέρνησης». (Βλέπουμε ότι το γούστο του για συγγραφή ιστοριών τρόμου, δυστυχώς ουδέποτε συμβάδισε με αριστερές πεποιθήσεις) (Graves-Hodge,1941, σ.248).

Ο Χίτλερ ήρθε στην εξουσία σε συνασπισμό με την παραδοσιακή Δεξιά, την οποία μετέπειτα απορρόφησε. Ο Στρατηγός Φράνκο περιέλαβε την ισπανική Φάλαγγα (Falange), που τότε δεν ήταν σημαντική, στο εθνικό του μέτωπο, διότι εκπροσωπούσε την ενότητα ολόκληρης της Δεξιάς ενάντια στα φαντάσματα του 1789 και 1917, μεταξύ των οποίων δεν μπορούσε να κάνει καμία λεπτή διάκριση. Ήταν αρκετά τυχερός να μη συμμετάσχει στο πλευρό του Χίτλερ στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, έστειλε, ωστόσο, σώμα εθελοντών – τη «Γαλάζια Μεραρχία» - για να πολεμήσει τους άθεους κομμουνιστές στη Ρωσία στο πλευρό των Γερμανών. Ο Στρατάρχης Πεταίν σίγουρα δε συμπαθούσε ούτε το φασισμό ούτε το ναζισμό. Ένας από τους λόγους που ήταν τόσο δύσκολο μετά τον πόλεμο να διακρίνει κανείς μεταξύ ένθερμων γάλλων φασιστών και φιλογερμανών συνεργατών από τη μια πλευρά και το κύριο σώμα υποστήριξης προς το καθεστώς του Βισύ του Στρατάρχη Πεταίν από την άλλη, ήταν ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχε σαφής διαχωριστική γραμμή. Αυτοί των οποίων οι πατεράδες είχαν μισήσει τον Ντρέυφους, τους Εβραίους και τη σκύλα – Δημοκρατία – ορισμένοι δε αξιωματούχοι του Βισύ ήταν σε ηλικία να το έχουν κάνει οι ίδιοι -, αναίσθητα μεταβλήθηκαν σε ζηλωτές της χιτλερικής Ευρώπης.

Συνοπτικά, η «φυσική» συμμαχία της Δεξιάς στο Μεσοπόλεμο περνούσε από τους παραδοσιακούς συντηρητικούς μέσω των αντιδραστικών παλαιού στυλ, φθάνοντας μέχρι τις εξώτερες παρυφές της φασιστικής παθολογίας. Οι παραδοσιακές δυνάμεις του συντηρητισμού και της αντεπανάστασης ήταν ισχυρές αλλά συχνά αδρανείς. Ο φασισμός τους έδωσε και δυναμισμό και, πράγμα ίσως πιο σημαντικό, το παράδειγμα της νίκης επί των δυνάμεων της αταξίας (αυτό άλλωστε δεν ήταν το παροιμιώδες επιχείρημα υπέρ της φασιστικής Ιταλίας, ότι δηλαδή «ο Μουσσολίνι έκανε τα τραίνα να κινούνται στην ώρα τους»;). Ακριβώς όπως ο δυναμισμός των κομμουνιστών ασκούσε έλξη πάνω στους απροσανατόλιστους και ανερμάτιστους της Αριστεράς μετά το 1933, έτσι και οι επιτυχίες του φασισμού, ιδιαίτερα μετά την κατάληψη της Γερμανίας από τους εθνικοσοσιαλιστές, τον έκαναν να μοιάζει σαν το κύμα του μέλλοντος. Το ίδιο το γεγονός ότι εκείνη την εποχή ο φασισμός εισέβαλε θεαματικά, αν και για σύντομο χρονικό διάστημα, στην πολιτική σκηνή της συντηρητικής Μεγάλης Βρετανίας, δείχνει τη δύναμη αυτής της «επίδρασης από την επίδειξη». Το γεγονός ότι πήρε με το μέρος του μία από τις πιο εξέχουσες πολιτικές φυσιογνωμίες της χώρας και κέρδισε την υποστήριξη ενός από τους μεγιστάνες του Τύπου, είναι πιο σημαντικό από το γεγονός ότι το κίνημα του SirOswaldMosley σύντομα το εγκατέλειψαν πολιτικοί που έχαιραν σεβασμού και από το γεγονός ότι η εφημερίδα DailyMail του Λόρδου Rothermere σύντομα απέσυρε την υποστήριξή της προς τη Βρετανική Ένωση Φασιστών. Διότι η Βρετανία θεωρείτο απ’ όλους, και ορθώς, ως πρότυπο πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας.»

Τα αποσπάσματα προέρχονται από το βιβλίο των εκδόσεων Θεμέλιο «Η Εποχή των Άκρων» σε μετάφραση Βασίλη Καπετανγιάννη.

Read more...

Παρακολουθώντας τις συλλήψεις της Χρυσής Αυγής: Διαπιστώσεις και προβληματισμοί

του Χρίστου Κατσούλα, Πηγή: http://www.sxedio-b.gr/

Το ανεπανάληπτο θέαμα της σύλληψης σε ζωντανή μετάδοση του ηγετικού πυρήνα της Χρυσής Αυγής επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτές όμως θα καθοριστούν και από την επαύριο των Γερμανικών εκλογών και από το τι θα κομίσουν από τις ΗΠΑ Σαμαράς και Βενιζέλος. Δεν θα υπήρχε για την κυβέρνηση Σαμαρά καλύτερη στιγμή από τη σημερινή για προκήρυξη εκλογών με μονομερή αντι-Χρυσαυγίτικη ατζέντα και τον ίδιο σε ρόλο εγγυητή της δημοκρατίας, θέτοντας το δίλημμα “σταθερότητα ή χάος”, μετατοπίζοντας τη συζήτηση από το κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο στην υπεράσπιση των θεσμών. Όμως τα ποντίκια χορεύουν όταν λείπουν οι γάτες που εν προκειμένω είναι οι δανειστές, ο υπερατλαντικός παράγοντας και η επανεκλεγείσα καγκελάριος. Η ηχηρή σφαλιάρα που εισέπραξε ο ΓΑΠ στις Κάνες από το δίδυμο Μέρκελ – Σαρκοζί, δημιουργεί κακό προηγούμενο για το αν θα επιτραπεί στον Σαμαρά να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι πολιτικής επιβίωσης, βάζοντας σε ρίσκο το πρόγραμμα της τρόικας.

Η κυβέρνηση Σαμαρά επιδιώκει να ανακτήσει την πρωτοβουλία των πολιτικών κινήσεων γνωρίζοντας ότι μπροστά της έχει ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Παίζει το χαρτί της συνταγματικής ομαλότητας, της περιφρούρησης της νομιμότητας, του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Για να μπορέσει να επιβιώσει πρέπει να ταυτίσει το μνημονιακό πρόγραμμα με τη δημοκρατική ομαλότητα. Ακόμη κι αν δεν καταφέρει να επιβιώσει, πρέπει να δημιουργήσει ένα ασφυκτικό περιβάλλον όπου οι όρκοι περί ομαλότητας θα δίνονται από όλους, και πρώτα από όλα από την αξιωματική αντιπολίτευση. Στόχος είναι η διάδοχη λύση σε κυβερνητικό επίπεδο να μην φλερτάρει με ανατροπές και ρήξεις, αλλά με νουνεχείς και συναινετικές πολιτικές, οικουμενικού και ευρωπαϊκού αρώματος.

Το προσκήνιο του ξηλώματος της Χρυσής Αυγής λογικά διαθέτει αντίστοιχο παρασκήνιο που έχει προκύψει από πολύμηνες παρακολουθήσεις. Είναι προφανές ότι ούτε ο φάκελος του Δένδια δημιουργήθηκε την τελευταία βδομάδα, ούτε οι συνομιλίες των Χρυσαυγιτών ξεκίνησαν να καταγράφονται την επαύριο της δολοφονίας του Π.Φύσσα. Το αστικό κράτος αποδεικνύει ότι μπορεί να θρέφει το ναζιστικό παρακράτος, κρατώντας όμως ράμματα για τη γούνα του, μέχρι την κρίσιμη στιγμή που θα το αναλώσει στην επόμενη μάχη για να κερδίσει τον πόλεμο. Γιατί όσο ρόλο κι αν έπαιξε η λαϊκή οργή και οι αντιφασιστικές διαδηλώσεις, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είχε έτοιμο σχέδιο και το υλοποίησε με ταχύτητα και θεαματικά πλάνα, με την πρόθυμη συνδρομή των ΜΜΕ που ομοθυμαδόν ξεσάλωσαν για μια συμμορία την οποία μέχρι πρότινος έμμεσα ή άμεσα συνέδραμαν.

Η εντυπωσιακή κατάρρευση του ηθικού και της δήθεν μαχητικότητας του χρυσαυγίτικου μηχανισμού απέδειξε ότι οι νεοναζί στήριζαν το θράσος τους στην πεποίθηση ότι βρίσκονται διαρκώς υπό την κρατική, δικαστική και αστυνομική θαλπωρή. Όταν για τους δικούς του λόγους το μνημονιακό αστικό καθεστώς απέσυρε την προστασία του από τους ναζί, η φασιστική συμμορία που φιγουράριζε τρίτο κόμμα στη χώρα, δεν μπόρεσε καν να διοργανώσει μια αξιοπρεπή συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Να γιατί η σχέση κράτους – Χρυσής Αυγής αποτελούσε τον πυρήνα της γιγάντωσης του ναζιστικού φαινομένου. Η εκστρατεία των ΜΜΕ, το τηλεοπτικό σόου των συλλήψεων, το σκηνοθετικό στήσιμο των σιδεροδέσμιων βουλευτών, έδειξε ότι ο φόβος και ο τρόμος που σκόρπιζαν τα τάγματα εφόδου ήταν με δανεική δύναμη.

Η Αριστερά για πολλοστή φορά συλλαμβάνεται με λάθος εκτιμήσεις αλλά αυτό παύει πλέον να είναι πρωτότυπο. Λίγες ώρες πριν τις συλλήψεις, κορυφαία στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν βέβαια ότι ο Μιχαλολιάκος εκβιάζει τον Σαμαρά με εκλογές και ότι ο Σαμαράς θα υποχωρήσει. Ο Σαμαράς δεν υποχώρησε και έκανε πράξη -με πολύ πιο εντυπωσιακό τρόπο- το κάλεσμα του Τσίπρα: Να τεθεί η Χρυσή Αυγή ενώπιον του νόμου, αλλά όχι εκτός νόμου. Το δε ΚΚΕ καλεί το λαό σε επαγρύπνηση γιατί τον φασισμό δεν τον ξεριζώνουν οι αστοί, αλλά το εργατικό λαϊκό κίνημα. Πράγμα που είναι σωστό και ισχύει και για τον προηγούμενο αιώνα, ισχύει για τον τρέχοντα, και θα ισχύσει και για τον επόμενο.

Και η Αριστερά και ο λαός αφοπλίζεται όσο το παιχνίδι γίνεται με τους όρους του αντιπάλου. Τόσο στο αντιφασιστικό ζήτημα, όσο και στο κεντρικό πεδίο που καθορίζει τις πολιτικές εξελίξεις. Η επίκληση του δημοκρατικού και συνταγματικού τόξου από όσους ξεφτίλισαν τη δημοκρατία και το σύνταγμα δεν πέφτει στο κενό, καθώς στριμώχνει εκείνη την ψυχούλα του ΣΥΡΙΖΑ που εγγυάται την ομαλότητα και φαντασιώνεται μια ομαλή δημοκρατική μετάβαση σε μια κυβέρνηση με την Αριστερά. Αυτή η ψυχούλα θα γίνεται όλο και πιο κυρίαρχη όσο η πίεση από την απέναντι πλευρά αυξάνεται: Ακόμη κι αν υπάρξει κυβερνητική εναλλαγή, αυτή δεν θα πρέπει να αμφισβητήσει το βασικό πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο που δένει τη χώρα στο άρμα των δανειστών και της Ευρωζώνης.

Το πρόβλημα στην Αριστερά είναι ότι παραδέρνει ανάμεσα σε λαθεμένες εκτιμήσεις για την πορεία των πραγμάτων: 1. Η Χρυσή Αυγή είναι το απόλυτο όργανο του συστήματος, η ΝΔ είναι φιλική με τη Χρυσή Αυγή και δεν πρόκειται να την πειράξει. 2. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα τελείως αυτονομημένο φαινόμενο από το αστικό πολιτικό σύστημα και χρειάζεται μέτωπο όλων των υπολοίπων εναντίον της. 3. Ο φασισμός δεν έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί σε τελική ανάλυση είναι καπιταλισμός, οπότε το πρόβλημα θα λυθεί ταυτόχρονα με το σοσιαλισμό. 4. Η Χρυσή Αυγή είναι κόλπο, ο ναζισμός είναι κόλπο, τα μαχαιρώματα είναι κόλπο και θέλουν να αποπροσανατολίσουν το λαό από το μνημόνιο. 5. Οι διώξεις εναντίον της Χρυσής Αυγής γίνονται για να χτυπηθεί αύριο η Αριστερά και να μας ξαναστείλουν στα ξερονήσια. 6. Η σύλληψη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής δεν σημαίνει κάτι γιατί τον φασισμό τον τσακίζουν μόνο οι λαϊκοί αγώνες. 7. Το χτύπημα στο Μιχαλολιάκο είναι προετοιμασία για εκτροπή και χρειάζεται από την Αριστερά περιφρούρηση της δημοκρατικής ομαλότητας και της νομιμότητας.

Τα παραπάνω και άλλα πολλά αφοπλίζουν και ξεδοντιάζουν. Κάποια περιέχουν ψήγματα αλήθειας, αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια. Άλλα οδηγούν σε τελείως λάθος πολιτικές. Άλλα υποτιμούν το φασιστικό φαινόμενο. Άλλα το απομονώνουν ως το μοναδικό πρόβλημα της σύγχρονης Ελλάδας.

Η θεωρία των δύο άκρων δεν λήγει επειδή το αιτείται η αντιπολίτευση. Το επιτελείο του Χρύσανθου Λαζαρίδη παίζει δυνατά το χαρτί του αποφασισμένου κέντρου, πρώτα ενάντια στο δεξιό άκρο που είχε “ξεφύγει”, για να βυσσοδομήσει αύριο ενάντια στο αριστερό άκρο που “θα βάλει σε κίνδυνο τη χώρα”. Αστυνομία, στρατός, δικαιοσύνη και κρατικοί μηχανισμοί δεν εκκαθαρίστηκαν, ενώ είναι πιθανό ένα έωλο κατηγορητήριο να αναστηλώσει τη ναζιστική ηγεσία που σήμερα πιάστηκε με κατεβασμένα παντελόνια. Οι νεκροί -όπως και να 'χει- δεν ανασταίνονται. Οι κοινωνικές συνθήκες που γεννούν το φασισμό όχι μόνο παραμένουν αλλά διευρύνονται. Η δε Αριστερά είχε προ πολλού διαρρήξει τις οργανικές της σχέσεις με τις λαϊκές συνοικίες, προτού σε αυτές εισβάλουν τα τάγματα εφόδου.

Όμως όλα αυτά δεν είναι λόγος αυτιστικής συμπεριφοράς. Δεν χρειάζεται ούτε αφασία και αποχαύνωση, ούτε μεμψιμοιρία και τρομοκράτηση. Εκτός και αν έχουμε ήδη αποφασίσει ότι θα αντιμετωπίσουμε τις κινήσεις του αντιπάλου ...από την κερκίδα.

Σε τελική ανάλυση, ας πάρουμε υπόψη τις εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια προοδευτικών και δημοκρατικών ανθρώπων που ανακουφίστηκαν -έστω και προσωρινά- βλέποντας την ηγεσία της ναζιστικής συμμορίας να οδηγείται στη φυλακή. Ας αξιολογήσουμε το γεγονός ότι της γης οι κολασμένοι που στα σώματά τους ακονίζονταν τα ναζιστικά μαχαίρια, ίσως κοιμηθούν πιο ήσυχα. Κι ας προετοιμαστούμε για τις μάχες που έπονται και που θα είναι δύσκολες και καθόλου "ομαλές".

Read more...

Δημήτρης Κουσουρής: "Οι όροι και το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσεται ο φασισμός συνεχίζουν να υπάρχουν"

Με μια γενική ιδεολογική καταγγελία του φασισμού δεν απαντά κανείς στους μακρόχρονα ανέργους και σ’όσους πεινούν, τονίζει στο Πριν ο Δημήτρης Κουσουρής, προτάσσοντας ως προτεραιότητα την οργάνωση δομών αλληλεγγύης για να μπει ανάχωμα στην ακροδεξιά.

Συνέντευξη στον Γιώργο Λαουτάρη

 – Πριν 15 χρόνια, όταν σημειώθηκε η δολοφονική επίθεση εναντίον σας, η Χρυσή Αυγή ήταν μια εντελώς περιθωριακή οργάνωση, ενώ σήμερα είναι κομμάτι του κεντρικού πολιτικού σκηνικού. Δεν θα περίμενε κανείς ότι η είσοδος στη Βουλή θα ωθούσε το κόμμα αυτό σε μια περισσότερο νομότυπη δράση;

– Με κανέναν τρόπο. Η νομιμοποίηση μιας πολιτικής αντίληψης σε πλατιά κοινωνικά στρώματα, ποτέ δεν σήμαινε άμβλυνση των χαρακτηριστικών της. Και στην Ελλάδα μετά τις εκλογές του 2012, αναπτύχθηκε η φιλολογία ότι ο κόσμος θα καταλάβει το βίαιο πρόσωπο της Χρυσής Αυγής και θα απομακρυνθεί. Αυτό ήταν τουλάχιστον αφελές. Στο βαθμό που η καπιταλιστική κρίση συνεχίζει να πλήττει ένα τεράστιο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας οδηγώντας το στην εξαθλίωση, φτωχοποίηση, προλεταριοποίηση, συνεχίζουν να υπάρχουν οι όροι και το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσεται ο φασισμός.

– Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα είχε πολιτικό κίνητρο;

– Ήταν μια πολιτική δολοφονία που είχε προαναγγελθεί από τη Χρυσή Αυγή στις εργατικές γειτονιές του Πειραιά. Ήταν θέμα χρόνου το πότε θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Από την ταχύτητα αντίδρασης της ίδιας της κυβέρνησης είναι σαφές ότι κι εκείνοι το γνώριζαν και είχαν ετοιμαστεί για να διαχειριστούν την κατάσταση αναλόγως.

– Αν αύριο μπουν φυλακή κάποιοι βουλευτές ή στελέχη της Χρυσής Αυγής, δεν θα έχει γίνει ένα βήμα για τη λύση του προβλήματος;

– Θα έχουν αλλάξει σαφώς οι όροι του παιχνιδιού, μα είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο. Είτε κηρύξουν τη Χρυσή Αυγή εκτός νόμου, είτε ενεργοποιήσουν τον αντιτρομοκρατικό ή χρησιμοποιήσουν απλά τον ποινικό κώδικα για να στείλουν κάποιους στη φυλακή, θα απέχουμε ακόμα πολύ από το να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία. Νομίζω ότι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ενός παιδιού της εργατικής τάξης στρατευμένου στην υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης, φέρνει στο προσκήνιο το μέγεθος της ζημιάς που έχει συντελεστεί τα τελευταία χρόνια. Σε αυτή τη μεταβατική περίοδο που δείχνει να ολοκληρώνει την ιστορική ήττα του εργατικού κινήματος όπως το γνωρίσαμε ως τώρα, ο διαλυμένος κοινωνικός ιστός και δημόσιος χώρος των φτωχογειτονιών όπου η ανεργία κι η ανέχεια είναι ο κανόνας για τη συντριπτική πλειοψηφία νέων ή γέρων, θα γινόταν έτσι κι αλλιώς το σκηνικό επί του οποίου αναλαμβάνουν δράση μπράβοι, χαφιέδες και συμμορίες κάθε είδους. Η παραβίαση των κανόνων του κοινοβουλευτισμού από τους ίδιους τους επίσημους φορείς του, το απότομο στένεμα της δημοκρατικής νομιμότητας με την ντε φάκτο κατάργηση βασικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, τα βαθιά ερείσματα που διαθέτει αδιάλειπτα εδώ και δεκαετίες η ακροδεξιά στο εσωτερικό του κρατικού μηχανισμού, σε συνδυασμό με την αντιδραστική, ρατσιστική στροφή κυβέρνησης και ΜΜΕ και την κατάρρευση των δυο βασικών πυλώνων της αστικής πολιτικής, δημιούργησαν τους όρους ούτως ώστε να είναι η Χρυσή Αυγή εκείνη που παρέχει πολιτική κάλυψη και ιδεολογική ταυτότητα σε αυτές τις συμμορίες, οργανώνοντάς τες γύρω από τις δυνάμεις που διαθέτουν και διακινούν τον πλούτο και στρέφοντάς τις ενάντια στους εναπομείναντες θύλακες οργάνωσης και αντίστασης του κόσμου της δουλειάς. Τα αστικά επιτελεία ασφαλώς γνωρίζουν πόσο ρευστές είναι οι πολιτικές ταυτότητες που συγκροτούνται στις παρούσες συνθήκες. Είναι σαφές ότι μετά τη δολοφονία η κυβέρνηση προσπαθεί να ανακτήσει τον έλεγχο και την πρωτοβουλία των κινήσεων και να δώσει μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, δεξιά, αριστερά, μέσα και έξω από τη χώρα.

– Η αυξημένη επιρροή της Χρυσής Αυγής είναι συγκυριακό φαινόμενο ή ήρθε για να μείνει;

– Αυτό θα εξαρτηθεί από τον καθένα από εμάς κι όλους μαζί. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα από τα πολλά πρόσωπα του φασισμού, το πιο αποκρουστικό από όσα έχουμε δει μετά τη μεταπολίτευση. Σε κάθε περίπτωση, το αμέσως επόμενο διάστημα θα επιχειρηθεί ο προσεταιρισμός της εκλογικής της βάσης στην κατεύθυνση του ελέγχου του νόμιμου ή παράνομου ένοπλου βραχίονα του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας. Άρα η Χρυσή Αυγή μπορεί και να εξαφανιστεί, όχι όμως και ο φασισμός, όσο παραμένει και διευρύνεται η σφαίρα ανομίας μέσα στην οποία η ντόπια και διεθνής ολιγαρχία του πλούτου εδραιώνει διά της ωμής βίας την κυριαρχία της εις βάρος των εργαζομένων.

– Εδώ και αρκετό καιρό βιβλία, άρθρα, εκπομπές έχουν φωτίσει από όλες τις πλευρές τις ναζιστικές αναφορές της Χρυσής Αυγής. Πώς ερμηνεύετε το γεγονός ότι αυτή η επιχειρηματολογία δεν πείθει;

– Η ιδεολογικοποίηση του πολιτικού αγώνα είναι μια όψη της αστικής πολιτικής που βόλεψε τους δημοσιογράφους του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» και γέννησε πολλές αυταπάτες και στην Αριστερά. Πώς μπορεί κανείς με μια γενική, ιδεολογική καταγγελία να απαντήσει στους μακρόχρονα ανέργους, σ’ όσους πεινούν και τρώνε στα συσσίτια της εκκλησίας, σ’ όσους κοιμούνται στο κρύο και στο σκοτάδι, στους νέους για τους οποίους το μέλλον παραμένει ερμητικά κλειστό; Η καταγγελία κι η αποκάλυψη του ναζισμού είναι μεν εκ των ων ουκ άνευ, ωστόσο ότι αυτό θα αρκούσε είναι βαθιά αυταπάτη, όπως αποδείχτηκε τα τελευταία τρία χρόνια. Και ως γνωστόν, το να επιμένεις να δοκιμάζεις τις ίδιες μεθόδους περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα είναι ίδιον της παράνοιας ή της ανοησίας. Ιστορικά ο φασισμός γεννήθηκε σαν μαζικό ρεύμα της αντεπανάστασης από την ήττα του εργατικού κινήματος στο μεσοπόλεμο κι αναγεννήθηκε ως «σκοτεινή πλευρά» του νεοφιλελευθερισμού μετά την υποχώρηση του εργατικού κινήματος που ακολούθησε την κρίση της δεκαετίας του 1970. Δυο δεκαετίες μετά το θρίαμβο του νεοφιλελεύθερου κοινοβουλευτισμού, η κρίση έχει στενέψει δραματικά τις δυνατότητες διατήρησης και διαχείρισης του στάτους κβο με αμιγώς κοινοβουλευτικά μέσα στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Κίνα ή στην Αίγυπτο. Ο φασισμός ανακάμπτει ως εξουσιαστική λύση στην ευρωπαϊκή του κοιτίδα, στην Ελλάδα, στην Ουγγαρία, στη Νορβηγία, στη Γαλλία και αλλού. Ο στόχος του είναι και πάλι η εδραίωση της ήττας και της διάλυσης του εργατικού κινήματος. Κι άρα η μεταβλητή που θα κρίνει το χαρακτήρα της αναμέτρησης και την τελική του έκβαση, τώρα όπως και τότε, είναι η πραγματική κατάσταση και οργάνωση των προλεταρίων. Το ιστορικό στοίχημα του καιρού μας βρίσκεται λοιπόν ανάμεσα σε μια μακρά νύχτα παγκόσμιας αυταρχικής κυριαρχίας των δυνάμεων του κεφαλαίου και στην αναγέννηση του εργατικού κινήματος, σε ρήξη με το φασισμό αλλά και με τις δυνάμεις του κεφαλαίου που τον γεννούν, τον συντηρούν και τον δυναμώνουν.

– Πώς πρέπει να αντιδράσει η Αριστερά;

– Οι διαφορετικές δυνάμεις της Αριστεράς επέλεξαν πολύ συχνά μια αμυντική στάση διατήρησης του λιγοστού χώρου πολιτικής δράσης που απομένει διαθέσιμος ή την παλιά καλή υπεκφυγή της επίκλησης κάποιου αφηρημένου σχεδίου εργατικής χειραφέτησης μακριά από την πραγματική κίνηση των κοινωνικών υποκειμένων ενός τέτοιου σχεδίου. Αν θέλουμε όμως πραγματικά να μιλήσουμε για τσάκισμα του μαζικού φασιστικού ρεύματος που έχει συγκροτηθεί, είναι καιρός να οργανώσουμε την αλληλεγγύη, την αντίσταση εργαζομένων και ανέργων.

– Πόσους χωράει το αντιφασιστικό μέτωπο;

– Αν συμφωνούμε πως ο φασισμός είναι μια ακραία, αυταρχική εκδοχή του καπιταλισμού και μια κοινωνική συμμαχία ανάμεσα στους μεγάλους και τους μικρούς ιδιοκτήτες για την υπεράσπιση των κυρίαρχων σχέσεων ιδιοκτησίας, τότε ξεκαθαρίζουμε πρώτα απ’ όλα τα ταξικά, εργατικά χαρακτηριστικά του αντιφασιστικού μετώπου. Χωράει πολλούς λοιπόν, την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Σε αυτή τη βάση, η οργάνωση της αντιφασιστικής δράσης αποτελεί ευθύνη όλων όσοι σκέφτονται και δρουν αντιπαραθετικά με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, στις τοπικές πρωτοβουλίες, συνελεύσεις, στις αμέτρητες διαδικτυακές ή έντυπες εκδοτικές απόπειρες, στις δομές αλληλεγγύης, λαϊκής αυτοοργάνωσης και συνεργατικής οικονομίας, σε μαθητικούς και φοιτητικούς συλλόγους, εργατικά σωματεία και λέσχες, που είτε είναι πολιτικά ανένταχτοι είτε κινούνται στους χώρους του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή του αναρχοσυνδικαλισμού. Κι αν από την άλλη, φασισμός είναι τόσο τα ναζιστικά τάγματα εφόδου όσο και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης όπου η κυβέρνηση νομοθετεί πέρα από κάθε λαϊκό έλεγχο και οι δυνάμεις καταστολής δρουν ανεξέλεγκτα ενάντια στο λαϊκό κίνημα καταλύοντας κατά βούληση συνταγματικά κατοχυρωμένες ελευθερίες. Οπότε, ένα αντιφασιστικό μέτωπο εξ ορισμού αποκλείει όσους συναινούν, τροφοδοτούν ή διαχειρίζονται αυτήν την πραγματικότητα.

– Αν πηγή της κρίσης είναι η κυβερνητική πολιτική, μια εναλλαγή στην κυβέρνηση από μια αριστερή δύναμη θα ήταν κάποια απάντηση;

– Χρησιμοποιώντας το φόβο ως τεχνική κυριαρχίας, τα αστικά επιτελεία επιχειρούν σήμερα να σταθεροποιήσουν το πολιτικό σύστημα μαντρώνοντας τα αριστερά και δεξιά «άκρα» στα κόμματα του λεγόμενου συνταγματικού τόξου. Η στρατηγική της έντασης στοχεύει να καταστήσει σαφές πως στο βαθμό που θα επιχειρήσει να αναμετρηθεί σε βάθος με τα στηρίγματα του φασισμού στον κρατικό μηχανισμό, την αστυνομία, το στρατό κ.ο.κ. και να αναδιαπραγματευθεί τη θέση της χώρας στην ΕΕ και την ευρωζώνη, μια αριστερή κυβέρνηση θα είναι αναμφίβολα καλύτερη από την αυταρχική δεξιά του Σαμαρά. Αυτή η παραδοχή περιέχει ωστόσο πολλές παγίδες, επειδή είναι εξαιρετικά αμφίβολο το αν μπορεί να διαμορφωθεί μια κοινοβουλευτική αριστερή πλειοψηφία, όσο οι δυνάμεις του παλαιοκομματικού, μνημονιακού μπλοκ κρατάνε το μαχαίρι και το καρπούζι καταστρατηγώντας τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού που οι ίδιοι έθεσαν. Επειδή, ακόμα και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο έλεγχος ενός κρατικού μηχανισμού διαβρωμένου από την ακροδεξιά και γεμάτου από πραιτωριανούς του «παλαιού καθεστώτος» θα ήταν εξαιρετικά δύσκολος. Τέλος, επειδή, όπως το έχει αποδείξει επανειλημμένα η καθ’ ημάς ιστορική εμπειρία, κάθε φορά που, σε συνθήκες κλονισμού της αστικής κυριαρχίας, οι δυνάμεις της Αριστεράς εγκατέλειψαν την προοπτική της ρήξης με τον καπιταλισμό και το πρόταγμα ενός σχεδίου κοινωνικής χειραφέτησης κι αυτοεγκλωβίστηκαν μετά τη Βάρκιζα, τα Ιουλιανά, τη Μεταπολίτευση, σε μια γραμμή υπεράσπισης της δημοκρατικής νομιμότητας, οδηγήθηκαν με μαθηματική ακρίβεια στη φυσική και πολιτική εξόντωση, στην ενσωμάτωση ή την περιθωριοποίηση.

Πηγή:ΠΡΙΝ

Read more...

Νεοφιλελευθερισμός, φασισμός και «εξαίρεση»

Πηγή: http://www.rednotebook.gr/

Σκέψεις για τον εκ γενετής «εξαιρετικό» χαρακτήρα του νεοφιλελευθερισμού και τις συγγένειές του με το φασισμό

Του Δημήτρη Μπελαντή

1. Νεοφιλελευθερισμός, φασισμός και κατάσταση εξαίρεσης

Θα ξεκινήσουμε με τη σκέψη ότι υφίσταται μια μεγάλη και ξεκάθαρη διαφορά –παρά τις βαθύτερες συγγένειες– ανάμεσα στον παλαιό κλασικό οικονομικό φιλελευθερισμό του 18ου αιώνα και στον νεοφιλελευθερισμό, όπως αυτός διαμορφώθηκε στον 20ο αιώνα (με πυρήνα τη γνωστή ομάδα των γερμανών-αυστριακών οικονομικών και πολιτικών στοχαστών όπως οι Eucken και Roepke στην πρώτη φάση, οι Λ.Μίζες και Φρ.Χάγεκ στην επόμενη, αργότερα η ομάδα του Σικάγο στις ΗΠΑ κλπ). 

Όπως εύστοχα έχει υποστηρίξει ο Φουκώ στις παραδόσεις του στο Κολλέγιο της Γαλλίας το 1979 [1], οι παλαιοί φιλελεύθεροι επιχείρησαν να εισαγάγουν την έννοια της φυσικής οικονομίας της αγοράς στο πεδίο της κρατικής πολιτικής και της ανάπτυξης της αναγκαίας κυβερνητικότητας. Η άσκηση της κρατικής πολιτικής θα έπρεπε να μην παρεμβαίνει στην ιδιωτική σφαίρα της αγοραίας οικονομίας, η οποία αποτελεί «φυσική κατάσταση», να την κατοχυρώνει ως το κλασσικό ατομικό δικαίωμα της ιδιοκτησίας και του επιχειρείν καθώς, επίσης, να εισαγάγει τις αξίες της αγοράς (κυρίως με την έννοια των «συμφερόντων») στη διαμόρφωση της διακυβέρνησης και της επιδίωξης του κρατικού συμφέροντος. Η διακυβέρνηση θα έπρεπε να διασφαλίζει την ελεύθερη οικονομική σφαίρα με όρους νομικής εγγύησης και πολιτικής ασφάλειας, αλλά και να κατανοεί την πολιτική με όρους άσκησης και στάθμισης συμφερόντων. Φαίνεται ότι αυτή η τροποποίηση υπήρξε συντακτική στην οργάνωση του αστικού κράτους, το οποίο τον 18ο αιώνα αναδιοργανώθηκε μετά την απολυταρχική αλλά και μερκαντιλιστική περίοδο. Από εδώ και πέρα. τα δικαιώματα θα είχαν όχι μόνο φυσικοδικαιϊκή και ηθική-θρησκευτική, αλλά και αμιγώς αγοραία και οικονομική θεμελίωση.

Αντιθέτως, ο νεοφιλελευθερισμός υπήρξε ένα κίνημα που δεν στόχευε στην επιβολή και προστασία μιας φυσικής τάξης πραγμάτων, αλλά στην ενεργή πολιτική παρέμβαση για να διαμορφωθεί εξαρχής μια ρητά πολιτική και θεσμική κατάσταση και μια ειδική άσκηση πολιτικής, «η αυθόρμητη τάξη του ανταγωνισμού». Ο «οικονομικός ανταγωνισμός» είναι εδώ η κεντρική έννοια - και όχι η «αγορά». 

Σε αυτό το σημείο, η νεοφιλελεύθερη στρατηγική ομοιάζει με τον φασισμό: δεν αποκαθιστά απλώς μια «αθωότητα» που χάθηκε, αλλά δουλεύει για ένα οικονομικό-θεσμικό-κατασκευαστικό πρόγραμμα, ένα πλαίσιο δράσης, με στόχο να επιτευχθεί και να διατηρηθεί η «αυθόρμητη τάξη του ανταγωνισμού». 

Όπως ακριβώς η στρατηγική της «φυλετικής κοινότητας» δεν είναι, ούτε εμφανίζεται, ως μια πρωτογενής-φυσική κατάσταση (αλλά ως μια κατάσταση που απαιτεί την εκθεμελίωση των αποτελεσμάτων μακροχρόνιων θεσμικών στρατηγικών όπως η αστική δημοκρατία, ο πολιτικός φιλελευθερισμός ή και ο σοσιαλισμός, ώστε να φανεί μέσα από την κατάργηση των παραπάνω ένα αδρό πλαίσιο της φυλετικής κοινότητας), έτσι ακριβώς και η νεοφιλελεύθερη «αυθόρμητη τάξη» μπορεί να αναδειχθεί ως έναν βαθμό με τη συνειδητή αποδόμηση και καταστροφή του αντίθετου «οικονομικού-θεσμικού» προγράμματος, εκείνου του κοινωνικά παρεμβατικού κράτους. Άρα, ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι μια λειτουργούσα φυσική κατάσταση, αλλά μια διαρκώς ενεργή πολιτική στρατηγική, η οποία παραμερίζει τα «εμπόδια του παρελθόντος», αποκαθιστά την υπευθυνότητα του ατόμου-δρώντος δομικά ως οικονομικός επιχειρηματίας με αφετηρία τη διαχείριση των δικών του ικανοτήτων, και διασφαλίζει ένα στρατηγικό παιχνίδι ανάμεσα στο σύνολο των ατόμων-επιχειρηματιών. Αν ο φιλελευθερισμός κατανοεί πια τον εαυτό του ως «αντεπανάσταση», χρειάζεται μια σαφής αντεπαναστατική στρατηγική και πρόγραμμα. 

Όπως θα υποστηρίξει ο Φρ. Χάγεκ στο έργο του «Το Σύνταγμα της Ελευθερίας» [2], η ενεργός δράση υπέρ του ανταγωνισμού ξαναφέρνει στο προσκήνιο την αρχή του κράτους δικαίου του 18ου και 19ου αιώνα. Ο Χάγεκ «διαβάζει» ιδίως το αγγλοσαξωνικό κράτος δικαίου (rule of law) ως ένα πρόγραμμα γενικών και αφηρημένων νόμων, οι οποίοι διασφαλίζουν τον «ανταγωνισμό» και απέχουν από κάθε «σκόπιμο» κρατικό παιχνίδι με τη μορφή του νόμου (κάθε αναδιανεμητική δράση είναι μη γενική, πολιτικά σκόπιμη και μορφή ατομικού ή συλλογικού μέτρου και όχι νόμου). 

Καθώς ο παλαιός φιλελευθερισμός διαβάζεται με τα γυαλιά της «τάξης του αυθόρμητου ανταγωνισμού» -στον οποίο δήθεν αντιτάχθηκαν όλοι οι «αντιφιλελεύθεροι» από τον Μπίσμαρκ και τον Ρούζβελτ ως τον Χίτλερ και τον Στάλιν-, επιλέγεται μια μακροχρόνια κρατική στρατηγική για να άρει τις «μονοπωλιακές» και «αντιανταγωνιστικές» θεσμικές και πραγματικές καταστάσεις, οι οποίες, ακόμη και αν δεν οδήγησαν στον πλήρη ολοκληρωτισμό, έχουν επισωρεύσει ένα πλεόνασμα αντιφιλελεύθερων ρυθμίσεων στη Δύση (αυτό που ακούμε και στην Ελλάδα για τις πολιτικές της Μεταπολίτευσης, τη λαϊκίστικη «διόγκωση του κράτους», το πλεόνασμα κηφήνων-δημοσίων υπαλλήλων κλπ). 

Στον βαθμό που η επίτευξη του αντεπαναστατικού στόχου απαιτεί μια μακροχρόνια βιοπολιτική διαμόρφωση και επιβολή, ο νεοφιλελευθερισμός αναπτύσσεται ως μια μακροχρόνια θέση μάχης στο πολιτικό, συνταγματικό, νομικό και οικονομολογικό πεδίο για την καταστροφή των επιβλημένων μέσων και μεθόδων του «σοσιαλισμού» (του κεϋνσιανού παρεμβατικού κράτους). Όπως και ο φασισμός στη δεκαετία του 1930, ο νεοφιλελευθερισμός επί τέσσερις δεκαετίες τείνει να διαμορφώσει σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης ένα πλαίσιο σχεδόν διαρκούς «εξαιρετικής» ρύθμισης. «Εξαιρετικής» με την έννοια που έχει διαμορφωθεί από την επανεπεξεργασία των θεωρήσεων και έργων του Καρλ Σμιττ («Πολιτική Θεολογία», «Η δικτατορία», «Η κρίση της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας») και άλλων θεωρητικών της «εξαίρεσης» στο Μεσοπόλεμο μέσα ιδίως στο έργο του Τζ.Αγκάμπεν [3]: μια πολιτική κατάσταση είναι «εξαιρετική», όταν 

α) διακρίνεται από μια έκτακτη ή εξαιρετική νομική/συνταγματική ρύθμιση, η οποία αποσκοπεί στην «έξοδο από την κρίση» μέσα από την παράκαμψη των «ομαλών ρυθμίσεων» (αυτών που ίσχυαν ως οικονομικό και εργατικό δίκαιο στο κεϋνσιανό κράτος για τους νεοφιλελεύθερους, των δημοκρατικών ή πολιτικά φιλελεύθερων ρυθμίσεων για τους φασίστες) 

β) κατατείνει μεταβατικά σε μια «ομαλότητα» που, όμως, θα διαφέρει από την «ομαλότητα» του παρεμβατικού κράτους, το οποίο «απέτυχε» στην αντιμετώπιση των κρίσεων-αυτή η νέα ομαλότητα για τους νεοφιλελεύθερους είναι η «αυθόρμητη τάξη» λιγότερο ή περισσότερο (αντίστοιχα, για το φασισμό, μια ομαλότητα εξουσιαστική, αντιδημοκρατική και ρατσιστική, διαφορετική από την ομαλότητα του δημοκρατικού κράτους) 

γ) «αποκλείει» όσους ευνοήθηκαν από την κρισιογόνα προηγούμενη ομαλότητα (τους ανήκοντες στις λαϊκές τάξεις για τους νεοφιλελεύθερους, τους αντιφασίστες για τον φασισμό). Παρατηρούμε ότι, όπως και στην περίπτωση του φασισμού, ο νεοφιλελευθερισμός ως μακροχρόνια επιβολή της «αυθόρμητης τάξης» αντιστοιχεί επίσης σε μια μακρά και απροσδιόριστης διάρκειας περίοδο μετάβασης. Η διαρκής κατάσταση εξαίρεσης πρέπει, όμως, να νομιμοποιηθεί στην περίπτωση του νεοφιλελευθερισμού με τη φιλελεύθερη συνταγματική μορφή, παρά το γεγονός ότι ειδικοί κρισιογόνοι παράγοντες όπως ο διεθνής πόλεμος του 2001 και η οικονομική κρίση μετά το 2008 παρεισάγουν και όψεις καθαρά κοινοβουλευτικές δικτατορικές της νεοφιλελεύθερης «έκτακτης ανάγκης», θέτοντας θέμα ένταξης και στην καθαρή μορφή κράτους έκτακτης ανάγκης.

2. Η αντιδημοκρατικότητα/αντιπλειοψηφικότητα του νεοφιλελευθερισμού και του φασισμού

Λαμβάνοντας υπ’όψιν και τις θέσεις του Μαρκούζε στο έργο του «Η πάλη κατά του φιλελευθερισμού στην εθνικοσοσιαλιστική αντίληψη για το κράτος», για τη σχέση φασισμού και παλαιού φιλελευθερισμού, οφείλουμε να δούμε και τις βαθύτερες ομοιότητες ανάμεσα σε δυο ανταγωνιστικά μεταξύ τους ρεύματα (νεοφιλελευθερισμός/φασισμός αλλά και παλαιός φιλελευθερισμός/φασισμός), τα οποία, όμως, διατηρούν και τα δυο κακή σχέση με τη δημοκρατία, ακόμη και την αστική δημοκρατία. Στον βαθμό που οι μάζες εισήλθαν στην πολιτική του 20ου αιώνα με εργαλείο το δικαίωμα ψήφου, δεν είναι τυχαίο που πολλοί κλασικοί φιλελεύθεροι δημοκράτες στη δεκαετία του 1920 και του 1930 προσέγγισαν ή έστω «κατανόησαν» τον φασισμό ως αντιδημοκρατικό αλλά και αντιμπολσεβίκικο κίνημα και που του εναπόθεσαν τη διαχείριση των μαζών. Ο Τζιολίτι στην Ιταλία, ο φον Πάπεν και ο Σαχτ στη Γερμανία, οι κατευναστές συντηρητικοί στη Βρετανία όπως ο Χάλιφαξ και ο Ν. Τσάμπερλαιν, οι βενιζελικοί στην Ελλάδα.

Ερχόμενοι, όμως, στον νεοφιλελευθερισμό, θα πρέπει να δούμε και την ιδεολογική απόκλιση ανάμεσα στην αντιδημοκρατικότητά του και στην αντιδημοκρατικότητα του φασισμού. Ο μεν φασισμός εξακολουθεί να μιλά στο όνομα της «αντιπροσωπευτικής κυριαρχίας», βάζοντας στη θέση του αντιπροσώπου όχι πια τους βουλευτές αλλά τον Φύρερ και καταλύοντας τη Βουλή. Ο νεοφιλελευθερισμός, γεννημένος υποτίθεται ως αντίδραση όχι μόνο κατά της Αριστεράς αλλά και κατά του ναζισμού, υπερθεματίζει υπέρ της κοινοβουλευτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας. Την βλέπει, όμως, κυρίαρχα ως οικονομικά φιλελεύθερη και δευτερευόντως ως δημοκρατία. Στον βαθμό που προκύπτει μια αντίθεση μεταξύ κυρίαρχου λαού και της κυβέρνησής του και της φιλελεύθερης «αυθόρμητης τάξης του ανταγωνισμού», ο λαός και η κυβέρνησή του οφείλουν να παραμερίσουν και να αποδυναμωθούν. Στην περίπτωση δε της Χιλής χρειάστηκε και να εξοντωθούν από τους «νεοφιλελεύθερους στρατηγούς» του Πινοσέτ. 

Ο λαός δεσμεύεται από το Σύνταγμα του φιλελευθερισμού και μάλιστα από εκείνες τις συνταγματικές διατάξεις που κατοχυρώνουν την «αυθόρμητη τάξη», δηλαδή την ιδιοκτησία και το επιχειρείν. Ο μοχλός της διάκρισης των εξουσιών και των συνταγματικών δικαστηρίων πρέπει να ανακόπτει παρεμβατικές κοινωνικά νομοθετικές πολιτικές του «λαού» και να στέλνει πίσω στον νομοθέτη όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες του, οι οποίες αναδιανέμοντας και «προστατεύοντας τους αδύναμους», καταστρέφουν την «αυθόρμητη τάξη» (την ουτοπία του νεοφιλελευθερισμού) και δημιουργούν εξωτερικά μονοπώλια (κατά τους νεοφιλελεύθερους τα εξωτερικά μονοπώλια προκύπτουν από τη συγχώνευση κράτους και επιχειρήσεων και είναι τα μοναδικά επικίνδυνα. Τα εσωτερικά μονοπώλια που προκύπτουν από τη δυναμική του ανταγωνισμού είναι καταδικασμένα να εξουδετερωθούν μέσα από τις αντίρροπες θετικές τάσεις του ανταγωνισμού). Χρειάζεται ένα (υπάρχον ή διαμορφούμενο) συνταγματικό-θεσμικό πλέγμα και πάλι για να ανακόψει/ανατρέψει τον αντιεπιχειρηματικό «δημοκρατικό κυρίαρχο» και για να διαμορφώσει τελικά έναν νεοφιλελεύθερο «δημοκρατικό κυρίαρχο». 

Βεβαίως, η αντιδημοκρατική επένδυση του νεοφιλελευθερισμού είναι πολύ συνθετότερη από αυτήν των δικτατοριών και του φασισμού. Εδώ, επιστρατεύεται το αντιγιακωβίνικο -αντιομογενοποιητικό επιχείρημα, οι ευαισθησίες του πολιτικού φιλελευθερισμού υπέρ των ατόμων, των ετεροτήτων ή των μειονοτήτων, η αντιολοκληρωτική οπτική, οι ομοιότητες των δυο ολοκληρωτισμών. Ας μην ξεχνάμε ότι -δυστυχώς- ακόμη και το «1984» ενός Όργουελ γράφτηκε με έναυσμα περισσότερο την άνοδο της κοινωνικής προστασίας στη Βρετανία (κράτος του συστήματος Μπέβεριτζ), παρά το σοβιετικό ή το χιτλερικό «ολοκληρωτισμό», την ίδια εποχή όπου ο Χάγεκ έγραφε τον «Δρόμο προς την Δουλεία».

3. Ένα ακόμη κοινό μεταξύ φασιστών και νεοφιλελεύθερων: η στάθμη της κοινωνικής αποτυχίας

Όπως είναι γνωστό, πολλές δεκαετίες πριν από το ναζισμό, είχε αναπτυχθεί στη Δύση [4] ένα ευρύ επιστημονικό ρεύμα, το οποίο αντιμετώπιζε τους ψυχικά ασθενείς, τους εγκληματίες, τους διανοητικά καθυστερημένους, αυτούς με τις κληρονομικές ασθένειες, ως άτομα βιολογικά και με όρους κοινωνικού δαρβινισμού σωματικά αποτυχημένα. Υπήρχε ένας μεγάλος προβληματισμός και για την κρατική διαχείριση αυτών των ατόμων (άσυλα, δαπανηρότητα, υποστήριξη ή απομόνωση κλπ), αλλά και για την μη αναπαραγωγή των βιολογικών τους εγγενών ιδιοτήτων (στρατηγικές της ευγονικής). Ο φασισμός και ο ναζισμός παρέλαβαν αυτή τη συζήτηση περί της βιολογικής αποτυχίας και τη συνέδεσαν με την διαφοροποίηση από τη φυλετική κοινότητα, με τη φυλετική αποτυχία ή την ένταξη στους φυλετικά κατώτερους ή τη διαπίστωση της φυλετικής ανεπάρκειας. Με εργαλείο τη «φυλετική» και «αιματολογική αποτυχία», αναπτύχθηκε η θέση της μη αξίας της ζωής αυτών των φυλετικά κατώτερων ή φυλετικά αποτυχημένων (ήδη ο καθηγητής Binding από το 1921). Μάλιστα, ένα βασικό επιχείρημα υπέρ της στείρωσης ή και της θανάτωσης των βιολογικά αποτυχημένων, που συνήθως ήταν και «αντικοινωνικά άτομα», ήταν και ένα κλασικά (πρωτο)νεοφιλελεύθερο οικονομικό επιχείρημα: η περίθαλψη των αποτυχημένων στερούσε χρήματα από αυτούς που μπορούσαν φυλετικά και σωματικά να τα βγάλουν πέρα. Δηλαδή, οι πόροι πήγαιναν σε άλλους από αυτούς που πραγματικά τους χρειάζονταν. Το σύστημα στερούσε χρήματα από τα άξια μέλη της φυλετικής κοινότητας.υπέρ των αναξίων .

Θεωρούμε ότι η κρίση για την οικονομική και κοινωνική επιτυχία ή αποτυχία στο νεοφιλελευθερισμό μοιάζει αρκετά με την κρίση περί βιολογικής αποτυχίας στο ναζισμό. Στον νεοφιλελευθερισμό οι κοινωνικοί παράγοντες της αποτυχίας αποκλείονται πλήρως και δεν λαμβάνονται υπ’όψιν: η ανεργία δεν έχει κοινωνικά αίτια αλλά είναι μια τυχαία περίπτωση εργαζόμενου σε μετάβαση, η φτώχεια είναι ένα τυχαίο σύμπτωμα μιας οικονομίας που δεν αναπτύσσεται ομαλά λόγω κρατιστικών τάσεων, η εγκληματικότητα μια κακή επένδυση του ανθρώπινου κεφαλαίου. Όχι μόνο οι εγκληματίες, οι φτωχοί άρρωστοι, οι νοητικά και ψυχικά πάσχοντες έχουν αποτύχει κοινωνικά (για το τελευταίο σκαλί της «ακούσιας» εξαθλίωσης υποτίθεται, πάντως, ότι ακόμη και ο νεοφιλελευθερισμός υποθέτει την αναγκαιότητα ενός «κατωφλιού ασφαλείας», πράγμα που δεν τηρείται πάντως στη σημερινή Ελλάδα της κρίσης), αλλά οι βασικά αποτυχημένοι της αγοράς δηλαδή οι άνεργοι, οι σχετικά ή απόλυτα φτωχοί μισθωτοί, οι απολυμένοι, οι επαγγελματίες που πτώχευσαν κατηγορούνται διότι δεν έκαναν τις σωστές κινήσεις, διότι υπερεμπιστεύθηκαν τους μηχανισμούς πρόνοιας, διότι δεν διακυβέρνησαν επιτυχώς το ατομικό τους ανθρώπινο κεφάλαιο, ότι δεν είχαν τις σωστές ανθρώπινες σχέσεις ώστε να επιτύχουν ατομικά σε οικονομικό επίπεδο. 

Αυτή η θεώρηση υπονοεί ότι, όπως και η φυλή ή η βιολογία, η στάθμιση της αγοράς είναι ο αδιάψευστος δείκτης για τις δυνατότητες επιβίωσης και επιτυχίας των ανθρώπων, είναι και ο απόλυτος ηθικός δείκτης για το αν κάποιος έκανε το παν δυνατό για να αντιμετωπίσει θετικά και ενεργητικά τη ζωή του. Ούτε κοινωνικοί προσδιορισμοί ούτε κοινωνικοί αποκλεισμοί νοείται να λειτουργήσουν ως κριτήρια της «αποτυχίας». Αντίθετα, η τάση «αποκατάστασης της αποτυχίας» με κοινωνικά μέτρα οδηγεί στην ανευθυνοποίηση των ανθρώπων, στην ισοπέδωσή τους και στα αρνητικά αποτελέσματα του κράτους-προστάτη ή του κράτους-πατερναλιστή. Μάλιστα, η οικονομική κρίση δεν είναι ούτε καν αυτή μηχανισμός συσσώρευσης της κοινωνικής αποτυχίας. Όποιος τη χειρίζεται σωστά μπορεί να δρέψει ευκαιρίες παρά δυστοπικά αποτελέσματα. Επιπλέον, όσοι είχαν «προνόμια» εντός το παρεμβατικού κράτους (π.χ. οι εργαζόμενοι με μονιμότητα στο Δημόσιο), όχι μόνο κρίνονται στα πλαίσια της κρίσης ως «αποτυχημένοι» εντός της αγοράς αλλά και ως άδικα προνομιούχο στρώμα, το οποίο μέχρι την επιβολή των «μεταρρυθμίσεων» απορροφά πόρους από την αγοραία κοινωνία και τους «εργαζόμενους» (μισθωτούς και επιχειρηματίες) στον ιδιωτικό τομέα.

Νομίζουμε ότι η νεοφιλελεύθερη θεώρηση περί επιτυχίας εντός της «αυθόρμητης τάξης» έχει έντονα προτεσταντικά και καλβινιστικά χαρακτηριστικά, με την έννοια ότι η επιτυχία ή η αποτυχία είναι ενδείξεις της παροχής ή μη της θείας χάριτος (Βέμπερ). Αυτή η οπτική, όμως, εισάγει και το στοιχείο της εξαρχής θεολογικής και ηθικής καταδίκης του «οικονομικά αποτυχημένου». Η εξαρχής καταδίκη είναι έντονα όμοια προς τη στάθμη της εξ αρχής φυλετικής και βιολογικής επιτυχίας ή αποτυχίας. Ο αποκλεισμός του κοινωνικού παράγοντα αλλά και της δημοκρατικής-κοινωνικής παρέμβασης για την αποκατάστασή του είναι έντονα όμοιος και στα δυο ερμηνευτικά σχήματα. Θα χρειαστεί, όμως, να επανέλθουμε.

------------------------------

[1] Βλ. σε Michel Foucault, Η γέννηση της βιοπολιτικής. Παραδόσεις στο Κολλέγιο της Γαλλίας (1978-1979)», Αθήνα 2012, Πλέθρον. Ιδίως οι παραδόσεις του Ιανουαρίου κα του Φεβρουαρίου 1979 είναι αποκλειστικά αφιερωμένες στον νεοφιλελευθερισμό.

[2] Αθήνα 2008, εκδόσεις Καστανιώτη- Ιδρύματος Κωνσταντίνου Καραμανλή

[3] Τζ. Αγκάμπεν, Homo Sacer-κυρίαρχη εξουσία και γυμνή ζωή, Αθήνα 2005, Scripta, και State of Exception, N.Y., 2006

[4] Βλ. και σε R. Evans, Third Reich at Power, 2003

Read more...

Γ. Τόλιος: Γιατί φεύγουν οι ελληνικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό; (η περίπτωση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ)

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ «ΒΙΟΧΑΛΚΟ»

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*

Συνήθως μια ομάδα που παίζει το γήπεδό της, έχει ως γνωστόν το «πλεονέκτημα της έδρας». Όμως για τους «επιχειρηματικούς ομίλους» ….το «κερδίζειν» μπορεί να εξασφαλίζεται καλύτερα και «εκτός έδρας».! Μιλάμε για το φαινόμενο που παρατηρείται τελευταία στην Ελλάδα, όπου μεγάλες επιχειρήσεις απ’ το χώρο κυρίως της βιομηχανίας, μετακομίζουν στο εξωτερικό. Πρόκειται για τις «μητρικές» των ομίλων ΦΑΓΕ (Φιλίππου), 3Ε-Coca-Cola (Δαβίδ-Λεβέντη), S & B (Κυριακόπουλου), «Βιοχάλκο» (Στασινόπουλου), Α-Β Βασικόπουλου, κά, ενώ ανάλογα σχέδια, σύμφωνα με δημοσιεύματα, κάνουν και άλλοι όμιλοι, πχ. «Τιτάν» (Κανελλόπουλου-Παπαλεξόπουλου), «Μυτιληναίος» (Μυτιληναίου), κά.

ΑΙΤΙΕΣ ΦΥΓΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

Η βαθιά οικονομική κρίση παίζει οπωσδήποτε καθοριστικό ρόλο στη «φυγή», δεδομένου ότι μεταβάλλει μεταξύ άλλων και το επιχειρηματικό περιβάλλον. Πρόκειται για κρίση του ελληνικού καπιταλισμού και επί πλέον κρίση της ευρωζώνης που επιδεινώνει όχι μόνο τις συνθήκες ζωής και εργασίας του ελληνικού λαού, αλλά και τους όρους δράσης του ελληνικού κεφαλαίου και μερίδων της επιχειρηματικής ελίτ, πρώτα απ’ όλα της βιομηχανικής. Οι ειδικότερες αιτίες αφορούν τη «στενότητα» χρηματοδότησης από το τραπεζικό σύστημα και το υψηλότερο κόστος δανεισμού σε σχέση με το παρελθόν. Επίσης δυσμενές κλίμα διαμορφώνει διεθνώς η κατάσταση χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας που μεταφράζεται στο κόψιμο εμπορικών «πιστώσεων» από τις ξένες επιχειρήσεις. Η κρίση στενεύει επίσης τα περιθώρια διατήρησης ορισμένων προνομίων των «κρατικοδίαιτων» καπιταλιστών από προμήθειες, δημόσια έργα, κά. Αυτές είναι οι κυριότερες αιτίες «φυγής» τις οποίες επικαλούνται οι επιχειρηματίες, «καταγγέλλοντας» παράλληλα την «πολιτεία», δηλ. την κυβέρνηση, για αδιαφορία, πιέζοντας έμμεσα για νέες ευνοϊκές ρυθμίσεις.!!

Ωστόσο υπάρχουν κρίσιμης σημασίας ζητήματα που αποσιωπούνται και πρώτα απ’ όλα το γεγονός ότι οι πολιτικές «Μνημονίου» έχουν μειώσει δραστικά την αξία της εργατικής δύναμης (περικοπές μισθών-επιδομάτων-κοινωνικών δαπανών), τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων (ωράρια, απολύσεις, συλλογικές συμβάσεις, κά), τις μεγάλες περικοπές κοινωνικών δαπανών, ενώ δεκάδες χιλιάδες νέοι, κυρίως επιστήμονες, αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό. Αποσιωπούνται επίσης ότι η συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη με τα συνακόλουθα «Μνημόνια» (συνειδητή επιλογή και εμμονή της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ελίτ), επιδεινώνει την ύφεση (πτώση παραγωγής, απασχόλησης, εισοδήματος, ελλειμμάτων, χρέους, κλπ) και «διαβρώνει» την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, κάνοντας μεταξύ άλλων το «επιχειρείν» του ελληνικού κεφαλαίου πιο δύσκολο (ήδη 500.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ορισμένες μεγάλες, έχουν βάλει λουκέτο).

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ «ΒΙΟΧΑΛΚΟ»

Η πρόσφατη ανακοίνωση του ομίλου «Βιοχάλκο» (συμφερόντων οικογένειας Στασινόπουλου), για μεταφορά της έδρα της μητρικής εταιρίας στο Βέλγιο, συμπυκνώνει τη στρατηγική της βιομηχανικής ελίτ.Σημειώνουμε ότι ο όμιλος Στασινόπουλου είναι από τους μεγαλύτερους πολυκλαδικούς και πολυεθνικούς ομίλους της ελληνικής οικονομίας (60 εταιρίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό),[1] με μονοπωλιακή θέση στον κλάδο της μεταλλουργίας, ιδιαίτερα στους κλάδους χάλυβα (ΣΙΝΕΔΟΡ),αλουμινίου (ΕΛΒΑΛ) και χαλκού (ΧΑΛΚΟΡ), με απασχολούμενους 7.500-8.00 άτομα. Το «σχέδιο φυγής» (με έξοδο από το ελληνικό Χρηματιστήριο) προβλέπει συγχώνευση (με απορρόφηση) της μητρικής εταιρίας συμμετοχών «Βιοχάλκο ΑΕ» από την «Viochalco SA» με έδρα το Βέλγιο και στη συνέχεια συγχώνευση (απορρόφηση) της τελευταίας από την Cofidin SA (Compagnie Financiere et de Development Industriel SA), με έδρα επίσης το Βέλγιο. Η παραγωγική δραστηριότητα στην Ελλάδα θα διατηρηθεί. Διαρροές στον τύπο κάνουν λόγω ότι η εταιρία δεν βρίσκει επαρκείς πιστώσεις, ότι τα επιτόκια είναι υψηλά, η φορολογία μεγάλη κά, προβλήματα που δεν θα έχει ίσως με τη μεταφορά της στο εξωτερικό και είσοδο της στο χρηματιστήριο «Euronext» των Βρυξελλών. Σχεδιάζεται μάλιστα επιστροφή στο ελληνικό Χρηματιστήριο (ΧΑΑ), όπως έκανε και η 3Ε (Coca-Cola). Η κυβέρνηση προκειμένου να ανακόψει την τάση περιθωριοποίησης του ΧΑΑ και τον αντίκτυπο (οικονομικό-πολιτικό) που θα έχει, προσπάθησε αρχικά να «μπλοκάρει» την έξοδο της «Βιοχάλκο». Τελικά με τροπολογία που κατατέθηκε στο Ν/Σ για τα ΚΤΕΛ, η κυβέρνηση κινήθηκε στη λογική «και τούτο ποιείν και το άλλο μη αφιέναι». Δηλαδή επιτρέπει τη διπλή εγγραφή (dual listing) της εταιρίας και στα δύο χρηματιστήρια (Eurotext Βρυξελλών και ελληνικό ΧΑΑ), ενώ από την άλλη ανοίγει το δρόμο εξαγοράς της «Βιοχάλκο ΑΕ» από τη «Viochalco SA», με τον όρο ότι οι μέτοχοι που αποφασίζουν θα πρέπει να έχουν το 90% των μετοχών (από 95% που ήταν). Πρόκειται για ενέργεια που εξυπηρετεί συνολικά τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών, χρυσώνοντας το «χάπι» της φυγής.

ΚΡΑΤΟΣ, ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΕΛΙΤ

Στην απόφαση της Βιοχάλκο για «μετακόμιση» στο εξωτερικό υπήρξε εκ μέρους του ΣΕΒ άμεση παρέμβαση προς την κυβέρνηση. Σε ανακοίνωση του (Ναυτεμπορική, 17.9.13) αφού αναφέρεται στη σημασία της βιομηχανίας για την οικονομία, επισημαίνει ότι η «ανθεκτικότητα της εξαντλείται, λόγω της έλλειψης ρευστότητας, της υπεφορολόγησης, του αβάσταχτου κόστους ενέργειας, αντιεπενδυτικού παριβάλλοντος, κά». Και καταλήγει ότι η αποβιομηχάνιση δεν είναι ούτε πραγματικότητα, ούτε νομοτέλεια. Είναι θέμα πολιτικής, είναι θέμα επιλογής», ενώ προσθέτει ότι «η αλλαγή έδρας της Βιοχάλκο, δεν θίγει την παραγωγική δραστηριότητα, την απασχόληση και τις εξαγωγές». Τρία στοιχεία έχουν ενδιαφέρον στην ανακοίνωση. Πρώτον, αναγνωρίζει την ανάγκη βιομηχανικής πολιτικής, χωρίς όμως να λέει κουβέντα για το κυρίαρχο πλαίσιο νεοφιλελεύθερης πολιτικής που αρνείται την κρατική ρύθμιση και ειδικότερα τις «κλαδικές πολιτικές», ούτε για τις πολιτικές Μνημονίου που χαντακώνουν την ελληνική οικονομία και κοινωνία. Δεύτερον, επικαλείται την κρατική στήριξη ενώ ο ίδιος ο ΣΕΒ πρωταγωνιστεί ταυτόχρονα στη συρρίκνωση της κρατικής παρέμβασης (μείωση ΠΔΕ, ξεπούλημα ΔΕΚΟ, κατεδάφιση κοινωνικού τομέα, διάλυση εργασιακών σχέσεων, κά). Τέλος στηρίζει έμμεσα την επιλογή εγκατάστασης της «Βιοχάλκο» στο εξωτερικό, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της, ….«δικαιώνοντας» έτσι τον πρόεδρο των γερμανών βιομηχάνων Καϊτέλ, ο οποίος πριν ένα χρόνο είχε πει ότι «η επιχειρηματική ελίτ στην Ελλάδα ζητάει να γίνουν επενδύσεις ξένων εταιριών, ενώ η ίδια βγάζει τα κεφάλαια της στο εξωτερικό».! Επ’ αυτού έχει άραγε να πει κάτι ο πρόεδρος του ΣΕΒ;

ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Με αφορμή τη «φυγή» μεγάλων επιχειρήσεων στο εξωτερικό, έρχεται από έναν άλλο δρόμο στο προσκήνιο, το κρίσιμο ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας και ιδιαίτερα στη βιομηχανία. Η κυρίαρχη ελίτ στην Ελλάδα (πολιτική και οικονομική) σε συνεργασία με τα υπερεθνικά της «αφεντικά» (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ), έχουν ουσιαστικά χρεοκοπήσει την οικονομία και τον ελληνικό λαό. Η συνέχιση της κυριαρχίας τους μόνο πρόσθετα δεινά συνεπάγονται για τον τόπο. Η κατάργηση του Μνημονίου και διαγραφή του χρέους, σε συνδυασμό με την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, η διατήρηση και επέκταση των ΔΕΚΟ σε στρατηγικούς κλάδους, η στήριξη της αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, οι πολιτικές ανάπτυξης κλάδων και τομέων, η αύξηση της απασχόλησης, η διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων, το νέο πλαίσιο επιχειρηματικής δράσης κά, αποτελούν συνεκτικούς κρίκους του «σχεδίου» παραγωγικής ανασυγκρότησης που έχει ανάγκη η χώρα. Εξυπακούεται ότι η προώθηση αυτού του «σχεδίου» με ορίζοντα τη σοσιαλιστική προοπτική, μόνο μια κυβέρνηση της αριστεράς με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φέρει σε πέρας,έχοντας την ενεργητική στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

*O Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Read more...

Το Τραγούδι της ημέρας - 28/9/2013

Read more...

Γ. Καλαντζής της ΝΔ: Να πάψει να μιλάει η οικογένεια του Παύλου Φύσσα

Η Έλλειψη Ήθους στη ΝΔ δεν έχει όριο.

Ο Γ. Καλαντζής βουλευτής της ΝΔ και β' αντιπρόεδρος της Βουλής στο ραδιόφωνο του Alpha αναφέρει ότι η οικογένεια πρέπει να πάψει να μιλάει η οικογένεια του Παύλου Φύσσα.

Read more...

Χατζηνικολάου: Καναλάρχης βρισκόταν σε διαπραγμάτευση με τη Χρυσή για τη δημιουργία φιλικού προς αυτήν κανάλι

Καναλάρχης ήταν σε επικοινωνία με Χρυσή Αυγή για τη δημιουργία σταθμού φιλικού προς τους φασίστες...

Read more...

Φυλακίζοντας τους Χρυσαυγίτες. Τι συμβαίνει; [Σχόλιο για τις εξελίξεις]

"Μεγάλη η ικανοποίηση από τις συλλήψεις, αλλά και μεγάλη η λύπη που αυτό έγινε μετά τον θάνατο του Παύλου" 

Οικογένεια Παύλου Φύσσα.

Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. Ο νεκρός αγωνιστής Παύλος Φύσσας αποτελεί πυροκροτητή πολιτικών τομών στη χώρα. Όλοι μας έχουμε συνταραχθεί και όλες οι απόψεις είναι στο τραπέζι. Κάποιοι πιστεύουν ότι όλο αυτό είναι ένα τρικ. Κάποιοι άλλοι πανηγυρίζουν και οι τηλεπερσόνες των δελτίων των 20:00 ξαφνικά γίνανε τάχα μου αντιφασίστες. Τι πραγματικά συμβαίνει; Στα πλαίσια αυτής της ανάρτησης επιχειρούμε να καταθέσουμε τη δικιά μας άποψη για το τι συμβαίνει. 

Η κυβέρνηση έπεσε από τα σύννεφα με τη δολοφονία του Π. Φύσσα;

Όχι. Εδώ θέλει καθαρή απάντηση: η κυβέρνηση είχε γνώση του ποια είναι η Χρυσή Αυγή (ΧΑ) και είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κανείς ότι όλα όσα βγήκαν στη φόρα για τη ΧΑ αποτελούν αποτελέσματα έρευνας 5 ημερών. Το κράτος ήξερε πάντα ποια είναι η ΧΑ και σε τι πράξεις προχωρούσαν τα μέλη της και τα τάγματα εφόδου που εκπαίδευε. Η ΧΑ είχε δολοφονήσει μετανάστες και είχε χτυπήσει αγωνιστές παλιότερα - δεν είναι καινούργιο. Και φυσικά το κράτος είχε επίγνωση ότι μέσα στα σώματα ασφαλείας υπήρχαν όχι μικροί αλλά σημαντικότατοι θύλακες φίλα προσκείμενοι στον φασισμό και τις ομάδες αυτές. Εδώ τους εκπαίδευαν. Τι να λέμε...

Η κυβέρνηση δεν είχε σχέση με τη δολοφονία του Π. Φύσσα;

Φυσικά και είχε σχέση. Σε αυτό που όλοι συμφωνούν είναι ότι υπάρχει ευθύνη των μνημονιακών κυβερνήσεων διότι διαμόρφωσαν την κατάσταση φτώχειας, κοινωνικής αποδιάρθρωσης και διάτρητης δημοκρατίας που άνοιξαν την πόρτα στο φασισμό. Σε αυτό που συμφωνούν οι περισσότεροι είναι ότι τα κεντρικά ΜΜΕ (που όλα τους έχουν σχέση με τα κόμματα του μνημονιακού τόξου, εργολάβους, εφοπλιστές και άλλα τέτοια) υποστηρίξαν εδώ και 1.5 χρόνια την άνοδο της ΧΑ πρώτα και κύρια εξωραίζοντας την και προβάλλοντας την ως τάχα αντισυστημικούς μάγκες. Αυτό που επιπρόσθετα υποστηρίζουμε από μεριάς μας είναι ότι η κυβέρνηση επέλεξε αυτή την περίοδο την ενεργοποίηση βαθύτερης πολιτικής της έντασης. Το κυβερνητικό κέντρο μέσα από τα ακροδεξιότερα άκρα του έδωσε πράσσινο φως για παρεμβάσης έντασης, φόβου και αποπροσανατολισμού του κινήματος ενώ παράλληλα προετοίμαζε το ενδεχόμενο ακόμα και κυβερνητικής συμμαχίας με μια "σοβαρότερη ΧΑ". Ο λόγος της προώθησης σήμερα - μέσα σε αυτό το αναμενόμενα θερμό φθινόπωρο - της στρατηγικής της έντασης σχετίζεται με την έκδηλη αδυναμία του κυβερνητικού κέντρου να συγκρατήσει - περιορίσει την λαϊκή οργή ενώ παράλληλα θέλει να προχωρήσει στην επιβολή 3ου Μνημονίου. Σάπιοι εγκέφαλοι τύπου Φαήλου Κρανιδιώτη προφανώς εμπνεύσθηκαν τις λεπτομέρειες του σχεδίου. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι ντε και καλά είναι πίσω από κάθε ειδική πλευρά των εξελίξεων. Σημαίνει όμως ότι είναι αυτοί που δώσανε το πράσσινο φως στα σκυλιά της ΧΑ να ξεκινήσουν έναν νέο, βαθύτερο και αμεσότερο κύκλο βίας. 

Τώρα όμως τους φυλακίζουν. Γιατί; Που αποσκοπούν;

Αυτές οι ώρες είναι ιστορικές. Σήμερα φυλακίζονται τα μεγάλα κεφάλια της ΧΑ και το γεγονός αυτό είναι από μόνο του σημαντικό και φυσικά παράγει μια αίσθηση ευτυχίας σε κάθε δημοκράτη άνθρωπο. Είναι αυτό που γίνεται αποτέλεσμα της λαϊκή πίεσης ή αποτελεί ένα υποχθόνιο σχέδιο της κυβέρνησης; Φυσικά και είναι και αποτέλεσμα της λαϊκής πίεσης. Εντούτοις αυτό δεν σημαίνει ότι η υπόθεση του φασιστικού παρακράτους τελείωσε για την μνημονιακή Ελλάδα. Επίσης δεν σημαίνει ότι όλα όσα συμβαίνουν αποτελούν μια ακατάσχετη ήττα της κυβέρνησης. Το κράτος ενεργοποιεί όλα του τα μέσα για να βγει από πάνω στην κρίσιμη αυτή ιστορική περίοδο και αυτό ερμηνεύει πως μέσα σε μία νύχτα όλα άλλαξαν στα ΜΜΕ, στις έρευνες της αστυνομίας και πως φτάσαμε μέχρι και στις συλλήψεις των στελεχών της ΧΑ. Ποιο είναι το σχέδιο του κυβερνητικού κέντρου λοιπόν; Που αποσκοπούν; 

Γνώμη μας είναι ότι επιχειρείται ισχυροποίηση του κυβερνητικού κέντρου (ναι μεν μνημονιακοί αλλά και καλά παράλληλα εγγυητές της δημοκρατίας απέναντι στα "άκρα") ενώ παράλληλα η ισχυροποιημένη ΧΑ πάει από το προσκήνιο στο παρασκήνιο. Αυτό εξυπηρετεί τον σκοπό διατήρησης της αστικής - ξενόδουλης - εξουσίας απέναντι στο ενδεχόμενο μιας αριστερής κυβέρνησης με δύο τρόπους: α) ισχυροποιεί την προοπτική - ελπίδα τους - να διατηρήσει την εκλογική πρωτιά η ΝΔ στις επόμενες εκλογές (άρα μεγάλη πιθανότητα να διατηρήσουν την εξουσία) και β) αν εν τέλει η λαϊκή οργή υπερβεί και τα τωρινά της όρια και ένας ριζοσπαστικοποιημένος ΣΥΡΙΖΑ (πιθανόν και με ευρύτερες συμμαχίες) αναλάβει την προοπτική μιας ριζοσπαστικής κυβέρνησης η "και με τη βούλα" ακραία ΧΑ, η ΧΑ στο παρασκήνιο αλλά με μεγάλη δυναμική - ασύγκριτη με το τι ήτανε πριν 2 χρόνια - μπορεί να επιχειρήσει ανατροπή της αριστερής κυβέρνησης διά της επίθεσης, της βίας και του τρόμου. Είναι το Plan A και το Plan B τους.

Δηλαδή σήμερα να χαρούμε ή να στενοχωρηθούμε; Είναι καλό που πιέζουν τη ΧΑ σήμερα;

Φυσικά και είναι καλό να σαπίσει ο κάθε Μιχαλολιάκος στη φυλακή και φυσικά και έχουμε λόγο να χαρούμε. Το ότι - όπως υποστηρίξαμε - η κυβέρνηση έχει σχέδιο για το πως να βγει από πάνω και κερδισμένη από την κατάσταση δεν αναιρεί το γεγονός ότι όλο αυτό το σχέδιο είναι στη βάση της μεγάλης λαϊκής οργής, του μαζικού αντιφασιστικού μετώπου, των δημοκρατικών ανησυχιών, των αγωνιστικών πρακτικών, της προοπτικής κατάκτησης της κυβέρνησης από την αριστερά. Άλλο να καταλαβαίνουμε ότι η πολιτική "δεν παίζεται σε ένα επεισόδιο" και άλλο να μην χαιρόμαστε μια νίκη σε μια από τις πολλές μάχες αυτού του πολέμου. 

Λίγα διδάγματα από την περίοδο

Τα διδάγματα από τις εξελίξεις της περιόδου είναι πάρα πολλά. Εδώ θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε τα παρακάτω:

• Κράτος - Παρακράτος έχουν αγαστή συνεργασία όταν θέλουν: εδώ και καιρό η αστυνομία έκανε πλάτες στη ΧΑ, συνεργαζόταν μαζί της και τα ΜΜΕ συγκάλυπταν το ρόλο της. Όσο καιρό τους ήταν χρήσιμη αυτή η ΧΑ την ανεχόταν και την θρέφανε. Σίγουρα στελέχη των δύο πλευρών θα πίνανε και καμιά μπυρίτσα μαζί και θα χασκογελούσανε για τα παλιά χρόνια που ήτανε μαζί κλπ κλπ. 
• Το κράτος είναι έτοιμο και ικανό ανά πάσα στιγμή να τσακίσει τα παρακρατικά του κατοικίδια αν αν σε μια ορισμένη στιγμή αυτό εξυπηρετεί καλύτερα τα σχέδια του ή αν οι ομάδες αυτές τείνουν να αυτονομηθούν: έτσι μέσα σε μία μέρα οι Χρυσαυγίτες κρεμάστηκαν στα κανάλια (όπως τους έπρεπε από την πρώτη στιγμή) και η αστυνομία τους τσάκισε μέσα σε ελάχιστα 24ωρα. Η ΕΥΠ τους παρακολουθούσε και ήταν έτοιμη να δώσει όλες τις αναγκαίες πληροφορίες όταν αυτό κρίθηκε χρήσιμο. Αυτό έχει μια ιδιαίτερη αξία να το μετρήσουμε: μια αριστερή κυβέρνηση οφείλει να κάνει χρήση όλων των δυνατοτήτων που προσφέρονται μέσα από τους κρατικούς μηχανισμούς (φυσικά με την δέουσα προσοχή και κατανόηση του βαθύτερου ρόλου τους) για να τσακίσει μέχρι το απόλυτο βάθος τους φασιστικούς θύλακες τις συμμορίες του μίσους. 
• Δεν υπάρχει ηθική στα λαμόγια της ξενόδουλης αστικής τάξης είτε αυτά φοράνε γραβάτα είτε κρατάνε μαχαίρι. Την μία οι μεν προτείνουνε εκλογική συνεργασία "με μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή" και την επόμενη τους ξεφτιλίζουν. Και οι άλλοι την μία μέρα ψηφίζουν τα νομοσχέδια της μνημονιακής κυβέρνησης ή γλείφονται με δημοσιογράφους - παπαγαλάκια και την άλλη τους φωνάζουνε ρουφιάνους. Όλοι μαζί δεν αξίζετε για τίποτα άλλο από το να σαπίσετε για πάντα και να υπάρχετε ως θλιβερή ιστορική ανάμνηση. 

Αυτά και άλλα πολλά συμπεράσματα - παρατηρήσεις θα πρέπει να συζητηθούν το επόμενο διάστημα.

Ποια οφείλει να είναι η στάση της αριστεράς; Ποια τα κομβικά σημεία; 

Η Αριστερά στον τόπο μας δεν πρέπει να χαωθεί μέσα στον καταιγισμό των εξελίξεων. Τα βασικά σημεία της τοποθέτησης - στάσης της αριστεράς κατά τη γνώμη μας θα πρέπει να είναι:

• Να καταδικαστούν βαθύτατα και όσο πιο ευρύτατα γίνεται όλα τα κεντρικά στελέχη και ταγματασφαλίτικα μέλη της Χρυσής Αυγής. Καμία σκέψη να μην υποστηριχθεί η νομική τους καταδίκη. 
• Το τσάκισμα του φασισμού είναι υπόθεση του λαού και όχι του Σαμαρά, του Φαήλου και του ξενόδουλου κυβερνητικού κέντρου εν γένει: σε επίπεδο λόγου και κινητοποιήσεων (με συλαλλητήρια ή συναυλίες κλπ) θα πρέπει να οργανωθεί το μαζικό κίνημα ώστε να πιέζει με σταθερότητα και δύναμη για το τσάκισμα του φασισμού όσο γίνεται αυτή την περίοδο και μέχρι τέλους με την εκλογική νίκη της αριστεράς που μπορεί να επιτευχθεί. Η Αριστερά πρέπει να παλέψει για να ηγηθεί ενός ευρύτατου αντιφασιστικού μετώπου.
• Ο Φασισμός φυτρώνει στην Ελλάδα της φτώχειας και του μνημονίου - να χτυπήσουμε το καρκίνωμα από τη ρίζα του. Άρα τσάκισμα του φασισμού και ειδικότερα της ΧΑ, πάλη για τη δημοκρατία σημαίνει ανατροπή του μνημονίου και της μνημονιακής κυβέρνησης, άρνηση του χρέους - εκκίνηση μιας πορείας ριζοσπαστικής και βαθύτατα δημοκρατικής πολιτικής διεξόδου. Η προοπτική μιας πλατιάς, λαϊκά ελεγχόμενης κυβέρνησης με αριστερό πολιτικό πρόγραμμα είναι η μόνη και η καλύτερη εγγύηση για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. 
• Ο Φασισμός είναι Καπιταλισμός - είναι το τελευταίο εργαλείο του συστήματος για να παραμείνει στην εξουσία. Πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική πάλη για το τσάκισμα της φασισικής σκέψης από την ρίζα και τα γεννοφάσκια της. 

Ζούμε ιστορικές στιγμές. Δεν μας επιτρέπεται να πνιγούμε στα κύματα της ιστορίας και στην πολυπλοκότητα της. Το φαύλο σχέδιο της κυβέρνησης που θέλει να βγει και από πάνω μετά την δολοφονία του αγωνιστή καλλιτέχνη Παύλου Φύσσα δεν πρέπει να περάσει. Εδώ και τώρα ανατροπή της. Εδώ και τώρα νίκη του λαού - ανατροπή των μνημονίων - πάλη για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία - οικονομική ανεξαρτησία και δουλειά για την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου.

Τα μάτια μας οφείλουν να είναι ανοιχτά. Βασική διέξοδος της εξουσίας σήμερα είναι η πολιτική του γκρίζου και της στάχτης. Σήμερα επιχειρούν την συγκάλυψη του ποιοι βρίσκονται οικονομικά και πολιτικά πίσω από την Χρυσή Αυγή και την ενίσχυση της αρκούμενη στην επιβλητική - Χολυγουντιανή εικόνα των οχημάτων της αντιτρομοκρατικής και του Μιχαλολιάκου με χειροπαίδες. Τούτο δεν πρέπει να επιτραπεί διότι ευθύνες πρέπει να καταλογισθούν και στα οικονομικά κέντρα που τους φέρανε! Ομοίως δεν πρέπει να επιτρέψουμε να εκκολαφθεί μια "σοβαρή ΧΑ" ενώ το πιο αλήτικο κομμάτι της είναι εξαγριωμένο και δήθεν θύμα στο δρόμο. Η ιστορία γεννά εξελίξεις, εξελίξεις πρόκληση αλλά και εξαιρετική ευκαιρία για τον λαό και την αριστερά να υπερβούν αυτή την εποχή του μαύρου. Εδώ, σε αυτή τη χώρα και αυτά τα χρόνια, ο λαός μπορεί να κερδίσει!

Αριστερή Διέξοδος

Ας θυμηθούμε και τι τραγουδούσε η Μαρία Δημητριάδη...

Read more...