Του Μιχάλη Τριβιζάκη.
Στην πρόσφατη ταινία του Ταραντίνο δίνεται ανάγλυφα η εικόνα στην οποία ζούσαν, δούλευαν, ερωτεύονταν, πέθαιναν οι μαύροι δούλοι στις Νότιες πολιτείες των ΗΠΑ των μέσων του 19ου αιώνα. Το χθεσινό (όχι μεμονωμένο) περιστατικό στην Μανωλάδα Ηλείας αναδεικνύει τις συνθήκες στις οποίες ζουν και δουλεύουν οι μελαμψοί σύγχρονοι δούλοι στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Οι λέξεις εκμετάλλευση, καταπίεση, εξαθλίωση, φτώχεια, κτηνωδία είναι πολύ λίγες και χιλιοειπωμένες για να περιγράψουν το τι ακριβώς συμβαίνει στην ανεπτυγμένη Ελλάδα στον πυρήνα της Ευρώπης. Άνθρωποι που ζουν μέσα σε αυτοσχέδιες παράγκες από νάιλον, σε χαρτόκουτα ή στα ίδια θερμοκήπια που καλλιεργούν τις φράουλες.
Επιστάτες που κυκλοφορούν με όπλα και πυροβολούν στον αέρα για εκφοβισμό όταν οι σκλάβοι διαμαρτύρονται για την απόδοση των δεδουλευμένων τους και τις συνθήκες εργασίας. Με τα λίγα χρήματα που τους πληρώνουν όποτε και αν θέλουν τους υποχρεώνουν να ψωνίζουν στο αυτοσχέδιο μπακάλικο των δουλεμπόρων ενώ τους απαγόρευαν να απομακρύνονται από τα φραουλο-χώραφα. Αλήθεια το μόνο που διαφέρει από τις σοκαριστικές σκηνές της ταινίας του Ταραντίνο είναι τίτλοι ιδιοκτησίας ανθρώπων (ίσως να υπάρχουν και τέτοιοι) κατά τα άλλα όλα τα υπόλοιπα είναι εξαιρετικά ίδια: καραμπίνες στην θέση των μαστιγίων, επιστάτες που επιβάλλουν την «εντατική και χωρίς περισπασμούς» εργασία και φυσικά αφεντικά τα οποία πλουτίζουν από τα ελάχιστα μεροκάματα και την υπερεκμετάλλευση των δούλων προκαλώντας μάλιστα τον θαυμασμό του πολιτικού κόσμου. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του πρώην υπουργού αγροτικής ανάπτυξης περί «κόκκινου χρυσού» της περιοχής και «πρωτοπορών παραγωγών που διαφημίζουν τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα».
Σε μία πολύπαθη περιοχή η οποία ακόμα δεν έχει αναρρώσει από τις θανατηφόρες πυρκαγιές του 2007 και μαστίζεται από τον εφιάλτη της ανεργίας και της ερήμωσης η δράση της Χρυσής Αυγής (που ακόμα και αυτή αναγκάστηκε να βγάλει ανακοίνωση καταδίκης της βίας των μεγαλοτσιφλικάδων) έρχεται να αντικαταστήσει τον ρόλο του κράτους και των ανύπαρκτων κοινωνικών δομών. Μπορεί να διασφαλίσει ότι η «ανάπτυξη» θα προχωρήσει με όσο το δυνατόν λιγότερους κραδασμούς.
Το περιστατικό της 17/4 που δεν ήταν το πρώτο και σίγουρα δεν θα είναι το τελευταίο επιβάλλει να σπάσει η σιωπή και να διωχθούν άμεσα όχι μόνο οι επιστάτες αλλά και οι ηθικοί αυτουργοί της επίθεσης απέναντι στους εργάτες που δεν είναι άλλοι από τους μεγαλοτσιφλικάδες που στον βωμό του κέρδους είναι διατεθειμένοι να στερήσουν ακόμα και ανθρώπινες ζωές. Κανένας πολίτης αυτής της χώρας δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια του όταν σήμερα υπάρχουν ακόμα δούλοι και δουλοκτήτες οι οποίοι ζουν και εργάζονται σε συνθήκες μεσαίωνα ακριβώς δίπλα μας.
ΥΓ Αλήθεια γιατί η αστυνομία κ. Δένδια δεν δίνει στην δημοσιότητα τα πρόσωπα αυτών που πυροβολούσαν επί 20 λεπτά ενάντια στους εργάτες από το Μπαγκλαντές;
Πηγή: antapocrisis.gr
Posts
