ανακοίνωση από την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ.
Μετά την κυπριακή περιπέτεια, τίθεται καθαρά και επειγόντως το ερώτημα του «ποιος» πολιτικά αναλαμβάνει την ευθύνη μιας πορείας εξόδου από την κρίση (χωρίς μνημόνια και τρόικα) και με ποιο εφικτό και αποτελεσματικό πρόγραμμα.
Στην Κύπρο συντρίφτηκαν αυταπάτες, επιθυμίες και προγράμματα που επί τρία χρόνια προπαγάνδιζαν αλλαγή και διέξοδο (συνεχίζοντας και παραμένοντας) στο ίδιο οικονομικό – πολιτικό – διεθνές πλαίσιο.
Η ευρωζώνη ήταν το όριο που απαγόρευε μια διαφορετική συζήτηση, σκέψη ή σχέδιο. Ήταν το όριο όπου με θρησκευτικό δογματισμό σταματούσε η οποιαδήποτε αναζήτηση λύσης.
Η Κύπρος εξαναγκάζει το τέλος της ευρωλαγνείας, το τέλος της πολυπαιγμένης πολιτικής της διαπραγμάτευσης μέσα στην ευρωζώνη.
Η Κύπρος είναι η αρχή του τέλους της εθνικής συναίνεσης για την ΕΕ και το ευρώ, που οικοδομήθηκε από όλες τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις τριάντα και πλέον χρόνια και που γέννησε και έθρεψε τους όρους για την ελληνική κρίση. Μια κρίση που κατακρεουργεί τους εργαζόμενους και τη νεολαία, που υποβαθμίζει συνολικά τη χώρα, που δίνει τη δυνατότητα στους Γερμανούς να απαιτούν σαν σύγχρονοι Σάιλοκ λίβρες από το σώμα και τον πλούτο της χώρας.
Από τον δικομματική εναλλαγή στην τρικομματική κυβέρνηση, από το κόμμα του μνημονίου στην παράταξη του μνημονίου, και όλα αυτά σε μια και μοναδική στρατηγική, αυτήν του «ανήκομεν στην ΕΕ και το νόμισμά μας είναι το ευρώ». Μία πολιτική, μία παράταξη, πολλά κόμματα.
Σχηματοποιώντας τα παραπάνω, εύλογα κάποιος μπορεί να τα ονομάσει σχέδιο Α, για να βοηθηθεί η αναζήτηση μιας διαφορετικής πορείας. Η συνολική αμφισβήτηση του σχεδίου Α είναι η πρώτη απάντηση στο από πού να αρχίσουμε. Δεν είναι όμως ικανή και επαρκής να απαντήσει στο πρόβλημα.
Πρέπει να συμπληρωθεί από την αποφασιστική δύναμη που θα αναλάβει την ευθύνη επίλυσης του πολιτικού προβλήματος, εφαρμόζοντας το άλλο πρόγραμμα, προχωρώντας στον άλλο δρόμο και στο σχέδιο Β.
Ικανή πολιτική δύναμη που συγκροτείται σε ένα πολιτικό και οικονομικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση, δεν υπάρχει. Μεσολάβησαν περιπέτειες και αστοχίες των μετώπων που αναγγέλθηκαν αλλά ποτέ δεν ξεκίνησαν να οικοδομούνται. Η ψήφος τιμωρίας στις τελευταίες εκλογές δημιούργησε ένα ρεύμα μαζικής αλλά επιφυλακτικής εκλογικής υποστήριξης στον ΣΥΡΙΖΑ. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θέλησε να οργανώσει και να οικοδομήσει μέτωπο, περιοριζόμενη στις εκλογικές συμμαχίες με στόχο την πολυπόθητη κυβέρνηση που όμως εγκλωβίζεται όλο και περισσότερο στο αδιέξοδο μιας ακόμα διαπραγμάτευσης.
Στις δύσκολες μέρες μας όπου ακόμα και η έννοια της αριστεράς είναι βαριά τραυματισμένη, απαιτείται να επαναπροσδιορίσουμε την πολιτική ταυτότητα της αριστεράς χωρίς συνθήματα και τσιτάτα. Αριστερό είναι αυτό που ενώνει, εξυπηρετώντας όμως τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αριστερό είναι ότι οργανώνει και συγκροτεί μέτωπα, και αναζητεί λύσεις έξω από τα πλαίσια που τοποθετεί ο αντίπαλος.
Χρειαζόμαστε –και μπορούμε να προσπαθήσουμε να χτίσουμε– μια πανελλαδική πολιτική δικτύωση – συμμαχία όπου η αριστερά θα συγκροτείται και θα συγκροτεί το σχέδιο Β, σαν μίνιμουμ βάση για ένα σχέδιο διεξόδου από την κρίση. Μία τέτοια πολιτική δικτύωση-συμμαχία δεν εγκλωβίζεται ούτε στη νομισματική πολιτική, ούτε στον εκβιασμό της αποχώρησης από την ΕΕ. Το σχέδιο Β ξεκινά αλλά δεν περιορίζεται από τη νομισματική πολιτική, από τη ρήξη με το πολιτικό-οικονομικό όριο του ευρώ. Δεν είναι το σχέδιο της δραχμής, δεν το αφορά το «κόμμα της δραχμής», είναι η πολιτική-οικονομική αφετηρία του άλλου διαφορετικού προγράμματος.
Η έξοδος από το ευρώ είναι το αποφασιστικό σημείο πάνω στο οποίο συγκεντρώνονται οι αντιθέσεις και τα όπλα του αντιπάλου. Αποτελεί ταυτόχρονα την αναγκαία συνθήκη – αλλά όχι ικανή – για ένα πρόγραμμα διεξόδου. Στηρίζει την κατεύθυνση αλλαγής του χαρακτήρα της οικονομίας, μιας νέας αντίληψης για τους πολιτικούς θεσμούς και τη δημοκρατία, μιας νέας σχέσης με τις γειτονιές της Μεσογείου, των Βαλκανίων, της Μ. Ανατολής. Που θέτει τα ζητήματα της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Σήμερα ακόμα περισσότερο, καθώς οι συνέπειες της πολιτικής της Ευρωζώνης και ευρύτερα της γερμανικής κυριαρχίας στο νότο της Ευρώπης, αλλά και οι ανταγωνισμοί και τα σχέδια άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων δημιουργούν κρίσιμα προβλήματα εθνικής ανεξαρτησίας.
Το σχέδιο Β έχει τις κεντρικές κατευθύνσεις της προγραμματικής πρότασης:
Απελευθέρωση από τα τροϊκανά δεσμά-λαϊκή κυριαρχία. Καταγγελία της δανειακής σύμβασης, παύση πληρωμών στους δανειστές και έξοδο από την ευρωζώνη.
Παραγωγική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη προς όφελος του λαού, με πρώτο στόχο την αντιμετώπιση της ανεργίας, για μια αυτοδύναμη αλλά όχι απομονωμένη ανάπτυξη. Δημόσιες επενδύσεις, εθνικοποίηση τραπεζών, εθνικό νόμισμα. Ρήξη με συνθήκες και οδηγίες της Ε.Ε. (πχ ΚΑΠ, σύμφωνο σταθερότητας), έως και την αποδέσμευση από την Ε.Ε.
Μέτρα ανακούφισης του λαού. Άμεση μεταφορά πόρων από την παύση πληρωμών στους δανειστές για τις λαϊκές και κοινωνικές ανάγκες.
Στήριξη του κοινωνικού κράτους. Κατάργηση του νεοφιλελεύθερου και μνημονιακού αντεργατικού πλαισίου. Φορολόγηση του πλούτου με ανατροπή του ασύδοτου παγκοσμιοποιημένου πλαίσιου φοροασυλίας του.
Είναι σαφές ότι ένα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να μπει στον πάγκο της διαπραγμάτευσης με την Τρόικα και τον Σόιμπλε. Ένα τέτοιο σχέδιο έχει σαν αφετηρία την έξοδο από την ευρωζώνη, την παύση πληρωμών και την καταγγελία της δανειακής σύμβασης. Και έχει ανάγκη από έναν λαό συσπειρωμένο για μια αντιστροφή της χώρας από την μέγγενη που μας έχει βάλει το σχέδιο Α.
Με αλλεπάλληλες διαδοχικές προσεγγίσεις, με ανοιχτή διαρκή συζήτηση με τους κοινωνικούς φορείς και τα λαϊκά στρώματα θα εμβαθύνουμε και αναπτύξουμε αυτές τις κατευθύνσεις σε ένα πρόγραμμα διεξόδου, παραγωγικής-κοινωνικής-πολιτιστικής ανασυγκρότησης.
Μας είναι καθαρό ότι χωρίς τις αριστερές αξίες, τα προτάγματα, και πολύ περισσότερο την κοινωνική αναφορά που αποτελεί και την προγραμματική αντιπαράθεση δεξιάς και αριστεράς, δεν μπορεί να χτιστεί μέτωπο διεξόδου προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Ένας αριστερός πόλος, εντός ενός ευρύτερου πολιτικού ρεύματος ρήξεων και ανατροπών – με αφετηρία την έξοδο από την ευρωζώνη - είναι αναγκαίος και χρήσιμος. Ένας πόλος αριστερών δυνάμεων – ατόμων – ιδεών θα βοηθήσει στην επεξεργασία, την εξειδίκευση, την εκλαϊκευση άλλου σχεδίου, σταθερά προσανατολισμένου στην υπεράσπιση των εργαζομένων και των λαϊκών συμφερόντων, με επιμονή στην βασική δουλειά της αριστεράς, στην οργάνωση του κόσμου, στην δουλειά με τον κόσμο.
Δεν είναι εχθρικές και καθόλου εθνικοαναφορικές οι θέσεις για διάλυση της ΕΕ, η τοποθέτηση για αποδέσμευση της χώρας από την ενιαία αγορά και την ΕΕ. Τουναντίον εμπλουτίζουν –όταν γίνονται με τις κατάλληλες επεξεργασίες και αποδεικτικό λόγο– το σχέδιο, προετοιμάζουν για όλα τα ενδεχόμενα, βλέπουν περισσότερο ουσιαστικά και στρατηγικά τα ζητήματα. Τα προβλήματα της λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας και οι συνέπειες που δημιουργούνται από την πολιτική επιβολής της Γερμανοζώνης, αλλά και της διαρκούς προσπάθειας για γερμανική κυριαρχία και ιδιοποίηση του δημόσιου πλούτου της Ελλάδας δεν μπορεί να περνάνε σε δεύτερη μοίρα, αλλά να συσχετίζονται και να αξιολογούνται ισότιμα με τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Αυτή η καταραμένη διαλεκτική σχέση του «εθνικού-ταξικού» πρέπει να πάρει την πολιτική-προγραμματική θέση που πραγματικά της αντιστοιχεί σήμερα και στο σχέδιο Β.
Η τέχνη να ενώνεσαι στην άποψη δεν πρέπει να μας στερήσει τη δυνατότητα ευρύχωρης ανοιχτής απεύθυνσης σε όλες τις γνήσιες αντιμνημονιακές δυνάμεις που ο προβληματισμός τους ή η τακτική τους οριοθετείται φοβικά απέναντι στην ευρωζώνη. Ένα διαρκές προσκλητήριο από άκρη σε άκρη της Ελλάδας είναι αποφασιστικό σημείο οικοδόμησης του σχεδίου Β. Με μαζική απεύθυνση σε κάθε άτομο, φορέα, δύναμη να παρακολουθήσει, να συγκροτήσει, να στρατευθεί στη μετωπική πολιτική δικτύωση, στο σχέδιο Β, στο πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση.
Να αναλάβουμε το τριπλό καθήκον συσπείρωσης, συγκρότησης και συγκέντρωσης δυνάμεων. Τρία καθήκοντα που απαιτούν συμμαχίες, συνεργασίες, οργανωτικά σχέδια, τακτικές, που δεν θα θυμίζουν ούτε θα αντλούν από το κακό παρελθόν δήθεν αριστερών πρακτικών, αλλά θα δημιουργούν ένα νέο πολιτισμό, νέες σχέσεις ισοτιμίας και δημοκρατίας στην πανελλαδική δικτύωση. Από αυτή την άποψη ξεκινάμε, αλλά δεν αισθανόμαστε επαρκείς. Ξεκινάμε την οικοδόμηση του Σχεδίου Β ως πολιτικής δικτύωσης-συμμαχίας, αλλά δεν κλείνουμε τις δυνατότητες και τα περιθώρια να ενωθούμε με υπαρκτές δυνάμεις. Δεν περιμένουμε, αλλά ακούμε και προσκαλούμε, θα είμαστε παρόντες σε όλες τις μάχες, δεν αισθανόμαστε ότι είμαστε μόνοι μας, δεν έχουμε την πολυτέλεια να δημιουργούμε εχθρικά σύνορα σε δευτερεύουσες υπαρκτές διαφορές, ενωνόμαστε στα δεσπόζοντα σημεία, καλλιεργούμε την ενότητα, ωσμωνόμαστε στο σύνολο.
Η μετωπική πολιτική δικτύωση είναι μια ανοιχτή διαδικασία, μια συνεχής οικοδόμηση, ένα διαρκές προσκλητήριο, μια συνεχής και συνολική αντιπαράθεση με την ευρωπαϊκή παράταξη, με την τρόικα και τις μνημονιακές πολιτικές, είναι μια διαρκής πολιτική προγραμματική ανάληψη ευθύνης.
Οι δυνάμεις που αντιλαμβάνονται τις δυνατότητες των καιρών, πρέπει να φύγουν από την αναμονή. Πρέπει να τολμήσουν.
Posts
