Για τον Ν. Μπελογιάννη

Συνεχίζουμε τη προσπάθεια για μια σταθερή στήλη Ιστορίας με ετικέτα "Ιστορία των Λαών". Σήμερα καταπιανόμαστε με την ηρωϊκή και ιστορική μορφή του Ν. Μπελογιάννη. Μαζεύουμε κείμενα, απόψεις και ντοκουμέντα και σας τα παρουσιάζουμε εδώ. Φυσικά ο αγώνας και το έργο του Ν. Μπελογιάννη δεν μπορεί να χωρέσει σε μια ανάρτηση αλλά το υλικό που έχει συλλεχθεί εδώ ελπίζουμε να είναι μια καλή αρχή για περαιτέρω μελέτη για τον αγωνιστή, κομμουνιστή Μπελογιάννη που έχει σήμερα να μας μάθει πολλά!

Περιεχόμενα:

Αγωνιστές σαν τον Νίκο Μπελογιάννη ανεβάζουν τον άνθρωπο από τη λάσπη στ’ αστέρια [άρθρο από το Βαθύ Κόκκινο]
Για τον Ν. Μπελογιάννη από ένα σύντροφο του ΚΚΕ [αναδημοσίευση από Πολιτικό Καφενείο]
Ο Ν. Μπελογιάννης και το Στίγμα του
Ταινία "ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο"
Βιβλίο: Ν. Μπελογιάννη - "Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα"
Ν. Μπελογιάννης - "Οι μακρινές ρίζες της νεοελληνικής λογοτεχνίας"
Η Επικαιρότητα του έργου του Δ. Μπάτση "Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα"
Τραγούδι "ο Μπελογιάννης Ζει"
Επιλεγμένες φωτογραφίες και εικόνες

1. Αγωνιστές σαν τον Νίκο Μπελογιάννη ανεβάζουν τον άνθρωπο από τη λάσπη στ’ αστέρια [άρθρο από το Βαθύ Κόκκινο]

Αγωνιστές σαν τον Νίκο Μπελογιάννη ανεβάζουν τον άνθρωπο από τη λάσπη στ’ αστέρια.

Αυτό σίγουρα είναι κάτι που δεν μπορούν να αρνηθούν ούτε κι αυτοί οι δήμιοι του. Κι ας κινήθηκαν τόσο βρόμικα και τόσο δειλά που κι οι ίδιοι αν μπορούσαν να νοιώσουν τύψεις θα είχαν αυτοκτονήσει.

Ας είναι δεν μπορείς να έχεις απ’ όλους την απαίτηση να είναι άνθρωποι.

Ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του συνελήφθησαν σε μια δύσκολη και σκοτεινή εποχή για την Ελλάδα.

Μια εποχή όπου και η ίδια η δεξιά προσπαθούσε να αποδείξει την πλήρη υποταγή της στις Αμερικανικές δυνάμεις. Μια εποχή όπου η CIA και ο ΙΔΕΑ διαφέντευαν και τρομοκρατούσαν την Ελλάδα, και που ο δύσμοιρος λαός προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια του από τον εμφύλιο και να ξανασταθεί στα πόδια του.

Η σύλληψή του λοιπόν θεωρήθηκε κελεπούρι, και στήθηκε μια δίκη που σκοπό είχε να νικήσει μια για πάντα το “κομμουνιστικό τέρας” που απειλούσε ακόμα την δεξιά και τους υποστηρικτές της. Δόθηκαν λοιπόν διαστάσεις σ’ αυτή τη δίκη που μετά γύρισαν μπούμερανγκ ενάντια στους ίδιους που την έστησαν.

Η δίκη “παρωδία – τραγωδία” του Ν. Μπελογιάννη και των συντρόφων του ήταν δίκη με ουσιαστικό κατηγορούμενο τον Ελληνικό λαό.

Δίκη που στο πρόσωπο του Ν. Μπελογιάννη δικαζόταν ένα κόμμα το Κ.Κ.Ε. και μια ιδέα η ελευθερία.

Μια παράνομη δίκη και μια παράνομη εκτέλεση που ουσιαστικά δεν εκπλήσσουν αφού τις αποφάσεις παίρνει μια παράνομη και σκοτεινή συνεργασία της δεξιάς και της Αμερικανικής τρομοκρατίας.

Και να πως έχουν τα πράγματα: Η δίκη ξεκίνησε στις 19/10/1951 στις 5.00 μ.μ από Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών στο Αρσάκειο Δικαστικό Μέγαρο.

Από την 1/1/1950 ισχύει ο νέος Ποινικός Κώδικας ο οποίος καταργεί τον Α.Ν. 509 βάσει του οποίου έχουν παραπεμφθεί οι κατηγορούμενοι.

Αυτό όμως δεν τους πτοεί και η παρανομία συνεχίζεται.

Ο πρόεδρος του στρατοδικείου κος Ανδρέας Σταυρόπουλος είναι “τρωτός” για να μπορεί να τον ελέγχει ο ΙΔΕΑ όπως και όλους τους στρατοδίκες βέβαια ανάμεσα τους και τον μελλοντικό δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο που από τότε απολάμβανε των προνομίων που του χάριζαν οι Αμερικανοί φίλοι του.

Όλοι ανήκουν στη CIA.

Στις 27/8/1951 δημοσιεύεται απόφαση του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ότι ο Σταυρόπουλος βρίσκεται σε «αυταπάγγελτον αποστρατεία» παρόλο του βαθμού του για «βαρύ παράπτωμα».

Από το 1948 γίνονται εις βάρος του μια σειρά διοικητικές ανακρίσεις και είναι ο λόγος που τον μεταθέτουν συνεχώς σε διάφορες επαρχιακές πόλεις. Σε όλες τον συνοδεύει κάποιος Αθηναίος δικηγόρος ….. για να τον παρηγορεί……

στη Λαμία όμως μετά από επεισόδια που έγιναν αναγκάζονται οι αρμόδιες στρατιωτικές αρχές να απομακρύνουν τον…παρηγορητή του κου Σταυρόπουλου.

Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στο παρασκήνιο των επιλογών, σχετικά με το διορισμό των στρατοδικών και του προέδρου, για να μπορεί η να ελέγχει απόλυτα τις αποφάσεις των στρατοδικών.

Το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση τεράστιο αλλά είναι πάνω από τις δυνατότητες της να αντισταθεί και να περισώσει έστω και λίγη αξιοπρέπεια για την υστεροφημία της και την άποψη που η ιστορία θα διαμορφώσει γι’ αυτήν.

Η δίκη ξεκινάει και η τροπή που τελικά παίρνει μοιάζει καταστροφική για την Αμερικανοκρατία και τη επάρατη δεξιά που “κυβερνά” τον τόπο.

Η συμμετοχή του λαού και οι φωνές διαμαρτυρίας και συμπαράστασης προς τους κατηγορούμενους τόσο από το λαό όσο και από όλο τον προοδευτικό κόσμο και από πολλές κυβερνήσεις έχει σαν αποτέλεσμα την αντιστροφή της κατάστασης και από κατηγορούμενους το Μπελογιάννη και τους συντρόφους του να κά8ονται ουσιαστικά στο εδώλιο οι στρατοδίκες η δεξιά και οι υποστηρικτές της.

Κι αυτή τη φορά ο κριτής είναι αμείλικτος. Δικάζει ο ίδιος ο λαός.

Είναι πραγματικά αστεία τόσο οι κατηγορίες όσο και οι μαρτυρίες που παρουσιάζουν οι κατήγοροι.

Λίγα αποσπάσματα από τη δίκη:

Ένας από τους σπουδαιότερους μάρτυρες κατηγορίας λέει για το Μπελογιάννη:

- Ο άνθρωπος αυτός ήθελα να εφαρμόσει στην Ελλάδα τις αποφάσεις της 6ης και 7ης Ολομέλειας του ΚΚΕ.

Σε ερώτηση του Νίκου για το αν ο μάρτυρας γνωρίζει ότι οι αποφάσεις και των 2 Ολομελειών ρίχνουν το βάρος της πολιτικής του κόμματος στην πάλη για την ειρήνη, το ψωμί και τις ελευθερίες του ελληνικού λαού ο μάρτυρας απαντάει θετικά.

Ο Μπελογιάννης ρωτάει αν αυτό θεωρεί ο μάρτυρας ότι είναι συνομωσία κατά της Ελλάδας, ο μάρτυρας λέει Όχι και ο Μπελογιάννης: - αυτό ήθελα να ομολογήσετε.

Κατηγορούν το Μπελογιάννη ότι το Γενάρη του 1943 ήταν στη Γενική Διοίκηση Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ και έπιασε και φυλάκισε τον “εθνικόφρονα” πατέρα του μάρτυρα.

Όμως ο Μπελογιάννης είναι ο ίδιος φυλακισμένος των Γερμανών την ίδια εποχή.

Κάποιος άλλος φωνάζει λέγοντας πως τα ελεύθερα συνδικάτα “ΕΣΚΕ” είναι κομμουνιστική οργάνωση και πως αν ήταν στο χέρι τους θα είχαν διαλύσει και αυτά και την ΕΔΑ, γιατί όλα είναι οργανώσεις παράνομες και παραφυάδες του ΚΚΕ.

Σε ερώτηση του Μπελογιάννη ποιες είναι κατά τη γνώμη του νόμιμες οργανώσεις απαντά:

- Μα φυσικά η Αστυνομία και η Χωροφυλακή!

Κάποια στιγμή που ο Μπελογιάννης ζητά ένα ποτήρι νερό κατά τη διάρκεια της απολογίας του ο πρόεδρος του το αρνείται.

Σε μια προσπάθεια της κυβέρνησης τη δίκη να αναλάβει και να ολοκληρώσει Τακτικό Δικαστήριο ο κος Σταυρόπουλος απειλεί να αυτοκτονήσει παρά να παρατηθεί του δικαστηρίου…..

Έτσι κι αλλιώς το αποτέλεσμα είναι ήδη γνωστό.

Μετά από 15 μέρες από την έναρξη της δίκης ανακοινώνεται Δις εις θάνατο σε Μπελογιάννη, Αργυριάδη και εις θάνατον οι Μπάτσης, Λαζαρίδης, Ιωαννίδου,Καλούμενος και Μπισμιάνος.

Λίγο αργότερα έρχεται στη δημοσιότητα το γράμμα του Νίκου Πλουμπίδη που αναλαμβάνει κάθε ευθύνη για την καθοδήγηση του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ και υπόσχεται να παρουσιαστεί στις αρχές με τον όρο να μην εκτελεσθεί ο Μπελογιάννης.

Ο Πλαστήρας με την επιστολή αυτή βρίσκει το νομικό πάτημα που χρειάζεται για τη ματαίωση της εκτέλεσης αλλά δεν θέλει.

Ακολουθεί η διάψευση από το ΚΚΕ που χαρακτηρίζει την επιστολή “μύθευμα της αστυνομίας” και ο Πλαστήρας αποθρασύνεται. Έτσι διαψεύδονται οι ελπίδες για την αναψηλάφηση της δίκης.

Κυριακή 30 Μάρτη 1952 4.10΄π.μ. εκτελούνται οι Μπελογιάννης, Μπάτσης, Καλούμενος και Αργυριάδης.Μέρα και ώρα που ούτε και αυτοί οι Γερμανοί δεν εκτελούσαν.

Υπό το φως των προβολέων μη τυχόν δει ο ήλιος και φρίξει.

Κανείς αρμόδιος δεν έχει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια ώστε να αναλάβει την ευθύνη για το στυγνό αυτό έγκλημα. Όλοι ανεύθυνοι Κανείς δεν παραδέχεται ότι έδωσε την εντολή για την εκτέλεση.

Την εκτέλεση που ο υπουργός Δικαιοσύνης κος Παπασπύρου διαβεβαίωνε μέχρι της 2 τα ξημερώματα ότι δεν θα γίνουν έπ’ ουδενί.

Στις 3.20΄αποχορούσε η φάλαγγα από τις φυλακές και στις 3.48΄ βρίσκονταν οι μελλοθάνατοι στον τόπο εκτέλεσης το Γουδί……

Από την προηγούμενη μέρα όμως έχει δο8εί η εντολή να ανοιχτούν 4 τάφοι στο 32ο τετράγωνο του Γ΄ Νεκροταφείου. Οι υπεύθυνοι όμως το ξεχνάνε και έτσι ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του θάβονται σε 4 άλλους τάφους για αν έρθει κατόπιν ο διευθυντής και να διατάξει την εκταφή τους και την ταφή τους μετά σε 4 άλλους τάφους που ανοίγονται εκείνη την ώρα.

Η εντολή εκτελείται εν μέρει μιας και μεταφέρεται μόνο ο Μπελογιάννης και ο Καλούμενος που είχαν ήδη εκταφεί την ώρα που η είδηση γίνεται πια γνωστοί και καταφθάνουν στο νεκροταφείο δημοσιογράφοι, ρεπόρτερ και ασυγκράτητα κύματα λαού με στεφάνια από κόκκινα τριαντάφυλλα.

Έρχονται ταυτόχρονα όμως και οι μπάτσοι για “να αποκαταστήσουν την τάξιν”.

Όλη η σκηνοθεσία τελικά της μακάβριας πράξης δεν αποτελεί τίποτε άλλο από εικόνα αγωνίας, ταραγμένης ένοχης συνείδησης, για το φριχτό ιστορικό σφάλμα.

Άλλωστε ο Μπελογιάννης είναι γι’ αυτούς ακόμα πιο επικίνδυνος νεκρός.

Πολλές φορές το βλέπω και σήμερα μετά από 57 χρόνια………

Γιατί ο Μπελογιάννης ήταν ο τελευταίος από την γενιά των ηρώων και ηρωίδων της εργατικής τάξης και του λαού της Ελλάδας που αντιμετώπισαν με επαναστατικό θάρρος το εκτελεστικό απόσπασμα των μονορχοφασιστών, χωρίς ούτε στιγμή να λυγίσουν.

Κι αυτό σε μια στιγμή που είχε ηττηθεί η ένοπλη επανάσταση του λαού μας.

Κι ας μπορούσε με μια απλή δήλωση αποκήρυξης των ιδανικών του να γλίτωνε την ζωή του.

Σήμερα, 58 χρόνια απ’ την εκτέλεση του Μπελογιάννη πολλά έχουν αλλάξει, κάποια όμως παραμένουν ακριβώς τα ίδια.
Το κόμμα για το οποίο έδωσαν την ζωή τους χιλιάδες Μπελογιάννηδες δεν έχει πια τίποτα το επαναστατικό.
Την ταμπέλα του την έχει σφετεριστεί μια κλίκα οπουρτουνιστών, προδοτών της επανάστασης και κάνουν εμπόριο με το αίμα των αγωνιστών.
Οι ιδέες όμως της κοινωνικής επανάστασης παραμένουν πάντα επίκαιρες.

Κι ας είναι το κοινωνικό τους αντίκρισμα σήμερα πολύ περιορισμένο από τότε.

Πάνω απ’ όλα όμως ο Μπελογιάννης παραμένει το σύμβολο της ανιδιοτελούς θυσίας για την κοινωνική επανάσταση.

Γ αυτό και μεις τιμούμε την μνήμη του, όχι με μοιρολόγια και πολιτική σπέκουλα αλλά με γνήσια επαναστατική πράξη.

2. Για τον Ν. Μπελογιάννη από ένα σύντροφο του ΚΚΕ [αναδημοσίευση από Πολιτικό Καφενείο]

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα στα τέλη του 1915. Από τα εφηβικά του χρόνια οι προοδευτικές ιδέες και τα σοσιαλιστικά ιδανικά σημάδεψαν τον τρόπο σκέψης του. Με δικιά του πρωτοβουλία έγιναν στο γυμνάσιό του δύο μαθητικές απεργίες. Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο το 1932 ξεκινάει τις σπουδές του στη Νομική της Αθήνας αλλά θα αναγκαστεί να τις εγκαταλείψει λίγο αργότερα όταν θα διωχθεί για την πολιτική του δράση. Το 1932 γίνεται μέλος της ΟΚΝΕ (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαίων Ελλάδας) και το 1934 μέλος του ΚΚΕ. Το 1935 εκλέγεται γραμματέας της κομματικής οργάνωσης Αμαλιάδας. Με τη δικιά του καταλυτική συμμετοχή ξεσπούν στην πόλη διαμαρτυρίες των σταφιδοπαραγωγών και απεργίες. Το λαϊκό κίνημα φουντώνει. Το Μάρτη του 1936 ο Μπελογιάννης συλλαμβάνεται ως υπαίτιος της οργάνωσης της απεργίας στην Αμαλιάδα και χωρίς δίκη εξορίζεται στην Ίο για ένα χρόνο. Το Μάη του ίδιου χρόνου θα καταδικαστεί ερήμην σε δύο χρόνια φυλάκιση. Τότε θα αποβληθεί για πάντα και από το Πανεπιστήμιο. Τον Ιούνη του 1936 ασκεί έφεση στην απόφαση και επιστρέφει στην πόλη του.

Είναι η εποχή που οι κομμουνιστικές ιδέες έχουν μεγάλη επίδραση στον ελληνικό λαό και το κίνημα αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς. Οι έλληνες εργάτες και αγρότες ξεχύνονται στους δρόμους και ζητούν τα δίκια τους. Είναι ο Μάης του 36 στη Θεσσαλονίκη που ο λαός θα δείξει τη δύναμή του. Σύντομα, όμως, θα οδηγηθούμε στο φασιστικό πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου του 36. Χιλιάδες κομμουνιστές και προοδευτικοί, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ ρίχνονται στις φυλακές και τις εξορίες. Στα νησιά του Αιγαίου φτιάχνονται κάτεργα για τους αγωνιστές. Την περίοδο αυτή ψηφίζεται ο Αναγκαστικός Νόμος 375 του 1936 περί κατασκοπείας, σύμφωνα με τον οποίο, ακόμα και σε ειρηνική περίοδο, μπορεί να καταδικαστεί κάποιος από στρατοδικείο ακόμα και σε θάνατο, για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, με το πρόσχημα της κατασκοπείας. Το ΚΚΕ στις δύσκολες αυτές συνθήκες παρανομίας συνεχίζει τον αγώνα του ενάντια στο φασισμό και τον επικείμενο πόλεμο. Ο Μπελογιάννης τότε δραστηριοποιούνταν στην Πάτρα. Το Δεκέμβρη του 1936, στη στρατιωτική του θητεία, συλλαμβάνεται και πάλι για την πολιτική του δράση μέσα στο στρατό. Στη σύλληψη αυτή υφίσταται ξυλοδαρμούς και απάνθρωπα βασανιστήρια, που όμως δεν τον λύγισαν και δεν κατάφεραν να του αποσπάσουν ομολογία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, η κομματική οργάνωση των στρατευμένων της Πάτρας να μη διαλυθεί και να συνεχίσει τη δράση της. Ο Μπελογιάννης καταδικάζεται σε τρεις μήνες φυλάκιση και έξι μήνες εξορία.

Τον Ιούνη του 1937 ξαναγυρνά στην Πάτρα και αναλαμβάνει την αρχηγία της περιφερειακής διοίκησης του κόμματος. Το Μάη του 1938, συλλαμβάνεται ξανά και καταδικάζεται σε 5 χρόνια φυλάκιση και 2 χρόνια εξορία. Μεταφέρεται στις φυλακές της Αίγινας, όπου υφίσταται φριχτά βασανιστήρια. Πολλοί αναγκάζονται να υπογράψουν δηλώσεις μετάνοιας. Οι πολιτικοί κρατούμενοι της Αίγινας έλεγαν πως ο Μπελογιάννης ήταν ο άνθρωπος που τους βοηθούσε να ξεπεράσουν τις δυσκολίες, τους έδινε κουράγιο και ενέπνεε εμπιστοσύνη. Στη συνέχεια μεταφέρεται στις φυλακές Ακροναυπλίου. Η ιταλική επίθεση και η φασιστική εισβολή των Γερμανών τον βρίσκει εκεί. Μαζί με τους υπόλοιπους πολιτικούς κρατούμενους της φυλακής ζητά να ελευθερωθούν για να υπερασπιστούν την πατρίδα. Το ίδιο κάνουν κι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι. Η κυβέρνηση όμως αρνείται. Έτσι μετά τη συνθηκολόγηση και την παράδοση της χώρας στους Γερμανούς, τον Απρίλη του 1941, περίπου 2000 κομμουνιστές κρατούμενοι από τη δικτατορία παραδίδονται στους κατακτητές. Το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου ο Μπελογιάννης μαζί με άλλους πολιτικούς κρατούμενους μεταφέρεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Αιτωλοακαρνανίας που βρίσκονται υπό την επιτήρηση των ιταλών φασιστών. Νέες δοκιμασίες και βασανιστήρια περίμεναν το μεγάλο αγωνιστή. Ούτε μια στιγμή όμως δε χάνει το θάρρος του. Όταν την άνοιξη του 1943 αρρωσταίνει, μεταφέρεται για νοσηλεία στην Αθήνα και αρχίζει να οργανώνει την απόδρασή του.

Λίγους μήνες μετά δραπετεύει και εντάσσεται στις γραμμές του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου ως καπετάνιος. Η δράση του και στο στρατιωτικό πεδίο είναι καταπληκτική. Η καταστροφή της γερμανικής βάσης στα Βουρλά, η κατάληψη της Καλαμάτας, της Σπάρτης και της Τρίπολης, το φθινόπωρο του 1944, οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην οργανωτικότητα του Βελουχιώτη και του Μπελογιάννη.Μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς γίνεται υπεύθυνος του τμήματος διαφώτισης του ΚΚΕ στην Πελοπόννησο. Στον «εμφύλιο» γίνεται πολιτικός επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του ΔΣΕ. Τον Αύγουστο του 1948, στις μάχες του Γράμμου, ο Μπελογιάννης τραυματίζεται αλλά παραμένει στη θέση του ενθαρρύνοντας τους συντρόφους του. Με την οριστική διευθέτηση μεταξύ Αγγλίας και ΗΠΑ για το ζήτημα της Ελλάδας και την άμεση ανάμιξη των Αμερικάνων στα εσωτερικά της χώρας, η τρομοκρατία γίνεται καθημερινό φαινόμενο. Οι Αμερικανοί δίνουν αμέριστη βοήθεια στην ξενόδουλη ελληνική κυβέρνηση για να εξαλείψουν το αντάρτικο. Έτσι τον Αύγουστο του 1949 ο ΔΣΕ αναγκάζεται να σταματήσει τον ένοπλο αγώνα. Μια τελευταία αποστολή ιδιαίτερα επικίνδυνη ανατίθεται τότε το Μπελογιάννη. Τον Οκτώβρη του 1949 πραγματοποιεί «απομακρυσμένη» επίθεση στη Θεσσαλία, με μερικά αποσπάσματα του ΔΣΕ, σαν αντιπερισπασμό, ώστε οι υπόλοιποι αντάρτες που είχαν εγκλωβιστεί στη Μακεδονία να διαφύγουν για τις χώρες του ανατολικού μπλοκ. Η επιχείρηση στέφεται με επιτυχία και διασώζονται πολύ αγωνιστές. Ο Μπελογιάννης θα φύγει με το τελευταίο απόσπασμα αφού σιγουρευτεί πως όλοι οι άλλοι είναι ασφαλείς. Έτσι, μετά τη λήξη του αντάρτικου, ο Μπελογιάννης όπως και χιλιάδες άλλοι αγωνιστές βρίσκονται στις σοσιαλιστικές χώρες. Σύντομα γίνεται και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Με το τέλος του αντάρτικου, νέα βάσανα περιμένουν τον ελληνικό λαό. Η αστική τάξη, με την αμέριστη βοήθεια των Αμερικάνων, αποφασίζει να φτιάξει έναν τεράστιο στρατό και ένα παντοδύναμο κατασταλτικό μηχανισμό για να αρχίσει ένα νέο κύμα τρομοκράτησης του λαού, ώστε να εδραιώσει την εξουσία της. Οι διωγμοί που δέχονται την περίοδο αυτή οι έλληνες αγωνιστές ξεπερνούν κι αυτούς που δέχθηκαν λίγα χρόνια πριν από τους Γερμανούς ναζί. Τα δικαστήρια, σε καθημερινή βάση και με κατασκευασμένες κατηγορίες, στέλνουν στις φυλακές και την εξορία όλους εκείνους που αντιστάθηκαν στη ναζιστική κατοχή, ενώ απ την άλλη δίνουν άφεση αμαρτιών στους ταγματασφαλίτες και τους συνεργάτες των χιτλερικών. Παρά την τραγική αυτή κατάσταση, η Αριστερά κατορθώνει στις εκλογές του Μάρτη του 1950 να μπει στη Βουλή με το συνδυασμό «Δημοκρατική Παράταξη» και να εκλέξει παρ όλη τη βία που ασκείται, 22 βουλευτές. Έτσι, σε πείσμα όλων των διωγμών που υφίσταται ο αριστερός κόσμος στην Ελλάδα, αρχίζει να διαφαίνεται μια ελπίδα για νόμιμη δράση. Αυτό βέβαια δεν θα ήθελαν να συμβεί σε καμιά περίπτωση οι Αμερικάνοι και τα τσιράκια τους. Το γεγονός είχε επισημανθεί από την υπηρεσία δίωξης του κομμουνισμού και άρχισαν να λαμβάνουν τα μέτρα τους.

Τον Ιούνη του 1950 ο Μπελογιάννης επιστρέφει στην Ελλάδα, με εντολή από το κόμμα να αναλάβει (σε συνεργασία με το Νίκο Πλουμπίδη) την ανασυγκρότηση και την οργάνωση του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ στην Αθήνα. Όμως τον ίδιο χρόνο, στις 20 Δεκέμβρη, συλλαμβάνεται. Μαζί του συλλαμβάνεται η Έλλη Ιωαννίδου και πολλοί άλλοι σύντροφοί του. Η σύλληψή τους ανακοινώνεται επίσημα από την Ασφάλεια μισό μήνα αργότερα στις 5 Γενάρη του 1951. Επί 9 μήνες οι δήμιοι της ελληνικής αστυνομίας βασανίζουν, το Μπελογιάννη και τους άλλους κομμουνιστές με στόχο να τους αποσπάσουν ομολογίες ώστε να παρουσιάσουν το ΚΚΕ σαν ένα «συνωμοτικό μηχανισμό, εχθρικό προς το έθνος». Το θάρρος και η σταθερότητα του Μπελογιάννη και των συντρόφων του θα καταπλήξουν τους οργανωτές αυτής της σκηνοθεσίας. Στις 19 Οκτώβρη του 1951 αρχίζει η δίκη του Μπελογιάννη στο στρατοδικείο της Αθήνας. Η κατηγορία βασίζεται στον Αναγκαστικό Νόμο 509/1947. Με το νόμο αυτό που ψηφίστηκε στα τέλη του 1947 το ΚΚΕ θεωρήθηκε παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα που δρούσε ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας.

Ο συνολικός αριθμός των κατηγορουμένων είναι 93. Ανάμεσά τους η Έλλη Ιωαννίδου, ο δημοσιογράφος Στάθης Δρομάζος, ο Στέργιος Γραμμένος, κ.α.. Πρόεδρος των στρατοδικών είναι ο αντισυνταγματάρχης Ανδρέας Σταυρόπουλος γνωστό κάθαρμα και στιγματισμένος φασίστας. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Σταυρόπουλος είχε αποστρατευθεί από τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου και δεν μπορούσε να συμμετέχει σε δικαστήριο, πόσο μάλλον να τεθεί επικεφαλής. Η κυβέρνηση Πλαστήρα όμως τον επανέφερε στην ενεργό δράση με διάταγμα που μάλιστα είχε και ημερομηνία 29 Οκτώβρη του 1951 αρκετές μέρες δηλαδή μετά την έναρξη της δίκης. Αυτός όμως δίκαζε από την 19η του Οκτώβρη. Αναφέρουμε το περιστατικό μόνο για να καταδείξουμε την ασυδοσία που βασίλευε στη πολιτική ζωή του τόπου την εποχή εκείνη, καθώς και τις σοβαρές ευθύνες της κυβέρνησης Πλαστήρα, αφού κάποιοι προσπάθησαν να μετριάσουν τις ευθύνες της για την υπόθεση. Μαζί με το Σταυρόπουλο ήταν και ο στρατοδίκης Κομιανός και ο γνωστός από τα επόμενα χρόνια, ταγματάρχης τότε, Γεώργιος Παπαδόπουλος. Ο Παπαδόπουλος ήταν μέλος του ΙΔΕΑ. Ο ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών) ήταν μια φασιστική οργάνωση του στρατού με άμεσες διασυνδέσεις με τους Αμερικανούς. Ουσιαστικά δημιουργήθηκε από τη CIA με τις ευλογίες του διαβόητου ελληνοαμερικάνου πράκτορα του πενταγώνου Τομ Καραμπεσίνη και του προκλητικότατου αμερικανού πρεσβευτή Πιουριφόι. Ένας από τους στόχους των αμερικανών την εποχή εκείνη είναι να αναδείξουν στην πρωθυπουργία το γνήσιο συντηρητικό εκπρόσωπό τους, το στρατηγό Παπάγο.

Η παρουσία του Παπαδόπουλου στη δίκη έχει να κάνει με το ότι υπήρχε ο κίνδυνος αναβολής, λόγω πιέσεων που δεχόταν η κυβέρνηση. Επίσης ο Παπαδόπουλος θα επεδίωκε να επιτευχθεί η θανατική ποινή σε όσο το δυνατό περισσότερους κατηγορούμενους. Ας έχουμε υπόψη ότι την περίοδο της κράτησης του Μπελογιάννη υπήρξε διεθνής καμπάνια για την κατάργηση των στρατοδικείων στην Ελλάδα. Μετά τη νίκη του συνασπισμού Πλαστήρα Βενιζέλου στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1951 παρ όλες τις μεθοδεύσεις για ανάδειξη του Παπάγου, οι Αμερικάνοι και ο ΙΔΕΑ εντείνουν τις πιέσεις με στόχο την έναρξη της δίκης πριν τη συγκρότηση της κυβέρνησης. Κι αυτό γιατί ο Πλαστήρας είχε υποσχεθεί την κατάργηση των έκτακτων στρατοδικείων. Τελικά οι αμερικάνοι τα καταφέρνουν αφού η δίκη ξεκίνησε 8 μέρες πριν την ορκωμοσία της νέας κυβέρνηση. Μια άλλη σοβαρή παρέμβαση των αμερικάνων έγινε όταν προσπάθησαν με προβοκατόρικα μέσα να αποδείξουν ότι ο Πλαστήρας είχε στείλει μυστικό γράμμα στο Ζαχαριάδη, προτείνοντας τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, αφού δοθεί αμνηστία στους φυλακισμένους και εξορισμένους. Φυσικά το γράμμα ήταν κατασκευασμένο απ τους ίδιους του Αμερικάνους, αλλά έτσι εκβίαζαν τον Πλαστήρα να υποταχθεί στα σχέδιά τους.

Πιέσεις όμως ασκούν οι Αμερικάνοι και στο βασιλιά Παύλο. Ο υπουργός εξωτερικών Άτσεσον λίγες μέρες μετά την εκλογή του Πλαστήρα θα απορήσει με τη στάση του βασιλιά που ανέχεται τον «κομμουνιστή Πλαστήρα». Βέβαια οι Αμερικανοί ξέρουν πολύ καλά το ποιόν του Πλαστήρα, αλλά με τη στάση αυτή τον εκβιάζουν να μην παρεκκλίνει από την πολιτική που αυτοί ήθελαν να επιβάλουν στην Ελλάδα. Έτσι κι αλλιώς η αναβολή της δίκης που επεδίωκε ο Πλαστήρας ήταν για λόγους τακτικής και όχι για λόγους που έχουν να κάνουν με τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Ας σημειωθεί ότι εκείνη την περίοδο συνεδρίαζε ο ΟΗΕ και υπήρχε ελληνική αντιπροσωπεία που δεχόταν σκληρή κριτική από τις σοσιαλιστικές χώρες σχετικά με τα έκτακτα στρατοδικεία και τους διωγμούς των κομμουνιστών. Ταυτόχρονα είχε δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο κλίμα αλληλεγγύης στους κατηγορούμενους και το Μπελογιάννη και καταδίκης της τρομοκρατίας που απλώθηκε στην Ελλάδα. Μάταια όμως. Ακόμα και σε μια προσπάθεια του νέου υπουργού δικαιοσύνης Δημ. Παπασπύρου να διακοπεί η δίκη και να παραπεμφθεί σε πενταμελές εφετείο (περισσότερο λόγω των εξωτερικών πιέσεων), ο πρόεδρος του στρατοδικείου Σταυρόπουλος διαφωνεί δηλώνοντας με πομπώδη τρόπο τα εξής: «Εφόσον είμαι πρόεδρος του στρατοδικείου δεν πρόκειται να διακόψω τη δίκη. Έχω μίαν παράδοσιν οικογενειακήν και προσωπικήν εις τον στρατόν. Αλλά, αν εσείς, κύριε υπουργέ, με βεβαιώνετε ότι δια της διακοπής της δίκης θα προκύψη εθνική ωφελιμότης, είμαι πρόθυμος να αυτοκτονήσω δια να σας δώσω την λύσιν που θέλετε». Πίσω απ τη στάση αυτή του προέδρου βρισκόταν ο ΙΔΕΑ που γνωρίζοντας τους δισταγμούς της κυβέρνησης και είχε προειδοποιήσει το Σταυρόπουλο να αντισταθεί πάση θυσία στην υπουργική απόφαση.

Μέσα σ αυτό το κλίμα πιέσεων, εκβιασμών και τρομοκρατίας διεξάγεται και η δίκη του Μπελογιάννη.

Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά σημεία της δίκης που αναδεικνύουν το χαμηλό επίπεδο των κατηγόρων, αλλά και τη θαρραλέα και ακλόνητη στάση του Μπελογιάννη.

Σε κάποιο διάλογο του Μπελογιάννη με έναν από τους βασικούς κατηγόρους του, τον αστυνομικό Αγγελόπουλο ειπώθηκαν τα εξής:

ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ισχυρίζεστε ότι ήρθα εδώ για να εφαρμόσω τις αποφάσεις των ολομελειών της ΚΕ του ΚΚΕ;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Μάλιστα.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Οι αποφάσεις αυτές λένε, ότι βάση της δράσης του ΚΚΕ είναι ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες, την ειρήνη. Έτσι δεν είναι;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Έτσι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Επομένως, ο αγώνας για το ψωμί, τις δημοκρατικές ελευθερίες και την ειρήνη είναι συνομωσία κατά της Ελλάδας;
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: Όχι.
ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Ευχαριστώ. αυτό μονάχα ήθελα να διευκρινίσω.
Όπως είναι ευνόητο η απάντηση του αστυνομικού προκάλεσε αίσθηση στο ακροατήριο. Ο αστυνομικός ταράχθηκε ενώ οι συνάδελφοί του τον αποκαλούσαν φωναχτά βλάκα και χαζό.
Σε άλλη ερώτηση του συνηγόρου του Μπελογιάννη στον αστυνομικό Χρονόπουλο ειπώθηκε το εξής ανεκδιήγητο:
ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ: Από πού ξέρετε ότι οι κατηγορούμενοι είναι κομμουνιστές;
ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ: Μα? αφού είναι κρατούμενοι.

Υπήρχαν πάρα πολλές τέτοιες βλακώδεις «αποδείξεις» και καταθέσεις από τους μάρτυρες κατηγορίας που ήταν σχεδόν όλοι τους αστυνομικοί και εντελώς άσχετοι με την υπόθεση.

Στην απολογία του ο Μπελογιάννης με θάρρος και χωρίς περιστροφές υπερασπίστηκε τις ιδέες του και η δίκη εξελίχθηκε σε δριμύ κατηγορώ προς το αντιδραστικό καθεστώς. Οι όροι αντιστρέφονται και ο κατηγορούμενος γίνεται κατήγορος.

«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ.»

Και συνεχίζει:

«Μια παράταξη, μια πολιτική ομάδα επιδιώκει να αναγκάσει την άλλη πολιτική ομάδα να απαρνηθεί τις ιδέες της, να παραδοθεί μπροστά στον κίνδυνο, να αποκηρύξει τις πεποιθήσεις της. ?Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών? Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του? Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω.»

Ο Μπελογιάννης στην απολογία του ξεσκέπασε όλες τις σκευωρίες και απάντησε στις συκοφαντίες. Κάθε κατηγορία που του αποδίδονταν την επέστρεφε στα κεφάλια των κατηγόρων του. Μίλησε για τον πατριωτικό χαρακτήρα του ΚΚΕ σε αντίθεση με το ξενόδουλο καθεστώτος. Μίλησε για τις θυσίες των αγωνιστών του στα βουνά της Ελλάδας τις μέρες της κατοχής.

Εντυπωσιακό είναι το σημείο της απολογίας, όπου ο Μπελογιάννης καταρρίπτει τις κατηγορίες σχετικά με το ότι το ΚΚΕ είναι ξενοκίνητο:

«Θα έλεγα ότι "δε μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου", γιατί ο κόσμος το 'χει τούμπανο τι ρόλο παίζουν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα. Και εδώ μέσα αποδείχτηκε ο ρόλος τους, ακόμη και στις ανακρίσεις της Ασφάλειας. Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα. Ξεκίνησε μια φούχτα τον καιρό του Μαρξ, έφτασε σήμερα τα 800 εκατομμύρια και αύριο θα απλωθεί σε όλον τον κόσμο. Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα; Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν' ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν. Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ' έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;».

Ο λόγος του αφήνει άφωνη την ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του δικαστηρίου και τελειώνει ως εξής:

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει στο λαό βαθιές ρίζες. Συνδέεται μαζί του με ακατάλυτους δεσμούς αίματος και δεν μπορεί κανείς να το εξοντώσει ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Ο στόχος μας ήταν και είναι να προστατέψουμε τα συμφέροντα του λαού και της χώρας μας.»

«Τα δικαστήριά σας είναι δικαστήρια σκοπιμότητας. Γι αυτό δε ζητώ την επιείκειά σας. Αντικρίζω την καταδικαστική σας απόφαση με περηφάνια και ηρεμία. Με το κεφάλι ψηλά θα σταθώ μπροστά στο εκτελεστικό σας απόσπασμα. Αλλά είμαι σίγουρος πως θα ρθει η μέρα, που οι ίδιοι δικαστές που τώρα με δικάζουν, θα ζητήσουν χάρη απ τον ελληνικό λαό. Δεν έχω άλλο τίποτε να πω.»

Ο Μπελογιάννης ξανακάθισε στη θέση του. Μια από τις κατηγορούμενες τού πρόσφερε ένα γαρύφαλλο. Το πρόσωπο του Μπελογιάννη φωτίστηκε και χαμογέλασε. Αυτή την εικόνα, αμέσως μετά την απολογία, απέδωσε στο πασίγνωστο σκίτσο του ο Πάμπλο Πικάσο. Το κόκκινο γαρύφαλλο θα γίνει σύμβολο πάλης του ελληνικού λαού στους κατοπινούς αγώνες.

Ο επιφανής άγγλος δικηγόρος Λεφλέρ που παρακολούθησε τη δίκη σαν παρατηρητής θα δηλώσει αργότερα: «Στη δίκη αυτή πιο γρήγορα δικάζουν τις ιδέες, παρά τους ανθρώπους για τη δράση τους».

Το πρωί της 16ης Νοέμβρη του 1951 το στρατοδικείο βγάζει την απόφαση. Ο Μπελογιάννης μαζί με άλλους 11 καταδικάζονται σε θάνατο. Τα ονόματα των υπολοίπων ήταν: Έλλή Ιωαννίδου - Παπά, Θεοδώρα Γεωργιάδου, Αφροδίτη Μανιάτη, Καλλιόπη Παπαδοπούλου, Λίζα Κότου, Στάθης Δρομάζος, Στέργιος Γραμμένος, Δημήτρης Καλοφωλιάς, Δημήτρης Κανελλόπουλος, Αθανάσιος Κανελλόπουλος, Πέτρος Παπανικολάου. Άλλοι 15 κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν από ισόβια μέχρι τριετή φυλάκιση με αναστολή. Ο Μπελογιάννης μεταφέρεται στις φυλακές της Κέρκυρας. Η απόφαση του δικαστηρίου προκαλεί θύελλα αντιδράσεων σ όλο τον κόσμο. Διαδηλώσεις, πορείες, γινόταν στη διάρκεια της δίκης αλλά και μετά την απόφαση. Τηλεγραφήματα συμπαράστασης, στέλνονταν απ όλα τα μέρη του κόσμου. Με πρωτοβουλία της Σοβιετικής ένωσης το ζήτημα συζητήθηκε στην 6η Σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Αλλά με τις πιέσεις που άσκησαν οι αμερικάνοι δεν παίρνεται καμιά πρωτοβουλία από τον Οργανισμό. Στην Ελλάδα όμως η κυβέρνηση δεν μπορούσε να παραβλέψει αυτή την παγκόσμια αντίδραση και ο Πλαστήρας αναγκάζεται να δηλώσει ότι η απόφαση δε θα εκτελεστεί.

Η δήλωση όμως αυτή ήταν ένας ελιγμός που αναγκάστηκε να κάνει η κυβέρνηση. Πολύ γρήγορα ετοιμάζει νέα σκευωρία ενάντια στο Μπελογιάννη, μια νέα δίκη με βαρύτερες κατηγορίες όπως η κατασκοπεία, με στόχο να αναιρεθεί η αμνηστία που υποχρεώθηκε να του δώσει. Οι Αμερικάνοι εκβιάζουν πλέον ανοιχτά προς αυτή την κατεύθυνση. Η αμερικανική κυβέρνηση δηλώνει πως θα περικόψει την «οικονομική βοήθεια» στην Ελλάδα. Ο Πιουριφόι σε συνέντευξή του λέει προκλητικά πως «η Ελλάς έχει ανάγκη ισχυράς κυβερνήσεως». Έτσι η αστυνομία ανακαλύπτει «δίκτυο κατασκοπείας» του ΚΚΕ με οργανωτή το Μπελογιάννη. Κάνουν έφοδο στη βίλα «Αύρα» στη Γλυφάδα και στο σπίτι του παλιού κομμουνιστή Νίκου Καλούμενου στην Καλλιθέα, όπου βρίσκουν παράνομους ασύρματους του ΚΚΕ, αφού πρώτα είχαν εντοπίσει μυστικά σήματα, όπως έλεγαν. Σαν αποδεικτικά στοιχεία χρησιμοποιήθηκαν πλαστά τηλεγραφήματα τα οποία φέρονται να έλαβαν οι κατηγορούμενοι από το εξωτερικό. Το ότι το ΚΚΕ χρησιμοποιούσε ασυρμάτους ήταν παλιά μέθοδος επικοινωνίας από την εποχή του Μεταξά και το γεγονός ήταν γνωστό σε όλους. Δηλαδή, αν και οι διωκτικές αρχές, γνώριζαν πολύ καλά την ύπαρξη ασυρμάτων νωρίτερα, δε δίστασαν να κατασκευάσουν τη σκευωρία για δήθεν κατασκοπία. Τα γεγονότα είναι χαρακτηριστικά:

Οι ασύρματοι ανακαλύφθηκαν στις 14 και 15 Νοέμβρη του 1951, μόλις δηλαδή τελείωνε η πρώτη δίκη, αλλά ήταν γνωστό στην Ασφάλεια περίπου ένα χρόνο νωρίτερα. Αντί να προχωρήσουν αμέσως σε συλλήψεις επέλεξαν να βρουν ένα χαφιέ στον μηχανισμό, για να πληροφορεί τις μυστικές υπηρεσίες για τις εντολές που έδινε το ΚΚΕ. Αυτά αναφέρεται στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 17 Γενάρη του 1951, ένα χρόνο σχεδόν πριν την «ανακάλυψη». Η ίδια εφημερίδα στις 22 Γενάρη 1951 αναφέρει (σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν από την αστυνομία) ότι το σπίτι του Καλούμενου στην Καλλιθέα παρακολουθούνταν από πολύ καιρό πριν. Επίσης η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ στις 12 Δεκέμβρη του 1951 γράφει πως ο αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΗΕ, Α. Κύρου, είχε καλέσει τις ελληνικές κυβερνήσεις να δικάζουν τους κομμουνιστές με την κατηγορία της κατασκοπείας ανεξαρτήτως εάν η κατηγορία προέκυπτε από τα στοιχεία που είχαν!! «Στείλτε τους στα στρατοδικεία με την κατηγορία του κατασκόπου. Ποιος θα τολμήσει να διαμαρτυρηθεί;» έλεγε ο Κύρου.

Η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ έχοντας καταλάβει ότι η Ασφάλεια γνωρίζει για τους συγκεκριμένους ασυρμάτους έδωσε στις 17 Δεκέμβρη του 1950 εντολή να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα. Έτσι οι ασύρματοι αυτοί ήταν εκτός λειτουργίας πολύ πριν την έφοδο της Ασφάλειας. Παρ όλα αυτά η Ασφάλεια επέμενε ότι οι ασύρματοι λειτουργούσαν και ανακαλύφθηκαν κατά την έφοδο, μόνο και μόνο για να κρύψει τη σκευωρία. Ας σημειωθεί, τέλος, ότι στις έρευνες συμμετείχε και ελικόπτερο του αμερικανικού στόλου με ραδιογωνιόμετρα. Έτσι ξεκινάει στις 15 Φλεβάρη του 1952 η δεύτερη δίκη του Μπελογιάννη. Οι κατηγορούμενοι εκτός απ τον ίδιο είναι άλλοι 28. Η κατηγορίες αυτή τη φορά βασίζονται στον Αναγκαστικό Νόμο 375/1936 περί κατασκοπίας, που θέσπισε ο Μεταξάς. Στη νέα του απολογία ο Μπελογιάννης καταρρίπτει όλες τις συκοφαντίες. Η απολογία του στη δεύτερη δίκη έχει μείνει σαν ένα φλογερό ντοκουμέντο θάρρους:

«Την ευθύνη για το ότι η ελληνική γη είναι σπαρμένη με τάφους και ερείπια, τη φέρουν μόνο οι ξένοι ιμπεριαλιστές και οι έλληνες υπηρέτες τους?»

«Εμείς πιστεύουμε στη ορθότητα της θεωρίας, που γέννησαν τα μυαλά των πιο πρωτοπόρων ανθρώπων. Και το νόημα του αγώνα μας είναι η θεωρία αυτή να γίνει πραγματικότητα τόσο για την Ελλάδα όσο και για όλο τον κόσμο?»

«Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν. Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο. Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι αυτό και τη ζωή μας.»

Στις 29 του Φλεβάρη ο Μπελογιάννης καταφέρνει να δώσει ένα σημείωμα σε έναν δημοσιογράφο, αφού του είχε υποσχεθεί ότι θα το δημοσιεύσει. Το παραθέτουμε ολόκληρο:

«Οι οργανωτές αυτής της δίκης, ντόπιοι και ξένοι, κατέβαλλαν πρωτοφανείς προσπάθειες για να κατασυκοφαντήσουν τον αγώνα του ΚΚΕ, χωρίς να διστάσουν ούτε μπροστά στη διαστρέβλωση γνωστών κειμένων.

Απέναντι σ αυτές τις προσπάθειες εμείς βρεθήκαμε τελείως ανυπεράσπιστοι, γιατί μέσα στα απομονωτήρια της ασφάλειας δε μας δόθηκε καθόλου ο χρόνος και η δυνατότητα να μελετήσουμε και να συγκεντρώσουμε τα απαραίτητα για την υπεράσπισή μας στοιχεία.

Έτσι υποχρεωθήκαμε να παλέψουμε κάτω από απαράδεχτα άνισους όρους. Αλλά παρ όλα αυτά, αποδείχτηκε ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα πατριωτικό, με τίτλους εθνικούς, που κανένα άλλο κόμμα δεν έχει να παρουσιάσει. Γιατί στο βωμό της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας της Ελλάδος έχει προσφέρει φοβερές εκατόμβες.

Και αν δεν υπήρχαν σήμερα οι έμποροι και οι κάπηλοι του μίσους, η συμβολή του ΚΚΕ στην ειρήνευση του τόπου θα είχε εκτιμηθεί όχι μόνο από τους φίλους, αλλά και από τους τίμιους και καλόπιστους αντιπάλους μας.

Γι αυτό οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δεν δολοφονούν εμάς. Δολοφονούν την ειρήνευση και την τιμή της Ελλάδος.

29/2/52 Νίκος Μπελογιάννης»

Το δικαστήριο αποφασίζει και πάλι τη θανατική ποινή για τους 8 κατηγορούμενους. Εκτός από το Μπελογιάννη, σε θάνατο καταδικάζεται ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Ηλίας Αργυριάδης, ο Νίκος Καλούμενος, ο Τάκης Λαζαρίδης, ο Χαρίλαος Τουλιάτος, ο Μιλτιάδης Μπισμπιάνος και η Έλλη Ιωαννίδου. Ήταν 1η Μάρτη του 1952.Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι αντιδράσεις για την απόφαση ένθεν και ένθεν. Η περίφημη «Φωνή της Αμερικής» αναφωνούσε με το αίσθημα του νικητή:

«Η δίκη αυτή είναι ένα από τα σπουδαιότερα παγκόσμια γεγονότα τα οποία εσημειώθησαν τον Φεβρουάριον του 52. Αποτελεί δίδαγμα δια τον ελεύθερον κόσμον. Αποδεικνύει ότι τα απανταχού κομμουνιστικά κόμματα δεν εμπνέονται από πολιτικούς σκοπούς αλλά αποτελούν οργανώσεις κατασκοπείας».

Οι προοδευτικοί άνθρωποι μέσα και έξω απ την Ελλάδα ξεσηκώνονται και απαιτούν να μην εκτελεστεί η απόφαση. Χιλιάδες διαμαρτυρίες και τηλεγραφήματα απ όλο τον κόσμο ζητούν τη ματαίωση της εκτέλεσης. Διεθνούς φήμης καλλιτέχνες όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, συγγραφείς όπως ο Σαρτρ, ο Κοκτώ, ο Μπενουά, γάλλοι υπουργοί, ο ίδιος ο Ντε Γκώλ, πρόεδροι ακαδημιών και ακυρωτικών δικαστηρίων στέλνουν τηλεγραφήματα εναντίωσης στις εκτελέσεις. Ακόμα και ο συντηρητικός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Σπυρίδων Βλάχος, ζητά από το βασιλιά να μην γίνουν εκτελέσεις δηλώνοντας:

«Έχω συγκλονιστεί απ το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο κι από των πρώτων Χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Η Παγκόσμια Οργάνωση αλληλεγγύης για τη σωτηρία του Μπελογιάννη πάλευε για τη σωτηρία του Μπελογιάννη με όσα μέσα μπορούσε. Συγκεντρώσεις, συνεντεύξεις, τηλεγραφήματα στην κυβέρνηση και το βασιλιά, διαμαρτυρίες στον ΟΗΕ. Το όνομα του Μπελογιάννη γίνεται σύμβολο της ειρήνης και της ανεξαρτησίας των λαών. Η σοβιετική Επιτροπή στον ΟΗΕ κάνει τα πάντα για να σώσει το Μπελογιάννη και τους συντρόφους του. Όμως η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ κάτω από τις νέες απειλές των Αμερικάνων δεν προέβη σε καμιά ενέργεια. Ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του μέσα από τη φυλακή συνεχίζουν τον πολιτικό αγώνα. Στέλνουν γράμματα σε ξένες εφημερίδες όπου αναφέρουν την τραγική κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, σε όλα τα επίπεδα. Στις 28 Μάρτη το Συμβούλιο Χαρίτων εκδίδει την απόφασή του. Γίνονται δεκτές μόνο οι αιτήσεις χάριτος του Λαζαρίδη, του Μπισμπιάνου, του Τουλιάτου και της Έλλης Ιωαννίδου. (Της τελευταίας λόγω πρόσφατης μητρότητας). Οι υπόλοιποι έπρεπε να εκτελεστούν. Αξίζει να σημειώσουμε, για να αντιληφθούμε το ρόλο της κυβέρνησης Πλαστήρα, ότι λίγο καιρό πριν, είχε δώσει αμνηστία στον ναζιστή στρατηγό Αντρέ, το δήμιο της Κρήτης.

Στις 3 το πρωί της Κυριακής της 30ης Μάρτη του 1952, ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στο Μπελογιάννη, τον Καλούμενο, τον Αργυριάδη και το Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος απορρίφθηκε. Όλοι τους κατάλαβαν ότι τους πάνε για εκτέλεση. Σε λίγο τους βάζουν σε ένα αυτοκίνητο και τους μεταφέρουν στον γνωστό τόπο εκτελέσεων, το Γουδί. Οι 4 ήρωες δεν έχασαν ούτε μια στιγμή το κουράγιο τους. Αρνήθηκαν να τους δέσουν τα μάτια. Στις 4 και 12 αντήχησαν τα όπλα του εκτελεστικού αποσπάσματος. Η βαρβαρότητα συνεχίστηκε αφού τα πτώματα έμειναν στο τόπο που έπεσαν μέχρι το πρωί. Έπειτα μεταφέρθηκαν στο νεκροταφείο της Κοκκινιάς χωρίς φέρετρα και πετάχτηκαν σε ξένα μνήματα. Αργότερα, όταν ανακαλύφθηκε το λάθος, ξέθαψαν τα πτώματα και τα έθαψαν στο σωστό σημείο. Ας σημειωθεί ότι ημέρα Κυριακή ούτε οι Γερμανοί στην Κατοχή δεν εκτελούσαν μελλοθάνατους. Η βαρβαρότητα αλλά και βιασύνη των υπευθύνων ήταν τέτοια που επέλεξαν τη μέρα αυτή. Άλλωστε αυτή πρέπει να ήταν και η εντολή των ίδιων των αμερικάνων στο Σοφοκλή Βενιζέλο, ο οποίος το πρωί της 29ης Μάρτη κλήθηκε επειγόντως στην αμερικανική πρεσβεία από τον Πιουριφόι, λίγο πριν μεταβεί στο υπουργικό συμβούλιο. Χιλιάδες λαού επισκέφτηκε τον τάφο του Μπελογιάννη. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένα στεφάνι με την επιγραφή:

ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΗΣΥΧΑ. ΕΜΕΙΣ ΑΓΡΥΠΝΟΥΜΕ

Από τότε οι αστυνομικοί φρουρούσαν μέρα νύχτα τον τάφο.

Τα άσχημα μαντάτα ταξιδεύουν γρήγορα μέχρι το στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων στον Αϊ Στράτη όπου ζει εξόριστος ο κορυφαίος ποιητής του λαού μας Γιάννης Ρίτσος. Την ίδια μέρα της εκτέλεσης θα γράψει το ποίημα «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ». Αναφέρουμε μερικές αράδες:

«Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.

Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή

όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.

Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.

Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.

Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.

Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.

Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους

το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.

********************.

ΟΧΙ ΔΕ ΣΟΥ ταιριάζει εσένα Μπελογιάννη τούτο το σιωπηλό πένθος

τούτες οι μαύρες κορδέλες άκρη άκρη στο φουστάνι της άνοιξης

τούτο το πράσινο σαπούνι που λιώνει ξεχασμένο στη σκάφη θολώνοντας το νερό.

Για σένανε είναι οι μεγάλες σάλπιγγες, τα μεγάλα τύμπανα

οι μεγάλες καμπάνες και οι μεγάλες παρελάσεις

ο μεγάλος όρκος των λαών πάνω στο φέρετρό σου

η μεγάλη μέρα της τριάντα του Μάρτη

που μπαίνει στο καινούργιο εορτολόγιο των ηρώων και των μαρτύρων της ειρήνης.

*********************.

Έφυγες τώρα Νίκο

ανάβοντας μ ένα γαρύφαλλο από φλόγα το κουράγιο του κόσμου,

ανάβοντας την ελπίδα στην καρδιά των λαών,

ανάβοντας τους αστερισμούς της ειρήνης στο στερέωμα του κόσμου,

πάνω απ τις πεδιάδες τις σπαρμένες κόκαλα.

Έπεσες, Νίκο, με τα αυτί σου κολλημένο στην καρδιά του κόσμου,

ν ακούς τα βήματα της λευτεριάς να βαδίζουν στο μέλλον,

ν ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες

πάνω απ το γέλιο των παιδιών και των κήπων.

******************

Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά

πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.

Μ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.

Μ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει

3. Ο Ν. Μπελογιάννης και το Στίγμα του

Ένεκα των ημερών και της επετείου του θανάτου του αείμνηστου κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη κρατούσα το ραδιόφωνο ανοιχτό, κυρίως από περιέργεια του αν θα αναφερθεί κάτι για το πρόσωπό του. Είχε στραμμένη την βελόνα μακριά από τους γνωστούς σταθμούς του ΚΚΕ και του Συνασπισμού καθώς ήξερα ότι εκεί σίγουρα θα υπήρχε κάποιο αφιέρωμα. Αντιθέτως περίμενα να δω εάν θα ακούγονταν κάτι, έστω μικρό, για τον άνθρωπο που ήταν ο Νίκος Μπελογιάννης. Την "ραδιοφωνική σιγή" ήρθε να σπάσει μια γνωστή σατιρική εκπομπή που αφού είπε δυο λόγια, αναπαρήγαγε την δήλωση Καρατζαφέρη πάνω στο θέμα, που ενώ είναι παλιά μου είχε διαφύγει. Εν ολίγοις, ο Έλληνας Φράνκο, θεωρούσε τον Μπελογιάννη ως έναν απλό κατάσκοπο της ΕΣΣΔ που δεν προσέφερε τίποτα στην χώρα του και καλώς εκτελέστηκε.

Θεωρούμε καλό, όχι τόσο για να νουθετήσουμε (άλλωστε ο φασισμός ΔΕΝ νουθετείται), όσο για να αποκαταστήσουμε το όνομα Νίκος Μπελογιάννης, να προχωρήσουμε στο παρακάτω αφιέρωμα.

Στο αφιέρωμά μας αυτό δεν κρίνουμε σκόπιμο να αναλύσουμε το ποιος ήταν ο Νίκος Μπελογιάννης. Για αυτόν έχουμε μιλήσει σε άλλα μας άρθρα και δεν υπάρχει νόημα στο να απαντήσουμε με ιστορικά επιχειρήματα στον σύγχρονο φασισμό. Είναι πανανθρώπινα γνωστή η φασιστική, άνευ στοιχείων δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη, η εθνικοαπελευθερωτική του δράση στην κατοχή, η σθεναρή του αντίσταση στον εμφύλιο και το πολιτικό και επιστημονικό του θεωρητικό έργο. Άλλωστε ο Νίκος Μπελογιάννης δολοφονήθηκε για τίποτε άλλο πέραν του ότι υπήρξε κάτι πολύ συγκεκριμένα διαφορετικό και εξοβελισταίο: Κομμουνιστής. Δεν θα απαντήσουμε λοιπόν στους εν δυνάμει, σύγχρονους στρατοδίκες και εκτελεστές του Νίκου Μπελογιάννη με τέτοια επιχειρήματα. Θα αναδείξουμε απλά την διεθνή και διαχρονική μορφή του μέσα από την τέχνη και την μνήμη.

Ας επισκεφθούμε τα σημεία που είναι διακριτό το στίγμα του Νίκου Μπελογιάννη

ΤΈΧΝΗ

Σκίτσο του Πικάσο για τον Νίκο Μπελογιάννη. Ανάμεσα σε πολλούς καλλιτέχνες , διανοούμενους και απλούς πολίτες, ο Πικάσο συνυπέγραψε το κείμενο για την αναίρεση της εκτέλεσής του. Όταν ο Πικάσο ρωτήθηκε γιατί δεν έκλεισε το πλαίσιο του σκίτσου απάντησε: "Έναν τόσο μεγάλο άνθρωπο δεν μπορείς να τον κλείσεις"

Στους Μπελογιάννηδες

Κώστας Βάρναλης

Χαραβγή κατεπάνω του θανάτου

βάδιζεν η καρδιά σου, Παληκάρι,

λες κ’ είταν άλλος: άγουρος που ορθρίζει

ν’ ανταμώσει κρυφά την πρώτη αγάπη.

Σε κάθε βήμα ψήλωνε η κορφή σου,

το ηλιοστεφάνι τ’ ουρανού να φτάσει.

Κι αν χάραζε για σένα αιώνια Νύχτα,

η προδοσιά χορέβοντας σε φτυούσε.

Με χέρι’ αλυσωμένα, που αγαπούσαν

να κρατάνε για τον οχτρό ντουφέκι

και γαρούφαλο για το μάβρο Νόμο

σε βάλανε σημάδ’ οι πλερωμένοι

οι αρματολόγοι το χεροδεμένο,

τον Έναν οι πολλοί, τον άντρα οι φούστες,

οι τρίδουλοι το λέφτερο κ’ η λάσπη

τον πρωτανθό της Αρετής, Εσένα!

Δεν έχεις τάφο, άλλ’ όπου ηλιοβολιέται

γαρούφαλο στητό κι όπου βροντάει

καριοφίλι της λεφτεριάς, ολόρθον

η Μούσα σε φιλεί κι ο Μακρυγιάννης.

Δεν έχεις κι όνομα. Οι μάβροι το μαβρίσαν.

Μα το λένε στη ρεματιά τα’ αηδόνια,

οι ανέμοι στα πλατάνια και στα ελάτια

και τα νερά σε θάλασσα και βρύσες.

Μην κλαίτε, μάνες μαβρομαντηλούσες

και συ, Μεγάλη Μάνα των μανάδων!

Όπου να ναι, Θα τον νεκραναστήσει

μέγας λαός κι αφτός αναστημένος

Χαρακτικό του Φαρσακίδη για την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη

Γιάννης Ρίτσος

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο

«Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.

Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή

όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.

Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.

Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.

Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.

Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.

Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους

το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.

Οι δολοφόνοι κρύβονται πίσω από τα μαχαίρια τους.

Τραβηχτείτε πέρα δολοφόνοι. Τραβηχτείτε πέρα.

Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους

το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.

Τους σκότωσαν. Τους σκότωσαν.

Ενας άνεμος που πέρασε μες απ' το σκοτεινό τούνελ της σιωπής μας έφερε το μαντάτο.

Τους σκότωσαν. Τους σκότωσαν.

Δυο ξεχασμένοι γλόμποι ξεθωριάζουνε στην ξώπορτα της μέρας.

Τους σκότωσαν.

[...]

Ηταν πικρό το τσάι σήμερα. Αφουγκραζόμασταν

ένα μεγάλο αμάξι που σταμάτησε στο δρόμο -

ένας τροχός του χτύπησε στο βράχο.

Μπορεί να 'ταν ο τροχός της ιστορίας.

Γιατί η γριούλα που βούρτσιζε στην μπαλκονόπορτα

το μαύρο κυριακάτικο φουστάνι της

πέτρωσε εκεί σα να κατάλαβε

τι μαύρο που 'ναι το μαύρο χρώμα

σα να 'δε ανεβασμένη μια μαύρη σημαία στο κατάρτι του χρόνου.

Λογαριάζαμε στα δάχτυλα: μεθαύριο,

μεθαύριο, ναι, μπαίνει ο Απρίλης.

Λέγαμε: θα βρούμε στο πανέρι της άνοιξης

πολλές χρυσές βελόνες, πολλές χρωματιστές κουβαρίστρες

να μπαλώσουμε το γέλιο του παιδιού

να μπαλώσουμε τις ρυτίδες της μάνας

να ράψουμε ακόμα κι ένα κομμένο πόδι, ένα σπασμένο κρανίο - λέγαμε.

Μια καρδιά χωρισμένη στα δύο,

απ' τη μια το ψωμί και το φιλί

απ' την άλλη το χρέος - θα σμίξει, λέγαμε,

μεθαύριο Απρίλης. Κάτου απ' τα δέντρα η ειρήνη,

θα χαιρετιούνται οι άνθρωποι μες απ' τα δίχτυα των αχτίνων

το φως θα κλείσει με τη φούχτα του την υψωμένη κάννη

θα χαμηλώσει η κάννη και θα γράψει στο χώμα

ένα μικρό κύκλο σαν το μηδέν

κι ύστερα γύρω στο μηδέν γραμμές - γραμμές

σαν τις αχτίνες του ήλιου που χαράζουν τα παιδιά στον άμμο.

Λογαριάζαμε στα δάχτυλα:

μεθαύριο Απρίλης και το Πάσχα

θα φιληθούνε οι άνθρωποι.

Τους σκότωσαν.

Τούτα τα πρόσωπα είναι σαν τα σταματημένα ρολόγια.

Τι ώρα να 'ναι; Τι ώρα να 'ναι σήμερα;

Ποιος σταμάτησε τούτα τα ρολόγια;

Ποιος σταμάτησε στη μέση τον Απρίλη;

Ποιος έγραψε με κάρβουνο σταυρούς πάνου στις πόρτες;

Ποιος σταμάτησε το χαμόγελο στα μάτια της μάνας; Τι ώρα να 'ναι;

Ποιος έκοψε στα δυο την ελπίδα; Τι ώρα να 'ναι; Πέστε μου λοιπόν.

Η κυρα-Λένη γύρισε απ' την αγορά μ' άδειο το καλάθι της.

Δε θυμάμαι, είπε, γιατί πήγα.

Οπου πηγαίνω βρίσκουμαι μπροστά στους σκοτωμένους.

Αν έχεις κάτι να μου πεις θα το ξεχάσω.

Δεν ξεχνάω τους σκοτωμένους. Το φουστάνι μου

αγγριώνει στους σταυρούς. Οι νεκροί με κρατάνε.

Ο,τι μου πουν θα κάνω. Παιδί μου, παιδί μου,

αυτοί πέθαναν για να ζήσεις.

Μην το ξεχνάς. Αν το θυμάσαι αυτοί δε θα πεθάνουν.

[...]

Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους

το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη.

Οχι δε σου ταιριάζει εσένα Μπελογιάννη τούτο το σιωπηλό πένθος

τούτες οι μαύρες κορδέλες άκρη άκρη στο φουστάνι της άνοιξης

τούτο το πράσινο σαπούνι που λιώνει ξεχασμένο στη σκάφη θολώνοντας το νερό.

Για σένανε είναι οι μεγάλες σάλπιγγες, τα μεγάλα τύμπανα,

οι μεγάλες καμπάνες και οι μεγάλες παρελάσεις,

ο μεγάλος όρκος των λαών πάνω στο φέρετρό σου

η μεγάλη μέρα της τριάντα του Μάρτη

που μπαίνει στο καινούργιο εορτολόγιο των ηρώων και των μαρτύρων της ειρήνης.

[...]

Εσύ σκαρφάλωσες στη ράχη του χάρου

κουρντίζοντας με γρήγορο χέρι το ρολόι του ήλιου.

Να φύγουν πιο γρήγορα οι δείχτες.

Να φύγει τούτη η μέρα.

Να φύγει το μαύρο απ' τα μάτια μας.

Να φύγει τ' άδικο απ' τον κόσμο.

[...]

Νίκο, είχες μια καρδιά γεμάτη απ' το αίμα του ήλιου.

Οταν περπατούσες στα ερείπια του φθινοπώρου

είχες πάντα στη μέσα τσέπη του σακακιού σου το σχέδιο της καινούργιας πολιτείας μας,

γι' αυτό χαμογελούσε ο λαός μέσα στα μάτια σου.

Εφυγες τώρα Νίκο

ανάβοντας μ' ένα γαρύφαλλο από φλόγα το κουράγιο του κόσμου,

ανάβοντας την ελπίδα στην καρδιά των λαών,

ανάβοντας τους αστερισμούς της ειρήνης στο στερέωμα του κόσμου,

πάνω απ' τις πεδιάδες τις σπαρμένες με κόκαλα.

Επεσες, Νίκο, με τ' αφτί σου κολλημένο στην καρδιά του κόσμου,

ν' ακούς τα βήματα της λευτεριάς να βαδίζουν στο μέλλον,

ν' ακούς το μέλλον να ξεδιπλώνει εκατομμύρια κόκκινες σημαίες

πάνω απ' το γέλιο των παιδιών και των κήπων.

[...]

Η νύχτα κόβει με το σουγιά της μικρά κομμάτια τ' όνειρο.

Ενα δέντρο κάνει φτερά. Ενα παιδί μεγαλώνει.

Ορκιστείτε να 'χει το παιδί το ψωμί του και το βιβλίο του

να μάθει να γράφει σ' αγαπώ,

να κρατάει μπράτσο τον ήλιο σ' ένα ανθισμένο περιβόλι.

Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου,

η λευτεριά και η ομορφιά του κόσμου. Ορκιστείτε.

[...]

Αύριο μεθαύριο θα επιστρέψουμε απ' το μεγάλο πόνο μας στις καθημερινές δουλειές μας,

θα φάμε το ψωμί μας. Το ψωμί είναι νόστιμο

όσο πικρές κι αν είναι οι μέρες μας. Πρέπει να φάμε το ψωμί μας.

Πρέπει να ζήσουμε, να διεκδικήσουμε τη ζωή μας και το δίκιο σας.

Μα και την ώρα που θα τρώμε θα 'μαστε έτοιμοι. Το ξέρουμε

είναι βαριά η κληρονομιά σου Μπελογιάννη -

θα τη σηκώσουμε στους ώμους μας.

Συχνά δυσκολευόμαστε, θα δυσκολευτούμε πιότερο -

θα την κρατήσουμε στους ώμους μας.

Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας.

Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,

ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη.

Καλημέρα αδέρφια μου.

Καλημέρα ήλιε

Καλημέρα κόσμε.

Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά

πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.

Μ' ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.

Μ' ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει.

Καλημέρα σύντροφοι

Καλημέρα ήλιε

Καλημέρα Μπελογιάννη.

Τώρα, ας βροντήσουνε της λευτεριάς τα τύμπανα κι οι σάλπιγγες.

Καλημέρα Μπελογιάννη.

Ακόμη μια φορά. Ακόμη μια φορά

εσύ Νίκο πολέμησες για όλους μας

εσύ νίκησες για όλους μας

εσύ απόδειξες

πόσο μικρά είναι αυτή την ώρα τα μικρά όνειρα,

[...]

μπροστά στο μπόι της χαράς να πεθαίνεις

για τη χαρά του κόσμου.

[...]

Πόσο μικρή είναι τούτη η λευτεριά μπροστά στην άγρια λευτεριά

να βγάζεις την καρδιά σου σα γαρύφαλλο απ' τον κόρφο σου

για να μοσκοβολάν τα σύμπαντα θυσία και ειρήνη.

[...]

Καλημέρα ανθρώποι μου

Καλημέρα ήλιε

Καλημέρα Μπελογιάννη».

Νίκος Μπελογιάννης όπως ενέπνευσε τον Ρώσο συγγραφέα Βιτίν

Πίνακας για την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη από τον ζωγράφο Peter de Francia

Ναζίμ Χικμέτ

Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο

Ἔχω πάνω στὸ τραπέζι μου

τὴ φωτογραφία τοῦ ἀνθρώπου

μὲ τ᾿ ἄσπρο γαρούφαλο

ποὺ τὸν τουφέκισαν

στὸ μισοσκόταδο

πρὶν τὴν αὐγὴ

κάτω ἀπ᾿ τὸ φῶς τῶν προβολέων.

Στὸ δεξί του χέρι

κρατᾶ ἕνα γαρούφαλο

πού ῾ναι σὰ μιὰ φούχτα φῶς

ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ θάλασσα

τὰ μάτια του τὰ τολμηρὰ

τὰ παιδικὰ

κοιτάζουν ἄδολα

κάτω ἀπ᾿ τὰ βαριὰ μαῦρα τους φρύδια

ἔτσι ἄδολα

ὅπως ἀνεβαίνει τὸ τραγούδι

σὰ δίνουν τὸν ὅρκο τους

οἱ κομμουνιστές.

Τὰ δόντια του εἶναι κάτασπρα

ὁ Μπελογιάννης γελᾶ

καὶ τὸ γαρούφαλο στὸ χέρι του

εἶναι σὰν τὸ λόγο πού ῾πε στοὺς ἀνθρώπους

τὴ μέρα τῆς λεβεντιᾶς

τὴ μέρα τῆς ντροπῆς.

Αὐτὴ ἡ φωτογραφία

βγῆκε στο δικαστήριο

ὕστερ᾿ ἀπ᾿ τὴ θανατικὴ καταδίκη.

Η ταινία του Νίκου Τζίμα, για τον Νίκο Μπελογιάννη

ΜΝΉΜΗ

Άγαλμα του Νίκου Μπελογιάννη στην πλατεία Μπελογιάννη της Αμαλιάδας

Μνημείο του Νίκου Μπελογιάννη στο Γκορνό του Κάμενικ όπου τραυματίστηκε στο χέρι. Στήθηκε με πρωτοβουλία της ΚΝΕ

Άγαλμα του Νίκου Μπελογιάννη στο Βερολίνο

Το χωριό πολιτικών προσφύγων Νίκος Μπελογιάννης στην Ουγγαρία

Από το χωριό Νίκος Μπελογιάννης

4. Ταινία "ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο"

5. Βιβλίο: Ν. Μπελογιάννη - "Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα"

Νίκος Μπελογιάννης, το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα by CosCo Odeyteros

6. Ν. Μπελογιάννης - "Οι μακρινές ρίζες της νεοελληνικής λογοτεχνίας"

Ν. Μπελογιάννης - Οι μακρινές ρίζες της νεοελληνικής λογοτεχνίας (Πολιτικό Καφενείο)

7. Η Επικαιρότητα του έργου του Δ. Μπάτση "Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα"

Tου Γιώργου Τοζίδη. Συμπληρώνονται φέτος 60 χρόνια από τη δολοφονία, από το μετεμφυλιακό κράτος, των Ν. Μπελογιάννη, Δ. Μπάτση, Ηλ. Αργυριάδη και Ν. Καλούμενου και 65 χρόνια από την πρώτη έκδοση του βιβλίου του Δ. Μπάτση, Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα.

Το έργο του Δ. Μπάτση «ατύχησε» τόσο στην πρώτη (1947) όσο και στη δεύτερη (1977) έκδοσή του. Όταν κυκλοφόρησε το 1947, είχε ξεκινήσει ήδη ο εμφύλιος και η έκδοσή του δεν συγκέντρωσε (εσκεμμένα ή όχι) το ανάλογο ενδιαφέρον. Η διατύπωση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου για την οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας από έναν κομμουνιστή οικονομολόγο «αγνοήθηκε» επιδεικτικά από τους αστούς οικονομολόγους που ορκίζονταν στη θεωρία της «ψωροκώσταινας» και στην αναγκαιότητα της ξένης «βοήθειας».
Από την άλλη μεριά, το ΚΚΕ στη δίνη του εμφυλίου πολέμου ενσωμάτωσε στο πρόγραμμά του πολλά στοιχεία από το σχέδιο του Δ. Μπάτση. Μετά την ήττα, όμως, το έργο του Δ. Μπάτση «ξεχάστηκε» ίσως γιατί αποτέλεσε καρπό της σύζευξης θεωρίας και πράξης, της μετάβασης από το γενικό στο συγκεκριμένο και της ανάγκης για τη διατύπωση ενός σχεδίου οικονομικής ανόρθωσης που άνοιγε τον «ελληνικό δρόμο για το σοσιαλισμό». Επιπλέον, γιατί έδειχνε, με πραγματικά στοιχεία, ότι υπάρχει η δυνατότητα για την αυτοανάπτυξη της Ελλάδας, χωρίς τη «βοήθεια» των σοσιαλιστικών χωρών.
Είναι, παρ’ όλα αυτά, σημαντικό να γνωρίζουμε πώς το ΚΚΕ αντιμετώπισε τα προβλήματα εκείνης της περιόδου και το σχέδιο που πρότεινε για τη λύση τους. Άλλωστε, κατά τη γνώμη του γράφοντος, στην ένοπλη ήττα αυτού του σχεδίου μπορούν να αναζητηθούν πολλά από τα αίτια της σημερινής κρίσης.
Το 1977, που επανεκδόθηκε το βιβλίο του Δ. Μπάτση, ήταν η περίοδος της μεταπολιτευτικής ευωχίας της ελληνικής κοινωνίας. Η υλοποίηση του σχεδίου του απαιτεί ιδρώτα, πειθαρχία και αυτοέλεγχο ενώ η ελληνική κοινωνία προετοιμάζει την έφοδό της στον ουρανό της κατανάλωσης. Ακόμη, οι δύο κληρονόμοι του ΚΚΕ ελάχιστα ασχολούνται με τη διατύπωση ενός συνεκτικού προγράμματος ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, αλληθωρίζοντας είτε προς βορρά (Μόσχα) είτε προς δυσμάς (Ρώμη, Παρίσι κ.α.).
Η αναφορά στο έργο του Δ. Μπάτση δεν έχει μόνο σαν στόχο να τιμηθεί η μνήμη και το έργο του. Δυστυχώς, η χώρα βρίσκεται και πάλι σε μια οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση που τα βασικά χαρακτηριστικά της (φτώχεια, πείνα, παραγωγική αποδιάρθρωση, έκρηξη των ανισοτήτων) παρουσιάζουν σημαντικές ομοιότητες, παρά τις μεγάλες αλλαγές στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, με αυτά της μετακατοχικής Ελλάδας, θέτοντας και πάλι το ζήτημα της ανάπτυξης.
Ενδεικτικά για την καταγραφή των κοινών χαρακτηριστικών της μετακατοχικής Ελλάδας με τη σημερινή, παρατίθενται τα παρακάτω αποσπάσματα:
1. Από το 1940 μέχρι το 1944 το συνολικό ΑΕΠ της Ελλάδας μειώθηκε κατά 50% περίπου.[1] Την περίοδο 2009-2011, το ελληνικό ΑΕΠ μειώθηκε κατά 14% περίπου, ενώ το 2012 προβλέπεται ότι θα μειωθεί κατά 5% περίπου χωρίς να μπορεί να γίνει αξιόπιστη εκτίμηση για το πότε θα επέλθει το τέλος της ύφεσης. Όσον αφορά στα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων, η μείωση, μέχρι σήμερα, υπερβαίνει το 25% και έπονται νέα μέτρα.
2. «Σύμφωνα με τις υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών, δεκαέξι κατηγορίες επιχειρήσεων είχαν πραγματοποιήσει τεράστια κέρδη από τον Απρίλιο του 1941 και μετά. Στις επιχειρήσεις αυτές συμπεριλαμβάνονταν οι εργολάβοι δημοσίων έργων, κατασκευαστικές εταιρείες και εταιρείες ναυαγιαιρέσεων, εισαγωγικές εταιρείες και καπνοβιομηχανίες, βαμβακοβιομηχανίες, οινοποιίες, βιομηχανίες δέρματος και επεξεργασίας ελαιολάδου, παραγωγοί τροφίμων και τράπεζες» [2]
3. Την περίοδο της κατοχής «οι παλιές μεσαίες τάξεις φθίνουν οικονομικά, ζούνε ξεπουλώντας περιουσιακά στοιχεία, έργα τέχνης, έπιπλα, σκεύη, ρούχα και τουαλέτες που αγοράζουν οι νέοι πλούσιοι…».[3]
4. «Η δεύτερη ανακατάταξη συντελείται στον αστικό χώρο (ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα) και οφείλεται στη μεταφορά πλούτου από τα μεσαία στρώματα και τους μισθωτούς. Μια νέα ομάδα οικονομικών ισχυρών σχηματίζεται, ενώ από την άλλη ένα τμήμα της μεσαίας τάξης ωθείται στη φτώχεια».[4]
5. «… η χρηματιστική ολιγαρχία προτίμησε να μην πάρει την ενίσχυση που μπορούσε από το εξωτερικό (Τράπεζα Εισαγωγών-Εξαγωγών, καναδικά δάνεια, σύνολο 900 εκατ. δολάρια) μέσα στα δύο πρώτα χρόνια ύστερα από τη φασιστική κατοχή για να καταντήσει να ζητιανεύει σήμερα βοήθεια και “εισροήν αφθόνου ξένου χρήματος” προσφέροντας για αντάλλαγμα την εθνική ανεξαρτησία και τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, ενώ στο μεταξύ καμμιά προσπάθεια δεν έκανε για να αναπτύξει την οικονομία με εσωτερική προσπάθεια, εξασφαλίζοντας έτσι από το άλλο μέρος την “πλήρη ασυδοσίαν των πλουσίων και των εκμεταλλευτών”, κατά την έκφραση του κ. Βαρβαρέσσου».[5] Ας σημειωθεί ότι από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι τον Μάρτιο του 2010, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε τη δυνατότητα να αντλήσει επιπλέον κεφάλαια συνολικού ύψους 30 δισ. ευρώ από τις αγορές ενώ αρνήθηκε τη διακρατική δανειοδότηση από τη Ρωσία και υπονόμευσε την αντίστοιχη από την Κίνα.

Οι θέσεις των αστών οικονομολόγων για την ανάπτυξη
Ποια ήταν η θεωρία που επικρατούσε στην «επίσημη» ελληνική επιστήμη και στην πολιτική των κομμάτων της οικονομικής ολιγαρχίας; Ο Δ. Μπάτσης κάνει μια εκτενή καταγραφή στο βιβλίο του, στις σελίδες 377-380, δίνοντάς μας την ευκαιρία να κάνουμε μια σύγκριση με τη σημερινή κατάσταση. Τα επιχειρήματα που επικαλούνταν οι αστοί οικονομολόγοι για να τεκμηριώσουν τις προτάσεις τους ήταν τα ακόλουθα:
1. Η Ελλάδα έχει «φυσικά» φτωχό και άγονο έδαφος.
2. Σχετικά με τη βιομηχανία, ο Έλληνας είναι «καταδικασμένος» να έχει χαμηλό εισόδημα, επειδή οι φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές στο έδαφος και το υπέδαφος είναι κι αυτές απελπιστικά «περιορισμένες».
3. Ο πληθυσμός που αναλογεί στο έδαφος που μπορεί να καλλιεργηθεί είναι τόσος που το «κατά κεφαλήν» εισόδημα είναι αδύνατο να επαρκέσει για την ανύψωση του επιπέδου της ζωής.
4. Λείπουν τα κεφάλαια στη χώρα μας και «πλεονάζουν αι εργατικαί χείρες».
5. Είναι αδύνατο πια στη χώρα μας που έμεινε τόσο πίσω από τις άλλες προοδευμένες χώρες «να τις φτάσει και να τις ανταγωνιστεί», μια που αυτές έχουν πια στα χέρια τους τα κλειδιά της παγκόσμιας οικονομίας.
«Συμπέρασμα λοιπόν γι’ αυτούς: Η Ελλάδα είναι μια “φυσικά” φτωχή χώρα που μπορεί “να βρει τη σωτηρία της” μονάχα με λύσεις “εξωτερικές”, δηλ. με λύσεις που βρίσκουνται έξω από την οικονομία της, έξω από την ανάπτυξη των εσωτερικών της δυνατοτήτων με την εθνική εργασία».
Ποιες ήταν αυτές οι λύσεις για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας που προωθούσαν οι αστοί οικονομολόγοι;
1. Η πρόσκτηση, η προσάρτηση «γονίμων εδαφών». Μπορεί η Ελλάδα, σύμφωνα με τις αναλύσεις τους, να μην είχε την ικανότητα να αναπτύξει αυτόνομα την οικονομία της, αλλά μπορούσε να αφαιρέσει εδάφη από γειτονικές χώρες (κατά προτίμηση τις σλάβικες).
2. Η μετανάστευση του ελληνικού στοιχείου, των χεριών που «περισσεύουν» σε άλλες «πλούσιες» χώρες. Η διαφορά με το σήμερα έγκειται στο ότι δεν γίνεται διάκριση μεταξύ χεριών και μυαλών.
3. Ο εμπορικός «μεγαλοϊδεατισμός», δηλαδή η παραχώρηση από τις «προστάτιδες» ξένες δυνάμεις οικονομικών και εμπορικών προνομίων για την εκμετάλλευση ζωνών επιρροής του ξένου κεφαλαίου, ιδιαίτερα στις βαλκανικές χώρες και τη Μέση Ανατολή.
4. «Να προσφέρουμε, λένε, στο ξένο κεφάλαιο κάθε λογής προνόμια για να εκμεταλλευθεί τους πόρους της χώρας μας. Και κάθε πολιτική και οικονομική εγγύηση. Η λύση αυτή έχει σαν δικαιολογική βάση τη “στενότητα” κεφαλαίων, που δεν θα μπορούσε ν’ αντιμετωπισθεί παρά με πολύ αθρόα “εισροή” του ξένου κεφαλαίου σ’ ολόκληρη την οικονομία μας».
Ο Δ. Μπάτσης συμπυκνώνει σε δύο παραγράφους την κριτική των παραπάνω θέσεων-προτάσεων, δίνοντας, ταυτόχρονα, το περίγραμμα του δικού του σχεδίου:
1. «Η βασική αιτία είναι πως οι κυρίαρχες τάξεις εξακολουθούν την προπολεμική τους τακτική, την τακτική της “αντίστασης” στις παραγωγικές επενδύσεις και τα ζητούν όλα από το ξένο κεφάλαιο. Θυσιάζουν σε αντάλλαγμα και την εθνική ανεξαρτησία και τις ίδιες τις πλουτοφόρες πηγές της χώρας. Εξακολουθούν τον παρασιτισμό, τον μεταπρατισμό και το δρόμο των μονοπωλιακών προνομίων. Η παραγωγική ανάπτυξη γίνεται με το ρυθμό που τους εξασφαλίζει την απόλαυση των κερδών και των προνομίων. Η βασική παραγωγική δύναμη, ο εργαζόμενος λαός, καταδυναστεύεται και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, η χαμηλή αγοραστική δύναμη γίνεται παράγοντας ανασταλτικός για την οικονομική ανάπτυξη».[6]
2. «Η όλη υπόθεση της ανασυγκρότησης από ζήτημα ανάπτυξης οργανικής της οικονομίας, από υπόθεση του ελληνικού λαού, γίνεται μια δανειακή επιχείρηση που τα πολιτικά και οικονομικά της αποτελέσματα οδηγούν στην εθνική και οικονομική υποτέλεια. Από τη δανειακή αυτή “επιχείρηση”, φυσικά, ωφελούνται τόσο τα ξένα επιχειρηματικά συγκροτήματα, όσο και οι κύκλοι της “εγχώριας” οικονομικής ολιγαρχίας».[7]
Δυστυχώς, η κριτική που ασκεί ο Δ. Μπάτσης το 1947, είναι τραγικά επίκαιρη και σήμερα.

Το σχέδιο του Δ. Μπάτση
Στο βιβλίο του, ο Δ. Μπάτσης αναλύει και τεκμηριώνει με λεπτομέρειες (τεχνικές και οικονομικές) το σχέδιό του για την παραγωγική αυτοανάπτυξη. Στο πρώτο μέρος, αναφέρεται στην αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας για τη δημιουργία ενεργειακής βάσης και βαριάς βιομηχανίας. Στο δεύτερο μέρος, παρουσιάζει το οικονομικό σχέδιο για τη δημιουργία και για την ανάπτυξη της βαριάς βιομηχανίας. Στο τρίτο μέρος, τεκμηριώνει τη βιωσιμότητα του οικονομικού σχεδίου του, παραθέτοντας τους άξονες μιας συνολικής οικονομικής πολιτικής που περιλαμβάνει και την αξιοποίηση της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας.
«Το πρόβλημα είναι: Πώς με τα οικονομικά μέτρα που έχουν για αποτέλεσμα τη μετατροπή στη διάρθρωση της οικονομίας θα κατορθώσουμε ώστε –όταν η οικονομία φτάσει τα προπολεμικά παραγωγικά επίπεδα– τα κεφάλαια που παράγονταν προπολεμικά στην ελληνική οικονομία και που οι κύκλοι του κεφαλαίου της οικονομικής ολιγαρχίας δεν τα τοποθετούσαν σε μακροχρόνιες παραγωγικές επενδύσεις, αλλά τα τοποθετούσαν σε κερδοσκοπικές μικρόπνοες επιχειρήσεις (τραπεζιτικές, εμπορικές κ.λπ.) ή τα φυγάδευαν στο εξωτερικό, τα κεφάλαια αυτά να διοχετευθούν για την επέκταση των παραγωγικών κλάδων και για τη δημιουργία καινούργιων παραγωγικών μονάδων. Να διοχετευθούν, δηλαδή, από παραγωγική άποψη, ορθολογικά, στο πλαίσιο ενός πλατειού οικονομικού σχεδίου, που θα προγραμματίσει την ανάπτυξη της βιομηχανίας και την εκβιομηχάνιση της γεωργίας».[8]
Για τη διαμόρφωση αυτού του σχεδίου παραγωγικής αυτοανάπτυξης, ο Δ. Μπάτσης κρίνει πως είναι απαραίτητο να εξετασθεί:
«Ι) Το δυναμικό της οικονομίας, ΙΙ) η κεφαλαιοδότηση και οι πηγές της, στο σχέδιο για την εκβιομηχάνιση και ΙΙΙ) η εξωτερική οικονομική πολιτική που θα ακολουθήσουμε, τόσο για να αποφύγουμε να ματαιωθεί από τους εξωοικονομικούς παράγοντες ο βασικός σκοπός της λεύτερης και εσωτερικής οργανικής ανάπτυξης της οικονομίας, που δεν μπορεί να τοποθετηθεί αλλού, παρά στο πλαίσιο της εθνικής ανεξαρτησίας, όσο και για να χαράξουμε τη γραμμή της οικονομικής συνεργασίας της χώρας με τις άλλες χώρες κατά τον πιο ωφέλιμο, εθνικολαϊκά και οικονομικά, τρόπο».[9]
Και συνεχίζει σε άλλο σημείο: «Οικονομικό δυναμικό, εσωτερικοί πόροι της οικονομίας, διαθέσιμα οικονομικά μέσα και διαθέσιμα παραγωγικά κεφάλαια –στη γενική μορφή– εκφράζουν και αντιστοιχούν στην ικανότητα μιας οικονομίας για την αδιάκοπη παραγωγική της αυτοανάπτυξη. Την ανάπτυξή της με την επεκταμένη αναπαραγωγή που στηρίζεται στη συσσώρευση οικονομικών μέσων (κεφαλαίων) που τα δημιούργησε η εθνική εργασία και που τοποθετούνται ξανά στην παραγωγή. Χρηματοδότηση ή ικανότητα χρηματοδότησης για την εκτέλεση ενός παραγωγικού σχεδίου σημαίνει η εξασφάλιση των, ποσοτικά, απαραίτητων διαθεσίμων κεφαλαίων, σε ρευστή ή γενικότερα άμεσα καταναλώσιμη μορφή, για την προμήθεια των απαραίτητων οικονομικών μέσων και την πληρωμή της εργασίας».[10]
Ο Δ. Μπάτσης παραθέτει και τις πηγές χρηματοδότησης του σχεδίου του:
1. «Η μάζα των καινούργιων κεφαλαίων που δημιουργούνται με μορφή κέρδους, τόκου κ.λπ. από την εθνική εργασία.»
2. «Το συγκεντρωμένο κεφάλαιο που αποθησαύρισαν οι κύκλοι της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας από την εκμετάλλευση της εθνικής εργασίας στο διάστημα της κατοχής, τη συνεργασία με τον εχθρό, την κερδοσκοπία στο μαύρο εμπόριο και την ωφέλεια από την απόσβεση των εγκαταστάσεων και των χρεών τους.» Επιπλέον, από τη φορολόγηση των εφοπλιστικών κερδών και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
3. Η εσωτερική αποταμίευση με τη μορφή ενός ελεύθερου, εσωτερικού, παραγωγικού δανείου και η «οργάνωση του φοροτεχνικού και φορολογικού συστήματος σε λαϊκή βάση, η εθνικοποίηση της πίστης…».
Ακόμη, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε: «α) για το βαθμό συγκέντρωσης κεφαλαίων στη χώρα μας, β) για την πραγματική εκτίμηση της αξίας των εγκαταστάσεων κ.λπ. παραγωγικού κεφαλαίου, γ) για τα οικονομικά αποτελέσματα της δράσης των ξένων κεφαλαίων, δ) για τον πραγματικό μισθό, ε) για το εισόδημα κατά κατηγορίες (αναλυτικά), στ) για την αποδοτικότητα των επιχειρήσεων κ.ά.».[11]
Ο Δ. Μπάτσης γνώριζε ότι η βιωσιμότητα του σχεδίου του θα αμφισβητείτο από πολλές πλευρές. Αυτός είναι ο λόγος που παρέθεσε λεπτομερειακά, ως «λογιστής», τα οικονομικά δεδομένα του σχεδίου του στα δύο πρώτα μέρη του βιβλίου του. «Η βιωσιμότητα», για τον Δ. Μπάτση, «είναι ένα συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό ζήτημα που μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο μέσα σε συγκεκριμένες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες και μέσα στις συγκεκριμένες κάθε φορά κοινωνικές μετατροπές για την ανέλιξη της κοινωνίας σε ανώτερη μορφή».[12]
Και συνεχίζει: «… η βιωσιμότητα δεν είναι κατά κύριο λόγο φυσικογεωγραφικό και δημογραφικό πρόβλημα, αλλά πρόβλημα κοινωνικό… η βάση για τη βιωσιμότητα είναι ο κοινωνικός τρόπος παραγωγής, το ευνοϊκό κοινωνικό πλαίσιο και στη βάση αυτή μονάχα μπορεί να αρχίσουν να υπολογίζονται ο φυσικός πλούτος, ο πληθυσμός (σαν συντελεστής παραγωγικός), η γεωγραφική τοποθεσία κ.λπ., σαν σύνδρομοι όροι».[13]
Σήμερα, όσοι και όσες στην αριστερά επικαλούνται τους παραπάνω όρους για να τεκμηριώσουν τη βιωσιμότητα του σχεδίου τους, «τρώνε βρώμικο ψωμί…».

Για το ρόλο του ξένου κεφαλαίου
Οι αστοί οικονομολόγοι και οι ελίτ που εκπροσωπούσαν είχαν εκχωρήσει την όποια δυνατότητα ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στο ξένο κεφάλαιο. Ο Δ. Μπάτσης αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «… τόσο τα ξένα σχέδια για την ανασυγκρότηση, όσο και οι μελέτες των κυβερνητικών οργανισμών και ορισμένων ειδικών και οικονομολόγων, τοποθετούν, σχεδόν αποκλειστικά, το όλο ζήτημα της παραγωγικής ανάπτυξης και αξιοποίησης στην ανάθεση και ανάληψη όλου του έργου από το ξένο κεφάλαιο».[14]
Και σε άλλο σημείο: «Ανεξάρτητα τώρα, αν λύνει ή όχι το οικονομικό μας πρόβλημα η εκβιομηχάνιση και ανεξάρτητα από τη σημασία της για τη βιωσιμότητα της χώρας, η πραγματοποίησή της, υποστηρίζουν, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει παρά μονάχα με την τοποθέτηση σε επιχειρηματική δράση στη χώρα μας του ξένου κεφαλαίου – με όρους, φυσικά, που εκείνο θα διαλέξει».[15]
Η κριτική του Δ. Μπάτση είναι καταλυτική και ισχύει και σήμερα: «Οι όροι της παροχής, η μορφή της παροχής και ο έλεγχος για τη διαχείριση των κεφαλαίων αυτών συνομολογούνται με προνομιακά δικαιώματα επέμβασης κηδεμονίας και ελέγχου σ’ ολόκληρη την ελληνική οικονομία και στην κρατική διοίκηση, ή με προνόμια, μονοπωλιακά προκειμένου για τοποθετήσεις ξένων ιδιωτικών κεφαλαίων. Δε γίνεται, δηλαδή, διαπραγμάτευση για το δανεισμό των κεφαλαίων με όρους που να περιορίζονται στην οικονομική εξυπηρέτηση των κεφαλαίων, αλλά γίνεται αποδεκτή μια μονόπλευρη υπαγόρευση όρων όχι μόνο για ό,τι αφορά τα κεφάλαια που ζητούνται, αλλά για ολόκληρο το σχέδιο ανασυγκρότησης και αξιοποίησης».
Οι αναλογίες με τη σημερινή κατάσταση είναι εμφανείς: οι σημερινές ελίτ και οι οικονομολόγοι που υπηρετούν τα συμφέροντά τους υποστηρίζουν την προσφορά γης και ύδατος, την παροχή αποικιακών προνομίων με τη θέσπιση ειδικών οικονομικών ζωνών, την ισοπέδωση των κοινωνικών δικαιωμάτων προκειμένου να επιτευχθεί η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, διότι χωρίς αυτά δεν είναι δυνατή η ανάπτυξη.
Ο Δ. Μπάτσης δεν είναι, από θέση αρχής, αντίθετος με την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων «που θα γίνει στο πλαίσιο πάντα της εθνικής και οικονομικής ανεξαρτησίας και θα συνομολογηθεί με όρους λογικούς και συμφέροντες, βέβαια, και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη».[16] Επίσης, σε άλλο σημείο, αναφέρει ότι «δεν είμαστε εναντίον της ξένης ενίσχυσης “αυτής καθαυτής”, όπως μερικοί καλοθελητές υποστηρίζουν. Ούτε υποστηρίζουμε πως το ξένο κεφάλαιο θα τοποθετηθεί χωρίς κέρδος. Η οικονομία μας, άμα αναπτυχθεί λεύτερα, μπορεί να εξυπηρετήσει σίγουρα ένα τέτοιο παραγωγικό δάνειο. Είμαστε, όμως, εναντίον κάθε προσπάθειας να χρησιμοποιηθεί η ξένη αυτή ενίσχυση για την υποστήριξη ενός αντιδραστικού πολιτικού καθεστώτος, εναντίον κάθε προσπάθειας να επηρεαστεί η εσωτερική και η εξωτερική πολιτική της χώρας από εκείνους που θα δώσουν την ενίσχυση και θα επιδιώξουν πολιτικά οφέλη, είμαστε εναντίον κάθε προσπάθειας να δοθούν προνόμια στα ξένα επιχειρηματικά συγκροτήματα για την οικονομική εκμετάλλευση της εθνικής εργασίας και των φυσικών πόρων της χώρας».[17]

Τι να κάνουμε;
Ο Δ. Μπάτσης, σε εποχές πολύ πιο δύσκολες από τη σημερινή, έδειξε το δρόμο για τη διατύπωση ενός συγκροτημένου, εναλλακτικού σχεδίου για την οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας, προς όφελος των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου. Σήμερα, αυτά τα κοινωνικά στρώματα αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της πλήρους εκπτώχευσης. Δεν έχουμε, λοιπόν, άλλο δρόμο να ακολουθήσουμε αν θέλουμε να επιβεβαιώσουμε το λόγο ύπαρξης της αριστεράς.
Όπως λέει ο ποιητής:
«Το ζήτημα έχει τεθεί:
Ή θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε
Όπως αυτός ο δραπέτης
Ή θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο
Απέναντί τους.»

*Ο Γιώργος Τοζίδης είναι οικονομολόγος

Βιογραφικό Δημήτρη Μπάτση
Ο Δημήτρης Μπάτσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1916. Ο πατέρας του, Α. Μπάτσης, ήταν ναύαρχος και καταγόταν από τα Ψαρά, ενώ η μητέρα του, Αν. Πρίντεζη, καταγόταν από τη Σύρο. Ο Δημήτρης Μπάτσης σπούδασε νομικά και οικονομικά, ασχολήθηκε με την κοινωνιολογία και τα οικονομικά και ιδιαίτερα με τη μαρξιστική θεωρία. Εργάστηκε ως δικηγόρος της Αθήνας και έγινε γνωστός για την πνευματική του παρουσία και δράση. Εκτελέστηκε στις 30 Μαρτίου 1952 μαζί με τους Ν. Μπελογιάννη, Ηλ. Αργυριάδη και Ν. Καλούμενο.
Ήταν συντάκτης του περιοδικού ΑΝΤΑΙΟΣ, το οποίο κυκλοφόρησε μεταξύ 1945-1951. Η πρώτη έκδοση του έργου του Δ. Μπάτση, Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα έγινε το 1947, από τον Εκδοτικό Οίκο «Τα Νέα Βιβλία - Α.Ε.», με επιμέλεια του ίδιου του συγγραφέα. Το βιβλίο επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Κέδρος το 1977 και το 2004.