Του ΙΟΡΔΑΝΗ ΧΡΗΣΤΙΔΗ*
Το τελευταίο χρόνο, μια πολύ δυσάρεστη εξέλιξη λαμβάνει χώρα στον ελλαδικό χώρο. Τροφοδοτούμενο από τη μετατόπιση των δυο (πρώην) μεγάλων κομμάτων σε συντηρητικές πολιτικές στο οικονομικό, μα και δικαιωματικό νομοθετικό κομμάτι, τη κατάρρευση του ακραία συντηρητικού μορφώματος του ΛΑ.Ο.Σ., τη συνολική κατάρρευση του προϋπάρχοντος πολιτικού σκηνικού και την αναδημιουργία του στην Ελλάδα, το φασιστικό-νεοναζιστικό φαινόμενο επανεμφανίζεται δυναμικά στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.
Βεβαίως, αν δεν είχε αποκτήσει τη παρούσα δυναμική, και κυρίως δεν είχε κερδίσει και τη κοινοβουλευτική παρουσία, ένεκα όλων των παραπάνω λόγων, μα και άλλων, εξαιρετικά σημαντικών παραμέτρων, θα είχαμε τη «πολυτέλεια» να μην ασχολούμαστε σε τόσο μεγάλο βαθμό με την αυξημένη παρουσία της Χρυσής Αυγής στο δημόσιο βίο (αν και η επανεμφάνιση του φαινομένου ποτέ δε πρέπει να θεωρείται πρόσκαιρη και ακίνδυνη), ή τουλάχιστον να μην αναπροσαρμόσουμε τη τακτική μας σε συνάρτηση με τις εξελίξεις. Ωστόσο, η εδραίωση της νεοναζιστικής συμμορίας στη πολιτική και κοινωνική ζωή, μας καλεί να εξετάσουμε καλύτερα και σε μεγαλύτερο βάθος τις εώς τώρα τακτικές και δράσεις και να σχεδιάσουμε με μεγαλύτερη προσοχή και συνέπεια τις μελλοντικές μας κινήσεις σα Ριζοσπαστική Αριστερά. Άλλωστε, όπως η Ιστορία έχει γράψει, ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ κατάφεραν και βρήκαν ανοίγματα προς την εξουσία εκμεταλλευόμενοι αφ’ενός την αδυναμια συντονισμού και ενοποίησης στη δράση των αριστερών δυνάμεων και αφ’ετέρου την ίδια τη σήψη των δημοκρατικών θεσμών μετά τη τεράστια ανθρωποσφαγή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Καθότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ας μπούμε κατευθείαν και χωρίς περιστροφές στο ψητό. Ενώ κανείς αριστερός και προοδευτικός άνθρωπος δε διαφωνεί με τις ιδέες και τις προτάσεις μας στο ζήτημα της αλληλεγγύης προς τους μετανάστες και τη κοινωνία συνολικά και τη συνολική μας θεώρηση πάνω στο δικαιωματικό κομμάτι της κοινωνικοπολιτικής ζωής, η μονοδιάστατη ενασχόληση του χώρου μας με τη συγκεκριμένη προσέγγιση του ζητήματος είναι, κατ’εμέ, εγκληματική και αυτοκτονική. Καλώς ή κακώς, ζούμε σε μια κοινωνία όπου υπάρχει μια πανσπερμία απόψεων και θεωρήσεων, και η δική μας είναι απλώς μια από αυτές. Παρά τη δημοσκοπική, και ευτυχώς, και εκλογική άνοδο του χώρου, δυστυχώς δεν έχουμε διαμορφώσει ένα ταξικό προσανατολισμό στη συνολική μας θέαση για το μεταναστευτικό ζήτημα καθώς ασχολούμαστε μονοδιάστατα με το δικαιωματικό/νομικό κομμάτι του ζητήματος, με άλλα λόγια δεν έχουμε εφαρμόσει στη πράξη το σύνθημα «Έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι», κάτι που μας απαγορεύει να προσεγγίσουμε τους εργαζόμενους και ανέργους, ανεξαρτήτου εθνοτικής προέλευσης, σε μια περίοδο όπου το ζήτημα της εργασίας και της διαβίωσης έχει αναχθεί, ξανά, στο πρωτεύον, ειδικά για τον οργανωμένο κόσμο της Αριστεράς.
Όταν μάλιστα, η φασιστική ρητορική, χοντροκομμένη και ρηχή (για αυτό και βρίσκει ευήκοα ώτα σε λαϊκούς, πενόμενους και αγανακτισμένους ανθρώπους) κατηγορεί ευθέως τους μετανάστες ως υπεύθυνους για την ανεργία και τη κρίση, αλλά όχι τις πρακτικές του κεφαλαίου και του αστικού κράτους, αποδεικνύονται δυο τινά: πρώτον, την ανεδαφικότητα της μονοσήμαντα δικαιωματικής προσέγγισης, για να μη μιλήσουμε φυσικά για τη δομικά μικροαστική λογική που τη συνοδεύει. Για να εξηγούμαστε, καταλήγει αυτή η προσέγγιση μικροαστική όσο παραμένει μονοδιάστατη χωρίς να εμπλουτίζεται. Όταν όμως συνοδεύεται και συνδυάζεται με μια ταξική, εργατική, κομμουνιστική προσέγγιση και δράση, τότε θεωρώ πως μπορεί να γίνει αυθεντικά ριζοσπαστική η δράση μας. Δεύτερον, ξεσκεπάζεται έτσι ο βρώμικος ρόλος των νεοναζί τραμπούκων της Χρυσής Αυγής, ως τσιράκια του κεφαλαίου και χρυσή εφεδρεία του όταν το ταξικό, εργατικό κίνημα πάρει τα πάνω του. Ο αντικομμουνισμός και το μίσος τους προς κάθε τί αριστερό και προοδευτικό δε μπορεί να κρυφτεί ή να φτιασιδωθεί, δεν επιδιώκουν κιόλας να το συγκαλύψουν, παρά μόνο προσπαθούν να αποσπάσουν τη προσοχή του κόσμου από τα φλέγοντα ζητήματα της εργασίας και της ανεργίας διαστρεβλώνοντάς τα από το πραγματικό τους νόημα. Όταν λοιπόν συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε το φασιστικό φαινόμενο στο δικαιωματικό του πλαίσιο, και δε θέτουμε τη ταξική του διάσταση στο εργατικό και συνδικαλιστικό κομμάτι, θεωρώ πως με αυτή τη τακτική ανοίγουμε το τάφο μας ως Αριστερά. Εκτός από τη μικροαστική λογική που διέπει μια αποκλειστικά δικαιωματική προσέγγιση και αντιμετώπιση των φασιστών, τόσο στο μεταναστευτικό όσο και στο ζήτημα της δημοκρατίας, πράγμα ανεπίτρεπτο για ένα χώρο που αυτοκαθορίζεται ως αριστερός, αυτή η αντιμετώπιση αφήνει ανοιχτό πεδίο δράσης στους φασίστες για να συνεχίζουν να δηλητηριάζουν τα νεανικά και εργατικά στρώματα με τη μισάνθρωπη ρητορεία τους, δεδομένης της παρακμής της παρέμβασης των αριστερών-συνδικαλιστικών δυνάμεων στους χώρους εργασίας.
Διαχρονικά, η Αριστερά είχε ως προνομιακό πεδίο παρέμβασης παγκοσμίως τους χώρους εργασίας και τα συνδικάτα. Έτσι δυνάμωσε το επαναστατικό κίνημα στη Ρωσία και επήλθε το έπος της Οκτωβριανής Επανάστασης, έτσι γιγαντώθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι τρόμαξαν οι αστοί, οι φεουδάρχες και η Εκκλησία στην Ισπανία πριν τον εμφύλιο του 1936-39. Έτσι απέκτεισε έρεισμα και το ΕΑΜ στην Ελλάδα τη μαύρη περίοδο της ναζιστικής κατοχής. Με την οργανωμένη και εκτεταμένη παρέμβασή του στους χώρους εργασίας, την ακόλουθη εδραίωσή του στα συνδικάτα, με το ρίζωμά του στις φτωχογειτονιές της Αθήνας με τα συσσίτια που οργάνωνε και πραγματοποιούσε, αντλώντας με αυτόν το τρόπο το ανθρώπινο δυναμικό των αγωνιστών που πολέμησαν και νίκησαν τους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Ήταν ο συνδυασμός της οργανωμένης συνδικαλιστικής παρέμβασης, όχι αποσπασματικής και αδύναμης, και των δράσεων αλληλεγγύης προς τον πληττόμενο πλυθησμό της Ελλάδας που έδωσαν στο ΕΑΜ τη νικηφόρα δυναμική του, και όχι μια μονοδιάστατη προσέγγιση και τακτική.
Οπωσδήποτε, κάθε περίοδος έχει τα δικά της μοναδικά χαρακτηριστικά και τις δικές της συνθήκες, ωστόσο μια είναι η συνθήκη που παραμένει απαράλλακτη διαχρονικά: η ανάγκη ανατροπής του σάπιου κοινωνικού και οικονομικού συστήματος που γεννά ανισότητες, πολέμους και δυστυχία, που κάνει τα φίδια του φασισμού που έχουν προ πολλού εκκολαφθεί να πωλούν φιλανθρωπία και ελπίδα στα απογοητευμένα και οργισμένα λαϊκά στρώματα, εκμεταλλευόμενα άλλη μια καπιταλιστική κρίση που δημιουργεί η λειτουργία του κεφαλαίου. Και η ανατροπή θα επέλθει με την πολιτικοποίηση του κοινωνικού κινήματος, με την αναζωογόνηση και ενεργοποίηση του ταξικού εργατικού κινήματος και τη συνεργασία τους με όχημα μια ενωμένη Αριστερά, ριζοσπαστική, επαναστατική και κομμουνιστική!
*Ο Ιορδάνης Χρηστίδης είναι μέλος της Νεολαίας ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Ηρακλείου Αττικής.
Posts
