Πόσο θέλουμε να προχωρήσουμε;

Του Πάσχου Λαζαρίδη, από το antaprocrisis.gr 

Πλήθος άρθρων και δημοσιεύσεων επιχειρούν τις τελευταίες μέρες να βαφτίσουν τη χρεοκοπημένη παραμονή στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, ως αριστερή πολιτική. Η Αυγή και τα ηλεκτρονικά μέσα που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ ή έστω στην ηγετική του πλειοψηφία, επιδίδονται συντεταγμένα σε μια αντιπαράθεση στην “αριστερά της δραχμής” και στο “σχέδιο Β”. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι χτυπάνε το σαμάρι για να το ακούσει ο γάιδαρος. Το σαμάρι είναι εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Ο γάιδαρος είναι εντός.

Στην προσπάθεια αυτή στρατεύονται οικονομικοί αναλυτές και πολιτικά στελέχη. Δεν λείπουν οι παραμορφωτικοί φακοί και οι λαθροχειρίες. Μια τέτοια τοποθέτηση είναι για παράδειγμα αυτή του κατά τα άλλα ψύχραιμου Χ.Παπαδόπουλου στην Αυγή:

“Πολλοί καλοπροαίρετοι, όμως, αριστεροί υιοθετούν την θέση ότι, αυτή η Ε.Ε και μάλιστα η ζώνη του ευρώ δεν αλλάζει, δεν μετασχηματίζεται, ότι είναι μια φυλακή και το κλειδί είναι στη θάλασσα. Λένε, δηλαδή, με δικά τους λόγια, ό,τι λέγανε η Θάτσερ και ο Φουκουγιάμα, μερικά χρόνια πριν, ότι η TINA (There Is Not Alternative) είναι η αδυσώπητη μοίρα των λαών στην Ε.Ε. και ότι το τέλος της Ιστορίας είναι το παρόν, τουλάχιστον για τη ζώνη του ευρώ”.

Ο Χ.Παπαδόπουλος κάνει ένα άλμα που τον αδικεί. Χρεώνει στην αντίπαλη άποψη το τελείως ανάποδο από αυτό που υποστηρίζει. Οι αριστεροί υποστηρικτές της ρήξης με το ευρωπαϊκό πλαίσιο φέρονται ως οπαδοί του μονόδρομου, οι αριστεροί υποστηρικτές της παραμονής στο ευρωπαϊκό πλαίσιο φέρονται ως αρνητές του!

Αυτή την εντυπωσιακή επιχειρηματολογία είχε διατυπώσει νωρίτερα ο Ν.Κοτζιάς. Κατηγορούσε τους αριστερούς οικονομολόγους ότι με την πολιτική της ρήξης αποδέχονται ότι τα πράγματα στην ΕΕ δεν αλλάζουν, ότι είναι με τον οικονομισμό και όχι με την πολιτική, άρα είναι υποστηρικτές του μονόδρομου. Ράβδος εν γωνία άρα βρέχει. Περιμένοντας να αλλάξει η ΕΕ, συμβαίνουν οι πιο περίεργες συναντήσεις. Οι παλιοί υποστηρικτές της Πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας μαζί με τους καθαρούς αντικαπιταλιστές του ευρωκομμουνισμού, επιτίθενται από κοινού στην προοπτική των ρήξεων και των αποδεσμεύσεων.

Η παράλογη λογική υπάρχει ήδη στο δημόσιο βίο. Μόνο που δεν ασκείται από την Αριστερά. Για παράδειγμα η ΝΔ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει καταστρέψει την οικονομία. Η Χρυσή Αυγή κατηγορεί την Αριστερά ότι έχει καταργήσει τη Δημοκρατία. Το ΠΑΣΟΚ κατηγορεί τους εργαζόμενους ότι είναι διεφθαρμένοι. Το κεφάλαιο κατηγορεί το εργατικό κίνημα ότι χρεοκόπησε τη χώρα. Και ούτω καθεξής.

Στην περίπτωσή μας ο παραλογισμός υποστηρίζει ότι όσοι λένε ότι υπάρχει άλλος δρόμος είναι με τον μονόδρομο, ενώ όσοι υποστηρίζουν την θανατηφόρα παραμονή στο σπιράλ των δόσεων και της αποπληρωμής του χρέους είναι με την “εναλλακτική λύση”.

Προτού λοιπόν αυτοκτονήσουμε από απελπισία, χρειάζεται να σκεφτούμε. Να σκεφτούμε λογικά και ψύχραιμα. Και κατά το δυνατόν απαλλαγμένοι τόσο από τα ιδεολογικά δόγματα, όσο και από την υποταγή στην τρομοκρατική επίθεση του αντιπάλου.

Πάνω από όλα πρέπει να σκεφτούμε ότι αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις απόψεις μας δεν πρέπει να διαστρέφουμε την πραγματικότητα, αλλά να εξετάσουμε αν οι απόψεις μας έχουν χρεοκοπήσει. Στην περίπτωση της “αριστεράς του ευρώ” (σε αντιδιαστολή με την “αριστερά της δραχμής”), αυτή η χρεοκοπία είναι εξόφθαλμη. Χαϊδεύει ακόμα τα αυτιά με τις εύκολες λύσεις, που ως εύκολες είναι προτιμητέες: και στην Ευρωζώνη θα μείνουμε, και το χρέος θα αποπληρώσουμε, και κοινωνική πολιτική θα ασκήσουμε, και παραγωγική ανασυγκρότηση θα κάνουμε. Μόνο που σπάνια αυτές οι λύσεις είναι υπαρκτές.

Αυτό που είναι υπαρκτό είναι το όριο της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, που τίθεται με ένταση τόσο από τις μνημονιακές όσο και από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις. Όσο η αριστερά αδυνατεί να υπερβεί αυτό το όριο, έστω και ως ενδεχόμενο της απόπειράς της να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική, τόσο, αυτή η φιλολαϊκή πολιτική θα μπαίνει στην κλίνη του Προκρούστη. Θα μετριέται και θα ζυγίζεται, θα κόβεται και θα ράβεται με κριτήριο την παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Οι μνημονιακές δυνάμεις το ομολογούν ανοικτά και κυνικά. “Πάνω από όλα να μείνουμε στο ευρώ” ανακράζει ο Φώτης Κουβέλης. Εξ ου και η ενεργητική συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κοινωνική και οικονομική εξόντωση του λαού. Όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα. Οι λαϊκές ελευθερίες. Η φασιστική εκτροπή. Η φτώχεια και η ανεργία. Το κενό δημοκρατίας. Είναι λεπτομέρειες μπροστά στον κεντρικό στόχο της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ.

Το σχέδιο Β που τόσο λοιδορείται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, κάνει την παραχώρηση να βαφτιστεί σχέδιο Β. Κανονικά μόνο ως σχέδιο Α θα έπρεπε να νοείται, ειδικά μετά την τριετή κόλαση που έχει επιβληθεί στη χώρα. Και -ως σχέδιο Β- διατυπώνει την εξής απλή και ταπεινή ερώτηση στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης: Αν υποθέσουμε ότι σας εμπιστευόμαστε για την επίλυση της κρίσης και τη διέξοδο της χώρας μέσα στα ευρωπαϊκά πλαίσια, αλλά τελικά αποδειχθεί ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, τι θα κάνετε; Θα θυσιάσετε το λαό στο βωμό του ευρώ ή το ανάποδο; Κι αν στο απίθανο (κατά τις Κουμουνδούρειες διαπιστώσεις) αυτό ενδεχόμενο, κριτήριο είναι τα λαϊκά συμφέροντα, η σημερινή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ που εγγυάται την παραμονή στο κοινό νόμισμα και ορκίζεται στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, αποτελεί αποτελεσματική πολιτική προετοιμασίας του λαού και της κοινωνίας; Ή απλά επένδυση στην ήττα;

Αν έχει δίκιο η αριστερά του ευρώ, τότε η αριστερά της δραχμής οφείλει να ζητήσει συγνώμη που δεν πίστευε ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκός δρόμος που περνά μέσα από τις Βρυξέλλες και τη Φραγκφούρτη. Που δεν πίστευε ότι είναι δυνατόν να υπάρξει παραγωγική ανασυγκρότηση και κοινωνικός μετασχηματισμός μέσα στην ΕΕ και στην Ε/Ζ. Και να ακολουθήσει πειθήνια.

Αν όμως αποδειχθεί ότι η αριστερά του ευρώ καλλιέργησε φρούδες ελπίδες και επιζήμιες αυταπάτες, η συγνώμη δεν θα έχει κανένα νόημα. Η ήττα θα είναι μεγάλη και επώδυνη, η αριστερά αναξιόπιστη, ο λαός αφοπλισμένος από την ίδια την αριστερά.

Αρκετοί σύντροφοι θέλοντας να υποτιμήσουν τη συζήτηση που διεξάγεται αναρωτιούνται: “Μα είναι δυνατόν σήμερα να μονοπωλεί τη συζήτηση το ζήτημα ευρώ ή δραχμή”; Οι σύντροφοι αυτοί συνειδητά ή ασυνείδητα μετατοπίζουν το δίλημμα. Γιατί πολύ απλά δεν αφορά το νόμισμα.

Αφορά μια ιστορικής σημασίας μάχη στην ελληνική κοινωνία. Αφορά ανεπανάληπτες πολιτικές και κοινωνικές ανατροπές. Αφορά τη δυνατότητα επαναστατικής διεξόδου από την κοινωνική και εθνική καταστροφή. Τις δυνατότητες ρήξεων και ανατροπών που θα ανοίξουν δρόμους ριζοσπαστικών αλλαγών και μετασχηματισμών. Που δεν θα είναι σύντομη παρένθεση, αναμενόμενη ήττα ή οπισθοχώρηση. Το νόμισμα είναι το κερασάκι στην τούρτα. Η ουσία είναι πόσο θέλουμε να προχωρήσουμε.