Γ. Τόλιος: Διαγραφή Χρέους και Ανατροπή της Λιτότητας

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ ΕΛΕ ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*

Mε πρωτοβουλία της διεθνούς οργάνωσης CADTΜ για τη διαγραφή του χρέους των χωρών του τρίτου κόσμου, πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες, 20-22 Νοέμβρη ’12, συνάντηση των «Πρωτοβουλιών» και «κινημάτων» για τον έλεγχο και τη διαγραφή του χρέους, με εκπροσώπους από χώρες της ΕΕ κυρίως του ευρωπαϊκού νότου, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Αντικείμενο της συνάντησης ήταν η ανταλλαγή εμπειριών τόσο στο επίπεδο της νομικής θεμελίωσης άρνησης πληρωμής του χρέους με βάση το διεθνές δίκαιο, όσο και στο πεδίο των κινηματικών δράσεων για έλεγχο του με συγκρότηση «επιτροπών λογιστικού ελέγχου» (ΕΛΕ) και διαγραφής του.

ΑΘΕΤΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΧΡΕΟΥΣ ΜΕ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

Από πλευράς νομικής θεμελίωσης στη σύσκεψη τονίστηκε ότι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, εκτός από την επίκληση της «κατάστασης ανάγκης» για αναστολή πληρωμών του χρέους που υιοθετεί η νομική επιτροπή του ΟΗΕ, υπάρχει και η έννοια του «απεχθούς χρέους» (βαρύ, επονείδιστο, αθέμιτο, μη νόμιμο και παράνομο). Στο τελευταίο εντάσσονται όλα γενικά τα χρέη που είναι σε βάρος ενός λαού, για τα οποία δεν υπήρξε συναίνεσή του, γεγονός που το γνώριζαν οι πιστωτές. Ειδικότερα στην ευρεία έννοια του όρου κατατάσσονται όλα τα δάνεια ή μορφές δανεισμού που παραβιάζουν βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου (όπως η τοκογλυφία, άδικος πλουτισμός, δόλος, υπερβολικό κόστος δανεισμού, κατάχρηση δικαιώματος, κά), που απορρέουν από τη «Χάρτα του ΟΗΕ», την «Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», τη «Διεθνή Σύμβαση για τα Πολιτικά Δικαιώματα», τη «Σύμβαση για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα», τη «Διακήρυξη για το Δικαίωμα στην Ανάπτυξη», τη «Συνθήκη της Βιέννης που διέ­πει το δίκαιο των διεθνών συμβάσεων», κ.ά.

ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΗΣ «ΤΡΟΪΚΑΣ» ΑΠΕΧΘΕΣ ΧΡΕΟΣ

Στην περίπτωση της Ελλάδα παρ’ ότι τις τελευταίες δεκαετίες οι κυβερνήσεις ήταν εκλεγμένες, σε πολλές περιπτώσεις παραχάραξαν τη λαϊκή εντολή και κατέφυγαν σε μη νόμιμες ενέργειες κατά το δανεισμό ή χρήση δανείων (φαινόμενα διαφθοράς, προσωπικού πλουτισμού, δόλιες πράξεις, υπερτιμολογήσεις κρατικών προμηθειών και δημοσίων έργων, αγορά οπλικών συστημάτων με αδιαφανείς διαδικασίες, δανεισμός κρατικών τραπεζών με σκανδαλώδης όρους ή ιδιωτικών τραπεζών με κρατική εγγύηση, κά). Εκτός από τις αντιλαϊκές πολιτικές δημοσιονομικές διαχείρισης των ελληνικών κυβερνήσεων, η αύξηση του χρέους τα τελευταία χρόνια, συνδέεται και με τις δανειακές συμβάσεις της «τρόϊκα» (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ). Οι όροι δανεισμού ήταν επαχθείς (επιτόκια γύρω στο 4% όταν η ΕΚΤ δανείζει τις τράπεζες με 1% και μικρός ορίζοντας αποπληρωμής), ενώ τα Μνημόνια αντί για βελτίωση επιδείνωσαν την κρίση και επέφεραν πτώση του ΑΕΠ (στο 2009-12 έφθασε 20% ή 50 δις €, ενώ η ανεργία 25%), με αποτέλεσμα επιδείνωση της σχέσης χρέους προς ΑΕΠ (από 261 δις € το 2008 ή 110% του ΑΕΠ, ανέβηκε σε 355 δις το 2011 ή 170%, ενώ μετά από το μικρό «κούρεμα» του PSI μειώθηκε το 2012 στα 340 δις ή 175% του ΑΕΠ. Το 2013 προβλέπεται να ανέβει σε 359 δις € (ή 186,5%) και το 2016 στα 411 δις (ή 220% του ΑΕΠ).!

Εκτός των παραπάνω οι δεσμεύσεις που επιβάλλουν τα δάνεια της «τρόϊκας» τα κατατάσσουν στην κατηγορία του «απεχθούς» χρέους, διότι παραβιάζουν το Ελληνικό Σύνταγμα, Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας, το «Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ» και πολλές άλλες διεθνείς συμβάσεις, ενώ καταργούν ουσιαστικά την εθνική και λαϊκή κυριαρχία (εφαρμογή αγγλικού δικαίου, παραίτηση «από κάθε ασυλία» στη δημόσια περιουσία, επιβολή ξένων επιτρόπων στα υπουργεία, κά). Επίσης με το νέο «Μνημόνιο» προωθείται η ιδιωτικοποίηση με αδιαφανείς όρους όλων των δημοσίων επιχειρήσεων μεταξύ αυτών και «κοινής ωφέλειας» σε αντίθεση με ρυθμίσεις του Συντάγματος (άρθρο 106), καθώς και πρωτοφανείς περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών και επιδομάτων σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες (άρθρο 21), τα οποία οδηγούν σε χρεοκοπία και φτωχοποίηση ευρύτερες κατηγορίες του ελληνικού λαού. Κατά συνέπεια έχοντας ως αφετηρία τη βασική αρχή του δικαίου ότι «η σωτηρία του λαού υπεράνω όλων», η διαγραφή του χρέους ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του, είτε με επίκληση της «κατάστασης ανάγκης» είτε του «απεχθούς χρέους», είναι όχι μόνο θεμιτή αλλά και αναγκαία προϋπόθεση επιβίωσης του ελληνικού λαού.

Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ (ΕΛΕ)

Ωστόσο η διαγραφή του «απεχθούς» χρέους δεν μπορεί πρακτικά να στεφθεί με επιτυχία, χωρίς τη συγκρότηση «Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου» με αποφασιστικές αρμοδιότητες, κάτι που προϋποθέτει κυβέρνηση με πολιτική βούληση για έλεγχο και διαγραφή του χρέους. Όμως ούτε οι προηγούμενες ούτε η σημερινή κυβέρνηση διαθέτει αυτή τη βούληση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ταχθεί κατ’ αρχήν υπέρ της συγκρότησης ΕΛΕ. Μέχρι ο ελληνικός λαός να του αναθέσει τη διακυβέρνηση, μπορεί να προχωρήσει στη συγκρότηση του βασικού πυρήνα της ΕΛΕ («σκιώδης ΕΛΕ») στηριζόμενος στην εμπειρία και το δυναμικό της «Πρωτοβουλίας» για δημιουργία ΕΛΕ και να αρχίσει άμεσα ενέργειες ελέγχου και τεκμηρίωσης του «απεχθούς χρέους» σε όλες τις μορφές του δημόσιου δανεισμού, αξιοποιώντας και τις δυνατότητες που προσφέρει ο κοινοβουλευτικός έλεγχος. Η αποκάλυψη παρανομιών και χαριστικών ρυθμίσεων μπορούν να ενεργοποιήσουν τις δικαστικές αρχές στη διεξαγωγή ειδικής έρευνας και τον εντοπισμό εστιών ύπαρξης απεχθούς χρέους. Ιδιαίτερα πρέπει να χυθεί άπλετο φως στα σκάνδαλα χρηματισμού κυβερνητικών και υπηρεσιακών παραγόντων αγοράς κρατικών προμηθειών και δημοσίων συμβάσεων, η αποκάλυψη λίστας υψηλών καταθέσεων πολιτικών προσώπων και επιχειρηματιών σε ξένες τράπεζες συνδεδεμένες με «μαύρο χρήμα» και φοροδιαφυγή, κά, τα οποία συμβάλλουν στη συνειδητοποίηση ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα «εν τέλει» είναι η βαθύτερη αιτία του χρέους και ότι οι πολιτικές λιτότητας δεν είναι ούτε «μονόδρομος» ούτε και λύση αντιμετώπισης τους, αλλά ότι υπάρχει εναλλακτική πολιτική προοδευτικής εξόδου που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕ

Η ως τώρα δράση της «Πρωτοβουλίας» για δημιουργία ΕΛΕ, ήταν πολύ σημαντική στην ανάδειξη της αναγκαιότητας και της δυνατότητας άρνησης πληρωμής του χρέους. Μέσα από εκδηλώσεις, κινηματικές δράσεις, ενημερωτικό υλικό, αρθρογραφία, κά, συνέβαλε στην ανάπτυξη του κινήματος αμφισβήτησης πληρωμής του χρέους και ακύρωσης του Μνημονίου. Τώρα χρειάζεται να ανοίξει τη «βεντάλια» των ζητημάτων δράσης, συνδέοντας το στόχο διαγραφής του χρέους με βασικά αιτήματα της εναλλακτικής πρότασης προοδευτικής εξόδου από την κρίση, όπως την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, την παραγωγική ανασυγκρότηση, επιστροφή των ΔΕΚΟ στο δημόσιο και επέκταση τους σε στρατηγικούς τομείς, έλεγχος καρτέλ και ασυδοσίας πολυεθνικών, ριζικές αλλαγές στη δημοσιονομική διαχείριση ώστε να κλείσουν οι «μαύρες τρύπες» στα δημόσια έσοδα και δαπάνες, προστασία αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, ισότιμες οικονομικές σχέσεις με όλες τις χώρες κά. Τέλος μεγάλη σημασία έχει η δικτύωση της «Πρωτοβουλίας» με τα κινήματα «αντίστασης-αλληλεγγύης-ανατροπής» στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της ΕΕ, ιδιαίτερα με τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, για συνολική ανατροπής της πολιτικής των Μνημονίων, της λιτότητας και του αντιδραστικού οικοδομήματος της «ευρωζώνης» και το άνοιγμα του δρόμου στη σοσιαλιστική προοπτική.

Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών και μέλος της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

Read more...

Τρία ερωτήματα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά

Του Νίκου Γαλάνη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει εξετάσεις σε όλους. Είναι κοινό μυστικό ότι υπάρχει διάχυτη καχυποψία σε όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και σε όσους  είναι έτοιμοι να κάνουν αναγκαστική επιλογή ψήφου τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι σε γνώση όλων των διεθνών και ντόπιων, οικονομικών και πολιτικών επιτελείων, που αναλόγως πιέζουν και κάνουν πολιτική απέναντί του. Το ερώτημα προς απάντηση είναι: γιατί είναι επιφυλακτικός ο λαός απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, παρότι δεν ανέχεται το τρικομματικό μνημονιακό καρτέλ;

Η μία όψη της ερώτησης σχετίζεται με το γιατί και πώς γεννήθηκε και αναπτύχθηκε, αλλά και αναπτύσσεται μέσα στους κόλπους του λαού η καχυποψία και διστακτικότητα, και σε τελευταία ανάλυση πόσο δικαιολογημένη είναι αυτή.

Η άλλη όψη αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι εκείνα τα πολιτικά μηνύματα που εκπέμπει ή δεν εκπέμπει το πολιτικό υποκείμενο και τα οποία μπερδεύουν και φρακάρουν τη λαϊκή αντίληψη, θέληση και ανάγκη, που δεν οπλίζουν το λαό με αισιοδοξία και ελπίδα; Ποιος σε τελική ανάλυση έχει την ευθύνη; Ο ελληνικός λαός που δεν πιστεύει ή οι πολιτικές εκφωνήσεις, πρακτικές και αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ;

ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ…

Για την απάντηση είναι αναγκαίο να προταχθούν τρεις απαραίτητες επισημάνσεις, μία ιστορική και δύο σύγχρονες.

1. Η ήττα του ’89 με την τυπική κατάρρευση του «υπαρκτού παραδείγματος» φόρτισε αρνητικά – ιδεολογικά και οραματικά– τον λαϊκό παράγοντα για εκείνη την αριστερά που δεν είχε πάρει οριστικά διαζύγιο με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Ταυτόχρονα, ο ελληνικός «ιστορικός συμβιβασμός» του ’89 με την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΝ έβαζε τους τίτλους τέλους του πολύχρονου ιστορικού και ταξικού διχασμού δεξιάς και αριστεράς, ενώ η οικουμενική ΝΔ-ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ μάλλον άνοιξε διάπλατα τις πύλες του νεοφιλελευθερισμού και κατέταξε την τέτοια αριστερά σε ρόλο διακοσμητικού φυτού του συστήματος. Το βιογραφικό του ΣΥΝ είναι βαριά φορτισμένο από την ευρωπαϊκή του ταυτότητα και τις κριτικές του υποστηρίξεις στους εκσυγχρονισμούς του Σημίτη. Τα εικοσαετή διαπιστευτήριά του στην αστική νομιμότητα δεν αμφισβητούνται, αν και ανακόπηκαν από την αριστερή στροφή του 2007 και τη λυσσαλέα συστημική στοχοποίησή του μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

2. Οι επίσημες πολιτικές εκφωνήσεις είναι αυτές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και αυτών που -δικαίως και από τα ΜΜΕ- θεωρούνται ως προεδρική ηγετική ομάδα, που αοράτως-ορατώς είναι υπαρκτή, μολονότι όχι σταθερή και μόνιμη, πλην βεβαίως εξαιρέσεων. Οι υπόλοιπες υπαρκτές αιρετικές εκφωνήσεις είναι ή μειοψηφικές ή ενσωματώσιμες ή δεν διεκδικούν ευρύτερο πολιτικό χώρο και «ανατρεπτικό» ρόλο και πόλο εντός του ΣΥΡΙΖΑ, και βεβαίως εντός του εθνικού και κοινωνικού ακροατηρίου. Έχουν ευήκοα ώτα εντός της υπόλοιπης αριστεράς παρά εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Τα όργανα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν αποδείξει ότι δεν είναι αξεσουάρ του κόμματος, γιατί απαξιώνονται διαρκώς και με την βοήθεια των ΜΜΕ, και δεν έχουν αναδειχθεί σαν τα κεντρικά συλλογικά όργανα τέτοιας ποιότητας ώστε να σηκώνουν και να έχουν το βάρος αλλά και το ρόλο που παλιά μπορεί να είχαν τα καθοδηγητικά όργανα κομμουνιστικών κομμάτων ή αριστερών μετώπων (ΕΑΜ-ΕΔΑ). Δυστυχώς ορισμένοι αστικοί ιοί μολύνουν ευάλωτα αριστερά κόμματα.

3. Υπάρχουν αδιευκρίνιστες έννοιες, αφηρημένες, γενικόλογες και αμφίσημες θέσεις. Υπάρχουν αντιφάσεις και διαφορές από εξάμηνο σε εξάμηνο, από πρόγραμμα σε πρόγραμμα. Από το 2009 έως πριν τις 6 Μάη, και από τις 6 Μάη έως σήμερα, με σημαντική στάση τις εκλογές του Ιούνη, την ΔΕΘ, την τελευταία συνέντευξη Τσίπρα σε CNN και στην εφημερίδα «6 μέρες» και τη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ορατές αντιθετικές πολιτικές εκτιμήσεις, διαφορετικές πολιτικές θέσεις και στοιχεία πολιτικής γραμμής. Ας θυμηθούμε τουλάχιστον τα θέματα και το τι ειπώθηκε, γράφτηκε κλπ (κρίση, χρέος, εθνικιστική αναδίπλωση, διεθνισμός, ευρωπαϊσμός, ευρωομόλογα, μεταρρύθμιση Ευρώπης, καθώς για λίγο και ολίγη «καμία θυσία για το ευρώ», εθνικοποιήσεις, δημόσιος έλεγχος τραπεζών…).

Το έλλειμμα εμπιστοσύνης (του κόσμου απέναντι) στο ΣΥΡΙΖΑ δεν μειώθηκε, παρότι το τελευταίο διάστημα αυξάνονται οι ρωγμές στο κυβερνητικό σχήμα αλλά και τα χαστούκια που δέχεται από τον γερμανό «ισότιμο εταίρο» μας στην ΕΕ. Και ενώ οι σεισμοί στο αρχιτεκτονικό έκτρωμα της ΕΕ είναι μόνιμοι αλλά με μετατοπιζόμενο το επίκεντρό τους προς το κέντρο (Γαλλία), τα δημοσκοπικά νούμερα δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση χωρίς τη δυνατότητα αυτοδυναμίας. Μόνο ουτοπικοί οραματιστές με υπερβολική δόση έπαρσης και υποκειμενισμού πιστεύουν σε ένα ήρεμο-ομαλό περίπατο όπου θα ισχύσει το απλοϊκό σχήμα: ο λαός θα κάνει υπομονή για καιρό, θα γίνουν εκλογές από τον …θεό και τότε ο απελπισμένος λαός απλά θα αναθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνησή του. Αυτό πραγματικά είναι ένα ωραίο παραμύθι που δεν έχει δράκο.

Υπάρχουν σκληρά ερωτήματα και δύσκολα προβλήματα, τόσο για την αμέσως επόμενη περίοδο όσο και για την προβλεπόμενη –αλλά όχι σίγουρη– πιθανότητα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτές τις συνθήκες χρειάζονται άμεσες, συγκεκριμένες απαντήσεις και πολιτικές θέσεις και επιλογές που έτσι κι αλλιώς θα έχουν χρώμα, πρόσημο και κόστος. Δεν υπάρχουν πλέον άλλα περιθώρια χρόνου ούτε δυνατότητες επιλογής για οικουμενικές, άχρωμες και «φιλειρηνικές απαντήσεις». Τις δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

…ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

1. Πότε, πώς και από ποιους θα πέσει το μνημονιακό καρτέλ;

Ο χρόνος είναι γνωστό ότι είναι σημαντικό πολιτικό μέγεθος, διαμορφώνει πολύ πιο σύντομα από το παρελθόν καταστάσεις και συνειδήσεις, επιτρέπει και ενίοτε αναγκάζει σε ανασυνθέσεις, ανασυντάξεις, αλλά και εκτροπές. Γι’ αυτό έχει σημασία το ποιος, πότε και σε ποια κατεύθυνση παίρνει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάβει εκτός βουλής –κυρίως– τον ανένδοτο πολύμορφο λαϊκό ξεσηκωμό, θα απευθυνθεί μαζικά προσκαλώντας σε ενεργητική και μάχιμη αφύπνιση, αναδεικνύοντας ότι το πεδίο των πολιτικών αγώνων βρίσκεται στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στους δρόμους, κι όχι στα έδρανα μιας ανύπαρκτης σχεδόν και απονομιμοποιημένης βουλής;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να βιάζεται, μοιάζει να προσδοκά από τον λαό να ρίξει την κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιταχύνει και δεν εκβιάζει την πτώση της κυβέρνησης. Ποιος σε τελευταία ανάλυση θα αποφασίσει για το προς τα πού θα πάνε τα πράγματα; Η δύναμη της αδράνειας; Το αποφασιστικό μέγεθος είναι η δύναμη –όχι κυρίως των αριθμών– των κινημάτων. Μπροστά και ενάντια στη χρεωκοπημένη αστική πολιτική, μπροστά και ενάντια στη γερμανική ιμπεριαλιστική πολιτική, μπροστά και ενάντια στην ευρωπαϊκή βάρβαρη καπιταλιστική πολιτική, μιας υπό διάλυση ΕΕ, πρέπει να τεθεί μία δύναμη. Αυτό είναι το αποφασιστικό μέγεθος, η δύναμη του λαϊκού κινήματος. Ένα οργανωμένο κίνημα με συνείδηση, με στόχους, με τους δικούς του θεσμούς και μία συμπαραταγμένη πολιτική αριστερά –ή έστω μέρος της– που να εκφράζει, να μπολιάζει και να μπολιάζεται από το λαϊκό κίνημα. Είναι ή όχι θεμιτό, είναι ή όχι αναγκαίο να αντιπαραθέσουμε τη λαϊκή νομιμότητα απέναντι στην αστική νομιμότητα; Θα δώσουμε χρόνο στον αντίπαλο για να δημιουργήσει και να οργανώσει τις εφεδρείες του, για να καλλιεργήσει, να ζυμώσει αλλά και να αναδείξει κοινοβουλευτικές δικτατορίες ή άλλες μορφές εκτροπής;

Ποιο λαό θα βρούμε και σε ποια κατάσταση στο τέλος του 2013, αν δεν πέσει τώρα αυτή η κυβέρνηση; Γιατί είναι παιχνίδι εντός του γηπέδου του αντίπαλου, είναι λαθεμένη και υποθηκεύει αρνητικά το μέλλον η πολιτική του ώριμου φρούτου, που περιλαμβάνει τη συνήθη κοινοβουλευτική αντιπαράθεση, την αναμονή για εκλογές, και ίσως τον αυθόρμητο από μηχανής θεό. Είναι ή όχι η πολιτική Σαμαρά τακτική αγοράς χρόνου και αναμονής είτε ως επαίτης είτε ως μπάτλερ Γερμανών και Ευρωπαίων; Θα την επιτρέψουμε; Γιατί τα μέτρα περνάνε, γίνονται πλαίσια, όρια και καταστάσεις, γίνονται η νέα πραγματικότητα και η νέα αστική νομιμότητα. Γιατί διαρκώς εμπεδώνεται μια μνημονιακή κοινωνία όπου η αντίθετη κοινωνική ροπή των απελπισμένων πια και των εκατομμυρίων της Ελλάδας των κολασμένων (φτωχών, ανέργων, υπο απόλυση και υπο μετανάστευση) θα είναι η αποδοχή των 400 ευρώ κατώτατου μισθού για να μπει ο πάτος στο βαρέλι. Γιατί τότε ο Σταθάκης θα μοιάζει αριστερός, με το μισθό των 580 ευρώ που θέλει να σταθεροποιήσει, ενώ η μνημονιακή κοινωνία θα χωνεύει και θα πορεύεται σε εργασιακό-οικονομικό-κοινωνικό περιβάλλον δεκαετίας 1950. Αυτό στοχεύει η αριστερά του 21ου αιώνα;

2. Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας και επιβίωσης ή κυβέρνηση της αριστεράς;

Το τελευταίο διάστημα έχουν πληθύνει και μέσα στη βουλή και σε πολλές συνεντεύξεις οι αναφορές του Αλέξη Τσίπρα για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, και τελευταία για κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, χωρίς να διευκρινίζονται οι σύμμαχες εθνικές δυνάμεις ή οι σύμμαχες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις για αυτούς τους όχι όμοιους στόχους και έννοιες. Ταυτόχρονα, δεν μπορεί να διαφύγει της προσοχής η διαφορά και η μετατόπιση μεταξύ των προεκλογικών λόγων του Μαΐου και Ιουνίου περί κυβέρνησης της αριστεράς. Άλλο της αριστεράς, άλλο της εθνικής σωτηρίας, άλλο της κοινωνικής σωτηρίας και επιβίωσης. Είναι παιχνίδια επικοινωνιακής πολιτικής που τόσο αρέσκεται η προεδρική ομάδα, είναι σύγχυση εννοιών, είναι πρόγνωση κυβερνητικής αδυναμίας, είναι εφικτός πολιτικός στόχος, είναι ανάγκη; Ό,τι κι αν απαντηθεί, αυτές οι εκφωνήσεις εννοιών παράγουν μία ορισμένη πολιτική και δίνουν σήματα και μηνύματα με πολλαπλούς αποδέκτες, χωρίς να χρησιμοποιηθεί μάλιστα και το όπλο του λαού. Με αυτές τις τοποθετήσεις αυτόματα γεννιούνται ορισμένα ερωτήματα:

Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με ποιους και με ποιο πρόγραμμα προς υλοποίηση; Με τον Π. Καμμένο και τους ΑΝΕΛ; Μοιάζει ανέκδοτο, αλλά ο Γ. Καραμπελιάς μήπως τώρα δικαιώνεται από την ανατρεπτική έκπληξη που του προσφέρει ο πάλαι(;) «κοσμοπολίτικος» φιλοευρωπαϊκός ΣΥΝ; Μπροστά μας όμως δεν έχουμε κωμωδία αλλά τραγωδία και οφείλουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε. Συμφωνεί ο Π. Καμμένος: (α) στη φορολόγηση (άμεση και έμμεση) των εφοπλιστών, των βιομηχάνων και των μεγάλων επιχειρήσεων –γιατί το πρόγραμμά του άλλα αναφέρει, (β) στην επαναφορά στο κράτος και κάτω από δημόσιο έλεγχο στρατηγικών και κοινωνικών τομέων, όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, πετρέλαια, ΔΕΠΑ κ.ά. –γιατί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία ομοιότητα και κοινό σημείο με το αντίστοιχο των ΑΝΕΛ, (γ) στην εθνικοποίηση των τραπεζών –το πρόγραμμά του αναφέρει σαφώς την παραμονή των τραπεζών στους ιδιώτες, (δ) στο «καμία θυσία για το ευρώ» –γιατί το πρόγραμμά του επιμένει ευρωπαϊκά, ενώ η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, αν και δειλά, χωρίς να το υποστηρίζει, το αναφέρει, (ε) στον κρατικό έλεγχο και στην ύπαρξη πολιτικής ηγεσίας στα σώματα ασφαλείας (εκεί που εκκολάπτεται διαρκώς το αυγό του φιδιού και των εκτροπών) –γιατί διακηρύσσει την ανεξαρτησία και αυτονομία τους. Γι’ αυτή τη δημοκρατία παλεύει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας άραγε ποιες δυνάμεις περιλαμβάνει; Σωτηρίας από μία προβλεπόμενη χρεωκοπία όπου μπορεί να υπάρξει βεντάλια δυνάμεων από τη ΝΔ έως τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου θα προσπαθήσουν να αποφύγουν την πείνα, την εγκληματικότητα, την εξαθλίωση και ένα τυφλό εμφύλιο; Εδώ πια έχουμε φτάσει να γινόμαστε τυφεκιοφόροι του εχθρού, να αντιλαμβανόμαστε τα προβλήματα σαν οικουμενικά, να αθωώνουμε την αστική τάξη και πολιτική.

Κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας με αριστερή ηγεμονία που τουλάχιστον στην αρχή θα κατοχυρώνει: (α) κατώτατο μισθό στα όρια του 2010, (β) απαλλαγή από το χρέος, (γ) εθνικοποίηση των τραπεζών, (δ) σκληρή φορολόγηση του μεγάλου ντόπιου εκτός και εντός και ξένου κεφαλαίου και γενναία αύξηση των πόρων μεταφορά πόρων σε υγεία-παιδεία, (ε) εθνικοποίηση ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ, λιμανιών κλπ. Τα σημεία τέτοιου προγράμματος με τις απαραίτητες προετοιμασίες για τις αναπόφευκτες συγκρούσεις (εναλλακτικά σχεδια και δρόμοι) θα μπορούσαν να συζητηθούν σαν βασικές δεσμεύσεις κυβερνητικού μεταβατικού και αναγκαίου προγράμματος στις συνθήκες που ζούμε σήμερα. Για την κυβέρνηση με αριστερή ηγεμονία, που είναι κυβέρνηση σωτηρίας και όχι προσωρινός καταλύτης αστικών και διεθνών μετασχηματισμών, ο αποφασιστικός παράγοντας είναι το πρόγραμμα που θα εφαρμόσει και το φρόνημα του λαού. Τα υπόλοιπα, αν δεν είναι ο έρωτας και η λαγνεία της κυβερνητικής εξουσίας, είναι δώρα στην αστική πολιτική, την αστική τάξη και το κεφάλαιο (ντόπιο και ξένο). Γιατί αθωώνουν την αστική πολιτική, γιατί αφήνουν άθικτα τα διεθνή πλαίσια, γιατί αφοπλίζουν το λαό και τον αναγκάζουν να δεχτεί μία κοινωνία που αντιγράφει το Μεσαίωνα. Έχει δίκιο ο Π. Παπακωσταντίνου ότι η σημαία για την αποτροπή της οικονομικής κατάρρευσης, την προστασία της δημοκρατίας, την αποτροπή της κοινωνικής διάλυσης και την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, είναι κόκκινη.

3. Αλλαγή φρουράς ή εθνική ανεξαρτησία;

Το 1974 η τοποθέτηση για τη μεταπολίτευση της μαοϊκής ΟΜΛΕ έκανε λόγο για αλλαγή φρουράς κάτω από το συμβιβασμό Αμερικάνων και Ευρωπαίων και την ανοχή των Σοβιετικών. Σήμερα, ανήκομεν εις την ευρωατλαντική Δύση, αλλά η ηγεμονία και η πατρωνία είναι γερμανική. Είναι ορατός στις μέρες μας ο ανταγωνισμός Αμερικάνων και Γερμανών, τόσο για το ποιο είναι το ισχυρό και αποθεματικό νόμισμα (ευρώ εναντίον δολαρίου) όσο και για τον έλεγχο-ηγεμονία της ευρωζώνης και ιδιαίτερα για το ενεργοφόρο, σημαντική γέφυρα και μεταφορικό κόμβο και τριηπειρωτικό γεωστρατηγικό οικόπεδο που λέγεται Ελλάδα, και ευρύτερα τη ΝΑ λεκάνη της Μεσογείου. Στις τελευταίες συνεντεύξεις του στο CNN και στην εφημερίδα «6 μέρες» (17/11), ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρεται θετικά για την κυβέρνηση Ομπάμα και αφού μας θυμίζει (Πολυτεχνείο γαρ) ότι «οι ΗΠΑ οργάνωσαν τη δικτατορία των συνταγματαρχών», στη συνέχεια παρατηρεί με νόημα ότι «δεν είναι όλες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ίδιες» και ότι «υπάρχουν πτυχές της πολιτικής Ομπάμα που βρίσκονται σε παραλληλία με τη βασική μας αντίληψη» και «…λέω ό,τι προσπαθεί να εφαρμόσει ο Αμερικάνος πρόεδρος» εννοώντας(;) το κοινό(!) σημείο της αντιμετώπισης της πολιτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Τα μηνύματα έχουν φτάσει από καιρό στην Ουάσινγκτον, γι’ αυτό και οι προσκλήσεις από πολιτικά ινστιτούτα σε σημαντικά στελέχη της προεδρικής ομάδας (Γ. Σταθάκης). Οι ΗΠΑ ανιχνεύουν δυνατότητες μετάλλαξης, αναζητώντας «παραλληλισμούς και αντιστοιχίες με την περίοδο κατά την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου εγκατέλειψε τον άκριτο αντιαμερικανισμό» (από το ΒΗΜΑ 18/11). Η πυξίδα δείχνει Αμερική; Επικροτούμε τον Ομπάμα γιατί; Δεν έχουμε άλλο παράδειγμα; Φοβόμαστε να αναφέρουμε τον Τσάβες, τον Μοράλες… αλλά στοιχιζόμαστε –χωρίς φόβο– με τον Ομπάμα; Αθωώνουμε τον Ομπάμα με το βιογραφικό των δύο πολέμων (Λιβύη και Αφγανιστάν), του πραξικοπήματος στην Ονδούρα, της σφαγής των Παλαιστινίων και τον επιταχυνόμενο εποικισμό στα κατεχόμενα; Ελπίζουμε και ευχόμαστε αυτές οι επικίνδυνες ακροβασίες να μην είχαν σχέση και με την πρόσφατη συνάντηση Πέρεζ-Τσίπρα.

Το «σάπιο πολιτικό σύστημα» θα ανατραπεί από το πολιτικό σύστημα των τροχονόμων και των κλητήρων της Αμερικής; Δεν πιστεύουμε ότι τέτοιος είναι ο πολιτικός προσανατολισμός και οι προθέσεις του Αλ. Τσίπρα, αλλά στην πολιτική, σημασία έχουν οι επιλογές, τα όρια και η περιφρούρησή τους. Άλλο συμμαχίες, άλλο εκμετάλλευση αντιθέσεων, και άλλο ανοχές.

Αν ο Αντ. Σαμαράς και το αστικό πολιτικό σύστημα έχουν υποταχθεί στη γερμανική ηγεμονία, διότι εκεί βλέπει και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ένα μεγάλο τμήμα της υποβαθμισμένης αστικής τάξης που φοβάται την ανατροπή της από τον εσωτερικό αντίπαλο, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι η εθνική και κοινωνική σωτηρία εξαρτάται από την αλλαγή της ιμπεριαλιστικής φρουράς και την ανάδειξη ή αναβάθμιση αστικών ελληνοαμερικάνικων τζακιών που θα συνοδεύονται και από την ελληνοϊσραηλινή συμμαχία. Αυτό το ρόλο μπορεί να τον παίξουν «εθνικές» αστικές πολιτικές δυνάμεις, νεόκοπες ή υπό κατασκευή. Δεν χρειάζεται να τον παίξει ακουσίως η αριστερά στη λογική μιας «κυβέρνησης εθνικής ή κοινωνικής σωτηρίας με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ».

Ο ΣΥΡΙΖΑ και όλη η αριστερά δίνουν εξετάσεις. Η πολιτική της αναμονής –που μοιάζει να έχει η υπόλοιπη αριστερά– για να αποδειχθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «θα τα ξεπουλήσει» και θα επέλθει η εκ των υστέρων δικαίωση δεν είναι αριστερή πολιτική. Δεν είναι αριστερή πολιτική, εκείνη που αναμένει στο σταθμό το τραίνο που γράφει επανάσταση.

Σήμερα απαιτείται το πολιτικό μέτωπο με ηγεμονία της αριστεράς, που θα ανατρέψει χωρίς δισταγμούς και δογματισμούς, χωρίς ιδεολογικές εμμονές, χωρίς σεβασμό στην αστική νομιμότητα και στα διεθνή πλαίσια –ευρωπαϊκά και υπερατλαντικά– μνημόνια, τρόικες, πολιτικό σύστημα.

Σήμερα απαιτείται μόνιμη προσφυγή στο λαό, διαρκής οικοδόμηση πλατιού κοινωνικού μετώπου, που (1) θα πρωταγωνιστήσει με αυτοθυσία, θα καλέσει και θα ξεσηκώσει το λαό στο ενεργητικό οργανωμένο σαμποτάρισμα των δημοσιονομικών μέτρων (φόροι, χαράτσια…), χωρίς να αρέσκεται στο ατομικό παθητικό σαμποτάρισμα των απελπισμένων (2) θα συνολικοποιήσει και θα συντονίσει τους αποσπασματικούς αγώνες των εργαζομένων, προτάσσοντας το σύνθημα αλληλεγγύης ή όλοι ή κανένας μην επιτρέποντας τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, με κάθε μορφή αγώνα(3) θα οικοδομήσει με μαζική απεύθυνση και ευρυχωρία μία πανελλαδική αντιφασιστική κίνηση που έμπρακτα θα περιορίσει την ανάπτυξη των φασιστών, που θα τσακίσει τη ναζιστική ιδεολογία, πρακτική και οργάνωση.

Ο λαός μπορεί, η αριστερά θέλει;

Πηγή: http://antapocrisis.gr/

Read more...

Θ. Καλαμούκης: Plan B

Είναι το ζητούμενο εδώ και τρία χρόνια σε κάθε ενέργεια των κυβερνήσεων, της Ευρώπης, των κομμάτων, των υπουργών. Όλοι ψάχνουμε, διερευνούμε και αναζητούμε το plan b, πίσω από κάθε plan a.

Η ζωή, τα τελευταία μνημονιακά χρόνια έχει αναδείξει δύο θέματα. Πρώτον ότι όλα τα plan A έχουν αποτύχει οικτρά και δεύτερον ότι τα plan B τα θέτουν ή καλούνται να τα θέσουν, όλοι οι άλλοι εκτός από τον χειμαζόμενο λαό.

Η στήλη κατεβάζει πρόταση, που για άλλη μια φορά το κάνει για να εκτονωθεί η ίδια και όσοι θα βρουν το κουράγιο να την διαβάσουν. Η πρόταση έχει ως εξής:

Να θέσει ΔΙΚΟ ΤΟΥ Plan Β, ο χειμαζόμενος λαός. Να περιλαμβάνει κατάργηση όλων αυτών των πλαισίων που υπάρχουν μέχρι σήμερα, Ευρωπαϊκή Ένωση, Μνημόνια, Τρόικα, Οικονομικοί δείκτες, Δάνεια, Χρέη, Φόροι, Χαράτσια, Γιούρογκρουπ, κλπ. Να ακυρώσει όλα τα Plan A, από όπου και αν προέρχονται και αυτόματα να ενεργοποιηθεί ένα και μόνο σχέδιο, το λαϊκό Plan B.

Τρία χρόνια τώρα γίναμε πειραματόζωα, στο πιο αποτυχημένο και καταστροφικό πείραμα στην πρόσφατη οικονομική και πολιτική ιστορία της Ευρώπης. Τώρα ήρθε η ώρα να κάνουμε εμείς το δικό μας πείραμα, με πειραματόζωα αυτούς που μας δυναστεύουν.

Είδαμε ότι εμείς μπορούμε να ζήσουμε χωρίς δουλειά, αυτοί μπορούν να ζήσουν χωρίς τις επιχειρήσεις τους; Εμείς μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μισθό, αυτοί μπορούνε να ζήσουν χωρίς κέρδη; Εμείς δεν βάζουμε πετρέλαιο για τον Χειμώνα, αυτοί μπορούν να το κάνουν; Εμείς φεύγουμε μετανάστες σε άλλη χώρα, αυτοί μπορούν να μεταναστεύσουν σε άλλη χώρα; Για εμάς το πείραμά τους προέβλεπε, εξαθλίωση, ανασφάλεια και φτώχεια. Ας προβλέψει το δικό μας πείραμα, εξαθλίωση, ανασφάλεια και φτώχεια γι αυτούς. Το δικό τους πείραμα έχει εκβιασμούς, τρομοκρατία, αυταρχισμό, βασανιστήρια, ξύλο διαπόμπευση. Ας έχει και το δικό μας πείραμα, τα ίδια ακριβώς στοιχεία! Αν δεν θέλετε, ας έχει τα μισά. (πάλι πολλά θα είναι).

Γιατί πρέπει συνεχώς να γίνεται το πείραμα, προς την μια κατεύθυνση. Ας γίνει και προς την άλλη.

Ξέρω τις ενστάσεις σας. «Δεν γίνονται αυτά, δεν είναι ρεαλιστικά, δεν είναι πραγματοποιήσιμα, δεν είναι ώριμος ο κόσμος, κλπ» Ενώ είναι ρεαλιστικό αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί τους επόμενους μήνες;

Στο παράλογο που μας έχουν οδηγήσει, μόνο κάτι άλλο «παράλογο» μπορεί να απαντήσει. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Εδώ που έχουμε φτάσει, λογικά σενάρια, ρεαλιστικές εκτιμήσεις, υπολογισμένες κινήσεις, δεν χωρούν. Το ανέφικτο είναι η λύση, το άπιαστο, το ακατόρθωτο, το ουτοπικό. Και αυτό είναι η αποφασιστικότητα ενός λαού, η αυταπάρνησή του, η δύναμή του, η θέλησή του από πειραματόζωο να γίνει επιστήμονας και να  πειραματιστεί με τον  δανειστή, τον τοκογλύφο, τον αφέντη του, τον δυνάστη του.

Στο κάτω κάτω πείραμα κάνουμε. Αν αποτύχει θα ζητήσουμε συγνώμη, όπως αυτοί. Αν πετύχει όμως, θα έχουμε για πρώτη φορά νικήσει και θα έχουμε κάνει όλους αυτούς που ρυθμίζουν εκατομμύρια ζωές, τρία χρόνια τώρα, κάτι που τόσο αγαπάνε.

Αριθμούς σε μια απλή στατιστική!

Θύμιος Κ.

Read more...

Το Τραγούδι της ημέρας - 29/11/2012

Read more...

Ευρώ ή δραχμή; Ερωτήσεις και απαντήσεις για το Σχέδιο Β

Το antapocrisis.gr αναδημοσιεύει από την ιστοσελίδα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής το φυλλάδιο "Σχέδιο Β', ευρώ ή δραχμή; Ερωτήσεις και Απαντήσεις"

Το φυλλάδιο απαντά σε 40 επιλεγμένες ερωτήσεις που σχετίζονται με το θέμα.

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής σας καλεί να το διαδώσετε και όσοι θέλετε να συμμετάσχετε στη καμπάνια για το Σχεδιο Β, να θέσετε ερωτήσεις ή και να υποβάλετε ενστασεις, να μη διστάσετε :

 να τηλεφωνήσετε στα 6980163814, 6930344759 και 6949131018, 11.00 -15.00.

 Ακολουθούν οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις:

✔ Τι είναι το Σχέδιο Α και το Σχέδιο Β. Τι διαχωρίζει το ένα από το άλλο;

Οι δύο αυτοί όροι διαμορφώθηκαν σε διεθνές επίπεδο με βάση τις δύο διαφο­ρετικές επιλογές για την πορεία της Ελλάδας. Σχέδιο Α σημαίνει συνέχιση του εγχειρήματος για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Όσο όμως το σχέδιο αυτό αποτυγχάνει παταγωδώς, προκαλώντας ύφεση και ανεργία, διευρύνοντας αντί να μειώνει το χρέος, τόσο αναπτύσσεται ο προβληματισμός για την αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ. Η συντεταγμένη αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο σε έξοδο από την κρίση και απαλλαγή από τα δεσμά των δανει­στών, αλλά μπορεί να είναι και η αρχή για να δημιουργήσουμε μια νέα Ελλάδα.

✔ Ποιοι έχουν μελετήσει και καταρτίσει Σχέδιο Β για την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη;

Όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης. Οι μεγάλες τράπεζες και οι μεγάλες ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Πολλά από τα σχέδια αυτά έχουν δοθεί στη δημοσιότητα και έχουν συζητηθεί πολύ. Όπως της γερμανικήςBundesbank, της μεγάλης σκανδιναβι­κής τράπεζας Nordea Bank AB, του γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας IFO, θεσμικού συμβούλου της Μέρκελ. Στη Γαλλία, επίσης, το Σχέδιο Β για την αποχώρηση της Ελλάδας, συντάχθηκε με την εποπτεία του ίδιου του τότε προέδρου Σαρκοζί και με την ευθύνη του υπουργού οικονομικών και συνεχίζεται τώρα με τον νέο πρόεδρο Ολάντ.

✔ Η Ελλάδα, που είναι η άμεσα ενδιαφερόμενη, έχει καταρτίσει Σχέ­διο Β και από πότε;

Είναι απίστευτο. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρωζώνης που δεν έχει Σχέδιο Β. Είναι σαν να έχει κάποιος βαριά πνευμονία, και, ενώ όλοι οι συγγενείς του απ’ το φόβο μην κολλήσουν παίρνουν ισχυρή αντιβίωση, ο ίδιος ο άρρωστος δεν παίρνει τίποτε. Ακόμα, αυτοί που είναι φανατικά υπέρ του ευρώ, μοιάζουν με αυτούς που, ενώ το μετεωρολογικό δελτίο προβλέπει την πιθανότητα μπόρας, δεν παίρνουν μαζί τους ομπρέλα. Καμία κυβέρνηση δεν έκανε τίποτε. Κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν το ζήτησε. Η Ελλάδα προχωράει γυμνή στα αγκάθια, ασύλληπτα ανεύθυνα. Ακόμη κι αν, μπροστά στο αδιέξοδο, η κυβέρνηση καταρτίσει εναλλακτικό σχέδιο, αυτό θα αποβλέπει στην αποπληρωμή των δανειστών, σε μια ισοτιμία που θα εξυπηρετεί την Ευρωζώνη και το οικονομικό κατεστημένο. Οι κοινωνικές επιπτώσεις μιας εξόδου υπό την επιτήρηση της Μέρκελ θα είναι πιο οδυνηρές κι από την παραμονή στο ευρώ. Ένα Σχέδιο Β για το λαό είναι εντελώς διαφορετικό. Περιλαμβάνει παύση πληρωμών στους δανειστές, έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων, εθνικοποίηση τραπεζών, παραγωγική ανασυγκρότηση, όρους απαραίτητους για την έξοδο από την ύφεση και τη μαζική ανεργία.

✔ Χρειάζεται δημοψήφισμα για το ευρώ;

Είναι επιτακτικό και κατεπείγον. Πριν ο δρόμος της καταστροφής γίνει οικονομικά και πολιτικά χωρίς επιστροφή. Αφορά την κεντρική επιλογή που επέβαλε το οικο­νομικό και πολιτικό κατεστημένο στον ελληνικό λαό μεταπολιτευτικά. Τη συνέχιση ή την ανατροπή αυτής της επιλογής μόνο ο λαός μπορεί να την αποφασίσει.

✔ Υπάρχει διαφορά μεταξύ μιας οργανωμένης, με τη βούληση του λαού, και μιας ανοργάνωτης εξόδου από το ευρώ, που θα μας επιβά­λουν οι δανειστές και η Ευρωζώνη;

Όσο η μέρα με τη νύχτα. Μια επιβολή της εξόδου μέσα στις ευρω-αυταπάτες που δημιουργούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα βρει το λαό ανέτοιμο, αιφ­νιδιασμένο, σε πανικό έξω από τράπεζες και μέσα σε σουπερμάρκετ, χωρίς ηθικό και χωρίς σχέδιο. Αντίθετα, ο λαός θα εναποθέσει τις ελπίδες και θα στηρίξει με τη συμμετοχή του ένα Σχέδιο Β που προβλέπει την έγκαιρη αντιμετώπιση των σοβαρών πρακτικών προβλημάτων που εμφανίζονται σε κάθε μεταβατική εποχή, έχει κοινω­νικό πρόταγμα τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και δίνει τη δυνατότητα για την αφετηρία μιας συγκροτημένης και νικηφόρας πορείας.

✔ Το Σχέδιο Β είναι λύση ανάγκης ή θεωρείται σημαντικό για τη σωτη­ρία της χώρας και την προοπτική της;

Και τα δύο. Η έξοδός μας από το ευρώ μπορεί να προκύψει από δεκάδες σημαντι­κές ή ασήμαντες αιτίες και αφορμές. Είτε δεν πιάνουμε τους στόχους της τρόικας και μας κόβουν τη δανειακή δόση, είτε ένα κοινοβούλιο της Ευρωζώνης καταψηφίζει τη στήριξη στην Ελλάδα, είτε διαφωνούν ΔΝΤ και Ευρωζώνη. Γι’ αυτό και οι δυνάμεις που τάσσονται υπέρ του ευρώ – ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλλη­νες – θα έπρεπε να είχαν συμβάλει στη μελέτη αυτού του ενδεχόμενου, κι ας μη είναι μέσα στους στόχους τους. Απλούστατα, μπορεί να συμβεί από στιγμή σε στιγμή. Το Σχέδιο Β είναι κυριολεκτικά σωτηρία για τον τόπο μας.

✔ Ακούμε όμως ότι είναι δυνατό και να καταργήσουμε το μνημόνιο και να μείνουμε στην Ευρωζώνη, ή αυτό είναι αδύνατο;

Αυτή η άποψη είναι 100% έξω από την πραγματικότητα. Πρώτο, γιατί η Ευρω­ζώνη γίνεται η ίδια πια ένα θεσμικό μνημόνιο, με το δημοσιονομικό σύμφωνο για μόνιμη λιτότητα, την τραπεζική ενοποίηση, την αναθεώρηση των συνθηκών, τους επιτηρητές, τις χρηματικές ποινές. Έτσι, η ζώνη του ευρώ, δεν θα χρειάζεται σε λίγο καν τα εθνικά μνημόνια τύπου Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ιρλανδίας. Δεύτερο, γιατί άρνηση εφαρμογής των μνημονιακών όρων της τρόικα οδηγεί στην άρνηση των δόσεων εκ μέρους της και στην υποχρεωτική, εκ μέρους μας, έκδοση εθνικού νομίσματος, για να κινηθεί η οικονομία. Τρίτο, γιατί το μνημόνιο δεν είναι πια ένα χαρτί με στόχους, αλλά μια πραγματικότητα με ανεργία και ύφεση που χρειάζεται τομές για να ξεπεραστεί. Και μηδενικό χρέος να είχαμε, είναι απαραίτητο να φύγουμε από τη ζώνη με το ακριβό ευρώ, για να κερδίσουμε τη μάχη με την ανεργία και να κατακτήσουμε την ευημερία.

✔ Δηλαδή άρνηση του μνημονίου σημαίνει άρνηση του ευρώ;

Ακριβώς. Άρνηση του μνημονίου σημαίνει άρνηση του ευρώ.

✔ Μας φοβίζει αυτή η αλλαγή. Έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο στη διεθνή οικονομική ιστορία;

Ναι. Στη Μεγάλη Κρίση του 1929. Το ρόλο του ευρώ είχε τότε παγκοσμίως ο χρυ­σός. Υπήρχαν τα εθνικά νομίσματα, αλλά ήταν ανταλλάξιμα σε σταθερή αξία με τον χρυσό. Αυτό τα έκανε «σκληρά» νομίσματα, όπως τώρα το ευρώ. Η μια μετά την άλλη, όλες ανεξαίρετα οι χώρες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον κανόνα του χρυσού, να απελευθερώσουν την ισοτιμία τους, να ανακτήσουν τη νομισματική τους πολιτική, να αναζωογονήσουν την παραγωγή τους. Αυτό συνέβαλε ώστε η Αμερική να βγει από τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της. Στο βαθμό που στην Ελλάδα, σε μια τέτοια αλλαγή, πρωταγωνιστήσουν και εδραιωθούν οι δυνάμεις της εργασίας, τα πράγματα μπορούν να πάρουν κι εδώ καλύτερη τροπή όσον αφορά την οικονομική ανάπτυξη και το κοινωνικό κράτος και, γιατί όχι, να δημιουργηθεί ένα νέο υπόδειγμα κοινωνικού συστήματος.

✔ Μας φοβίζει, επίσης, το υποτιμημένο εθνικό νόμισμα. Υποτιμημένο νόμισμα δεν ισούται με εξασθενημένη, μη αναπτυσσόμενη, ετοιμοθά­νατη οικονομία;

Ας πάρουμε το πιο τρανταχτό σύγχρονο παράδειγμα. Τη διαμάχη Αμερικής - Κί­νας για το κινέζικο νόμισμα, που είναι υποτιμημένο. Οι Αμερικάνοι απειλούν με ποινές τους Κινέζους ώστε να ανατιμήσουν το νόμισμά τους, για να γίνει πιο αντα­γωνιστικό το δολάριο. Οι Κινέζοι ανθίστανται πεισματικά. Θέλουν με κάθε τρόπο τη διατήρηση ενός υποτιμημένου νομίσματος, για να μπορούν οι εξαγωγές τους να είναι ανταγωνιστικές και οι εισαγωγές τους από τις άλλες χώρες να μένουν ακριβές και μη ανταγωνιστικές. Έτσι, για χώρες που από την πιο βαθιά ύφεση, όπως η Ελλάδα, θέ­λουν να περάσουν στην ανάπτυξη πάλι, χρειάζεται ένα νόμισμα που δεν είναι σκλη­ρό, αλλά διεισδυτικό στις αγορές. Χρειάζεται άμεση έξοδος από το σκληρό ευρώ.

✔ Πόση θα είναι η υποτίμηση του νέου εθνικού νομίσματος σε σχέση με το ευρώ;

Κριτήριο για την αξία του εθνικού νομίσματος είναι ένα και μόνο: «Πώς να μει­ώσω ταχύτατα και αποτελεσματικά την ανεργία, να αποψύξω την αγορά και να σταθεροποιήσω συγχρόνως την οικονομία», δηλαδή, ένα νόμισμα εργαλείο για δου­λειές και παραγωγή. Μια απάντηση σε αυτό θα μπορούσε να είναι ότι τη στιγμή της αλλαγής, για λόγους τεχνικής διευκόλυνσης, η ισοτιμία θα είναι 1 ευρώ = 1 δραχμή. Μπορεί να ακολουθήσει η προγραμματισμένη υποτίμηση της δραχμής, για να σταθεροποιηθεί σε μια ισοτιμία περίπου 1 ευρώ – 1,5 δραχμές. Αυτή είναι μια γενική σκιαγράφηση. Χρειάζεται επειγόντως ένα Σχέδιο Β, για να ερευνηθεί εμπερι­στατωμένα όλο το θέμα. Κι ας μη ξεχνάμε την ιστορία της ίδιας της χώρας μας. Αρχές της δεκαετίας του 1950 η Ελλάδα προχώρησε σε υποτίμηση της τάξης του 100%, το δολάριο πήγε από τις 15 στις 30 δραχμές. Η Ελλάδα πήρε το δρόμο προς την ανά­πτυξη – τότε όμως ήταν σε όφελος των ισχυρών κι όχι των εργαζομένων.

✔ Η υποτίμηση αυτή δεν θα πλήξει τα ήδη εξοντωμένα λαϊκά εισοδή­ματα; Μετά το μνημόνιο και η υποτίμηση από πάνω;

Μετά την εισαγωγή της δραχμής, τη ρευστότητα της Ελλάδας, τη νομισματική πο­λιτική, τις πιστώσεις και τα επιτόκια για τις επιχειρήσεις, τη φορολογική πολιτική δεν θα τα καθορίζει πια η Ευρωζώνη, αλλά η ίδια η χώρα, συνδυάζοντας την ανάπτυξη με τον έλεγχο του πληθωρισμού. Έτσι οι επιπτώσεις από την υποτίμηση, στη δύσκολη πρώτη φάση, μπορούν να εξισορροπηθούν μέσω των αυξήσεων σε μισθούς και ημε­ρομίσθια, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, μέσω της διατίμησης σε βασικά είδη, μέσω φορολογικών ελαφρύνσεων για τα λαϊκά εισοδήματα. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν θα ισχύσει το ίδιο για τους πλούσιους. Οι επιπτώσεις θα διαφοροποιούνται για τα κοινω­νικά στρώματα. Η ανάκτηση της νομισματικής πολιτικής εκ των πραγμάτων θα γίνει αφετηρία για μια μεγάλη και αναγκαία πολιτική αναδιανομής εισοδήματος.

✔ Θα υπάρξει μεγάλος πληθωρισμός; Η «κατοχική δραχμή» που μας λένε;

Το θέμα είναι πώς θα φύγουμε από την «κατοχική» πείνα του ευρώ. Έχει υπολο­γιστεί ότι μια υποτίμηση της τάξης του 50% θα φέρει έναν εισαγόμενο πληθωρι­σμό κοντά στο 10%, που από χρονιά σε χρονιά θα μειώνεται σημαντικά. Είναι εφικτό να καλυφθεί ένα μικρό έλλειμμα του προϋπολογισμού «κόβοντας χρήμα», σε συν­θήκες της σημερινής βαθιάς ύφεσης, χωρίς να υπάρξουν σημαντικές πληθωριστικές πιέσεις. Αντίθετα, η ανάκτηση της εθνικής οικονομικής πολιτικής θα συμβάλει στην αύξηση της ζήτησης, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, το άνοιγμα των μαγαζιών, την επαναλειτουργία των σκουριασμένων μηχανών.

✔Τι θα γίνει με τις καταθέσεις των πολιτών;

To κράτος οφείλει να τηρήσει με κάθε μέσο την υπάρχουσα δέσμευσή του για εγγύηση της αξίας των καταθέσεων ως 100.000 ευρώ, εκφρασμένα πια και εγ­γυημένα στο νέο εθνικό νόμισμα. Μια σοβαρή σκέψη είναι η μετατροπή να γίνει όχι με βάση την ισοτιμία της πρώτης στιγμής, 1 ευρώ = 1 δραχμή, αλλά με την ισοτιμία της υποτίμησης που θα ακολουθήσει αμέσως, π.χ. 1 ευρώ = 1,5 δραχμή. Κέντρο βά­ρους να είναι η μεγαλύτερη προστασία των μικρών και μεσαίων καταθετών. Μετά τη μεταβατική φάση και τη σταθεροποίηση στη νέα κατάσταση αναμένεται τα επιτόκια να είναι μεγαλύτερα από τον πληθωρισμό, οπότε ο πληθωρισμός δεν θα απασχολεί τόσο τους καταθέτες.

✔ Θα επιβραβευτούν αυτοί που έβγαλαν τα λεφτά τους σε ξένες τρά­πεζες;

Οι καταθέσεις ελλήνων πολιτών στο εξωτερικό θα φορολογηθούν με τρόπο αυ­στηρό και κοινωνικά δίκαιο. Έτσι δεν θα μεγαλώσουν ανάλογα με την υποτί­μηση. Το ίδιο πρέπει να γίνει και για τις μετοχές ή ομόλογα εξωτερικού. Στόχος, όχι εύκολος, είναι η εισαγωγή συναλλάγματος, η επιστροφή των καταθέσεων, σε συνδυασμό με την αύξηση των φορολογικών εσόδων και την κοινωνική δικαιοσύνη. Εννοείται ότι σε όλες τις καταθέσεις και τα άλλα περιουσιακά στοιχεία εξωτερικού, θα υπάρξει άμεσα αυστηρός έλεγχος νομιμότητας για το «πόθεν έσχες», ώστε να επιβληθεί η δικαιοσύνη και το κράτος να ανακτήσει απολεσθέντα έσοδα.

✔ Τι θα γίνει με τα δάνεια των πολιτών που είναι σε ευρώ;

Η λύση είναι τα λαϊκά δάνεια να μετατραπούν σε εθνικό νόμισμα στην αρχική ισο­τιμία 1 προς 1, με νόμο του κράτους που διατηρεί το δικαίωμα να παρεμβαίνει στις ιδιωτικές συναλλαγές, για να προστατεύσει τα συμφέροντα των πολιτών, ενώ οι τράπεζες θα εθνικοποιηθούν. Με αυτή την έννοια η νομισματική αλλαγή θα λει­τουργήσει σε όφελος των δανειοληπτών. Πρέπει να υπάρξει «σεισάχθεια» για όσους βρίσκονται σε επώδυνη εργασιακή και εισοδηματική κατάσταση.

✔ Τι θα γίνει με τους φοιτητές που σπουδάζουν στο εξωτερικό;

Οι σπουδές στο εξωτερικό αρχικά όντως θα γίνουν πιο δύσκολες. Ο καθολι­κός προσανατολισμός της ελληνικής οικογένειας στην εκπαίδευση των παι­διών, αντί να γεννάει άνεργους με διδακτορικά, μπορεί να καρποφορήσει την πιο πολύτιμη δύναμή για τη νέα Ελλάδα, ένα νεανικό υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό. Απάντηση μπορεί να δοθεί με μια ταχεία και σε βάθος αναδιάρθρωση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Ειδικά για το μεταπτυχιακό και διδακτορικό επίπεδο, αξίζει οι νέοι μας να σπουδάζουν σε κέντρα υψηλής μορφωτικής και ερευνητικής ποιότητας και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο. Θα χρειαστούμε ένα πρόγραμμα οικονομικής και τεχνικής στήριξης των νέων για μετεκπαίδευση στο εξωτερικό ανάλογο με το πρόγραμμα της Βραζιλίας «Γνώση χωρίς σύνορα».

✔ Με την υποτίμηση, δεν θα φτηνύνει η χώρα, δεν θα μας αγοράσουν οι ξένοι;

Η Ελλάδα, με το εθνικό νόμισμα, μετά μάλιστα τη σταθεροποίησή του, γίνεται ευ­νοϊκό μέρος για την τοποθέτηση επενδύσεων. Όχι όμως ληστρικών, όχι αποικια­κών, όχι επικυριαρχικών, αλλά επιλεκτικών, αμοιβαία επωφελών, με πλήρη σεβασμό στο ελληνικό κράτος και την περιουσία του. Θα ακυρωθεί κάθε πρόγραμμα εκποίη­σης της δημόσιας περιουσίας που έχει συμφωνηθεί με την τρόικα. Ο δημόσιος πλού­τος που εκποιείται θα ανακτηθεί με όρους που θα επιβάλει το κράτος, όπως γίνεται σε άλλες χώρες. Στα πλαίσια ενός δημοκρατικού σχεδιασμού θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για την είσοδο ξένων κεφαλαίων στον τουρισμό, στη μεταποίηση, στις υπηρεσίες. Σε κάθε περίπτωση, η Τράπεζα της Ελλάδας θα έχει αποφασιστικό λόγο να εγκρίνει την εισαγωγή μεγάλων κεφαλαίων, κρίνοντας αν οδεύουν σε παραγωγι­κές επενδύσεις ή μη. Όχι, δεν θα ξεπουλήσουμε την πατρίδα μας, ούτε σε ξένους, ούτε σε ντόπιους, όπως γίνεται σήμερα.

✔ Δεν υπάρχει όμως ο κίνδυνος της μαζικής διαρροής κεφαλαίων από την Ελλάδα στο εξωτερικό;

Χώρες σε ανοδική πορεία σήμερα, όπως η Κίνα, η Βραζιλία, κ.ά. εφαρμόζουν ελέγχους και κριτήρια στη διασυνοριακή κίνηση κεφαλαίων. Με την απαλλαγή από τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απαλλασσόμαστε και από την απαγό­ρευση ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων και σταματάει η χωρίς έλεγχο κίνησή τους, που έχει ήδη προκαλέσει τεράστια διαρροή στο εξωτερικό. Η γενική αναπτυξιακή πολιτική θα βοηθηθεί σημαντικά με τους ελέγχους κεφαλαίων: για να κρατηθεί η ισοτιμία της δραχμής στο στοχευμένο επίπεδο, για να μην μπορούν να πουλούν οι χρηματαγορές επιθετικά και κερδοσκοπικά δραχμές, για να μην υπάρξει άλλη διαρροή, αλλά σταθεροποίηση. Οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων είναι άλλωστε και ο βασικός τρόπος για να μπουν επιτέλους φόροι στις πολυεθνικές, στο μεγάλο κεφάλαιο, στους πάμπλουτους.

✔Λένε ότι είναι δύσκολη τεχνικά ή έξοδος από το ευρώ, πρέπει να τυ­πωθεί χρήμα, να εκσυγχρονιστούν τα συστήματα των τραπεζών κλπ…

Τα νέα χαρτονομίσματα μπορεί να τυπωθούν γρήγορα, εκτός από το νομισματο­κοπείο στο Χολαργό, που παραμένει σε επιχειρησιακή ετοιμότητα, αλλά και σε ειδικές εταιρίες του εξωτερικού, όπως γίνεται από πολλά κράτη. Για τις λίγες εβδο­μάδες της νομισματικής αναστάτωσης, αν μάλιστα δεν έχει ετοιμασθεί Σχέδιο Β, θα χρησιμοποιηθούν και επιταγές, κάρτες και ειδικά χρεωστικά σημειώματα (IOU) που θα εκδίδουν κατόπιν αδείας μεγάλες μονάδες του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα με πολλούς εργαζόμενους και ημερομηνία λήξης την ημερομηνία ολοκλήρωσης εκτύ­πωσης του εθνικού νομίσματος, ενώ σταδιακά θα εισέρχεται και στην κυκλοφορία το νέο εθνικό νόμισμα. Τα ευρώ θα λειτουργήσουν στην κυκλοφορία από την πρώτη μέρα, ως ξένο συνάλλαγμα. Όλες οι τιμές θα εκφραστούν στο νέο εθνικό νόμισμα. Η μετάβαση από ένα ακριβό σε ένα πιο φθηνό νόμισμα είναι η αντίστροφη από αυτή που έγινε με την μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ. Με την κατάλληλη προετοιμα­σία, μπορεί να λειτουργήσει επίσης αντίστροφα, δηλαδή αυτή τη φορά ενάντια στην ακρίβεια.

✔ Θα υπάρξει μαύρη αγορά;

Ποτέ στις μεγάλες τομές δεν λείπουν οι κερδοσκόποι. Η νέα κυβέρνηση πρέπει να επιβάλει την παρουσία και τη γρήγορη κυριαρχία του νέου νομίσματος παντού. Με εθνικό νόμισμα θα αγοράζεις από πατάτες μέχρι ένα ακίνητο. Όλες, ανεξαιρέτως, οι ανταλλαγές με το εξωτερικό θα γίνονται ανταλλάσσοντας ξένα νομίσματα με το δικό μας. Εκ των πραγμάτων όμως, σε χώρες με εθνικά νομίσματα, και με δυναμικό τουρισμό, συνυπάρχει πάντα μια παράλληλη μικρή κυκλοφορία των διεθνών νομι­σμάτων, όπως το δολάριο και το ευρώ. Πολύ περισσότερο για την Ελλάδα, όπου οι κάτοικοί της συναλλάσσονταν την προηγούμενη μέρα με ευρώ. Στο βαθμό που υπάρχουν εγγυήσεις στους μικροκαταθέτες, που η δραχμή επισημοποιείται, επιβάλ­λεται και σταθεροποιείται δεν υπάρχουν περιθώρια για τους κομπιναδόρους της μαύρης αγοράς.

✔ Θα συνεχίσουν να λειτουργούν τα καταστήματα με τους κίτρινους τοίχους για την «αγορά χρυσού»;

Θα κλείσουν, όχι την επόμενη, αλλά την ίδια μέρα με την εισαγωγή της δραχμής, όλα τα καταστήματα «αγοράς χρυσού», που κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος του πλήθους των νεόπτωχων. Οι κρατικές τράπεζες θα αναλάβουν την έκδοση των μικροδανείων για τις ανάγκες της επιβίωσης, χωρίς να βάζουν στο χέρι ούτε τη βέρα του νεκρού πατέρα, ούτε την καρφίτσα της προγιαγιάς από τη Μικρασία.

✔ Τι γίνεται με το χρέος, με τη δραχμή δεν θα μεγαλώσει το χρέος, πώς θα το ξεπληρώσουμε;

Το εξωτερικό χρέος της χώρας δεν μπορεί να πληρωθεί ούτε κατά το μισό, εκτός αν πουλήσουμε όλη τη χώρα και τους κατοίκους της για δούλους. Άλλωστε το συνολικό δημόσιο χρέος πλησιάζει το 200% του ΑΕΠ! Η διαγραφή χρέους πρέπει να είναι συντριπτική. Αποδοχή του εξωτερικού χρέους σημαίνει, φτώχεια, υποτέλεια, αθλιότητα, κατάργηση κάθε εργατικού δικαίου, δικτατορία των δανειστών. Δεν επιβι­ώνουν οι λαοί που εξαθλιώνονται, αλλά αυτοί που εξεγείρονται και πετάνε το Δ.Ν.Τ. στη θάλασσα. Σήμερα, τίθεται καθαρά θέμα εθνικής κυριαρχίας, δημοκρατίας και ανεξαρτησίας. Πρέπει να κηρύξουμε άμεσα, μαζί με τη νομισματική αλλαγή, στάση πληρωμών έναντι του εξωτερικού χρέους. Παύση πληρωμών, στο παρελθόν, στην Ευρώπη, έχουν κάνει η Γαλλία, Γερμανία, η Σουηδία, η Ολλανδία, η Πορτογαλία, η Ρωσία, η Ισπανία. Θα αξιοποιήσουμε όλες τις ιστορικές εμπειρίες.

✔ Τι θα γίνει όμως με τις τελευταίες δανειακές συμβάσεις που περι­λαμβάνουν ρήτρες για την κατάσχεση της δημόσιας περιουσίας;

Οι ευθύνες των κυβερνήσεων της τρόικα είναι ιστορικές, γιατί πήραν νέα δάνεια, γιατί τα πήραν από κράτη φέρνοντάς μας σε σύγκρουση με τους πολίτες τους, γιατί είναι δικαιοδοσίας Λονδίνου κι όχι Αθήνας, γιατί έβαλαν ενέχυρο τη δημόσια περιουσία. Εντός της χώρας πάντως δεν μπορούν να μας κατασχέσουν τίποτε, εκτός κι αν στείλουν κανονιοφόρους, εφόσον το εκτελεστικό δίκαιο εξακολουθεί να είναι εθνικό. Υπάρχει η νομική πλευρά, υπάρχει όμως και η ουσιαστική, δηλαδή με ποιο τρόπο ο πιστωτής θα περιορίσει τη ζημιά. Μέχρι τώρα το πάνω χέρι έχουν οι δανει­στές που απειλούν ότι θα διακόψουν τη ροή ευρώ, τις «δόσεις» προς την Ελλάδα. Με την παύση πληρωμών, το πάνω χέρι στη διαπραγμάτευση το παίρνει η Ελλάδα. Αυτοί θα αναγκαστούν να συμβιβασθούν με τα λίγα, για να μη τα χάσουν όλα.

✔ Θα έχουμε ενεργειακό πρόβλημα;

Οι κάτοικοι στη Β. Ελλάδα, «ταξιδεύουν» σε γειτονικές χώρες, που δεν είναι στο ευρώ, και ψωνίζουν φτηνά είδη, ανάμεσά τους και καύσιμα. Οι αρχικές δυ­σκολίες λόγω συναλλαγματικής στενότητας μπορούν να λυθούν με νέες διακρατικές συμφωνίες, για εισαγωγή με πίστωση, όπως γίνεται και σήμερα. Εξάλλου με το Ιράν ή τη Ρωσία μπορούν να γίνουν και συμφωνίες για ανταλλαγή αγροτικών προϊόντων με πετρέλαιο. Το Ιράν αναζητά με αγωνία, λόγω του ευρωαμερικανικού αποκλεισμού, εμπορικούς εταίρους. Η Ρωσία ενδιαφέρεται να αναβαθμίσει τις πολιτικές της σχέ­σεις με μεσογειακές χώρες, γιατί κινδυνεύει να χάσει τη μόνη σύμμαχό της, και τη μόνη ναυτική της βάση στην περιοχή, τη Συρία.

✔Τα καύσιμα όμως δεν θα γίνουν πανάκριβα;

Η Ελλάδα σήμερα είναι η τρίτη πιο ακριβή χώρα σε βενζίνη στον κόσμο. Σήμερα η βενζίνη έχει φτάσει περίπου τα 2 ευρώ το λίτρο. Το μισό ευρώ πάνω-κάτω είναι η πραγματική τιμή και το 1,5 ευρώ φόροι. Αν η νέα ισοτιμία είναι 1 ευρώ = 1,5 δραχμή, τότε η πραγματική τιμή θα είναι 0,75 της δραχμής. Ακόμα και αν επιβλη­θούν φόροι 100% τότε θα κοστίζει 1,5 δραχμή το λίτρο, δηλαδή 1 σημερινό ευρώ. Η τελική τιμή των καυσίμων θα είναι αποτέλεσμα μιας συνολικής οικονομικής πολιτικής που θα περιλαμβάνει μέτρα για τον πληθωρισμό, την ανταγωνιστικότητα, τις ανάγκες των πολιτών, τη φορολογία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τα δημόσια έσοδα.

✔ Στα φάρμακα πρόκειται να παρουσιαστούν ελλείψεις σε περίπτωση αποχώρησης από το ευρώ;

Αν είμαστε προετοιμασμένοι με το Σχέδιο Β, τότε τα προβλήματα ακόμα και τις πρώτες μέρες μπορεί να είναι μικρά μέχρι ελάχιστα. Από την πρώτη στιγμή πρέπει να κινητοποιήσου­με την Εθνική Φαρμακοβιομηχανία, που σήμερα βρίσκεται υπό κατάρρευση. Ακόμα να κινηθούμε και προς άλλες πηγές φαρμάκων - πέρα από τις πέντε φαρμακευτικές πολυεθνικές και τα χαράτσια τους - πάντα όμως με την πλήρη πιστοποίηση από τον ΕΟΦ.

✔ Δεν θα έχουμε πια εμπορικές συναλλαγές με το εξωτερικό;

Κατ’ αρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι η Ελλάδα, αλλάζοντας νόμισμα, αλλάζει μέσο συναλλαγής με το εξωτερικό, δεν αποφασίζει να αποκλειστεί από το διεθνές εμπόριο. Αντίθετα, τροποποιεί τους κανόνες του προς όφελός της. Με την αύξηση των εξαγωγών, με τον τουρισμό, τη ναυτιλία, θα έχει συνάλλαγμα για να αγοράζει εμπορεύματα από το εξωτερικό. Μπορεί ακόμα να βάλει περιορισμούς και ποσο­στώσεις στην εισαγωγή ειδών πολυτελείας, αν το θεωρήσει αναγκαίο, για να ελέγχει καλύτερα τις διεθνείς της συναλλαγές

✔ Τι θα γίνει με τα τρόφιμα;

Σε μεταβατικές καταστάσεις τα προβλήματα τα πολλαπλασιάζει, αν δεν τα δημι­ουργεί κιόλας, ο πανικός ενός αιφνιδιασμένου λαού. Να, ξανά η ανάγκη για το Σχέδιο Β. Σε μεσοπρόθεσμη προοπτική ανοίγουν ορίζοντες, για να ξαναγίνει η εύφο­ρη Ελλάδα χώρα αγροτικής παραγωγής. Οι εισαγωγές λεμονιών, σταφυλιών, λαδιού και τόσων άλλων προϊόντων θα γίνουν ασύμφορες. Ο Έλληνας αγρότης θα ανακτή­σει την εσωτερική αγορά και θα μπορεί να εξάγει κιόλας, χωρίς το βάρος ενός μη ανταγωνιστικού νομίσματος, όπως το ευρώ. Η αποδέσμευση από τις υποχρεωτικές εισαγωγές, την έλλειψη δασμολογίου, τους ασφυκτικούς περιορισμούς που επιβάλ­λει η Κοινή Αγροτική Πολιτική θα δώσει φτερά στη γεωργία και στην κτηνοτροφία. Η ταχύτατη και δυναμική πρόοδος που μπορεί να υπάρξει, σε συνδυασμό με τη δημιουργία βιομηχανίας επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων, θα συμβάλει στη δημι­ουργία πολλών θέσεων εργασίας. Τα κινήματα αποκλεισμού των μεσαζόντων, νέων συνεταιρισμών, αξιοποίησης δημοσίων εκτάσεων θα αποβούν εξαιρετικά χρήσιμα.

✔ Μήπως ακριβύνουν τα εισαγόμενα αγαθά, όταν μάλιστα είμαστε μια χώρα που δεν παράγουμε και δεν εξάγουμε τίποτε;

Οι εξαγωγές μας θα είναι πιο φθηνές κι έτσι πιο διεισδυτικές και ανταγωνιστι­κές. Οι εισαγωγές μας θα είναι πιο ακριβές, αυτό όμως θα αλλάξει το καλάθι της κατανάλωσης και θα στραφούμε στα εγχώρια αγαθά. Η εγχώρια παραγωγή θα αντικαταστήσει τμήμα των εισαγομένων, θα δημιουργηθούν δουλειές. Χρειάζεται παραγωγικό σχέδιο, δημόσιες επενδύσεις, συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μπορούμε να ξαναφτιάξουμε βιομηχανίες ηλεκτρικών ειδών, αλλά και να αναπτύξουμε νέες τεχνολογίες. Μπορούμε σε μια φάση να ζήσουμε με ένα αυτοκίνητο ανά οικογέ­νεια, μπορούμε να αγοράσουμε και μεταχειρισμένο, όπως πριν, αρκεί να έχουμε εργασία και αξιοπρέπεια. Θα αναστηθεί η παραγωγή που έχει υποστεί καθίζηση λόγω σκληρού ευρώ. Ακόμα και στα μηχανήματα και τα είδη που δεν μπορούμε να υποκαταστήσουμε και που αναμένεται να ακριβύνουν, ο έλεγχος των μονοπωλιακών τιμών, η διαφοροποίηση των εισαγωγών και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι συμφω­νίες διακανονισμού μπορούν να ελαχιστοποιήσουν το πρόβλημα.

✔ Αυτά όλα σημαίνουν ότι επιτέλους θα αρχίσει να αντιμετωπίζεται η φοβερή πληγή της ανεργίας;

Ένας από τους βασικούς λόγους της νομισματικής αλλαγής είναι η αναζωογό­νηση της παραγωγής και η μαζική δημιουργία θέσεων εργασίας. Η ιστορική εμπειρία από τις χώρες που είχαν ύφεση, κι όχι κατ’ ανάγκην τόσο καταστροφική όσο της Ελλάδας σήμερα, είναι ότι η χρησιμοποίηση της υποτίμησης του νομίσματος και η επακόλουθη ρευστότητα μπορούν να τονώσουν την εγχώρια ζήτηση, για να ξανανοίξουν τα μαγαζιά, οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, να ξυπνήσει η οικοδομή. Έτσι δημιουργείται η απασχόληση. Σε πολλές περιπτώσεις τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά και γρήγορα.

✔Έτσι θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην κατάσταση που ήμα­σταν πριν από τέσσερα χρόνια;

Δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Δεν μπορεί πάλι σε ένα οικοδομικό τετράγωνο να φυτοζωούν 15 μαγαζιά. Σε ένα οικοδομικό τετράγωνο τώρα θα συμβιώνουν και μαγαζιά και μη ρυπαίνουσες βιοτεχνίες και εργαστήρια και σχολικές αίθουσες και στέκια νέας τεχνολογίας και κήποι με σιντριβάνια και παιδικές χαρές. Χρειάζεται σχεδιασμός. Το παλιό μοντέλο της πλουτοκρατίας, του παρασιτισμού, της επιβίω­σης με δανεικά, του χωρίς όρια καταναλωτισμού, της κοινωνικής αδικίας πρέπει να κλείσει οριστικά. Να ανοίξουμε το δρόμο για μια κοινωνία ισότητας, οικονομικής δημιουργικότητας, καινοτομίας, πολιτισμού. Όχι λοιπόν προς το χθες, αλλά προς το αύριο. Είναι το δικό μας πείραμα, με το λαό κι όχι ενάντιά του.

✔ Η αλλαγή νομίσματος θα επηρεάσει το πρόβλημα της μετανάστευ­σης προς την Ελλάδα και πώς;

Ναι. Γιατί ένας οικονομικός μετανάστης από την Ανατολική Ασία περνάει δέκα χώ­ρες και σταματάει στην Ελλάδα; Γιατί δεν μένει στην Τουρκία, που έχει σημαντική ανάπτυξη αντί για τη δική μας ύφεση; Γιατί εδώ είναι το ευρώ, ένα σκληρό διεθνές νόμισμα, που στη χώρα του αποκτά πολλαπλάσια αξία. Με τη νομισματική αλλαγή αυτό το κίνητρο εξαλείφεται. Άλλοι πια θα είναι οι προορισμοί. Έτσι η Ελλάδα θα ακυρώσει στην πράξη τις ρυθμίσεις του Δουβλίνου ΙΙ που την έχουν κάνει αποθήκη εξαθλιωμένων μεταναστών δίπλα σε εξαθλιωμένους Έλληνες. Και να γίνει αυτό που είναι δίκαιο, είναι σε όφελος των ίδιων των μεταναστών, να γίνει διασπορά τους και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και να δοθεί τέλος στο ρατσισμό, την εγκληματικότητα, την κτηνωδία, το ναζισμό.

✔ Το νέο φαινόμενο, όμως, της μετανάστευσης της ελληνικής νε­ολαίας;

Για να σταματήσει η άλλη μετανάστευση, των ελλήνων επιστημόνων και της νεολαίας που ξαναπαίρνουν το δρόμο των παππούδων τους προς την ξενιτιά, χρειάζεται άλλη πολιτική. Αυτό, το πιο σημαντικό κεφάλαιο της χώρας, μόνο με τη δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας υψηλής ειδίκευσης, μπο­ρεί να συγκρατηθεί. Μπορούν να επιστρέψουν και αυτοί που έφυγαν, και αυτοί που εργάζονται χρόνια στο εξωτερικό, ως δύναμη παραγωγικής ανανέωσης. Η παραμονή δυστυχώς στο ευρώ και στις ανάλογες πολιτικές οδηγεί στην οριστική αποψίλωση της χώρας από το καλύτερο ανθρώπινο δυναμικό της, οδηγεί στην καθυστέρηση.

✔ Όλα αυτά σημαίνουν ότι αρχίζουμε τον πόλεμο με έναν τόσο ισχυρό αντίπαλο, όπως η Ευρωζώνη;

Εμείς αναζητούμε φίλους, δεν θέλουμε εχθρούς. Το υπέρτατο συμφέρον του λαού επιτάσσει τη νομισματική αλλαγή και τη μη πληρωμή των δανείων. Έχουμε κάθε λόγο να επιδιώξουμε ένα συναινετικό διαζύγιο που θα ακολουθήσουν φυσιολογικές κι όχι βίαιες σχέσεις. Κι ας το ξέρουμε: τα προβλήματα της Ευρωζώνης είναι τόσο δο­μικά, μέχρι τα ίδια της τα θεμέλια, ώστε θα το σκεφτούν πολύ να κρατήσουν ανοικτή την κρίση, να τραβούν το σκοινί και να τροφοδοτούν έτσι συνεχώς την επίθεση των χρηματαγορών ενάντια στο ευρώ. Σε μια περιοχή μάλιστα γεωστρατηγικά ασταθή και για την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και για τις ΗΠΑ.

✔ Και θα απομονωθούμε από την Ευρώπη, θα γίνουμε από ευρωπαϊκή χώρα μια βαλκανική επαρχία;

Το αντίθετο. Τώρα είμαστε οι φτωχοί συγγενείς, οι ζητιάνοι που μας παρουσιά­ζουν τεμπέληδες και αναξιοπρεπείς. Το ευρώ δεν είναι διαβατήριο για την ευ­ρωπαϊκή ανάπτυξη, είναι απαγορευτική μπάρα. Χώρες με συγκριτικά ψηλό επίπεδο ανάπτυξης και κοινωνικών παροχών είναι εκτός ευρώ με τη θέλησή τους, όπως η Σουηδία και η Δανία. Η «ευρωπαϊκότητα» μετριέται με το επίπεδο ανάπτυξης, τεχνολογίας, απασχόλησης κι όχι με ποιο νόμισμα έχει ο καθένας στις – τρύπιες πολλές φορές – τσέπες του. Η αποχώρηση από το ευρώ αντίθετα θα μας δώσει τη δυνατότητα να συμμετέχουμε πιο ενεργά, πιο ισότιμα, πιο επωφελώς στο διεθνή κα­ταμερισμό εργασίας, χωρίς τους περιορισμούς της Ευρωζώνης, που μας κατάντησαν χρεωμένο και χρεοκοπημένο πελάτη για τις γερμανικές εξαγωγές. Σε μια άλλη ισό­τιμη, αμοιβαία επωφελή βάση μπορούμε να διερευνήσουμε και να οικοδομήσουμε μορφές οικονομικής συνεργασίας με άλλες οικονομίες της περιοχής – Ν. Ευρώπη, Μεσόγειος – όπου το επίπεδο παραγωγικότητας είναι συγκρίσιμο και το ζητούμενο είναι η αλληλοβοήθεια κι όχι η εκμετάλλευση.

✔ Με αυτά που υποστηρίζετε δεν θα φύγουμε και από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Η σύγκρουση για το χρέος, η επιβολή ελέγχων στην κυκλοφορία κεφαλαίων, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η απαλλαγή από τους περιορισμούς της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής μας φέρνουν σε σύγκρουση με την Ε.Ε. Σε κάθε τέτοια σύ­γκρουση είναι η επιβίωση και η προοπτική του λαού που υπερτερεί και είναι ο λαός που αποφασίζει για την πορεία του.

✔ Με την αποχώρηση μας από την Ευρωζώνη δεν θα απομονωθούμε πολιτικά, με εθνικούς κινδύνους, π.χ. από την Τουρκία;

Μήπως εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έγιναν τα Ίμια; Μήπως με το ευρώ είχαμε τέτοια εθνική ασφάλεια, ώστε να μη έχουμε τους πιο ακριβούς εξοπλισμούς σε όλη την ήπειρο και τις μίζες υπουργών με μεγάλες γερμανικές εταιρίες; Μήπως με το ευρώ κάναμε έρευνες για πετρέλαιο στο Αιγαίο; Για την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, ένας πρώτος παράγοντας είναι η οικονομική της ευρωστία που μπορούμε να κερδίσουμε μόνο βγαίνοντας από το ευρώ.

✔ Τελικά η έξοδος από την κρίση είναι απλά θέμα νομίσματος και χρέ­ους ή συνδυάζεται και με άλλες σοβαρές προϋποθέσεις;

Η έξοδος από το ευρώ και η απαλλαγή από τη θηλιά του χρέους είναι η αφετηρία. Πρέπει να συνδυαστεί και με άλλες τομές, όπως είναι: •Η εθνικοποίηση των τραπεζών, ώστε το πιστωτικό σύστημα, μέσω διαφορικών επιτοκίων να στηρίζει τους παραγωγικούς κλάδους. •Τα εθνικά εργαλεία για την ανάπτυξη - οι εγκαταστάσεις και το δίκτυο της ΔΕΗ, οι υποδομές, οι δρόμοι, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, οι τηλεπικοινωνίες, το νερό, ώστε να αποτελέσουν «κλειδιά» για την πρόοδο. •Ο ερ­γατικός και κοινωνικός έλεγχος, ώστε να σταματήσει η δημόσια οικονομία να είναι χώρος ιδιωτικής κερδοσκοπίας και διαφθοράς των στελεχών. •Ο δημοκρατικός οι­κονομικός σχεδιασμός για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας, που είναι αδύνατη με τη σημερινή παράδοση στις χρηματαγορές. •Το κράτος κοινωνικής προστασίας, ώστε να έχει και να νιώσει ο πολίτης πάλι ασφάλεια.

✔ Σημαντικά όλα αυτά, αλλά ποιος θα τα κάνει;

Όλα αυτά, τα απολύτως αναγκαία, σημαίνουν ότι αμφισβητείται η εδώ και δεκα­ετίες κεντρική στρατηγική του κατεστημένου που πυρήνας της είναι η παραμο­νή στην Ευρωζώνη. Πρόκειται για επαναστατικού χαρακτήρα αλλαγή που απαιτεί την υιοθέτησή της από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Ο λαός μας πρέπει και μπορεί να ανακτήσει την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή του, να συνειδητοποιήσει ότι αυτός «είναι» η δύναμη. Δεν θα μας «σώσουν» οι άλλοι, θα πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας. Όπως σε άλλες ιστορικές στιγμές, ο λαός μας θα γράψει ιστορία. Θα δώσει ένα νέο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό παράδειγμα σε όλη τη Μεσόγειο. Η ανάδειξη ενός ισχυρού λαϊκού ρεύματος θα συμβάλει να καλύψουμε το χαμένο χρόνο. Να πετύχουμε την ανάδειξη μιας ανατρεπτικής πολιτικής δύναμης για το Σχέδιο Β, δημοκρατικά οργανωμένης, όπου πολλές συνεργαζόμενες, μαχητικές συλ­λογικότητες θα μπορούν να έχουν ένα γόνιμο ρόλο.

✔Τελικά πέστε μας, είναι ακριβείς οι απαντήσεις σας;

Είναι κατ' αρχάς ειλικρινείς. Και προέρχονται και από πολίτες που εξαρχής είχαν αντιρρήσεις για το ευρώ, αλλά και από πολίτες που πριν την κρίση θεωρούσαν ότι η Ελλάδα είναι δυνατό να πορευθεί μέσα στην Ευρωζώνη. Έχουμε πλήρη συναίσθηση ότι σε ένα τόσο πολύπλοκο θέμα που διασυνδέεται με την παγκόσμια και την ευρωπαϊκή οικονομία οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Γι' αυτό και πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να ρίξει όλες τις δυνάμεις της στην ετοιμασία και τεκμηρίωση του Σχεδίου Β. Στη θέση της τρομοκρατίας για την αποχώρηση από το ευρώ, της πλύσης εγκεφάλου, της σιωπής, εμείς ξεκινάμε ένα μεγάλο λαϊκό διάλογο. Όσοι θέλετε να συμμετάσχετε στην καμπάνια για το Σχέδιο Β, να θέσετε ερωτήσεις, να υποβάλετε ενστάσεις, μη διστάσετε:

• να τηλεφωνήσετε στο 6980163814 (Cosmote), 6930344759 (Wind), 6949131018 (Vodafone), 11.00 με 15.00
• να επικοινωνήσετε ηλεκτρονικά με το tometopo@gmail.com
• να γράψετε στη διεύθυνση: Σχέδιο Β, Πόρου 22-24, 11256, Αθήνα.

Πηγή: tometopo.gr

Read more...