"Το παιδί της ανάγκης"

Το ποίημα αυτό δεν έρχεται από κάποιον γνωστό του είδους, δεν είναι παλιό και δεν είναι κλασσικό. Είναι όμως η έκφραση μιας σημερινής νέας, μια ποιητική περιγραφή της συνειδητοποίησης της ανάγκης για τον αγώνα, τα αίτια του, την ένταση του... Εξάλλου ο λαός μας δεν έδωσε ποτέ μάχη χωρίς να αναζητά και την τέχνη σε όλες τις μορφές της. 

Δεν ήθελα εγώ να γράφω για όλα αυτά.

Δεν ήθελα να πρέπει να ξεσκεπάσω όλα μου τα φαντάσματα.

Δεν ήθελα να έχω να αντιπαλέψω το τέρας.

Μα σαν παιδί της ανάγκης κι εγώ,

δεν μπορούσα να αγνοήσω το ψωμί που θέλουμε,

και που μας λείπει λίγο – λίγο,

ούτε τα γουρλωμένα μάτια των παιδιών

στο δρόμο κάτω από τη γέφυρα,

ούτε τη βρόμικη ανάσα της καταστολής,

ούτε το θέαμα των μπάτσων σε κάθε γωνιά.

Εγώ ήθελα από καιρό να έχουν πέσει τα τείχη,

από καιρό καθαρός αέρας να φυσάει,

και να μη φοβάται ο αστούλης υπαλληλάκος

να κοιτάξει το δειλινό, γιατί είναι κόκκινο.

Ήθελα να έχει σπάσει αυτό το ταμπού.

Να μη φοβάται ο αγωνιστής το άγνωστο,

ν’ αφήσει το κόκκινο του δειλινού

να του δείξει καθαρά και ξάστερα

ποιος ο εχθρός και ποιος ο φίλος.

Ήθελα να έχει σπάσει αυτό το ταμπού.

Ήθελα άλλη σημαία εγώ να κυματίζει,

να’ χω μαζί μου τους συντρόφους, τους φίλους, και τον έρωτά μου,

και όχι να μας δείχνουν «της Ελλάδος τα Παιδιά»,

που έχουν ξεφυτρώσει σαν τα μανιτάρια.

Μα, είμαι παιδί της ανάγκης κι εγώ

και δεν μπορώ να αγνοώ τους τραπεζίτες,

τους φασίστες, τους διευθυντάδες,

με τις κοιλιές τους να μεγαλώνουν

δίπλα στα γουρλωμένα μάτια των παιδιών κάτω από τη γέφυρα.

Κι έχω διαλέξει ανάμεσα στους δυο,

κι ας μην ήθελα να γράφω για όλα αυτά.

Ξέρετε, ήθελα σαν κοριτσόπουλο κι εγώ,

Να βγω στο παραθύρι

Να με περιμένει ο καλός μου με το κρυφό φιλί

Να πάμε στο «παλάτι» μας δίπλα στη θάλασσα,

Μια παράγκα όλο αγάπη, με κρυσταλλάκια και φύκια,

Να κάνουμε πολλά παιδιά

Και να αποδώσουμε τη δικαιοσύνη απλά και όμορφα,

Όπως θα’ πρεπε να γίνεται.

Μα σαν παιδί της ανάγκης,

πρέπει να μιλήσω

και να πολεμήσω,

κουρελιάζοντας το ωραίο μου φουστάνι.

Γιατί το παλάτι μου είναι υπαρκτό,

όπως άλλωστε και όλα αυτά που θέλω ή δε θέλω.

Και στο δικό μου το παλάτι,

Θα κυματίζει η σημαία που θέλουμε.

Τα παιδιά δε θα κείτονται κάτω από γέφυρες

Ούτε θα κοιτάνε με γουρλωμένα μάτια

γλοιώδεις κοιλιές.

Μόνο θα μαθαίνουν το αλφαβητάρι του ουρανού
Και κάθε δειλινό
Θα κοιτάνε άφοβα τον ήλιο,
Κόκκινο - κόκκινο να ξεπροβάλλει.

Και το τέρας εξορισμένο θα αλυχτά και θα τρώει παράμερα τις σάρκες του.

-Το παιδί της ανάγκης-

(Αθηνά Ζωγραφάκη
Αθήνα, 8/7/12)