Α. ΚΟΜΒΙΚΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ Η ΤΑ ΠΛΕΟΝ ΚΡΙΣΙΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ;
Είναι κρίσιμα αντικειμενικά, επειδή το συγκεκριμένο πλαίσιο, της ΕΕ και της ΟΝΕ, παίζει καθοριστικό ρόλο στην εμφάνιση, τη γιγάντωση, την διαιώνιση της κρίσης, στο βάθαιμά της, στην αδυναμία εξόδου από αυτήν. Το πλαίσιο της ΕΕ και της ΟΝΕ κάνει μια βαθιά, γενική κρίση του καπιταλισμού, να είναι πολύ πιο επίπονη, να εκτείνεται στο διηνεκές, να πληρώνεται βαρύς φόρος αίματος. Το πλαίσιο αυτό έχει ήδη καταργήσει δημοσιονομικά και νομισματικά εργαλεία και πολιτικές που θα μπορούσαν ακόμη και κατά την αστική πολιτική οικονομία να παίξουν ρόλο πρόνοιας και προστασίας.
Αλλιώς πώς μπορούμε να εξηγήσουμε;
Ότι η Ευρωζώνη είναι ο αδύναμος κρίκος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης; Ότι η κρίση χρέους τσάκισε πριν από όλα την περιφέρεια; Ότι υπάρχει αδυναμία ανάταξης της Ε/Ζ συνολικά. Ότι βουλιάζουν όλο και περισσότερες χώρες χωρίς σταματημό.
Γιατί χρεοκόπησε πχ η Ελλάδα και όχι η Τσεχία; Η Ιταλία και όχι η Μ.Βρεττανία; Αν δεν μείνουμε στο έδαφος του δογματισμού, η ιδιαίτερη αιτία της τόσο βαθιάς και αναπόφευκτης χρεοκοπίας αφορά την ενοποίηση και το νόμισμα.
Γιατί χρεοκόπησε πχ η Ελλάδα και όχι η Τσεχία; Η Ιταλία και όχι η Μ.Βρεττανία; Αν δεν μείνουμε στο έδαφος του δογματισμού, η ιδιαίτερη αιτία της τόσο βαθιάς και αναπόφευκτης χρεοκοπίας αφορά την ενοποίηση και το νόμισμα.
Αντί για την τύφλωση κυριάρχησε στα πρώτα βήματα της κρίσης -(θυμάστε τη δήλωση της τότε Ανανεωτικής Πτέρυγας "ευτυχώς που η Ελλάδα είναι στο ευρώ, αλλιώς οι συνέπειες θα ήταν πολύ βαρύτερες" τον Δεκέμβριο του 2009, ή τη ρήση Πρετεντέρη "ας ανάψουμε ένα κεράκι στο ευρώ που μας γλύτωσε";), σήμερα κυριαρχεί η υποτίμηση, το κρύψιμο, η υποβάθμιση του ρόλου της ΕΕ, της παραμονής της χώρας σε αυτή. Λες και είναι άσχετη η οξύτητα και η ένταση της ελληνικής χρεοκοπίας με την ένταξη της χώρας σε αυτή. Λες και είναι άσχετη η αδυναμία πολιτικών αντιστροφής ή έστω παγίωσης της σημερινής κόλασης με την παραμονή, ακόμα και σήμερα της χώρας σε αυτή.
Αυτό σημαίνει ότι η σχέση της Ελλάδας με την ΕΕ και το ευρώ, δεν είναι απλά ένα κορυφαίο πολιτικό ζήτημα, είναι το κορυφαίο πολιτικό ζήτημα. Είναι κορυφαία πολιτικά ζητήματα ούτως ή άλλως. Όχι για την αριστερά. Αλλά και για την αστική τάξη, και για τον ιμπεριαλισμό. Μόνο που αυτοί το παραδέχονται, το προπαγανδίζουν ανοικτά, βάζουν τα διλήμματά τους. Αυτοί που δεν παραδέχονται το κορυφαίο πολιτικό ζήτημα ως κορυφαίο πολιτικό ζήτημα, είναι η δική μας πλευρά. Η αριστερή πολιτική, η πολιτική που θα έπρεπε να εκφράζει τον κόσμο της εργασίας.
Ορισμένες κωδικές διαπιστώσεις:
Ντιρεκτίβες, απαγορεύσεις, πρόστιμα, μετανάστευση παραγωγικών μονάδων, κατάρρευση της εγχώριας παραγωγής, χωρίς περιορισμούς και πρόνοιες εισαγωγές, οδήγησαν στη σύγχρονη Ελλάδα που εισάγει χωρίς να παράγει. Όλα τα παραπάνω ήταν αποτελέσματα της ένταξης.
Ο πρωτογενής και δευτερογενής τομέας ανατινάχτηκαν υπό ευρωπαϊκή καθοδήγηση και εντολή, και η χώρα μετατράπηκε σε οικονομία ενός εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού, με διαλυμένη της παραγωγική της βάση.
Η ανταγωνιστικότητα που σήμερα μας επιβάλει να γίνουμε Βουλγαρία, ή χειρότερα Πακιστάν, (ώστε να κατορθώσουμε να μείνουμε στην ΟΝΕ), ανατινάχτηκε με την πολιτική της σκληρής δραχμής πριν είκοσι χρόνια, ώστε να μπούμε στην ΟΝΕ.
Η ανταγωνιστικότητα που σήμερα μας επιβάλει να γίνουμε Βουλγαρία, ή χειρότερα Πακιστάν, (ώστε να κατορθώσουμε να μείνουμε στην ΟΝΕ), ανατινάχτηκε με την πολιτική της σκληρής δραχμής πριν είκοσι χρόνια, ώστε να μπούμε στην ΟΝΕ.
Η ένταξη της χώρας στη χρεομηχανή από τις αρχές του 80, μετατράπηκε γρήγορα σε θανατηφόρο βρόγχο, όσο απαδιαρθρωνόταν ελέω ΕΕ η παραγωγή. Μπήκαμε στην τελική ευθεία με το κοινό νόμισμα. Στην πρώτη κρίση μετά την ένταξη στην ΟΝΕ, η Ελλάδα θα πέθαινε από το χρέος.
Ο δανεισμός στο σκληρό και διεθνώς αξιόπιστο νόμισμα (το μοναδικό πραγματικό πλεονέκτημα), έγινε πληγή καθώς έκανε τη χώρα να αναπτύσσεται με δανεικά, κρύβοντας ότι η ψηλή ανάπτυξη ήταν όχι μόνο ταξική, αλλά αυτοναρκοθετημένη. Η ελληνική χρεοκοπία είναι ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου.
Ο δανεισμός στο σκληρό και διεθνώς αξιόπιστο νόμισμα (το μοναδικό πραγματικό πλεονέκτημα), έγινε πληγή καθώς έκανε τη χώρα να αναπτύσσεται με δανεικά, κρύβοντας ότι η ψηλή ανάπτυξη ήταν όχι μόνο ταξική, αλλά αυτοναρκοθετημένη. Η ελληνική χρεοκοπία είναι ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου.
Η Ελλάδα πλήρωσε πανάκριβα την ένταξή της στην ΟΝΕ, ταξικά και εθνικά, χωρίς να απολαύσει την πολυδιαφημισμένη προστασία που θα μας παρείχε το ισχυρό νόμισμα σε περιόδους κρίσης. Ανατρέξτε στις δηλώσεις που εμφάνιζαν την ένταξη ως όπλο σε περιόδους κρίσης. Γίνονταν μέχρι και τότε που η Ελλάδα βούλιαζε στην χρεοκοπία.
Η απώλεια της νομισματικής πολιτικής με την ένταξη στο ευρώ, έκανε το χρέος ανεξέλεγκτο, καταργώντας τις πολιτικές διαχείρισης ή συγκράτησής του. Στο δίλημμα θάνατος από το χρέος ή έξοδος από το ευρώ, το αστικό πολιτικό σύστημα έχει σαφώς επιλέξει τον θάνατο της χώρας και της κοινωνίας.
Τι ανέδειξε λοιπόν η καπιταλιστική κρίση γενικά, η ευρωπαϊκή κρίση ειδικότερα και συγκεκριμένα ηελληνική χρεοκοπία; Ότι η ΕΕ και το ευρώ η πηγή και οι αιτίες αυτού του πρωτοφανούς βαθμού οξύτητας και βάθους της κρίσης στην Ευρώπη.
Δεν αποτελούν το πλαίσιο της λύσης, δεν αφορούν το πλαίσιο της απάντησης. Είναι το πρόβλημα. Και όσο αναζητούμε τη λύση στο πεδίο του προβλήματος, θα ανακυκλώνουμε τη μνημονιακή πολιτική με τα γνωστά μέχρι σήμερα αποτελέσματα.
Στα πολιτικά πράγματα δεν ισχύει η ομοιοπαθητική. Δεν θεραπεύεις τα προβλήματα που δημιουργεί η ΕΕ παραμένοντας στο πλαίσιο της ΕΕ, όπως και δεν θεραπεύεις τα προβλήματα που προκαλεί ο ν/φ παραμένοντας στο πλαίσιο του ν/φ.
Στα πολιτικά πράγματα δεν ισχύει η ομοιοπαθητική. Δεν θεραπεύεις τα προβλήματα που δημιουργεί η ΕΕ παραμένοντας στο πλαίσιο της ΕΕ, όπως και δεν θεραπεύεις τα προβλήματα που προκαλεί ο ν/φ παραμένοντας στο πλαίσιο του ν/φ.
Β. ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ, ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.
Η αντιπαράθεση με ΕΕ και ευρώ φέρει πολιτικό και ιδεολογικό φορτίο για την αριστερά. Είναι θεμελιώδης και κεντρική αντιπαράθεση με τον παγκοσμιοποιημένο ιμπεριαλισμό που αναδείχτηκε στον εικοστό αιώνα και που γιγαντώθηκε ανεξέλεγκτα μετά το κλείσιμο μιας μεγάλης περιόδου διάσπασης του συστήματος σε Ανατολή και Δύση.
Το ιστορικό ατύχημα του 20ου αιώνα αντιμετωπίστηκε αρχικά με το τέλος του κοινωνικού κράτους. Είναι η εποχή που ανατέλλει ο νεοφιλελευθερισμός. Συνεχίστηκε με την πλήρη ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας στον νεοφιλελευθερισμό. Ο νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί ως μοναδικό μοντέλο πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης του συστήματος. Σήμερα παίρνει ακόμα αντιδραστικότερη μορφή στην περίοδο της κρίσης (απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, προοκτωβριανά τοπία, κοινωνικός μεσαίωνας).
Αν το δούμε ιστορικά, μια σημερινή έστω ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ απελευθερώνει την αναζήτηση ενός νέου κόσμου μετά την χρεοκοπία του υπαρκτού καπιταλισμού, και ανοίγει θέμα κοινωνικής απελευθέρωσης και αλληλεγγύης των λαών στον 21ο αιώνα.
Το ιστορικό ατύχημα του 20ου αιώνα αντιμετωπίστηκε αρχικά με το τέλος του κοινωνικού κράτους. Είναι η εποχή που ανατέλλει ο νεοφιλελευθερισμός. Συνεχίστηκε με την πλήρη ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας στον νεοφιλελευθερισμό. Ο νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί ως μοναδικό μοντέλο πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης του συστήματος. Σήμερα παίρνει ακόμα αντιδραστικότερη μορφή στην περίοδο της κρίσης (απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, προοκτωβριανά τοπία, κοινωνικός μεσαίωνας).
Αν το δούμε ιστορικά, μια σημερινή έστω ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ απελευθερώνει την αναζήτηση ενός νέου κόσμου μετά την χρεοκοπία του υπαρκτού καπιταλισμού, και ανοίγει θέμα κοινωνικής απελευθέρωσης και αλληλεγγύης των λαών στον 21ο αιώνα.
Ακόμα περισσότερο: Αντιμνημονιακή πολιτική χωρίς αντιιμπεριαλιστικά, χωρίς αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, ή χωρίς σύγκρουση με το διεθνές πλαίσιο (ΕΕ), αλλά και χωρίς την ανατροπή των πολιτικών που τσακίζουν τον κόσμο της εργασίας δεν είναι αντιμνημονιακή πολιτική. Είναι πολιτική επαναδιαπραγμάτευσης. Και όπως μας έμαθε με οδυνηρό τρόπο η τρικομματική συγκυβέρνηση και ο πρώην σύντροφος Κουβέλης, οδηγεί αναπόφευκτα στην εφαρμογή κι άλλων ατέλειωτων μνημονίων. Αντιμνημονιακή πολιτική χωρίς σύγκρουση με αυτό το πλαίσιο είναι κίβδηλη, γιατί δεν τροποποιεί και δεν ανατρέπει: α) τους όρους γέννησης της χρεοκοπίας, β) τα εργαλεία επιβολής της, και γ) τις συνέπειες που έχουν ήδη δημιουργηθεί.
Κορυφαία πολιτική σύγκρουση με την ΕΕ και το ευρώ σημαίνει κορυφαία πολιτική σύγκρουση με τον αστισμό και το πολιτικό του προσωπικό. Γιατί η πίστη στην ενοποίηση και στο νόμισμα, η λυσσώδης προσπάθεια να κρατήσουν την Ελλάδα ημιθανή και το λαό εξαθλιωμένο, αλλά μέσα στην ΕΕ και στην ΟΝΕ, αποτελεί το στρατηγικό σημείο σύγκλισης του πολιτικού συστήματος. Εκεί είναι το συμφωνημένο πλαίσιο της τρικομματικής συγκυβέρνησης, όχι στην διαπραγμάτευση του μνημονίου. Εκεί είναι η προγραμματική βάση του κόμματος του ευρώ που κυβερνά την χώρα ανελλιπώς.
Η σύγκρουση με την ΕΕ και το ευρώ, είναι κορυφαία διαδικασία απελευθέρωσης της λαϊκής συνείδησης. Γιατί σήμερα αυτά αποτελούν τα καθοριστικά εμπόδια στη λαϊκή οπτική. Ο μεγαλύτερος αγώνας είναι ο αγώνας για να τροποποιηθούν οι αντιλήψεις και οι ιδέες που έχουν οι λαϊκές τάξεις. Για αυτή λοιπόν τη λαϊκή συνείδηση η ΕΕ αποτελούσε και συνεχίζει να αποτελεί (όλο και λιγότερο ευτυχώς) το όριο, το ανυπέρβλητο φετίχ, το εμπόδιο που δεν μπορούμε και δεν πρέπει να υπερβούμε.
Χρόνια πολλά η ιδεολογία της αστικής τάξης έγινε ιδεολογία των μαζών, έγινε κυρίαρχη και δεσπόζουσα. Με πολλές ανακρίβειες, πολύ ψέμα, πλύση εγκεφάλου, πραγματικότητες παραστάσεων. Σε αυτό βοήθησαν οι πολιτικές της αριστεράς και ειδικά του αριστερού ευρωπαϊσμού, αλλά και οι αδρανείς δυνάμεις της μέχρι πρότινος αντιμπεριαλιστικής αριστεράς.
Δημιουργήθηκε έτσι μια μοναδική λογική, η λογική του μονόδρομου, η φυλακή της λαϊκής σκέψης που βλέπει «αδιέξοδα» σε άλλες λύσεις. Γι' αυτό και ατονεί, αδρανοποιείται, εγκλωβίζεται, απελπίζεται και αποκαρδιώνεται. Γιατί ζητήθηκαν πολλές θυσίες και θα ζητηθούν και άλλες, γιατί δικαιολογούνται πολλά και θα δικαιολογηθούν περισσότερα για να παραμείνουμε στον κολασμένο παράδεισο του ευρώ. Οφείλουμε σήμερα, σε μια αποφασιστική καμπή του λαϊκού παρατεταμένου αγώνα, να σπάσουμε το ισχυρό σημείο της αστικής άμυνας, που είναι παράλληλα το κομβικό σημείο παράλυσης για έναν λαϊκό και πολιτικό ξεσηκωμό.
Μιλάμε ενιαία για ευρώ και ΕΕ γιατί ευρώ χωρίς ΕΕ δεν γίνεται και πλέον ΕΕ χωρίς ευρώ σημαίνει αυτοδιάλυση της ΕΕ. Το ευρώ δεν είναι απλά σύμβολο αλλά υπαρκτή όσο και στρατηγική πολιτική, κεντρικό εργαλείο α) ιμπεριαλιστικής ανάδειξης, μέσα από μια πλήρη εθνική ανισοτιμία των χωρών που μετέχουν, και β) ταξικής πολιτικής (ως το μοναδικό εξορισμού ταξικό νόμισμα χάρις στις συνθήκες που το διέπουν). Και βέβαια φαντάζουν αστείες οι αιτιάσεις της πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας που ανακάλυψε ξανά προσφάτως την αριστερά, ότι πρόκειται για στενά οικονομικίστικο και νομισματικό ζήτημα, που κρύβει την Πολιτική με Π κεφαλαίο, δηλαδή την δυνατότητα μιας διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, παραμένοντας στο πλαίσιο της Ε/Ζ. Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, αλλά ας μην τα κάνει θεωρία.
Τέλος για μια αριστερή πολιτική, η ΟΝΕ και η ΕΕ αποτελούν κορυφαίο δείγμα εκχώρησης της λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Αλλά και κομβικά στοιχεία για τη ρήξη και την ανατροπή της εξάρτησης. Αποτελεί τέλος κεντρικό πεδίο αποκάλυψης των ακροδεξιών ναζιστικών πολιτικών της «Χρυσής Αυγής» και των υπολοίπων δεξιών και δήθεν αντιμνημονιακών δυνάμεων που παρά τον πατριωτισμό που ξεχύνεται από τα πατζάκια τους, ανατριχιάζουν στην ιδέα εξόδου από την ΕΕ και το ευρώ.
Κλείνοντας,
σήμερα είναι ζητούμενο η διέξοδος από την κρίση σε όφελος του λαού, η παραγωγική ανασυγκρότηση, ο ριζικά διαφορετικός προσανατολισμός της οικονομίας, η κοινωνική δικαιοσύνη, ο κοινωνικός μετασχηματισμός.
Κλείνοντας,
σήμερα είναι ζητούμενο η διέξοδος από την κρίση σε όφελος του λαού, η παραγωγική ανασυγκρότηση, ο ριζικά διαφορετικός προσανατολισμός της οικονομίας, η κοινωνική δικαιοσύνη, ο κοινωνικός μετασχηματισμός.
Μπορούν να υπάρξουν στο πλαίσιο που συζητάμε;
Μπορούν να ζητιούνται όλα τα παραπάνω, που είναι φραστικά ανώδυνα, αλλά στην πραγματικότητα πολιτικά επώδυνα, και ταυτόχρονα να κρύβεται η αναγκαία προϋπόθεση αν όχι της άμεσης ρήξης, τουλάχιστον του εναλλακτικού σχεδίου που πρέπει να υπάρξει;
Γιατί παραγωγική ανασυγκρότηση, με κοινοτικό κεκτημένο την ΚΑΠ, χωρίς δυνατότητα νομισματικής πολιτικής και εθνικού νομίσματος, χωρίς λαϊκή κυριαρχία και ανεξαρτησία, χωρίς δική σου δημοσιονομική πολιτική δεν γίνεται.
Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ δίνει την δυνατότητα για την υλοποίηση ενός οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού μεταβατικού προγράμματος. Συνοδεύει αντικειμενικά ακόμα και ελάχιστες εξελίξεις σε προοδευτική κατεύθυνση.
Μπορούν να ζητιούνται όλα τα παραπάνω, που είναι φραστικά ανώδυνα, αλλά στην πραγματικότητα πολιτικά επώδυνα, και ταυτόχρονα να κρύβεται η αναγκαία προϋπόθεση αν όχι της άμεσης ρήξης, τουλάχιστον του εναλλακτικού σχεδίου που πρέπει να υπάρξει;
Γιατί παραγωγική ανασυγκρότηση, με κοινοτικό κεκτημένο την ΚΑΠ, χωρίς δυνατότητα νομισματικής πολιτικής και εθνικού νομίσματος, χωρίς λαϊκή κυριαρχία και ανεξαρτησία, χωρίς δική σου δημοσιονομική πολιτική δεν γίνεται.
Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ δίνει την δυνατότητα για την υλοποίηση ενός οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού μεταβατικού προγράμματος. Συνοδεύει αντικειμενικά ακόμα και ελάχιστες εξελίξεις σε προοδευτική κατεύθυνση.
Τέλος, η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ευρώ έχει σχέση με το ποιος την επιβάλλει, ποιος την οργανώνει, και πότε. Δεν είναι ουδέτερο αίτημα που το απευθύνουμε στην αστική πολιτική. Είναι αίτημα που το απευθύνουμε στο λαό και τις οργανώσεις του, είναι αίτημα και ταυτότητα της αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος.
Σε τελική ανάλυση το ερώτημα δεν είναι αν η χώρα αντέχει εντός ευρώ. Η ζωή απέδειξε πως όχι. Ακόμα και με τόση μνημονιακή λεηλασία, η αποπληρωμή του χρέους και η παραμονή στο ευρώ δεν εξασφαλίζεται.
Όμως το πραγματικό ερώτημα είναι ποιος, πότε και με ποιους όρους θα διαχειριστεί την έξοδο. Σήμερα η αστική τάξη ορκίζεται στην παραμονή. Αν όμως αποπεμφθεί από το ευρώ λόγω ανωτέρας βίας, θα εξακολουθεί να κυριαρχεί, οργανώνοντας βαθύτερα τον κοινωνικό μεσαίωνα. Γιατί είχαμε και έχουμε μια αριστερά που αρνείται ακόμα και να φανταστεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της, εγγυάται την παραμονή, και βάζει την ΕΕ στο κάδρο με τις εικόνες των ιερών και όσιων που δεν πρέπει να παραβιαστούν.
Αν σήμερα υποψιαζόμαστε τη δυνατότητα μιας καταστροφικής εξόδου από το ευρώ, όπλο στα χέρια του γερμανικού ιμπέριουμ, αυτό που πρέπει να κάνουμε δεν είναι να περιμένουμε τον Σαμαρά να το διαχειριστεί, ούτε φυσικά να βγούμε στους δρόμους διεκδικώντας την παραμονή, αλλά να προλάβουμε. Από τη πρώτη μέρα της κρίσης έπρεπε να προλάβουμε. Όχι να παίζουμε καθυστέρηση, όχι να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα, όχι να λογοκοπούμε και να φλυαρούμε.
Αν σήμερα υποψιαζόμαστε τη δυνατότητα μιας καταστροφικής εξόδου από το ευρώ, όπλο στα χέρια του γερμανικού ιμπέριουμ, αυτό που πρέπει να κάνουμε δεν είναι να περιμένουμε τον Σαμαρά να το διαχειριστεί, ούτε φυσικά να βγούμε στους δρόμους διεκδικώντας την παραμονή, αλλά να προλάβουμε. Από τη πρώτη μέρα της κρίσης έπρεπε να προλάβουμε. Όχι να παίζουμε καθυστέρηση, όχι να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα, όχι να λογοκοπούμε και να φλυαρούμε.
Να προλάβουμε να θέσουμε καθαρά, έντιμα και μάχιμα ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς, ότι δεν είναι καθήκον εύκολο και ανώδυνο, ότι έχει δυσκολίες και ζόρια, ότι προϋποθέτει ρήξεις, ανατροπές και αποδεσμεύσεις, ότι πρέπει να σπάσουμε το αστικό και διεθνές πλαίσιο που έστειλε τη χώρα στο γκρεμό της χρεοκοπίας. Έτσι και η κυβερνητική εξουσία μπορούσε να κατακτηθεί χωρίς τη σπέκουλα και τον τρόμο της εξόδου από το ευρώ, αλλά και μια τέτοια νίκη, θα μπορούσε να πετύχει, χωρίς να υποχωρήσει όταν η τρόικα κόψει τις δόσεις.
Ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά.
Ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά.
Πηγή: iskra.gr
Posts
