Του Πάσχου Λαζαρίδη, πηγή: http://antapocrisis.gr/
Η εντεινόμενη διολίσθηση της ηγεσίας του ΣΥΝ στην αδιέξοδη και αυτοκαταστροφική αναμονή του ώριμου φρούτου, καθώς και η συμμόρφωση των προεκλογικών αντιμνημονιακών “ατασθαλιών”, κλείνει -προσωρινά έστω- το καπάκι σε ένα καζάνι αντιθέσεων, αντιφάσεων και συγκρούσεων, όπως μας είχε συνηθίσει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από το “θα κάνουμε τα πάντα για να μείνουμε στο ευρώ”, μέχρι τη συνάντηση με τον Πέρες, και από το “μορατόριουμ στους τόκους του χρέους” μέχρι την αποδοχή του ρόλου του Ράιχενμπαχ (δηλαδή κατ' επέκταση και δυστυχώς της ίδιας της τρόικας), και με κορωνίδα την εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ, ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόζεται γρήγορα στις προσδοκίες της αστικής νομιμότητας.
Δεν θα περίμενε φυσικά κανείς μια ανατροπή της αδιέξοδης εμμονής στον ευρωπαϊσμό. Θα περίμενε όμως μια ανένδοτη αντιμνημονιακή αγωνιστική πρόσκληση. Σημεία των καιρών: Ο Ανδρέας Παπανδρέου που πολλοί πλέον θαυμάζουν εντός του ΣΥΡΙΖΑ, την επόμενη της -ατιμωτικής- ήττας του, ζητούσε ανατροπή του Μητσοτάκη. Ο Αλέξης Τσίπρας δίνει χρόνο ανοχής, παρά τις φραστικές εξάρσεις, όταν μάλιστα το προγραμματικό πλαίσιο που συγκρότησε την τρικομματική κυβέρνηση, η περίφημη “επαναδιαπραγμάτευση”, έχει πλήρως ανατραπεί.
Έχουμε μια συγκυβέρνηση που συνεστήθη ως εθνική πανστρατιά για αλλαγή του μνημονίου και πριν περάσουν λίγες βδομάδες, μετατράπηκε σε συγκυβέρνηση εφαρμογής του ίδιου και σκληρότερου μνημονίου.
Τι ακριβώς περιμένει η Αριστερά;
Όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που ως αξιωματική αντιπολίτευση αποτελεί αναγκαστικά το κέντρο των εξελίξεων του χώρου, αλλά και τα άλλα κόμματα, τα συνδικάτα, το εργατικό κίνημα;
Και επειδή ποτέ δεν πρόκειται για λάθος, για παράλειψη ή αβλεψία, είναι προφανές ότι αυτή η στάση υποδηλώνει παραίτηση. Παραίτηση από το να βαδίσει η χώρα σε ένα πρόγραμμα διεξόδου, γιατί αναγκαστικά ένα τέτοιο πρόγραμμα θα περιέχει σημαντικές ρήξεις και ανατροπές, όχι μόνο με το μνημονιακό καθεστώς (μικρό το κακό), αλλά με ολόκληρο το τριακονταετές αστικό πλαίσιο (εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν).
Για αυτές τις ανατροπές, η ηγεσία του ΣΥΝ, ούτε είναι έτοιμη, ούτε είναι πρόθυμη. Ποντάρει όλο της το βιός στη μακροημέρευση της κυβέρνησης, στο να σκάσει η καυτή πατάτα της τυπικής χρεοκοπίας στην κυβέρνηση Σαμαρά. Αυταπατάται για τις αλλαγές στο ευρωπαϊκό κλίμα, και ίσως εκτιμά ότι η αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ είναι θέμα χρόνου, όσο δεν λύνεται η κρίση της Ευρωζώνης. Προτιμά εμμέσως αλλά σαφώς τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, από το να θέσει καθαρά και έντιμα στον ελληνικό λαό την επιλογή της ρήξης και της αποδέσμευσης από την τρόικα, τις δόσεις, την αποπληρωμή του χρέους. Δεν θα είναι μια επιλογή ευχάριστη, χωρίς κόπους και θυσίες, είναι όμως η μόνη επιλογή που μπορεί να βγάλει την ελληνική κοινωνία από το λάκκο της κινούμενης άμμου, όπου κάθε μέρα βουλιάζει και περισσότερο.
Κι αν για την ηγεσία του ΣΥΝ τα πράγματα είναι περίπου καθορισμένα, το ερώτημα εξακολουθεί να υπάρχει για τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Η άκοπη αναμονή της εξουσίας είναι τόσο φλογερή ώστε εξουδετερώνει τα αριστερά και λαϊκά αντανακλαστικά που υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο; Το “μη μιλάτε γιατί δεν είναι καλή η εικόνα που εκπέμπουμε”, πάντα ήταν το μότο των ηγεσιών στις δεξιόστροφες καμπές κομμάτων και κινημάτων.
Θα επικρατήσει μια τέτοια σιωπή στο όνομα της κατάκτησης της εξουσίας; Και τι είδους “έντιμος συμβιβασμός” είναι αυτή η σιωπή, όταν το πλαίσιο στο οποίο θα ασκηθεί κάπου κάπως κάποτε αυτή η εξουσία, διαμορφώνεται μονομερώς, σκληρά και καθημερινά, από την αντιπροσωπεία που επισκέφθηκε τον γκαουλάιτερ της τρόικας;
Το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν δυνάμεις που αναλαμβάνουν θέση προεδρικής φρουράς. Θα κατηγορήσουν τον Κουράκη για την αντίδρασή του για τον Πέρες. Θα εξαγριωθούν με τον Λαφαζάνη για την δήλωση “η χρεοκοπία είναι το όπλο των φτωχών”. Θα τσαντιστούν με τη ΔΕΑ για την κριτική που εξέδωσε μετά την ΔΕΘ. Στο όνομα του τι θα πει ο κόσμος, και της εικόνας νομιμοφροσύνης, θα πάρουν θέσεις χειρότερες από την αντιπροσωπεία που συνάντησε τον Ράιχενμπαχ. Θα καταγγείλουν αυτούς “που βγαίνουν στο κλαρί” εννοώντας τις αριστερές δυνάμεις και φωνές που διαφοροποιήθηκαν από εξόφθαλμα φάουλ της ηγεσίας.
Δεν είναι κρυφό ότι στον ΣΥΡΙΖΑ διεξάγεται πάλη ιδεών και απόψεων. Δεν είναι απαραίτητα κακό. Όταν μια αριστερή συμμαχία του 5% εκτοξεύεται στο 27% και είναι η εν δυνάμει κυβέρνηση της χώρας, είναι φυσικό οι αντιθέσεις να ξεδιπλώνονται στον υπέρτατο βαθμό. Και επειδή όπως και σε κάθε φαινόμενο υπάρχει η αριστερά, το κέντρο και η δεξιά, και σύμφωνα με μια παλιά ρήση “πρέπει να υπερασπίζουμε την αριστερά”, οι εσωτερικές αντιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να αφήνουν αδιάφορο ένα ευρύτερο δυναμικό:
Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα εγγυηθεί το ευρώ, ή αν θα αρνηθεί το βέβαιο θάνατο αναζητώντας το πρώτο και καθοριστικό βήμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης στη ρήξη με την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ (δηλαδή με την τρόικα).
Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιμείνει στην κυβέρνηση αριστεράς, προσδιορίζοντας βαθύτερα τις αναγκαίες τομές και ανατροπές μιας φιλολαϊκής κυβέρνησης, ή αν θα πλατύνει ανδρεοπαπανδρεϊκά σε “εθνικό μέτωπο” ώστε να χωρέσει τους Πασόκους που λακίζουν ή τους Νεοδημοκράτες του Καμμένου.
Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα καλέσει πραγματικά σε ανατροπή εδώ και τώρα της μνημονιακής συγκυβέρνησης, ή θα εξακολουθήσει να κρύβεται πίσω από συνδικαλισμό του τύπου “θα σας ρίξει ο λαός και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ”.
Το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρωταγωνιστήσει σε ένα μέτωπο για τη λαϊκή επιβίωση και αυτοοργάνωση, ή θα εξαντλείται σε εσωκομματικές συζητήσεις για το είδος και τον χαρακτήρα του “ενιαίου κόμματος”.
Αυτά είναι λίγα μόνο από τα ζητήματα που διακυβεύονται.
Και φυσικά η απάντηση στα ζητήματα αυτά θα οριστικοποιήσει το αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δυνατότητες επιτυχίας ως εν αναμονή κυβέρνηση του τόπου. Η αυταπάτη ότι όσο μαλακότερα το πάμε, τόσο περισσότερο θα ξεθαρρέψει ο λαός και θα μας εμπιστευτεί, θα όφειλε να είχε απορριφθεί, ειδικά από όσους μελετούν ελάχιστα τις απόπειρες του εικοστού αιώνα.
Αριστερή πολιτική δεν γίνεται με δημοσκοπικούς όρους. Γίνεται με θαρρετές πρωτοβουλίες, με αλήθειες στο λαό, με όλη την άποψη και χωρίς σιωπές.
Στην πραγματικότητα, η δεξιόστροφη πολιτική και η σιωπή για αυτή την πολιτική, είναι εισιτήριο για την αποτυχία και όχι για την επιτυχία της αριστερής κυβέρνησης. Εκτός κι αν πραγματικά κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι με τα λεφτά της τρόικας στην Ελλάδα θα αναστηθεί το κοινωνικό κράτος. Αν δηλαδή όλο το ζήτημα ήταν οι “νενέκοι” που στήθηκαν μέχρι σήμερα απέναντι στη Μέρκελ, και όχι το αστικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής ένταξης, της ΟΝΕ, της παραγωγικής αποδιάρθρωσης και του μεταπρατισμού.
Η επιτυχία μιας κυβέρνησης της αριστεράς αύριο, σημαίνει ότι από σήμερα τίθενται οι όροι, οι προϋποθέσεις, οι τομές και οι ρήξεις. Η σιωπή πρέπει να σπάσει. Και η συζήτηση πρέπει να γίνει δημόσια και ανοικτά
Posts
