ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» ΜΕ ΤΙΤΛΟ: «Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΕΑΜ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ»!
Του ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ
Πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο το άρθρο του σαββατιάτικου«Ριζοσπάστη» (29/9), μπροστά στην 71η επέτειο του ΕΑΜ, με τίτλο «Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΕΑΜ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ», που φέρει την καθοδηγητική υπογραφή «Σ».
Πράγματι ο αγώνας του ΕΑΜ δεν είχε μόνο ένα γενικόεθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα αλλά και ένα βαθύτατα ταξικό περιεχόμενο. Ο αγώνας κατά των κατακτητών ήταν για το ΕΑΜσυνδεδεμένος με τον αγώνα κατά του μεγαλοαστικού κόσμου της χώρας, ο οποίος αν δεν συνεργάστηκε ανοιχτά με τους κατακτητές, είχε σε μεγάλο βαθμό συμβιβασθεί μαζί τους και στην καλυτέρα των περιπτώσεων μια μικρή μερίδα του αντιδρούσε με ασυνέπεια, μεταλαντεύσεις και οπισθοχωρήσεις στην κατοχή.
Το ΕΑΜ, βεβαίως, όφειλε να σταθμίζει, ακροβατώντας σε ένα τεντωμένο σκοινί, την ισορροπία ανάμεσα στο εθνικό και το ταξικό ζήτημα, προκρίνοντας στην ουσία μια πορεία μετάβασης προς τον κοινωνικό μετασχηματισμό μέσω της πιο πλατιάς και ουσιαστικής δημοκρατίας, που θα εγκαθιδρύτετο στη χώρα μετά την εθνική απελευθέρωση από τις νικήτριες ΕΑΜικές δυνάμεις.
Κατά τον «Σ», αν πάρουμε τοις μετρητοίς τα αποσπάσματα που παραθέτει στο τέλος του άρθρου του, τοΕΑΜ θα όφειλε να είχε ως στόχο μαζί με την απελευθέρωση της χώρας την εγκαθίδρυση της «επαναστατικής εργατικής εξουσίας», με δύο λόγια τη «δικτατορία του προλεταριάτου»!
Αλλά αν το ΕΑΜ έθετε αυτόν το στόχο, τότε θα αναιρούσε την ουσία του, δεν θα έπρεπε καν να δημιουργηθεί ως πλατύ μέτωπο και θα αρκούσε το ΚΚΕ, χωρίς μετωπικά σχήματα, το οποίο θα καλούσε σε αντικατοχικό αγώνα για τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη «δικτατορία της εργατικής τάξης»!!!
Νομίζω είναι αυτονόητο ότι αν το ΚΚΕ στα 1941 έπραττε αυτό που υπονοεί ο «Σ» στα 2012, δεν θα υπήρχε η λαμπρή εποποιία ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ, αφού ούτε στις πόλεις και πολύ περισσότερο στηνύπαιθρο και τα βουνά, δεν θα μπορούσε το ΚΚΕ να καταστεί η ψυχή αυτής της θαυμάσιας λαϊκής συσπείρωσης.
Το «λάθος» του τότε ΚΚΕ δεν ήταν στη μεγαλοφυή σύλληψη του ΕΑΜ αλλά στους κατοπινούς συμβιβασμούς της ηγεσίας του με τον Αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό, οι οποίοι δεν συνδέονται νομοτελειακά με το χαρακτήρα του ΕΑΜ, ως αυθεντικού εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου με βαθιάδημοκρατικά και ταξικά χαρακτηριστικά.
Αντίθετα, υπήρξε πολύ ορθή η θέση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ που υποδείκνυε μια πορεία μετάβασης, μέσα από την απελευθέρωση της χώρας και την πιο πλατιά ανάπτυξη της λαϊκής δημοκρατίας, της λαϊκής συμμετοχής και των εργατικών - λαϊκών αγώνων, σε βαθύτερους κοινωνικούς μετασχηματισμούς μεσοσιαλιστικό ορίζοντα, άσχετα αν αυτή δεν εφαρμόστηκε σωστά.
Τα 71 χρόνια του ΕΑΜ έχουν και σήμερα όχι μόνο ιστορική σημασία αλλά και βαθιά επικαιρότητα.
Ο αγώνας κατά της τρόικας και των μνημονίων είναι σήμερα ένας βαθύτατα ταξικός αγώνας ενάντια στην ελληνική μεγαλοαστική τάξη, που έχει ταυτόχρονα σημαντικές εθνικές διαστάσεις, αφού είναι και αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού και κατά μιας νέας μορφής «αποικιοποίησης» της χώρας. Όπως είναι και αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια αυτής της χώρας, μαζί με τη διαφύλαξη τουεθνικού της πλούτου.
Η υποβάθμιση αυτών των θεμελιωδών επιδιώξεων σήμερα, προκειμένου να τεθεί ως άμεσος στόχος για τηνεπαναστατική Αριστερά η «σοσιαλιστική επανάσταση», θα ήταν μείζον λάθος και μια ανοιχτή συνεισφορά πολιτικού χώρου σε αστικές δυνάμεις να καλύψουν το πολιτικό κενό!
Ο «Σ» του «Ριζοσπάστη» για να δικαιώσει τη σημερινή άτοπη πολιτική του ΚΚΕ, ακυρώνει στην ουσία τηνεμπνευσμένη ΕΑΜική στρατηγική του ΚΚΕ, την οποία, στα 2012, θα ήθελε να τη μετατρέψει σε αγώνα απ' ευθείας για την «εργατική σοσιαλιστική εξουσία», χωρίς άμεσους μεταβατικούς στόχους!
Αυτό που χρειάζεται η ριζοσπαστική Αριστερά σήμερα είναι να συμπαραταχθεί για να συγκροτήσει, με αιχμή την απαλλαγή του τόπου από την τρόικα και τα μνημόνια, ένα μεγάλο και πλειοψηφικόσυμμαχικό πολιτικό και κοινωνικό μπλοκ, το οποίο, υπό την ηγεσία της εργατικής τάξης, θα βγάλει τη χώρα από την κρίση, θα προωθήσει την ανεξαρτησία της και θα προχωρήσει στην προοδευτικήανασυγκρότηση και ανόρθωση της, με ορίζοντα το σοσιαλισμό.
Αυτή είναι η επίκαιρη πρόκληση, με την εθνική και την ταξική της διάσταση, προς την Αριστερά που απευθύνει σε όλους μας η 71η επέτειος του ΕΑΜ!
Η Iskra παραθέτει αυτούσιο το άρθρο του «Σ» όπως δημοσιεύθηκε στο Σαββατιάτικο «Ριζοσπάστη» (29/9), το οποίο έχει ως εξής:
Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΕΑΜ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
Του «Σ»
Κάποιοι «ιστοριολόγοι» γράφουν ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ πολέμησαν μόνο το φασίστα Γερμανο-Ιταλό κατακτητή για να απελευθερώσουν την Ελλάδα. Αλλά έτσι δεν αποτυπώνεται ολόκληρη η ιστορική αλήθεια της εξελισσόμενης στη συγκεκριμένη περίοδο πραγματικότητας. Εκτιμά την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστές κατακτητές ως ουδέτερη ταξικά, δηλαδή ότι και η αστική τάξη και η εργατική τάξη με τους συμμάχους της είχαν την ίδια στάση απέναντι στον κατακτητή. Ετσι, συγκαλύπτει το ταξικό στοιχείο στην εθνικοαπελευθερωτική πάλη που στην Ελλάδα ήταν κυρίαρχο, αφού η αστική τάξη δεν πολέμησε τον κατακτητή. Στην Ελλάδα, μετά την κατάκτησή της από τους Γερμανούς, ένα τμήμα της επέλεξε το δρόμο της ανοιχτής συνεργασίας με τους κατακτητές, ένα άλλο τμήμα της διέφυγε στην Αίγυπτο.
ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ
Είναι χαρακτηριστικά για τη σχέση της οικονομικής ολιγαρχίας στην Ελλάδα με τις δυνάμεις Κατοχής τα εξής:
«Στις 4 Φεβρουαρίου 1943 οι γερμανικές οικονομικές αρχές έριξαν στο Χρηματιστήριο της Αθήνας 48.000 χρυσές λίρες και 1.250.000 χρυσά γαλλικά φράγκα. Επρόκειτο για ματωμένο χρυσάφι αρπαγμένοαπό τις χώρες που κατακτήθηκαν, από τις λεηλασίες και από τις περιουσίες των Εβραίων που είχαν σταλεί στα κρεματόρια. Οι ενδιαφερόμενοι δεν ασχολούνταν με το αίμα που έσταζε από αυτόν το χρυσό. Τα λαμπερά νομίσματα έγιναν ανάρπαστα από όλους εκείνους, οι οποίοι έβλεπαν να αυγατίζουν τα εισοδήματά τους σε δραχμές και επιθυμούσαν διακαώς να μετατρέψουν τα κέρδη τους σε κάτι πιο σταθερό: σε χρυσάφι. Στις 28 Φεβρουαρίου, αυτή η διά του χρυσίου αναγνώριση των υπηρεσιών που ο ελληνικός καπιταλισμός πρόσφερε στη Νέα Τάξη του ναζισμού επαναλήφθηκε: 63.000 χρυσές λίρες έπεσαν στην αγορά. Στις 2 Μαρτίου ρίχτηκαν στην αγορά 33.000 ακόμα χρυσές λίρες, την επομένη, στις 3 Μαρτίου, δύο ημέρες πριν το αιματοκύλισμα της Αθήνας, οι συνεργάτες των Γερμανών αμείφθηκαν διά του τρόπου αυτού με ακόμα 1.700.000 χρυσά γαλλικά φράγκα. Την ώρα που στους δρόμους της πρωτεύουσας οι διαδηλώσεις του ΕΑΜ πνίγονταν στο αίμα από τους κατακτητές και την Αστυνομία, αποτρέποντας την επικράτηση της δουλικής εργασίας, μερικοί είχαν άλλου τύπου ασχολίες: Μετρούσαν το χρυσάφι που οι υπηρεσίες τους στον κατακτητή και η συμμετοχή τους στην καταλήστευση της ίδιας τους της χώρας και του λαού της, τους εξασφάλισαν.
Αυτά τα "όργανα της τάξεως", που ανελέητα χτυπούσαν τις διαδηλώσεις του ΕΑΜ, είχαν πράγματιαφεντικά. Γνώριζαν τι είδους κόσμο προάσπιζαν: Εκείνο των κατακτητών, των καπιταλιστών, τωνκερδοσκόπων, των "οικονομικών δοσιλόγων". Και η αγριότητά τους ήταν ευθέως ανάλογη με την αγριότητα της λεηλασίας και της εκμετάλλευσης, μέσα στον αστερισμό των οποίων ζούσε τότε η Ελλάδα» («Ριζοσπάστης», 2 Μαρτίου 2008, Γιώργου Μαργαρίτη, «Οι δύο κόσμοι: Η Ελλάδα στις 5 Μαρτίου 1943).
Η ταξική πάλη, αν και δεν ήταν το πρωτεύον όσο διαρκούσε ο αγώνας ενάντια στον κατακτητή, διεξαγόταν ασίγαστα. Ποιος λαός θα πάλευε να απελευθερωθεί και δε θα χτυπούσε τους συνεργάτεςαστούς των Γερμανοϊταλών και τους μηχανισμούς τους που αποτελούσαν και το κράτος στην Ελλάδα; Για παράδειγμα οι κατοχικές κυβερνήσεις ήταν ελληνικές. Ουσιαστικά, σ' όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δε βρισκόταν σε πρωτεύουσα θέση των εξελίξεων, αντικειμενικά κρινόταν το «ΠΟΙΟΣ - ΠΟΙΟΝ», στο ζήτημα της εξουσίας. Και απασχολούσε το ίδιο την άρχουσα τάξη και τα πολιτικά της κόμματα, αλλά και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και βεβαίως το ΚΚΕ και τον ίδιο το συνασπισμό του ΕΑΜ. Αλλωστε, η ταξική πάλη στις ταξικές κοινωνίες ποτέ δε σταματά.
Η πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας, από τη μια πλευρά, και στην εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, από την άλλη, διεξαγόταν ασίγαστα και στην κατοχή, αφού το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είχαν να αντιμετωπίσουν και την ντόπια ένοπλη αντίδραση με τις δικές της οργανώσεις, από τη «Χ» του Γρίβα, την ΠΑΟ, τη ΜΑΥ, ως τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας και άλλες που στήριζαν το ντόπιο κατοχικό καθεστώς. Οπως, επίσης, και τον ΕΔΕΣ του Ναπ. Ζέρβα, που ήταν το αντίβαρο των αστικών δυνάμεων στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και, ουσιαστικά, δρούσε ενάντιά τους με τη συνδρομή και των Αγγλων. Ο αστικός πολιτικός κόσμος στηριγμένος στους Αγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους προετοιμαζόταν νατσακίσει με τα όπλα το λαϊκό κίνημα για να επιβάλει την αστική εξουσία και να οργανώσει αστικό κράτος. Και δεν μπορούσε να το κάνει διαφορετικά, αφού δεν είχε το παραμικρό λαϊκό έρεισμα, και εκφράστηκε αυτό με την ένοπλη πάλη το Δεκέμβρη του 1944 και στη συνέχεια με τον εμφύλιο. Η εξέλιξη αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο δεν ηγούνταν η αστική τάξη της Ελλάδας, οπότε και θα θεωρούνταν νικήτρια, άρα θα συνέχιζε να ήταν ο ηγέτης τωνμεταπελευθερωτικών κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα. Σ' αυτόν τον πόλεμο ηγήθηκε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Και στη μεταπελευθερωτική πορεία της Ελλάδας, αυτό το γεγονός έβαζε τη σφραγίδα του. Επίσης, ακόμη πριν την απελευθέρωση και έχοντας επίγνωση των συνθηκών που δημιουργούνται παγκόσμια, ιδιαίτερα μετά τη νίκη των Σοβιετικών στο Στάλινγκραντ, που ήταν η αρχή του τέλους του πολέμου, αυτό που απασχολούσε την άρχουσα τάξη της Ελλάδας ήταν το μεταπελευθερωτικό καθεστώς. Γιατί την απασχολούσε; Μα γιατί στην Ελλάδα άρχισε να οργανώνεται μια νέα, λαϊκή, εξουσία.
Το έπος του ΕΑΜ, επομένως, δεν ήταν μόνο η εθνική απελευθέρωση, αλλά και η δημιουργία φύτρων της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα. Που μπορεί, βεβαίως, να μην αγκάλιαζε τα τότε αστικά κέντρα, αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα είχε ήδη τη δική της δράση με τα όργανα λαϊκής αυτοδιοίκησης, τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά και με την κυβέρνηση, την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ). Είχε ακόμη το δικό της λαϊκό στρατό τον ΕΛΑΣ και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού συσπειρωμένη στο ΕΑΜ.
ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Βεβαίως, η εργατική τάξη, ο λαός δεν κατάφεραν να κατακτήσουν την εξουσία. Αλλά αυτό οφείλεται στη στρατηγική του ΚΚΕ. «Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος όξυνε την ταξική πάλη σε μια σειρά χώρες. Η στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα τελικά δεν προσανατόλισε στη διαμόρφωση στρατηγικής των ΚΚ ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους, είτε η τελευταία ήταν επιτιθέμενη είτε αμυνόμενη. Στις αναλύσεις του ΚΚΕ και στον προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης, κυριαρχούσε η προ του 1917 λενινιστική προσέγγιση για «επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς», με μορφή τα Σοβιέτ και αποκλείοντας την αστική τάξη (και του χωριού - κουλάκους) από τη συμμαχία, ως ένα στάδιο εξουσίας πριν τη δικτατορία του προλεταριάτου. Στα χρόνια της Κατοχής, γινόταν λόγος για λαϊκή δημοκρατία - λαοκρατία και λαϊκή δημοκρατική επανάσταση, επί της ουσίας ένα στάδιο πριν την επαναστατική εργατική εξουσία, που είχε τα χαρακτηριστικά ενός εκδημοκρατισμένου αστικού καθεστώτος» («Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ», τ. 2ος 1949 - 1968, σελ. 618).
«...Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε σοσιαλισμό κι αν ακόμα όλος ο κόσμος μας πει πάρτε την και κάνετε σοσιαλισμό [...]. Η ωρίμανση των συνθηκών οδηγεί σε αστικοδημοκρατικές λύσεις, αλλαγές της κατάστασης [...]. Αφού λυθούν όλα αυτά τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα, τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να πάμε προς το σοσιαλισμό, ομαλά, μέσα στη δημοκρατική εξέλιξη» (Γ. Σιάντος στην 44η Συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), στις 27 Ιουλίου 1944, Αρχείο της ΠΕΕΑ, Πρακτικά Συνεδριάσεων, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1990, σελ. 156 - 157).
Χωρίς όλα τα παραπάνω που εν συντομία καταγράφουμε δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε ολοκληρωμένα και αντικειμενικά την ιστορία και τη δράση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.
Στις τωρινές συνθήκες, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι «αριστεροί» επαναφέρουν το ΕΑΜ με την ίδια ακριβώς λογική με την οποία αντιμετωπίζουν την ιστορία του, αποσιωπώντας το ταξικό στοιχείο στην πάλη του. Εκτιμούν ότι και σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει κατοχή, λόγω τρόικας, και καλούν σε αγώνα ενάντια στηντρόικα και τις ντόπιες κυβερνήσεις, αποσιωπώντας ότι από κοινού εφαρμόζουν πολιτική διεξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου για να συγκαλύψουν ότι η πολιτική που προτείνουν αυτές οι «αριστερές» δυνάμεις είναι επίσης πολιτική διεξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Οταν οΣΥΡΙΖΑ μιλά για ανάπτυξη το ομολογεί, ότι με την πολιτική του θέλει να δημιουργήσει συνθήκες γιαεπενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων, κάνοντας λόγο για «υγιή επιχειρηματικότητα». Μόνο που αυτή η διέξοδος υποτάσσει την εργατική τάξη και το λαό, τους αγώνες τους, στην ενίσχυση του κεφαλαίου
Posts
