Το Τραγούδι της ημέρας - 30/9/2012

Read more...

Ο καταστροφικός ρόλος του πολιτικού κατεστημένου και η κατάντια του

Στα χρόνια της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας υπήρξαν περίοδοι που χαρακτηρίστηκαν από τις καταστροφικές πολιτικές που προωθήθηκαν. Σε όλες εκείνες τις φάσεις, ο ακραία καταστροφικός ρόλος της αστικής τάξης συνοδεύτηκε από ένα σάπιο πολιτικό κατεστημένο. Τα παραδείγματα είναι πολλά και ξεκινάνε από την δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους (όπου σύντομα η ντόπια αστική τάξη ξέχασε τα μηνύματα της επανάστασης και φυλάκισε και τον ίδιο τον Κολοκοτρώνη), πάνε στους φονιάδες του Καποδίστρια και συνεχίζουν πιο "πρόσφατα" με την άτακτη φυγή τους στο Β' Π.Π. και την συνεργασία τους με τους Ναζί ή με τις μαύρες σελίδες της χούντας και τα γεγονότα της Κύπρου. Σε όλες αυτές τις συγκυρίες υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής: όσο πιο ανάλγητη η πολιτική τους τόσο πιο σάπιο το πολιτικό τους κατεστημένο. Και τόσο πιο σκληρή η προπαγάνδα για να παρουσιαστεί το μαύρο άσπρο...

Έτσι και σήμερα. Μια στείρα ντόπια αστική τάξη, κρατιέται από τις ανώτερες αστικές τάξεις της Ευρώπης ώστε να εξαπολύσει μια μανιασμένη επίθεση στους εργαζομένους και να διασφαλίσει την εξουσία της και την κερδοφορία της τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Αντάλλαγμα; η χώρα και ο λαός, η αξιοπρέπεια του κόσμου, ο κόπος του, ο πλούτος αυτής της χώρας. Οι υποδομές που οικοδομήθηκαν από την φορολόγηση του κόσμου ξεπουλιούνται σε τιμές ξεφτίλας για να καλύψουν τις ορέξεις ξένων και ντόπιων μονοπωλιακών μερίδων για πλούτο. Ο φυσικός πλούτος το ίδιο. Την ίδια στιγμή οι πολιτικές λιτότητας συνεχίζουν και εντείνονται, ενώ το νέο πακέτο μέτρων όχι απλά φτάνει το μαχαίρι στο κόκκαλο αλλά πάει και πιο πέρα. Ουσιαστικά αυτό που θέλουν να διαμορφώσουν είναι μια εργαζόμενη πλειοψηφία απελπισμένη από την ανεργία και την φτώχεια, έτοιμη να αποδεχτεί να δουλέψει με μεσαιωνικούς όρους, σε έναν τόπο που δεν της ανήκει και που στα πλαίσια του τσακίσματος της δημοκρατίας αδυνατεί να ελέγξει. 

Έχει όμως μια σημασία να κοιτάξουμε ποιοι είναι αυτοί που προωθούν αυτή την καταιγίδα μέτρων. Είναι αυτοί που ζητάνε από το λαό να δώσει και την σάρκα του για 11.5 δισ ενώ προχθές τους ξέφυγε και φάνηκε ότι "εν μια νυχτί" κλέψανε 10 δισ. Είναι αυτοί που λένε για "επαναδιαπραγμάτευση" ενώ επί της ουσίας υλοποιούν με το γράμμα τις επιταγές της Μέρκελ. Είναι αυτοί που λένε για "επαναδιαπραγμάτευση" ενώ καλύπτουν πόσα χρωστά το γερμανικό κράτος από τις πολεμικές αποζημιώσεις που ποτέ δεν απαίτησαν. Είναι μια ομάδα από κατεστραμμένα πολιτικά κόμματα που όλα μαζί δεν πήρανε την ψήφο των μισών Ελλήνων αλλά μιλάνε δήθεν εξ ονόματος τους. Μια ομάδα από κατεστραμμένα πολιτικά κόμματα και στελέχη που από τα δεξιά (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) μέχρι τα "καμουφλαρισμένα δεξιά" (ΔΗΜΑΡ) συμμετέχουν σε μια κακοστημένη οπερέτα καλού και κακού μπάτσου (όλοι την ίδια πολιτική προωθούν αλλά αλλάζει το ποιος είναι πιο κακός από τον άλλο...). Είναι αυτοί που μέσα στο κοινοβούλιο τους μιλάνε για Π...ες και άλλα τέτοια υψηλής πολιτικής. 

Η κατάντια τους είναι ορατή και σε αυτούς αλλά και στο μιντιακό κατεστημένο που τους υποστηρίζει. Είναι ορατή σε όλους εκείνους τους ζάπλουτους δημοσιαγράφους των δελτίων των 8 που μιλάνε για τον παράδεισο του Ευρώ μιας και αυτοί έχουν χιλιάδες στις τράπεζες τους, απευθυνόμενοι όμως σε έναν λαό που δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα. Είναι ορατή σε εκείνα τα παπαγαλάκια - δήθεν επιστήμονες - που κάνουν γελοίες αναλύσεις για το πως η χώρα θα βγει από την ύφεση και πέφτουν έξω πριν καν καταλήξουν στο συμπέρασμα τους. Είναι ορατή σε όλους εκείνους τους μεγάλους αναλυτές - γραφειοκράτες που αναλύουν γιατί μια επαναφορά εθνικού νομίσματος θα φέρει βιβλικές καταστροφές. Είναι ορατή στην ξεφτίλα αρχιδημοσιογράφος να είναι στέλεχος επιχείρησης προώθησης των Eurofighter και να μην μιλά ένα κανάλι. Είναι οφθαλμοφανής σε γελοία άρθρα για αποτροπή στρατιωτικού πραξικοπήματος από τον... ΓΑΠ! Στο επόμενο επεισόδιο της οπερέτας θα μας μιλήσουν για τρομοκρατικές επιθέσεις ή... για εξωγήινους!

Ο τραγικός συνδυασμός κατάντιας και καταστροφής φέρνει και την προσπάθεια τους να ανεβάσουν τη Χρυσή Αυγή. Ο λόγος είναι απλός: βλέποντας ότι το ενδεχόμενο να ανατραπούν από τη δυναμική των μαζών είναι ορατό χρειάζονται ένα μαντρόσκυλο. Και αυτό ακριβώς είναι ο φασισμός: το λυσσασμένο μαντρόσκυλο της αστικής τάξης που σώζει το κουφάρι της τσακίζοντας τον λαό χωρίς τους αναγκαίους συμβιβασμούς του κοινοβουλευτικού συστήματος. Είναι η λύση έκτακτης ανάγκης τους και την προετοιμάζουν ώστε αν τυχόν τη χρειαστούν να είναι αρκετά δυνατή και να περισώσει την εξουσία και τις περιουσίες τους από τον αγωνιζόμενο λαό. Διότι αν ο λαός φτιάξει τη δικιά του κυβέρνηση τότε οι ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις θα εθνικοποιηθούν άμεσα. Διότι οι τράπεζες θα ελεγχθούν και εθνικοποιηθούν κ.ο.κ. Η Χρυσή Αυγή (τι γελοίο όνομα;) ενδυναμώνεται από το ίδιο το σύστημα ελπίζοντας ότι αν η κατάσταση ξεφύγει από τον έλεγχο θα μπορέσουν να επιβάλουν ένα φασιστικό καθεστώς το οποίο πατώντας σε ένα ορισμένο κοινωνικό έρεισμα οικοδομημένο πάνω στην απογοήτευση και την υποταγή θα τσακίσει τις αγωνιζόμενες μερίδες και θα προστατέψει την εξουσία της αστικής τάξης. 

Για όλους αυτού τους λόγους έχει έρθει πλέον ο καιρός να τους ανατρέψουμε. Και με βάση το εύρος της καταστροφής που αφορά όλα τα κοινωνικά στρώματα., με βάση το χαρακτήρα της προωθούμενης πολιτικής που δεν αφήνει κανένα περιθώρια για ανάκαμψη ούτε τώρα ούτε τα επόμενα πολλά χρόνια.,  με συνειδητοποίηση για τον πανκοινωνικά και εθνικά καταστροφικό ρόλο τους, κατανοούμε ότι απαιτείται μια παλλαική απάντηση. Ένα λαικό μέτωπο με κέντρο ένα ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμα άμεσης διεξόδου για την ανακούφιση των εργαζόμενων μερίδων, για την ανατροπή των μνημονίων, για την αποδέσμευση από τον έλεγχο της τρόικας, για την διαγραφή του ληστρικού και χιλιοπληρωμένου χρέους, για την διεκδίκηση όσων ανήκουν στο λαό μας, για την κατάκτηση του ελέγχου της οικονομίας της χώρας, για την κατοχύρωση μιας πλατιάς δημοκρατίας. Κόντρα σε καταστροφολογίες και αντιστόρητες αναλύσεις για τον θεικό ρόλο του Ευρώ, κόντρα σε όσους μας καλούν να θυσιάσουμε τα πάντα, ακόμα και τα νιάτα του τόπου μας για να έχουμε σκληρό νόμισμα ενώ είμαστε άφραγκοι. 

Σε αυτό το στόχο οι δυνάμεις της αριστεράς βρίσκονται - θέλουν δε θέλουν - στο επίκεντρο. Αν δεν ανταποκριθούν στο ρόλο τους, αφήνουν δρόμο στην καταστροφή και παρατούν το λαό αβοήθητο. Αν ανταποκριθούν με έναν ενωτικό τρόπο, με συμφωνία πάνω σε ένα άμεσο πρόγραμμα διεξόδου, οργάνωση του αγώνα και παράλληλη ζύμωση των ιδεών τους, τότε ενδεχόμενα σύντομα να μιλάμε για μια νέα σελίδα στην ιστορία του τόπου μας!

Κ.Α.

Read more...

Μονάχα η Άμεση Ενωτική Πολιτική Παρέμβαση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να Αποτρέψει την Κοινωνική Καταστροφή

Του ΛΑΜΠΡΟΥ ΧΗΤΑ

Η μετεκλογική πολιτική κατάσταση, της ασθμαίνουσας μνημονιακής νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ, αναδεικνύει την βαθύτερη αδυναμία του ελληνικού αστικού συνασπισμού εξουσίας να διαμορφώσει ένα πεδίο υπέρβασης, για την ελληνική κοινωνία, των δραματικών αντιφάσεων που αναδεικνύει η διεθνής καπιταλιστική οικονομική κρίση. Αντίθετα η επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου για παράταση της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, παροξύνει τα αποτελέσματα αυτής της κρίσης, η οποία συνεχίζει να βαθαίνει και ταυτόχρονα να εξαπλώνεται. Η οικονομική κρίση, γίνεται πλέον κρίση δημοσιονομική, τραπεζική, πολιτική, διπλωματική, πολιτισμική, ανθρωπιστική, δημογραφική, δημοκρατική, εθνική.

Η απαίτηση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου του ΔΝΤ και της ΕΕ για το νέο πακέτο περικοπών των 11,5δις θα συνθλίψει ολοκληρωτικά τον εναπομένοντα κοινωνικό ιστό. Όλο αυτό το αποκρουστικό μνημονιακό πρόγραμμα, η επιμονή στην επιτάχυνση της λεηλασίας όλου του εθνικού δημόσιου πλούτου, η διάλυση όλου του δημόσιου συστήματος υπηρεσιών, ο γενικευμένος εργασιακός παροπλισμός της ελληνικής νεολαίας, σηματοδοτούν την ακόμη μεγαλύτερη επιτάχυνση της ολοκληρωτικής κοινωνικής καταστροφής που επιβάλει η πολιτική των τραπεζών και του ευρώ.

Σε αυτό το πολιτικό τοπίο της κυριαρχίας μιας πολιτικά στείρας αστικής τάξης, μονάχα η αριστερά μπορεί να δώσει απάντηση στις λαϊκές μάζες και να αναχαιτίσει αυτήν την πορεία του κοινωνικού, δημοκρατικού και εθνικού αποπληθωρισμού. Μονάχα ένα πλατύ ενιαίο αριστερό και λαϊκό μέτωπο(κοινωνικό και πολιτικό) μπορεί να αναμετρηθεί με τον στόχο της κυβερνητικής εξουσίας και να προβάλει το αίτημα της άμεσης πτώσης της τροικάνης κυβέρνησης. Να διεκδικήσει τον στόχο μιας μεγάλης οριστικής πολιτικής εκλογικής ήττας των μνημονιακών κυβερνήσεων της δεξιάς, από μια λαϊκή κυβέρνηση με πυρήνα τις δυνάμεις της αριστεράς.

Οι δυνάμεις του «κέντρου» τύπου ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ βρίσκονται πλέον στην κατάσταση μιας βαθιάς νεοφιλελεύθερης κοινωνικοπολιτικής μετάλλαξης και αποτελούν την αιχμή του δόρατος των αστικών επιδιώξεων, για την παραμονή και επέκταση της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής πολιτικής.Αντίστοιχα και όλες οι δυνάμεις της δεξιάς που βρίσκονται εκτός κυβερνητικής διαδικασίας (πχ. Ανεξάρτητοι Έλληνες) δεν μπορούν να εκφράσουν και να οργανώσουν την πολιτική άμυνα των λαϊκών μαζών, εφόσον στον πυρήνα της πολιτικής τους κατεύθυνσης παραμένουν αφοσιωμένες στην νεοφιλελεύθερη στρατηγική της μειωμένης φορολογίας του κεφαλαίου. Άλλωστε το ίδιο το κοινωνικό σώμα της παραδοσιακής δεξιάς, που προσπαθούν να εκφράσουν, παραμένει προσδεμένο στην πολιτική του σκληρού χρήματος, δηλαδή της προτεραιότητας της προστασίας της περιουσίας, έναντι της εργασίας.

Συνεπώς μονάχα η αριστερά μπορεί να ανοίξει δρόμους για προοδευτική διέξοδο από την κρίση με επίκεντρο τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των λαϊκών τάξεων και της νεολαίας. Μονάχα η αριστερά μπορεί να φέρει σε πέρας την πιο πλατιά και ανυποχώρητη σύγκρουση που απαιτεί η εποχή μας, με τις δυνάμεις του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, της ΕΕ, του ΔΝΤ, με ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα των τραπεζών και του ευρώ και να ανοίξει δρόμο στην ελπίδα, να φέρει στο προσκήνιο τις ανάγκες των εργαζομένων, των μεταναστών, των γυναικών, της νεολαίας, να ανασχέσει την λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος και δικαιωμάτων από την αδηφαγία των τραπεζικών δημοσίων και ιδιωτικών τοκοχρεολυσίων.

Η συστηματική και προσχεδιασμένη ενίσχυση της Χρυσής Αυγής από το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο, αποδεικνύει την κατανόηση αυτής της αντικειμενικής ιστορικής δυνατότητας της αριστεράς και από την πλευρά του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Η συγκεκαλυμμένη κοινωνική ακροδεξιά του ΔΝΤ και της ΕΕ και της ντόπιας ολιγαρχίας των τραπεζιτών, σταδιακά αποκαλύπτει το αποκρουστικό ναζιστικό της πρόσωπο ακριβώς όταν οι ιδεολογικοί τους μηχανισμοί (αστικά κόμματα, ΜΜΕ κλπ,) αδυνατούν να χειραγωγήσουν αποτελεσματικά τις λαϊκές μάζες. Βρισκόμαστε ακριβώς σε ένα κοινωνικό και πολιτικό μεταίχμιο, όπου ο ναζιστικός λόγος κατ’ αρχάς νομιμοποιείται και στην συνέχεια ενσωματώνεται στον πυρήνα της κυρίαρχης αστικής πολιτικής για να προετοιμάσει τις δυνάμεις της αντίδρασης σε μια συνολική πολιτική αναμέτρηση με την αριστερά.

Άλλωστε σε αυτό το φόντο, το βάθος της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και η πολιτική χρεοκοπία των αστικών τάξεων της ευρωζώνης αποκτά μια ιδιαίτερη βαρύτητα και κεντρικότητα, όπως άλλωστε βαρύτητα αποκτά και η περίπτωση της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης, εφόσον η στρατηγική της αυταρχικής και καταστροφικής διαχείρισης της από την πλευρά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων συμβολικά σηματοδοτεί ένα κρίσιμο πολιτικοκοινωνικό πείραμα για τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Η επιδεικτική διπλωματική απομόνωση της Ελλάδας αποτελεί τον μηχανισμό αύξησης της πίεσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στην χώρα μας. Μονάχα η αριστερά είναι δυνατό να μπορέσει να απαντήσει σε αυτήν την επίθεση, να ξαναφέρει την Ελλάδα στο κέντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, να συνδέσει την ελληνική υπόθεση με τις λαϊκές μάζες παντού στον κόσμο, να αντιστρέψει την φορά της απομόνωσης προς την κατεύθυνση της διεθνούς απομόνωσης τη πολιτικής της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Οι διπλές εκλογές της 6^η Μάιου και της 17 Ιουνίου, πανηγυρικά επιβεβαίωσαν αλλά και διέψευσαν αυτή την δυνατότητα για την αριστερά στην χώρα μας. Η τεράστια εκλογική ενίσχυση εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ σε τεράστια, ανέλπιστα μεγέθη για την σύγχρονη πολιτική ιστορία της αριστεράς, αλλά και η τελική αδυναμία της αριστερής νίκης και εκλογικής επικράτησης αναδεικνύουν τόσο τις τεράστιες δυνατότητες που ενέχει η συγκυρία για τις δυνάμεις της αριστεράς, όσο όμως και τα όρια και τα αναγκαία βήματα που πρέπει να γίνουν για την οριστική υπέρβαση του σημερινού πολιτικού τοπίου.

Δεν υπάρχει καμία πλέον αμφιβολία πως το αίτημα για «αριστερή κυβέρνηση» ταυτόχρονα με την προγραμματική στόχευση για άμεση κατάργηση των μνημονιακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων εμπεριέχει μια εκρηκτική ριζοσπαστική δυναμική, που έδωσε την δυνατότητα στην αριστερά να έρθει σε επαφή με τα πλατύτερα λαϊκά στρώματα, με τις δυνάμεις τις εργατικής τάξης στα αστικά κέντρα και τις εργατο-γειτονιές, την χειμαζόμενη νεολαία, τις εργαζόμενες γυναίκες. Το στοιχείο αυτό της δέσμευσης της αριστερής πολιτικής στο καθήκον μιας άμεσης πολιτικής απάντησης και διεξόδου, αποτελεί και την πιο εύγλωττη, την πιο ρητή δέσμευση για πολιτική σύγκρουση και αντιπαράθεση με τις κυρίαρχες δυνάμεις του κεφαλαίου. Η κατεύθυνση αυτή βρίσκεται σε αντιδιαστολή με την προοπτική μιας υπερμελλοντικής λαϊκής εξουσίας, ή ακόμη και ενός υπερμελλοντικού επαναστατικού σοσιαλισμού που μπορεί ως προοπτική να είναι ανεκτός μονάχα από ευρύτερα μικροαστικά στρώματα που βιώνουν επιδερμικά και έμμεσα τις συνθήκες της τεράστιας κοινωνικής κρίσης και επιθυμούν να αποφύγουν τις συνέπειες της άμεσης πολιτικής σύγκρουσης με τον αντίπαλο.

Από την άλλη μεριά όμως, αυτό που διαχωρίζει ένα απλό προεκλογικό σύνθημα από μια πραγματική αριστερή στρατηγική είναι το προγραμματικό βάθος η σαφήνεια προσδιορισμού των αντιθέσεων, η ικανότητα οργάνωσης μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας για την διεκδίκηση της αριστερής ηγεμονίας για την διατήρηση της κυβερνητικής εξουσίας και την «επομένη ημέρα».Υπό την έννοια αυτή δεν πρέπει να παραγνωρίζεται πως ορισμένες δομικές αδυναμίες δεν επέτρεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ να υπερβεί ένα ιστορικά διαμορφωμένο όριο για τις δυνάμεις της αριστεράς.

Α) Η αδυναμία κατάθεσης ενός επεξεργασμένου και εφαρμόσιμου πολιτικού σχεδίου για την διαχείριση της επόμενης μέρας της αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις της ΕΕ και του ΔΝΤ στον βαθμό πού η κατάργηση του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων θα οδηγούσε (κατά πάσα πιθανότητα) στην παύση κάθε χρηματοδοτικής ρευστότητας από την ΕΚΤ, γεγονός που θα ανάγκαζε σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα στην ανάκτηση της νομισματικής αυτοτέλειας της χώρας προκειμένου να συνεχιστεί η αυτοτελής οικονομική πολιτική της αριστερής κυβέρνησης.

Β) Η περιορισμένη πολιτικοοργανωτική πυκνότητα του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου στην οργάνωση και ανάπτυξη μιας πλατιάς και πολιτικά ριζοσπαστικής λαϊκής βάσης που να ελέγχει και να στηρίζει την αριστερή κυβέρνηση. Ο στόχος κατάκτησης και διατήρησης της κυβερνητικής εξουσίας δεν μπορεί παρά να συνδυάζεται και από μια αντίστοιχη κατεύθυνση ανάπτυξης λαϊκών πρωτοβουλιών και ενωτικών δράσεων και αντίστοιχης οργανωτικής ανάπτυξης (άρα και δημοκρατικής συγκρότησης), προκειμένου να ενισχύεται η στήριξη και η στράτευση των ίδιων των λαϊκών μαζών στην υπεράσπιση του πολιτικού προσράμματος που διεκδικείται.

Γ) Η περιορισμένη ιδεολογικοπολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις υπόλοιπες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΑΑ και η έλλειψη οργανωμένης μετωπικής πολιτικής πρότασης, προκειμένου στην ηγεμονική έκφραση και κινητοποίηση του συνόλου του αριστερού κόσμου, την ικανότητα άσκησης πολιτικής «πειθούς-πίεσης» στην κατεύθυνση μιας πλατιάς ενωτικής κίνησης όλων των δυνάμεων της αριστεράς σε κατεύθυνση ρήξης με το διευθυντήριο της τρόικας. (στοιχείο που σχετίζεται και με τα προηγούμενα).

Παρά ταύτα, η τεράστια διεύρυνση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ σε ευρύτερες λαϊκές μάζες, και η άμεση αλληλεπίδραση ενός μαζικού πλειοψηφικού αριστερού λόγου με την πλατιά ταξική διεδικητικότητα και αγωνία, αντικειμενικά τον μετασχηματίζουν σε ένα μεγάλο πολιτικό κέντρο καθοριστικό για τις εξελίξεις στην αριστερά και όλο το πολιτικό σύστημα στην χώρα μας. Παρά τις εμφανείς αδυναμίες και καθυστερήσεις, η γείωση του ΣΥΡΙΖΑ με τις λαϊκές μάζες και η επιμονή του στην επιδίωξη μιας αριστερής κυβέρνησης και η συνεχής δέσμευση του στην θέση της άμεσης απάντησης στην αστική επίθεση, αντικειμενικά καθιστούν αυτόν τον πολιτικό χώρο, ως την βασική-κυρίαρχη έκφραση της αριστεράς στην χώρα μας, τουλάχιστον στην προοπτική του επόμενου άμεσου και εξαιρετικά κρίσιμου πολιτικού διαστήματος. Αυτή όμως καθαυτή η μαζικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ εγκαθιστά με μια ορισμένη οξύτητα την ίδια την διεξαγωγή της ταξικής και ιδεολογικής πάλης στο εσωτερικό του. Στοιχείο αναπόφευκτο αλλά και επιθυμητό για εκείνες τις δυνάμεις που επιλέγουν να αναμετρηθούν με το κεντρικό πολιτικό ζήτημα μιας κοινωνίας, δηλαδή το ζήτημα της κυβερνητικής και πολιτικής εξουσίας.

Συνεπώς, οι ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις αλλά και οι εξελίξεις μέσα στην αριστερά αντικειμενικά περνούν μέσα από τις ανοιχτές αντιθέσεις που υπάρχουν σήμερα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην συγκύρια αυτή δεν μπορεί παρά να αναγνωρίζουμε πως όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Αποτελεί εξίσου ανοιχτή πιθανότητα, τόσο η πολιτική εξουδετέρωση και αστική ενσωμάτωση του πολιτικού ριζοσπαστισμού που σήμερα οι λαϊκές μάζες αναγνωρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο όμως και το αντίστροφο, να αποτελέσει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ενεργές αντιθέσεις που τον διαπερνούν, τον πολιτικό καταλύτη και πυροκροτητή μιας βαθιάς αριστερής ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και της εργατικής τάξης. Σε κάθε περίπτωση οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν ανοιχτό διακύβευμα για την ελληνική αριστερά και καθορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την ίδια την ικανότητα του λαού μας να ορθοποδήσει αλλά και να συμβάλει καθοριστικά στην διεθνιστική πάλη και αναζήτηση των λαών όλου του κόσμου, για έναν σύγχρονο δημοκρατικό σοσιαλισμό. Είναι σαφές πως η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να προβάλλει την θέση για έξοδο από το Ευρώ, αφήνει ανοιχτή την πόρτα της φιλελεύθερης και μικροαστικής ενσωμάτωσης του, επίσης όμως είναι σαφές πως η θέση σου ΣΥΡΙΖΑ στην κατεύθυνση της ακύρωσης των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων ανοίγει την πόρτα και για την πλήρη σύγκρουση με την ευρωζώνη έως και το όριο της αποδέσμευσης της χώρας μας από αυτή.

Για όλους όσους το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας μας ενδιαφέρει, θεωρούμε πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να προβάλουμε το ένα ενδεχόμενο πάνω στο άλλο και να προεπικυρώσουμε το ένα ή το άλλο αποτέλεσμα, ειδικότερα όταν σε αυτές τις αντιθέσεις παρεμβάλλονται πλέον τεράστιες λαϊκές μάζες και πολύ περισσότερο όταν ο ταξικός αντίπαλος επιτίθεται λυσσαλέα στον ΣΥΡΙΖΑ, αναγνωρίζοντας αυτός πρώτος τον ανοιχτό χαρακτήρα αυτής της διαλεκτικής. Αντίθετα είναι αναγκαίο όλες οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς να συμβάλουμε σε αυτές τις εξελίξεις και να ενισχύσουμε έναν ορισμένο ριζοσπαστικό συσχετισμό που διαμορφώνεται εντός του ΣΥΡΙΖΑ και να μην αρκεστούμε σε μια αρνητική και εχθρική προεπικύρωση των όποιων αρνητικών εξελίξεων.

Στην κατεύθυνση αυτή η πρόταση για την συγκρότηση ενός ενιαίου λαϊκού μετώπου με πυρήνα τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στην ενίσχυση του πολιτικού ριζοσπαστισμού όλης της αριστεράς. Μια τέτοια πρόταση δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην κοινά κατεκτημένη βάση στοιχείων του πολιτικού προγράμματος, που έχει αναδειχτεί άμεσα στο σύνολο των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς αλλά κυρίως μέσα από όλους τους μεγάλους ταξικούς και λαϊκούς αγώνες. (Άμεση κατάργηση όλων των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, Άμεση στάση πληρωμών στο δημόσιο χρέος, Μονομερής Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του, Εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών, Ρύθμιση των ιδιωτικών χρεών για τις μικρές επιχειρήσεις, τη μικρομεσαία αγροτιά και τις πιο αδύνατες κοινωνικές κατηγορίες, Συγκρότηση ενός προοδευτικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, Στήριξη και αναβάθμιση μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών και εργασιακών σχέσεων, Προώθηση της δωρεάν υγείας και παιδείας. Στην βάση αυτή είναι αναγκαίο να προωθηθεί αποφασιστικά η κατεύθυνση της ενωτικής υπέρβασης του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ από ένα πλατύ Ενιαίο Λαϊκό μέτωπο με πυρήνα το σύνολο των αριστερών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας.

Προφανώς το θέμα της ΕΕ και της ευρωζώνης παραμένει πεδίο αντιθέσεων μεταξύ των δυνάμεων της αριστεράς, το οποίο αντικειμενικά διαπλέκεται με το σύνολο των ιδεολογικών και ιστορικών τους χαρακτηριστικών, αλλά ακόμη και των ιδιαίτερων ταξικών χαρακτηριστικών των τμημάτων της λαϊκής βάσης που εκφράζουν. Άλλωστε αυτό το πεδίο αντιθέσεων οξύνεται περαιτέρω από την ίδιο τον χαρακτήρα και την φύση των σύγχρονων ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Ο στόχος όμως των αριστερών δυνάμεων δεν πρέπει να είναι να διαρρήξουν την ενότητα της αριστερής λαϊκής βάσης και συμμαχίας αλλά να την ανασυνθέσουν ριζοσπαστικά, αναζητώντας ακριβώς εκείνο τον πολιτικό βηματισμό που επιτρέπει στις λαϊκές μάζες να αναπτύσσουν την πολιτικοποίηση τους μέσα από την εξέλιξη της ίδιας τους της πείρας. Ειδικότερα μάλιστα σε αυτήν την συγκυρία η βαθιά παραφθορά και κρίση της ευρωζώνης αντικειμενικά ενισχύει την αριστερή δυναμική και επιτρέπει την περεταίρω ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών.

Συνεπώς η αριστερά οφείλει να αντιπαραβάλει στο «Πάση θυσία για το Ευρώ» που απαιτεί ο ταξικός αντίπαλος, την προοπτική «Καμία Θυσία για το ευρώ» ως την αφετηρία από την οποία είναι δυνατό να οργανωθεί μια ενωτική αριστερή πολιτική στρατηγική σε γείωση με την λαϊκή συνείδηση και αγωνία. Σε κάθε περίπτωση όμως η προγραμματική ενωτική κατεύθυνση στην αριστερά πρέπει να μπορεί να βασίζεται στην πολιτική παραδοχή και συμφωνία ότι η εφαρμογή του πολιτικού της προγράμματος δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να εξαρτάται από τους εκβιασμούς των χρηματοδοτικών δόσεων, ούτε από το όριο του ευρώ, αλλά ούτε και τους νεοφιλελεύθερους κανόνες της ΕΕ.

Αυτό το πολιτικό και προγραμματικό περιεχόμενο και η ενωτική μεθοδολογία πρέπει να αναδειχτεί σε κεντρική κατεύθυνση της ριζοσπαστικής αριστεράς στο αμέσως επόμενο διάστημα, ακριβώς γιατί η κατεύθυνση αυτή αναδείχτηκε καθολικά από τις λαϊκές μάζες, την μεγάλη πλειοψηφία των αγωνιστριών και αγωνιστών της αριστεράς. Στην κατεύθυνση αυτή έχουν κάθε λόγο να βρίσκονται και οι δυνάμεις της επαναστατικής και κομμουνιστικής αριστεράς ακριβώς γιατί η προοπτική ενίσχυσης ενός δυνάμει αριστερού και λαϊκού μετώπου, η ακόμη μεγαλύτερη όξυνση των αντιφάσεων του αστικού συνασπισμού, η ανάπτυξη της πολιτικής αυτοπεποίθησης των λαϊκών μαζών, η πολιτική υποχώρηση και ήττα της κοινωνικής και πολιτικής ακροδεξιάς, επιτρέπει την αναζήτηση ακόμη πιο προωθημένων στόχων από την πλευρά των λαϊκών τάξεων. Το αίτημα για άμεση πτώση της κυβέρνησης και της κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας από την αριστερά είναι δυνατό να πυροδοτήσει ευρύτερες πολιτικές δυναμικές έως το όριο να ανοίξει μια πολιτική διαδικασία στην ελληνική κοινωνία που να έχει ορίζοντα ένα σύγχρονο σοσιαλισμό με ισότητα και δημοκρατία. Είναι αυτή η διαδικασία που δύναται να ξανακάνει επίκαιρη την αναζήτηση της κομμουνιστικής προοπτικής.

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Read more...

Ο διαπληκτισμός Παναγιώταρου με πολίτες, τα "γαλλικά" και τα κομμένα πλάνα

Δύο βίντεο κάνουν τον γύρο του διαδικτύου από τον διαπληκτισμό του βουλευτή της Χρυσής Αυγής με πολίτες. Τα εκατέρωθεν "γαλλικά" και τα κομμένα πλάνα (Vids)

Πηγή: news247

Με τον διαπληκτισμό του βουλευτή της Χρυσής Αυγής να κάνει τον γύρο του διαδικτύου, υπήρξαν μέσα ενημέρωσης, που προχώρησαν σε "δημιουργικό" μοντάζ των όσων διαδραματίστηκαν.

Ορισμένα μέσα ενημέρωσης, όπως καταγγέλλει, έκοψαν από το βίντεο με τις αποδοκιμασίες πολιτών στην Τρίπολη κατά του βουλευτή Ηλία Παναγιώταρου πλάνα για να μην εκθέσουν τη Χρυσή Αυγή.

"Δεν δίστασαν να κόψουν, να λογοκρίνουν, να εξαφανίσουν με λίγα λόγια, πλάνα που δείχνουν συνεργάτη του βουλευτή της Χρυσής Αυγής να προβαίνει σε χυδαίες εκφράσεις κατά των πολιτών της Τρίπολης που αποδοκίμασαν τον κ. Παναγιώταρο", σημειώνει.

Στο βίντεο που φέρνει στη δημοσιότητα το Pheme.gr, φαίνεται συνεργάτης του κ. Παναγιώταρου να προκαλεί και να βρίζει με χυδαίο τρόπο τους πολίτες στην Τρίπολη.

(Πηγή: Pheme.gr)

Read more...

Π. Λαφαζάνης: "Μητέρα όλων των Μαχών να μην περάσουν τα μέτρα!" (Συνέντευξη στν Αυγή της Κυριακής)

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΗΝ «ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (30/9/2012)

ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΜΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ: Γίνεται κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για την αντιπολιτευτική του τακτική, άλλοι ζητούν να γίνει πιο δυναμική και άλλοι ότι πρέπει να γίνουν πιο ρεαλιστικές οι προτάσεις του στην προοπτική της ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας. Ποια πρέπει να είναι η πολιτική του ενόψει και της μάχης για το νέο πακέτου μαμούθ με τα επώδυνα μετρά για μισθούς, συντάξεις και επιδόματα και τις απεργιακές κινητοποιήσεις.

AΠΑΝΤΗΣΗ: Ο μεγαλύτερος «ρεαλισμός» στην εποχή μας είναι αγώνας και ο σχεδιασμός για μια μεγάλη και σύγχρονη προοδευτική και σοσιαλιστική ανατροπή και όχι η οπισθοχώρηση και η συντηρητική διολίσθηση στις πιέσεις ενός χρεοκοπημένου αστικού και μιντιακού κατεστημένου και του μεγάλου κεφαλαίου.

Αυτή την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιδοθεί σε μια νέα ουσιαστική αναβαθμισμένη και δυναμική αντιπολίτευση αποσαφηνίζοντας με τόλμη και ριζοσπαστισμό τα κομβικά σημεία της εναλλακτικής προοδευτικής απάντησης στη κρίση.

Κεντρικό μέτωπό μας αυτή την περίοδο είναι ο αγώνας για να μην περάσει το μνημονιακό πακέτο, πράγμα που είναι η μητέρα των μαχών για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά!

ΕΡΩΤΗΣΗ: Εκτιμάς ότι κατά την ψηφοφορία στη Βουλή για τα νέα μετρά θα υπάρξουν ρωγμές στην κυβερνητική πλευρά; Πώς κρίνεις την διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με την τρόικα και την εσωτερική διαπραγμάτευση μεταξύ των τριών πολιτικών αρχηγών π[ου στηρίζουν την κυβέρνηση;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή μάλλον θα εμφανίσει διαρροές, μπορεί και μεγάλες ρωγμές αν θέσει για ψήφιση το μνημονιακό πακέτο στη Βουλή. Το βέβαιον, όμως, είναι ότι, ανεξάρτητα από την έκβαση της ψηφοφορίας στη Βουλή, το μνημονιακό πακέτο των 13,5 δισ. θα πέσει στο κενό και δεν πρόκειται να εφαρμοστεί. Θα σαρωθεί πολύ γρήγορα από τα μεγάλα αγωνιστικά κύματα των εργατικών και λαϊκών αντιδράσεων και από τις σεισμικές πολιτικές εξελίξεις που έρχονται!

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η «λίστα» του ΣΔΟΕ τι σημαίνει για σας και τι πρέπει να γίνει;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν ξέρω αν υπάρχει «λίστα» και εφ' όσον υπάρχει ποιοι την κατασκεύασαν και τι περιέχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει για να χυθεί παντού άπλετο φως. Αυτά, όμως, που ζούμε αυτήν την περίοδο είναι βρώμικα παιχνίδια και βαθύτατα νοσηρές και αποπνικτικές καταστάσεις ενός συστήματος που σαπίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να αποπροσανατολιστεί από το νοσηρό κλίμα σκανδάλων και σκανδαλολογίας. Το πρόβλημα για τη χώρα ήταν οι ασκούμενες νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές επιλογές και ειδικότερα τώρα τα μνημόνια. Αυτά πρέπει πρώτα απ' όλα και κυρίως να ανατρέψουμε για να αλλάξουμε πραγματικά σελίδα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Με αφορμή τη συνάντηση με τον Ράινχεμπαχ ξεκίνησε μια συζήτηση για αποκατάσταση των σχέσεων με θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ποιά είναι η δική σου θέση στο θέμα αυτό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν θεωρώ ότι η συνάντηση με τον Ράιχενμπαχ ήταν στο ελάχιστο χρήσιμη και πολύ περισσότερο αναγκαία. Δε νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται κάποια αναγνώριση από τους μανδαρίνους και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και σε κάθε περίπτωση δε νομίζω ότι θα πρέπει να κάνουμε κάποιες ειδικές «αβαρίες» για να αποκαταστήσουμε «φυσιολογικές σχέσεις» με όλους αυτούς τους δοτούς γραφειοκράτες που έχουν φέρει την Ευρώπη στο χείλος του γκρεμού και τη χώρα μας στην απελπισία και σε καθεστώς «μπανανίας».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πολλές φορές η κριτική που ασκείται από τους πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΠ είναι ότι στο εσωτερικό του υπάρχουν αντικρουόμενες αντιλήψεις για την Ευρώπη και το ευρώ. Πρέπει να αλλάξει ριζικά η θέση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για το ευρώ; Μπορεί ή όχι να τεθεί θέμα εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη ή αυτό το θέμα υπερβαίνει την συγκυρία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για το ΣΥΡΙΖΑ η διαφορετικότητα των απόψεων, ακόμα και σε κρίσιμα θέματα όπως του ευρώ και της ΕΕ, συνιστά πλούτο και δύναμη και όχι μειονέκτημα και αναπηρία, όπως θέλουν οι αντίπαλοί μας. Η σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά είτε θα αναπτύσσει με τόλμη και χωρίς αναστολές μια κουλτούρα ανοικτής διαφορετικότητας και ταυτόχρονα σεβασμού της πλειοψηφίας είτε θα αποτύχει οικτρά να αλλάξει την κοινωνία, όπως απέτυχαν παλιά «μονολιθικά» σοσιαλιστικά πειράματα. Μια νέα αλληλεγγύη μπορεί να υπάρξει μέσα από την διαφορετικότητα και όχι μέσα από την ισοπέδωση και την τεχνητή ομοιομορφία.

Από κει και πέρα, το πιο κρίσιμο θέμα για το ΣΥΡΙΖΑ είναι να σπάσει τις απαγορευμένες ζώνες επιλογών και συζητήσεων και τους μονόδρομους που έχει επιβάλει το σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ γι' αυτό πρέπει να δηλώνει ευθέως και σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία ότι η αντιμνημονιακή προοδευτική επιλογή του είναι απολύτως αδιαπραγμάτευτη και δεν πρόκειται να τεθεί υπό αίρεση κάτω από τους εκβιασμούς των τροϊκανών δόσεων. Η χώρα αυτή μπορεί να έχει μέλλον με ότι αυτό συνεπάγεται και χωρίς την εκβιαστική τροϊκανή χρηματοδότηση. Η Αριστερά δεν μπορεί, άλλωστε, να έχει αυταπάτες ότι με τα δανεικά της τρόικας θα κάνει την προοδευτική και σοσιαλιστική αλλαγή στην Ελλάδα. Όπως δε μπορεί να έχει την παραμικρή αυταπάτη ότι μπορεί να αποπληρωθεί αυτό το άδικο και δυσβάσταχτο ταξικό χρέος, χωρίς να εξοντωθεί ο ελληνικός λαός.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ενόψει της πανελλαδικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΠ έχει ξεκινήσει η συζήτηση για τη φυσιογνωμία του νέου κόμματος. Ποιά πρέπει να είναι τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά και η στρατηγική του στόχευση; Μιλάς για δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, τι σημαίνει αυτό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Θέλουμε την κυβέρνηση. Αλλά όχι την κυβέρνηση για την κυβέρνηση. Θέλουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα αλλάξει ριζικά την πορεία της χώρας και όχι φυσικά για να ξοφλήσει με μεγαλύτερη ασφάλεια τους πιστωτές. Αυτή η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρόκειται να προκύψει με το συνήθη τρόπο που οι αστικές αντιπολιτεύσεις γίνονταν κυβέρνηση, δηλαδή με την συνεχή συντηρητική αναδίπλωση για την εκπόρθηση του «μεσαίου» χώρου. Μια αναδίπλωση του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ολέθρια για τον ίδιο, την Αριστερά, την κυβερνητική προοπτική και κυρίως τον τόπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντίθετα χρειάζεται τώρα ένα δεύτερο κύμα πολικής, προγραμματικής και κινηματικής ριζοσπαστικοποίησης με όρους κοινωνίας και προβλημάτων. Αυτό σημαίνει μια πολύ πιο ουσιαστική και πολύ πιο αντισυστημική αντιπολίτευση, ένα πολύ πιο σαφές, πιο συνεκτικό και συγκρουσιακό πρόγραμμα, μια πολύ μεγαλύτερη γείωση στους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους και ένα πολύ πιο ουσιαστικό προσανατολισμό στην ανάπτυξη των ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Για να τα πετύχει αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ δεν πρέπει να μεταλλαχθεί σε ένα ρευστό, άμορφο και ασπόνδυλο μόρφωμα με ασαφή ιδεολογικοπολιτικά όρια αλλά να καταστεί ένα ριζοσπαστικό δημοκρατικό κόμμα κοινωνικού μετασχηματισμού και γνήσιας στράτευσης με σαφείς αριστερές ιδεολογικές πολιτικές και οργανωτικές αρχές, ικανό να διευθύνει μια πορεία κοινωνικού μετασχηματισμού και συγκρότησης ενός συμμαχικού κοινωνικού μπλοκ μεγάλης πλειοψηφίας, υπό την ηγεμονία του εργατικού κινήματος.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιά πρέπει να είναι η πολιτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στο κοινωνικό και το πολιτικό πεδίο; Είναι όντως "ανάδελφο" κόμμα, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι από τους αντιπάλους του, και κατά συνέπεια δυσκολεύεται να συνάψει συμμαχίες; Ποιές συμμαχίες, με ποιους χώρους μπορεί να συνάψει όταν ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣYΑ, Οικολόγοι δεν είναι θετικοί, ενώ η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ επέλεξε άλλο στρατόπεδο; 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η υπόθεση της κοινής δράσης, της συνεργασίας και της συμπαράταξης της Αριστεράς δεν πρέπει να είναι για το ΣΥΡΙΖΑ μια σημαία ευκαιρίας, ούτε πρέπει να τη βλέπουμε με τους παραμορφωτικούς φακούς των εκλογικών ποσοστών. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε τραγικό λάθος αν αναπαρήγαγε, με οποιαδήποτε μορφή, τα χρεοκοπημένα δόγματα της αυτοδυναμίας που χρησιμοποίησε το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα θα έλεγα η υπόθεση της αριστερής συμπαράταξης γίνεται πολύ πιο επίκαιρη, πολύ πιο αναγκαία και πολύ πιο κρίσιμη για τις εξελίξεις και πρώτα απ' όλα μια συμπαράταξη του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και άλλες μικρότερες δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και της ριζοσπαστικής Οικολογίας. Προς αυτή την κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει, παρά την στάση των άλλων ηγεσιών, να αναλάβει άμεσα μια τολμηρή πρωτοβουλία διαλόγου και να προτείνει γι' αυτό ένα ελάχιστο κοινό και συνεκτικό προγραμματικό πεδίο πάνω στο οποίο, με αμοιβαίες μετατοπίσεις, θα μπορούσαν να συναντηθούν όλες οι δυνάμει της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Χωρίς τη στρατηγική συνεργασία της Αριστεράς, Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν προσέξει, μπορεί να πολιορκηθεί άσχημα από «ορφανές» πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που μόνο στόχο θα έχουν την κυβερνητική εξουσία και τη νομή των όποιων λαφύρων της!

Read more...

Η 71η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΕΑΜ, ΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ!

http://iskra.gr/ 

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» ΜΕ ΤΙΤΛΟ: «Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΕΑΜ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ»!

Του ΣΧΟΛΙΑΣΤΗ

Πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο το άρθρο του σαββατιάτικου«Ριζοσπάστη» (29/9), μπροστά στην 71η επέτειο του ΕΑΜ, με τίτλο «Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΕΑΜ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ», που φέρει την καθοδηγητική υπογραφή «Σ».

Πράγματι ο αγώνας του ΕΑΜ δεν είχε μόνο ένα γενικόεθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα αλλά και ένα βαθύτατα ταξικό περιεχόμενο. Ο αγώνας κατά των κατακτητών ήταν για το ΕΑΜσυνδεδεμένος με τον αγώνα κατά του μεγαλοαστικού κόσμου της χώρας, ο οποίος αν δεν συνεργάστηκε ανοιχτά με τους κατακτητές, είχε σε μεγάλο βαθμό συμβιβασθεί μαζί τους και στην καλυτέρα των περιπτώσεων μια μικρή μερίδα του αντιδρούσε με ασυνέπεια, μεταλαντεύσεις και οπισθοχωρήσεις στην κατοχή.

Το ΕΑΜ, βεβαίως, όφειλε να σταθμίζει, ακροβατώντας σε ένα τεντωμένο σκοινί, την ισορροπία ανάμεσα στο εθνικό και το ταξικό ζήτημα, προκρίνοντας στην ουσία μια πορεία μετάβασης προς τον κοινωνικό μετασχηματισμό μέσω της πιο πλατιάς και ουσιαστικής δημοκρατίας, που θα εγκαθιδρύτετο στη χώρα μετά την εθνική απελευθέρωση από τις νικήτριες ΕΑΜικές δυνάμεις.

Αν δεν κάνουμε λάθος, το κείμενο του «Σ», που παραθέτουμε στη συνέχεια, θεωρεί λαθεμένη αυτήν τηνΕΑΜική στρατηγική, όπως θεμελιώθηκε τότε από το ΚΚΕ.

Κατά τον «Σ», αν πάρουμε τοις μετρητοίς τα αποσπάσματα που παραθέτει στο τέλος του άρθρου του, τοΕΑΜ θα όφειλε να είχε ως στόχο μαζί με την απελευθέρωση της χώρας την εγκαθίδρυση της «επαναστατικής εργατικής εξουσίας», με δύο λόγια τη «δικτατορία του προλεταριάτου»!

Αλλά αν το ΕΑΜ έθετε αυτόν το στόχο, τότε θα αναιρούσε την ουσία του, δεν θα έπρεπε καν να δημιουργηθεί ως πλατύ μέτωπο και θα αρκούσε το ΚΚΕ, χωρίς μετωπικά σχήματα, το οποίο θα καλούσε σε αντικατοχικό αγώνα για τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη «δικτατορία της εργατικής τάξης»!!!

Νομίζω είναι αυτονόητο ότι αν το ΚΚΕ στα 1941 έπραττε αυτό που υπονοεί ο «Σ» στα 2012, δεν θα υπήρχε η λαμπρή εποποιία ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ, αφού ούτε στις πόλεις και πολύ περισσότερο στηνύπαιθρο και τα βουνά, δεν θα μπορούσε το ΚΚΕ να καταστεί η ψυχή αυτής της θαυμάσιας λαϊκής συσπείρωσης.

Το «λάθος» του τότε ΚΚΕ δεν ήταν στη μεγαλοφυή σύλληψη του ΕΑΜ αλλά στους κατοπινούς συμβιβασμούς της ηγεσίας του με τον Αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό, οι οποίοι δεν συνδέονται νομοτελειακά με το χαρακτήρα του ΕΑΜ, ως αυθεντικού εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου με βαθιάδημοκρατικά και ταξικά χαρακτηριστικά. 

Αντίθετα, υπήρξε πολύ ορθή η θέση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ που υποδείκνυε μια πορεία μετάβασης, μέσα από την απελευθέρωση της χώρας και την πιο πλατιά ανάπτυξη της λαϊκής δημοκρατίας, της λαϊκής συμμετοχής και των εργατικών - λαϊκών αγώνων, σε βαθύτερους κοινωνικούς μετασχηματισμούς μεσοσιαλιστικό ορίζοντα, άσχετα αν αυτή δεν εφαρμόστηκε σωστά.

Τα 71 χρόνια του ΕΑΜ έχουν και σήμερα όχι μόνο ιστορική σημασία αλλά και βαθιά επικαιρότητα.

Ο αγώνας κατά της τρόικας και των μνημονίων είναι σήμερα ένας βαθύτατα ταξικός αγώνας ενάντια στην ελληνική μεγαλοαστική τάξη, που έχει ταυτόχρονα σημαντικές εθνικές διαστάσεις, αφού είναι και αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού και κατά μιας νέας μορφής «αποικιοποίησης» της χώρας. Όπως είναι και αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια αυτής της χώρας, μαζί με τη διαφύλαξη τουεθνικού της πλούτου.

Η υποβάθμιση αυτών των θεμελιωδών επιδιώξεων σήμερα, προκειμένου να τεθεί ως άμεσος στόχος για τηνεπαναστατική Αριστερά η «σοσιαλιστική επανάσταση», θα ήταν μείζον λάθος και μια ανοιχτή συνεισφορά πολιτικού χώρου σε αστικές δυνάμεις να καλύψουν το πολιτικό κενό!

Ο «Σ» του «Ριζοσπάστη» για να δικαιώσει τη σημερινή άτοπη πολιτική του ΚΚΕ, ακυρώνει στην ουσία τηνεμπνευσμένη ΕΑΜική στρατηγική του ΚΚΕ, την οποία, στα 2012, θα ήθελε να τη μετατρέψει σε αγώνα απ' ευθείας για την «εργατική σοσιαλιστική εξουσία», χωρίς άμεσους μεταβατικούς στόχους!

Αυτό που χρειάζεται η ριζοσπαστική Αριστερά σήμερα είναι να συμπαραταχθεί για να συγκροτήσει, με αιχμή την απαλλαγή του τόπου από την τρόικα και τα μνημόνια, ένα μεγάλο και πλειοψηφικόσυμμαχικό πολιτικό και κοινωνικό μπλοκ, το οποίο, υπό την ηγεσία της εργατικής τάξης, θα βγάλει τη χώρα από την κρίση, θα προωθήσει την ανεξαρτησία της και θα προχωρήσει στην προοδευτικήανασυγκρότηση και ανόρθωση της, με ορίζοντα το σοσιαλισμό.

Αυτή είναι η επίκαιρη πρόκληση, με την εθνική και την ταξική της διάσταση, προς την Αριστερά που απευθύνει σε όλους μας η 71η επέτειος του ΕΑΜ!

Η Iskra παραθέτει αυτούσιο το άρθρο του «Σ» όπως δημοσιεύθηκε στο Σαββατιάτικο «Ριζοσπάστη» (29/9), το οποίο έχει ως εξής:

Η ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΕΑΜ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Του «Σ»

Κάποιοι «ιστοριολόγοι» γράφουν ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ πολέμησαν μόνο το φασίστα Γερμανο-Ιταλό κατακτητή για να απελευθερώσουν την Ελλάδα. Αλλά έτσι δεν αποτυπώνεται ολόκληρη η ιστορική αλήθεια της εξελισσόμενης στη συγκεκριμένη περίοδο πραγματικότητας. Εκτιμά την πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστές κατακτητές ως ουδέτερη ταξικά, δηλαδή ότι και η αστική τάξη και η εργατική τάξη με τους συμμάχους της είχαν την ίδια στάση απέναντι στον κατακτητή. Ετσι, συγκαλύπτει το ταξικό στοιχείο στην εθνικοαπελευθερωτική πάλη που στην Ελλάδα ήταν κυρίαρχο, αφού η αστική τάξη δεν πολέμησε τον κατακτητή. Στην Ελλάδα, μετά την κατάκτησή της από τους Γερμανούς, ένα τμήμα της επέλεξε το δρόμο της ανοιχτής συνεργασίας με τους κατακτητές, ένα άλλο τμήμα της διέφυγε στην Αίγυπτο.

ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Είναι χαρακτηριστικά για τη σχέση της οικονομικής ολιγαρχίας στην Ελλάδα με τις δυνάμεις Κατοχής τα εξής:

«Στις 4 Φεβρουαρίου 1943 οι γερμανικές οικονομικές αρχές έριξαν στο Χρηματιστήριο της Αθήνας 48.000 χρυσές λίρες και 1.250.000 χρυσά γαλλικά φράγκα. Επρόκειτο για ματωμένο χρυσάφι αρπαγμένοαπό τις χώρες που κατακτήθηκαν, από τις λεηλασίες και από τις περιουσίες των Εβραίων που είχαν σταλεί στα κρεματόρια. Οι ενδιαφερόμενοι δεν ασχολούνταν με το αίμα που έσταζε από αυτόν το χρυσό. Τα λαμπερά νομίσματα έγιναν ανάρπαστα από όλους εκείνους, οι οποίοι έβλεπαν να αυγατίζουν τα εισοδήματά τους σε δραχμές και επιθυμούσαν διακαώς να μετατρέψουν τα κέρδη τους σε κάτι πιο σταθερό: σε χρυσάφι. Στις 28 Φεβρουαρίου, αυτή η διά του χρυσίου αναγνώριση των υπηρεσιών που ο ελληνικός καπιταλισμός πρόσφερε στη Νέα Τάξη του ναζισμού επαναλήφθηκε: 63.000 χρυσές λίρες έπεσαν στην αγορά. Στις 2 Μαρτίου ρίχτηκαν στην αγορά 33.000 ακόμα χρυσές λίρες, την επομένη, στις 3 Μαρτίου, δύο ημέρες πριν το αιματοκύλισμα της Αθήνας, οι συνεργάτες των Γερμανών αμείφθηκαν διά του τρόπου αυτού με ακόμα 1.700.000 χρυσά γαλλικά φράγκα. Την ώρα που στους δρόμους της πρωτεύουσας οι διαδηλώσεις του ΕΑΜ πνίγονταν στο αίμα από τους κατακτητές και την Αστυνομία, αποτρέποντας την επικράτηση της δουλικής εργασίας, μερικοί είχαν άλλου τύπου ασχολίες: Μετρούσαν το χρυσάφι που οι υπηρεσίες τους στον κατακτητή και η συμμετοχή τους στην καταλήστευση της ίδιας τους της χώρας και του λαού της, τους εξασφάλισαν.

Αυτά τα "όργανα της τάξεως", που ανελέητα χτυπούσαν τις διαδηλώσεις του ΕΑΜ, είχαν πράγματιαφεντικά. Γνώριζαν τι είδους κόσμο προάσπιζαν: Εκείνο των κατακτητών, των καπιταλιστών, τωνκερδοσκόπων, των "οικονομικών δοσιλόγων". Και η αγριότητά τους ήταν ευθέως ανάλογη με την αγριότητα της λεηλασίας και της εκμετάλλευσης, μέσα στον αστερισμό των οποίων ζούσε τότε η Ελλάδα» («Ριζοσπάστης», 2 Μαρτίου 2008, Γιώργου Μαργαρίτη, «Οι δύο κόσμοι: Η Ελλάδα στις 5 Μαρτίου 1943).

Η ταξική πάλη, αν και δεν ήταν το πρωτεύον όσο διαρκούσε ο αγώνας ενάντια στον κατακτητή, διεξαγόταν ασίγαστα. Ποιος λαός θα πάλευε να απελευθερωθεί και δε θα χτυπούσε τους συνεργάτεςαστούς των Γερμανοϊταλών και τους μηχανισμούς τους που αποτελούσαν και το κράτος στην Ελλάδα; Για παράδειγμα οι κατοχικές κυβερνήσεις ήταν ελληνικές. Ουσιαστικά, σ' όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δε βρισκόταν σε πρωτεύουσα θέση των εξελίξεων, αντικειμενικά κρινόταν το «ΠΟΙΟΣ - ΠΟΙΟΝ», στο ζήτημα της εξουσίας. Και απασχολούσε το ίδιο την άρχουσα τάξη και τα πολιτικά της κόμματα, αλλά και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και βεβαίως το ΚΚΕ και τον ίδιο το συνασπισμό του ΕΑΜ. Αλλωστε, η ταξική πάλη στις ταξικές κοινωνίες ποτέ δε σταματά.

Η πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας, από τη μια πλευρά, και στην εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, από την άλλη, διεξαγόταν ασίγαστα και στην κατοχή, αφού το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είχαν να αντιμετωπίσουν και την ντόπια ένοπλη αντίδραση με τις δικές της οργανώσεις, από τη «Χ» του Γρίβα, την ΠΑΟ, τη ΜΑΥ, ως τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας και άλλες που στήριζαν το ντόπιο κατοχικό καθεστώς. Οπως, επίσης, και τον ΕΔΕΣ του Ναπ. Ζέρβα, που ήταν το αντίβαρο των αστικών δυνάμεων στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και, ουσιαστικά, δρούσε ενάντιά τους με τη συνδρομή και των Αγγλων. Ο αστικός πολιτικός κόσμος στηριγμένος στους Αγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους προετοιμαζόταν νατσακίσει με τα όπλα το λαϊκό κίνημα για να επιβάλει την αστική εξουσία και να οργανώσει αστικό κράτος. Και δεν μπορούσε να το κάνει διαφορετικά, αφού δεν είχε το παραμικρό λαϊκό έρεισμα, και εκφράστηκε αυτό με την ένοπλη πάλη το Δεκέμβρη του 1944 και στη συνέχεια με τον εμφύλιο. Η εξέλιξη αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο δεν ηγούνταν η αστική τάξη της Ελλάδας, οπότε και θα θεωρούνταν νικήτρια, άρα θα συνέχιζε να ήταν ο ηγέτης τωνμεταπελευθερωτικών κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα. Σ' αυτόν τον πόλεμο ηγήθηκε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Και στη μεταπελευθερωτική πορεία της Ελλάδας, αυτό το γεγονός έβαζε τη σφραγίδα του. Επίσης, ακόμη πριν την απελευθέρωση και έχοντας επίγνωση των συνθηκών που δημιουργούνται παγκόσμια, ιδιαίτερα μετά τη νίκη των Σοβιετικών στο Στάλινγκραντ, που ήταν η αρχή του τέλους του πολέμου, αυτό που απασχολούσε την άρχουσα τάξη της Ελλάδας ήταν το μεταπελευθερωτικό καθεστώς. Γιατί την απασχολούσε; Μα γιατί στην Ελλάδα άρχισε να οργανώνεται μια νέα, λαϊκή, εξουσία.

Το έπος του ΕΑΜ, επομένως, δεν ήταν μόνο η εθνική απελευθέρωση, αλλά και η δημιουργία φύτρων της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα. Που μπορεί, βεβαίως, να μην αγκάλιαζε τα τότε αστικά κέντρα, αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα είχε ήδη τη δική της δράση με τα όργανα λαϊκής αυτοδιοίκησης, τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά και με την κυβέρνηση, την Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ). Είχε ακόμη το δικό της λαϊκό στρατό τον ΕΛΑΣ και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού συσπειρωμένη στο ΕΑΜ.

ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

Βεβαίως, η εργατική τάξη, ο λαός δεν κατάφεραν να κατακτήσουν την εξουσία. Αλλά αυτό οφείλεται στη στρατηγική του ΚΚΕ. «Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος όξυνε την ταξική πάλη σε μια σειρά χώρες. Η στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα τελικά δεν προσανατόλισε στη διαμόρφωση στρατηγικής των ΚΚ ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους, είτε η τελευταία ήταν επιτιθέμενη είτε αμυνόμενη. Στις αναλύσεις του ΚΚΕ και στον προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης, κυριαρχούσε η προ του 1917 λενινιστική προσέγγιση για «επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς», με μορφή τα Σοβιέτ και αποκλείοντας την αστική τάξη (και του χωριού - κουλάκους) από τη συμμαχία, ως ένα στάδιο εξουσίας πριν τη δικτατορία του προλεταριάτου. Στα χρόνια της Κατοχής, γινόταν λόγος για λαϊκή δημοκρατία - λαοκρατία και λαϊκή δημοκρατική επανάσταση, επί της ουσίας ένα στάδιο πριν την επαναστατική εργατική εξουσία, που είχε τα χαρακτηριστικά ενός εκδημοκρατισμένου αστικού καθεστώτος» («Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ», τ. 2ος 1949 - 1968, σελ. 618).

«...Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε σοσιαλισμό κι αν ακόμα όλος ο κόσμος μας πει πάρτε την και κάνετε σοσιαλισμό [...]. Η ωρίμανση των συνθηκών οδηγεί σε αστικοδημοκρατικές λύσεις, αλλαγές της κατάστασης [...]. Αφού λυθούν όλα αυτά τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα, τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να πάμε προς το σοσιαλισμό, ομαλά, μέσα στη δημοκρατική εξέλιξη» (Γ. Σιάντος στην 44η Συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), στις 27 Ιουλίου 1944, Αρχείο της ΠΕΕΑ, Πρακτικά Συνεδριάσεων, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1990, σελ. 156 - 157).

Χωρίς όλα τα παραπάνω που εν συντομία καταγράφουμε δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε ολοκληρωμένα και αντικειμενικά την ιστορία και τη δράση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ.

Στις τωρινές συνθήκες, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι «αριστεροί» επαναφέρουν το ΕΑΜ με την ίδια ακριβώς λογική με την οποία αντιμετωπίζουν την ιστορία του, αποσιωπώντας το ταξικό στοιχείο στην πάλη του. Εκτιμούν ότι και σήμερα στην Ελλάδα υπάρχει κατοχή, λόγω τρόικας, και καλούν σε αγώνα ενάντια στηντρόικα και τις ντόπιες κυβερνήσεις, αποσιωπώντας ότι από κοινού εφαρμόζουν πολιτική διεξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου για να συγκαλύψουν ότι η πολιτική που προτείνουν αυτές οι «αριστερές» δυνάμεις είναι επίσης πολιτική διεξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Οταν οΣΥΡΙΖΑ μιλά για ανάπτυξη το ομολογεί, ότι με την πολιτική του θέλει να δημιουργήσει συνθήκες γιαεπενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων, κάνοντας λόγο για «υγιή επιχειρηματικότητα». Μόνο που αυτή η διέξοδος υποτάσσει την εργατική τάξη και το λαό, τους αγώνες τους, στην ενίσχυση του κεφαλαίου

Read more...

ΠΑΝ.ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΗΝ «ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (30/9/2012)

ΕΡΩΤΗΣΗ:Γίνεται κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για την αντιπολιτευτική του τακτική, άλλοι ζητούν να γίνει πιο δυναμική και άλλοι ότι πρέπει να γίνουν πιο ρεαλιστικές οι προτάσεις του στην προοπτική της ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας. Ποια πρέπει να είναι η πολιτική του ενόψει και της μάχης για το νέο πακέτου μαμούθ με τα επώδυνα μετρά για μισθούς, συντάξεις και επιδόματα και τις απεργιακές κινητοποιήσεις.

AΠΑΝΤΗΣΗ:Ο μεγαλύτερος «ρεαλισμός» στην εποχή μας είναι αγώνας και ο σχεδιασμός για μια μεγάλη και σύγχρονη προοδευτική και σοσιαλιστική ανατροπή και όχι η οπισθοχώρηση και η συντηρητική διολίσθηση στις πιέσεις ενός χρεοκοπημένου αστικού και μιντιακού κατεστημένου και του μεγάλου κεφαλαίου.

Αυτή την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιδοθεί σε μια νέα ουσιαστική αναβαθμισμένη και δυναμική αντιπολίτευση αποσαφηνίζοντας με τόλμη και ριζοσπαστισμό τα κομβικά σημεία της εναλλακτικής προοδευτικής απάντησης στη κρίση.
Κεντρικό μέτωπό μας αυτή την περίοδο είναι ο αγώνας για να μην περάσει το μνημονιακό πακέτο, πράγμα που είναι η μητέρα των μαχών για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά!

ΕΡΩΤΗΣΗ:Εκτιμάς ότι κατά την ψηφοφορία στη Βουλή για τα νέα μετρά θα υπάρξουν ρωγμές στην κυβερνητική πλευρά; Πώς κρίνεις την διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με την τρόικα και την εσωτερική διαπραγμάτευση μεταξύ των τριών πολιτικών αρχηγών π[ου στηρίζουν την κυβέρνηση;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή μάλλον θα εμφανίσει διαρροές, μπορεί και μεγάλες ρωγμές αν θέσει για ψήφιση το μνημονιακό πακέτο στη Βουλή. Το βέβαιον, όμως, είναι ότι, ανεξάρτητα από την έκβαση της ψηφοφορίας στη Βουλή, το μνημονιακό πακέτο των 13,5 δισ. θα πέσει στο κενό και δεν πρόκειται να εφαρμοστεί. Θα σαρωθεί πολύ γρήγορα από τα μεγάλα αγωνιστικά κύματα των εργατικών και λαϊκών αντιδράσεων και από τις σεισμικές πολιτικές εξελίξεις που έρχονται!

ΕΡΩΤΗΣΗ:Η «λίστα» του ΣΔΟΕ τι σημαίνει για σας και τι πρέπει να γίνει;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Δεν ξέρω αν υπάρχει «λίστα» και εφ' όσον υπάρχει ποιοι την κατασκεύασαν και τι περιέχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει για να χυθεί παντού άπλετο φως. Αυτά, όμως, που ζούμε αυτήν την περίοδο είναι βρώμικα παιχνίδια και βαθύτατα νοσηρές και αποπνικτικές καταστάσεις ενός συστήματος που σαπίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να αποπροσανατολιστεί από το νοσηρό κλίμα σκανδάλων και σκανδαλολογίας. Το πρόβλημα για τη χώρα ήταν οι ασκούμενες νεοφιλελεύθερες καπιταλιστικές επιλογές και ειδικότερα τώρα τα μνημόνια. Αυτά πρέπει πρώτα απ' όλα και κυρίως να ανατρέψουμε για να αλλάξουμε πραγματικά σελίδα.

ΕΡΩΤΗΣΗ:Με αφορμή τη συνάντηση με τον Ράινχεμπαχ ξεκίνησε μια συζήτηση για αποκατάσταση των σχέσεων με θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ποιά είναι η δική σου θέση στο θέμα αυτό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν θεωρώ ότι η συνάντηση με τον Ράιχενμπαχ ήταν στο ελάχιστο χρήσιμη και πολύ περισσότερο αναγκαία. Δε νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται κάποια αναγνώριση από τους μανδαρίνους και τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και σε κάθε περίπτωση δε νομίζω ότι θα πρέπει να κάνουμε κάποιες ειδικές «αβαρίες» για να αποκαταστήσουμε «φυσιολογικές σχέσεις» με όλους αυτούς τους δοτούς γραφειοκράτες που έχουν φέρει την Ευρώπη στο χείλος του γκρεμού και τη χώρα μας στην απελπισία και σε καθεστώς «μπανανίας».

ΕΡΩΤΗΣΗ:Πολλές φορές η κριτική που ασκείται από τους πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΠ είναι ότι στο εσωτερικό του υπάρχουν αντικρουόμενες αντιλήψεις για την Ευρώπη και το ευρώ. Πρέπει να αλλάξει ριζικά η θέση του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για το ευρώ; Μπορεί ή όχι να τεθεί θέμα εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη ή αυτό το θέμα υπερβαίνει την συγκυρία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για το ΣΥΡΙΖΑ η διαφορετικότητα των απόψεων, ακόμα και σε κρίσιμα θέματα όπως του ευρώ και της ΕΕ, συνιστά πλούτο και δύναμη και όχι μειονέκτημα και αναπηρία, όπως θέλουν οι αντίπαλοί μας. Η σύγχρονη ριζοσπαστική Αριστερά είτε θα αναπτύσσει με τόλμη και χωρίς αναστολές μια κουλτούρα ανοικτής διαφορετικότητας και ταυτόχρονα σεβασμού της πλειοψηφίας είτε θα αποτύχει οικτρά να αλλάξει την κοινωνία, όπως απέτυχαν παλιά «μονολιθικά» σοσιαλιστικά πειράματα. Μια νέα αλληλεγγύη μπορεί να υπάρξει μέσα από την διαφορετικότητα και όχι μέσα από την ισοπέδωση και την τεχνητή ομοιομορφία.
Από κει και πέρα, το πιο κρίσιμο θέμα για το ΣΥΡΙΖΑ είναι να σπάσει τις απαγορευμένες ζώνες επιλογών και συζητήσεων και τους μονόδρομους που έχει επιβάλει το σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ γι' αυτό πρέπει να δηλώνει ευθέως και σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία ότι η αντιμνημονιακή προοδευτική επιλογή του είναι απολύτως αδιαπραγμάτευτη και δεν πρόκειται να τεθεί υπό αίρεση κάτω από τους εκβιασμούς των τροϊκανών δόσεων. Η χώρα αυτή μπορεί να έχει μέλλον με ότι αυτόσυνεπάγεται και χωρίς την εκβιαστική τροϊκανή χρηματοδότηση. Η Αριστερά δεν μπορεί, άλλωστε, να έχει αυταπάτες ότι με τα δανεικά της τρόικας θα κάνει την προοδευτική και σοσιαλιστική αλλαγή στην Ελλάδα. Όπως δε μπορεί να έχει την παραμικρή αυταπάτη ότι μπορεί να αποπληρωθεί αυτό το άδικο και δυσβάσταχτο ταξικό χρέος, χωρίς να εξοντωθεί ο ελληνικός λαός.

ΕΡΩΤΗΣΗ:Ενόψει της πανελλαδικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΠ έχει ξεκινήσει η συζήτηση για τη φυσιογνωμία του νέου κόμματος. Ποιά πρέπει να είναι τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά και η στρατηγική του στόχευση; Μιλάς για δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ, τι σημαίνει αυτό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Θέλουμε την κυβέρνηση. Αλλά όχι την κυβέρνηση για την κυβέρνηση. Θέλουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα αλλάξει ριζικά την πορεία της χώρας και όχι φυσικά για να ξοφλήσει με μεγαλύτερη ασφάλεια τους πιστωτές. Αυτή η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρόκειται να προκύψει με το συνήθη τρόπο που οι αστικές αντιπολιτεύσεις γίνονταν κυβέρνηση, δηλαδή με τηνσυνεχή συντηρητική αναδίπλωση για την εκπόρθηση του «μεσαίου» χώρου. Μια αναδίπλωση του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ολέθρια για τον ίδιο, την Αριστερά, την κυβερνητική προοπτική και κυρίως τον τόπο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντίθετα χρειάζεται τώρα ένα δεύτερο κύμα πολικής, προγραμματικής και κινηματικής ριζοσπαστικοποίησης με όρους κοινωνίας και προβλημάτων. Αυτό σημαίνει μια πολύ πιο ουσιαστική και πολύ πιο αντισυστημική αντιπολίτευση, ένα πολύ πιο σαφές, πιο συνεκτικό και συγκρουσιακό πρόγραμμα, μια πολύ μεγαλύτερη γείωση στους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους και ένα πολύ πιο ουσιαστικό προσανατολισμό στην ανάπτυξη των ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Για να τα πετύχει αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ δεν πρέπει να μεταλλαχθεί σε ένα ρευστό, άμορφο και ασπόνδυλο μόρφωμα με ασαφή ιδεολογικοπολιτικά όρια αλλά να καταστεί ένα ριζοσπαστικό δημοκρατικό κόμμα κοινωνικού μετασχηματισμού και γνήσιας στράτευσης με σαφείς αριστερές ιδεολογικές πολιτικές και οργανωτικές αρχές, ικανό να διευθύνει μια πορεία κοινωνικού μετασχηματισμού και συγκρότησης ενός συμμαχικού κοινωνικού μπλοκ μεγάλης πλειοψηφίας, υπό την ηγεμονία του εργατικού κινήματος.

ΕΡΩΤΗΣΗ:Ποιά πρέπει να είναι η πολιτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στο κοινωνικό και το πολιτικό πεδίο; Είναι όντως "ανάδελφο" κόμμα, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι από τους αντιπάλους του, και κατά συνέπεια δυσκολεύεται να συνάψει συμμαχίες; Ποιές συμμαχίες, με ποιους χώρους μπορεί να συνάψει όταν ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣYΑ, Οικολόγοι δεν είναι θετικοί, ενώ η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ επέλεξε άλλο στρατόπεδο; 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Η υπόθεση της κοινής δράσης, της συνεργασίας και της συμπαράταξης της Αριστεράς δεν πρέπει να είναι για το ΣΥΡΙΖΑ μια σημαία ευκαιρίας, ούτε πρέπει να τη βλέπουμε με τους παραμορφωτικούς φακούς των εκλογικών ποσοστών. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε τραγικό λάθος αναναπαρήγαγε, με οποιαδήποτε μορφή, τα χρεοκοπημένα δόγματα της αυτοδυναμίας που χρησιμοποίησε το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα θα έλεγα η υπόθεση της αριστερής συμπαράταξης γίνεται πολύ πιο επίκαιρη, πολύ πιο αναγκαία και πολύ πιο κρίσιμη για τις εξελίξεις και πρώτα απ' όλα μια συμπαράταξη του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και άλλες μικρότερες δυνάμεις τηςριζοσπαστικής Αριστεράς και της ριζοσπαστικής Οικολογίας. Προς αυτή την κατεύθυνση ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει, παρά την στάση των άλλων ηγεσιών, να αναλάβει άμεσα μια τολμηρή πρωτοβουλία διαλόγου και να προτείνει γι' αυτό ένα ελάχιστο κοινό και συνεκτικό προγραμματικό πεδίο πάνω στο οποίο, με αμοιβαίες μετατοπίσεις, θα μπορούσαν να συναντηθούν όλες οι δυνάμει της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Χωρίς τη στρατηγική συνεργασία της Αριστεράς, Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν προσέξει, μπορεί να πολιορκηθεί άσχημα από «ορφανές» πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, που μόνο στόχο θα έχουν την κυβερνητική εξουσία και τη νομή των όποιων λαφύρων της!

http://www.iskra.gr 

Read more...