Λίγη ώρα πριν ανοίξει η κάλπη, η φωνή του σαν τρομαχτικό ενδεχόμενο. «Να δεις που τελικά θα πάρει η ΝΔ 32 με 35% και το Πασόκ 24 με 27%». Αργότερα κοίταζε με έκπληξη, καθώς μέτραγα τα ψηφοδέλτια.
17 απ’ αυτά της ΧΑ. Μια φάτσα περίεργη στη μέση του σαλονιού μιλάει για ιστορικές προσωπικότητες, καθαρότητες, φούρνους, δεν υπάρχουν φούρνοι, τί τον νοιάζει τον Έλληνα αν υπήρχαν φούρνοι.
Εντωμεταξύ, ο Λεβέντης ισοβαθμεί με τους οικολόγους πράσινους, η ανταρσύα καλπάζει, το Πασόκ καταρρέει. Να καταρρέει το Πασόκ στην Αρκαδία, να κάτι που δεν ξέραμε, να κάτι που δεν περιμέναμε. Εκεί που το Πασόκ δεν είναι πολιτική επιλογή, δεν είναι καν οπαδιλίκι, είναι δουλειά, είναι ψωμί.
εκεί που όλα σε πνίγουν
Μια κοπέλα λέει καλή συνέχεια, χαμογελώντας σε τρεις άγνωστους συναδέλφους, μια κυρία λέει κοίτα, κατάντια, να γυρίσει από κει που ήρθε, σε μια μισοκοιμισμένη ζητιάνα. Νίκαια – Πανεπιστημίου. Άνοιξη, καταχείμωνο. Οι φασίστες υπάρχουν επειδή ο κόσμος αγανάκτησε, επειδή ο κόσμος δεν σκέφτηκε, επειδή είμαστε λαός που ψηφίζει με το θυμικό, επειδή είμαστε λαός χωρίς μνήμη, λαός μαλακισμένος, λαός κυρίαρχος και πάει λέγοντας. Ο φασισμός, ο ρατσισμός, η απέχθεια προς τον άλλο διατρέχει όλη την ελληνική κοινωνία. Πούστηδες, πρεζάκια, ξένοι. Λούζερς, αποτυχημένοι, ανίκανοι να ακολουθήσουν τις επιταγές ενός κόσμου που διψάει να καμαρώνει τα επιτυχημένα βλαστάρια του. Λούζερς, περιθώριο, το αντίθετο του μεγαλοεκδότη που πτωχευμένος, φιλάει το χέρι του Σπανούλη σε χώμα ελληνικό. Με φόντο χώμα ελληνικό και χωρίς τους οπισθοδρομικούς μιναρέδες, ποζάρει ο υποψήφιος πρωθυπουργός. Ο δυτικός πολιτισμός, ω ναι, ο δυτικός πολιτισμός.
Ο δυτικός πολιτισμός καλπάζει. Καλπάζει προς το καλοκαίρι που θα έχει ή δεν θα έχει διακοπές και σακίδιο και Κυκλάδες και παγωμένες μπύρες. Θα έχει ή δεν θα έχει δουλειά ο Έλληνας που ξαναψήφισε Λοβέρδο, που κοίταξε με ειρωνικό γελάκι την κρεμασμένη στο περίπτερο πουτάνα. Ξένη και άρρωστη, να την στείλουμε από κει που ήρθε. Πρώτα όμως να περάσει η φωτογραφία της απ’ την εκπομπή της κοινωνικά καταξιωμένης και καλοπαντρεμένης Ελληνίδας παρουσιάστριας. Να την καταδικάσει η σύζυγος με το κοντρόλ στο χέρι, ο ανήσυχος υπουργός, ο Θεός, η Πατρίδα και η επιχειρηματικότητα.
Μην πολώνετε το κλίμα, λέμε, το θέμα είναι η εθνική συνεννόηση. Η σωτηρία, ποιά σωτηρία, καμιά σωτηρία για την μισοκοιμισμένη ζητιάνα που η άλλη της πετάει κατάντια στα μούτρα. Σωτηρία, ίσως μια σωτηρία, 15 Μαΐου, η ζέστη, τα γυαλιά ηλίου, ο ήλιος εκεί ψηλά, τα κοντομάνικα, οι ξυπόλητοι άνθρωποι, τα αυτιά να βουίξουν απ’ το βάθος. Δεν κάνεις όμως ούτε καν δειλά εκείνη την ερώτηση που σκάει πάντα αμέσως μετά την πρωτομαγιά. Ρε, πού θα πάμε φέτος διακοπές. Ρε μαλάκες, θα κανονίσουμε μια φορά νωρίς.
Είναι πολύ νωρίς φέτος. Πρέπει να ξέρω τί έχω να πληρώσω, ποιός έχει να πληρώσει. Η εφορία δεν έδινε λεφτά πριν τις εκλογές. Λέει, τους είχαν τελειώσει. Περίμεναν χρηματαποστολές. Μια εγκύκλιος, λέει, να κρατάνε μόνο μέχρι ένα ποσό στα ταμεία. Λόγοι ασφαλείας. Οι δικηγόροι, διψασμένοι, κοστουμαρισμένοι, κομψοί και άθλιοι, αγενείς και ανυπόμονοι περιμένουν. Τί ώρα θα έρθουν τα λεφτά; Επειδή εσείς κάθεστε, νομίζετε πως όλοι το ίδιο κάνουν;
Κωλοφάρες. Δημόσιοι υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, ορδές ζητιάνων και Πακιστανοί στα φανάρια. Οι τελευταίοι που και που χαμογελάνε. Που και πού όμως δεν το σηκώνει η καρδιά τους, δεν το παλεύουν και σε κοιτάνε με ένα ύφος περίεργο. Μεταξύ αιτήματος για έλεος, απόγνωσης και κάτι του στιλ θα σε φάω ρε. Δικαιώνω το τρίτο, περνώντας χαλαρά δίπλα τους, μέσα απ’ το φρεσκοπλυμένο μου αμάξι. Στο πλάι της πόρτας το κινητό να βλέπω τουίτερ στο φανάρι. Ο Πακιστανός που θα με φάει. Αναρωτιέμαι τί καρδιά θα βρω να τον κατηγορήσω.
Εντωμεταξύ στο Πρωτοδικείο Τρίπολης παραδίδουμε τους εκλογικούς σάκους, παραδίδουμε τα αποτελέσματα, την ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Δεν πάθαμε και τίποτα. Παίρνω μια κοκα κόλα και οδηγώ για Αθήνα.
Στην επιστροφή, ελπίδες, αισιοδοξία, τρόμος, χαιρεκακία για τους πασόκους, αηδία για τους νεοδημοκράτες, προσγείωση, σιγά και μην, όχι αυταπάτες προπαντώς, χρυσαυγίτης φωνή σαν πολυβόλο, χαίρε Αδόλφε, χαίρε Έλληνα πατριώτη, χαίρε φόβε. Το μήνυμα των εκλογών σε αναμετάδοση αθηναϊκών ραδιοφώνων από επαρχιακά ερτζιανά. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Μέσα στο ευρώ, όχι στην πολιτική του μνημονίου. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο.
Θα ματώσουμε. Ας ματώσουμε μαζί. Ας ματώσουμε για τις νύχτες που ονειρευτήκαμε σε κάποια παραλία. Ας ματώσουμε για τις κουβέντες που έπνιξε το καλοκαίρι με φιλιά και ούζα. Ας ματώσουμε για τη μόνη σωτηρία. Απέναντι στα μαχαίρια. Απέναντι στους υπουργούς που πουλάνε υγειονομικές βόμβες. Ας ματώσουμε μπροστά στη μισοκοιμισμένη ζητιάνα.
Η μόνη εθνική σωτηρία που αξίζει είναι αυτή που σώζει πρώτα απ’ όλα το τραπέζι των νησιών του Ιουλίου.
Posts
