Στο κείμενο αυτό επιδιώκουμε να θέσουμε συνοπτικά ορισμένα ερωτήματα που θεωρούμε ότι είναι κρίσιμα για την περίοδο. Πριν γίνει όμως αυτό είναι αναγκαίο - αν και προφανές - να κωδικοποιήσουμε την περίοδο που ζούμε. Και η περίοδος που ζούμε αναμφίβολα χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια βαθέματος και ολοκληρωτικής παράδοσης της χώρας, του εθνικού πλούτου, του λαου, των ζωντανών παραγωγών δηλαδή στα κοράκια του χρηματοπιστωτικού μονοπωλιακού κεφαλαίου. Σε αυτή τη διαδικασία πρωτοστατεί το ΔΝΤ και οι Ευρωπαικοί μηχανικοί οικονομικής ολοκλήρωσης σε αγαστή συνεργασία με τους ντόπιους κυβερνήτες, με τους ντόπιους εκπρόσωπους του πλούτου, του δικομματισμού, της λαμογιάς, τους νέους δοσίλογους. Σε αυτό το περιβάλλον ο λαός αντιδρά και ριζοσπαστικοποιείται, αρνούμενος να δεχτεί τα μέτρα αυτά παρά το αρχικό σοκ. Σήμερα η κοινωνική βάση των εκπροσώπων της πολιτικής αυτής έχει αποδομηθεί από τον ίδιο τον λαό που αποχωρεί κατά κύματα από τις σχέσεις του με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ ενώ παράλληλα οι ελληνικοί δρόμοι και πλατείες έχουν υποδεχτεί τις πιο μαζικές συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά (αν όχι και περισσότερο). Είμαστε δηλαδή σε μια περίοδο κόψης του ξυραφιού όπου οι από πάνω επιτίθενται χωρίς έλεος και χωρίς πειθώ, οι αποκάτω δεν μπορούν να κυβερνηθούν αλλά ακόμα λείπει το να μην θέλουν οι αποκάτω να κυβερνηθούν ή ακόμα καλύτερα να αναζητούν τη δικιά τους εξουσία. Τα πράγματα είναι όντως οριακά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε καμιά λεπτομέρεια. Εν όψει των κοινωνικών συρράξεων που θα υπάρξουν οι από πάνω ετοιμάζονται φτιάχνοντας ακόμα και εφεδρικούς "στρατούς" όπως τη Χρυσή Αυγή. Γνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να πείσουν το λαό θα κάνουν τα πάντα για να τον υποτάξουν. Μην τρέφουμε ψεύτικες ελπίδες. Σήμερα πρέπει να αλλάξει ο ρους τον πραγμάτων πριν ο λαός δεχτεί ανελαστικά πλήγματα. Πριν μας νικήσουν και πάλι για μισό αιώνα. Μπορούμε. Ο λαός μπορεί. Αν οργανωθεί, αν πολιτικά υπάρξουν μέτωπα που εκφράζουν αυτή την διάθεση αντίστασης και ανατροπής μπορούμε να φέρουμε τα πράγματα ανάποδα. Και έτσι ερχόμαστε στο πρώτο ερώτημα.
1. Ποιος πρέπει να είναι ο κύριος στόχος των εκλογών και του μικρού διαστήματος μετά από αυτές;
Ένας κυρίως: η ανατροπή των δοσιλόγων, η ανατροπή του μνημονίου και η εκδίωξη της Τρόικας. Αυτός είναι αναμφίβολα ο βασικός στόχος. Και δεν είναι ουτοπικός. Δεν βλέπει κανείς σήμερα τους ψήφους σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και όσοι τους ψηφίζουν ντρέπονται να το πουν. Πρέπει να πας στα ΚΑΠΗ ή στους χώρους της κομματαρχίας του ΠΑΣΟΚ, στους χώρους όπου μπορούν να εκβιάζουν ευθέως ανθρώπους για να τους ψηφίσουν. MEGA και όλοι οι άλλοι βάζουν καθημερινά τα εκβιαστικά διλήματα για την έξοδο από την Ευρωζώνη και την υποτιθέμενη ολοκληρωτική καταστροφή που μας περιμένει μετά. Λαγκάρντ, Ράιχενμπαχ και όλοι οι άλλοι αφέντες μιλούν στους “δούλους” και τους λένε να ψηφίσουν υπεύθυνα. Δημοκρατία δεν υπάρχει πια. Πιάνει όμως; Όχι δεν πιάνει. Ο κόσμος το στρίβει αντιμνημονιακά και κατά πλειοψηφία αριστερά. Κοιτώντας τις διαθέσεις στους κόλπους του λαού είναι εφικτό σήμερα να ανατραπεί το μαύρο μέτωπο. Και τα νούμερα να δούμε πλειοψηφούν όσοι δεν τους θέλουν.
2. Ο λαός δεν τους θέλει, ποιος θα βγει κυβέρνηση όμως;
Και εδώ πάμε στην ενδιαφέρουσα έννοια της δημοκρατίας που αν κάποιος πάρει 38% φτιάχνει κυβέρνηση. Και πάμε στην ενδιαφέρουσα κατάστασση του ελληνικού πολιτικού σκηνικού όπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ είναι ενωμένοι απέναντι στο λαό αλλά οι δυνάμεις του λαού, η αριστερά και οι ευρύτερες αγωνιστές δυνάμεις εξακολουθούν να είναι χώρια. Θα πει κανείς ότι αυτό είναι δικαιολογημένο γιατί η αριστερά δεν συμφωνεί μεταξύ της αλλά οι άλλοι συμφωνούν και για αυτό είναι μαζί. Μα και οι άλλοι πάνω από όλα συμφωνούν στην σημασία του στόχου τους και στην κρισιμότητα της περιόδου. Και πιστεύουν ότι είναι βαθύτατα κρίσιμο να τσακίσουν σήμερα το λαό και πάνω σε αυτό συμφωνούν σε ένα πλαίσιο συνεργασίας. Ε... τους βάζει και λίγο χέρι η Μέρκελ. Αλλά σε κάθε περίπτωση η αριστερά σήμερα, οι αγωνιστικές δυνάμεις δεν αντιστοιχεί να συμφωνήσουν στο στόχο; Δεν είναι αυτοτελής στόχος να ανατραπούν αυτοί, να διώξουμε την χούντα της Τρόικας, να ορίσουμε μια αυτοτελή πολιτική για τον τόπο και το λαό μας; Σήμερα πρέπει ή δεν πρέπει να απαντηθεί θετικά το ερώτημα ότι ναι υπάρχει και άλλος δρόμος; Αν ο λαός θέλει να δει μια άλλη πορεία για την χώρα του εμείς θα του κουνάμε το δάχτυλο και θα του ζητάμε να ξεκινήσει πρώτα την σοσιαλιστική επανάσταση ή θα περπατήσουμε έναν δρόμο αντιφατικό μεν αλλά εν δυνάμει νικηφόρο δε; Όλα πρέπει να ξεκινούν από την εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας και αυτή σήμερα έχει ανάγκη να αναπνεύσει. Και τα πολιτικά διδάγματα τα δίνει ο αγώνας και όχι τα κυρήγματα. Άρα σήμερα αν η αριστερά μπορεί να κυβερνήσει τότε πρέπει να το κάνει! Και μην ακούσουμε εύκολες κριτικές. Δεν είμαστε από αυτούς που πιστεύουν ότι κυβερνητική είναι η λύση. Ο λαός πρέπει να πάρει την εξουσία. Αλλά αν αυτή η τακτική επιλογή εξυπηρετεί το γενικό αυτό στόχο τότε πρέπει να την κάνουμε. Αν το να μην το κάνουμε σημαίνει παράδοση στα όρνια του χρηματοτηστηρίου, αν σημαίνει ιδιωτικοποίηση των πάντων και υποδούλωση του λαού, αν σημαίνει ανεργία και μαζική μετανάσευση τότε καλό είναι να κοιτάξουμε την πραγματικότητα. Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας διδάξει πως την πραγματικότητα να αλλάξουμε όπως λέγαν και κάποιοι άλλοι πολύ σπουδαιότεροι από εμάς που γράφουμε αυτές τις γραμμές.
3. Με ποιο πλαίσιο όμως μπορεί η αριστερά και οι ευρύτερες αγωνιστές δυνάμεις να προτείνουν μια κατεύθυνση διεξόδου;
Με εκείνο που απαντά τα βασικά ζητήματα, τις αιχμές και τον πυρήνα της κίνησης του αντιπάλου. Είναι ή δεν είναι αιχμή του δόρατος σήμερα το χρέος; Αποτελεί ή δεν αποτελεί κέντρο των κινήσεων του ελληνικού και ευρύτερου ευρωπαικού συνασπισμού εξουσίας το θέμα του Ευρώ; Μας ελέγχουν ή δεν μας ελέγχουν οι τράπεζες; Μας ελέγχουν ή δεν μας ελέγχουν κάθε παραγωγική δυνατότητα αυτού του τόπου; Επειδή η απάντηση σε όλα αυτά είναι ευλόγως ναι, τότε για αυτό οι θέσεις που σήμερα έχουν κατακτηθεί από μεγάλο κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς και όχι μόνο και αφορούν την στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, την έξοδο από το Ευρώ όχι ως βίτσιο αλλά ως προυπόθεση για μια ανεξάρτητη παραγωγική οικονομική πολιτική, την εθνικοποίηση των τραπεζών και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας είναι επαρκέστατα στοιχεία για το ξεκίνημα μιας άλλης πορείας. Έχουμε και άλλες ιδέες. Μα όλα αυτά πρέπει να δοκιμαστούν στην πράξη. Ο λαός δεν θέλει διαλέξεις - θέλει κίνηση και αγώνα.
4. Καλά όλα αυτά αλλά τώρα έχει κλείσει το πως θα πάμε στις εκλογές στις 6 Μάη. Τώρα τι πρέπει να γίνει;
Τώρα πρέπει ο κάθε ένας από εμάς να στηρίξει ένα εκ των αγωνιστικών ψηφοδελτίων. Δύο είναι οι στόχοι: α) ΝΔ ΠΑΣΟΚ κάτω από 38%, β) Αριστερά και ευρύτερες γνήσιες αντιμνημονιακές δυνάμεις όσο πιο ψηλά γίνεται. Κυρίως οι δυνάμεις που φαίνεται ότι ψηλαφούν την περίοδο, ότι τολμούν να υπερβούν τους εαυτούς τους και κάνουν τομές με την πολιτική τους κατεύθυνση. Όλη η αριστερά έχει κουσούρια. Το μεγαλύτερο για εμάς ότι παρά το ότι μεγάλο μέρος του κόσμου της αναζητά μια μετωπική συγκρότηση με ουσιαστική πολιτική συμφωνία πάνω στο αναγκαίο και μάχιμο πρόγραμμα, τα επιτελεία ρέπουν είτε στο σεχταρισμό και τον κομπλεξισμό της σοφίας και της απόλυτης αλήθειας (ξέρετε ποιους αφορά αυτό) είτε στη γενικόλογη ενότητα ακόμα και με στήριξη της ΕΕ (ομοίως όλοι ξέρουμε ποιους αφορά αυτό). Όμως άλλο να κάνουμε κριτική στα κουσούρια και άλλο να μην μπορούμε να επιλέξουμε πλευρά. Στις 7 Μάη η αριστερά πρέπει τουλάχιστον αθροιστικά να είναι ισάξια με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Και αυτό το μήνυμα θα περάσει στον κόσμο. Θα περάσει στη Μέρκελ. Ξέρουν τι γίνεται στη χώρα μας και θα τρομοκρατηθούν αν δουν τις κοινωνικές διεργασίας να περνούν έστω και έτσι στο πολιτικό σκηνικό. Θα είναι άλλο ένα ισχυρό σήμα ότι υπάρχουν τα κοινωνικά υλικά για να πραγματοποιηθεί μια ανατροπή κλίμακας. Ψηφίζοντας αριστερά προτείνουμε την παράλληλη στήριξη εκείνων των συνιστωσών και απόψεων που παλεύουν για τη συγκρότηση ενο μάχιμου Πολιτικού Μετώπου Ανατροπής, ενός μετώπου με ραχοκοκαλιά τις αριστερές και αγωνιστές δυνάμεις και πολιτική συμφωνία πάνω στα σημεία που αναφέραμε παραπάνω. Με άμεσο πολιτικό στόχο την ανατροπή της χούντας. Ένα μέτωπο αγώνα.
5. Και μετά τις 6 Μάη;
Από τις 7 Μάη οι δυνάμεις της σύγχρονης κατοχής θα προσπαθήσουν να βρουν τον τρόπο να περάσουν τα πιο σαρωτικά μέτρα και να ξεπουλήσουν όλη τη χώρα και το λαό. Να μας δέσουν στο άρμα του χρέους για δεκαετίες και να μας ξεζουμίζουν. Θα πουληθεί ο δημόσιος πλούτος έναντι πινακίου φακής (η ΔΕΗ πάει να πουληθεί σε τιμή χαμηλότερη από μία από τις ηλεκτροπαραγωγές μονάδες της). Κόντρα σε αυτή την κοινωνική καταστροφή η αριστερά και οι ευρύτερες αγωνιστές δυνάμεις μπορούν - αν σοβαρευτούν - να δώσουν διέξοδο πριν να είναι πραγματικά αργά. Υπάρχουν φωνές. Ο σ. Λαφαζάνης λέει ότι η συνεργασία της αριστεράς μετά τις εκλογές είναι αναπόφευκτη. Μέρος των συντρόφων μας στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ επίσης κινείται σε αντίστοιχη κατεύθυνση. Φωνές τέτοιες υπάρχουν και αλλού (και θαρετά θα πούμε ότι υπάρχουν τέτοιες φωνές τόσο μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, το ΕΠΑΜ και αλλού). Έχουμε επίγνωση των λάθος επιλογών που πάρθηκαν στην περίοδο, τα δύο αυτά χρόνια ή εν όψει εκλογών. Όμως την ίδια στιγμή που κάνουμε κριτική θα κάνουεμ και συμμαχία. Το πολιτικό μέτωπο δεν είναι συμφωνία κυριών αλλά συμμαχία αγωνιστών. Αλοίμονο αν δεν συγκρουόμαστε και αν δεν διαφωνούμε. Αλλά άλλο να ασκείται κριτική και άλλο να μην μπροεί να υπάρχει συμμαχία. Τότε κοιτάμε την πραγματικότητα ανάποδα και βλέπουμε από πάνω τις δικές μας θέσεις πιο σημαντικές από τα συμφέροντα του λαού. Αναγκαία λοιπόν η συμμαχία. Και όπως είπαμε το πλαίσιο της συμμαχίας δεν θα είναι του ενός ή του άλλου αλλά αυτό που απαντά τις αιχμές και τον πυρήνα της κίνησης του αντιπάλου στην περίοδο. Η πραγματικότητα θα πρέπει να ορίζει το αναγκαίο πρόγραμμα συμφωνίας. Δεν θα πρέπει να πάμε ένα βήμα πίσω από την ανάγκη του λαού να ζήσει με αξιοπρέπεια, να ζήσει δημοκρατικά και ελεύθερα, να γίνει αφέντης στον τόπο του, να δουλέψει για αυτόν και τα παιδιά του, να ζήσει με το κεφάλι του ψηλά, να παράξει ξανά κουλτούρα και πολιτισμό. Η ιστορία όχι μόνο δεν τελειώσε αλλά κρύβει εκπλήξεις σε όσους την αμφισβήτησαν! Τα πάντα ρει...
Ενδεκτικά παραθέτουμε και μερικά άλλα κείμενα αγωνιστών που συμφωνούμε σε αρκετά σημεία:
K.A.
Posts
