Του ΜΙΧΑΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ*
Το 1979 προβάλλεται στους κινηματογράφους ένα αριστούργημα από τους Monthy Python (Life of Brian). Σίγουρα πρέπει να είχαν, εκτός από πολλά κέφια, μια μαγική σφαίρα στην οποία έβλεπαν την κατάσταση στην Ελλάδα το Μάρτη του 2015 και -με αλληγορικό τρόπο- δημιούργησαν την θεοκρατική της αναγωγή. Δεν είναι μόνον το γεγονός ότι περιγράφουν- σαρκάζουν- λοιδορούν, τραβώντας απόψεις και καταστάσεις στα όρια σχετικά με την Αριστερά σε όλες τις μορφές της, αλλά ακόμη περισσότερο, δίνουν με τρόπο γλαφυρό, τις αντιφάσεις του λαού στην προσπάθειά του να νικήσει τον κατακτητή, που είναι οι Ρωμαίοι την περίοδο του Ιησού.
Κορυφαία σκηνή (αν μπορεί να υπάρξει μόνο μια) είναι το μάζεμα της ομάδας που θα ηγηθεί της εξέγερσης για να συζητήσει τον εκβιασμό που τους έχει γίνει. Ο αρχηγός αυτής (ΡΕΤΖ) θέλει με αφορμή τον εκβιασμό και να κάνει το μάζεμα «ακτιφ» για τη μάχη που θα ακολουθήσει.Ο διάλογος είναι ο εξής:
ΡΕΤΖ: Δεν πρέπει να αποδεχθούμε τον εκβιασμό
Ομάδα: Όχι στον εκβιασμό!!!!!
ΡΕΤΖ: Μας τα έχουν πάρει όλα. Και όχι μόνο από εμάς, αλλά και από τους πατεράδες των πατεράδων μας.[…] Και τι μας έδωσαν ως αντάλλαγμα ποτέ;
Κάποιος από την ομάδα: Το υδραγωγείο;
ΡΕΤΖ: Ορίστε;
Κάποιος από την ομάδα: Το υδραγωγείο.
ΡΕΤΖ: Εντάξει, είναι αλήθεια αυτό.
Κάποιος από την ομάδα: Και το αποχετευτικό.
[…]
ΡΕΤΖ: Εντάξει είναι αλήθεια αυτό. Το υδραγωγείο και το αποχετευτικό όντως, μας τα έδωσαν οι Ρωμαίοι.
Κάποιος από την ομάδα: Και τους δρόμους.
ΡΕΤΖ: Προφανώς τους δρόμους. Εντάξει οι Ρωμαίοι μας έδωσαν το υδραγωγείο, το αποχετευτικό, τους δρόμους.
Ομάδα: …[ακολουθούν αρκετά] …
ΡΕΤΖ: Εντάξει, εντάξει, εκτός όμως από το υδραγωγείο το αποχετευτικό τους δρόμους […], τι έχουν κάνει ποτέ οι Ρωμαίοι για εμάς (what have the Romans ever done for us?)
Η κυρίαρχη ιδεολογία σε μια κοινωνία, είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Η αναπαραγωγή της ιδεολογίας αυτής, δεν μια διαδικασία πλύσης εγκεφάλου από τα ΜΜΕ, αλλά κάτι πολύ πιο βαθύ. Από τησυγκρότηση των μηχανισμών του κράτους, από τον τρόπο που δομείται η παραγωγή, από το την έκταση, την ένταση και το είδος της παραγωγικής βάσης της χώρας.
Η αποτυχία της ελληνικής αστικής τάξης να λειτουργήσει ως εθνική τάξη, η συστηματική καλλιέργηση της ιδέας της Ψωροκώσταινας και της καθυστερημένης Ελλαδίτσας, έχει αφήσει βαθιά το ίχνος της στην ιδεολογία του λαού. Η πεποίθηση ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και πολύ χειρότερα η Ευρωζώνηείναι αναγκαία για την ύπαρξη του ελληνικού κράτους, αν όχι του έθνους με πολύ κόπο μπορεί να αντιστραφεί. Γίνεται δε, από τους εκφραστές της αστικής ιδεολογίας, με τρόπο χυδαίο ταυτίζοντας την Ευρώπη με την Ευρωζώνη, θα έλεγε κάποιος ότι η Σουηδία, η Ελβετία, η Δανία, η Τσεχία, η Μ. Βρετανία και άλλες τουλάχιστον 10 ευρωπαϊκές χώρες είναι τριτοκοσμικές και εκτός Ευρώπης, επειδή δεν εκχώρησαν στον Μάριο Ντράγκι την έκδοση και διαχείριση του εθνικού τους νομίσματος.
Όταν έρχεται η ώρα της διαπραγμάτευσης, είναι αυτονόητο ότι θα εμπεριέχει, συμβιβασμούς,υποχωρήσεις, ρήξη, όρια. Μέχρι στιγμής οι δανειστές έχουν καταφέρει πλήγματα στην ελληνική κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να την καναλιζάρουν. Το ζητούμενο είναι οι αναμενόμενες ήττες, η σταδιακή υποχώρηση, αν είναι μέρος ενός σχεδίου, να κερδηθεί χρόνος , να συγκροτηθούν γραμμές άμυνας, να φτάσουν οι εφεδρείες και να πυκνώσουν οι γραμμές του λαού για την επόμενη μάχη. Μόνον τότε θα έχουν νόημα οι μέχρι τώρα κινήσεις αναδίπλωσης.
Επί 2,5 μήνες η νέα κυβέρνηση διαπραγματεύεται, ειλικρινώς, απόδειξη είναι ότι υπάρχει η αγωνία στον κόσμο από Παρασκευή σε Παρασκευή ότι μπορεί να βγούμε από το Ευρώ. Όμως, όσο διατεθειμένος είναι ο λαός να έρθει σε ρήξη, όταν πλησιάζει αυτή η ώρα, τόσο μεγαλύτερος φόβος έχει για την επόμενη ημέρα. Όσο θέλει να κερδίσει τη λαϊκή κυριαρχία τόσο φοβάται ότι θα πεινάσουμε, με την κυριολεκτική έννοια του όρου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά επί δύο χρόνια, συνέβαλλε στην πεποίθηση αυτή. Το έκανε και μετεκλογικά, και μάλιστα με τρόπο ανεξήγητο από τον ίδιο τον υπουργό οικονομικών. Το ΚΚΕ και αυτό με τον δικό του τρόπο συμβάλλει στο αναπόφευκτο της μη αλλαγής της σημερινής κατάστασης, όσο παραπέμπει τα πάντα στη δημιουργική ασάφεια της «λαϊκής εξουσίας» .
Η κυρίαρχη ιδεολογία δεν αλλάζει όσο συνεχίζεις να την αναπαράγεις. Δεν θα αλλάξει όταν η κυβέρνηση, η Αριστερή κυβέρνηση δε δημιουργεί δομές λαϊκής δημοκρατίας, δεν αλλάζει το υφιστάμενο πλαίσιο παραγωγικής διαδικασίας, δεν παίρνει δραστικά μέτρα για να απελευθερωθούν δυναμικές όχι μόνο στην παραγωγή αλλά και στον πολιτισμό και την παιδεία.
Σήμερα είναι ανάγκη, να στρατευθεί ο λαός στην κατεύθυνση της ανοικοδόμησης της Ελλάδας και της αναγκαιότητας της ανάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Για να γίνει αυτό πρέπει να πειστεί για το αυτονόητο, ότι δηλαδή υπάρχει όλο εκείνο το δυναμικό, έμψυχο και άψυχο, που μπορεί να εγγυηθεί κατεύθυνση αυτή. Υπάρχους δηλαδή οι επιστήμονες που βγήκαν από τα ελληνικά πανεπιστήμια, υπάρχουν οι εταιρείες που κατασκευάζουν προϊόντας υψηλής τεχνολογίας, προϊόντα μαζικής κατανάλωσης, υπάρχει το τεχνικό προσωπικό που δεν χρειάζεται τον Γερμανό και τον Αυστριακό για να φτιάξει το «υδραγωγείο» και τους «δρόμους» των Monthy Python. Το αίτημα για Πάση Θυσία έξω από τα Μνημόνια, με ότι αυτό συμβολίζει πρέπει να τεκμηριωθεί επαρκώς.
Η Ελλάδα είναι χώρα μικρή αλλά όπως έλεγε και ο ποιητής…
Μικρός λαός και πολεμά
δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί
το φως και το τραγούδι
Κάτω απ’ τη γλώσσα του κρατεί
τους βόγγους και τα ζήτω
κι αν κάνει πως τα τραγουδεί
ραγίζουν τα λιθάρια
*Ο Μιχάλης Αποστόλου είναι μέλος της Πρωτοβουλίας των 1000
Posts
