Αυτός ο τίτλος περιγράφει νομίζουμε κωδικά τη σκέψη αυτού του γελοίου φασισταριού, αυτού του γομαριού με τα πράσινα που βαράει το κορίτσι της φωτογραφίας. Τα ευρύτερα αίτια για το φαινόμενο είναι βαθιά πολιτικά. Αλλά η σαπίλα της "σκέψης" αυτού του καραγκιόζη αναδεικνύεται αν απλά αναλογιστούμε τι έχει στο "μυαλό" του εκείνη τη στιγμή. Τι σκέφτεται λοιπόν;
Σκέφτεται το πόσο τίποτα είναι ο ίδιος. Πως μια ζωή όλοι τον φτύνανε - καμία δεν τον ήθελε.
Σκέφτεται την κατάντια του, την ανημπόρια του να μην είναι κατακάθι.
Σκέφτεται την μοναξιά του, την ανικανότητα του να κάνει έναν άνθρωπο και ιδιαίτερα μια γυναίκα να τον συμπαθήσει έστω στοιχειωδώς.
Σκέφτεται πως ποτέ δεν θα είναι σε θέση να έχει δίπλα του έναν άνθρωπο όμορφο, χαρούμενο, έξυπνο και δραστήριο.
Σκέφτεται την μικρότητα του και για να την κρύψει βαράει βάναυσα το κορίτσι. Βαράει την ομορφιά της για να "ανεβάσει" συγκριτικά την κατάντια του.
Όλα αυτά δεν τα σκέφτεται οργανωμένα. Εξάλλου δεν μπορεί και τόσο. Τα σκέφτεται συνειρμικά. Η μανία του βγαίνει γιατί το κορίτσι αυτό του θυμίζει τελικά πόσο μαλάκας είναι...
ΥΓ: θα μπορούσαμε να κάνουμε και διάφορες σεξιστικές συνδέσεις με το σκηνικό. Ότι είναι μισογύνης γιατί εν τέλει είναι ανίκανος και άλλα τέτοια. Αλλά ας μην πέσουμε ούτε λεκτικά στο επίπεδο του...
Posts
