Ένα ακόμη ΤΟΛΜΗΣΤΕ προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Αναδημοσιεύουμε επιστολή συναγωνιστή προς τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Αγαπητοί σύντροφοι,

 Ο αγώνας που δίνουν και καλούνται να δώσουν η ελληνική εργατική τάξη και τα σύμμαχά της λαϊκά στρώματα είναι τιτάνιος. Στον αγώνα αυτόν, συμπαραστάτες και μπροστάρηδες η τάξη και τα πιο ριζοσπαστικοποιημένα στοιχεία του λαού χρειάζονται δυναμικές και πολιτικά τολμηρές πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς που να τους δίνουν θάρρος, έμπνευση και προοπτική. Όχι πολιτικές οργανώσεις μεμψίμοιρες (ή χαζοχαρούμενες) και αναιμικές. Τον αγώνα αυτόν καλούνται να τον διεξάγουν, να τον εκφράσουν, να τον στηρίξουν πολιτικές οργανώσεις μαζικές και δυναμικές, όχι σέχτες.

 Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκροτήθηκε πριν από τρία χρόνια, στα εντελώς πρώιμα στάδια της κρίσης, έχοντας σαν διακηρυγμένο στόχο ακριβώς αυτόν: τη συμβολή στη συγκρότηση μιας ενωτικής, μαζικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς.  Μιας αριστεράς ταγμένης στον στόχο του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

Οι πρώτες επιτυχίες δεν άργησαν να έρθουν. Το εγχείρημα συσπείρωσε έναν αξιόλογο αριθμό αγωνιστικών και έντιμων στοιχείων της αριστεράς τα οποία αναθάρρεψαν από αυτήν την ενοποίηση. Η μεγάλη της συνεισφορά ήταν, όμως, όταν μετά το ξέσπασμα της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη υιοθέτησε και πρόβαλλε το τετράπτυχο: παύση πληρωμών- διαγραφή χρέους – έξοδος από το ευρώ – κρατικοποίηση τραπεζών. Ήταν η πρώτη δύναμη της αριστεράς που υπέδειξε στο κίνημα και στο λαό έναν εναλλακτικό δρόμο. Χωρίς να μασάει τα λόγια της: ανοιχτά και ξάστερα. Τότε ήταν που φάνηκε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί, παρά τις μικρές της δυνάμεις, και να ασκήσει πίεση στην υπόλοιπη αριστερά (οξύνοντας τις αντιθέσεις της) και να αποκτήσει επιρροή μέσα στο κίνημα. Απόδειξη ήταν τα πρωτοφανή για εξωκοινοβουλευτική αριστερά ποσοστά που πέτυχε στις περιφερειακές εκλογές του 2010. Θα μπορούσε, όμως, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να τα πετύχει όλα αυτά (που είναι πολύ λίγα βέβαια ακόμα), αν δεν ήταν ενωμένη; Θα μπορούσαν οι συνιστώσες να πετύχουν οτιδήποτε από αυτά, η κάθε μια από μόνη της; Όχι, σύντροφοι, δε θα μπορούσαν! Οι σέχτες κάνουν κήρυγμα, όχι πολιτική.

 Ας έρθουμε, όμως, στο σήμερα:

 Μπροστά μας έχουμε μεγάλες και καθοριστικές πολιτικές μάχες (οι επερχόμενες εκλογές, αν γίνουν τόσο σύντομα, είναι μια από αυτές). Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσιάζεται η δυνατότητα να δώσει αυτές τις μάχες μαζί με νέους συμμάχους και με καλύτερους όρους. Να κάνει το επόμενο βήμα στην κατεύθυνση της συγκρότησης της αριστεράς που ευαγγελίζεται, «να συμβάλλει στην αναγκαία σήμερα ενωτική, μαζική, μετωπική, αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική Αριστερά». Και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τι κάνει; Την πετάει στα σκουπίδια αυτήν τη δυνατότητα! Έχουμε ένα κομμάτι της αριστεράς να σπάει από τον ρεφορμισμό, να υιοθετεί σε μεγάλο βαθμό (αν όχι απόλυτα) τα συνθήματα και το πρόγραμμα σου, κι εσύ να το αρνιέσαι! Έχεις πετύχει να μετατοπίσεις ένα τμήμα (μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία) της αριστεράς προς τα εσένα, κι εσύ αρνιέσαι να αναγνωρίσεις την ίδια σου την επιτυχία! Τι σόι παιδιαρίσματα είναι πάλι τούτα εδώ;  Τι είδους ναρκισσισμός; Πως δικαιολογείται σύντροφοι την άρνηση σας; Μήπως στον πρότερο «ανέντιμο βίο» στελεχών του ΜΑΑ; Να σας θυμίσω τότε άλλους ανέντιμους βίους, αφού ξεχάσατε.

Πριν συγκροτηθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπήρχαν το ΜΕΡΑ και η ΕΝΑΝΤΙΑ. Κατά τη διάρκεια των διαδικασιών ενοποίησης των δύο αυτών σχημάτων είχαμε πάλι τα ίδια παιδιαρίσματα. Και τότε είχαμε τα περίφημα «κεκτημένα» (αυτή η λέξη!): το κεκτημένο ΜΕΡΑ και το κεκτημένο ΕΝΑΝΤΙΑ, που δεν επέτρεπαν «ευκαιριακές συγκολλήσεις» (άλλη ωραία κούφια φρασούλα!). Και τότε είχαμε «πρότερους ανέντιμους βίους», «άσωτους Υιούς» και  «Ιούδες». Το ρόλο του ΜΑΑ τον έπαιζε τότε το ΣΕΚ, και το ρόλο του ΣΕΚ ένα κομμάτι του ΝΑΡ (η εναλλαγή ρόλων πάντα έχει ένα δραματουργικό ενδιαφέρον). Τότε πιστοποιητικό φρονημάτων εζήταγαν κάποιοι από το ΣΕΚ (που τότε ήταν οι «πασόκοι» – το ξεχάσατε κι αυτό;). Τώρα ήρθε η σειρά του ΣΕΚ να πάρει την εκδίκηση του: να ζητήσει αυτό πιστοποιητικά φρονημάτων!  Έτσι δεν ήταν τότε τα πράγματα σύντροφοι; Ή μήπως τα ξεχάσατε;

 Θυμηθείτε σύντροφοι. Θυμηθείτε και αναλογιστείτε τι θα γινόταν αν τότε είχαν επικρατήσει οι παιδιάστικες απόψεις αυτές. Πιστεύετε ότι το ΜΕΡΑ και το ΕΝΑΝΤΙΑ θα υπήρχαν ή ότι θα είχαν καμία ιδιαίτερη δυναμική; Ότι θα μπορούσατε να προσφέρετε στο λαό και στο κίνημα κάτι, οτιδήποτε; Πιστεύουν οι σύντροφοι του ΣΕΚ ή του ΝΑΡ ότι θα είχαν περιφερειακούς ή δημοτικούς σύμβουλους, αν δεν είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους; Πιστεύετε στα αλήθεια ότι θα επηρεάζατε ιδιαίτερα το κίνημα; Πλανάστε πλάνην οικτράν, αν τα πιστεύετε όλα αυτά.

 Σύντροφοι, συνειδητοποιήστε την επιτυχία σας (αλλά και την κρισιμότητα των στιγμών) και δεχτείτε την πολιτική συνεργασία με το τμήμα του ΜΑΑ, την κ. ο. Ανασύνταξη και με άλλες δυνάμεις. Οι όροι που σας προσφέρονται δεν είναι απαράδεκτοι: Οι σύντροφοι του μετώπου ΑΑ ζητάν μια «παύλα» ή έναν απλό αστερίσκο (την ώρα που αποδέχονται το σύνολο του πολιτικού πλαισίου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ!), ενώ η κ. ο. Ανασύνταξη απαιτεί (και πολύ ορθά) την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων στη βάση αυτού του προγράμματος. Μη σπείρετε (εξαιτίας ενός επιπόλαιου πείσματος) την απογοήτευση στους αγωνιστές που σας ακολούθησαν. Μη χαντακώσετε το πρόγραμμα που εσείς οι ίδιοι προωθήσατε. Μη σπρώξετε χιλιάδες αγωνιστές σε λογικές «χαμένης ψήφου». Ένα τόσο στενό κατέβασμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε θα είχε τίποτα να προσφέρει. Καταλάβετε το.

 Τολμήστε!

 Με τιμή,

Π. Μ

 ΥΓ: Η μόνη δύναμη, η μόνη οργάνωση που δεν προκάλεσε εντάσεις η ένταξη της στην διαδικασία συγκρότησης μιας άλλης αριστεράς ήταν η Κομμουνιστική Ανανέωση. Κι όμως, είχε όλα εκείνα τα τυπικά γνωρίσματα που θα δικαιολογούσαν την παραπομπή της στο «επαναστατικό δικαστήριο»: πρότερος «ρεβιζιονιστικός» και «ρεφορμιστικός» βίος (ΚΚΕ (εσωτερικού), συνεργασία με ΚΚΕ), ευρωκομμουνιστικές παρεκκλίσεις κλπ, κλπ. Τη γλιτώσαμε όμως γιατί ήμασταν λίγοι νοματαίοι. Έχει και τα καλά του να είσαι μικρός…